Το MPS Motorsports και ο Μάριος Γαντζούδης ταξιδεύουν στον χρόνο καθώς σαν σήμερα πριν 30 χρόνια στην Suzuka γράφεται η πιο λαμπρή σελίδα στην ιστορία της Benetton!
Το πρωτάθλημα της Formula 1 του 1995 με μια γρήγορη ματιά δεν μοιάζει φοβερό . Μια
ισοπεδωτική επικράτηση του Michael Schumacher έναντι όλων (43 πόντοι διαφοράς από
τον 2ο Damon Hill) και 9 νίκες σε 17 αγώνες ισοφαρίζοντας το -τότε- ρεκόρ των περισσότερων νικών σε μια χρονιά που κρατούσε ο Nigel Mansell από το 1992. Όμως
πίσω από νούμερα και ονόματα κρύβεται μια χρονιά γεμάτη κόντρες εντός και
εκτός πίστας, παρασκηνιακές μεταγραφές, προσωπικά προβλήματα και άλλα που διαμόρφωσαν εν πολλοίς την επόμενη δεκαετία της F1.
Διάβασε το αφιέρωμά μου για τον επεισοδιακό αγώνα του Silverstone της ίδιας χρονιάς εδώ!
Φτάνοντας προς το τέλος της σεζόν, ύστερα από μια μάχη για το πρωτάθλημα των οδηγών που ενώ ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές για ένα εκπληκτικό sequel της μάχης μεταξύ Schumacher και Hill, ύστερα από το άκρως αμφιλεγόμενο και πολυσυζητημένο φινάλε στην Αδελαΐδα το 1994(διάβασε εδώ), αλλά εντέλει η μάχη κρίθηκε με θρίαμβο υπέρ του Γερμανού της Benetton καθώς με την νίκη του στον 15ο αγώνα της χρονιάς στο Γκραν Πρι Ειρηνικού στην πίστα TI Aida της Ιαπωνίας. Οι παράγοντες που έπαιξαν ρόλο ήταν αρκετοί αλλά καθοριστικοί. Η πίεση και η κακή ψυχολογία του Damon Hill για μεγάλο διάστημα της χρονιάς, τα λάθη του ίδιου αλλά και της Williams, μερικά προβλήματα αξιοπιστίας αλλά και κυρίως ο ανελέητος συνδυασμός Schumacher-Benetton που λειτουργούσε στο 100 % επιχειρησιακά, στρατηγικά και οδηγικά.
Έτσι με τις ομάδες και τους οδηγούς να φτάνουν στην ιστορική πλέον Suzuka και τον προτελευταίο αγώνα της χρονιάς, το μόνο ανοιχτό μέτωπο ήταν αυτό του πρωταθλήματος κατασκευαστών, στο οποίο η Williams ήταν ακόμη ζωντανή έχοντας 102 βαθμούς έναντι 123 της πρωτοπόρου Benetton, πιστεύοντας ακόμη σε μια πιθανή επανάληψη του προηγούμενου έτους, όπου παρά την απώλεια του πρωταθλήματος οδηγών, η ομάδα του Sir Frank είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα κατασκευαστών, φτάνοντας τις τρείς σερί κατακτήσεις.
Με την Williams FW15Β πλέον που είχε κάνει ντεμπούτο στο Γκραν Πρι Ευρώπης στο Nurburgring να είναι το ταχύτερο μονοθέσιο, υπήρχε η ελπίδα για την ανατροπή, σε μια εποχή που η νίκη έδινε 10 βαθμούς και μόλις οι πρώτοι έξι βαθμολογούνταν (10-6-4-3-2-1) και η αξιοπιστία ακόμα δεν είχε φτάσει τα σημερινά δεδομένα.
