Ένας αγώνας οδηγός…

Ο Θανάσης Σχοινάς γράφει για το μεγάλο «ντέρμπι» της Γ’ εθνικής, Πανιώνιος - Εθνικός, στον απόηχο των επικείμενων μέτρων κατά της βίας που μαστίζει τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο.

Κυριακή, η μέρα που για πάρα πολλούς ανθρώπους είναι συνυφασμένη με το ποδόσφαιρο. Όχι όμως και για το ελληνικό πρωτάθλημα, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. 

Στο Ελληνικό πρωτάθλημα οι διαιτητές απειλούνται. Στον ελληνικό αθλητισμό, χούλιγκαν δρουν ανεξέλεγκτα και πετούν φωτοβολίδες που τραυματίζουν πολύ σοβαρά. Αυτές οι ενέργειες στο τέλος της ημέρας ζημιώνουν το ίδιο το άθλημα. Ζημιώνουν το υγιές κομμάτι του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου. 

Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε οι διαιτητές, επιτέλους αντέδρασαν και κήρυξαν απεργία υπερασπιζόμενοι τα δικαιώματα και την προσωπικότητα τους. Η αγωνιστική αναβλήθηκε. Ποδόσφαιρο δεν παίχτηκε στην Super League 1.

Παίχτηκε όμως στις χαμηλότερες κατηγορίες, όπου ένας σημαντικός αγώνας στη Νέα Σμύρνη έδειξε το δρόμο, έδωσε ηχηρή απάντηση στην τοξικότητα που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

 Ο Ιστορικός Πανιώνιος αντιμετώπιζε την επίσης πολύ ιστορική ομάδα του Εθνικού Πειραιώς. Ένας αγώνας μεταξύ δύο μεγάλων ομάδων που έχουν ως στόχο την άνοδο τους στην Super League 2. Μπαίνοντας κανείς στο στάδιο της Νέας Σμύρνης θα αντίκριζε μια εικόνα πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Περίπου 5000 φίλαθλους του Πανιωνίου να έχουν δώσει δυναμικό παρών στις εξέδρες του γηπέδου και δίπλα τους, στην διπλανή θύρα, φιλάθλους του Εθνικού να τραγουδούν για την ομάδα τους. Περίεργο ε;  

Σε μια εποχή που μας φαίνεται αδιανόητο σε ένα «ντέρμπι» να υπάρχουν φίλαθλοι των δύο ομάδων στο ίδιο γήπεδο, οι φίλαθλοι του Πανιωνίου και του Εθνικού όχι μόνο συνυπήρχαν αλλά ήταν και πολύ κοντά! Τα τραγούδια τους, τα συνθήματα τους ήταν ο μόνος τρόπος που επέλεξαν να έχουν για να ωθήσουν την ομάδα τους και να κερδίσουν την «μάχη της εξέδρας». Η ένταση, το πάθος για τη νίκη περιορίστηκε μόνο μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και στα δυνατά μαρκαρίσματα των ποδοσφαιριστών που μάχονταν για να πάρουν τη νίκη που θα τους έφερνε πιο κοντά στην επίτευξη του στόχου τους.  

Η αναμέτρηση ήρθε ισόπαλη 1-1 με τις δύο ομάδες, μετά το σφύριγμα της λήξης, να κατευθύνονται στους φιλάθλους τους για να τους χειροκροτήσουν και να τους ευχαριστήσουν για την ώθηση που τους έδωσαν. Χωρίς φυσικά να δημιουργηθεί το παραμικρό παρατράγουδο. Μια πολύ όμορφη εικόνα αλληλοσεβασμού και ευγενούς άμιλλας. 

Αυτές είναι οι εικόνες που θέλουμε να βλέπουμε στα γήπεδα. Αυτές είναι οι εικόνες που πάνε ένα βήμα μπροστά το ποδόσφαιρο και πρέπει να αποτελέσουν παράδειγμα προς μίμηση για όλους όσους εμπλέκονται σε αυτό.  

Λύση δεν είναι το κλείσιμο των θυρών. Και αυτό το απέδειξε ο συγκεκριμένος αγώνας. Λύση είναι ο σεβασμός στον αντίπαλο οπαδό και η παιδεία. Χωρίς παιδεία δεν υφίσταται και ο σεβασμός .Είναι η ώρα το κράτος να μην σφυρίζει αδιάφορα αλλά να εφαρμόσει τις ποινές που έχει ορίσει. Είναι η ώρα οι ΠΑΕ και τα οπαδικά κινήματα να αρχίσουν να δείχνουν σεβασμό στον αντίπαλο. Να σπάσουν το απόστημα της τοξικότητας τόσο από τις θύρες όσο και από την επικοινωνιακή πολιτική τους. Με πράξεις όχι με λόγια.  Ίσως να μοιάζει ουτοπικό, αλλά είναι αναγκαίο να συμβεί.

Καιρός είναι το παράδειγμα του αγώνα Πανιώνιος - Εθνικός να μην αποτελεί φωτεινή εξαίρεση, αλλά ο κανόνας στα ελληνικά γήπεδα. 

Γιατί έτσι θα έρθουν τα παιδιά στο γήπεδο. Μόνο έτσι θα αποκτήσουν σεβασμό και αλληλεγγύη προς τον αντίπαλο οπαδό. Αν όλος ο ποδοσφαιρικός κόσμος περιθωριοποιήσει και απορρίψει στην πράξη τα φαινόμενα βίας και τους θύτες τους.  

Είναι γνωστό άλλωστε ότι τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα…