5 παρατηρήσεις για το ιστορικό φινάλε της F1 στην Αδελαίδα, 30 χρόνια μετά

Σαν σήμερα πριν 30 χρόνια ο Μίκαελ Σουμάχερ κατακτά με αμφιλεγόμενο τρόπο τον 1ο του τίτλο και ο Μάριος Γαντζούδης επισκέπτεται ξανά τον ιστορικό αυτό αγώνα...

Το 1994 ήταν ένα έτος σταθμός για την Formula 1. Κυρίως για τραγικούς λόγους. Ένα έτος το οποίο σημαδεύτηκε αρχικά από την αλλαγή κανονισμών, με την κατάργηση των διάφορων ηλεκτρονικών βοηθημάτων από τα μονοθέσια, από την απουσία δύο τεράστιων ονομάτων, αυτών του Αλέν Πρόστ και Νάιτζελ Μάνσελ (όπως εντέλει αποδείχθηκε προσωρινά) από το grid με τον Αίρτον Σένα να είναι ο μόνος εν ενεργεία πρωταθλητής που απέμενε και έπειτα από λίγους μήνες είχε ήδη σημαδευτεί από τον τραγικό θάνατο του Βραζιλιάνου την 1η Μαίου του 1994 στην πίστα της Ίμολα. Πριν από αυτό το καταλυτικό γεγονός είχε φυσικά επέλθει ο επίσης τραγικός θάνατος μόλις την προηγούμενη μέρα του Αυστριακού οδηγού της Simtek, Ρόλαντ Ρατζενμπέργκερ, όπως επίσης και διάφορα σοβαρά ατυχήματα είτε σε δοκιμές είτε σε επίσημες διαδικασίες, όπως αυτό του Ρούμπενς Μπαρικέλο την Παρασκευή του θανατηφόρου τριημέρου. 

Έπειτα από αυτά η Formula 1 μάζεψε τα κομμάτια της και έθεσε σε ισχύ με ραγδαίο τρόπο νέους κανονισμούς ασφαλείας και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να βλέπει «τα φαντάσματα της Ίμολα». Όμως εκτός από αυτά τα εντελώς δυσάρεστα γεγονότα, είχαμε και στο προσκήνιο την μάχη για τον τίτλο μεταξύ του Μίκαελ Σουμάχερ και του Ντέιμον Χιλ. Μια μάχη η οποία εκτυλίχθηκε τόσο εντός πίστας, όσο και εκτός αυτής, τουλάχιστον για την πλευρά της Benetton, της ομάδας του Γερμανού. Υποψίες για παρανομίες, μπλεξίματα με τους αγωνοδίκες και αποκλεισμός από αγώνες, σκηνικά τα οποία θα καλυφθούν με λεπτομέρεια στο μέλλον, σιγούρεψαν ότι το φινάλε της σεζόν στις 13/11/1994 στην πίστα της Αδελαίδας στην Αυστραλία θα ήταν μια επική μονομαχία.... τουλάχιστον όπως αποδείχθηκε για το πρώτο μισό .

Εδώ λοιπόν έκανα την απόφαση, αντί να γράψω αράδες επί αράδων για την κατάληξη του τίτλου, το πως, το γιατί και την ηθική προέκταση, επέλεξα να κάτσω να αφιερώσω δύο ώρες από την ζωή μου για να δω τον αγώνα, μερικές ακόμα για να διαβάσω δηλώσεις, να δω δεδομένα και να σκεφτώ τι να γράψω. Έτσι ακολουθούν 5 πράγματα τα οποία παρατήρησα για αυτό το θρυλικό πλέον φινάλε του 1994

