Αντίο και ευχαριστώ Τζορτζ…

Ο Τζορτζ Μπάλντοκ δεν ήταν απλώς ένας πολύ καλός δεξιός μπακ. Ήταν πατέρας, σωστός επαγγελματίας και τρομερός άνθρωπος. Ο Βαγγέλης Τερζής γράφει για το «δέσιμο» που απέκτησε με τον «Starman». 

Είναι από τα πιο δύσκολα κείμενα που έχω γράψει ως τώρα, στην πορεία μου στον χώρο της δημοσιογραφίας. Είναι, όμως, ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορώ να εκφραστώ πλήρως για τον άνθρωπο που γνώρισα μέσα από τις εμπειρίες στα παιχνίδια της Εθνικής μας ομάδας. Δεν είναι ούτε κείμενο γνώμης, ούτε αφιέρωμα, είναι απλά λέξεις και εμπειρίες για έναν νέο άνθρωπο που έφυγε πολύ νωρίς από τη ζωή. 

Πάμε πίσω, συγκεκριμένα στις 16/06/2023 και τον αγώνα της Εθνικής μας ομάδας ενάντια στην Ιρλανδία για τα προκριματικά του EURO 2024. Πρώτη φορά γήπεδο για ένα τόσο σοβαρό και επίσημο παιχνίδι, παρέα με τον φίλο και συνάδελφο Θανάση Σχοινά, περιττό να πούμε ποσό… ψάρι ήμουν. Η Ελλάδα νίκησε, αν και δυσκολεύτηκε, ενάντια στην ομάδα του Ντόχερτι με 2-1, χάρη στα τέρματα των Μπακασέτα και Μασούρα. 

Μετά τη λήξη όλοι οι δημοσιογράφοι κατεβήκαμε στη μικτή ζώνη, με σκοπό να πάρουμε κάποια δήλωση από τους διεθνείς μας. Οι περισσότεροι για δικούς τους λόγους επέλεξαν να μη μιλήσουν. Εμφανώς απογοητευμένος ετοιμαζόμουν να φύγω, μέχρι που είδα τον Τζορτζ Μπάλντοκ να έρχεται προς το μέρος μας, αν και κουτσαίνοντας, σταματώντας σε όλους να μιλήσει. Κάποια στιγμή ήρθε και η σειρά μου. Ένα «Γεια σου Τζορτζ, μια ερώτηση παρακαλώ;», ήταν αρκετό για να μου πει «Βεβαίως φίλε»  Κάπως έτσι, έφυγα από το γήπεδο γεμάτος χαρά, έχοντας μαγνητοφωνήσει την πρώτη μου συνέντευξη με ποδοσφαιριστή και μάλιστα διεθνή με την Εθνική ομάδα.

Μην σας κουράζω όμως. Από εκείνο το παιχνίδι και μετά, όποτε συναντιόμασταν με τον Μπάλντοκ τα λέγαμε, είτε για δηλώσεις, είτε απλά για τα τυπικά και το πως είναι ο καθένας μας. Τελευταία φορά που μιλήσαμε ήταν στο παιχνίδι ενάντια στο Καζακστάν και την εμφατική νίκη της Ελλάδας με 5-0. Θυμάμαι πως ήρθε προς εμένα, λέγοντας μου με χαμόγελο «Βαγγέλη, τι κάνεις;». Σοκαρίστηκα που θυμόταν το όνομα μου και ήρθε από μόνος του να μιλήσουμε και να μου κάνει δηλώσεις.

Όταν άκουσα για τον θάνατο του Μπάλντοκ, δεν ήθελα να το πιστέψω. Η πρώτη αντίδραση ήταν να μείνω με το στόμα ανοικτό και η δεύτερη να δακρύσω. Ένιωσα πως έχασα έναν άνθρωπο που, χωρίς να τον ζω καθημερινά. Θυμάμαι πόσο άνετα με είχε κάνει να νιώσω στην πρώτη μου συνέντευξη μαζί του, ενώ οι ρόλοι έπρεπε να είναι αντίστροφα. 

Οι διεθνείς μας καλούνται να δώσουν δύο παιχνίδια, με το μυαλό τους να είναι σε εκείνον και δικαιολογημένα. Την Κυριακή (13/10, 21:45) η Ελλάδα αντιμετωπίζει στο «Γ. Καραϊσκάκης» την Ιρλανδία. Τι ειρωνία…

Δεν έχω να σας γράψω κάτι άλλο για τον Τζορτζ Μπάλντοκ. Δεν χρειάζεται κιόλας. Πάντα ήταν με το χαμόγελο στο πρόσωπο. Νιώθω ευγνώμων που ήταν η πρώτη συνέντευξη ποδοσφαιριστή, που έκανα σε αυτό το ταξίδι και σίγουρα έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. 

Όταν ήταν στη Σέφιλντ, που πρωταγωνίστησε για επτά χρόνια, οι φίλοι της ομάδας του έβγαλαν το παρατσούκλι «Starman», συνοδευόμενο από το δικό του σύνθημα:

There’s a star man, running down the right, his name is Georgie Baldock and he’s fuckin dynamite.

«Υπάρχει ένα αστέρι που τρέχει στα δεξιά, το όνομά του είναι Τζόρτζι Μπάλντοκ και είναι γ@μημένος δυναμίτης»

Παράφραση του Starman του θρυλικού Ντέιβιντ Μπάουι.

Αντίο Τζορτζ και σε ευχαριστώ…