Γκιώνης στο Mpaladofatses.gr: «Στην Ελλάδα γινόμαστε γνωστοί μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αν μεταδοθεί ο αγώνας σου στην τηλεόραση»
Ο Παναγιώτης Γκιώνης μίλησε αποκλειστικά στο Μpaladofatses.gr και στον Νίκο Κατσάτσο για την επιτραπέζια αντισφαίριση (πινγκ πονγκ), την πρόκριση του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού και όχι μόνο.
Ο Παναγιώτης Γκιώνης είναι Έλληνας παίκτης πινγκ πονγκ με συμμετοχές και διακρίσεις σε διασυλλογικές και διεθνής διοργανώσεις. Ο 44χρονος Μεσογειονίκης μίλησε στον Νίκο Κατσάτσο για την ενασχόληση του με το πινγκ πονγκ, την εθνική ομάδα και άλλα πολλά.
Διαβάστε αναλυτικά παρακάτω όλα όσα είπε:
1) Πως προέκυψε η ενασχόληση σου με την επιτραπέζια αντισφαίριση;
Προέκυψε εντελώς τυχαία. Μεγαλώνοντας στο Γαλάτσι είχε έναν σύλλογο, την Κορωνίδα Γαλατσίου που η βάση της προερχόταν από την Νάξο και είδα ότι είχε τμήμα επιτραπέζιας αντισφαίρισης. Ήταν δύο στενά από το σπίτι μου και αποφάσισα να πάω να δοκιμάσω. Ήταν τελείως ερασιτεχνικά, καφενείο ήταν αυτό μέσα που άνοιγε μια πόρτα και είχε τρία τραπέζια, αλλά έτυχε να είχε ένα πάρα πολύ καλό προπονητή και πάρα πολλά παιδιά και θυμάμαι από την πρώτη στιγμή που μου έδωσε ρακέτα και μπαλάκι, που στην αρχή όταν ξεκινάς παίζεις με τον τοίχο και κάνεις αρκετές επαναλήψεις μόνος σου γιατί δεν μπορείς να μπεις κατευθείαν στο τραπέζι, τα είχα πάρει στο σπίτι και είχα κολλήσει. Ήμουν στο σπίτι σε ηλικία εννέα ετών και έτρεχα με το μπαλάκι και την ρακέτα.
2) Εκτός από το πινγκ πονγκ, σπούδασες και οδοντιατρική και μάλιστα άνοιξες και δικό σου γραφείο αλλά προτίμησες να συνεχίσεις το άθλημα σου. Το θέμα βέβαια είναι ότι στην Ελλάδα το πινγκ πονγκ είναι ερασιτεχνικό άθλημα. Δεν σου πέρασε από το μυαλό σου το οικονομικό κομμάτι κατά την διάρκεια της επιλογής σου;
Φυσικά και μου πέρασε το οικονομικό. Ήθελα να σπουδάσω ώστε να έχω ένα backup γιατί όταν κάνεις πρωταθλητισμό δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί. Μπορεί να έχεις έναν σοβαρό τραυματισμό και να μην μπορείς να συνεχίσεις. Και από τους γονείς μου όταν μεγάλωσα, μου λέγανε πρώτα να κοιτάξω να σπουδάσω κάτι και από εκεί και πέρα να κάνω αυτό που αγαπώ. Ήθελα να έχω τη σιγουριά ότι μπορεί να γίνω και οδοντίατρος, σε περίπτωση που δεν ήθελα να συνεχίσω το πινγκ πονγκ και αυτό με βοήθησε γιατί δεν είχα τόσο άγχος γιατί αν ήμουν καθαρά επαγγελματίας ίσως να ήμουν πιο αγχωμένος. Κάποια στιγμή έπρεπε να διαλέξω γιατί δεν άντεχα να κάνω και τα δύο και διάλεξα αυτό που αγαπώ. Όταν δοκίμασα την οδοντιατρική δεν με κέρδισε. Ήμουν πολλές ώρες σε ένα γραφείο και δεν άντεχα, ήθελα να φύγω. Δεν μου άρεσε, απλά έτυχε να το σπουδάσω, αλλά από αυτό κέρδισα κάποια άλλα πράγματα.