1: Η μάχη Σουμάχερ-Χιλ ήταν εκπληκτική -για όσο κράτησε-

Οι πρώτοι 36 γύροι του αγώνα εξελίχθηκαν στο απόλυτο 1v1, μεταξύ του Μίκαελ Σουμάχερ και του Ντέιμον Χιλ, οι οποίοι είχαν περάσει στην εκκίνηση τον Poleman Νάιτζελ Μάνσελ που είχε επιστρέψει για λογαριασμό της Williams από το Indycar. Ο πρωτοπόρος Γερμανός και ο Βρετανός που τον καταδίωξε μας χάρισαν την επιτομή της οδήγησης στην κόψη του ξυραφιού, με την διαφορά μεταξύ τους να αυξομειώνεται αλλά ποτέ να μην φτάνει πάνω από 2.5 δευτερόλεπτα. Μάλιστα στο πρώτο τους pit stop μπήκαν και οι δύο στον ίδιο γύρο με την αγωνία να αυξάνεται κατακόρυφα για το ποιο πλήρωμα θα έκανε καλύτερη δουλειά. Πραγματικά θα σας προτρέψω να δείτε ξανά το πρώτο μισό του αγώνα καθώς σίγουρα θα εντυπωσιαστείτε...

^{Οι πρώτοι 36 γύροι ήταν χορός για δύο...}

2: Οι backmarkers καθόριζαν ακόμα και ολόκληρους αγώνες !

Στην σύγχρονη Formula 1 έχουμε συνηθίσει όταν οι πρωτοπόροι φτάνουν να «ρίξουν γύρο» σε ένα πιο αργό μονοθέσιο, να βλέπουμε μπλε σημαίες παντού, παράπονα στο team radio για την παραμικρή ενόχληση και ποινές εφόσον περάσουν ακόμα και δευτερόλεπτα προτού ο αργός κάνει στην άκρη. Όχι όμως και πριν 30 χρόνια. Τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς και κανένας σχεδόν δεν πεταγόταν στην θέα του προπορευόμενου. Μάλιστα η ικανότητα να διασχίζεις την «θάλασσα» των αργών μονοθεσίων θεωρούταν μια τέχνη η οποία σε βοήθαγε να κερδίσεις έναν αγώνα, να προσπεράσεις ή αν ήσουν κακός σε αυτό να χάσεις πολλά. Η μάχη Σουμάχερ-Χιλ μάλιστα αν δεν είχε... άλλη κατάληξη ίσως κρινόταν υπέρ του Γερμανού από το απλό γεγονός ότι ο Βρετανός της Williams έκανε κακή διαχείριση της κίνησης και από κολλημένος στην ουρά της Benetton B194, είχε βρεθεί πάνω από 2 δευτερόλεπτα πίσω, χάρη στους backmarkers! 

^{Ο Ζάν-Ντενί Ντελετράζ στην πρώτη από τις τρείς (πολύ αργές) εμφανίσεις του στην F1}

3: Η τηλεοπτική κάλυψη ήταν πολύ διαφορετική τότε (και χειρότερη από σήμερα) 

Όποιος κάτσει να παρακολουθήσει αυτόν τον αγώνα, ή σχεδόν οποιονδήποτε άλλο εκείνης της εποχής θα παρατηρήσει ότι παρόλο που στο grid υπήρχαν 26 μονοθέσια, οι κάμερες νοιάζονται μόνο για 5-6 από αυτά . Τους πρωτοπόρους. Μέχρι τα μισά του αγώνα η συντριπτική πλειοψηφία του χρόνου αφιερώθηκε στο να βλέπουμε τους Χιλ και Σουμάχερ να παλεύουν εντός πίστας, με μερικά πλάνα στην εξελισσόμενη μάχη για τις θέσεις 3-6 μεταξύ των Χάκινεν, Μάνσελ, Μπαρικέλο και Μπέργκερ και για τους υπόλοιπους χρόνος υπήρχε μόνο εάν «μπλεκόντουσαν» στα πόδια των πρωτοπόρων, αν τύχαινε η κάμερα να τους δείξει όταν έμπαιναν στα pits, ή αν είχαν ατύχημα-τετακέ. Καμία σχέση με την σημερινή κάλυψη που αφιερώνει αρκετό χρόνο στις μάχες του midfield.