Όμως σχεδόν ευθύς αμέσως φάνηκε ότι το πάνω χέρι συνέχισε να το έχει ο -δις πλέον- παγκόσμιος πρωταθλητής, καθώς ύστερα από τις δύο περιόδους ελεύθερων δοκιμών, κατέκτησε την Pole Position για μόλις 4η φορά σε ολόκληρο το 1995 και πρώτη ύστερα από το Καναδικό Γκραν Πρι, το οποίο έγινε στις αρχές Ιουνίου και ήταν ο μόλις 6ος (!!) αγώνας της σεζόν. Μάλιστα το άκρως ανησυχητικό για τις δύο Williams ήταν το γεγονός ότι μετά το πέρας των δύο μονόωρων διαδικασιών κατατακτήριων -όπως ήταν τότε οι κανόνες- βρισκόντουσαν μόλις στο 4-6, με τους Hill & Coulthard ένα δευτερόλεπτο μακριά από το 1:38.023 του Schumacher.
Όπως δήλωσε ο ίδιος ο Hill, που αρχικά ήταν αισιόδοξος ύστερα από τις ελεύθερες δοκιμές: «Κανείς δεν είναι πιο απογοητευμένος από εμένα και την ομάδα. Πρέπει να διερευνήσουμε γιατί δεν ήμασταν ανταγωνιστικοί. Με εξέπληξε η απόδοση της McLaren και με εντυπωσίασε ακόμη περισσότερο η απόδοση του Michael [Schumacher] στο τέλος της περιόδου». Πλέον ανάμεσα σε αυτόν και την πρωτοπόρο Benetton υπήρχε το εμπόδιο της Ferrari του Jean Alesi στην 2η θέση και του εκπληκτικού Mika Hakkinen στην 3η, με την άλλη Ferrari του Gerhard Berger να «στριμώχνεται στην 5η θέση ανάμεσα στις δύο Williams και τους Eddie Irvine (Jordan), Heinz-Harald Frentzen (Sauber), Johnny Herbert (Benetton) και Rubens Barrichello (Jordan) να συμπληρώνουν την δεκάδα.
Στα αξιοσημείωτα του Σαββάτου ήταν η σφοδρή σύγκρουση του οδηγού της Ligier, Aguri Suzuki, ο οποίος είχε μια σφοδρή σύγκρουση στην είσοδο της 2ης στροφής, η οποία τον άφησε με ένα σπασμένο πλευρό, θέτοντάς τον εκτός αγώνα, για τον οποίο είχε ήδη καταταχθεί στην 13η θέση. Γενικώς αρκετά μονοθέσια είχαν είτε συγκρούσεις είτε τετακέ την Παρασκευή και το Σάββατο, όπως ο Mark Blundell της Mclaren, ο οποίος είχε όχι μία αλλά δύο συγκρούσεις, οι οποίες τον άφησαν 24ο και τελευταίο, χωρίς χρόνο.
Την Κυριακή οι ουρανοί άνοιξαν από νωρίς και έτσι το καθιερωμένο -τότε- μισάωρο Warmup session (ζέσταμα) έδωσε μερικές ελπίδες στην Williams, με τον Hill να είναι ταχύτερος, όμως την ώρα του αγώνα η βροχή είχε πλέον σταματήσει, με την πίστα όμως να παραμένει υγρή, με τα βρόχινα ελαστικά να είναι απαραίτητα.
Ο Schumacher με μια καλή εκκίνηση διατήρησε την πρωτιά και ξεκίνησε αμέσως να επελαύνει, έχοντας μετά από τον 1ο μόλις γύρο διαφορά 1.5 δευτερολέπτου, ενώ είχαμε ήδη τις πρώτες «απώλειες» καθώς είχαν ήδη εγκαταλείψει η Footwork του Gianni Morbidelli και η Forti του Roberto Moreno. Στον 4ο γύρο η Benetton είχε ανοίξει την διαφορά στα 2.7 δευτερόλεπτα από τον 2ο Alesi, όταν και αυτός αλλά και ο teammate του τιμωρήθηκαν με ποινή stop&go 10 δευτερολέπτων για εσφαλμένη εκκίνηση.
