Νίκη Μπακογιάννη στο Mpaladofatses.gr: «Δεν μου άρεσε όλο αυτό το σκηνικό ήθελα η παρέλαση των αθλητών να γίνει στο γήπεδο»

Η Νίκη Μπακογιάννη, αργυρή Ολυμπιονίκης στην Ατλάντα το 1996, είναι αθλήτρια του άλματος εις ύψος. Στην διάρκεια της σπουδαίας καριέρας της έχει καταφέρει να εκπροσωπήσει την χώρα μας τρεις φορές σε Ολυμπιακούς Αγώνες (1992,1996,2000) με κορυφαία στιγμή το αργυρό της Ατλάντα.

Η ίδια μίλησε στις Μπαλαδόφατσες και τον Λευτέρη Τσαχουρίδη για την καριέρα της αλλά και τους φετινούς Ολυμπιακούς που λαμβάνουν χώρα στο Παρίσι και την παρουσία της χώρας μας.

Πώς ξεκίνησες το άθλημα του άλματος εις ύψος;

Εγώ ξεκίνησα από το γυμνάσιο, στην πρώτη γυμνασίου. Συμμετείχα σε κάποια δοκιμαστικά που κάναμε με το γυμναστή, γιατί εγώ είμαι από την Λαμία και εκεί κάνουν κάποιους αγώνες σχολικούς. Ο γυμναστής μας δοκίμασε κάποια παιδιά, εγώ ήμουν καλή στο ύψος και το μήκος γενικά ήμουν καλή σχεδόν σε όλα αλλά το ύψος μου άρεσε πιο πολύ. Πήγα στους αγώνες πήδηξα νομίζω 1,30 και βγήκα πρώτη. Την επόμενη χρονιά επαναλήφθηκε το ίδιο πρωτάθλημα, στην δευτέρα γυμνασίου και μετά γράφτηκα σε κάποιο σύλλογο. Όταν πήγα τρίτη γυμνασίου ξεκίνησα να κάνω προπόνηση. Εν συνεχεία μετά από ένα χρόνο μπήκα στην Εθνική ομάδα και όταν ήμουν 16 έκανα το πρώτο Πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία μου και στα 17 έκανα Πανελλήνιο ρεκόρ Γυναικών. Ήρθα στην Αθήνα και άρχισα να γυμνάζομαι εδώ, το πρωί πήγαινα σχολείο και το απόγευμα προπόνηση.

Η ενασχόληση σου με τον πρωταθλητισμό υπήρχε πάντα στο μυαλό ή βήμα - βήμα ο γυμναστής σου κατάφερε να σου βάλει το μικρόβιο αυτό;

Τότε που ήμουν σε νεαρή ηλικία μου άρεσε ότι μπήκα σε μια διαδικασία να αγωνίζομαι και μου άρεσε να κινούμαι, δηλαδή ήμουν πολύ υπερκινητική. Ο αθλητισμός με έκανε να διοχετεύω όλη μου αυτή την ενέργεια. Ξεκίνησα και αφού είδα ότι πήγαινα καλά και πετύχαινα το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, μπήκα σε ένα στάδιο πρωταθλητισμού, το οποίο μου άρεσε και ήταν ένα μεγάλο σχολείο για εμένα. Βέβαια συζητώντας και με τους κατάλληλους ανθρώπους αργότερα κατάλαβα ότι συνήθως όταν μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία πολλά παιδιά συνήθως είναι για να αποδείξουμε κάτι ίσως την αξία μας, ίσως ότι είμαστε καλοί σε κάτι για πολλούς λόγους. Ο αθλητισμός είναι μια διαδικασία που σε κάνει να γνωρίζεις κάτι πέρα από τον εαυτό σου, τις αντοχές σου, τις ψυχικές σου αντοχές, τις σωματικές. Είναι ένα σχολείο, δηλαδή είμαι και εγώ προπονήτρια και βλέπω τα μικρά παιδιά που γυμνάζω, δοκιμάζεσαι και δοκιμάζεσαι από μικρή ηλικία και όλα αυτά σε κάνουν να αποκτάς νέες δεξιότητες, όπου όταν μεγαλώσεις αντιλαμβάνεσαι καλύτερα κάποια πράγματα που σχετίζονται με τον εαυτό σου. 

Όπως είπες έχεις δοκιμάσει την τύχη σου και σε άλλα αθλήματα, θα φανταζόσουν τον εαυτό σου σε κάποιο άλλο άθλημα και αν ναι ποιο θα ήταν αυτό;

Είχα δοκιμάσει και μπάσκετ και έκανα και διάφορα άλλα αγωνίσματα του στίβου και αντοχή και ρίψεις, βέβαια δεν θα έλεγα ότι ήμουν πολύ καλή σε όλα αυτά. Βλέποντας τα στοιχεία τα σωματικά και τα προσόντα που είχα θεωρώ ότι θα μπορούσα να είχα κάνει εύκολα μήκος ή 100 εμπόδια ή να παίξω βόλεϊ, τένις, αυτά είναι και τα αθλήματα που με τραβάνε πιο πολύ και παρακολουθώ κιόλας. Ακόμα και ποδόσφαιρο, βέβαια τότε στην γενιά μου δεν υπήρχε τόσο έντονα το Ποδόσφαιρο γυναικών.

