Ο Στέφαν Σβαμπ αποχώρησε από τον ΠΑΟΚ, έπειτα από πέντε χρόνια παρουσίας στην ομάδα της Θεσσαλονίκης, και σε συνέντευξή του μίλησε για τις δυσκολίες αυτής της απόφασης, και όχι μόνο.

Ο Σβαμπ, ο οποίος θα αγωνίζεται στη Γερμανική Χόλσταϊν Κίελ από τη νέα σεζόν και έπειτα, σε συνέντευξη του στην τηλεοπτική εκπομπή «Heute», αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στη παρουσία του στον ΠΑΟΚ, αλλά και την πρόταση που είχε από την «αγαπημένη» του Ραπίντ Βιέννης.

Αναλυτικά τα όσα ανέφερε ο Σβαμπ:

Για την απόφαση του να συνεχίσει σε μια ομάδα που υποβιβάστηκε στην Zweiteliga: «Πολλοί λένε ότι είναι τρελό να εντάσσεσαι σε μια ομάδα που υποβιβάζεται στην δεύτερη κατηγορία σε αυτή την ηλικία, επειδή είναι πολύ δύσκολο και έντονο. Αλλά είμαι σωματικά σε φόρμα. Μπορώ να μάθω πολλά ξανά εδώ – ως ποδοσφαιριστής και ως άνθρωπος. Αυτό είναι το μεγάλο κίνητρο για μένα».

Για το αν έγιναν συζητήσεις με την Ραπίντ Βιέννης προκειμένου να επιστρέψει στην ομάδα που ήταν αρχηγός: «Υπήρξαν συζητήσεις. Θα μπορούσε να είχε γίνει η επιστροφή μου. Πάνω απ’ όλα, εμπιστεύομαι τον Πίτερ Στόγκερ ότι θα τα καταφέρει. Η ευφορία είναι μεγάλη – όπως σχεδόν πάντα συμβαίνει στην αρχή μιας σεζόν. Αλλά επέλεξα το Κίελο επειδή είναι μια νέα εμπειρία και όποιος κοιτάξει προσεκτικά ξέρει τι μπορεί να προσφέρει το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας στην Γερμανία. Ήταν το πρωτάθλημα της Ευρώπης με τον τρίτο μεγαλύτερο αριθμό οπαδών όσον αφορά τη μέση προσέλευση. Το να το βιώσω αυτό μου φάνηκε πιο ενδιαφέρον από το να πάω στην Αυστρία, όπου ήμουν ήδη για δέκα χρόνια».

Για το αν σκέφτηκε να περιμένει λίγο περισσότερο για να έρθουν κάποιες άλλες προτάσεις: «Αυτό θα ήταν μια ανόητη κίνηση. Γιατί αν το συνολικό πακέτο που προσφέρεται είναι κατάλληλο, δεν πρέπει να τις απορρίψεις. Αυτή ήταν η περίπτωση στο Κίελο, ήταν ένα πακέτο που δεν μπορούσα να πω όχι». 

Για το δέσιμο του με τον ΠΑΟΚ και με την Θεσσαλονίκη και το πόσο δύσκολος ήταν ο αποχαιρετισμός μετά από πέντε χρόνια: «Ο αποχαιρετισμός ήταν δύσκολος για εμένα προσωπικά αλλά και την οικογένειά μου. Νιώσαμε σαν στο σπίτι μας πέντε χρόνια στην Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ, ήμασταν δεμένοι με τον σύλλογο οικογενειακώς. Οι γείτονες, η δασκάλα του νηπιαγωγείου, ακόμη και ο υπάλληλος του βενζινάδικου – όλοι άρχισαν να κλαίνε όταν πήγαμε να τους αποχαιρετήσουμε».