^{Ο Άλεξ Ζανάρντι με την Lotus 109 του}

4: Ο αγώνας είχε πολύ ενδιαφέρουσες μάχες και εκτός των δύο πρώτων και μια πιθανώς χαμένη νίκη για την Ferrari 

Εάν βγάλουμε από την μέση την όλη δράση για την νίκη, παρά την μεγαλύτερη δυσκολία που υπήρχε τότε για να γίνει κάποιο προσπέρασμα, η δράση ήταν υψηλού επιπέδου. Από τους αρχικούς γύρους όπου ο Μάνσελ προσπαθούσε να περάσει τον Μπαρικέλο και μετά τον Χάκινεν και αργότερα όταν μπήκε στο παιχνίδι της νίκης (πλέον) Ο Γκέρχαρντ Μπέργκερ με την Ferrari του, ή ακόμα και η έτερη και άτυχη στον αγώνα αυτό Ferrari του Ζάν Αλεζί, υπήρχαν αρκετές ανακατατάξεις και λάθη τα οποία σε κρατούσαν μέχρι και το τέλος σε πλήρη αγωνία. Μέσα σε αυτά και το λάθος που πιθανότατα στέρησε την νίκη στον Μπέργκερ, όταν και έχασε την πρωτοπορία από τον Μάνσελ στον 64ο από τους 81 γύρους, με τον Βρετανό να σημειώνει εν τέλει την 31η και τελευταία νίκη της καριέρας του στην ηλικία των 41 ετών, όντας μέχρι σήμερα ο τελευταίος «40αρης» χρονικά που κέρδισε αγώνα της F1! 

^{Το βάθρο των νικητών με τους Μάνσελ (1ος), Μπέργκερ (2ος) και Μάρτιν Μπράντλ (3ος)} 

5: Το «επαγγελματικό φάουλ» του Σουμάχερ στον Χίλ παραμένει η «τέλεια ληστεία»

Θα ομολογήσω κάτι. Λατρεύω τον Μίκαελ Σουμάχερ από μικρό παιδί. Τον θεωρώ προσωπικά τον σπουδαιότερο όλων . Όμως δεν μπορεί κανείς να δικαιολογήσει την πράξη του στον 36ο γύρο, όταν μετά από ένα λάθος στην στροφή East Terrace, χτύπησε τον τοίχο πληγώνοντας την B194 και προκειμένου να μην χάσει τον τίτλο έστριψε προς την πορεία του Χιλ, ο οποίος πήγε να εκμεταλλευτεί το λάθος αυτό και χτύπησε την Williams με τέτοιο τρόπο ώστε ο Βρετανός να τεθεί εκτός συναγωνισμού. Προσωπικά αυτό το θεωρώ ως το τέλειο «έγκλημα» καθώς δεν ήταν τόσο εμφανής η πράξη του ώστε να συζητηθεί στον ίδιο βαθμό με την αντίστοιχη στην Χερέθ τρία χρόνια μετά. Επιπλέον η F1 είχε συνηθίσει κάπως σε τέτοιου είδους συγκρούσεις καθώς οι συγκρούσεις Σένα-Πρόστ στην Σουζούκα το 1989 και το 1990 ήταν ακόμη φρέσκιες στην μνήμη. 

Παρόλα αυτά οι περισσότεροι (συμπεριλαμβανομένων των σχολιαστών του Eurosport) κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί. Αυτό όμως που ακολούθησε ήταν σαν δράμα βγαλμένο από το Netflix, με τον Χιλ να επιστρέφει αργοκίνητος στα pits και την ομάδα να προσπαθεί να ισιώσει την σπασμένη ανάρτηση της FW16! Μέχρι και ο ίδιος ο Πάτρικ Χέντ προσπαθούσε με τα χέρια του να επιδιορθώσει το πρόβλημα, με το κοινό να βλέπει στους δέκτες του καθηλωμένο, από τη μια πλάνα του Σουμάχερ ο οποίος βρισκόταν σε ασφαλές σημείο στο πλάι της πίστας να περιμένει για το αν θα περάσει ξανά από μπροστά του ο αντίπαλός του και από την άλλη πλάνα από το γκαράζ της Williams, όπου γινόταν σιγά σιγά αντιληπτό ότι όλα τέλειωσαν έτσι άδοξα. 

Ακόμα και σήμερα παραμένει κατά την προσωπική μου άποψη το καλύτερο «φάουλ» από όλα. Και από αυτό του Πρόστ και από του Σένα και από όλων των άλλων.