Οι θαυμαστοί 20 γύροι του Jean
Σίγουρα ένας από τους λόγους που ο αγώνας αυτός είναι αξιοσημείωτος στα βιβλία της ιστορίας της Formula 1 είναι το διάστημα 20 γύρων που ακολούθησε, το οποίο χαρακτήριζε θα έλεγε κάποιος απόλυτα και συνοπτικά και τα πέντε χρόνια του Jean Alesi στην Scuderia. Αρχικά στον 5ο γύρο λοιπόν ο Γάλλος μπήκε στα pits για να εκτίσει την ποινή που του επεβλήθη, βγαίνοντας στην 10η θέση, έναν γύρο προτού κάνει το ίδιο και ο Berger, που έπεσε ακόμα πιο πίσω. Ύστερα με τις συνθήκες στην πίστα να βελτιώνονται σημαντικά, μπήκε ξανά στα pits στον 7ο γύρο, γεμίζοντας το μονοθέσιο με καύσιμο και παίρνοντας το ρίσκο της αλλαγής σε σλικ ελαστικά.
Την ίδια ώρα στην κορυφή ο Schumacher απολάμβανε πλέον μια διαφορά 12.5 δευτερολέπτων από τον 2ο Hakkinen και τον 3o Hill που είχε κολλήσει πίσω από τον Φινλανδό. Όμως ο σταρ του επόμενου διαστήματος θα ήταν ο Γάλλος της Ferrari. Αυτό διότι η αλλαγή σε σλικ αποδείχθηκε ιδιοφυής κίνηση καθώς η αγωνιστική γραμμή είχε στεγνώσει αρκετά πλέον και η Ferrari 412/T2 στα χέρια του ήταν μακράν το ταχύτερο μονοθέσιο στην πίστα, έξι δευτερόλεπτα ταχύτερο από κάθε άλλον και από την 15η θέση που είχε βρεθεί άρχισε μια μετεωρική άνοδο στην κατάταξη, η οποία βέβαια περιλάμβανε και ένα τετακέ λίγο πριν την ευθεία εκκίνησης/τερματισμού, όταν τον στρίμωξε στην εξωτερική η Minardi του Pedro Lamy.
Ακόμα και έτσι όμως η ραγδαία πορεία του συνεχίστηκε και κέρδισε αρκετές ακόμα θέσεις όταν άρχισαν και οι υπόλοιποι να βάζουν σλικ ελαστικά στους επόμενους γύρους. Έτσι βρέθηκε 5ος (!!!) στο τέλος του 11ου γύρου κολλημένος πίσω από την Williams του Hill, περνώντας εντυπωσιακά τον Βρετανό στο τελικό σικέιν της πίστας (Casio Triangle) ανεβαίνοντας στην 4η θέση, η οποία ύστερα από τα pit stops των Hakkinen και Coulthard έγινε 2η! Έτσι ο Schumacher είχε πλέον μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα αποκτήσει αντίπαλο για την νίκη.
Στους επόμενους γύρους ο Alesi αντάλλαζε γρήγορους γύρους με τον Schumacher, κλείνοντας σταδιακά την διαφορά, φτάνοντας στον 19ο γύρο να είναι εντός δευτερολέπτου από τον Γερμανό, όμως όπως αρκετές άλλες φορές στην καριέρα του στάθηκε εντελώς άτυχος όταν στον 25ο γύρο αυτό το μνημειώδες stint έλαβε τέλος, με πρόβλημα όπως αποδείχθηκε στον άξονα μετάδοσης, με τον teammate του να έχει επίσης εγκαταλείψει με πρόβλημα στα ηλεκτρικά.
Ο πρωταθλητής του 1980, Alan Jones, εξήρε την απόδοση του Alesi, λέγοντας ότι «θα μείνει στην ιστορία ως μία από τις καλύτερες επιδόσεις σε αγώνες Γκραν Πρι» ενώ ο ίδιος δήλωσε ότι αν ο άξονας μετάδοσης κίνησης του αυτοκινήτου του δεν είχε χαλάσει, θα «είχε παλέψει για τη νίκη μέχρι το τέλος». Όμως η πραγματικότητα έδειχνε άλλον ένα εύκολο θρίαμβο του Schumacher, με τις δύο Williams να ακολουθούν παλεύοντας με τον Hakkinen σωστά;
Το απόλυτο ναδίρ μιας προβληματικής πλην γρήγορης χρονιάς
Θα αναρωτιέστε ίσως γιατί κάνω λόγο για ναδίρ μιας ομάδας που κατέκτησε μέσα στο 1995, 12 Pole positions και 5 νίκες. Αυτό διότι η χρονιά της ομάδας που ούτως η άλλως είχε την χροιά της χαμένης προοπτικής, έφτασε στο χαμηλότερο εντός πίστας σημείο της στο χρονικό σημείο από τον 37ο έως και τον 40ο γύρο. Έχοντας κάνει πλέον την δεύτερη επίσκεψη στα pits (μαζί με αρκετούς άλλους οδηγούς όπως έκαναν και οι Schumacher-Hakkinen) και με το δίδυμο Hill- Coulthard ναι μεν μακριά από την Benetton αλλά επιτέλους μπροστά από την Mclaren του Φινλανδού, λίγες σταγόνες βροχής έφεραν την απόλυτη καταστροφή.
