Ο Γιώργος Αμανατίδης στο Mpaladofatses.gr: «Κάθε βράδυ κοιμάμαι με τη φανέλα του Ολυμπιακού, οι γιατροί μου είπαν πως δε θα περπατήσω ξανά»

Η μεγαλύτερη συνέντευξη του Mpaladofatses.gr είναι εδώ. Ο Γιώργος Αμανατίδης μιλά στους Παναγιώτη Χονδρό και Σπύρο Γραμμένο για την καριέρα του, για τον Ολυμπιακό που τόσο αγάπησε και αγαπά, σχολιάζει σημαντικά γεγονότα από την πορεία του στον Πειραιά και συγκινείται από περηφάνεια που φόρεσε την ερυθρόλευκη φανέλα.

Στο όμορφο γήπεδο του Αγίου Δημητρίου, στα γραφεία της ομάδας και στο κεντρικό τραπέζι τα όνειρα αυτού του νέου εγχειρήματος παίρνουν σάρκα και οστά. Ο Παναγιώτης Χονδρός και ο Σπύρος Γραμμένος συναντούν τον Γιώργο Αμανατίδη σε μία συνέντευξη που θα σας κινήσει το ενδιαφέρον, θα θυμίσει στους παλιούς, θα μάθει στους νέους και θα κάνει αρκετούς να ανατριχιάσουν. 

Υπερβολικά αγχωμένοι και ενθουσιασμένοι κατεβαίνουμε τα σκαλιά του Δημοτικού Σταδίου, που θα μας οδηγήσουν στο σημείο συνάντησης μας. Τα ίδια σκαλιά που περίπου μιάμιση ώρα μετά θα ανέβουμε γεμάτοι χαρά, όχι μόνο για το αποτέλεσμα της συζήτησης, αλλά και γιατί ήταν η πρώτη φορά που ήρθαμε σε επαφή με το μεγαλείο του αθλητισμού. 

Ο Γιώργος Αμανατίδης μιλά για τον Ολυμπιακό και τα μάτια του παίρνουν φωτιά. Κοιτάζει το κενό, κάνει παύσεις και του έρχονται εικόνες δυνατές και έντονα συναισθηματικά φορτισμένες. Συγκινείται, δακρύζει και νιώθει περήφανος που φόρεσε την ερυθρόλευκη κι εμείς νιώθουμε και πάλι σαν μικρά παιδιά μπροστά στον ρομαντισμό που σου βγάζουν τα λόγια ενός τόσο σπουδαίου ποδοσφαιριστή και σου υπενθυμίζουν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι απλά 22 άτομα που κυνηγούν μια μπάλα. 

Γιατί στο Δημοτικό Στάδιο του Αγίου Δημητρίου όμως; 

Από το καλοκαίρι που μας πέρασε ο 54χρονος πρώην διεθνής αμυντικός έχει προσληφθεί στην ομάδα της Αττικής ως Αθλητικός Διευθυντής, αφού εκεί βρήκε και πάλι τον στόχο και το όραμα που θέλει να υπηρετεί. 

«Μετά από αρκετά χρόνια που βρισκόμουν σε μια ακαδημία, στην οποία έγινε καλή δουλειά, αποφάσισα να αλλάξω σύλλογο, διότι εκεί που ήμουν είχε χαθεί ο στόχος, η πρόκληση και είχαν μπει άλλες προτεραιότητες που έχουν να κάνουν περισσότερο με υλικά αγαθά, παρά με την δημιουργία ευκαιριών στα νέα παιδιά και μιας διαδικασίας που θα περιέχει διασκέδαση, δουλειά και εξέλιξη. Ήμουν μακριά από αυτό και αποφάσισα να αλλάξω ομάδα. Μίλησα με τον πρόεδρο του Αγίου Δημητρίου, κ. Τζινευράκη και κατάλαβα, ότι στον σύλλογο υπάρχει όραμα και στόχοι».

Η δουλειά του είναι στραμμένη 80% στις ακαδημίες και 20% στην πρώτη ομάδα αυτή τη στιγμή τονίζει και εξηγεί. «Όταν εντάχθηκα στο σύνολο και ξεκίνησα, κατάλαβα πως για να έχει παρόν και πολύ υψηλότερο μέλλον η πρώτη ομάδα, τότε πρέπει να κοιτάξουμε τα θεμέλια της (την ακαδημία) να είναι γερά. Μπήκαμε στη διαδικασία να χτίσουμε από το μηδέν την ακαδημία, δύσκολο έργο. Δημιουργήθηκε μια ομάδα ανθρώπων που τρέχει καλά το συγκεκριμένο κομμάτι και αυτό φαίνεται από την εμπιστοσύνη που μας δείχνουν οι γονείς». 

Άλλωστε, οι ακαδημίες και η ενασχόληση με τα παιδιά δεν είναι κάτι άγνωστο για τον Γιώργο Αμανατίδη, που έχει υπηρετήσει και αυτό το πόστο με επιτυχία στο παρελθόν. Ποδοσφαιριστής, σκάουτερ, υπεύθυνος ακαδημιών, προπονητής, όλα έχουν την δική τους χάρη αναφέρει και δυσκολεύεται να διαλέξει ποιο είναι το καλύτερο. 

«Θα ήθελα να ξαναπαίξω σε συγκριμένα ματς, όχι σε όλα. Θα ήθελα να ξαναζήσω πολύ ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, θέλω να φορέσω ξανά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, να θυμηθώ την ένταση και το πάθος στην Τούμπα, να ζήσω το καινούριο Καραϊσκάκης με κόσμο σε ένα ματς Champions League. Είναι παιχνίδια που τα έχω ζήσει σε όλο τους το μεγαλείο και σε αρκετά καλυτέρα χρόνια, πιο γνήσια και ρομαντικά όσον αφορά τους ίδιους τους παίκτες. 