3) Τι προετοιμασία απαιτεί το άθλημα;
Είναι πολλά. Κάνουμε προπόνηση και στο τραπέζι, ασκήσεις πολλές, έχουμε ασκησιολόγιο ειδικό και το πιο βασικό από όλα είναι η φυσική κατάσταση. Χωρίς καλή φυσική κατάσταση δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε υψηλό επίπεδο. Αν είσαι αργός, και το μεγαλύτερο ταλέντο να είσαι, δεν πας ψηλά. Χρειάζεται πολλές ώρες στίβου, τρεξίματος, ειδικής προετοιμασίας, ενδυνάμωση, γενικά το πινγκ πονγκ θέλει πάρα πολύ δύναμη, έκρηξη και αντοχή. Τα αντανακλαστικά τα κερδίζεις μέσα από το παιχνίδι και μπορεί από την τηλεόραση να μην φαίνεται ότι χρειάζονται όλα αυτά, αλλά αν παίξει κάποιος που ξέρει με κάποιον που δεν ξέρει θα το καταλάβει. Για να πετύχεις, πρέπει η κίνηση, η σκέψη και όλα αυτά να εναρμονιστούν τέλεια.
4) Ανέφερα προηγουμένως ότι στην Ελλάδα, η επιτραπέζια αντισφαίριση είναι ερασιτεχνικό σπορ. Βέβαια εσύ έχεις κάνει καριέρα για πάνω από 20 χρόνια σε χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Γερμανία, Πολωνία) και όχι μόνο. Εκεί το άθλημα πως αντιμετωπίζεται;
Η μέρα με την νύχτα. Ειδικά οι Γάλλοι και οι Γερμανοί έχουν στην πλάτη τους πολλά ολυμπιακά και παγκόσμια μετάλλια. Έτυχε να παίξω 11 χρόνια στην Γαλλία και μετά 2 χρόνια στην Μπουντεσλίγκα με την Μπορούσια Ντίσελντορφ, που είναι η αντίστοιχη Ρεάλ Μαδρίτης στο πινγκ πονγκ, και να παίζει έκει ο καλύτερος αθλητής, Ο Τίμο Μπολ. Είναι τελείως διαφορετικά γιατί έχουν άλλες υποδομές, ασχολούνται πολύ, υπάρχουν χορηγοί από πίσω και εδώ αν είχαμε χορηγούς από πίσω θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Εγώ δεν μπορώ να βρω έναν απλό προσωπικό χορηγό. Στην Ελλάδα είμαστε κολλημένοι με το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, που τρελαίνομαι να τα βλέπω και τα δύο και είναι και πολύ συναρπαστικά. Δεν σου λέω ότι είναι πιο συναρπαστικό το πινγκ πονγκ από το ποδόσφαιρο η το μπάσκετ, αλλά στις άλλες χώρες τα μοιράζονται πολύ πιο σωστά, γιατί και στην Γερμανία που το ποδόσφαιρο είναι νούμερο 1, το πινγκ πονγκ είναι στα τοπ 5. Μέσα από την ομοσπονδία, έχουν χτιστεί πολύ ωραία πρωταθλήματα όπου πας και παίζεις σε έδρες που σε βλέπουν 2 και 3 χιλιάδες κόσμος, κάνουν τελικούς πρωταθλημάτων και κυπέλλων σαν να είναι παγκόσμιο πρωτάθλημα και όταν γίνονται ειδικά παγκόσμια και πανευρωπαϊκά, το γήπεδο έχει γίνει από πριν sold out με 6.000 κόσμο. Είναι άλλες υποδομές και μεγέθη.
Δεν λέω ότι η Ελλάδα θα έπρεπε να φτάσει κάποια στιγμή σε αυτό το επίπεδο διότι είναι απίθανο, άλλα θα έπρεπε να δωθεί μια περισσότεση σημασία γιατί έχουμε και εκεί πολλές επιτυχίες και από την εποχή που έπαιζε ο Καλλίνικος Κρεάνγκα, ο οποίος μας έμαθε το άθλημα. Στην Ελλάδα γινόμαστε γνωστοί μόνο την Ολυμπιακή χρονιά και αν περάσεις στους Ολυμπιακούς και αν η ΕΡΤ δίξει τον αγώνα σου. Το 2013, φτάσαμε στον τελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος εναντίον της Γερμανίας και αυτό το ματς δεν ήταν Live και θα μπορούσε ο κόσμος να γνωρίσει το άθλημα. Όταν υπάρχουν υπερδυνάμεις π.χ Γαλλία, Γερμανία με τρομερές υποδομές από πίσω και κατορθώνεις να βγεις δεύτερος στην Ευρώπη, είναι κάτι αντίστοιχο με το Euro του 2004 όπου να λέμε και την αλήθεια, ούτε στο ποδόσφαιρο δεν γίναμε καλύτεροι, οπότε τι να συζητάμε για το πινγκ πονγκ. Δεν έχει αλλάξει κάτι από τότε, απλά το μόνο καλό το οποίο γίνεται είναι ότι έρχονται πιο πολλά παιδιά στο άθλημα και μπορούν να βγουν πιο πολλά ταλέντα. Με λίγα λόγια υπάρχει μια συνέχεια.
5) Εκτός από την Ευρώπη, αγωνίστηκες και στην Ιαπωνία. Όλοι ξέρουμε ότι οι Ασιάτες έχουν μια κυριαρχία στο σπορ, όμως ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας τους;
Έχω ζήσει και έχω μιλήσει αρκετά με φίλους από την Ιαπωνία κυρίως για αυτό, αλλά ξέρω και τι γίνεται στην Κίνα. Ξεκινάνε από την ηλικία των πέντε να παίζουν τα βασικά και σε ηλικία έξι ετών τους βάζουν να παίζουν επτά με οκτώ ώρες την ημέρα σε τεράστια κέντρα, με τους καλύτερους προπονητές που έχουν πραγματικά τις γνώσεις γιατί είναι το εθνικό τους άθλημα. Οπότε έχουν να διαλέξουν από άπειρα παιδιά τους καλύτερους και σκέψου ότι σε ηλικία 16 ετών οι Κινέζοι έχουν πάντα έναν παγκόσμιο πρωταθλητή και μετά δεν σταματάνε. Βέβαια, είναι πολύ επίπονο γιατί αυτά τα παιδιά δεν έχουν ζωή, επειδή την έχουν αφιερώσει στο άθλημα. Ξέρουν όμως ότι αν πετύχουνε, έκτος το ότι θα δοξαστούν, θα έχουν οικονομικές απολαβές επιπέδου τοπ ποδοσφαιριστών, άρα έχουν αυτό το κίνητρο. Έχω ακούσει ότι είναι σαν στρατιώτες διότι από μικρή ηλικία τα κάνουν όλα μέσα σε ειδικά κέντρα π.χ. Σχολείο και παίζουν πινγκ πονγκ. Από εκεί καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολο να μην πετύχεις.
6) Ακούγοντας τις λέξεις "Διασυλλογικές Διοργανώσεις", ποια προσωπική σου διάκριση σου έρχεται πρώτη στο μυαλό και γιατί;
Τα πρωταθλήματα με την Μπορούσια Ντίσελντορφ, γιατί είναι το πιο δύσκολο πρωτάθλημα στον κόσμο συν το ότι η ομάδα είναι Legend για το άθλημα.
7) Σε ποιο πρωτάθλημα χώρας που δεν έχεις αγωνιστεί θα ήθελες να παίξεις;
Μόνο στο Κινεζικό πρωτάθλημα στο οποίο όμως είναι δύσκολο να ανταπεξέλθεις. Το όνειρο όλων είναι να παίξουν στην Μπουντεσλίγκα που είναι η νούμερο 1, μετά είναι η Γαλλική Προ Α και μετά το Πολωνικό πρωτάθλημα, οπότε μπορώ να πω ότι είμαι καλυμμένος.
8) Ας φύγουμε από τους συλλόγους. Τι σημαίνει το εθνόσημο για εσένα;
Είναι η απόλυτη τιμή και περηφάνεια να αγωνίζεσαι με τα χρώματα της χώρας σου. Όλοι ξέρουν ότι, ότι το κάνουμε όχι μόνο χωρίς οικονομικές απολαβές, αλλά βάζοντας και λεφτά από την τσέπη μας. Εγώ έχω βάλει πάρα πολλά λεφτά από την τσέπη μου για να αγωνιστώ με το εθνόσημο, αλλά δεν με πειράζει. Όταν φοράς την φανέλα για να αγωνιστείς σε μια διοργάνωση, είναι άλλο το συναίσθημα που νιώθεις. Και επίσης όταν πετύχεις μια επιτυχία με το εθνόσημο, η χαρά είναι επί πέντε.
