Ο Γιάννης Νυφαντόπουλος στο Mpaladofatses.gr: «Το Παρίσι και όσα έζησα με τον Νάσο μου έμαθαν πολλά - Όταν είχα το τροχαίο ακροβατούσα στο μένω-φεύγω»
Ο Γιάννης Νυφαντόπουλος, με σπουδαίες διακρίσεις στα 100 μέτρα, αλλά και το χρυσό στους Παραολυμπιακούς στο πλευρό του Νάσου Γκαβέλα μίλησε αποκλειστικά στο Mpaladofatses.gr και στους Βαγγέλη Τερζή και Λευτέρη Τσαχουρίδη.
Η αλήθεια είναι πως δε μιλάει συχνά. Μας το είπε άλλωστε, πως δεν τα πάει καλά με τον χώρο μας. Εμείς όμως τον προσεγγίσαμε με έναν διαφορετικό τρόπο και κάπως έτσι ο Γιάννης Νυφαντόπουλος, μίλησε για τα πάντα. Από τα τροχαία που είχε και τη δύσκολη αποκατάσταση, ως τους Παραολυμπιακούς στο Παρίσι και το χρυσό μετάλλιο παρέα με τον Νάσο Γκαβέλα.
Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να κάτσουμε ένα δίωρο και μετά τη συνέντευξη να συζητάμε. Απολαύστε τον, όπως απολαύσαμε εμείς την τρομερή μας συζήτηση.
Πως διαφοροποιήθηκες από τα υπόλοιπα παιδιά και δεν ασχολήθηκες με το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ, ενώ υπήρχαν επιτυχίες σε αυτά τα δυο αθλήματα;
«Μη νομίζεις πως ήμουν και τρελός φαν. Εγώ το 2004 είδα μόνο τον τελικό όταν ήμουν 14 ετών. Βγήκα στο δρόμο να πανηγυρίσω επειδή έβγαιναν όλοι. Σκέψου μέχρι να φύγω από το χωριό μου και να πάω φοιτητής δεν ήξερα ποιος έχει το πανελλήνιο ρεκόρ στα 100 μέτρα. Έκανα αθλητισμό για να κάνω αθλητισμό. Όσον αφορά τα δυο αθλήματα, μάλλον ήμουν παραπάνω εγωιστής. Ήθελα να έχω μια μπάλα μόνος μου και τελικά με τον στίβο βρήκα αυτό που έψαχνα.»
Στο αν θυμάται πράγματα από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, ο Γιάννης Νυφαντόπουλος δεν έχει να πει κάτι. Αυτό γιατί την περίοδο εκείνη βρισκόταν στο νοσοκομείο, λόγω ενός σοβαρού τροχαίου που είχε. Το πρώτο από τα δυο.
«Δεν έχω καμία ανάμνηση γιατί εκείνην την περίοδο ήμουν στο νοσοκομείο. Είχα ένα τροχαίο και γενικά από τότε δε θυμάμαι τίποτα. Μόνο σε βίντεο ό,τι έχω δει.»
Θες να μας πεις για τα δύο τροχαία που είχες; Θεωρώ είναι checkpoint στη ζωή σου. Όλοι μας έχουμε από αυτά.
«Και τα δυο με σημαδέψανε. Το ένα γιατί έχασα έναν πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, τον προπονητή μου, τον Παύλο Συμεωνίδη και επειδή και εγώ ήμουν πολύ σοβαρά. Ακροβατούσα στο μένω-φεύγω. Ήταν μια δύσκολη περίοδος και η αποκατάσταση μου μετά, σε όλους τους τομείς. Στο σχολείο, τις προπονήσεις, στη ζωή μου γενικότερα.
Το δεύτερο ήταν με τη μηχανή. Μου άφησε να θυμάμαι πως ο μίσος αστράγαλος δεν είναι δικός μου, αλλά μόσχευμα και κάτι ουλές.»
Είναι τα σημάδια μας η ιστορία μας;
«Σίγουρα. Σκέψου στην κολώνα που χτύπησα με τη μηχανή, ο άνθρωπος που έχει το σπίτι δε την έχει φτιάξει ακόμα. Βρεθήκαμε μετά από πολύ καιρό και μου είπε πως δε τη φτιάχνει για να μου θυμίζει τι έκανα. Σαν ένα καμπανάκι.»