Πάμε στο κομμάτι των προπονήσεων. Ο πρωταθλητισμός περιλαμβάνει πολλές ώρες προπονήσεων, ώστε να επιτευχθούν τα επιθυμητά όρια. Ως αθλήτρια ποιο ήταν το πρόγραμμα των προπονήσεων που ακολουθούσες;

Όταν πήγαινα σχολείο και μετά κατά την διάρκεια που σπούδαζα ήταν δύσκολο να μπορώ να συνδυάζω και τα δύο. Χρειαζόταν πολλές ώρες προπόνηση και έβγαινε μετά η κούραση και δεν είχα τόσο πολύ διάθεση για να μπορώ να διαβάζω ή να παρακολουθώ την σχολή, τα ΤΕΦΑΑ δηλαδή, γυμναστική ακαδημία. Για αυτό χρειάστηκα παραπάνω καιρό για να τελειώσω, παρακολουθούσα με μερικά κενά ενδιάμεσα, ειδικά όταν είχαμε μεγάλους αγώνες. Παρόλα αυτά προσπάθησα να τα συνδυάσω, στην συνέχεια κάποια στιγμή είχα φύγει στο εξωτερικό για να κάνω προπόνηση, στην Γερμανία και με βοήθησε θα έλεγα και αυτό . Βέβαια δεν είχα το αποτέλεσμα που θα ήθελα, αλλά ήταν ένα σχολείο το ότι γυμνάστηκα για ένα μεγάλο διάστημα εκεί.Κυρίως αυτοί που είναι πρωταθλητές και έτσι σε μεγάλο επίπεδο δεν μπορούν να συνδυάσουν την δουλειά με την προπόνηση, γιατί τρως πολλές ώρες. Δηλαδή από το πρωί μέχρι το βράδυ το πρόγραμμα σου περιλαμβάνει προπονήσεις και πρωινές και απογευματινές, κάποιοι κάνουν και τρεις προπονήσεις την μέρα και είναι λίγο δύσκολο να μπορέσεις να κάνεις και άλλα πράγματα συγχρόνως. Χρειάστηκε να συνδυάσω τον αθλητισμό με το διάβασμα, να ακούω μουσική, δεν έβγαινα, πρόσεχα την διατροφή μου, γιατί έπρεπε να προσέχω τα κιλά μου για να μην είμαι παραπάνω από τα κιλά που χρειαζόταν, γιατί το άλμα εις ύψος χρειάζεται να μην έχεις πολύ βάρος. Σύμφωνα και με το σωματικό σου ύψος δηλαδή πάει. Υπήρχαν και στιγμές που ξέφευγα και λίγο, υπήρξε μια περίοδος που έβγαινα και το βράδυ. Είδα όμως ότι αυτό δεν είχε καλό αποτέλεσμα αργότερα στην προπόνηση και σταμάτησα. Κάποια στιγμή είχα υπερβεί τα κιλά, αλλά μετά με τη σωστή διατροφή τα έχασα και επανήλθα πάλι. Όλοι περνάμε διάφορα στάδια μέχρι να μπορέσεις να φτάσεις και να συνειδητοποιήσεις ότι πρέπει να ζήσεις με ένα τρόπο που να έχεις ένα αποτέλεσμα στην προπόνηση. Δεν μπορείς να ξενυχτάς, ούτε να τρως ότι θέλεις πρέπει να είσαι προσεκτικός στην διατροφή σου.

Παρόλα αυτά είναι πολύ δύσκολο για ένα παιδί να βλέπει τους φίλους του να βγαίνουν έξω και να μην μπορεί και αυτό να κάνει μια ζωή αντίστοιχη με αυτή των παιδιών της ηλικίας του. Έχεις μετανιώσει που μπορεί να μην έζησες όπως θα ήθελες τα παιδικά σου χρόνια;

Όχι δεν έχω μετανιώσει για κάτι, γιατί όπως είπα και πριν ο πρωταθλητισμός στο στίβο ξεκινά περίπου εκεί στην αρχή της εφηβείας. Επομένως και σαν παιδί έπαιξα και γενικά έκανα αυτά που ήθελα να κάνω. Δεν νομίζω ότι γυρνώντας πίσω το χρόνο κοιτάζοντας θα πω ότι έχασα κάτι. Δεν θεωρώ ότι ήταν θυσίες αυτά που έκανα, θεωρώ ότι ήταν μέσα σε ένα πρόγραμμα που μπορεί για κάποιους να ακουστεί ότι είναι μια εκπαίδευση αυτό που κάνει, κάπως σαν στρατιωτική εκπαίδευση που περιλαμβάνει κάποια πράγματα. Δηλαδή αν θες να κάτσεις εκεί οι όροι είναι αυτοί, δηλαδή δεν μπορείς να ξυπνάς το πρωί και να χάνεις το χρόνο σου σε πράγματα που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα κατά την άποψη τη δική μου. Ήμουν πολύ πειθαρχημένη σε κάποια πράγματα και ήξερα ότι για να έχω κάποιο αποτέλεσμα, το έβλεπα καθημερινά και στην προπόνηση ότι έπρεπε να είμαι πολύ συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνω. Όταν έχεις κάποιους στόχους δεν μπορείς να ξεφεύγεις, μπορεί να ξεφύγεις μέσα σε κάποιο πλαίσιο, αλλά πρέπει να μάθεις να επανέρχεσαι, γιατί διαφορετικά δεν θα πετύχεις τους στόχους σου και αυτό είναι για όλα τα πράγματα δεν είναι μόνο για τον αθλητισμό. Αν έχεις δηλαδή στόχο να τελειώσεις την σχολή σου δεν μπορείς να την τελειώσεις αν δεν την παρακολουθήσεις και δεν έχεις ένα πρόγραμμα. Αυτό συμβαίνει σε όλα τα πράγματα και για όλους αυτούς που θέλουν να πετύχουν και να φτάσουν σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα σε αυτό που κάνουν.