9) Τώρα που μιλάμε για εθνόσημο, Στις 18 Μαΐου, πήρες στην Βοσνία την έκτη σου συνεχόμενη πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά και την νίκη σου με 4-0 σετ (12-10,11-5,11-8,14-12) επί του Κινεζοσλοβάκου Γουάνγκ Γιανγκ. Μετά το τέλος του αγώνα, δήλωσες ότι αυτή η πρόκριση είναι η πιο ξεχωριστή. Ποιος είναι ο λόγος;
Είναι πολλοί οι λόγοι, όμως ο κυριότερος γιατί ήταν η πιο επίπονη, η πιο δύσκολη. Όσο μεγαλώνεις, δεν έχεις την φρεσκάδα που είχες παλιά και ένα Προολυμπιακό Τουρνουά είναι πάρα πολύ δύσκολο. Ίσως η πιο επίπονη και ψυχοφθόρα διαδικασία. Πρέπει αυτές τις 4-5 μέρες, να είσαι καλά. Έχεις δικαίωμα μόνο για μια ήττα αν θες να προκριθείς και εμένα ήταν η τελευταία μου ευκαιρία. Επίσης, θεωρώ ότι ήταν πιο δύσκολο, γιατί από το Τόκυο μέχρι το Παρίσι, αυτά τα τρία χρόνια, έχω περάσει έναν τραυματιμό στον αχίλλειο 5 μήνες που ξαναγύρισα και έπαθα υποτροπή και έπρεπε να κάτσω άλλους τρεις, σκεφτόμουν να αποσυρθώ γιατί δεν το άντεχα αυτό. Όταν είσαι μικρός, δεν σε πειράζει τόσο πολύ γιατί έχεις άλλο πάθος, αλλά όταν έχεις φτάσει σε μία ηλικία που έρχεται το τέλος όπου να ναι, το σκέφτεσαι. Δεν το έβαλα κάτω και σε αυτό με βοήθησε πάρα πολύ και ο προπονητής μου, γι' αυτό του αφιέρωσα και αυτή τη νίκη, ξαναεπανλήθα, δεν ήξερα αν θα μπορώ να παίξω στο καλό επίπεδο, τους τελευταίους επτά μήνες πήγαινα σε τουρνουά για να παλέψω την πρόκριση μέσω Ranking, είχα και επιτυχίες και αποτυχίες, έχανα πρώτους γύρους που σχεδόν ποτέ δεν έχανα και αυτό μου είχε ρίξει λίγο την ψυχολογία αν και πνευματικά παρουσιάστικα πολύ δυνατος στο προολυμπιακό, ξέροντας ότι σε ένα προολυμπιακό όλοι φοβούνται εκεί πέρα και η εμπειρία μου με βοήθησε. Και να μην προκρινόμουν, την προετοιμασία μου την είχα κάνει. Άμα θέλει ο Θεός θα περάσω. Ότι και αν γινόταν, πετυχημένος νιώθω.
10) Το 2021 στο Τόκυο, συμμετείχες σε σχετικά προχωρημένη ηλικία, 41 ετών στην Ολυμπιάδα. Μετά από έξι συνεχόμενες προκρίσεις, η Ολυμπιάδα του Καλοκαιριού στο Παρίσι θα είναι η τελευταία σου;
Θεωρώ ότι θα είναι πολύ δύσκολο να προκριθώ στην επόμενη Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες. Μου φαίνεται βουνό σε τέσσερα χρόνια σε ηλικία 48 χρονών. Κάθε μέρα που κάνω προπόνηση πονάει ολόκληρο το σώμα, προσπαθώ να επανέλθω, αλλά αυτό που αγαπάω δεν θα σταματήσω να το κάνω γιατί είδη έχω κλείσει δύο χρόνια συμβόλαιο με την ομάδα μου στην Πολωνία, οπότε για άλλα δυο χρόνια θα παίζω σίγουρα. Είχα αναφέρει και θεωρούσα ότι οι Ολυμπιακοί του Παρισιού θα ήταν το ιδανικό φινάλε με την Εθνική, αλλά μου έρχονται πολλά μηνύματα που μου λένε να μην σταματήσω. Θα το αφήσω και όπως παει.
