Ο Βαγγέλης Τερζής γράφει για την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, που καταφέρνει να διώξει την τοξικότητα που επισκιάζει τη χώρα, έχοντας για γνώμωνα το ήθος και την αξιοπρέπεια των παικτών της.
Πάθος, συγκίνηση, ανατριχίλα. Αυτά υπήρχαν στην ατμόσφαιρα γύρω και μέσα στο «Γ.Καραϊσκάκης». Μέσα σε λίγες μέρες όλη η χώρα έγινε ένα με αυτά τα παιδιά, που ακούσανε τόσα πολλά μετά τον αποκλεισμό στην Τυφλίδα, από τους περισσότερους, αλλά συνεχίζουν να δουλεύουν.
Όσοι, όμως, πιστεύουμε αυτήν τη γενιά ποδοσφαιριστών είμαστε πάντα εκεί. Από την αρχή της πορείας της, μέχρι και σήμερα που πανηγυρίζουμε και βρισκόμαστε ένα βήμα μακριά από την πρωτιά του ομίλου.
Μετά από όσα έγιναν πριν λίγες μέρες, η Εθνική κατάφερε να συσπειρωθεί και να μετατρέψει μια ανίατη θλίψη σε δύναμη ψυχής. Ήρθε για αρχή το παιχνίδι ενάντια στην Αγγλία, στο «Γουέμπλεϊ», εκεί που οι διεθνείς μας τα έδωσαν όλα. Η νίκη εναντίον των Άγγλων και γενικότερα η εμφάνιση της Ελλάδας είναι με διαφορά η καλύτερη, μετά από εκείνο το βράδυ ενάντια στην Κόστα Ρίκα στο Ρεσίφε, στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.
Ήταν γραφτό ο Παυλίδης να στείλει για δεύτερη φορά τη μπάλα στα δίχτυα της εστίας του Πίκφορντ στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Όλα για εκείνον. Για αυτόν που έφυγε νωρίς. Όλα για τον Τζορτζ Μπάλντοκ.
Η ομιλία του Τάσου Μπακασέτα, που δημοσίευσε η Εθνική στα social media της μετά τη λήξη της αναμέτρησης στην Αγγλία, δείχνει γιατί εκείνος είναι ο αρχηγός της ομάδας όλων των Ελλήνων. Ο Μπάλντοκ ήταν καλός του φίλος, τον είχε κοντά του, χάρηκε όταν έμαθε πως θα είναι στον Παναθηναϊκό. Ήταν λες και η μοίρα ήθελε ο Μπακασέτας να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και να κάνει το 1-0 απέναντι στους Ιρλανδούς.
Εκεί δεν άντεξε. Λύγισε, βούρκωσε και φίλησε το μαύρο περιβραχιόνιο που είχε στο μπράτσο του. Θαρρεί κανείς πως όταν τον έδειξε η κάμερα, ήταν λες και φώναξε με τα μάτια του πως ο Τζορτζ είναι εδώ. Πράγματι, η Εθνική και στα δυο παιχνίδια έπαιξε με έναν παίκτη παραπάνω. Μόνο που δεν ήταν στο γήπεδο, αλλά μέσα στις ψυχές των ποδοσφαιριστών του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.
Ήρθε η ώρα να αναφερθούμε και σε αυτόν. Δεν υπάρχει αυτό που έχει κάνει ο Σέρβος τεχνικός. Μέσα σε λίγο καιρό ανοικοδόμησε την Εθνική, χωρίς να αλλάξει κάτι ιδιαίτερο στις κλήσεις της. Αξιοποίησε το ταλέντο του Κουλιεράκη και τον έκανε βασικό, δίπλα στον Μαυροπάνο. Έδωσε φανέλα βασικού σε ποδοσφαιριστές που δεν είχαν ευκαιρίες στο παρελθόν. Έκανε απίστευτα εύστοχες αλλαγές στο παιχνίδι ενάντια στην Αγγλία.
Πάνω από όλα, όμως, μας προσφέρει απλόχερα το ταλέντο του Χρήστου Τζόλη, έχοντάς τον βασικό στα πλάνα του. Όλη η Ελλάδα, πλέον, μπορεί να απολαμβάνει την όρεξη που έχει αυτός ο νεαρός για ποδόσφαιρο.
Ο κόσμος, πλέον, χειροκροτεί ακόμα και ένα σπριντ ή μια κερδισμένη μονομαχία, που μπορεί να κερδίσουν οι διεθνείς, με τον ίδιο τρόπο, όπως όταν σκοράρουν. Η Ελλάδα έχει αλλάξει τρόπο παιχνιδιού, επιλέγει να πιέσει τις αντιπάλους της, ανεξάρτητου βεληνεκούς και προσφέρει θέαμα, εκπέμποντας υγεία. Αυτό είναι έργο του Γιοβάνοβιτς, αλλά και των ποδοσφαιριστών του. Ο ίδιος είπε πως δε θα φτάνει το ΟΑΚΑ με την Αγγλία. Έχει δίκιο. Όλη η χώρα θέλει να δει από κοντά αυτή την ομάδα. Αυτή η Εθνική αξίζει να προστατευθεί.
Ένα σύνολο πολύ διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα. Ευαίσθητο, αποφασισμένο και πεπεισμένο πως η δικαίωση είναι κοντά. Αυτή η Εθνική σε κάνει να θες να πας γήπεδο, με τον κολλητό σου, τον άνθρωπο σου, το παιδί σου. Σε κάνει να θες να φωνάξεις δυνατά και ρυθμικά με άλλους 30.000 το «Ελλάς ολέ ολέ».
Για πρώτη φορά μετά από παρά πολλά χρόνια ο κόσμος δεν κοιτάζει φανέλες και χρώματα. Δεν εκπέμπει τοξικότητα, όπως στη ρουτίνα που έχει βαλτώσει ο ελληνικός αθλητισμός τα τελευταία χρόνια. Αντιμετωπίζει την Εθνική ομάδα, όπως της αρμόζει. Όπως αξίζει σε αυτούς τους ποδοσφαιριστές και στον προπονητή τους. Ας γίνει ο θάνατος του Μπάλντοκ, έστω τώρα, η αφορμή να ενωθεί όλη η χώρα και να αγκαλιάσει αυτήν την ομάδα. Μακριά από συμπεριφορές, όπως αυτές που είδαμε λίγες ώρες μετά το τραγικό συμβάν. Αυτές δεν αξίζουν την προσοχή κανενός.
Η Εθνική ομάδα αξίζει την προσοχή μας. Όλα όσα βιώσανε οι ποδοσφαιριστές της μπορούν να γίνουν μάθημα σε όλους μας. Πως από μια απώλεια μπορείς να πάρεις δύναμη, να αντέξεις, να παλέψεις και να πετύχεις με δάκρυα στα μάτια.
Η ζωή συνεχίζεται, εμείς δε ξεχνάμε και έχουμε μέσα μας όσους δεν είναι πια εδώ. Για όσους φύγαν νωρίς λοιπόν…