Όπως προείπες ασχολείσαι και με την προπονητική. Το τελευταίο καιρό βλέπουμε πολλούς αθλητές να έχουν καλές επιδόσεις και να πετυχαίνουν Πανελλήνια ρεκόρ. Θεωρείς ότι οι ρυθμοί των προπονήσεων έχουν ανέβει σε σχέση με τη περίοδο που ήσουν αθλήτρια;

Δεν νομίζω ότι έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Την περίοδο από την δεκαετία του 90 και μετά περίπου συμβαίνουν τα ίδια πράγματα. Πριν θα έλεγα ότι ήταν τελείως διαφορετικά, δηλαδή την δεκαετία του 70 ή του 80 ή πιο παλιά. Εμείς ας πούμε δουλεύαμε πάνω στο κομμάτι της προπονητικής και δεν δουλεύαμε έτσι τυχαία. Πηγαίναμε σε εργομετρικά κέντρα του εξωτερικού, περνούσαμε από μετρήσεις συμβουλευόμασταν και άλλους ανθρώπους που ήξεραν περισσότερα πράγματα γύρω από την προπονητική. Μαθαίνοντας μέσα από όλα αυτά εφαρμόζαμε το πρόγραμμα το προπονητικό. Αυτή τη στιγμή μπορεί να έχουν αλλάξει κάποια δεδομένα όσων αφορά την προπονητική αλλά όχι σε πολύ μεγάλο βαθμό. Σίγουρα υπάρχουν πιο πολλά μέσα αποκατάστασης, δηλαδή για να μπορέσει ένας αθλητής να ξεκουραστεί μετά και να επανέλθει την επόμενη μέρα και να είναι στην ίδια κατάσταση πριν την προπόνηση.

Παρά όμως τις πολύ δύσκολες συνθήκες και τις πολύωρες προπονήσεις που χρειάζονται για να πετύχεις οι αμοιβές τις περισσότερες φορές για κάποια επιτυχία είναι σχεδόν μηδαμινές. Ως αθλήτρια αντιμετώπισες προβλήματα με το να βγάλεις τα προς το ζην;

Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες στην εποχή μας οι οποίες συνεχίζουν να υπάρχουν και τώρα. Δεν είναι τόσο μεγάλες οι αμοιβές κυρίως γιατί δεν είμαστε επαγγελματίες αθλητές όπως είναι οι μπασκετμπολίστες ή οι βολεϊμπολίστες ή οι ποδοσφαιριστές. Είμαστε ερασιτέχνες αθλητές και δεν περιλαμβάνει και πολλά πράγματα, δηλαδή δεν υπάρχει ασφάλεια και δεν υπάρχουν και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτό σημαίνει ότι κάποιος που κάνει πρωταθλητισμό και φτάσει στην ηλικία των 35 χρόνων δεν έχει κάποιες απολαβές από αυτό το επάγγελμα, αν το θεωρήσουμε επάγγελμα. Αυτό σημαίνει ότι ή θα πρέπει να βρει κάποια δουλειά ή θα έπρεπε να έχει βρει από πριν. Αυτό είναι ένα κομμάτι που έχω εντοπίσει εγώ σταματώντας τον αθλητισμό, γιατί πολύ όταν κάνουν πρωταθλητισμό δεν το αντιλαμβάνονται αυτό. Οι πολύ καλοί αθλητές από εκεί και πέρα που έχουν φέρει Ολυμπιακά μετάλλια, Παγκόσμια κλπ θεωρώ ότι έχουν τους σπόνσορες και κάποιες απολαβές από τα meetings που πηγαίνουν, βέβαια όχι σαν αυτά τα μεγάλα ποσά που ξέρουμε από το ποδόσφαιρο. Εκεί πλέον παίζουν αλλιώς (στο ποδόσφαιρο) οι απολαβές τους είναι πολύ μεγαλύτερες και αγωνίζονται και σε σεζόν δηλαδή το πρωτάθλημα μπορεί να ξεκινάει και να έχει ένα με δύο αγώνες την εβδομάδα. Σε εμάς περιλαμβάνει τον κλειστό και τον ανοιχτό στίβο και η διάρκεια τους μπορεί να είναι έως και πέντε μήνες. Η αγωνιστική περίοδος δηλαδή μπορεί να είναι δύο μήνες στο κλειστό και 3-4 στον ανοιχτό στίβο εξαρτάται από του καθενός το πρόγραμμα.

Θεωρείς ότι το Ολυμπιακό μετάλλιο σου άνοιξε πόρτες που πριν ήταν κλειστές (π.χ εύρεση νέων χορηγών);