Σε εκείνο το διάστημα άρχισε ένα ελαφρύ ψιλόβροχο και η στροφή Spoon αποδείχθηκε αχίλλειος πτέρνα των δύο οδηγών. Στον 37ο γύρο ο Hill είχε τετακέ, τραυματίζοντας την μπροστινή αεροτομή του, μπαίνοντας αμέσως στα pits για αντικατάσταση. Εκεί σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα, υπέπεσε σε παραβίαση του ορίου ταχύτητας, αποκομίζοντας την στάνταρ τότε ποινή stop&go 10 δευτερολέπτων. Όμως δεν θα την εξέτιε ποτέ, αφού στον 40ο γύρο έκανε το ακριβώς ίδιο τετακέ, μένοντας αυτή την φορά εκτός αγώνα.
Λίγο πριν από αυτό όμως στον 39ο γύρο και την ίδια ακριβώς στροφή, ο David Coulthard έκανε το ίδιο λάθος, με την FW15B να γεμίζει χαλίκι ιδίως στα πίσω ελαστικά, με αποτέλεσμα στα φρένα για την 130R να χάσει τον έλεγχο και να τεθεί εκτός αγώνα. Έτσι μέσα σε τρείς μονάχα γύρους αμφότερες οι Williams ήταν εκτός παιχνιδιού, με τον θρυλικό Murray Walker που περιέγραφε τον αγώνα για λογαριασμό του BBC, να αναφωνεί το περίφημο «Words fail me» κοινώς «δεν βρίσκω λόγια» βλέποντας τους δύο συμπατριώτες του και την κορυφαία ομάδα της χώρας, να «καταρρέουν» σε χρόνο ντε τε! Παρακάτω μπορείτε να θαυμάσετε όλο το απόσπασμα.
Για να δίνουμε βέβαια και του στραβού τα δίκια δεν ήταν οι μόνοι οδηγοί που είχαν «εξορμήσεις» στην Spoon, όμως σίγουρα ήταν οι δύο «μεγαλύτερου προφίλ» οδηγοί που την πάτησαν και ο Hill δε εις διπλούν. Αυτό σήμανε αυτόματα πανηγύρια στα γκαράζ της Benetton αφού πλέον και μαθηματικά η ομάδα ήταν πλέον για πρώτη φορά στην ιστορία της πρωταθλήτρια κατασκευαστών, ανεξαρτήτως αποτελέσματος!
Ένας χαλαρός περίπατος πριν την σαμπάνια
Με 13 γύρους να απομένουν πλέον ο Michael Schumacher έκανε «απλή βόλτα» στην Suzuka έχοντας μια μεγάλη διαφορά από τον 2ο (ξανά) Hakkinen και τεράστια από τον 3ο πλέον ομόσταυλό του Herbert, παίρνοντας εντέλει την νίκη, με τους Eddie Irvine, Olivier Panis και Mika Salo να συμπληρώνουν την βαθμολογούμενη εξάδα. Μετά τους απαραίτητους πανηγυρισμούς σε parc ferme και βάθρο, ύστερα από την ιστορική στιγμή ο Γερμανός δήλωσε πως «Είναι πραγματικά υπέροχο συναίσθημα τώρα, γιατί εκπλήρωσα τις υποσχέσεις που έδωσα στην ομάδα στην αρχή της σεζόν, να κατακτήσουμε και τους δύο τίτλους [οδηγών και κατασκευαστών].»