Από τα 400 μέτρα πήγες στα 100 μετά. Κυρίως γιατί ήταν δύσκολη η αποκατάσταση και δε μπορούσες να τρέξεις;
«Βοήθησε το ατύχημα (σ.σ γελάει). Πιστεύω πως ούτως ή άλλως θα έψαχνα τροπο να αλλάξω γιατί ήμουν τεμπέλης. Έβρισκα δικαιολογίες για να μην πηγαίνω στις προπονήσεις τότε. Ακάμα δεν είχα βγάλει τα σίδερα από το πόδι και ήταν δύσκολο. Κάπως έτσι πήγα στις ταχύτητες μετά. Εκεί ήταν σίγουρα πιο εύκολα από θέμα προπόνησης. Οι επιτυχίες ήρθαν γρήγορα και ήταν κάτι πιο ξεκούραστο. Τα 100 μέτρα είναι ο βασιλιάς του στίβου.»
Μικρός είχες κάποιο πρότυπο;
«Πρότυπο αθλητικό δεν είχα ποτέ. Όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει αυτή η λέξη, συνειδητοποίησα πως πρότυπα για μένα είναι η μητέρα μου και ο πατέρας μου. Έχουν τρομερή δύναμη μέσα τους. Μετά όσο ασχολήθηκα με τον αθλητισμό, είμαι τυχερός γιατί άνθρωποι που μπορούν να μου δώσουν πράγματα και θαυμάζω έγιναν και συνεργάτες μου και φίλοι μου. Ένας από αυτούς είναι ο Λυκούργος ο Τσάκωνας. Χρόνια φίλοι από μικρές ηλικίες και συνεργάτες πλέον. Μιλάμε για έναν άνθρωπο, που το καλούπι του δεν υπάρχει. Δε θα βρεις πιο ντόμπρο άνθρωπο, πιο ξηγημένο.
Μετά με τον Νίκο Παππά, από όταν ήταν στον Παναθηναϊκό και μετέπειτα τον γνώρισα, έβλεπα χαρακτηριστικά που ταιριάζουν με τα δικά μου. Ένας άνθρωπος που τον εκτιμώ και ξεκίνησε και αυτός από το χωριό του. Αντισυμβατικός και προικισμένος με ταλέντο στο μπάσκετ. Όταν θυμόταν έπαιζε και άμυνα καμία φορά (σ.σ γελάει). Βλέπεις και την πορεία του μετά, τώρα στην πολιτική.
Ο Κώστας Δουβαλίδης επίσης, είναι το μεγαλύτερο ταλέντο του ελληνικού στίβου που έχει περάσει ποτέ. Και από αυτόν πήρα πολλά. Δεν είχα ποτέ όμως ένα συγκεκριμένο πρότυπο.»
Ένα νέο κεφάλαιο είναι και ο Νάσος Γκαβέλας. Στους Ολυμπιακούς δεν κατάφερες να είσαι. Θεωρείς ό,τι συνέβη με τον Νάσο ήταν γραφτό;
«Εντάξει αν υπάρχει πεπρωμένο, ήταν. Η περίοδος τότε ήταν πολύ περίεργη. Έχασα την Ολυμπιάδα από μια κούρσα στην Ιερουσαλήμ. Αν γινόταν αυτό δε θα πήγαινα στο Παρίσι μαζί με τον Νάσο. Τραυματίστηκε μετά ο Δημήτρης (Χρυσάφης). Μέσα στην ατυχία τη δίκη μου και του Δημήτρη, βγήκε ένα θετικό. Με πόνεσε που δεν κατάφερα να περάσω στους Ολυμπιακούς γιατί δε μπορώ να διεκδικήσω άλλη, είμαι 34 ετών τώρα και η ψυχολογία μου δεν ήταν στα καλύτερα της.
Μόλις εμφανίστηκε η προοπτική με τον Νάσο, βρήκα το κίνητρο και είπα πάμε. Μόνος μου χρυσό δε θα έπαιρνα. Με τον Νάσο το πήραμε και είναι κάτι μοναδικό.»