Τότε που ήμουν εγώ δεν ήταν τόσο αναπτυγμένες οι χορηγίες,ήταν στα αρχικά στάδια. Ουσιαστικά από το 2000 και μετά άρχισαν να αναπτύσσονται τόσο πολύ. Το μόνο θετικό στην περίπτωση την δική μου ήταν ότι είχαμε επαγγελματική αποκατάσταση από την άποψη ότι την περίοδο εκείνη, δηλαδή την δεκαετία του 90 και αρχές του 2000 μέχρι το 2010 περίπου, πολλοί αθλητές αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά, όχι μόνο Ολυμπιονίκες αλλά και άλλοι με χαμηλότερες επιδόσεις που είχαν κατακτήσει μετάλλια σε άλλες διοργανώσεις. Ακόμα πολλοί αθλητές μπορούσαν να μπουν σε όποια σχολή ήθελαν άνευ εξετάσεων, βέβαια πολλοί από αυτούς δεν τη χρησιμοποίησαν αυτή την παροχή. Αυτή τη στιγμή βλέπω υπάρχουν περισσότεροι σπόνσορες που βοηθούν τα παιδιά καθημερινά, δηλαδή δεν χρειάζεται να έχεις Ολυμπιακό μετάλλιο για να έχεις ένα σπόνσορα. Μπορεί μόνο και μόνο επειδή μπορεί να είσαι όμορφος ή να έχεις πολλούς ακόλουθους στο Instagram να έχεις πολλούς σπόνσορες. Αυτό το βλέπουμε πολύ στα social media και με τους celebrities. Τα πράγματα είναι αλλιώς σε σχέση με τότε γιατί δεν υπήρχαν τα social media τόσο.

Αναφέρθηκες νωρίτερα στο Πανελλήνιο ρεκόρ που κατάφερες να πετύχεις στα πρώτα βήματα της καριέρας σου σε ηλικία 17 ετών. Πόσο δύσκολο ήταν για ένα παιδί πριν ακόμα από την ενηλικίωση να πετυχαίνει ένα τόσο σημαντικό ρεκόρ και ποια η δυσκολία του να κρατηθεί η μπάλα χαμηλά και να συνεχίσεις να δουλεύεις με στόχο την συνεχή ατομική βελτίωση;

Δεν είναι δύσκολο αλλά ούτε και εύκολο. Θα έλεγα ότι ήταν πιο πολύ δύσκολο να μπορείς να κρατηθείς σε μια κατάσταση και να είσαι για πολλά χρόνια σε υψηλό επίπεδο. Αυτό έχει να κάνει και με τον προπονητή και την προπόνηση που κάνεις και με τους στόχους που έχεις, το πόσο πειθαρχημένος είσαι και το τι θέλεις να κάνεις στην ζωή σου. Εγώ ήμουν από 15 χρόνων μέχρι 36 χρόνων στην Εθνική ομάδα, σταμάτησα τρία χρόνια, επειδή ήμουν έγκυος. Απέκτησα τους δύο γιους μου και οι γέννες ήταν η μια διαδοχική μετά την άλλη, δηλαδή το 2001 γεννήθηκε ο ένας μου γιος και αρχές του 2003 ο άλλος. Εκεί έβγαινα έξω δύο χρόνια, προσπάθησα να επανέλθω ήταν πολύ δύσκολο, έκανα όμως μια προσπάθεια. Δεν είναι εύκολο να μπορέσεις να κρατηθείς σε ένα υψηλό επίπεδο, ειδικά ας πούμε όπως βλέπουμε τον Μίλτο τον Τεντόγλου, ο οποίος σε κάθε αγώνα που συμμετέχει καταφέρνει και παίρνει μετάλλια και όχι απλώς ανεβαίνει στο βάθρο, είναι πρωταγωνιστής. Αυτό σημαίνει ότι τον βοηθάει το νεαρό της ηλικίας του, γιατί είναι ένας νέος αθλητής και έχει μπροστά του πολλά χρόνια για να κάνει πρωταθλητισμό και να κερδίσει και άλλα μετάλλια. Οι στόχοι, κάθε χρόνο αλλάζει τους στόχους και ο προπονητής του είναι αρκετά έμπειρος και ξέρει πως να τον καθοδηγήσει, αλλά και αυτός έχει μάθει μέσα από τους αγώνες πως να ανταπεξέρχεται μέσα από αυτή την διαδικασία, δεν είναι εύκολο.

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να διατηρηθείς στο ίδιο υψηλό επίπεδο, παρόλα αυτά κατάφερες να προκριθείς σε 3 Ολυμπιακούς το 1992,1996 και το 2000. Πώς βίωσες την πρώτη σου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες;

Στους πρώτους μου Ολυμπιακούς Αγώνες δεν θα έλεγα ότι πήγα άσχημα δεν πέρασα όμως στο τελικό και αυτό συνέβη, γιατί η προπόνηση μου δεν ήταν τόσο κατάλληλη. Πιο συγκεκριμένα όταν πας σε αγώνες στίβου πρέπει το σώμα σου να προσαρμοστεί σε πρωινές προπονήσεις κάτι το οποίο εγώ δεν έκανα τότε. Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στο ότι ο προπονητής δεν μας έκανε το πρωί τις προπονήσεις που έπρεπε να κάνουμε, γιατί το σώμα χρειάζεται 4-6 εβδομάδες για να προσαρμοστεί και να μπορεί να κάνει υψηλά άλματα το πρωί. Εκείνη την περίοδο είχα παρόλα αυτά αν δεν κάνω λάθος ρεκόρ 1,94 ή 1,95. Είχα πηδήξει 1,88 στο προκριματικό, ενώ θα μπορούσα ίσως να είχα πηδήξει και παραπάνω. Ήμουν τυχερή όμως γιατί έζησα την επιτυχία της Πατουλίδου σε αυτούς τους αγώνες και εκεί άρχισα να πιστεύω ότι μπορώ και εγώ να ανέβω κάποια στιγμή στο βάθρο. Η Βούλα δηλαδή μας έδειξε κατά κάποιο δρόμο δηλαδή ότι μπορούμε και οι Έλληνες αθλητές να πάμε σε Ολυμπιακούς Αγώνες και να διακριθούμε.Οι πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, η πρώτη φορά που πας σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι μια εμπειρία για να το ζήσεις και να δεις πως διοργανώνονται αυτοί οι αγώνες. Διαφέρουν από τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα κα τους Πανευρωπαϊκούς δεν είναι το ίδιο πράγμα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι και διαδικασία αγωνιστική που θα έλεγα η πρώτη φορά που πας είναι για να δεις τι γίνεται, στην δεύτερη και μετά αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι τις δυνατότητες σου και το τι μπορείς να κάνεις.