11) Αθήνα 2004, Πεκίνο 2008, Λονδίνο 2012, Ρίο 2016 και Τόκυο 2021 ήταν οι Ολυμπιάδες που πήρες μέρος. Από αυτές ποια ήταν η αγαπημένη σου;
Στο Λονδίνο το 2012. Μπορεί στην Αθήνα να είχα τους δικούς μου ανθρώπους στις κερκίδες και να ήταν ξεχωριστή, αλλά δεν ήμουν στο επίπεδο που ήθελα, ενώ στο Λονδίνο ήμουν στο επιθυμητό επίπεδο και έκανα και μια πολύ ωραία εμφάνιση σε μια πολύ ωραία οργανωμένη Ολυμπιάδα. Αν μου έλεγες η πιο συναισθηματική, θα σου έλεγα της Αθήνας, αλλά από το Λονδίνο ξεκίνησε η άνοδος μου στην επιτραπέζια αντισφαίριση. Έφτασα να πολύ κοντά σε matchball με τον Κισικάβα από την Ιαπωνία για να μπω στους 16 σε ένα φανταστικό παιχνίδι συν το ότι ήρθαν κάποιοι φίλοι από την Αθήνα στο Λονδίνο. Μου άρεσε πολύ η οργάνωση του γηπέδου και είχε όσο κόσμο έπρεπε. Αν δεν είχαμε τον κόβιντ στο Τόκυο, θα ήταν η πιο ωραία διοργάνωση με διαφορά, αλλά σε άδειες κερκίδες είναι πολύ ξενέρωτο.
12) Εκτός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με το εθνόσημο είχες αρκετές διακρίσεις. Δύο από τις πιο σημαντικές σου διακρίσεις, είναι το χρυσό στους Μεσογειακούς Αγώνες στην Πεσκάρα το 2009 με νίκη 4-1 στον τελικό εναντίον του Κροάτη Αντρέι Γκατσίνα και τα δύο μετάλλια, το ασημένιο στο ομαδικό όπου η Ελλάδα έχασε με 3-1 από την Γερμανία στον τελικό και το χάλκινο στο ατομικό μετά και από τον χαμένο ημιτελικό με 4-2 εναντίον του Λευκορώσου Σαμσόνοφ (Δεν υπήρχε αγώνας για την τρίτη θέση), στη Σβέτσατ της Αυστρίας το 2013. Από αύτες τις διακρίσεις, ποια ξεχωρίζεις και γιατί;
Την δεύτερη θέση στο ομαδικό γιατί ήταν κάτι που το θέλαμε πολύ και οι παίκτες και η ομοσπονδία. Σε ατομικό, είχαμε πάρα πολλά μετάλλια με τον Καλίνικο Κρεάνγκα και άλλους αθλητές και σε μικρές ηλικίες και με τον Γιάννη Σγουρόπουλο τα τελευταία χρόνια, ενώ σε ομαδικό επίπεδο, πάντα πηγαίναμε στην πηγή και δεν πίναμε νερό. Πηγαίναμε πολλές φορές στους 8 όπου παίζαμε με Γερμανία, Αυστρία που δεν μας βολεύανε και χάναμε. Το θέλαμε πολύ, κάναμε φανταστικό τουρνουά, ήταν και από τις τελευταίες διοργανώσεις του Κρεάνγκα οπότε ήταν πολύ σημαντικό και είναι το πρώτο Ευρωπαϊκό μετάλλιο που πήραμε γιατί το ατομικό το πήρα μετά. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα αυτήν την έντονη χαρά. Ήταν ο πρόεδρος στις κερκίδες και έκλαιγε, πολύς κόσμος να μας υποστηρίζει και ήταν ένας πολύ ωραίος αγώνας με την Γερμανία. Αυτό ξεχωρίζει με διαφορά.
13) Με ποιον αθλητή, που δεν έχεις παίξει, θα ήθελες να παίξεις;
Θα ήθελα να παίξω κάποια στιγμή με τον 17χρονο Γάλλο, Φέλιξ Λεμπρούν. Είναι ένας απίθανος παίκτης και έχω περιέργεια, διότι όταν βγαίνουν νέα παιδιά που παίζουν καλά, μου αρέσει να παίζω μαζί τους και το βλέπω σαν πρόκληση γιατί είναι η διαφορά 17 με 44. Ελπίζω μόνο να μην τον έχω νωρίς στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν είναι να παίξω, ας παίξω μετά.