Από την άλλη, το κομμάτι του σκάουτινγκ το λατρεύω. Το έκανα 12 χρόνια ως επικεφαλής στις ακαδημίες του Ολυμπιακού. Έχει τρομερή δουλειά ο χώρος αυτός, θέλει να είσαι προσεκτικός βέβαια, γιατί έχει να κάνει με όνειρα, με αγωνίες, με προβληματισμούς και για τα παιδιά και για τους γονείς. Εκεί δε μπορείς να λες ψέματα, δεν αρέσει όμως και η αλήθεια. Είναι ένα κομμάτι ευαίσθητο, μου αρέσει πολύ όμως και στους "ερυθρόλευκους" το υποστηρίξαμε σε πολύ υψηλό επίπεδο και βρήκαμε αρκετούς ποδοσφαιριστές (Τσιμίκας, Βρουσάι, Σιώπης, Λυκογιάννης και άλλοι). Και είναι παιδιά που παίζουν ακόμα στην Super League και στο εξωτερικό. Είναι ένα κομμάτι. που ξαναλέω, ότι αγαπώ όμως, γιατί είναι πολύ σημαντικό να μπορέσεις να ανοίξεις πόρτες σε ανθρώπους, που αν δουλέψουν μετά σωστά και με προγραμματισμό και αν είναι έτοιμοι να θυσιάσουν πράγματα, θα φτάσουν ψηλά. Και όταν εσύ μπορείς να βάλεις ένα λιθαράκι σε αυτά τα παιδιά, ώστε να φτιάξουν τη ζωή τους, εμένα με γεμίζει, μου φτιάχνει την ψυχολογία μου, είναι σαν να το κάνω στο δικό μου παιδί. 

Βέβαια, μου αρέσει να χτίζω και ομάδες, με ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, να δημιουργώ σύνολα με όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ποδοσφαίρου (ταχύτητα, φυσική κατάσταση), για να είναι ελκυστικές στον θεατή και σε όλους μας. Θα προτιμούσα να τα κάνω λοιπόν και τα τρία, αλλά σε διαφορετικές φάσεις μέσα στη ζωή μου. Από όλα έχω να θυμάμαι πολύ ωραία πράγματα και είμαι περήφανος για όσα έχω καταφέρει, γιατί τα έκανα μόνος μου, χωρίς τις πλάτες κανενός».

«Το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό μου λάθος είναι ότι έσπασα το συμβόλαιο με τον ΑΠΟΕΛ»

Το όνομα του Γιώργου Αμανατίδη και σχεδόν όλη του η καριέρα έχει συνδεθεί με τον Ολυμπιακό, έχοντας ζήσει στο λιμάνι και τις δύο όψεις του νομίσματος. Αποτέλεσε την πρώτη μεταγραφή του Σωκράτη Κόκκαλη ως αποκλειστικού προέδρου στους Πειραιώτες το καλοκαίρι του 1993, σε μία περίοδο αρκετά δύσκολη για την ομάδα. «Το πως έφτασα στον Ολυμπιακό είναι μεγάλη ιστορία είναι η αλήθεια. Πριν υπογράψω, ήμουν κοντά σε μια άλλη μεγάλη ομάδα, από τον Δεκέμβριο είχα συζητήσει με αρκετούς και είχα συμφωνήσει με ένα μεγάλο club στην Ελλάδα, που δεν ήταν οι Πειραιώτες. Στην πορεία όλα άλλαξαν, χάρη στον Λιούπκο Πέτροβιτς» 

Ο πρώην προπονητής του Δικεφάλου παρακολουθούσε τον Αμανατίδη στενά, όπως μας αναφέρει, τον ήθελε στον ΠΑΟΚ, αλλά η μοίρα έφερε και τους δύο στους «ερυθρόλευκους». Πρώτα ο Γιουγκοσλάβος τεχνικός και στη συνέχεια ο παλαίμαχος αμυντικός με εισήγηση του πρώτου στον Σωκράτη Κόκκαλη. Και έτσι άρχισαν όλα...

«Δοξάζω τον Θεό για όσα έζησα με τον Ολυμπιακό, πήραμε σερί 7 πρωταθλήματα, έφυγα, πήγα στον ΑΠΟΕΛ και πήρα κι εκεί πρωτάθλημα. Είμαι ο μοναδικός Έλληνας που έχει 8 σερί πρωταθλήματα. 

Το μεγαλύτερο μου λάθος, το ποδοσφαιρικό μου λάθος είναι ότι έσπασα το συμβόλαιο μου με τον ΑΠΟΕΛ, για να γυρίσω και να πάω στην Κέρκυρα. Και λέω λάθος, γιατί πραγματικά παρασύρθηκα συναισθηματικά και έσπασα το συμβόλαιό μου. Ένα συμβόλαιο, το οποίο ήταν και πολύ μεγάλο. Έκανα πρωταθλητισμό, θα παίζαμε Champions League και όλα αυτά τα άφησα στην άκρη, απλά για να βοηθήσω έναν άνθρωπο στην τότε προσπάθεια που έκανε η Κέρκυρα. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό λάθος μου. Όπου τότε στον ΑΠΟΕΛ οι άνθρωποι μου είχαν μεταφέρει, πως όταν αποφάσιζα να σταματήσω το ποδόσφαιρο, θα ήθελαν να αναλάβω κοντά τους ένα κομμάτι της ομάδας, έτσι ώστε να την βελτιώσουμε, να την εξελίξουμε και να κάνουμε ωραία πράγματα. Είχα δουλέψει αρκετά στο μυαλό μου ότι πλησιάζει το τέλος, έτσι ώστε να μην είναι ένα σοκ για μένα.

