Ολυμπιακός: To θολωμένο μου μυαλό
Τι κι αν έφτασε στο +12, τι κι αν άντεξε στην αντεπίθεση της Μπολόνια, ο Ολυμπιακός στο τέλος έφυγε με άδεια χέρια από την Ιταλία. Το θολωμένο μου μυαλό έχει γίνει το αγαπημένο του τραγούδι, αλλά κάποιος πρέπει να αλλάξει σταθμό να ακούσουμε και τίποτε άλλο.
Γράφει ο Παναγιώτης Χονδρός
Και deja vu θα ταίριαζε στον τίτλο, αφού ο Ολυμπιακός βρέθηκε στο ίδιο έργο, δυστυχώς όχι θεατής αλλά αρνητικός πρωταγωνιστής. Τόσο παρόμοιες καταστάσεις που ξεχνάς στο τέλος της βραδιάς λεπτομέρειες του αγώνα, το τελικό σκορ και τον τρόπο που έφτασε το παιχνίδι ως εκεί. Και τώρα τρέχεις, αλλά όχι προς τοίχο - όχι με κλειστά τα μάτια, για να μη μείνεις έξω από το κόλπο. Διότι, είναι ακόμα πιο δύσκολη η φετινή EuroLeague, όχι για το τρομερό θέαμα που βλέπουμε, αλλά γιατί οι ομάδες είναι στο ίδιο επίπεδο και κάθε νίκη κάνει τη διαφορά.
Τσούκου τσούκου μπολ
Και θα μου πεις γιατί τρέχει η ομάδα; Ρητορική η ερώτηση. Το κέντρο τα γκαρντ το περνούν στα 17 δεύτερα, οι επιθέσεις ξεκινούν στα 10", ενώ σε αρκετές περιπτώσεις η μπάλα ξεμένει στα χέρια των Παπανικολάου και Λαρεντζάκη, που δικαίως δεν έχουν τι να την κάνουν. Με πλάνο την άμυνα οι Πειραιώτες πηγαίνουν σε ένα τσούκου τσούκου μπολ, που σε κοιμίζει και στην επίθεση. Από την άλλη καλή και η άμυνα, όμως βάλε και το μέλι στο μελομακάρονο, μέρες που είναι. Οι νταμπλούχοι κρατούν τους αντιπάλους τους κάτω από τους 75 πόντους και όμως χάνουν. Αλλά πως θα γίνει διαφορετικά τη στιγμή που δεν κλείνεις σωστά τους αγώνες.
Του θολωμένου μου μυαλού τους εφιάλτες τραγουδώ
Υπάρχει πιο χαρακτηριστικό στιγμιότυπο, για να περιγράψει την κατάσταση του Ολυμπιακού στα κλεισίματα των παιχνιδιών, από την τελευταία φάση στη Μπολόνια; Δυστυχώς, ο Λαρεντζάκης δεν κόβει προς το καλάθι, πασάρει στον Γουόκαπ και αυτός αποφασίζει το ίδιο με τον συμπαίκτη του και του επιστρέφει την μπάλα για ένα σκοτωμένο σουτ. Βέβαια, καλά όλα αυτά για τα κλειστά ματς, όμως γιατί να φτάσουμε ως εκεί; Τελικά το θολωμένο μυαλό ήταν παρόν σε όλη τη διάρκεια του αγώνα στην Ιταλία. Το +12 έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο στο πρώτο μέρος, αλλά τα τρίποντα δεν μπήκαν ξανά και τα λάθη ήταν αρκετά με βάση την εικόνα των δύο ομάδων.
Η Μπολόνια, όπως είναι φυσικό, βγάζει αντίδραση με την έναρξη του δεύτερου ημιχρόνου, όμως γυρνάει το ματς σε πολύ μικρότερο χρονικό διάστημα από ότι πίστευαν και οι ίδιοι. Στα πρώτα 3 λεπτά είχαμε ξανά αγώνα.
Κι όμως δεν χάνονται οι «ερυθρόλευκοι» και πηγαίνουν στο +10 ξανά (47-57). Κι ενώ αντέχεις στην αντεπίθεση, εν τέλει φτάνεις ξανά στο σουτ και εκεί ξυπνούν οι εφιάλτες, αφού δεν έχεις το μομέντουμ μέσα στη σεζόν.
Ο Ολυμπιακός σαφώς και παίρνει καλό βαθμό στην άμυνα σε έναν ακόμα αγώνα, αλλά όχι και άριστα. Κοιτάζοντας κανείς τα προηγούμενα παιχνίδια, μπορεί να παρατηρήσει πως οι Πειραιώτες δεν παρουσιάζουν και τόσο ορθό πρόσωπο αμυντικά στις τελευταίες περιόδους. Σε αρκετά ματς οι πόντοι που δέχεται είναι παραπάνω από 20, ενώ κάπου εκεί πλησιάζει και ο μέσος όρος του στα τέταρτα δεκάλεπτα. Διπλό το κακό.