Είχες υποσχεθεί κάτι στον πατέρα του Νάσου;
«Ναι. Ήταν μια κουβέντα που είχαμε κάνει στο σπίτι του Νάσου. Το μόνο που ήθελε αυτός ο άνθρωπος ήταν ο γιος του να είναι χαρούμενος. Όπου πάει να είναι καλά, γιατί είχε περάσει μια δύσκολη περίοδο ο Νάσος και δεν ήταν στα καλά του ψυχολογικά και σωματικά. Ένας γονιός το βλέπει αυτό. Εγώ από την πρώτη στιγμή το πίστευα, δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από το χρυσό. Του είπα άστο πάνω μου!»
Σας στοίχισε που δεν πήρατε μέρος στο Diamond League;
«Δε μας στοίχισε τόσο γιατί ήταν αμέσως μετά από τους Παραολυμπιακούς. Αν ήταν πριν ίσως μας στοίχιζε. Όλοι θέλουν να αγωνιστούν σε κάτι τέτοιο. Τώρα ξεκινάμε προετοιμασία σιγά σιγά, να βγει η χρονιά.»
Πως είναι το δέσιμο σου με τον Νάσο; Όλο αυτό το ταξίδι που κάνετε μαζί;
«Από την αρχή που τον γνώριζα, ερχόταν κοντά μου και γουστάραμε ο ένας την παρέα του αλλού. Ο Νάσος είναι αρκετά κοινωνικός και χαρούμενο άτομο. Με τη συνεργασία, υπήρξαν συναισθήματα που βγήκαν προς τα έξω. Για μένα ο Νάσος είναι σαν μικρός μου αδερφός.
Μιλάμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, είτε βρισκόμαστε είτε όχι. Θα με πάρει για τον πιο ηλίθια τρόπο που μπορεί να σκεφτεί (σ.σ. γελάει), μέχρι τον πιο σοβαρό. Είμαστε και συμφοιτητές τώρα.»
Πες μας για αυτό. Πως και πήρες την απόφαση να σπουδάσεις ξανά;
«Έχω τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία και φυσικοθεραπεία ήδη. Παρουσιάστηκε αυτή η ευκαιρία και μέσα από τους Παραολυμπιακούς συνειδητοποίησα πολλά. Γνώρισα έναν κόσμο, που ίσως να μην έβλεπα παλιά και να εθελοτυφλούσα. Με άλλαξε η εμπειρία στη Γαλλία.»
Ίσως θα μπορούσες να μπεις σε μια ομοσπονδία και να βοηθήσεις αυτά τα παιδιά;
«Πιστεύω πως οι αθλητές πρέπει να είναι μέσα στις ομοσπονδίες. Εγώ είμαι εκπρόσωπος αθλητών στον ΣΕΓΑΣ και θα σου πω, πως αυτός ο χώρος είναι πιο σκληρός από εκείνον του αθλητή. Το διοικητικό κομμάτι είναι σκληρό, εγώ πήρα πολλά μαθήματα από την πρώτη μου θητεία. Το μεταπτυχιακό μου έχει να κάνει με τη διοίκηση και ο καιρός θα δείξει, αν θα υπάρξει το πρόσφορο έδαφος να ασχοληθώ με αυτό.»
Σε μια μεγάλη διοργάνωση επωμίζεστε εσείς τα έξοδα μεταφοράς. Σωστά;
«Όσον αφορά τον ΣΕΓΑΣ, τα έξοδα των αθλητών είναι καλυμμένα. Η ομοσπονδία βοηθάει όσο μπορεί. Ως προς το θέμα των εγκαταστάσεων, είναι θέμα της Πολιτείας. Καμία ομοσπονδία στην Ελλάδα, δε μπορεί να στηρίξει και να κρατήσει τη δίκη της εγκατάσταση. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο βλέπεις η ΕΠΟ τρέχει από εδώ και από εκεί. Αυτό είναι ένα κομμάτι που πονάει πολύ.
Με το πρότζεκτ του Ελληνικού ο Άγιος Κοσμάς τελείωσε. Τα νότια σβήσανε. Δεν υπάρχει γήπεδο για να κάνουν οι πρωταθλητές προπόνηση. Τα δημοτικά γήπεδα που υπάρχουν είναι επικίνδυνα για πρωταθλητισμό.»
