Στις 30 Σεπτεμβρίου 2001, στο Indianapolis Motor Speedway, ο Mika Häkkinen κατέκτησε την τελευταία νίκη της καριέρας του στη Formula 1, σε έναν αγώνα που έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για το αγωνιστικό του βάρος, αλλά και για το συγκινησιακό φορτίο μιας εποχής που άλλαζε.
Ο Mika Häkkinen γνωστός ως «Flying Finn» λόγω της αποφασιστικότητάς του και της εκρηκτικής του ταχύτητας υπήρξε μια από τις εμβληματικές φιγούρες της Formula 1 στα τέλη της δεκατείας του ’90. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1991 αγωνιζόμενος με την Lotus και σύντομα βρέθηκε στην ομάδα της McLaren, όπου έζησε τις κορυφαίες του στιγμές κατακτώντας το 1998 και το 1999 δυο συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα.
Οι μονομαχίες του με τον Michael Schumacher έγραψαν ιστορία έχοντας μια σημαντική και άμεση αντιπαλότητα για το πρωτάθλημα, κυρίως το 1998 και το 1999. Ακόμη και σήμερα, αυτό το «rivalry» έχει μείνει στην ιστορία για την έντασή της στην πίστα και τον υψηλό βαθμό αμοιβαίου σεβασμού μεταξύ των δύο οδηγών εκτός πίστας.
Παράλληλα ο ίδιος ξεχώριζε για τον καθαρό «αγνό» τρόπο οδήγησης και τη σεμνή του προσωπικότητα.
Ωστόσο, η ιστορία του Mika Häkkinen στη Formula 1 δεν είναι μόνο μια απλή αφήγηση θριάμβου. Αντίθετα, είναι και μια πορεία σημαδεμένη από τον φόβο, την κούραση και την εύθραυστη ανθρώπινη φύση πίσω από το κράνος. Όντας δυο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής με την McLaren, ο Φινλανδός δεν έζησε μόνο στιγμές δόξας, αλλά έζησε και στιγμές όπου αναρωτήθηκε αν άξιζε να συνεχίσει την αγωνιστική του καρίερα.
Η σεζόν του 2001 – Οι δεύτερες σκέψεις για την εξέλιξη της καρίερας του
Η αγωνιστική σεζόν της Formula 1 το 2001 ήταν για τον Mika Häkkinen η πιο δύσκολη της καριέρας του μετά την εκτόξευση της McLaren στο τέλος της δεκαετίας του ’90. Οι παγκόσμιοι τίτλοι που κατέκτησε το 1998 και το 1999 τον είχαν τοποθετήσει στο πάνθεον των κορυφαίων, όμως η Ferrari και ο Michael Schumacher είχαν πλέον τον απόλυτο έλεγχο.
Ταλαιπωρημένος τόσο από εγκαταλείψεις όσο και από μηχανικά προβλήματα όπως για παράδειγμα στην Αυστρία όταν αναγκάστηκε να αποσυρθεί από τον αγώνα επειδή το μονοθέσιο του κόλλησε στην εκκίνηση, εμποδίζοντάς τον να ξεκινήσει, στην Ισπανία όταν εγκατέλειψε στον τελευταίο γύρο λίγα μέτρα πριν από τη γραμμή τερματισμού λόγω βλάβης στον συμπλέκτη και στην Γαλλία όπου δεν εκκίνησε στον αγώνα διότι ακινητοποίησε το μονοθέσιο του στον γύρο της προθέρμανσης και δεν μπόρεσε να το επανεκκινήσει, ο Φινλανδός βρέθηκε συχνά μακριά από τις πρώτες θέσεις, δίνοντας έτσι χώρο στον teammate του David Coulthard, να κυνηγήσει περισσότερους βαθμούς.
Στο Γκραν Πρι Αυστραλίας του 2001, ο αγώνας του Mika Häkkinen τελείωσε πρόωρα λόγω βλάβης στην ανάρτηση που τον οδήγησε στην εγκατάλειψη του από τον αγώνα. Αυτός ήταν ο πρώτος αγώνας της σεζόν και μια σημαντική οπισθοδρόμηση για τον Φινλανδό οδηγό, ο οποίος είχε μια δυνατή απόδοση στις κατατακτήριες έχοντας σημειώσει τον τρίτο ταχύτερο χρόνο.
