Σύλλογοι στα όρια τους, και μια πόλη όπως η συμπρωτεύουσα βλέπει τον υγρό στίβο να καταρρέει μετά το κλείσιμο του Εθνικού κολυμβητηρίου. Λευτέρης Τσαχουρίδης και Μπαλαδόφατσες σε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ αναλύουν την υφιστάμενη κατάσταση αυτή την περίοδο στην Θεσσαλονίκη, συνομιλώντας με άτομα του χώρου της κολύμβησης, οι οποίοι και περιγράφουν την κατάσταση μέσα από τα δικά τους μάτια.

Ήταν Μάρτιος του 2025 όταν μπήκε λουκέτο στο Εθνικό κολυμβητήριο , καθώς έληξε η άδεια λειτουργίας του και η μη ύπαρξη οικοδομικής άδειας δεν επέτρεπε την επαναλειτουργία του. Έκτοτε παραμένει άγνωστο το πότε και αν θα επαναλειτουργήσει.

Το λουκέτο στο Εθνικό κολυμβητήριο, το οποίο βρίσκονταν στο κέντρο της πόλης και εξυπηρετούσε μεγάλη μερίδα αθλητών, οδήγησε τους αθλητές αλλά και τους συλλόγους τους να μετακομίσουν στο Ποσειδώνιο κολυμβητήριο.

Όπως όμως γίνεται εύκολα αντιληπτό το Ποσειδώνιο αδυνατεί να φιλοξενήσει μια τόσο μεγάλη μερίδα αθλητών, με αποτέλεσμα να ασφυκτιά, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που ακόμα και 30 παιδιά βρίσκονται να κολυμπούν στην ίδια διαδρομή, ενώ ανάλογη είναι η κατάσταση και στον χώρο των αποδυτηρίων. Χαρακτηριστικό είναι ότι πλέον στο Ποσειδώνιο γίνονται προπονήσεις τεσσάρων αθλημάτων του υγρού στίβου: πόλο, κολύμβησης, τεχνικής κολύμβησης, καλλιτεχνικης κολύμβησης αλλά και καταδύσεων (το Εθνικό ήταν το μόνο κολυμβητήριο που διέθετε βατήρες καταδύσεων με αποτέλεσμα πολλοί αθλητές να χρειάζεται να φτάσουν μέχρι και στον Βόλο, ώστε να προπονηθούν μετά το κλείσιμο του).

Μέσα σε όλα αυτά έρχονται να προστεθούν οι κακές συνθήκες υγιεινής αλλά και η έλλειψη προσωπικού, και ενώ όλα έδειχναν ότι το άνοιγμα του κολυμβητηρίου του Παύλου Μελά ίσως μπορεί να έδινε μια λύση στα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει ο υγρός στίβος στην συμπρωτεύουσα, κάτι τέτοιο φαίνεται ότι δεν θα συμβεί τουλάχιστον για την ώρα, αφού ο δήμος Παύλου Μελά δεν έχει καταφέρει ακόμα να έρθει σε συμφωνία με το Υπουργείο αθλητισμού.

Η σειρά όλων αυτών των προβλημάτων έχει φέρει σε απόγνωση γονείς, αθλητές και προπονητές, οι οποίοι διαδήλωσαν χθες 15/10 στους δρόμους της Θεσσαλονίκης ζητώντας την επίλυση του στεγαστικού τους προβλήματος (3.000 αθλητές φιλοξενούνται σε 2 κολυμβητήρια, το Ποσειδώνιο αλλά και αυτό της Νεάπολης) την ώρα που οι αρμόδιοι σφυρίζουν αδιάφορα.

Ο Λευτέρης Τσαχουρίδης συνομίλησε τόσο με τον Κυριάκο Παπαεμμανουήλ, προπονητή της αγωνστικής ομάδας των Αστεριών όσο και με τον Τάσο Σαχπαζίδη, προπονητή του Ηρακλή οι οποίοι και μετέφεραν το κλίμα που επικρατεί.

