Τι έκαναν στην πρώτη τους χρονιά οι πρωταθλητές που μετακόμισαν στην Ferrari;

Πως πήγαν στην πρώτη χρονιά οι 5 που το έκαναν πριν τον Λιούις Χάμιλτον ;

Ο Σερ Λιούις Χάμιλτον είναι γνωστό εδώ και πολύ καιρό ότι το 2025 θα αγωνιστεί με τα θρυλικά κόκκινα overalls της Ferrari, με την «βόμβα» αυτή να έχει πυροδοτηθεί πριν καν ξεκινήσει η χρονιά. Ο 39χρονος, 7 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής θα γίνει ο 6ος οδηγός που ενώ έχει ήδη τίτλο/τίτλους στο παλμαρέ του θα μετακομίσει στην Scuderia . 
Ας δούμε ποιοι ήταν οι προηγούμενοι πέντε και τι κατάφεραν στην πρώτη τους χρονιά με την ιστορική Ιταλική ομάδα! 

1) Χουάν-Μανουέλ Φάντζιο - 1956 - Πρωταθλητής 

Ο Αργεντίνος ήταν ήδη ο πιο διακεκριμένος οδηγός στα λίγα χρόνια που υπήρχε το παγκόσμιο πρωτάθλημα με την μορφή που ξέρουμε μέχρι και σήμερα, έχοντας κατακτήσει τρείς τίτλους με Alfa Romeo (1951), Maserati (1954) και Mercedes-Benz (1954,1955) και έχοντας καταταχθεί δεύτερος στα πρωταθλήματα του 1950 και του 1953, μαζεύοντας στα πρώτα έξι χρόνια του παγκοσμίου πρωταθλήματος ήδη 17 νίκες. Ο 45χρονος τότε Φάντζιο έχοντας περάσει (σχεδόν) δύο άκρως πετυχημένα χρόνια με την ομάδα της Mercedes, αναγκάστηκε να ψάξει νέα στέγη για το 1956, καθώς έπειτα από το τρομερό δυστύχημα που έγινε στον 24ωρο αγώνα του Le Mans του 1955, στο οποίο σκοτώθηκαν 84 άνθρωποι (μεταξύ τους ο οδηγός Πιέρ Λεβέκ) και τραυματίστηκαν τουλάχιστον άλλοι 120, η Γερμανική μάρκα αποφάσισε να αποχωρήσει από όλες τις μορφές μηχανοκίνητου αθλητισμού.

Έτσι ο Φάντζιο κατέφυγε στην Ferrari για το 1956 όπου θα ένωνε τις δυνάμεις του με την επαναστατική Lancia-Ferrari D50, «κληροδότημα» της Lancia στην Ferrari, όταν το 1955 η πρώτη ήταν στα όρια της χρεωκοπίας μετά τον θάνατο του Αλμπέρτο Ασκάρι. Παρά κάποιες αρχικές δυσκολίες, στο τέλος της σεζόν ο Αργεντίνος χάρη στην γενναία παραχώρηση του teammate του Πίτερ Κόλινς- ο οποίος ουσιαστικά «έκανε δώρο» τον τίτλο στον Φάντζιο παρά το γεγονός ότι ήταν ακόμη μαθηματικά δυνατό να τον κερδίσει ο ίδιος- κατάφερε να γίνει για 4η φορά πρωταθλητής, με τον τελικό απολογισμό να γράφει τρείς νίκες (μια μοιρασμένη με τον Λουίτζι Μούσο) και δύο δεύτερες θέσεις (μοιρασμένες με τον Κόλινς) σε σύνολο 8 αγώνων. Για το 1957 ο Χουάν-Μανουέλ επέστρεψε στην Maserati με την οποία θα κατακτούσε τον 5ο και τελευταίο του τίτλο, αφήνοντας πίσω του την Ferrari όντας πετυχημένος στο έπακρο στην πρώτη και μοναδική του σεζόν.

2) Αλέν Πρόστ - 1990 - 2ος 

Μετά από δύο χρόνια «τοξικής» συνύπαρξης με τον Αίρτον Σένα στην Mclaren, ο Γάλλος έκανε «στροφή» προς το Μαρανέλλο και την Scuderia, με σκοπό να την επαναφέρει στην κορυφή έπειτα από αρκετό καιρό, καθώς ήδη η Ferrari μετρούσε τότε μια δεκαετία χωρίς τίτλο οδηγών και 7 χρόνια χωρίς τίτλο κατασκευαστών. Η προσμονή ήταν ότι ο «Καθηγητής» σε συνδυασμό με τον επίσης σπουδαίο teammate του (ήδη από το 1989 στην Ferrari) Νάιτζελ Μάνσελ, θα κατάφερναν επιτέλους να «σπάσουν» την κυριαρχία της Mclaren-Honda και του Σένα ή έστω να... φτάσουν κοντά. 