«Κάτι έσπασε πάνω στο μονοθέσιο. Πάτησα τα φρένα και μετά έχασα τον έλεγχο. Πήγα να με εξετάσουν καθώς κάτι χτύπησε πάνω στο κράνος αλλά είμαι καλά.» Είχε δηλώσει συγκεκριμένα.
Το ατύχημα ακολούθησε μια περίοδο περισυλλογής για τον δύο φορές παγκόσμιο πρωταθλητή, επηρεασμένη από τη γέννηση του παιδιού του και το σοβαρό ατύχημα στην ίδια πίστα το 1995 που τον έφερε μόλις λίγα λεπτά μακριά από τον θάνατο, το οποίο τον έκανε να σκεφτεί το μέλλον του στο άθλημα.
Στον τρίτο αγώνα της σεζόν, συγκεκριμένα στην εκκίνηση του Γκραν Πρι Βραζιλίας ο Häkkinen έστρεψε το μονοθέσιο του προς τα αριστερά και μετακινήθηκε ελαφρώς πριν ολοκληρωθεί η ακολουθία των πέντε κόκκινων φαναριών. Στη συνέχεια, άφησε τον συμπλέκτη πολύ νωρίς λόγω του τρόπου που ήταν ρυθμισμένος και έτσι έσβησε τον κινητήρα.
Σήκωσε τα χέρια του για να ενημερώσει τους 18 οδηγούς πίσω του, οι οποίοι κατάφεραν να αποφύγουν τη σύγκρουση με το μονοθέσιο του και να προκαλέσουν σοβαρό ατύχημα. Ο Φινλανδός ήταν τόσο αναστατωμένος που ξέχασε να επανατοποθετήσει σωστά το τιμόνι γεγονός που παραπέμεπει σε παραβίαση των αθλητικών κανονισμών, ενώ ο ίδιος περιέγραψε αυτή την εμπειρία ως μια από τις τρομακτικότερες της ζωής του.
Η διάταξη της πίστας εμπόδισε τους κριτές να μετακινήσουν το αυτοκίνητό του από την κύρια ευθεία σε ένα κενό στον τοίχο των pit, αναγκάζοντάς τους να το σπρώξουν προς τα εμπρός. Αυτό, σε συνδυασμό με το μικρό μήκος της πίστας, προκάλεσε την εμφάνιση του αυτοκινήτου ασφαλείας, με το μονοθέσιο του τελικά να έχει μετακινηθεί στο τέλος του 2ου γύρου.
Πριν το Ιταλικό Γκραν Πρι, ο Häkkinen ανακοίνωσε ότι θα έκανε ένα «διάλειμμα» για τη σεζόν του 2002, επικαλούμενος τον λόγο για να περνάει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του, με τη θέση του να την καλύπτει ο συμπατριώτης του, Kimi Räikkönen.
Ο Häkkinen δήλωσε αργότερα ότι ο φόβος μετά από τα ατυχήματα κατά τη διάρκεια του Γκραν Πρι Αυστραλίας του 1995 και του 2001, καθώς και η απώλεια της επιθυμίας να αγωνιστεί για νίκες σε αγώνες, ήταν παράγοντες, με όλα αυτά να φθείρουν την δύναμη του, σε συνδυασμό με τα συνεχή προβλήματα αξιοπιστίας που αντιμετώπισε με την McLaren.
Γκραν Πρι ΗΠΑ 2001 – Η τελευταία νίκη
Φτάνοντας λοιπόν στον προτελευταίο αγώνα για την αγωνιστική σεζόν του 2001, στην Ιντιάνα η ατμόσφαιρα ήταν διαφορετική, καθώς ο αγώνας διεξήχθη μόλις δυο εβδομάδες μετά από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου.