Είχα βρει τις ισορροπίες μου και ήξερα πολύ καλά με τι θέλω να ασχοληθώ. Και αυτό ήταν τα παιδιά και το έκανα πράξη. 
Είχα μιλήσει τότε με τον Πέτρο Κόκκαλη, μου έγινε πρόταση για να αναλάβω τις σχολές του Ολυμπιακού σε όλο τον κόσμο. Πήγε πάρα πολύ καλά το συγκεκριμένο κομμάτι. Όπου στη συνέχεια, με το που ήρθε ο κύριος Μαρινάκης, ανέλαβα το τμήμα σκάουτινγκ και έγιναν ακόμη πιο ωραία πράγματα».

«Οι τότε διοικήσεις του Ολυμπιακού ήταν πολύ κατώτερες για το μέγεθος της ομάδας»

Κάθε αρχή και δύσκολη όμως. Το καλοκαίρι του '93 ο Ολυμπιακός έκλεινε 6 χρόνια χωρίς πρωτάθλημα και βρισκόταν στην καρδιά των πέτρινων χρόνων του. Μία ζόρικη περίοδος τονίζει ο Γιώργος Αμανατίδης. 

«Με το που πηγαίνεις σε έναν μεγάλο σύλλογο, ο οποίος έχει πάρα πολλά χρόνια να πάρει τίτλο, καταλαβαίνεις ότι αυτό το πρόβλημα αρχίζει και βαραίνει και τους δικούς σου ώμους. Καταλαβαίνεις ότι έχεις και εσύ μερίδιο ευθύνης από τη στιγμή που δεν έρχεται το αποτέλεσμα. Πραγματικά τα τρία μου πρώτα χρόνια στον Ολυμπιακό ήταν εξαιρετικά δύσκολα».

Φυσικά, πέρα από το αγωνιστικό, πρόβλημα αποτελούσε το και το εξωαγωνιστικό κομμάτι, με τους οπαδούς των Πειραιωτών να ξεσπούν αρκετές φορές εκείνα τα χρόνια. Ο κ. Αμαντίδης μας ξεκαθαρίζει βέβαια, πως είχαν απόλυτο δίκιο, καθώς γι' αυτούς όλη τους η ζωή ήταν η ομάδα, η διασκέδασή τους, όλα. Τέτοιο είναι το μέγεθος του συλλόγου και το κατάλαβε μόνο όταν έγινε μέλος αυτού. Όλα τα παραπάνω θα συνέχιζαν μέχρι και την έλευση του Ντούσαν Μπάγεβιτς.

«Εγώ πήγα σε μια κατάσταση όπου ήταν οριακή, διότι είχαν περάσει ήδη 7 χρόνια χωρίς τίτλο. Και αυτό φαινόταν ότι θα έχει συνέχεια. Μέχρι τη στιγμή που ήρθε ο ο κύριος Μπάγεβιτς στον Ολυμπιακό και άλλαξαν όλα. Η αλήθεια είναι τότε ο Ολυμπιακός δεν είχε μια διοίκηση, η οποία θα είναι δυνατή. Θα είναι μια διοίκηση σαν μια ομπρέλα, που θα προστάτευε το ποδοσφαιρικό team από όποιον ήθελε να το βλάψει. Αυτό ήταν πολύ εύκολο να γίνει, γιατί οι διοικήσεις ήταν για τη δυναμική του Ολυμπιακού πολύ κατώτερες, για να το πω ευγενικά. Όταν όμως ήρθε ο Κόκκαλης, τα πράγματα σιγά σιγά φαινόταν ότι αλλάζουν. Κάθε χρόνο γίνονταν και καλύτερα, κάθε χρόνο γινόμασταν και πιο ανταγωνιστικοί. Και τη στιγμή που έγινε η αλλαγή του προπονητή και βρέθηκε στον Ολυμπιακό ο Μπάγεβιτς παίρνοντας τα κλειδιά του συλλόγου, τα πράγματα αλλάζουν. Γενικότερα το όλο κλίμα αλλάζει». 

Ο Μπάγεβιτς τους είχε απαγορεύσει να μιλούν για πρωτάθλημα την πρώτη του σεζόν, συνιστούσε δουλειά και χαμηλά το κεφάλι και όλα θα έρθουν. Ταυτόχρονα, η διοίκηση στελέχωσε το club με τους κατάλληλους ανθρώπους και τους πιο καλούς ποδοσφαιριστές και το ταξίδι της κυριαρχίας ξεκινά για τον Ολυμπιακό. Ένας προορισμός που γεμίζει εικόνες και αναμνήσεις τον Γιώργο Αμανατίδη και τον κάνει να συγκινείται για πρώτη φορά σε τούτη εδώ τη συζήτηση. 

«Έζησα πολύ ωραίες στιγμές, ανεπανάληπτες. Στην αρχή στο Καραϊσκάκης, μετέπειτα στο ΟΑΚΑ και στη συνέχεια στη Ριζούπολη. Πραγματικά τώρα όσο συζητάμε, έχω τόσες εικόνες μέσα στα μάτια μου και νιώθω πολύ τυχερός που έχω ζήσει όλα αυτά τα πράγματα». 

Γιατί ο Ολυμπιακός δεν είχε μεγάλες επιτυχίες στην Ευρώπη, παρά την κυριαρχία εντός συνόρων εκείνη την εποχή;

«Δεν είναι εύκολο να συμβεί αυτό. Άλλωστε, θέλει το χρόνο του και δεν γίνεται από την μια μέρα στην άλλη. Όλο αυτό θα πρέπει να το χτίσεις σιγά σιγά με σωστά υλικά. Η αλήθεια είναι, ότι τότε η ομάδα έχει κατηγορηθεί για το γεγονός ότι δεν μπορούσε να κερδίσει εκτός έδρας. Η ομάδα με προπονητή τον Μπιγκόν κέρδισε την Γιουβέντους στην Ιταλία με 2-1, έχασε την πρόκριση, αλλά νίκησε εκτός έδρας.

Είχαμε και με τον Μπάγεβιτς παιχνίδια, στα οποία έπαιξε σημαντικό ρόλο η τύχη, αλλά και το γεγονός ότι ίσως και εμείς σε κάποια κομμάτια του παιχνιδιού δεν ήμασταν αυτοί που έπρεπε να ήμασταν. Δηλαδή το ματς με τη Μόλντε, όταν το έχουμε φέρει στο 0-2 και καταφέρνει και στο γυρίζει σε 3-2, για μένα μετά αυτό είναι εγκληματικό!

Όταν επίσης παίζεις με την Λυών και για ένα γκολ, ενώ έχεις μαζέψει 11 βαθμούς, δεν περνάς στην επόμενη φάση είναι τραγικό. Σε ένα παιχνίδι μάλιστα που αδικηθήκαμε από τη διαιτησία. Όμως όλο αυτό άλλαξε, με αρκετές νίκες και αρκετές επιτυχίες και στον ευρωπαϊκό χώρο, με αποκορύφωμα αυτό που έγινε πέρσι με την κατάκτηση του Conference. Πραγματικά ήταν κάτι μοναδικό για τον σύλλογο, εξαιρετικά μεγάλο και καθόλου εύκολο και εύχομαι σε σύντομο χρονικό διάστημα να ζήσουμε αντίστοιχες στιγμές, όχι μόνο από τον Ολυμπιακό, αλλά από κάθε ελληνική ομάδα για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και γιατί όχι; Η επόμενη ευρωπαϊκή μας διάκριση να είναι η κατάκτηση ενός μεγαλύτερου τροπαίου».

Tη σεζόν 1998-99 όμως οι «ερυθρόλευκοι» για πρώτη φορά καταφέρνουν να φτάσουν στην πηγή της ευρωπαϊκής επιτυχίας, αλλά σε μια νύχτα με πολύ νερό, οι ίδιοι δεν θα καταφέρουν να το γευτούν. Μια πορεία που ξεκίνησε από τα προκριματικά του Champions League με την Ανόρθωση, συνεχίστηκε με την πρώτη θέση του ομίλου κόντρα σε Ντιναμό Ζάγκρεμπ, Πόρτο και Άγιαξ και που σταμάτησε στον προημιτελικό με την Γιουβέντους για μία «καταραμένη» φάση. Ήταν 17 Μαρτίου 1999 και ο Ολυμπιακός φιλοξενεί τους Ιταλούς στη ρεβάνς του 2-1 στο «Ντέλε Άλπι», το ΟΑΚΑ φλέγεται...«Εκείνη την ημέρα είχε 90.000 κόσμο, δεν ξέρω πως χώρεσαν, όπου κι αν γυρνούσες έβλεπες ανθρώπους».

Μία Γιουβέντους αστέρων (Ζιντάν, Ιντζάκι, Κόντε, Ντεσάν, Ντάβιντς κ.α.), που έμοιαζε χαμένη στο Ολυμπιακό Στάδιο και που είχε αποδεχθεί μέσα της τον αποκλεισμό...«Είναι μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις αυτούς τους παίκτες, που προανέφερα, να είναι κίτρινοι και να ξέρουν ότι αποκλείστηκαν». Οι Πειραιώτες εκείνη την βροχερή βραδιά δεν κοιτούν απλά την «Μεγάλη Κυρία» στα μάτια, είναι και πολύ ανώτεροι της. Προηγούνται νωρίς στο 12' με κεφαλιά του Γκόγκιτς, δεν καταφέρνουν όμως να διπλασιάσουν το προβάδισμά τους ποτέ και το ματς μένει ανοιχτό. Στο 62' ο Γεωργάτος σεντράρει και ο προωθημένος Αμανατίδης παίρνει την κεφαλιά στην μικρή περιοχή, αλλά ο Ραμπούλλα του λέει "όχι"...«Θυμάμαι τη φάση, όπου χάνω εγώ την ευκαιρία με τον Ραμπούλλα, που θα μπορούσα να έχω τελειώσει το παιχνίδι, κάτι το οποίο δεν γίνεται, αλλά και πάλι έχουμε την πρόκριση στα χέρια μας. Και φτάνει εκείνη η στιγμή που δεν ξέρω πώς πρέπει να τη χαρακτηρίσω».

Στο 86' ο Μπριντέλι βγάζει τη σέντρα από δεξιά, ο αέρας αλλάζει τραγικά πορεία στην μπάλα, που πέφτει κάθετα μπερδεύοντας τον Ελευθερόπουλο, που δεν μπορεί να μπλοκάρει. Ο Κόντε εκμεταλλεύεται το λάθος και σε κενή εστία «παγώνει» τα όνειρα των «ερυθρόλευκων». 

«Στη σέντρα που γίνεται από την Γιουβέντους, η μπάλα θυμάμαι ότι κατευθυνόταν να πάει στην κερκίδα και έφτασε να γυρίσει και να πέσει στο πέναλτι. Αποτέλεσμα καθαρά από θέμα ατυχίας δικής μας και τύχης των αντιπάλων, που πέτυχαν ένα γκολ και χάσαμε την ευκαιρία να πάμε στις "4" καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Αν πηγαίναμε στα ημιτελικά, εκείνη η ομάδα δεν σταμάταγε, δεν φοβόταν κανέναν»

Τα όνειρα κάποια στιγμή γίνονται πραγματικότητα βέβαια. Στις 29 Μαΐου ο Ολυμπιακός έκανε αυτό που προσδοκούσε για 100 χρόνια, έκανε αυτό που οι φίλοι του τραγουδούσαν, έκανε αυτό που θα τραγουδούν και θα διηγούνται για πάντα...σήκωσε το πρώτο του ευρωπαϊκό. Ρωτάμε τον Γιώργο Αμανατίδη για εκείνη τη βραδιά. 