Οι προοπτικές ήταν αρκετά καλές καθώς εκτός του Superstar διδύμου των οδηγών, κάμποσα σημαντικά στελέχη είχαν φύγει μαζί με τον Πρόστ από την Mclaren για να δουλέψουν για την θρυλική Ferrari, μεταξύ των οποίων οι Τζόν Μπάρναρντ και Στίβ Νίκολς, αν και όπως έχει αποκαλυφθεί η Ferrari... δεν ήταν ακριβώς έτοιμη για μακροημέρευση και επιτυχία, κάτι που φάνηκε στα αμέσως επόμενα χρόνια.

Παρά το γεγονός ότι η σχέση Μάνσελ-Πρόστ άρχισε σχετικά γρήγορα να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με τον Βρετανό να θεωρεί ότι ο Πρόστ προσπαθούσε να πάρει την ομάδα με το μέρος του, αποκορύφωμα του οποίου ήταν το Βρετανικό GP του 1990 όταν και ο Βρετανός είχε φτάσει στα όρια του και ανακοίνωσε την απόσυρσή του (θέμα για ξεχωριστό άρθρο), ο ήδη τρείς φορές παγκόσμιος πρωταθλητής ('85-'86'-'89) είχε μια πάρα πολύ καλή ατομικά σεζόν παλεύοντας στα ίσια με τον Σένα για τον τίτλο, παίρνοντας 5 νίκες και άλλα 4 επιπλέον βάθρα, με τις «δάφνες» να καταλήγουν εντέλει στον Βραζιλιάνο χάρη σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες συγκρούσεις όλων των εποχών στον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς, στην Ιαπωνία!

3) Μίκαελ Σουμάχερ - 1996- 3ος 

6 χρόνια μετά το 1990, η Ferrari ακόμη μετρούσε τα χρόνια που είχε χωρίς τίτλο, με τα προηγούμενα δύσκολα χρόνια να την έχουν αφήσει πίσω από Mclaren, Williams και Benetton, αν και ο ήλιος είχε αρχίσει δειλά δειλά να ανατέλλει για την Scuderia μετά την πρόσληψη του Ζαν Τόντ στα μέσα του 1993, ως γενικού διευθυντή. Ο Γάλλος είχε σουλουπώσει αρκετά την ομάδα και μάλιστα είχε πανηγυρίσει δύο νίκες το 1995 με τους Ζαν Αλεζί και Γκέρχαρντ Μπέργκερ στο τιμόνι. Όμως το δίπολο Williams-Benetton παρέμενε. Έτσι η Ferrari φρόντισε να δώσει «γη και ύδωρ» στον καλύτερο οδηγό εκείνης της εποχής και back to back πρωταθλητή, Μίκαελ Σουμάχερ, προκειμένουν να γίνει ο άνθρωπος που θα φέρει επιτέλους την «λύτρωση» στο Μαρανέλλο. Μαζί με τον Σουμάχερ άρχισαν να έρχονται στην Ferrari και αρκετά στελέχη της καλολαδωμένης μηχανής της Benetton και οι ελπίδες όλων των Ιταλών αναπτερώθηκαν. 

Το 1996 ήταν ένα έτος αλλαγών στην F1 καθώς υπήρχαν νέες ντιρεκτίβες σχεδιασμού των μονοθεσίων με κύριο γνώμονα την ασφάλεια των οδηγών, όπως επίσης και ήταν το ντεμπούτο του κινητήρα V10 της Ferrari, με την ομάδα μέχρι και το 1995 να εμμένει στους V12. Αποτέλεσμα ήταν η Ferrari F310, ένα άσχημο -κατά γενική ομολογία- μονοθέσιο, με αρκετά ελαττώματα και κακή αξιοπιστία. Όμως κόντρα στις αντίξοες συνθήκες όταν οι συνθήκες το επέτρεπαν, το οδηγικό μεγαλείο του Schumi «τράβαγε» την Ferrari στα ύψη. Η Williams FW18 του Άντριαν Νιούι ήταν με διαφορά το καλύτερο μονοθέσιο της χρονιάς, «αιώνες» μπροστά από τους υπόλοιπους στην πλειονότητα των αγώνων. Έτσι για τα «ρέστα» έπαιζαν συνήθως οι δύο Ferrari και οι δύο Benetton -των Αλεζί και Μπέργκερ πλέον- με ενίοτε μερικά cameo από τις δύο Mclaren. 