Παρέα με τον Γιάννη Νυφαντόπουλο συζητήσαμε και για την Παιανία και την κατάσταση εκεί. Μας εξήγησε πως η εγκατάσταση ήταν παρατημένη, έχοντας γίνει κέντρο ναρκομανών, μέχρι και σατανιστών. Για το κομμάτι του ΣΕΦ και πως οι αγώνες γίνονται μόνο εκεί, μας είπε πως είναι τραγικό μια χώρα, όπως η δίκη μας, να έχει μόνο ένα γήπεδο που να μπορεί να φιλοξενήσει κλειστούς αγώνες.
«Η κατάσταση στη χώρα μας δεν είναι αισιόδοξη»
Επειδή έχεις επαφή με τα κοινά, θες να μας πεις πως βλέπεις τα πράγματα γενικά αυτήν την περίοδο στη χώρα μας;
«Θα αναγκαστείς να βάλεις μπιπ (σ.σ. γελάει). Η κατάσταση δεν είναι καθόλου αισιόδοξη, όπως το βλέπω εγώ. Δε θα το πάω στο πολιτικό, θα παραμείνουμε σε αθλητικό πλαίσιο. Δεν υπάρχει οργάνωση, ούτε αθλητική παιδεία και όχι μόνο στον κόσμο. Δεν υπάρχει σε αυτούς που βρίσκονται σε σημαντικές θέσεις, ώστε να μπορούν να πάρουν αποφάσεις. Υπάρχουν ιδέες, που πιστεύω πως αν ήταν άνθρωποι του αθλητισμού, θα μπορούσαν να λυθούν τα προβλήματα μέσα σε πέντε λεπτά. Εμείς πολλές φορές απορούμε με τις αποφάσεις που παίρνονται.
Πρέπει να αποφασίσουμε επιτέλους αν θελουμε να έχουμε υψηλό αθλητισμό. Πρέπει η κουλτούρα του να καλλιεργηθεί, είναι ένα κομμάτι πολιτισμού που έχουμε. Οι εθνικές μας ομάδες είναι ο καθρέφτης μας προς τα έξω. Δε μπορώ να στηρίξω όταν ακούω πως είμαστε δύσκολα οικονομικά, γιατί έχω ταξιδέψει σε χώρες που είναι σε πιο δυσμενή θέση και παρόλα αυτά το επίπεδο του αθλητισμού τους είναι τρομερό. Αυτό με κάνει να χαίρομαι για εκείνους και να ντρέπομαι για εμάς.»
Η έλλειψη γνώσεων ήταν από τους λόγους που αρκετές εγκαταστάσεις του 2004 καταρρέουν;
«Κοίταξε, νομίζω πως δεν υπήρχε πλάνο μεταγενέστερο. Πάρε για παράδειγμα άλλες χώρες με πρόσφατο παράδειγμα τους Γάλλους. Το Ολυμπιακό Χωριό ήταν σε μία περιοχή κακόφημη, το Σαιν-Ντενί, μέσα στα γκέτο. Αυτό δόθηκε στους πολίτες εκεί. Όλες οι αθλητικές εγκαταστάσεις στη Γαλλία ανακαινίστηκαν ή κάποιες δημιουργήθηκαν. Εμείς εδώ κάναμε τρομερές εγκαταστάσεις και είναι παρατημένες. Το ΟΑΚΑ βλέπεις ζωντάνεψε τα τελευταία τρία χρόνια.
Είναι σοβαρό πρόβλημα που δε συνεχίστηκε να αναπτύσσετε ο αθλητισμός. Όλα αφέθηκαν στο έλεος.»
Άξιζαν τα χρήματα που δαπανήθηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004;
«Για εμένα καλά έκαναν και δώσανε όσα χρήματα έπρεπε. Είμαι υπέρ 100%. Το θέμα είναι πως τα αξιοποίησαν μετά. Εκεί ήταν το λάθος. Δε νομίζω πως οι Ολυμπιακοί Αγώνες μας έφεραν σε αυτό το χάλι που βρισκόμαστε τώρα.»