«Έζησα το ματς φορώντας τη φανέλα του Ολυμπιακού, με αυτή κοιμάμαι κάθε βράδυ όλα αυτά τα χρόνια. Κάθε φορά που το σκέφτομαι συγκινούμαι, ήταν κάτι πολύ μεγάλο, κάτι που το άξιζε η ομάδα μας. Το άξιζε για τον κόπο, τη δουλειά και την στεναχώρια που μπορεί να έχει δεχθεί ο κόσμος, οι διοικήσεις, τα παιδιά που χάθηκαν στη θύρα 7. Νομίζω ότι ήρθε την κατάλληλη στιγμή και σε μια χρονιά που πραγματικά έμοιαζε ότι θα είναι μια από τις χειρότερες χρονιές της ιστορίας μας. Που πραγματικά με λίγη προσοχή θα μπορούσε να έχει εξελιχθεί ακόμα καλύτερα και να κατάφερνε να πάρει και το πρωτάθλημα, κάτι το οποίο δεν έγινε και κρίθηκε στις λεπτομέρειες. Αλλά βλέπετε, ότι στο ποδόσφαιρο όλα γίνονται και ειδικά σε αυτό το επίπεδο όλα κρίνονται στη λεπτομέρεια».

Θα επαναληφθεί από άλλη ελληνική ομάδα;

«Θέλω να πιστεύω ότι θα επαναληφθεί, γιατί έχουμε δείξει,  ότι δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι σαν χώρα και σαν ομάδες. Μπορούμε πραγματικά, αν το υποστηρίξουμε με σωστό προγραμματισμό, με πολύ σκληρή δουλειά. Μπορούμε να τα καταφέρουμε ξανά και ξανά και ξανά. Και φαίνεται αυτό και από τον τρόπο με τον οποίο παίζει τα τελευταία παιχνίδια και η Εθνική μας ομάδα, που είναι σε εξαιρετική κατάσταση.

Είναι πολύ καλό το τάιμινγκ και είναι ένα κομμάτι, το οποίο χρειάζεται υποστήριξη από όλους μας, διότι αν θέλουμε να αναβαθμιστεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, καλώς ή κακώς αυτό γίνεται μόνο μέσα από την Εθνική ομάδα. Τα παιδιά πραγματικά έχουν γίνει μια οικογένεια. Έχουν εικόνες, παραστάσεις από πολύ μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα και δείχνουν αυτό που σας είπα πριν, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από κανέναν».

«Ο Μπάγεβιτς ήρθε και άλλαξε την νοοτροπία της ομάδας. Το παιχνίδι στην Ριζούπολη ήταν για να λήξει 7-0, κανείς δεν ακούμπησε παίκτη του Παναθηναϊκού»

Πολλές φορές περνά από τα χείλη του Γιώργου Αμανατίδη το όνομα του Ντούσαν Μπάγεβιτς, για τον οποίο μιλάει με πολύ σεβασμό. Ήταν αυτός που έκανε τον Ολυμπιακό πρωταθλητή και νικητή. Εκείνο το σύνολο τα χρόνια των συνεχόμενων πρωταθλημάτων ήταν απλά το καλύτερο, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αυτό, τονίζει. 

«Μέσα στις τάξεις της ομάδας είχε δημιουργηθεί μια ατελείωτη δίψα. Όλη αυτή, ας με συγχωρέσει ο κόσμος για τη λέξη που θα χρησιμοποιήσω, η "λύσσα" που υπήρχε κάθε χρόνο να πάρουμε το πρωτάθλημα. Ξανά και ξανά και ξανά, δηλαδή το κυνήγι ήταν τρομερό, δεν περνούσε τίποτε άλλο από το μυαλό μας. Αυτό ήταν το πρώτο πράγμα που προσπάθησε και κατάφερε και πέρασε στο σύνολο του Ολυμπιακού ο Μπάγεβιτς. Πέρασε την νοοτροπία του νικητή. Υπήρχε μόνο μία θέση, η πρώτη!

Και καταλαβαίνετε, πως όταν παίρνεις 7 σερί πρωταθλήματα, μπορεί να έρθει και η στιγμή να επαναπαυθείς, όπως συνέβη στον τελευταίο τίτλο. Με τίποτε δεν διαπραγματευόμασταν το να μην κατακτήσουμε το πρωτάθλημα όμως!

Πήραμε τα σφυρίγματα που παίρνει κάθε μεγάλη ομάδα όλα αυτά τα χρόνια παντού, δεν μας έδωσε η διαιτησία τα πρωταθλήματα, αναφέρει ρητά ο Γιώργος Αμανατίδης.

Κάποιοι προσπαθούν να μειώσουν την προσπάθεια μας τόσα χρόνια, όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Η αλήθεια είναι, ότι όταν Ολυμπιακός έμενε εκτός διεκδίκησης του τίτλου από νωρίς κι εμείς αυτά λέγαμε. Πως ο Παναθηναϊκός, ο Βαρδινογιάννης κάνουν εκείνο και το άλλο, όμως οι "πράσινοι" είχαν την καλύτερη ομάδα, όπως και ο Ολυμπιακός αντίστοιχα τα χρόνια της κυριαρχίας του. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς! Η μοναδική χρονιά που ο Ολυμπιακός κινδύνευσε να χάσει το πρωτάθλημα, ήταν με την ομάδα του Παναθηναϊκού με τον Κυράστα, όπου και εκεί καταφέραμε και δείξαμε ποιος είναι ο πρωταθλητής. Δεν θέλω να πω σε καμία περίπτωση, για να είμαι ειλικρινής, ότι δεν υπήρχαν παιχνίδια που ευνοηθήκαμε, όπως άλλωστε συμβαίνει και σήμερα. Ποιος δεν ευνοείται; Η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός; Στην Αγγλία η Μάντσεστερ Σίτι, στην Ισπανία η Ρεάλ, στη Γερμανία η Μπάγερν; 

Όλες οι μεγάλες ομάδες έχουν κάποια σφυρίγματα ευνοϊκά, είτε το θέλουμε είτε όχι. Αυτό συμβαίνει παντού, συνέβαινε και στο μέλλον πάλι θα συμβαίνει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Αυτό όμως δεν είναι από μόνο του ένα στοιχείο που ακυρώνει την προσπάθεια των παικτών. Η διαιτησία από μόνη της δεν μπορεί να σε οδηγήσει σε μια κατάκτηση τροπαίου, το οποίο για να το πάρεις έχεις μπροστά σου 30 αγωνιστικές».