Ο Γερμανός παρέθεσε Masterclass οδήγησης το 1996 παίρνοντας 3 νίκες, συμπεριλαμβανομένης και μιας ιστορικής νίκης μπροστά στους Tifosi στην Μonza, 4 Pole Position και επιπλέον 5 βάθρα για να τερματίσει την σεζόν στην 3η θέση της κατάταξης, βοηθώντας παράλληλα την Ferrari να νικήσει την πρώην ομάδα του και να ανέβει στο 2ο σκαλί του πρωταθλήματος κατασκευαστών. Την συνέχεια των επόμενων χρόνων... νομίζω όλοι την ξέρουμε.

4) Φερνάντο Αλόνσο - 2010- 2ος 

Ο Ισπανός ήδη δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής το 2005 και το 2006 με την Renault, σπάζοντας το μονοπώλιο της Ferrari που κρατούσε από την αλλαγή του αιώνα, είχε περάσει κάποιες «περίεργες» σεζόν μετά τους δύο θριάμβους του, όταν και αποφάσισε να μετακομίσει στο Μαρανέλλο ενόψει της σεζόν του 2010, μια μετακόμιση η οποία ήρθε μετά από αρκετές φήμες, καθώς η Ferrari είχε ήδη τον Κίμι Ράικονεν στο δυναμικό της, με την ιστορία της αποχώρησής του να είναι τεράστια και γεμάτη φημολογία για πιέσεις. Όπως και να' χει το 2010 ξεκίνησε ιδανικά για τον Nando καθώς στον πρώτο του μόλις αγώνα για την Ferrari στο Μπαχρέιν πήρε την νίκη, κάνοντας ταυτόχρονα το 1-2 με τον teammate του Φελίπε Μάσα, για να δώσει χαρά στους Tifosi, μετά από ένα απογοητευτικό 2009. 

Η σεζόν του 2010 έχει μείνει στην ιστορία ως μια τρομερή μάχη ανάμεσα σε τρείς ομάδες, με τις Ferrari, Red Bull και Mclaren-Mercedes να δίνουν σκληρές μάχες και με τον τίτλο να πηγαίνει από την μια μεριά στην άλλη, με το χαρακτηριστικό στατιστικό, ότι όποιος οδηγός είχε την πρωτοπορία στην βαθμολογία δεν κέρδισε αγώνα ως πρωτοπόρος!!! Ο 29χρονος τότε Αλόνσο έκανε μια από τις καλύτερες χρονιές της καριέρας του, καταφέρνοντας με 5 νίκες, 5 επιπλέον βάθρα και 2 Pole Position, να είναι στην μάχη του τίτλου μέχρι και το τέλος, μπαίνοντας στον τελευταίο αγώνα ως πρωτοπόρος της βαθμολογίας. 

Δυστυχώς όμως για την Ferrari αλλά και τον Φερνάντο, το φινάλε στο Άμπου Ντάμπι, δεν εξελίχθηκε όπως θα ήθελαν. Μια λάθος -όπως αποδείχθηκε- απόφαση για pit stop νωρίς στον αγώνα, σε προσπάθεια κάλυψης του Μάρκ Γουέμπερ, ο οποίος και θεωρούταν ως η μεγαλύτερη απειλή, έφερε τον Ισπανό «κολλημένο» για τους υπόλοιπους 40 γύρους του αγώνα πίσω από τον Βιτάλι Πετρόφ και την πολύ γρήγορη στις ευθείες Renault του, κάτι που στο τέλος έθεσε τον Αλόνσο (και τον Γουέμπερ) ανίκανους να κάνουν πρόοδο εντός της πίστας. Έτσι όπως όλοι πλέον γνωρίζουμε τον τίτλο τον «έκλεψε» ο Σεμπάστιαν Φέτελ, θέτοντας έτσι το Άμπου Ντάμπι ως αφετηρία εκκίνησης της κυριαρχίας του στην Formula 1... Όσο για τον Φερνάντο Αλόνσο... παρά τις προσπάθειες του, συμπεριλαμβανομένης της τιτάνιας προσπάθειας που έκανε το 2012, ακόμη ψάχνει το 3ο. 