Έφτασες πολύ ψηλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 ίσως έχοντας και ως κινητήρια δύναμη την Βούλα Πατουλίδου όπως ανέφερες. Στην διάρκεια του τελικού κατέρριψες μάλιστα τρεις φορές το Πανελλήνιο ρεκόρ. Κατεβαίνοντας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 ήταν ένα από τους στόχους σου το μετάλλιο;

Εκείνη την χρονιά για να είμαι ειλικρινής πήγαινα καλά σε όλους τους αγώνες και ο στόχος ήταν να περάσω τα δύο μέτρα, κάτι που δεν είχα καταφέρει μέχρι να πάω εκεί αλλά τα άλματα μου έδειχναν ότι ήμουν πολύ κοντά για να το κάνω. Έκανα πολύ καλή προετοιμασία, δούλεψα πολύ στις πρωινές προπονήσεις. Είχα φτάσει σε ένα επίπεδο να κάνω υψηλά άλματα το πρωί και βλέποντας τα άλματα που έκανα το πρωί όλα μου έδειχναν ότι το απόγευμα θα κάνω σίγουρα πάνω από δύο μέτρα. Όταν έρχεσαι σε ένα αγώνα το πρώτο παιχνίδι είναι προκριματικός και εκεί πρέπει να περάσεις το όριο που σου βάζουν για να μπεις στο τελικό. Στο ύψος έχουμε δύο αγώνες, υπάρχουν άλλα αγωνίσματα που έχουν 3-4 αγώνες. Αυτός ήταν ο πρώτος στόχος, να περάσω στο τελικό. Όταν πέρασα στο τελικό εκεί θα έλεγα ότι απελευθερώθηκα, αφού είχα πετύχει το πρώτο μου στόχο και ο δεύτερος ήταν να περάσω πάνω από τα δυο μέτρα και να μπορέσω να μπω στην εξάδα. Όταν έβλεπα κάτι την διάρκεια του αγώνα, γιατί ο αγώνας ξεκίνησε 18:00 και τελείωσε στις 21:00 ότι είχα περάσει το 1,99 ήμουν κοντά στο να περάσω το 2,01, περνάω και το 2,01. Εκεί από εξάδα έβλεπα ότι είχα φτάσει τριάδα, μέσα στα μετάλλια και πλέον ο επόμενος στόχος ήταν να περάσω το επόμενο ύψος που ήταν τα 2,03. Όταν πέρασα και τα 2,03 από τρίτη πήγα δεύτερη και μετά ανέβηκε στο 2,05, αλλά στα 2,05 ήμουν λίγο άτυχη, κουρασμένη από την υπερπροσπάθεια και είχα κάνει πολλά άλματα και κάπου μου έβγαινε και η κούραση. Θα έλεγα ότι ένιωθα χαρούμενη που πέρασα τα 2,03 και δεν το προσπάθησα τόσο πολύ να πω την αλήθεια, το προσπάθησα αλλά όχι τόσο όσο θα έπρεπε.

Αισθάνεσαι λύπη που δεν κατάφερες να αγωνιστείς στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και να δώσεις την ευκαιρία στην στο κόσμο να δει από κοντά τις προσπάθειες της αργυρής ολυμπιονική το 1996 στην Ατλάντα;

Ο στόχος μου ήταν να αγωνιστώ το 2004 αλλά και πριν το 2000, επειδή είχα κάνει μια εγχείρηση στα πόδια, είχα κάποια πρόβλημα και αυτό με πήγε λίγο πίσω. Στο Σίδνεϋ δεν μπόρεσα να κάνω αυτό που ήθελα να κάνω, γιατί είχα τρομερούς πόνους στα πόδια και κρατούσαν για πολλά χρόνια αυτοί οι πόνοι. Μετά το Σίδνεϋ έμεινα έγκυος γεννήθηκε ο πρώτος μου γιος, πήγα να ξαναξεκινήσω και έμεινα πάλι έγκυος, γεννήθηκε και ο δεύτερος και όταν γεννήθηκε και ο δεύτερος γιος μου ξεκίνησα να κάνω προετοιμασία για να πιάσω το όριο. Δεν μπόρεσα, ωστόσο να το συνεχίσω, δηλαδή έφτασα σε μια επίδοση γύρω στο 1,87 γιατί τραυματίστηκα στην μέση και έπαθα ένα κάταγμα και αυτό με πήγε πάρα πολύ πίσω και εκεί τελείωσε και η καριέρα μου. Προσπάθησα να κάνω ένα αγώνα μετά και δεν έβγαινε και είδα ότι δεν μπορώ να το συνεχίσω. Είχα και τα παιδιά μου, χρειαζόταν να διαθέτω πολλές ώρες σε προπόνηση κάτι το οποίο με δυσκόλευε. Δεν υπήρχαν στάδια κοντά στο σπίτι μου για να πηγαίνω και έπρεπε να πηγαίνω στον Άγιο Κοσμά και επειδή εγώ έμενα στα Βόρεια προάστια μου έπαιρνε πάρα πολλές ώρες να πηγαίνω να γυρίζω και να κάνω προπόνηση πρωί και απόγευμα. Κουραζόμουν πάρα πολύ και με τα παιδιά και γενικά ήταν μια δύσκολη σκέψη αυτή που έκανα να προσπαθήσω να αγωνιστώ το 2004, δεν ήταν και εύκολο. Ήμουν πάρα πολύ κουρασμένη, είχα πόνους στα πόδια, στην μέση όπως προείπα ήμουν και μητέρα και είχα δύο μικρά παιδιά που εξαρτώνταν πολύ από εμένα και δεν μου άφηνε πολύ χρόνο . Δεν ήμουν πλέον μόνη μου να πεις ότι μόνη μου έγνοια ήταν ο εαυτός μου. Πλέον είχα ακόμα δύο άτομα, τα παιδιά και έπρεπε να φροντίσω και για αυτά. Δεν ήταν εύκολο να συνδυάσω το να είμαι αθλήτρια και μητέρα μαζί και δεν είχα και την απαιτούμενη βοήθεια που χρειαζόταν, δηλαδή έβρισκα δυσκολίες. Τότε πριν από 20 χρόνια δεν αντιλαμβάνονταν οι φορείς και οι άνθρωποι πως μια γυναίκα που έχει γίνει μητέρα μπορεί να επανέλθει και να είναι και πάλι σε ένα υψηλό επίπεδο.

