Ο Ίσμαελ Μπλάνκο μιλά αποκλειστικά στο Mpaladofatses.gr και τον Θανάση Σχοινά για την πολυαγαπημένη του ΑΕΚ και την επιθυμία του να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της στο μέλλον.

Πάντα οι ποδοσφαιριστές από τη Λατινική Αμερική προσθέτουν μια διαφορετική αίγλη στα ρόστερ των ελληνικών ομάδων. Δίνουν το κάτι παραπάνω, καθώς τα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά δεν τα συναντάμε συνήθως εύκολα στη χώρα μας.

Ένας τέτοιος ποδοσφαιριστής ήταν και ο Ίσμαελ Μπλάνκο. Γεννημένος στη χώρα του Μέσσι και του Ντιέγκο Μαραντόνα, από την αρχή της θητείας του στην «Ένωση» απέδειξε την σύνδεση που είχε με τα αντίπαλα δίχτυα. Δεν είναι τυχαίο που στην πρώτη του σεζόν βγήκε πρώτος σκόρερ του ελληνικού πρωταθλήματος με 19 γκολ. Το ίδιο κατάφερε και την επόμενη με 14. Συνολικά πέτυχε 50 γκολ σε 109 εμφανίσεις με τα «Κιτρινόμαυρα», όντας ένας από τους καλύτερους ξένους σκόρερ που έπαιξαν ποτέ στα ελληνικά γήπεδα.

Στο Mpalafofatses.gr μιλά για την μεγάλη του αγάπη την ΑΕΚ. Την ομάδα που τον στιγμάτισε και θεωρεί μέχρι και σήμερα σπίτι του στην Ευρώπη. Αποκαλύπτει πως θα ήθελε να μείνει για πάντα στην «Ένωση» και δηλώνει με πάθος την επιθυμία του να αναλάβει την τεχνική ηγεσία της στο μέλλον.

Μπορείς να μας πας στην αρχή; Πώς ξεκίνησε η πορεία σου στο ποδόσφαιρο;

«Γεννήθηκα με μια μπάλα στα πόδια».

Τι σε ενέπνευσε να ακολουθήσεις επαγγελματική καριέρα στο ποδόσφαιρο;

«Μου άρεσε να παίζω ποδόσφαιρο και στα 15 μου αποφάσισα ότι έπρεπε να πάω σε μια επαγγελματική ομάδα».

Υπήρχαν ποδοσφαιριστές ή προσωπικότητες που θαύμαζες, μεγαλώνοντας στην Αργεντινή;

«Ο Μαραντόνα. Για όλους εμάς στην Αργεντινή, ήταν κάτι παραπάνω από ποδοσφαιριστής. Ήταν έμπνευση».

Το 2007 ήρθες στην ΑΕΚ. Πώς προέκυψε αυτή η μεταγραφή;

«Ήθελα να παίξω στην Ευρώπη και είχα την ευκαιρία να πάω στην ΑΕΚ. Είχα επίσης επιλογές να πάω και σε άλλη ευρωπαϊκή ομάδα».

Πόσο δύσκολη ή εύκολη ήταν η προσαρμογή σου στο ελληνικό ποδόσφαιρο και στη ζωή στην Αθήνα;

«Η αλήθεια είναι πως δεν χρειάστηκε να προσαρμοστώ ιδιαίτερα, γιατί είχα Ισπανό προπονητή και συμπαίκτες που με βοήθησαν πολύ να προσαρμοστώ γρήγορα. Η ζωή ήταν εκπληκτική, εύκολη για μένα – είναι ίδια με την Αργεντινή, εκτός από τη γλώσσα». Και οι παραλίες… υπέροχες. Οι καλύτερες!