Προχωρώντας τη συζήτηση φτάνουμε στο 2003 και το ματς της Ριζούπολης. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός αναμετρώνται στην προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος, με το «τριφύλλι» να είναι πρώτο στη βαθμολογία και στο +3 από τους «ερυθρόλευκους». Τα κουκιά ήταν μετρημένα, οι «πράσινοι» κατακτούσαν τον τίτλο με νίκη και ισοπαλία, ενώ με ήττα μέχρι ένα γκολ διαφορά έστελναν τη «μάχη» σε μπαράζ. Για τον Ολυμπιακό τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Όσα συνέβησαν εκείνο το απόγευμα στο γήπεδο και όσα ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια γύρω από αυτό το παιχνίδι το έχουν αναγάγει ως το πιο περιβόητο ματς στα ελληνικά χρονικά. Ο Γιώργος Αμανατίδης φέρνει στην μνήμη του την 11η Μάϊου 2003. 

«Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι, γιατί υπήρχε το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός ακόμη και με ισοπαλία έπαιρνε το πρωτάθλημα, ενώ με ήττα πήγαινε σε μπαράζ, είχε αυτό το αβαντάζ. Το ότι πετάχτηκαν πάρα πολλές φωτοβολίδες, αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς, αμφισβητώ όμως όσα λέγονται, ότι ο οποιοσδήποτε ακούμπησε παίκτη του Παναθηναϊκού. Πέρα από αυτό όμως, αν εγώ έχω να πάρω έξι χρόνια το πρωτάθλημα και μου μένει ένα ματς 90 λεπτών για να το κατακτήσω μετά από τόσο καιρό και δεν μπαίνω μέσα στο γήπεδο δαγκώνοντας, αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Εκείνη τη στιγμή νομίζω υπήρχε λάθος διαχείριση από την ομάδα του Παναθηναϊκού, άλλωστε έφτασαν μόνοι τους στο γήπεδο, χωρίς διοίκηση, χωρίς καμία προστασία. Έφτασε μόνη της και σε αυτό δεν φταίει ο Ολυμπιακός. 

Και λέω εγώ τώρα, εμείς είμαστε σε ένα παιχνίδι οριακό. Εμείς ορκιστήκαμε στα αποδυτήρια, ότι το ματς δεν πρόκειται να τελειώσει και να μην το έχουμε κερδίσει. Εν τέλει το πήραμε με 3-0 και ήταν να λήξει 7-0, γιατί καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού είναι ο Νικοπολίδης. Άρα καταλαβαίνετε την υπεροχή μας σε εκείνο το παιχνίδι, όπου μιλάμε ότι είχαμε μια εξαιρετική ομάδα απέναντί μας, με πολύ καλές μονάδες, αλλά ήμασταν εκπληκτικοί εκείνη την ημέρα. Το παιχνίδι, αν ο Αντώνης δεν ήταν σε καλή μέρα, θα μπορούσε να λήξει 7-0!».

«Είπαν ότι δεν πρόκειται να ζήσω, μετά είπαν ότι θα μείνω ανάπηρος, μόνο η αδερφή μου πίστευε ότι θα επανέλθω»

Το ημερολόγιο γράφει 27 Ιανουαρίου 2001 και ο Γιώργος Αμανατίδης έχει ένα πολύ σοβαρό τροχαίο ατύχημα. Τα πρώτα λόγια των γιατρών, η εκτίμηση πως δεν θα ζήσει, η μεταγραφή στη Λυών που χάλασε και το 1-4 της Λεωφόρου μέσα από το «Ερρίκος Ντυνάν». Μόνη η αδερφή του πίστεψε πως θα τα καταφέρει. 

«Θεωρώ, ότι αυτό το ατύχημα μου στέρησε μια μεταγραφή. Τώρα πιστεύω ότι θα γινόταν αυτή η μεταγραφή στη Λυών. Πέρα από αυτό όμως, έτσι όπως έγινε, δοξάζω το Θεό που είμαι ζωντανός, είμαι όρθιος και συνεχίζω τη ζωή μου. Δεν ήταν εύκολη περίοδος, δεν ήταν εύκολες εκείνες οι μέρες και ήταν ακόμη πιο δύσκολες οι ημέρες που προσπαθούσαν να επανέλθω και να φτάσω στην ίδια κατάσταση που ήμουν και πριν το ατύχημα. Εκεί έβαζα πάντα ένα έξτρα εμπόδιο στη ψυχολογία μου, ότι πρέπει να φτάσω στο ίδιο επίπεδο που ήμουνα πριν, όταν πήγα να κάνω τη μεταγραφή. Υπήρξαν μέρες, τις οποίες πραγματικά της περνούσα μέσα στο Ρέντη δουλεύοντας σκληρά από το πρωί μέχρι το βράδυ. 

Θυμάμαι, όταν είχα το ατύχημα, είπαν ότι δεν πρόκειται να ζήσω. Μετά είπαν ότι θα μείνω ανάπηρος, μετά είπαν πως δε θα ξαναπαίξω ποδόσφαιρο. Μόνο ένας άνθρωπος πίστευε ότι θα επανέλθω, μόνο αδερφή μου. Και τη δικαίωσα. Μετά από αυτό πήρα άλλα 3 πρωταθλήματα, συνέχισα να παίζω μέχρι το 2007 και σταμάτησα όταν το ήθελα εγώ. Το έζησα όλο αυτό το όνειρο, το έζησα στο μέγιστο βαθμό. Ευχαριστώ για άλλη μια φορά όλο τον κόσμο για όλη αυτή την αγάπη που έχω εισπράξει και προσπαθώ να τους την ανταποδίδω καθημερινά. 