Έχοντας πλέον κλείσει το κύκλος σου ως αθλήτρια γυρνώντας το χρόνο πίσω θεωρείς ότι θα άλλαζες κάτι;

Αυτό που θα άλλαζα είναι η προπόνηση. Πιο συγκεκριμένα το 1992 ας πούμε θα μπορούσα άνετα να είχα μπει στο τελικό, μπορεί το μετάλλιο να μην ήταν εύκολο αλλά θα μπορούσα να έχω πλασαριστεί στην οκτάδα, μια επίδοση 1,95 έδινε τρίτο μετάλλιο εγώ δεν θα έλεγα ότι πήγαινα για τρίτο μετάλλιο αλλά έστω για την οκτάδα. Την προπόνηση ουσιαστικά δεν την είχα αλλάξει μέχρι τότε μόλις ένα χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς άλλαξα και άρχισα να κάνω άλλου είδους προπόνηση.

Πλέον ασχολείσαι και με την προπονητική αν είχες να επιλέξεις ανάμεσα στο προπονήτρια ή αθλήτρια ποιο θα ήταν αυτό που θα επέλεγες και γιατί;

Δεν ξέρω αν θα ήθελα να γίνω πάλι αθλήτρια, μου λείπουν οι αγώνες να πω την αλήθεια και θα ήθελα να βρίσκομαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν ξέρω αν θα ήθελα να είμαι μέσα στο γήπεδο, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μπω σε αυτήν τη διαδικασία με πρωινούς και απογευματινούς αγώνες. Θεωρώ ότι στην ζωή μας πρέπει να κάνουμε και άλλα πράγματα από μια ηλικία και μετά, δηλαδή να σπουδάζουμε και να ασχολούμαστε και με άλλα πράγματα να μην είναι όλα γύρω από τον αθλητισμό. Εγώ ας πούμε άρχισα να το ρίχνω σε σπουδές να κάνω κάτι μεταπτυχιακά που ήθελα να κάνω μπορεί να κάνω και διδακτορικό δεν ξέρω θα δω. Άρχισα να ασχολούμαι και με άλλα πράγματα τα οποία είναι και αυτά σημαντικά στην ζωή. Όσων αφορά την προπονητική έχω υπάρξει προπονήτρια και σε παιδιά που ήταν υψηλού επιπέδου. Είναι δύσκολο το να είσαι προπονητής γιατί δεν εξαρτάται μόνο από εσένα η επίδοση του αθλητή σου, εξαρτάται και από τον αθλητή, γιατί αν είναι σε κακή μέρα και δεν μπορέσει να αγωνιστεί, έχει αλλά μέσα στο μυαλό του, δεν ακολουθεί τις οδηγίες σου. Ως αθλητής έχεις να κάνεις μόνο με εσένα, σαν προπονήτρια έχεις να κάνεις και με άλλους ανθρώπους και εκεί πρέπει να τους εκπαιδεύσεις από μικρή ηλικία. Εκεί εκπαιδεύοντας ας πούμε δέκα παιδιά είναι ζήτημα αν οι δύο θα σου βγούνε καλοί αθλητές. Δεν κάνουν όλοι για αυτή την διαδικασία πολλοί σταματάνε, γιατί δεν μπορούν να αντέξουν.

Σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολη η πορεία του πρωταθλητισμού, καθώς χρειάζονται ώρες προπονήσεων αλλά και πολλές στερήσεις...

Χρειάζονται και στερήσεις αλλά και να μην νομίζεις ότι σε όλους τους αγώνες που θα πηγαίνεις θα βγαίνεις πρώτος. Θα χρειαστεί να έρθεις αντιμέτωπος και με την νίκη και με την ήττα και οι ήττες μπορεί να είναι περισσότερες από τις νίκες και εκεί είναι που πρέπει να μάθεις να το διαχειρίζεσαι. Δεν είναι μια διαδικασία που επειδή σου την λέει κάποιος και ακολουθείς ένα πρόγραμμα θα βγει ακριβώς έτσι. Έχει πολλά στοιχεία μέσα που πρέπει να δουλέψεις. 