Η Ferrari είχε ήδη κλείσει τους λογαριασμούς της, με τον Michael Schumacher που είχε εξασφαλίσει μαθηματικά τον τέταρτο τίτλο της καριέρας του, με την Ιταλική ομάδα να κατακτά επίσης και το πρωτάθλημα κατασκευαστών, με τον στόχο πλέον να είναι να βοηθηθεί ο Rubens Barrichello προκειμένου να βγει 2ος στο πρωτάθλημα οδηγών, μπροστά από τον David Coulthard, με την μεταξύ τους απόσταση πριν την Ινδιανάπολη να είναι μόλις τρείς βαθμοί. Για την McLaren όμως υπήρχε ακόμη χώρος για μια αναλαμπή δόξας, ύστερα από μια απογοητευτική για τα δεδομένα της χρονιά, ενώ λόγος γιορτής υπήρχε για τον Jean Alesi που συμπλήρωνε 200 αγώνες στην Formula 1 !
Στις κατατακτήριες δοκιμές του Σαββάτου, η Ferrari κυριάρχησε με τον Schumacher στην pole position έχοντας πλάι του τον Häkkinen, στην δεύτερη σειρά του grid βρέθηκαν οι δυο Williams – του Ralf Schumacher και του Juan Pablo Montoya, ενώ ο Rubens Barrichello κατατάχθηκε στην πέμπτη θέση.
Μερικοί οδηγοί έχασαν τον έλεγχο των αυτοκινήτων τους κατά τη διάρκεια της προθέρμανσης, με τον Coulthard να προκαλεί ζημιά στο κάτω μέρος του αυτοκινήτου του, καθώς στηριζόταν στο κράσπεδο της στροφής 5. Στο μεταξύ, ο κινητήρας του Κολομβιανού Juan Pablo Montoya έπαθε βλάβη, οκτώ λεπτά μετά την έναρξη της περιόδου, ρίχνοντας λάδια και μεταλλικά υπολείμματα στην πίστα μεταξύ της κεκλιμένης στροφής 13 και της κύριας ευθείας.
Οι υπεύθυνοι του αγώνα σταμάτησαν την περίοδο για 15 λεπτά για να επιτρέψουν στους κριτές να καθαρίσουν την πίστα. Ο Häkkinen προκάλεσε ζημιά στη δεξιά πλευρά της McLaren που χτυπούσε στο μεταλλικό φράγμα της στροφής 8 λίγο πριν τελειώσει η προθέρμανση χωρίς ωστόσο να τραυματιστεί.
Μία ώρα πριν από την έναρξη του αγώνα, οι αγωνοδίκες διέγραψαν τον ταχύτερο γύρο πρόκρισης του Häkkinen επειδή δεν πρόσεξαν το κόκκινο φανάρι που βρισκόταν στην αριστερή πλευρά στην έξοδο του pit lane. Η τελική του θέση στην τέταρτη θέση καθορίστηκε από τον δεύτερο ταχύτερο γύρο πρόκρισης του με χρόνο 1:12.309. Αυτό προώθησε τους οδηγούς της Williams, Ralf Schumacher και Juan Pablo Montoya, στη δεύτερη και τρίτη θέση αντίστοιχα, με τον Häkkinen να βρίσκεται στην τέταρτη.
Η McLaren δεν άσκησε έφεση κατά της ποινής, αλλά η ποινή εξόργισε τον Häkkinen λέγοντας ότι πίστευε ότι ήταν άδικη επειδή η όρασή του ήταν μειωμένη από την χαμηλή αντανάκλαση του ήλιου.
Ο αγώνας
Η McLaren επέλεξε να εκτελέσει την στρατηγική ενός pit-stop για τους Häkkinen και Coulthard, ποντάροντας στη σταθερότητα του ρυθμού και στη χαμηλότερη κατανάλωση καυσίμου, «φορτώνοντας» και τα δύο μονοθέσια με αρκετό καύσιμο. Αντίθετα, στις Ferrari και Williams κινήθηκαν πιο συντηρητικά, xωρίζοντας τις στρατηγικές, με τους Schumacher και Montoya να έχουν και αυτοί καύσιμο για ένα pit stop, ενώ οι Barrichello και Ralf Schumacher για δύο pit stop.