14) Ποιος αθλητής σε ενέπνευσε;
Επειδή παίζω αμυντικό στυλ, θα έπρεπε να με εμπνεύσει ένας αμυντικός, αλλά όταν ήμουν πολύ μικρός, που υπήρχαν οι βιντεοκασέτες τότε, αυτός που με πόρωσε ήταν ο Σουηδός Γιαν Όβε Βάλντνερ. Με 2 Ολυμπιακά μετάλλια, ήταν ο τελευταίος που πήρε Ολυμπιακά μετάλλια πριν την αρχή της αυτοκρατορίας των Κινέζων. Θρύλος του αθλήματος και το μεγαλύτερο ταλέντο που έχει περάσει ποτέ. Θυμάμαι στα 17 μου που τον έβλεπα στην τηλεόραση να κατακτά το Παγκόσμιο του 1997 χωρίς να χάσει σετ.
15) Σου δίνω την ευκαιρία να γυρίσεις πίσω τον χρόνο. Να πας σε έναν αγώνα τον οποίο έχασες και να αλλάξεις όλη την ιστορία. Ποιος αγώνας θα ήταν;
Στο Τόκυο με τον Κορεάτη Γεόνγκ. Τέτοιο παιχνίδι δεν έχω χάσει από 10-4 και δεν θυμάμαι γενικά να έχω χάσει σετ από 10-4, όταν όμως παίζεις με έναν αθλητή που βρίσκεται στην δεκάδα στον κόσμο, σίγουρα περιμένεις ότι μπορεί να κάνει ανατροπή. Όταν παίζεις με τέτοιους παίκτες μερικές φορές, επειδή έχω κάνει προπονητικά καμπ με όλους αυτούς τους τοπ αθλητές, μπόρει να παίζεις πέντε λεπτά και να μην πάρεις πόντο. Το λάθος μου ήταν, ότι μέχρι το 3-1 και στο 10-4 έκανε πολλά λάθη, περίμενα ξανά να κάνει λάθος και θα έπρεπε να ρισκάρω πιο πολύ, γιατί από το 10-4 και μετά δεν έκανε λάθη. Μόλις το ματς πήγε 10-8, το φοβήθηκα πάρα πόλυ. Θυμάμαι πήρα timeout και πήγα στον προπονητή μου και του είπα ότι τρέμει το χέρι μου, δεν ξέρω τι να κάνω. Είχα θολώσει.
16) Πριν λίγο, χαρακτήρισες τον εαυτό σου ως αμυντικό παίκτη, αλλά τι θα πει αμυντικός στην επιτραπέζια αντισφαίριση;
Στην επιτραπέζια αντισφαίριση έχουμε το αμυντικό στυλ και το επιθετικό. Το αμυντικό σημαίνει ότι πας πιο μακριά από το τραπέζι, στο backhand έχεις άλλο είδος λάστιχου που λέγεται δοντάκι/σπυράκι που είναι λίγο σαγρέ για να σπάει τα φάλτσα και από το backhand κάνεις κάτι σαν το αντίστοιχο slice στο τένις. Εννοείται πως παίζεις και επίθεση, ο αντίπαλος πρέπει να κάνει top spin, που έχει πάρα πολύ φάλτσο και χρειάζεται αρκετή δύναμη και ενέργεια, και όταν γυρίζεις πολλές μπάλες προσπαθείς να τον κουράσεις, ώστε να τον οδηγήσεις σε λάθος. Ο Αμυντικός παίκτης, ο μοντέρνος αμυντικός γιατί παλιά υπήρχαν καθαρόαιμοι αμυντικοί, παίζει και επίθεση εκεί που ο αντίπαλος δεν το περιμένει. Αυτό το στυλ παιχνιδιού το παίζουν ελάχιστοι γιατί είναι και πολύ δύσκολο να το μάθεις, πας πολύ μακριά από το τραπέζι και πρέπει να τρέχεις παντού. Οι επιθετικοί παίζουν πιο κοντά στο τραπέζι οπότε πιο γρήγορα, αλλά προσπαθούν να περάσουν τον αντίπαλο και όχι να τον οδηγήσουν σε λάθη. Εγώ έχω μεγαλύτερη απόσταση να διανύσω στον χώρο ενώ ο επιθετικός κάθετε πιο πολύ κοντά, πάνε και πίσω αλλά σε ελάχιστους πόντους ενώ εμένα είναι κατά βάση, σε κάθε πόντο πάω πίσω
17) Δεν θέλω να φέρω στο μυαλό σου αυτό το σενάριο. Αν δεν υπήρχε το πινγκ πονγκ, με ποιο άθλημα θα ασχολιόσουν;
Με το ποδόσφαιρο ήθελα να ασχοληθώ όταν ήμουν μικρός και δεν με άφηνε ο πατέρας μου γιατί μου έλεγε ότι είναι επικίνδυνο, αν και στο σχολείο έπαιζα μπάσκετ ασταμάτητα. Τότε ήθελα να γραφτώ ποδόσφαιρο στην Κορωνίδα και είπα να δοκιμάσω το πινγκ πονγκ, όπου αν δεν το καψουρευόμουν μπορεί τώρα να ήμουν ποδοσφαιριστής.