Θεωρείς η αμάθεια φταίει που φτάσαμε ως εδώ;
«Όταν υπάρχουν άτομα σε θέσεις που πρέπει να παίρνονται αποφάσεις και είναι ακατάλληλα, αυτό συμβαίνει. Πρέπει να υπάρχουν ξεκάθαρα κριτήρια και όχι βολεμένες τοποθετήσεις για να πούμε πως κάποιος έκανε έργο, ή να πάρει κάποιος μια ατζέντα και να φανεί ένα καλό αποτέλεσμα για δέκα λάθος.»
Βιοποριστικά πως είναι η ζωή ενός αθλητή; Υπάρχουν χορηγοί που σας βοηθάνε;
«Είναι δύσκολο κάποιος να ζήσει από τον στίβο. Μεγάλο ρόλο παίζουν οι χορηγοί σίγουρα, γιατί τα χρήματα από τους συλλόγους μας είναι λίγα. Είχαμε ένα μεγάλο προνόμιο όταν υπήρχαν οι προπονήσεις στον Άγιο Κοσμά, που μπορούσαν οι αθλητές να μένουν εκεί και να προπονούνται. Ήταν μια διευκόλυνση ειδικά για τα παιδιά που έρχονταν από την επαρχία. Εγώ ήμουν τυχερός και κατάφερα να ζήσω από τον αθλητισμό. Μετά την επιτυχία, κανένας χορηγός δεν ήρθε.»
Τι γνώμη έχεις που αρκετοί σας θυμούνται κάθε τέσσερα χρόνια;
«Κοιτά με τον δικό σας χώρο έχω μια ιδιαίτερη σχέση. Δεν ξέρω πως κατάφερα και ήρθα εδώ να πιω καφέ (σ.σ γελάει). Είναι μεγάλο πρόβλημα όταν δεν ασχολείται κανείς με τον ερασιτεχνικό πρωταθλητισμό. Όλοι ασχολούνται όταν δουν έναν τύπο σαν τον Μίλτο (Τεντόγλου). Κανονικά πρέπει να προβάλλεται όλος ο αθλητισμός. Υπάρχουν και άλλα αθλήματα πέρα από το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Όλα πρέπει να έχουν ίση μεταχείριση από τα Μέσα.
Θυμάμαι σε ένα Βαλκανικό πήγαμε και ήταν γεμάτο, ενώ εδώ στις εγχώριες διοργανώσεις γεμίζουν τα γήπεδα από τους προπονητές και τις οικογένειες των αθλητών. Ο Μίλτος βοήθησε να έρθει ο κόσμος ξανά και να δει, αλλά δε γίνεται έτσι.»
Για τους Βαλκανικούς που θα γίνουν στη χώρα μας, μας είπε πως το γήπεδο στο Βόλο πρέπει να γίνει ανακαίνιση, έτσι ώστε να μπορέσει να φιλοξενηθεί ένα τέτοιο γεγονός.
Πως είναι να είσαι με τον Νάσο και να γίνεστε ένα;
«Δεν έχουμε επικοινωνία μέσα στην κούρσα. Περιμένει δύο εντολές. Το μπαμ από τον αφέτη και το τώρα που θα του πω στον τερματισμό. Είναι ξεχωριστό συναίσθημα.»
Στο τέλος τι του είπες;
«Με βοήθησε ο Γάλλος συνοδός, γιατί μιλούσε στην κούρσα με τον αθλητή του. Είχα τον έλεγχο όσο τρέχαμε από το μόνιτορ. Το κοίταζα ενώ τρέχαμε και στο τέλος του είπα να κάνει το βήμα που μας χάρισε και το μετάλλιο. Στο τέλος δεν του έλεγα πως κερδίσαμε, τον κρατούσα λίγο, αλλά μετά δε γινόταν να τον ταλαιπωρώ άλλο και είδατε την έκρηξη του.»
Πως θα χαρακτήριζες τη σχέση σου με τον Νάσο;
«Γιατί το κανείς αυτό τώρα; Θα σου πω ουσιαστική, για να μάθεις να κανείς τέτοιες ερωτήσεις (σ.σ γελάει).»