Στην αρχή του αγώνα, οι Ferrari έδειξαν να έχουν τον έλεγχο, με τον Michael Schumacher να κρατάει την πρωτοπορία στην εκκίνηση κόντρα στον 2ο πλέον Montoya και τον 3ο Barrichello που κατάφερε να προσπεράσει τους Hakkinen-Ralf. Στη συνέχεια και μόλις στον 3ο γύρο ο Βραζιλιάνος κατάφερε χάρη στο ελαφρύτερο φορτίο του να προσπεράσει τον Κολομβιανό της Williams με υπέροχο τρόπο από την εξωτερική της πρώτης στροφής και δύο γύρους μετά βρέθηκε πρώτος, αφού ο «Schumi» τον άφησε να περάσει λόγω των διαφορετικών στρατηγικών, με τις δύο Ferrari να ξεμακραίνουν από τον 3ο Montoya ο οποίος εμφάνιζε πρόβλημα graining στα ελαστικά Michelin του, το οποίο τον ταλαιπώρησε για περίπου δέκα γύρους και ήταν χαρακτηριστικό των ελαστικών της Γαλλικής εταιρείας, που ήταν άλλωστε στην πρώτη χρονιά της επιστροφής της στην Formula 1.
Η σειρά παρέμεινε έτσι για τους πρώτους 23 γύρους, με την δράση να μετατοπίζεται πιο πίσω, μεταξύ κυρίως των δύο Benetton (Fisichella – Button) και των δύο Jordan (Trulli – Alesi), μέχρι που οι Ralf Schumacher και Rubens Barrichello έκαναν τα πρώτα προγραμματισμένα pit stops στους γύρους 23 και 27 αντίστοιχα. Έτσι βγήκαν στην 9η και 5η θέση αντίστοιχα, με τον Michael να ξαναπαίρνει την πρωτοπορία, προσωρινά όμως καθώς στο μεταξύ o Montoya είχε ανεβάσει ρυθμό καθώς και τα ελαστικά του καλυτέρεψαν και είδαμε μια ωραία μάχη μεταξύ των δύο, με τον Κολομβιανό εν τέλει να κάνει (άλλο) ένα τολμηρό προσπέρασμα στον Γερμανό και να παίρνει την πρωτιά στον 34ο γύρο!
Δεν έμεινε όμως για πολύ εκεί καθώς στον 36ο γύρο έκανε το μοναδικό προγραμματισμένο του pit stop και ο αγώνας της Williams κάπου εκεί καταστράφηκε, αφού στον ίδιο γύρο ο Ralf εγκατέλειψε λόγω τετακέ, αφού μπλόκαρε στα φρένα της στροφής 6, ενώ μόλις δύο γύρους αργότερα ο 5ος -μετά το pit stop- Montoya εγκατέλειψε λόγω προβλήματος στα υδραυλικά. Κάπως έτσι ο αγώνας θα «παιζόταν» για άλλη μια φορά ανάμεσα σε Ferrari και Mclaren, με τον Schumacher να κάνει το μοναδικό του pit stop στον 39ο γύρο, αλλά τις δύο Mclaren να εκπλήσσουν με τον ολοένα και καλύτερο ρυθμό τους, καθώς είχαν καύσιμο για ακόμα περισσότερο!
Έτσι ο Hakkinen που ήταν εκπληκτικά γρήγορος και σταθερός στο τελευταίο στάδιο του 1ου stint του, χάρη στην χαμηλότερη στάθμη καυσίμου, μπήκε στα pits στον 46ο γύρο (τρείς μετά τον Coulthard, επτά μετά τον Schumi) όντας πλέον πρώτος και ύστερα από τέσσερις γύρους ξαναπήρε κεφάλι όταν ο Barrichello έκανε το 2ο pit stop του. Έτσι με 23 γύρους να μένουν η πρώτη εξάδα ήταν ως εξής: Hakkinen-Barrichello-Schumacher-Coulthard-Trulli-Heidfeld και το φινάλε αναμενόταν συναρπαστικό, με τον Βραζιλιάνο έχοντας φρέσκα ελαστικά να προσπαθεί να κυνηγήσει τον Φινλανδό για την νίκη!
Ο Rubinho προσπάθησε και έφτασε την διαφορά μέχρι και τα 2.8 δευτερόλεπτα, όμως η ατυχία του χτύπησε την πόρτα, καθώς με περίπου δέκα γύρους να απομένουν, ο κινητήρας του παρουσίασε πρόβλημα που τον έριξε 4ο προτού παραδώσει εντελώς πνεύμα δύο γύρους πριν το τέλος, «κλειδώνοντας» ουσιαστικά για τον ίδιο την 3η θέση στο πρωτάθλημα, πίσω από τον 3ο εντέλει David Coulthard.
