Αλέξανδρος Νικολαΐδης: Δύο χρόνια από όταν ο ελληνικός αθλητισμός έμεινε φτωχότερος

Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Οκτωβρίου 2022 όταν έφυγε από την ζωή νικημένος από την επάρατη νόσο ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης σκορπίζοντας θλίψη στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού. Με αφορμή την συμπλήρωση δύο χρόνων από τον θάνατο του ο Λευτέρης Τσαχουρίδης μας θυμίζει τα όσα πέτυχε.

Τα πρώτα του βήματα 

Η αγάπη του για το ταεκβοντό ήταν έκδηλη, αφού σε ηλικία μόλις τριών ετών ξεκίνησε την ενασχόληση του με το άθλημα αυτό στο σύλλογο του πατέρα του, τον  «Μέγα Αλέξανδρο».

Γρήγορα αγάπησε το σπορ και μέσα από τις συνεχείς προπονήσεις κατάφερε να βελτιώσει τα σωματικά του προσόντα και να γίνει πρωταγωνιστής στο χώρο του ταεκβοντό.

Τα πρώτα μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις δεν άργησαν να έρθουν με τον Νικολαΐδη να πανηγυρίζει το 1996 τόσο την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο πανευρωπαϊκό και λίγους μήνες αργότερα και στο παγκόσμιο εφήβων. Ένα χρόνο αργότερα (1997) ήρθε να επιβεβαιώσει την πολύ καλή αγωνιστική κατάσταση στην οποία βρίσκονταν πανηγυρίζοντας την κατάκτηση ενός ακόμη μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό των εφήβων.

Οι σπουδές και η επαγγελματική του ενασχόληση  

Δεδομένης και της αγάπης του για τον αθλητισμό ο Νικολαΐδης δεν θα μπορούσε να μην σπουδάσει κάτι σχετικό με αυτόν, έτσι φοίτησε στο τμήμα Φυσικής Αγωγής του ΑΠΘ.

Όντας παρόλα αυτά αθλητής ενός ερασιτεχνικού αθλήματος (ταεκβοντό) χρειάστηκε να κάνει και άλλο επάγγελμα προκειμένου να βιοποριστεί, για αυτό και εργάστηκε ως πυροσβέστης.

Η πρώτη του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες δεν κύλησε όπως θα περίμενε

Σε ηλικία 21 ετών ο Νικολαΐδης κατάφερνε να εκπληρώσει το μεγαλύτερο όνειρο κάθε αθλητή παίρνοντας μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ το 2000, γρήγορα όμως το όνειρο θα γινόταν εφιάλτης.

Μόλις στο δεύτερο γύρο η τύχη θα γυρίσει την πλάτη στον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, αφού στην διάρκεια του αγώνα του θα σπάσει το δεξί του πόδι. Τα λεπτά που ακολούθησαν συγκλόνισαν άπαντες με τον Νικολαΐδη να ξαπλώνει στο έδαφος σπαράζοντας από τους πόνους και αναφωνώντας «Έσπασε, έσπασε μαμά».

Η στιγμή του τραυματισμού

 Ο τραυματισμός αυτός είχε ως αποτέλεσμα να χρειαστεί να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο ολόκληρα χρόνια, παρόλα αυτά δεν τα παράτησε και με όπλο το μαχητικό του πνεύμα επέστρεψε δυνατότερος.

Η μεγάλη επιστροφή και η καθιέρωση στο χώρο του ταεκβοντό

Με την επιστροφή του από το τραυματισμό του ο Νικολαΐδης έμοιαζε σαν μην είχε λείψει από τους αγωνιστικούς χώρους. Το 2004 πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στην Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα, αυτή ήταν και η αρχή της καθιέρωσης του.

Αν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σίδνεϋ δεν κύλησαν όπως θα περίμενε ο Νικολαΐδης άφησε πίσω του την ατυχία της προηγούμενης Ολυμπιάδας καταφέρνοντας να πανηγυρίσει την κατάκτηση του αργυρού Ολυμπιακού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004.

Τέσσερα χρόνια μετά (2008) ήρθε μια ακόμη σπουδαία χρονιά για τον Έλληνα Πρωταθλητή, που αρχικά πανηγύρισε την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό και λίγους μήνες αργότερα προσέθεσε ένα ακόμη αργυρό Ολυμπιακό μετάλλιο στην συλλογή του. Η χρυσή χρονιά του 2008 οδήγησε στη ψήφιση του Νικολαΐδη ως κορυφαίου Έλληνα αθλητή από τον ΠΣΑΤ. 

Το 2010 πανηγύρισε την κατάκτηση ενός ακόμη μεταλλίου, αυτή την φορά του χάλκινου στο Ευρωπαϊκό.

 Σε μια ύψιστη τιμή για τον ίδιο και εις αναγνώριση της σπουδαίας του πορείας και της συνεχούς παρουσίας του σε τρεις συνεχόμενες Ολυμπιάδες ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου 2012.

Μπορεί το μετάλλιο στο Λονδίνο να μην ήρθε, παρόλα αυτά αυτό είχε μικρή σημασία μπροστά σε όσα σπουδαία είχε καταφέρει να πετύχει στην τεράστια καριέρα του.

Τελευταία χρονικά διάκριση του πριν αποσυρθεί ήταν το αργυρό μετάλλιο στους Μεσογειακούς Αγώνες του 2013.

 Ο θάνατος και η τραγική ειρωνεία

Στην διάρκεια της καριέρας του υπήρξε ένας πραγματικός μαχητής καταφέρνοντας στην πλειοψηφία των περιπτώσεων να είναι νικητής. Σε ηλικία 42 ετών έχασε την μάχη που δεν κέρδισε ποτέ κανείς, φεύγοντας πρόωρα από την ζωή νικημένος από την επάρατη νόσο.

Τραγική ειρωνεία, λίγους μήνες μετά το θάνατο του έφυγε από την ζωή η πρώην σύζυγος του και εμβληματική αρχηγός του Παναθηναϊκού στο βόλεϊ, Ρούξι Ντιμιτρέσκου, αφήνοντας των 14 ετών γιο τους ορφανό.

Εις μνήμην  

Στην μνήμη του Αλέξανδρου Νικολαΐδη έχουν φτιαχτεί δύο πραγματικά κομψοτεχνήματα, που απεικονίζουν την προσωπογραφία του, το ένα στο Δήμο Βύρωνα, ενώ το άλλο στο 1ο Γυμνασίου- Λυκείου Σταυρούπολης, από όπου και αποφοίτησε το 1997.

Μπορεί ο άνθρωπος από την φύση του να είναι ένα ον που ξεχνάει εύκολα, παρόλα αυτά οι σπουδαίες μάχες του Αλέξανδρου Νικολαΐδη θα μείνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και θα μνημονεύονται για χρόνια!!