5) Σεμπάστιαν Φέτελ - 2015 - 3ος

Μετά το απότομο ντεφορμάρισμα της Red Bull το 2014, με τους hybrid κινητήρες της Renault να είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων και την Mercedes να αποδεικνύεται η μακράν της δεύτερης καλύτερη ομάδα, ο Σεμπάστιαν Φέτελ αποφάσισε ότι είχε έρθει η ώρα για αλλαγή στην καριέρα του. Η Ferrari, που διένυε ένα επίσης προβληματικό 2014 παρά το δίδυμο Αλόνσο-Ράικονεν στα τιμόνια, είχε να αντιμετωπίσει το ταμπεραμέντο του Ισπανού, ο οποίος παρά το ότι είχε συμβόλαιο σε ισχύ «ψαχνόταν» να φύγει. Την ίδια ώρα το συμβόλαιο του Φέτελ του επέτρεπε να φύγει από την Red Bull νωρίτερα από την λήξη του καθώς είχε get out clause. Έτσι σε μια λογική όπως φάνηκε στο τέλος κίνηση ο Γερμανός αντικατέστησε τον Φερνάντο ο οποίος είχε συμφωνήσει με την Mclaren-Honda. 

Παρά το μέτριο 2014 του Φέτελ, στο οποίο αντιμετώπισε πολλά προβλήματα με το μονοθέσιο, και νικήθηκε από τον νέο του teammate Ντάνιελ Ρικιάρντο ο οποιός πήρε τρείς νίκες και πέντε επιπλέον βάθρα, έναντι μόλις τεσσάρων βάθρων και μηδέν νικών του Φέτελ, η Ferrari πίστεψε ότι η ιστορία θα επαναλαμβανόταν και ότι όπως ο Μίκαελ Σουμάχερ (είδωλο του Φέτελ) έφερε ξανά την Scuderia στην κορυφή, έτσι θα γινόταν και με τον Σεμπάστιαν Φέτελ!

Πράγματι η πρώτη χρονιά του 28χρονου τότε Φέτελ με την Scuderia έμοιαζε αρκετά με αυτή του Σουμάχερ το 1996. Και πάλι υπήρχε μια παντοδύναμη ομάδα, αυτή τη φορά η Mercedes που έμοιαζε -και στις περισσότερες περιπτώσεις ήταν- ασταμάτητη, με το δίδυμο Λιούις Χάμιλτον και Νίκο Ρόσμπεργκ να παλεύει για τον τίτλο. Βέβαια σε αντίθεση με το 1996 η Ferrari το 2015 ήταν με διαφορά το 2ο καλύτερο μονοθέσιο, εκμεταλλευόμενη την ελαφριά πτώση των Williams και Red Bull σε σχέση με το 2014 και έτσι ο Φέτελ κατάφερε να αδράξει τις όποιες ευκαιρίες βρέθηκαν στην πορεία της χρονιάς καταφέρνοντας έτσι να γίνει ο μόνος οδηγός εκτός Mercedes που βρέθηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου! 
Ο τελικός απολογισμός του; Τρείς νίκες, δέκα επιπλέον παρουσίες στο βάθρο και μια Pole Position στην Σιγκαπούρη, την μοναδική για ομάδα εκτός της Mercedes, με τον Σεμπάστιαν να κατατάσσεται 3ος στην βαθμολογία και δείχνοντας ξανά σε φόρμα μετά από την δύσκολη τελευταία του σεζόν στην Red Bull. 

Από τους πέντε προαναφερθέντες, εν τέλει μόνο οι Φάντζιο και Σουμάχερ κατάφεραν να φέρουν τίτλο στο Μαρανέλλο. Η Ferrari την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο ακόμη έχει ως τελευταίο της πρωταθλητή τον Κίμι Ράικονεν το μακρινό πλέον 2007 και ως τελευταίο της τίτλο, το πρωτάθλημα κατασκευαστών του 2008. Έκτοτε η ξηρασία παραμένει και προκαλεί πόνο στους Tifosi. Θα καταφέρει άραγε ο Χάμιλτον να φέρει την Ferrari πίσω στην «γη της επαγγελίας»;