Το «last dance» του τελευταίου ρομαντικού «κιτρινόμαυρου»

Ο Μάρκο Ρόις ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες μέσα από τον επίσημο λογαριασμό της ομάδας, ότι στο τέλος της σεζόν αποχωρεί από την οικογένεια των «κιτρινόμαυρων». Μετά από 12 χρόνια με την φανέλα της Μπορούσια Ντόρτμουντ, ο ίδιος αποφάσισε να σφυρίξει την λήξη αυτού του αγώνα. Ένα τέλος που δεν άρεσε σε κανέναν φίλαθλο – τόσο της ομάδας, όσο και κάθε ποδοσφαιρόφιλου στον πλανήτη. 

Καριέρα 

Ο Γερμανός διεθνής άσος -γεννημένος 31 Μαΐου του 1989- ξεκίνησε την καριέρα του από την ομάδα νέων των «κιτρινόμαυρων», σε ηλικία 7 χρονών (1996) , μέχρι να φύγει για την Ροτ Βάις Άλεν (σ.σ. 10 χρόνια μετά) και να γίνει πια ένας «έτοιμος» ποδοσφαιριστής. Η -ενήλικη πια- ποδοσφαιρική του ιστορία άρχισε να γράφει το 2009 στην γερμανική Γκλάντμπαχ, όπου και έμεινε μέχρι το 2012. Ο Ρόις, ως παίκτης της Γκλάντμπαχ, έκανε τρεις γεμάτες σεζόν (33, 32 και 32 συμμετοχές) πριν τη μεταγραφή του το 2012. 

Από τότε και έπειτα επέστρεψε «σπίτι του» και μέχρι και σήμερα δεν ξανά έφυγε ποτέ. Το ξεκίνημα της καριέρας του ήταν εξίσου δυναμικό στο Ντόρτμουντ. Με 32 και 30 συμμετοχές καθ' οδόν για τη συμμετοχή στον τελικό του Champions League το 2013, αλλά και την ανάδειξη του σε παίκτη της χρονιάς στη Bundesliga την επόμενη αγωνιστική περίοδο. 

Ο τελευταίος ρομαντικός -όπως πολλοί τον αναφέρουν- έκανε κάτι που θα συζητιέται για δεκαετίες. Άφησε το στίγμα του σε μία ομάδα, που ήταν όλα τα χρόνια στη σκιά της Μπάγερν Μονάχου και δεν κατάφερε να πάρει το πρωτάθλημα, ούτε μία φορά από το 2012 μέχρι και σήμερα.

Παρά το γεγονός αυτό, ο Ρόις δεν τα παράτησε ποτέ. Δεν σκέφτηκε στιγμή να φύγει και να αφήσει πίσω την ομάδα του, όσες δυσκολίες και αν αντιμετώπισε όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είναι εύκολο να μένει κάποιος σε έναν σύλλογο, που δεν δίνει διακρίσεις και τρόπαια, έναν σύλλογο που δεν είναι μεγαθήριο παρά την ιστορία του. Ένας γνήσιος οπαδός της ομάδας και ένας πιστός εργάτης οποιουδήποτε προπονητή ήταν σε αυτή, με δάκρυα στα μάτια «σφύριξε την λήξη του αγώνα».

Η ανακοίνωσή του: «"Είμαι απίστευτα ευγνώμων και περήφανος για αυτήν την περίοδο στην ομάδα μου, Μπορούσια Ντόρτμουντ. Πέρασα περισσότερο από τη μισή μου ζωή σε αυτό το κλαμπ και απολάμβανα κάθε μέρα, αν και φυσικά υπήρχαν δύσκολες στιγμές. Ξέρω ήδη ότι θα είναι δύσκολο για μένα να σας αποχαιρετήσω στο τέλος της σεζόν. Κι όμως, χαίρομαι που τώρα υπάρχει σαφήνεια και μπορούμε να επικεντρωθούμε πλήρως στους σημαντικούς τελικούς αγώνες που εκκρεμούν. Έχουμε έναν μεγάλο στόχο στο μυαλό μας και θέλουμε όλοι μαζί να τον πετύχουμε. Για αυτό χρειαζόμαστε κάθε έναν από τους απίστευτους θαυμαστές μας, τους οποίους θα ήθελα να ευχαριστήσω ρητά για την απίστευτη υποστήριξή τους όλα αυτά τα χρόνια". 

Ένας λαός που τιμά την ομάδα του και με το παραπάνω, δεν έχουν άλλωστε την φήμη τους άδικα. Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ -χωρίς καμία αμφιβολία- κάθε φορά που βρίσκονται στο «Σέντραλ Ιντούνα Παρκ» δείχνουν ότι η ομάδα παίζει με δώδεκα παίκτες και πάντα έχει το πλεονέκτημα.

Ο μεγάλος τελικός που του «χρωστάει» η μοίρα 

Η πρόκριση στον μεγάλο τελικός του φετινού Champions League μάλλον ήρθε σαν λύτρωση για τον ηγέτη Μάρκο Ρόις. Μία πρόκριση που μόνο εύκολα δεν ήρθε. Η ομάδα του Έντιν Τέρζιτς στην διαδρομή της «πέταξε» έξω ομάδες όπως η Αιτχόβεν, η Ατλέτικο Μαδρίτης, αλλά και την ομάδα του «μεγάλου» Λουίς Ενρίκε, την Παρί Σεν Ζερμέν -νικώντας την εντός και εκτός με συνολικό σκορ 2-0. Ίσως αυτή να είναι η κατάλληλη στιγμή, ίσως η «ποδοσφαιρική δικαιοσύνη» να χρωστάει κάτι σε αυτόν τον παίκτη, ίσως αυτός να είναι και ο καλύτερος τρόπος για να πει το αντίο του σε έναν λαό, που τον λάτρεψε όσο τίποτα.  