Έγινες γρήγορα ένα από τα αγαπημένα πρόσωπα των φιλάθλων της ΑΕΚ. Τι πιστεύεις ότι συνέβαλε στο να δημιουργηθεί αυτός ο ισχυρός δεσμός με τον κόσμο;

«Πιστεύω πως αυτό που μέτρησε ήταν ότι έδωσα τα πάντα για την ΑΕΚ. Είχα ταπεινότητα, δούλευα σκληρά, αγαπούσα πραγματικά τον σύλλογο. Ο κόσμος το είδε αυτό. Κι εγώ ένιωθα τη δύναμή του κάθε φορά που έμπαινα στο γήπεδο».

Είχες κάποια ιδιαίτερη σχέση, εντός ή εκτός γηπέδου, με κάποιον συμπαίκτη στην ΑΕΚ;

«Με όλους ήμουν πάντα το ίδιο, δεν έχει σημασία η χώρα – ήμουν πάντα καλός συμπαίκτης με όλους».

Πώς ήταν η σχέση σου με τον Ριβάλντο; Ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτόν;

«Πολύ καλή, εξαιρετικός άνθρωπος. Με βοήθησε πολύ στο ποδόσφαιρο. Ένας παικταράς μέσα στο γήπεδο και κορυφαίος σαν άνθρωπος».

Πόσο επώδυνη ήταν η απώλεια του πρωταθλήματος απέναντι στον Ολυμπιακό; Πώς ένιωσες για τον τρόπο με τον οποίο χάθηκε; Τι σκέφτεσαι σήμερα για εκείνη την περίοδο;

«Ένιωσα άσχημα, αλλά όλη η Ελλάδα ξέρει ότι ήμασταν οι δίκαιοι νικητές του πρωταθλήματος. Εγώ νιώθω πρωταθλητής, όπως και οι συμπαίκτες μου».

Πώς κατάφερε η ομάδα να ξεπεράσει εκείνη την κατάσταση;

«Με δουλειά και με το να προχωράμε πάντα μπροστά».

Την ίδια χρονιά σημειώθηκε μια ιστορική νίκη με 4-0 επί του Ολυμπιακού — μπορείς να μας μιλήσεις για εκείνο τον αγώνα;

«Ήταν υπέροχο να κερδίζεις ένα ντέρμπι με 4-0 – δεν συμβαίνει συχνά. Εκείνη την περίοδο είχαμε μια δυνατή ομάδα».

Αναδείχθηκες πρώτος σκόρερ της ελληνικής Σούπερ Λιγκ δύο φορές — πώς κατάφερες να διατηρήσεις τόσο υψηλό επίπεδο απόδοσης;

«Με δουλειά. Πολλή δουλειά. Και πίστη στον εαυτό μου. Είχα και συμπαίκτες που με βοηθούσαν — χωρίς αυτούς, τίποτα δεν γίνεται».

Πώς θα περιέγραφες την ατμόσφαιρα στο Ολυμπιακό Στάδιο στους μεγάλους αγώνες;

«Το ΟΑΚΑ ήταν το σπίτι μας — ήταν υπέροχο να παίζεις σε αυτό το γήπεδο».

Πιστεύεις ότι αν η ΑΕΚ είχε δικό της γήπεδο στην εποχή σου, θα είχε κατακτήσει περισσότερους τίτλους;

«Σίγουρα ναι — ήμασταν ασταμάτητοι χάρη στους φιλάθλους. Είμαι βέβαιος ότι θα ήμασταν η πιο επιτυχημένη ομάδα στην ιστορία της ΑΕΚ».

Ποια είναι η γνώμη σου για το νέο γήπεδο της ΑΕΚ; Πώς ένιωσες όταν μπήκες σε αυτό για πρώτη φορά;

«Ένα απίστευτο, τρομερά όμορφο γήπεδο — πεθαίνω να παίξω έναν αγώνα εκεί μέσα με όλο τον κόσμο στις εξέδρες».

Ποιο ήταν το πιο αξέχαστο γκολ που πέτυχες με τη φανέλα της ΑΕΚ;

«Όλα τα γκολ μένουν στη μνήμη μου. Κάθε γκολ έχει τη δική του ιστορία. Όλα είναι μέσα στην καρδιά μου».

Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδας το 2009 παραμένει ένας από τους πιο εμβληματικούς αγώνες στην ιστορία. Πώς θυμάσαι εκείνη τη βραδιά;

«Η αλήθεια είναι πως ήταν ο καλύτερος αγώνας στην ιστορία του Κυπέλλου. Το μόνο που δεν καταφέραμε ήταν να κλείσουμε σωστά τον αγώνα, αλλά έτσι είναι το ποδόσφαιρο». 

Ήταν ένας αγώνας γεμάτος δράμα — παράταση, πέναλτι. Υπήρξε στιγμή που ένιωσες πως η ΑΕΚ είχε ήδη κερδίσει;

«Ναι, όταν προηγούμασταν με 2 γκολ δικά μου, πίστεψα πως είχαμε ήδη κερδίσει. Αλλά στο ποδόσφαιρο δεν τελειώνει τίποτα μέχρι να σφυρίξει ο διαιτητής».

Πώς προέκυψε η ιδέα να πανηγυρίζεις τα γκολ ως Ζορό;

«Ένας συμπαίκτης μου, θυμάμαι, μου είχε πει χαμογελώντας ότι κάθε φορά που σκοράρω, θα έπρεπε να πανηγυρίζω διαφορετικά, να κάνω κάτι που να ξεχωρίζει. Μου έμεινε στο μυαλό αυτό, και μια μέρα είπα… γιατί όχι;

Πήγα στο Jumbo, ένα εμπορικό κέντρο στην Αθήνα, και αγόρασα τη μάσκα του Ζορό. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, έγινε κάτι σαν σήμα κατατεθέν. Ήταν αυθόρμητο, αστείο, αλλά και πολύ έντονο για μένα και τον κόσμο».

Πότε και πώς εμφανίστηκε για πρώτη φορά το παρατσούκλι «Ζορό» στην ΑΕΚ; Σου άρεσε;

«Μετά από εκείνον τον πρώτο πανηγυρισμό με τη μάσκα, ο κόσμος άρχισε να με φωνάζει “Ζορό”. Έγινε κομμάτι της ταυτότητάς μου στην ΑΕΚ και με έκανε να νιώθω πιο κοντά στους φιλάθλους. Το αγκάλιασαν με τόση αγάπη, και αυτό το ένιωθα σε κάθε αγώνα».

Κατά τη σεζόν 2009–10, ο σύλλογος άρχισε να αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα — επηρέασαν αυτά τα προβλήματα τους παίκτες μέσα στα αποδυτήρια;

«Εντάξει, λίγο μας επηρέασαν είναι η αλήθεια, αλλά όχι σε υπερβολικό βαθμό. Στο γήπεδο προσπαθούσαμε πάντα να είμαστε συγκεντρωμένοι και να δίνουμε το 100%, παρά τις δυσκολίες».

Κατά τη σεζόν 2009–10, ένιωσες ποτέ μέσα σου ότι η πορεία σου στην ΑΕΚ πλησίαζε στο τέλος της;

«Όχι, ποτέ δεν το ένιωσα πραγματικά. Ο κόσμος με έκανε να νιώθω ότι η θέση μου ήταν πάντα εκεί, ότι δεν έπρεπε να φύγω ποτέ. Ένιωθα απίστευτη αγάπη».

Τι σήμαινε για σένα η κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας το 2011;

«Ήθελα πάση θυσία να κερδίσουμε το Κύπελλο γιατί είχα δουλέψει πολύ σκληρά για να το πετύχω. Ευτυχώς, τα καταφέραμε!»

Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που ξεχωρίζεις από την καριέρα σου στην ΑΕΚ;

«Για μένα, όλα τα παιχνίδια ήταν ξεχωριστά. Τα απόλαυσα όλα το ίδιο, με πάθος και καρδιά. Κάθε φορά που φορούσα τη φανέλα της ΑΕΚ ήταν σαν γιορτή. Δεν μπορώ να διαλέξω μόνο ένα».