Επίσης χαρούμενοι ήταν και στην Mclaren-Mercedes, με την 2η θέση του Hakkinen να χαρακτηρίζεται από τον Norbert Haug ως «σχεδόν όσο καλό όσο μια νίκη για εμάς» ενώ την ίδια ώρα τα πράγματα στην Williams χαρακτηρίζονταν ως «σχεδόν καταθλιπτικά» από μέσα της εποχής, με τον Hill όμως, ο οποίος χαρακτηρίστηκε ως «στοιχειωμένος» κατά την διάρκεια του τριημέρου, να δίνει μια νότα αισιοδοξίας για το 1996 στις δηλώσεις του μετά τον αγώνα:
«Ακριβώς όταν νομίζεις ότι δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, γίνεται. Δεν υπάρχει εύκολη διέξοδος από αυτό, απλά πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς. Το πιο εύκολο είναι να τα παρατήσεις, και πιθανόν θα ήταν λιγότερο οδυνηρό έτσι, αλλά αυτό δεν είναι επιλογή. Όσο ήμασταν στον αγώνα ήμασταν ανταγωνιστικοί και ήμουν μέσα στη μάχη, υποθέτω, όση ώρα ήμουν στην πίστα. Αλλά τα πράγματα πήραν μια τεράστια κακή τροπή, φοβάμαι. Οδήγησα μέσα στη βροχή και τη δεύτερη φορά που έκανα τετακέ, νομίζω ότι ήταν λάδι και όχι βροχή. Δεν είναι ένα λαμπρό τέλος για τη σεζόν, αλλά όλα τα συστατικά είναι εκεί και δεν υπάρχει λόγος να μην ξαναβρούμε τη συνήθεια της νίκης».
Ο Βρετανός θα έβρισκε τον εαυτό του ύστερα από μερικές ημέρες διακοπών στην Αυστραλία πριν τον τελευταίο αγώνα της χρονιάς, τον οποίο νίκησε με δύο γύρους διαφορά από κάθε άλλο οδηγό, αν μη τι άλλο βέβαια έχοντας στο τέλος απέναντί του μια «καπνισμένη» Ligier και μια Footwork, όμως δείχνοντας να έχει τον έλεγχο σε όλο το τριήμερο. Η Williams εκείνων των χρόνων είχε όπως όλοι γνωρίζουμε αδυναμίες. Η πιο βαριά από όλες που φάνηκε εκείνα τα κρίσιμα χρόνια και «βάραινε» τον Damon ήταν και η λεγόμενη «κληρονομιά του Alan Jones», καθώς όπως άλλωστε δήλωσε ο David Coulthard, η φράση «Ω, ο Alan το έκανε έτσι…» δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο, σε σημείο που ο ίδιος αρχικά πίστευε ότι στην ομάδα αναφέρονταν στον Alain Prost!
Η λύτρωση θα ερχόταν 12 μήνες μετά για τον Damon, όμως το 1995 έμεινε για πάντα ως ένα «σκοτεινό» αγωνιστικά και ψυχολογικά κεφάλαιο της καριέρας αλλά και της ζωής του, για το οποίο έχει έκτοτε μιλήσει ανοιχτά.
Στον αντίποδα η Benetton βίωσε την μακράν λαμπρότερη στιγμή της ιστορίας της υπό τον έλεγχο της ομώνυμης οικογένειας , κάνοντας το μοναδικό νταμπλ της, λιγότερο από δύο μήνες προτού χάσει τον Schumacher ο οποίος ήδη είχε συμφωνήσει να μεταγραφεί στην Ferrari και στην θέση του έρθει σαν «τράμπα» το πακέτο Alesi – Berger. Έκτοτε η πορεία της ομάδας μέχρι την πώληση στην Renault στις αρχές της επόμενης δεκαετίας δεν θα είχε ξανά τα ίδια ύψη. Όμως το όνομα αυτό πάντα θα αναγράφεται δίπλα στον τίτλο Παγκόσμια πρωταθλήτρια κατασκευαστών 1995, με όποια ονομασία και αν εμφανιστεί αύριο η ομάδα που σήμερα λέγεται Alpine.
Πλήρης κατάταξη Ιαπωνικού Γκραν Πρι 1995