18) Θέλω να δώσεις μια δικία σου πρόβλεψη για τον απολογισμό των Ελληνικών μεταλλίων στους Ολυμπιακούς του Παρισιού.
Κάθε μετάλλιο είναι τεράστια επιτυχία. Πιστεύω ότι θα έχουμε αρκετά διότι σε όλη την αποστολή υπάρχουν τεράστιοι αθλητές. Οι Έλληνες έχουμε πολλή ψυχή και παλεύουμε πάντα. Στο Τόκυο δεν πήγαμε τόσο καλά, οπότε θέλω να πιστεύω ότι θα έχουμε πάνω από 10.
19) Ως Παναγιώτης Γκιώνης, θα ήθελα να δώσεις μια συμβουλή σε ένα παιδί που θέλει να ασχοληθεί με την επιτραπέζια αντισφαίριση.
Η επιτραπέζια αντισφαίριση είναι ένα συναρπαστικό και υγειές άθλημα το οποίο γυμνάζει όλο το σώμα. Η γρήγορη σκέψη και τα αντανακλαστικά σημαίνει ότι το μυαλό δουλεύει συνέχεια γιατί σε ένα ατομικό άθλημα πρέπει να τα κάνεις όλα μόνος σου. Πρέπει εσύ να σκεφτείς την τακτική, το πως θα βγεις από το αδιέξοδο, είναι πολύ σημαντικό το ότι δεν έχεις την επαφή, δεν φοβάσαι τους δυνατούς τραυματισμούς γιατί στην χειρότερη παθαίνεις μυϊκό. Θεωρώ ότι είναι ένα ευχάριστο άθλημα. Όποιο παιδί ξεκινάει, του κινεί το ενδιαφέρον η όποιος έχει παίξει έχει κολλήσει με αυτό. Εγώ ξέρω φίλους που πάμε και παίζουμε καμιά φορά για πλάκα σε κάνα κέντρο και θέλουν να παίζουν με τις ώρες. Άμα σου αρέσει και χωρίς να το κάνεις σε επίπεδο πρωταθλητισμού, μπορείς να το κάνεις για πολλά χρόνια. Θεωρώ ότι τα συνδυάζει όλα.
20) Θεωρείς γενικά ότι το πινγκ πονγκ είναι ένα υποτιμημένο άθλημα;
Είναι υποτιμημένο. Είναι ένα άθλημα που μπορούν να το παίξουν όλοι, ακόμα και αν είσαι 70. Εύκολα θα βρεις ένα τραπέζι, θα κάνεις την πλάκα σου, δεν είναι σαν το τένις η το ποδόσφαιρο που πρέπει να βρεις γήπεδο. Αυτό που συμβαίνει κάθε φορά όταν έχει παιχνίδι στην τηλεόραση, μου έρχονται μηνύματα από κόσμο που δεν ξέρω και μου λένε ότι έχουν τρελαθεί και με ρωτάνε μέχρι και που μπορούν να στείλουν τα παιδιά τους. Αν είχε μεγαλύτερη προβολή, πιστεύω πραγματικά ότι θα άρεσε στον κόσμο και από την τηλεόραση χάνει κιόλας, πόσο μάλλον από κοντά. Αν θες να δεις από κοντά ένα παιχνίδι με επαγγελματίες δεν έχει καμία σχέση με την τηλεόραση. Είναι εξωπραγματικό και θεαματικό.