Όταν συμπληρώθηκαν και οι 73 γύροι, ο Mika Hakkinen μπόρεσε για τελευταία φορά να γιορτάσει, πετυχαίνοντας με άκρως εντυπωσιακό τρόπο την μόλις 2η νίκη του στην σεζόν (ύστερα από το Σίλβερστοουν) και 20η συνολικά της καριέρας του, με τον μεγάλο του αντίπαλο Michael Schumacher 2o, 11 δευτερόλεπτα μακριά και τον προαναφερθέντα Coulthard 3ο, με τους Jarno Trulli, Eddie Irvine και Nick Heidfeld να συμπληρώνουν την βαθμολογούμενη εξάδα και ειδικά τον οδηγό της Jaguar να εντυπωσιάζει κάνοντας παρόμοια στρατηγική με τις Mclaren καταφέρνοντας έτσι να βαθμολογηθεί για 2η μόλις φορά το 2001, έπειτα από μια θαυμάσια 3η θέση στο Μονακό!
Κάπου εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως ο οδηγός της Jordan, Jarno Trulli αρχικά αποκλείστηκε από τη FIA για τεχνική παράβαση (φθαρμένη σανίδα) αφού τερμάτισε τέταρτος, αλλά το αποτέλεσμά του αποκαταστάθηκε μετά την επιτυχή προσφυγή της ομάδας.
Αξίζει επίσης να αναφέρουμε ότι αυτός ήταν ο τελευταίο αγώνας για το οποίο ο θρυλικός Βρετανός Murray Walker έκανε τηλεοπτικό σχολιασμό μετά από περισσότερα από 50 χρόνια στο άθλημα, κάτι που έκανε εκείνη την ημέρα ακόμη πιο συγκινητική, με μια εκδήλωση να στήνεται προς τιμήν του στην οποία μάλιστα σε αναγνώριση της προσφοράς του, ο Bernie Ecclestone του έδωσε ένα ειδικό πάσο για αγώνες που έπαιρναν μόνον οι πρωταθλητές, ενώ ο Tony George ιδιοκτήτης του Indianapolis Motor Speedway, του δώρισε ένα από τα αυθεντικά τούβλα της πίστας από το 1912!
Παρόλο που ο χρόνος του στη Formula 1 πλησίαζε στο τέλος καθώς είχε ανακοινώσει ότι θα αποσυρθεί μετά το τέλος της σεζόν ο Mika Häkkinen, παρέμεινε -και συνεχίζει να είναι- ένας από τους κορυφαίους οδηγούς της εποχής.
Η νίκη στην Ιντιανάπολις δεν ήταν απλώς ακόμη μια στατιστική καταγραφή. Αντίθετα ήταν η τελευταία απόδειξη της κλάσης του, μια αναλαμπή δόξας σε μια σεζόν που έδειχνε χαμένη.
«Αυτή είναι μια από τις σημαντικότερες νίκες μου. Το Μονακό, το Σίλβερστοουν και η Ιντιανάπολις είναι τα Γκραν Πρι που καθένας οδηγός θέλει να νικήσει. Είναι ένας ξεχωριστός αγώνας που δεν θα ξεχάσω ποτέ.» Έχει δηλώσει ο Φινλανδός.
Όμως, πάνω από όλα, ο Mika Häkkinen θα μείνει στην ιστορία ως ένας από τους πιο αγνούς πιλότους της Formula 1. Ένας άνθρωπος που είχε το θάρρος όχι μόνο να αντιμετωπίσει τον φόβο στην πίστα, αλλά παράλληλα, μπόρεσε να αναγνωρίσει τα όριά του, επιλέγοντας να αποσυρθεί όταν κατάλαβε ότι το τίμημα ήταν μεγαλύτερο από τη δόξα, και ίσως, αυτή η απόφαση να είναι η μεγαλύτερη νίκη του.
Συνολικά, κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας, ο «Flying Finn» κατέγραψε συνολικά 2 παγκόσμια πρωταθλήματα, 20 νίκες, 26 pole positions, 25 ταχύτερους γύρους και 51 βάθρα.