Πολλές φορές παρόλα αυτά βλέπουμε και τους ίδιους τους γονείς να πιέζουν τα παιδιά για καλύτερους χρόνους και καλύτερες επιδόσεις ακόμα και αν οι καλύτεροι για αυτούς χρόνοι δεν είναι πραγματικά μέσα στις δυνατότητες τους. Έχεις βρεθεί αντιμέτωπη με αντίστοιχη κατάσταση στην διάρκεια της θητείας σου ως προπονήτρια;

Ναι το βλέπω. Γενικά εγώ είμαι αντίθετη, οι γονείς πρέπει να φέρνουν μόνο το παιδί τους στο στάδιο και να φεύγουν, δεν πρέπει να ασχολούνται. Έχω δει γονείς και στο ποδόσφαιρο όταν πήγαινα τους γιους μου που κάθονται σχολιάζουν, έχω δει γονείς τα δικά μου τα παιδιά όταν αγωνίζονται να κοιτούν απ'έξω το μπαμπά τους να τους δίνει οδηγίες. Θεωρώ ότι ο γονιός πρέπει να μένει μακριά από αυτό το πράγμα και δεν πρέπει να αγχώνουν τα παιδιά τους βάζοντας τα σε τέτοιες διαδικασίες. Εγώ είχα απαγορεύσει να σας πω την αλήθεια στους γονείς μου να έρχονται ακόμα και στους αγώνες, δεν ήθελα να έρχονται και δεν ήθελα να με επηρεάζουν. Βλέπω όμως γονείς που προσπαθούν χωρίς να έχουν τις γνώσεις να γίνονται ακόμα και προπονητές στα παιδιά τους. Είναι κάτι το οποίο θεωρώ τελείως λάθος, δεν πρέπει να επεμβαίνουν το μόνο που πρέπει να κάνουν είναι να πηγαίνουν να τους βλέπουν στους αγώνες και από εκεί και πέρα να συμπαραστέκονται σε αυτή την προσπάθεια. Αν το παιδί τους είναι να χάσει ένα αγώνα, υπάρχει κάποιος λόγος που θα τον χάσει, γιατί χάνοντας μαθαίνεις και να κερδίζεις. Δεν μαθαίνεις μόνο από το να κερδίζεις συνέχεια, πρέπει να χάσεις κιόλας. Δεν είμαστε κάθε μέρα σε μεγάλη μέρα πρέπει να μάθουμε να διεκδικούμε, να προσπαθούμε περισσότερο, να έχουμε στόχους, να τους πιάνουμε αυτούς τους στόχους. Αν δεν τους πιάνουμε πρέπει να βλέπουμε γιατί δεν τους πιάσαμε, πρέπει να έχουμε καλή ψυχική υγεία. Πολλές φορές που οι γονείς αγχώνουν τα παιδιά τους με αποτέλεσμα είναι να μην πηγαίνουν καλά, γιατί έχουν υψηλές προσδοκίες οι γονείς τους. Οι στόχοι που βάζουμε δεν πρέπει να είναι υψηλοί, πρέπει να είναι τέτοιοι που να μπορούμε να τους πιάσουμε. Δεν μπορείς να έχεις καλύτερη επίδοση το 1,80 και να έχεις στόχο να περάσεις στον αγώνα τα δύο μέτρα. Πρέπει να πηγαίνεις πόντο-πόντο.

Βλέποντας τους Ολυμπιακούς Αγώνες φέτος στο Παρίσι αισθάνεσαι μια νοσταλγία για τα χρόνια που βρισκόσουν εσύ σε Ολυμπιακούς Αγώνες;

Δεν θα πω ότι δεν νοσταλγώ. Νοσταλγώ και το Ολυμπιακό χωριό και τους αθλητές, όλη αυτή την κατάσταση ή την αγωνιστική, που μπαίνουν που αγωνίζονται, προσπαθούν. Κάποιοι πάνε με υψηλές προσδοκίες και δεν πετυχαίνουν τίποτα, κάποιοι πάνε και είναι χαμηλών τόνων και καταφέρνουν αυτό που έχουν βάλει στόχο. Το έχω ζήσει και επειδή το έχω ζήσει τρεις φορές το να πηγαίνω σε Ολυμπιακούς Αγώνες και τη παρέλαση και όλα αυτά. Οι φετινοί Ολυμπιακοί Αγώνες δεν θα πω ότι ξετρελάθηκα, θα ήθελα να έβλεπα τους αθλητές μέσα στο γήπεδο να κάνουν παρέλαση. Δεν μου άρεσε όλο αυτό το σκηνικό που είδα. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες πρεσβεύουν κάποιες συγκεκριμένες αξίες τις οποίες δεν τις είδα τόσο πολύ εκεί. Είδα να πλασάρονται νέες κουλτούρες. Οι Ολυμπιακοί φέτος δεν θα αργήσουν να τελειώσουν, κρατάν λίγες μέρες βέβαια μετά είναι και οι Παραολυμπιακοί. Εγώ επειδή έζησα και της Αθήνας ως φίλαθλος είδα μια απογοήτευση, μια μελαγχολία όταν τελείωσαν, ότι δεν κράτησε τόσο πολύ όσο ήθελα για να το ζήσω. Κάθε φορά όταν πήγαινα σε Ολυμπιακούς Αγώνες και πέρναγα από το Ολυμπιακό χωριό ένιωθα μια μελαγχολία.