Στο 1-4 της Λεωφόρου είμαι στο "Ερρίκος Ντυνάν", βλέπω από εκεί το παιχνίδι και πανηγυρίζω σαν μικρό παιδί. Σχεδόν άκουγα τις φωνές από την Λεωφόρο και πανηγύριζα σαν να ήμουν και εγώ στο γήπεδο. Γι' αυτό λέω, ότι εκείνα τα δικά μας τα χρόνια εμείς τα βλέπαμε πιο ρομαντικά. Όλο αυτό σήμερα το άγευστο, το ψυχρά επαγγελματικό δεν μου αρέσει...».

Πιάνομαι από την τελευταία φράση και τον ρωτώ σχετικά με την αλλαγή που έχει έρθει με το πέρασμα των χρόνων, όχι μόνο όσον αφορά τον ρομαντισμό, αλλά και στις συμπεριφορές των οπαδών και των προέδρων. Σπανίζουν, πλέον, τα συνεχή ακραία περιστατικά μετά από κακά αποτελέσματα, με επισκέψεις σε προπονητικά κέντρα και λαϊκά δικαστήρια. Τώρα είναι πιο πολιτισμένα τα πράγματα, είναι διαφορετικός ο τρόπος σκέψης αναφέρει ο Γιώργος Αμανατίδης.

«Βέβαια τότε ήταν και πιο αντρίκια, ο λόγος είχε μεγαλύτερη βαρύτητα. Το να φοράς ένα σήμα και να αλλάξεις και να πας σε μια άλλη ομάδα, δεν ήταν εύκολο, γινόταν "πόλεμος"! Τώρα εύκολα αλλάζεις από τη μία στιγμή στην άλλη και πας στον αιώνιο αντίπαλο π.χ. Εγώ δε μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορούσα να το κάνω, όπως δεν θα μπορούσαν και παίκτες του Παναθηναϊκού που φόρεσαν αρκετά χρόνια τη φανέλα του, να έρθουν στον Ολυμπιακό. Δε το δεχόταν και ο κόσμος αυτό, σε αντίθεση με σήμερα που τα πράγματα είναι πιο επαγγελματικά. Πλέον δεν κάθεται κανείς για 10, 12 χρόνια σε έναν σύλλογο». 

Οι επισκέψεις σε προπονητικά κέντρα έχουν μειωθεί σε μεγάλο βαθμό με το πέρασμα των χρόνων, στα πέτρινα χρόνια μάλλον αποτελούσε μια καθημερινότητα, αλλά όλα αυτά ήταν και αρκετά εξευτελιστικά για έναν ποδοσφαιριστή, για έναν επαγγελματία, για έναν οικογενειάρχη τονίζει ο Γιώργος Αμανατίδης. 

«Ο Κόκκαλης δεν εμφανιζόταν συχνά, αλλά όταν το έκανε έτρεμαν τα πλακάκια. Ήξερε τον τρόπο να πάρει αυτό που θέλει από εμάς»

Σε αρκετές προηγούμενες συνεντεύξεις του δηλώνει, πως δεν ήθελε να δίνει σε κανέναν τις φανέλες του. Όταν το ξέρεις και τον έχεις απέναντι σου, ρωτάς χωρίς καμία αμφιβολία, αλλά δεν περιμένεις να συγκινηθείς κι εσύ ο ίδιος με την απάντηση.

«Για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερη φανέλα...Γι' αυτό ακόμη και τώρα που έχω σταματήσει τόσα χρόνια φροντίζω να την τιμώ και με τιμά πολύ που τη φόρεσα για 10 χρόνια...». Παύση, συγκίνηση, αναμνήσεις, μου κάνει εντύπωση και του το λέω. 20 χρόνια μετά και ακόμα τα ίδια συναισθήματα, η ίδια αγάπη για τον σύλλογο, μπορεί και ακόμα πιο μεγάλη τώρα. 

«Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες εικόνες έχω στα μάτια μου, δεν μπορείτε να καταλάβετε το άγχος και την πίεση που δέχεται ένας ποδοσφαιριστής όταν φορά τη φανέλα αυτή και πόσο τεράστιος αισθάνεται όταν υπάρχει επιτυχία. Όχι λοιπόν, τη φανέλα μου δεν ήθελα να την δίνω, καμία φορά την έδινα μόνο στον κόσμο, σε ανθρώπους που ήξερα ότι θα την έχουν σε περίοπτη θέση. Όπως έγινε και με τη φανέλα που πήρε σε εκείνο το παιχνίδι ο φίλος μου ο Σταύρος. Ήταν ένα ματς με τη Βαλένθια, που ήταν γεμάτη αίματα και πάνω στη χαρά μου ότι συνεχίζουμε στην Ευρώπη και ότι έχουμε κερδίσει τη Βαλένθια, του την έδωσα. Αλλά την έδωσα σε έναν ολυμπιακό, την έδωσα σε κάποιον ο οποίος δεν είναι ξένος και μακριά από την ομάδα».

Πάμε και στον Σωκράτη Κόκκαλη...

«Ήμουν η πρώτη του μεταγραφή ως αποκλειστικού προέδρου στον Ολυμπιακό. Μαζί με τον Σαλονίκη έκαναν απίστευτα πράγματα τότε, έπαιρναν όποιον ποδοσφαιριστή ήθελαν. Ο Κόκκαλης ήταν μια πολύ δυνατή προσωπικότητα, δεν εμφανιζόταν συχνά αλλά όταν το έκανε, έτρεμαν τα πλακάκια. 