No Γουόκαπ, no Παπανικολάου, no party
Ο Τόμας Γουόκαπ δεν βοήθησε τον Ολυμπιακό στη Μπολόνια, μάλλον τον ανακάτεψε κιόλας. Ο Κώστας Παπανικολάου δεν διανύει την καλύτερη περίοδο της καριέρας του και αυτό είναι καθοριστικό. Είναι πραγματικά ο παίκτης που χωρίς να φαίνεται, κάνει τη διαφορά. Είναι εκείνος που βάζει το λιθαράκι και δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Όσον αφορά τον Γουόκαπ, ο ρόλος του είναι σαφώς αναβαθμισμένος και αυτό τον αναγάγει σε πολύ σημαντικό γρανάζι. Η αναβάθμιση δεν σημαίνει, όμως, ότι πρέπει να τα κάνει και όλα μέσα στο παρκέ. Ο 30χρονος γκαρντ είναι στιγμές που μοιάζει αρκετά μπερδεμένος και πνευματικά κουρασμένος και ο Γκος δεν μπορεί να τον βοηθήσει τη δεδομένη χρονική στιγμή, μέχρι να ξαναβρεί ρυθμό. Όπως και να 'χει χωρίς αυτούς τους δύο σε σταθερότητα, οι «ερυθρόλευκοι» θα έχουν σκαμπανεβάσματα.
Έλλειψη συγκέντρωσης
Όλα τα παραπάνω συγκλίνουν στην απουσία συγκέντρωσης για μεγάλα χρονικά διαστήματα μέσα στα παιχνίδια. Ο Ολυμπιακός αστόχησε ξανά σε 3-4 lay up, πράγμα ανεπίτρεπτο σε τέτοιο επίπεδο. Οι βολές μπήκαν, αλλά ο Λαρεντζάκης έχασε και μία κρίσιμη στο τέλος. Και τώρα που μιλάμε ξανά για το τέλος, οι Πειραιώτες έβαλαν μόνο δύο πόντους στα τελευταία 4:30 λεπτά κι αυτοί από το φάουλ που κέρδισε ο «Λάρυ» πάνω στην προσπάθειά του για τρίποντο.
Το βασικό εδώ είναι ότι δεν βγήκαν καν σουτ στις περισσότερες κατοχές. Οι Πειραιώτες έχουν τη μπάλα στο 60-65 (4' πριν τη λήξη) και οι επιθέσεις τους από εκεί και έπειτα περιλαμβάνουν κακές επιλογές και λάθη. Ακόμα και τα άστοχα ελεύθερα σουτ είναι δείγμα μη συγκέντρωσης και πίεσης. Παρατηρώ και μια μορφή πίεσης, που ανακυκλώνεται και θα μεγαλώνει. Κακή ήττα, πίεση για αποτέλεσμα, ξανά κακή ήττα, ξανά πίεση για αποτέλεσμα. Και όσο θα συνεχίζεται αυτό θα αρχίσουν να μην πιστεύουν και στον εαυτό τους και αυτό θα είναι καταδικαστικό.
Καλό καλοκαίρι αντί για Χριστούγεννα
Το είχα πει και στην αρχή της σεζόν, τώρα είναι ακόμα πιο φανερό. Ο Ολυμπιακός, παρά το γεγονός πως κράτησε έναν κορμό, είχε τόσους πολλούς τραυματισμούς (συν απουσίες από το MundoBasket) που ουσιαστικά δεν ήταν και τόσο έτοιμος, όσο λεγόταν. Τώρα στο προσκήνιο μπαίνουν και οι μεταγραφές-επιστροφές. Πετρούσεβ, ΜακΚίσικ, Μήτρου-Λονγκ, και αλλαγή ρόλου στους Λούντζη και Σίκμα δημιουργούν ένα κλίμα καλοκαιρινό. Οι ερυθρόλευκοι μπαίνουν ξανά σε ένα mood προετοιμασίας και προσαρμογών. Αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος για να περιμένεις από αυτή την ομάδα το κάτι παραπάνω στη συνέχεια και αυτός είναι ένας πολύ βασικός λόγος για την εικόνα που βλέπουμε τώρα.
Όπως και να έχει το τρένο δεν έχει χαθεί και ο Ολυμπιακός έχει τις δυνατότητες και τον καλύτερο προπονητή της Ευρώπης στον πάγκο. Το 2/2 είναι απαραίτητο σε Λυών και Βερολίνο, όμως να επισημάνουμε, ότι δικαίωμα στο λάθος έχουν όλοι, πόσο μάλλον οι αθλητές και οι προπονητές και ο Ολυμπιακός τα τελευταία τρία χρόνια δεν έχει κάνει ούτε ένα.
Υ.Γ. Μετά από ήττα καλό είναι να κοιτάμε τα λάθη μας και μετά τη διαιτησία, αλλά πως γίνεται να μην σφυρίζεται αντιαθλητικό πάνω στον Γουόκαπ στα τελευταία λεπτά;