Ο «μπλοκαρισμένος» Ολυμπιακός, το VAR που αποφάσισε και το αυτονόητο

Άλλη μια ισοπαλία για Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό, άλλο ένα μέτριο παιχνίδι και πολλά ερωτηματικά για τη συνέχεια. Το μόνο θετικό το αυτονόητο, που παύει να είναι τόσο σύνηθες στα ελληνικά γήπεδα. Γράφει ο Βαγγέλης Τερζής. 

Είναι γεγονός πως στο «Γ.Καραϊσκάκης» δεν είδαμε και το καλύτερο παιχνίδι ανάμεσα στους «αιώνιους». Ο κόσμος του Ολυμπιακού έδινε τον παλμό, σε μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα και οι παίκτες του Μεντιλίμπαρ προσπαθούσαν να τους το ανταποδώσουν.

Μόλις τρεις ήταν οι μεγάλες ευκαιρίες σε σύνολο, από όσες είχαν οι δύο ομάδες. Στο πρώτο ημίχρονο οι «ερυθρόλευκοι» είχαν μπει αποφασισμένοι να πνίξουν τον Παναθηναϊκό. Το κατάφεραν ως ένα σημείο και αυτό φαίνεται από τις πάσες που είχαν αλλάξει οι δύο ομάδες στα πρώτα 20 λεπτά περίπου, με τους γηπεδούχους να μετρούν 110 και τους φιλοξενούμενους μόλις 45.

Στο 14ο λεπτό ο Ροντινέι εκτέλεσε πανέμορφα το φάουλ, ο Κάρμο σηκώθηκε πιο ψηλά από όλους και χάρη στη βοήθεια της τύχης και του Ντραγκόφσκι, που είχε χάσει την πορεία της μπάλας, έβαλε τον Ολυμπιακό μπροστά στο σκορ. 

Τα σουτ των Ιωαννίδη (27’) και Μπακασέτα (29’) δεν τρόμαξαν ιδιαίτερα τον Τζολάκη που ήταν σε ετοιμότητα. Από εκεί και πέρα αρχίζει ένα διαφορετικό ματς.

Στο 37’ ο Ελ Κααμπί πέφτει στην «πράσινη» περιοχή και οι φωνές ξεκινάνε για τα καλά. Ο Βίντσιτς πηγαίνει στο VAR, για πρώτη φορά, δε βλέπει πέναλτι και το παιχνίδι συνεχίζεται κανονικά. Καθυστερήσεις πρώτου ημιχρόνου και ο Τζούριτσιτς πέφτει στο χορτάρι. Η αρχική κάρτα είναι κίτρινη, αλλά καλείται ξανά στο VAR ο Σλοβένος ρέφερι, για δεύτερη φορά. Ο Κοστίνια αποβάλλεται, οι ισορροπίες αλλάζουν και το παιχνίδι αλλάζει, προς το χειρότερο.

Στην πραγματικότητα ο Παναθηναϊκός δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ την αριθμητική του υπεροχή μέσα στο γήπεδο. Θα μπορούσε να πει κανείς πως στο δεύτερο μέρος, τουλάχιστον στα πρώτα λεπτά, φαινόταν λες και έπαιζε εκείνος με 10 ποδοσφαιριστές. Αφού για 30 λεπτά περίπου είδαμε κλοτσοσκούφι στο γήπεδο, ο Ιωαννίδης πέφτει στην περιοχή του Ολυμπιακού και ο Βίντσιτς δε δίνει κάτι. 

Για τρίτη φορά πηγαίνει στο VAR, αποφασίζοντας να δώσει, ορθώς, πέναλτι υπέρ της ομάδας του Βιτόρια. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έκανε το 1-1 και έπειτα είδαμε ένα παιχνίδι που το μόνο που μας έδωσε ήταν ένταση, 34 (!) φάουλ και μια ισοπαλία ξανά.

Εκεί που πρέπει να σταθούμε είναι η αδυναμία του διαιτητή να δώσει σε κανονική ροή αγώνα το οτιδήποτε. Ανεξαρτήτως του αν ήταν σωστές ή λάθος οι αποφάσεις, όλες παρθήκαν με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Αυτό αποτελεί πρόβλημα από μόνο του, σε ένα ήδη μέτριο παιχνίδι.

Ναι, για την ιστορία ο Παναθηναϊκός είναι αήττητος εδώ και πάρα πολύ καιρό εναντίον του Ολυμπιακού. Ναι, ο Μεντιλίμπαρ δεν έχει πανηγυρίσει ακόμα εναντίον του «αιωνίου» αντιπάλου. Κάποια στιγμή, όμως, θα πρέπει να κερδίσει κάποιος. Τουλάχιστον, στον επαναληπτικό του Κυπέλλου κάποιος θα νικήσει, έστω και στη διαδικασία των πέναλτι.

Η έλευση του Όρτα θα βοηθήσει τον Ολυμπιακό να «ξεμπλοκάρει» στο δημιουργικό κομμάτι και θα ελευθερώσει τον Τσικίνιο. Όσον αφορά τον Παναθηναϊκό, ο Βιτόρια πρέπει να βρει τρόπους για να παίρνει από όλους τους παίκτες του κάτι, όταν οι βασικοί δε βρίσκονται  σε καλή μέρα.

Το μόνο πραγματικά θετικό, που μας έδωσε η χθεσινή βραδιά, είναι αυτό που συνέβη πριν την έναρξη της αναμέτρησης. 35.000 κόσμος σιώπησε για τον «Στρατηγό» του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η καθολική αποδοχή του μεγαλείου του Μίμη Δομάζου είναι τεράστια και η κληρονομιά που άφησε πίσω αδιαμφισβήτητη. 

Ναι, θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, αλλά στη χώρα μας έχει πάψει να ισχύει αυτή η έννοια.