Πώς ήταν η σχέση σου με τους προπονητές στην ΑΕΚ;(Φερέρ, Μπάγεβιτς, Δώνης)

«Η σχέση μου με όλους τους προπονητές ήταν εξαιρετική. Ο καθένας μου έδωσε κάτι διαφορετικό και με βοήθησαν να εξελιχθώ, να γίνω καλύτερος. Από όλους κράτησα θετικά στοιχεία. Είμαι ευγνώμων και στους τρεις».

Υπάρχει κάτι που μετανιώνεις από την παρουσία σου στην Ελλάδα;

«Όχι, απολύτως τίποτα. Ίσως μόνο το ότι δεν έμεινα για πάντα στην ΑΕΚ. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν να μείνω εκεί για πάντα».

Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αμυντικός που αντιμετώπισες;

«Η αλήθεια είναι πως όλοι οι αμυντικοί έχουν τις δυσκολίες τους, ειδικά σε διαφορετικές ομάδες και καταστάσεις. Κάθε αντίπαλος είχε τις ιδιαιτερότητές του».

Κοιτάζοντας πίσω, τι σημαίνει για σένα η ΑΕΚ, προσωπικά και επαγγελματικά;

«Τα πάντα. Είναι το σπίτι μου στην Ευρώπη. Αγαπώ την ΑΕΚ, τους φιλάθλους, τη χώρα, τα πάντα».

Πολλοί φίλαθλοι εξακολουθούν να σε θεωρούν θρύλο του συλλόγου. Πώς νιώθεις για την κληρονομιά που άφησες; 

«Είμαι πολύ ευγνώμων στον κόσμο, τους αγαπώ! Μακάρι κάποια μέρα να μπορέσω να παίξω στο νέο γήπεδο. Θα ήταν ό,τι πιο όμορφο, ειδικά για τους νεότερους φιλάθλους, να δουν τον “Ζορό τον λευκό” να παίζει ξανά».

Αν κλείσεις τα μάτια και σκεφτείς τις μέρες σου στην ΑΕΚ… τι ακούς, τι νιώθεις;

«Ακούω τον κόσμο να τραγουδάει «Οοοεεεεε, Μπλάνκο και Ζορό!» και γεμίζω συγκίνηση. Είναι εικόνες, ήχοι, συναισθήματα που δεν φεύγουν ποτέ από μέσα μου. Τα φυλάω στην καρδιά μου».

Πώς ήταν η μετάβαση από το ποδόσφαιρο στην καθημερινή ζωή; Ήταν δύσκολο να απομακρυνθείς από τα γήπεδα;

«Ναι, πονάει πολύ. Πάντα έπαιζα ποδόσφαιρο, αλλά όλα έχουν το τέλος τους και έρχεται η ώρα να περάσεις σε μια νέα, διαφορετική ζωή».

Τι κάνεις σήμερα; Σκέφτεσαι να επιστρέψεις στο ποδόσφαιρο με άλλο ρόλο; Θα ήθελες κάποια μέρα να δουλέψεις ξανά στην ΑΕΚ με κάποιον άλλο ρόλο;

«Περιμένω, ετοιμάζομαι να δουλέψω ως προπονητής. Και ναι… περιμένω να με καλέσει η ΑΕΚ. Θα ήταν όνειρο να επιστρέψω στον σύλλογο με έναν νέο ρόλο και να προσφέρω ξανά».

Τέλος, τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους φιλάθλους της ΑΕΚ που ακόμα σε θυμούνται και σε θαυμάζουν;

«Ο Ζορό ο λευκός θα είναι πάντα εδώ, για ό,τι χρειαστείτε. Σας αγαπώ, σας αγαπώ, σας αγαπώ! Η αγάπη μου για την ΑΕΚ και τον κόσμο της είναι βαθιά και αληθινή. Και ξέρω ότι είναι αμοιβαία».