Στο άλμα εις ύψος η χώρας μας αναμένεται να εκπροσωπηθεί από δύο αθλήτριες, κάτι που έχει να συμβεί από το 1992 όπου ήσουν εσύ και η Νίκη Γκαβέρα. Βλέπεις μια εκ νέου άνθιση στο άθλημα αυτό;(η ερώτηση τέθηκε πριν την εμφάνιση των δύο κοριτσιών)

Μετά από εμένα και την Νίκη την Γκαβέρα υπήρξε μια ακόμα αθλήτρια που πήγε σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν η Αντωνία Στεργίου, η οποία είχε μια επίδοση 1,97, μια πολύ καλή επίδοση. Τώρα οι κοπέλες που έχουν πάει έχουν ρεκόρ 1,94 και 1,91. Ηλικιακά έχουν μια διαφορά μεταξύ τους. Θεωρώ ότι και οι δύο μπορούν να κάνουν επιδόσεις πάνω από 1,95. Η Παναγιώτα Δόση θα έχει περισσότερες ευκαιρίες και στο μέλλον σε σχέση με τη Τατιάνα γιατί είναι νεότερη σε ηλικία αλλά και η Τατιάνα δεν μπορείς να πεις. Έχουν και οι δύο τα προσόντα για να πιάσουν τα ρεκόρ τους και να κάνουν και ακόμα περισσότερο. Το θέμα είναι πως θα ανταποκριθούν μέσα εκεί, γιατί ο προκριματικός αγώνας έχει ένα υψηλό όριο είναι στο 1,97 και ξεκινάει από ψηλά άλματα, από 1,83 και πρέπει να είναι κατάλληλα προετοιμασμένες. Είναι νομίζω η πρώτη φορά που συμμετέχουν και οι δύο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Εύχομαι να καταφέρουν να κάνουν επιδόσεις που θα τις κάνουν να πλησιάσουν τα ρεκόρ τους, γιατί ο αγώνας τους (ο προκριματικός) είναι το πρωί, είναι στις 11:00 και αυτό έχει μια δυσκολία σε σχέση με το να αγωνίζεσαι το απόγευμα, γιατί ο οργανισμός δεν έχει ξυπνήσει τόσο το πρωί. Πρέπει να έχεις κάνει την κατάλληλη προετοιμασία. Αναφορικά τώρα με τις κοπέλες και το αν έχουμε εκ νέου άνθιση δεν υπάρχει από πίσω κάτι άλλο για την ώρα. Κατά καιρούς εμφανίζονται κοπέλες που πηδούν πάνω από 1,90, αλλά εκτός από την Αντωνία την Στεργίου που πέρασε πάνω από 1,95 δεν έχει υπάρξει άλλη δεν ξέρω αν θα βγει κάποια στιγμή. Το ίδιο συμβαίνει και στους άνδρες, δηλαδή κάποτε είχαμε αθλητές που πηδάγανε πάνω από 2,30 και τώρα δυσκολεύονται να περάσουν το 2,20.

Πως κρίνεις την παρουσία της Ελλάδας στους Ολυμπιακούς Αγώνες; ( η ερώτηση τέθηκε μετά το χάλκινο του Τσελίδη στο τζούντο)

Η Ελληνική ομάδα έχει πιθανότητες να πάρει τέσσερα μετάλλια έως και 6. Θεωρώ ότι το πόλο ανδρών έχει πολλές πιθανότητες, πιθανώς να μπορεί και ο Τσιτσιπάς να φέρει κάποιο μετάλλιο όπως και ο Λευτέρης Πετρούνιας. Στην κωπηλασία θεωρώ και εκεί πιθανό να δούμε κάποια μεγάλη επιτυχία. Στο στίβο μπορούμε να διεκδικήσουμε μετάλλια από το Μίλτο τον Τεντόγλου, από τον Καραλή και από την Κατερίνα Στεφανίδη, αυτοί είναι οι τρεις αθλητές που έχουν πιθανότητες για μετάλλιο. Τώρα ποιος θα το καταφέρει αν δούμε σύμφωνα με τις επιδόσεις τους, σίγουρα ο Τεντόγλου μαζί με τον Καραλή και από εκεί και πέρα η Κατερίνα μπορεί να βρεθεί σε καλή θέση και να πλησιάσει το ρεκόρ της. Ίσως και ο Απόστολος Χρήστου να μπει με πιο μεγάλη αποφασιστικότητα και να φτάσει στην κατάκτηση κάποιου μεταλλίου στο 200αρι. 

Μιας και έχεις περάσει και από το μετερίζι του αθλητή και από το μετερίζι του προπονητή θα ήθελα κλείνοντας να δώσεις μια συμβουλή σε ένα αθλητή που ξεκινάει ή ακολουθεί την πορεία του πρωταθλητισμού;

Το σημαντικό είναι να αγαπάει αυτό που κάνει, αν δεν το αγαπάς δεν μπορείς να το κάνεις, δηλαδή δεν το κάνεις για κανένα άλλο μόνο για τον εαυτό του. Να έχει στόχους, να προσπαθείς να τους πιάσει. Πρέπει να υπάρχει μια ενσυναίσθηση, δηλαδή δεν κάνεις πρωταθλητισμό έτσι απλώς για να το κάνεις. Πρέπει να το αγαπάς το άθλημα σου, να έχεις υπομονή, θέληση, ψυχικά αποθέματα, να βελτιώνεσαι, να προσπαθείς να βρίσκεις νέους τρόπους να βελτιωθείς και ψυχολογικά και σωματικά. Άμα το θες πολύ θα επιτύχεις, αν δεν το θες δεν θα τα καταφέρεις.