Ήταν απλός άνθρωπος, ήξερε πως να μας ντοπάρει, γνώριζε την ψυχοσύνθεση μας, ήξερε τι θέλει ένας ποδοσφαιριστής και πάντα έπαιρνε αυτά που ήθελε. Ήταν πάντα δίκαιος και νομίζω ότι την πίτα την μοίραζε πάντα καλά, όποιος είναι να καταλάβει, θα καταλάβει, δεν μπορώ να πω κάτι παραπάνω...»

«Το πιο σημαντικό γκολ στην καριέρα μου είναι αυτό που δεν έβαλα...»

Φτάνοντας σιγά σιγά προς τέλος της συζήτησης έχουμε ακόμα τρεις ερωτήσεις, που δεν φτάνουν φυσικά για τα όσα έχει να μας πει ακόμα ο Γιώργος Αμανατίδης. Θα αντάλλαζε όλα τα γκολ που πέτυχε με τον Ολυμπιακό, για να πετύχει εκείνο με τη Γιουβέντους, αλλά δε θα άλλαζε τίποτα στην ένδοξη καριέρα του, ούτε και τα πέτρινα χρόνια. 

«Το σημαντικότερο γκολ στην καριέρα μου είναι αυτό που δεν έχω πετύχει, θα το άλλαζα με όλα τα γκολ στην καριέρα μου, αρκεί να έβαζα εκείνο το γκολ με την Γιουβέντους.

Δε θα άλλαζα τίποτα στην καριέρα μου, χαρακτηριστικό μου όσο ζω ήταν, είναι και θα είναι ότι είμαι αρκετά δουλευταράς και αλλεργικός στους τεμπέληδες και ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου, το έχω κάνει μόνος μου με τη δουλειά μου. Δε θα άλλαζα τα πέτρινα χρόνια, ήταν μεγάλο σχολείο για μένα, ήταν δύσκολα αλλά θα το πέρναγα ξανά, γιατί μετά η επιτυχία είναι διπλή περνώντας αυτή τη διαδικασία. Δε θα άλλαζα τίποτα από τις χρονιές που πήραμε τα πρωταθλήματα.

Ίσως ναι, να διαχειριζόμουν διαφορετικά το συμβόλαιό μου με τον ΑΠΟΕΛ, αλλά σε γενικές γραμμές, στο 90% δοξάζω τον Θεό γι' αυτά που έχω ζήσει. Ήμουν τυχερός που είχα αυτούς τους συμπαίκτες και τους προπονητές, έζησα πράγματα τα οποία λίγοι άνθρωποι επάνω στον πλανήτη έχουν τη χαρά να ζήσουν και να γευτούν. Να σε χειροκροτά ένα γήπεδο και να φωνάζει το όνομά σου, να έχεις τόση αγάπη στην καθημερινότητά σου όταν έχεις σταματήσει εδώ και18 χρόνια, όχι, δοξάζω τον Θεό που έχω ζήσει όλα αυτά που έχω ζήσει».

Τι βλέπετε για το φετινό πρωτάθλημα;

«Θέλω να πιστεύω πως θα το κατακτήσει ο Ολυμπιακός στα 100 χρόνια του κιόλας. Δεν είναι εύκολο, οι ομάδες έχουν δυναμώσει πάρα πολύ, δεν ξέρω τι γίνεται και εμφανιζόμαστε σε κάποια παιχνίδια τόσο χαλαροί, ενώ απεναντίας στα ευρωπαϊκά παιχνίδια βλέπουμε έναν Ολυμπιακό που τον χαιρόμαστε όλοι. Πιστεύω πως φέτος λόγω των 100 χρόνων προτεραιότητα πρέπει να είναι το πρωτάθλημα, δε μπορώ να σκεφτώ πως για τρίτη συνεχόμενη σεζόν δε θα πάρει ο Ολυμπιακός τον τίτλο. Ξαναλέω δεν είναι εύκολο, έχουν δυναμώσει οι ομάδες και στο πλάνο έχει μπει και ο Άρης, ένα εξαιρετικό σύνολο που έχει άγνοια κινδύνου, κάτι που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο. Το σίγουρο είναι ότι το πρωτάθλημα θα κριθεί και πάλι στο τέλος και όποιος υποτιμήσει και την πιο "μικρή" ομάδα, θα το πληρώσει». 

Πιστεύετε πως μπορεί να διαλέγει παιχνίδια ο Ολυμπιακός;

«Δε μπορώ να γνωρίζω κάτι τέτοιο, αλλά όταν παίζεις στον Ολυμπιακό δε μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο. Όταν φοράς αυτή τη φανέλα, το αποτέλεσμα είναι ένα κι αυτό είναι η νίκη και αυτός που κερδίζει είναι ο Ολυμπιακός!».

Κλείνουμε με τις ευχές του Γιώργου Αμανατίδη για τα 100 χρόνια του Ολυμπιακού. «Στην ομάδα εύχομαι επιτυχίες και πάλι επιτυχίες και εύχομαι υγεία σε όλο τον οργανισμό του Ολυμπιακού και στον πρόεδρο, που εύχομαι να συνεχίσει με όλη αυτή τη δίψα που είχε, έχει και ελπίζω να έχει στο μέλλον να κάνει την ομάδα ακόμα μεγαλύτερη».

Η συζήτηση θα μπορούσε να κρατήσει για ώρες και τα πράγματα που δεν προλάβαμε να ρωτήσουμε αρκετά. Ίσως να επαναλάβουμε το ραντεβού μας με τον Γιώργο Αμανατίδη στο μέλλον, το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτό το πρώτο ολοκληρώνεται κάπου εδώ...Τον ευχαριστούμε και ευχόμαστε κάθε επιτυχία στο νέο του ξεκίνημα στον Άγιο Δημήτριο.