«Συνειδητοποίησα μετά από πέντε ημέρες τι είχαμε κάνει»
Θα είσαι εσύ αυτός που θα πάει μαζί του στο Λος Άντζελες;
«Μέχρι το 2028 είναι πολύ μακριά. Τώρα γυρνάει ο Δημήτρης στην Αθήνα, μετά τον τραυματισμό του, αλλά ότι και να γίνει ο Νάσος θα είναι έτοιμος. Εγώ είμαι εδώ για να τον βοηθήσω, δεν πρόκειται να μείνει ποτέ χωρίς συνοδό. Θα είμαι δίπλα του σε όλην την προσπάθεια. Αν χρειαστεί θα πάω μαζί του.»
Τι στόχους έχει ο αθλητής Γιάννης;
«Ο Γιάννης έχει κάνει έναν αρκετά μεγάλο κύκλο στον χώρο. Επιστέγασμα του ήταν το μετάλλιο με τον Νάσο στο Παρίσι. Θα είναι η πρώτη μου αθλητική χρονιά που θα μπω να ευχαριστηθώ τη χρονιά. Ξεκίνησα προετοιμασία, στο κλειστό δε θα κατέβω και θα συνεχίσουμε με τους αγώνες του ανοιχτού. Ό,τι έρθει είναι καλοδεχούμενο.»
Ο άνθρωπος Γιάννης, τι στόχους έχει;
«Να εξελιχθεί και άλλο σα χαρακτήρας. Πήρα πολλά και ισχυρά μηνύματα από τη φετινή χρονιά και τους Παραολυμπιακούς. Θα παραμείνω ενεργός σε όσα κάνω με αφορμή τον αθλητισμό.»
Στην τελευταία σου κούρσα, όταν φτάνεις προς τη γραμμή του τερματισμού, τι θα πεις στον εαυτό σου;
«Δεν το έχω σκεφτεί ακόμα, αλλά έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Είμαι συμβιβασμένος με αυτό. Δε θα πω κάτι, απλά θα μπω να τρέξω και να διεκδικήσω αυτά που μπορώ. Σίγουρα όταν έρθει αυτή η ώρα, θα έχω βρει ένα νέο κεφάλαιο για να ανοίξω και να αφοσιωθώ.»
Από τη μέχρι τώρα καριέρα σου ποιες στιγμές ξεχωρίζεις;
«Είναι σίγουρα το μετάλλιο με τον Νάσο, το μετάλλιο στους Μεσογειακούς και οι αποστολές που έχω πάει. Το πρώτο πρωτάθλημα ανδρών που συμμετείχα. Εννοείται και η διαδικασία μετά τους τραυματισμούς μου, που κατάφερα να σταθώ μέσα στον χώρο.»
Βλέπεις νέα παιδιά να ασχολούνται με τον αθλητισμό;
«Υπάρχουν μονάδες που μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα και να δούμε ρεκόρ μέσα στον χώρο. Το θέμα είναι ο ίδιος ο χώρος να κρατήσει αυτά τα ταλέντα και να μην τα διώξει.»
Ως ένας άνθρωπος που βρίσκεσαι στο ΣΕΓΑΣ, είναι υπόσχεση σου να μην παρατήσει ένα παιδί τον στίβο λόγω έλλειψης εγκαταστάσεων ή αλλού λόγου;
«Εμένα ο ρόλος μου είναι αυτός. Προσπαθώ να λύνω τα προβλήματα πριν φτάσουν στο διοικητικό συμβούλιο. Θέλω να επεμβαίνω και να βοηθάω να λυθούν τα όποια ζητήματα υπάρχουν. Από τη μεριά μου στο επίπεδο επικοινωνίας που έχω με την ομοσπονδία, προσπαθούμε τα περισσότερα προβλήματα να λύνονται και βλέπω σωστή αντιμετώπιση.
Τώρα όσον αφορά την Πολιτεία, πρέπει να καταλάβει από μόνη της τι θέλει να κάνει με το κομμάτι του αθλητισμού. Ο ερασιτεχνικός αθλητισμός την έχει ανάγκη, ο επαγγελματικός όχι τόσο.»
«Δε μου αρέσει να βλέπω παιδιά να κλείνονται στα social media. Ζούμε στην εποχή του φαίνεσθαι.»