Μία ιστορία αγάπης φτάνει στο τέλος της και δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο και τον πιο αδιάφορο οπαδό της γης. Στο πρώτο παιχνίδι της ομάδας στο γήπεδό της -μετά την ανακοίνωση της αποχώρησής του- ο Γερμανός αστέρας έγινε αλλαγή από τον Τέρζιτς στο 66’ (σ.σ. μετά από 1 γκολ και 2 ασίστ) και αποθεώθηκε με «standing ovation» από τους χιλιάδες οπαδούς που βρέθηκαν εκεί. Αποχώρησε φανερά συγκινημένος από τον αγωνιστικό χώρο, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά – ότι η ομάδα αυτή είναι κάτι παραπάνω από δουλειά για τον ίδιο, κάτι σαν μεγάλη οικογένεια.  

Το πάθος οι συμπαίκτες και ο αριθμός 11 

Κι όμως, δεν φοράνε όλοι οι μεγάλοι ηγέτες το 10 στην φανέλα τους, ο Γερμανός μεσοεπιθετικός ακόμα και σήμερα – μετά από 12 χρόνια στη γερμανική ομάδα και ως αρχηγός πια- έχει επιλέξει να πορεύεται με τον αριθμό 11 στην πλάτη. 

Όλοι οι συμπαίκτες του-πρώην και νυν, τον αγαπούν και πάντα λένε τα καλύτερα για αυτόν. Όσοι πέρασαν από το Ντόρτμουντ και έφυγαν από αυτό κατά καιρούς έχουν να πουν μόνο για το πάθος και την αγάπη του αρχηγού για την ομάδα του.

Στο πέρασμα των χρόνων αυτών έδειξε ότι οι φιλίες μένουν, μπορεί οι περισσότεροι πλέον να έχουν αλλάξει ομάδες και να βρίσκονται σε άλλες χώρες αλλά κάποιες φιλίες δεν χάνονται (π.χ. Πιέρ Εμερίκ Ομπαμεγιάνγκ).  

Τραυματισμοί και εθνική ομάδα 

Ένας παίκτης που θα μπορούσε να πει κανείς, ότι δεν το έχει η μοίρα του να κερδίσει τίτλους, ίσως να είναι και ο πιο αδικημένος από την «στρογγυλή θεά» που τόσο αγαπάει. Τόσο με την ομάδα του, όσο και με τη εθνική Γερμανίας ο Μάρκο Ρόις δεν κατάφερε να πάρει μεγάλα τρόπαια. Παρά το γεγονός ότι η Γερμανία κέρδισε τον τίτλο του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014 στην Βραζιλία, ο ίδιος δεν ήταν εκεί. Ένας τραυματισμός ήταν η αιτία που το κράτησε μακρυά από αυτή την κατάκτηση.

Ήταν το πρώτο πλήγμα, που ήρθε τον Ιούνιο του 2014 με ρήξη πρόσθιου συνδέσμου στον αστράγαλο, λίγες μέρες πριν την έναρξη του παγκοσμίου κυπέλλου της Βραζιλίας. Αυτή ήταν η αρχή μιας δύσκολης τετραετίας για τον ίδιο με μόλις 74 συμμετοχές στο πρωτάθλημα από το 2014 έως και το 2018. Ο Ρόις βρισκόταν σε διάφορα στάδια αποθεραπείας για συνολικά 760 ημέρες (!) με οστεΐτιδα να τον αφήνει εκτός για 176 εξ αυτών το 2016. Ο τραυματισμός αυτός του στέρησε την παρουσία στο Euro. Με τιτάνια προσπάθεια κατάφερε να βρεθεί στη Ρωσία για το παγκόσμιο κύπελλο του 2018 αν και ήταν εκτός για 220 μέρες. Ο ίδιος αποτέλεσε μια από τις ελάχιστες θετικές πτυχές της παρουσίας των Γερμανών εκεί.  

Στο περσινό Μουντιάλ ήταν και πάλι απών με έναν τραυματισμό που τον ταλαιπωρούσε, με αποτέλεσμα να μην καταφέρει να στηρίξει και πάλι την εθνική ομάδα της χώρας του, πιθανότατα στο τελευταίο Μουντιάλ της καριέρας του.

 Ο άτυχος Γερμανός μεσοεπιθετικός θα μείνει στην ιστορία της ομάδας για την αγάπη και την πίστη του σε αυτή αλλά και για την ατυχία του όσον αφορά τη μη κατάκτηση τίτλων με τα κιτρινόμαυρα.

  Το «ντεζαβού» 

Αυτά είναι τα σημάδια της μοίρας. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ πριν από 11 χρόνια βρέθηκε ξανά στον τελικό του Γουέμπλεϊ (!) -ακριβώς όπως και φέτος. Με πιθανή αντίπαλο και πάλι την Μπάγερν Μονάχου (σ.σ. αν καταφέρει να περάσει σήμερα το εμπόδιο της Ρεάλ Μαδρίτης στον επαναληπτικό αγώνα του ημιτελικού 8/5). Η ιστορία επαναλαμβάνεται; Ή το φινάλε θα «γραφτεί» διαφορετικά αυτή τη φορά;

Ο «τελευταίος χορός» είναι πολύ κοντά και αυτός θα είναι στον μεγάλο τελικό του UEFA Champions League για την φετινή σεζόν!