Αναλυτικά τα όσα δήλωσε ο Κυριάκος Παπαεμμανουήλ:

«Η κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη Θεσσαλονίκη είναι απαράδεκτη και προσβλητική για τον αθλητισμό της πόλης.
Το Εθνικό Κολυμβητήριο, ένα ιστορικό κέντρο προετοιμασίας και ανάπτυξης χιλιάδων αθλητών, παραμένει κλειστό και εγκαταλελειμμένο. Εδώ και μήνες δεν υπάρχει καμία επίσημη ενημέρωση, κανένα χρονοδιάγραμμα και καμία ευθύνη που να αναλαμβάνεται από τους αρμόδιους.

Την ίδια στιγμή, το Ποσειδώνιο έχει μετατραπεί σε μια απελπιστική λύση ανάγκης. Παιδιά, προπονητές και σύλλογοι στοιβάζονται σε ένα χώρο που λειτουργεί οριακά, χωρίς ασφάλεια και χωρίς τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις για σωστή προπόνηση. Οι συνθήκες είναι επικίνδυνες και προσβάλλουν την προσπάθεια όλων όσων παλεύουμε καθημερινά μέσα στο νερό.

Η Θεσσαλονίκη έχει τεράστια παράδοση στην κολύμβηση και έχει αναδείξει αθλητές διεθνούς επιπέδου. Δεν αξίζει αυτή την εγκατάλειψη ούτε αυτόν τον εμπαιγμό.
Δεν μπορεί το 2025 μια πόλη αυτού του μεγέθους να μην διαθέτει ούτε ένα αξιοπρεπές και λειτουργικό κολυμβητήριο.

Η διαμαρτυρία επι της Κάλλας ειναι μια διαμαρτυρία αγανάκτησης από αυτούς που αγαπούν πραγματικά το άθλημα και θέλουν να το κρατήσουν ζωντανό. Ελπίζουμε να είναι η αρχή μιας ουσιαστικής αλλαγής, με πράξεις και όχι άλλες υποσχέσεις ».

Αναλυτικά όσα είπε ο Τάσος Σαχπαζίδης:

Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί αυτή την περίοδο στο Ποσειδώνιο;

«Η κατάσταση που επικρατεί αυτή την περίοδο είναι ότι πρόκειται για ένα κολυμβητήριο που έχει πάρα πολλές φθορές μέσα στα στα χρόνια, ο καθαρισμός του είναι ανεπαρκής δηλαδή καθαρίζονται μόνο τουαλέτες και πατώματα και σε συγκεκριμένα σημεία. Φιλοξενεί πολύ κόσμο είναι πολλές ομάδες με υπεράριθμο αριθμό παιδιών, που ειδικά για υψηλό πρωταθλητισμό δεν μπορούν να κολυμπούν με σωστές συνθήκες. Φιλοξενεί τέσσερα αθλήματα: πόλο, κολύμβηση, συγχρονισμένη κολύμβηση και τεχνική κολύμβηση. Φιλοξενεί κοινό, ναυαγωσωστικές σχολές και όλο αυτό το οδηγεί σε μια φθορά.

Αυτά είναι και τα βασικά προβλήματα αν έρθει δηλαδή κάποιος στο κολυμβητήριο σίγουρα δεν θα αισθανθεί άνετα με το πόσο καθαρό είναι. Θεωρώ ότι υπάρχει ανεπαρκές προσωπικό, με όχι προσδιορισμένες εντολές, δηλαδή δεν μπορεί να γίνεται μια ζημιά και να μην καλύπτεται. Να είναι ένας τοίχος μουτζουρωμένος ή να υπάρχουν απόβλητα δεξιά και αριστερά, ή να περπατάνε κατσαρίδες, ή τα ντουζ να είναι απλά σωλήνες και να μην είναι ντουζιέρες. Δεν υπάρχουν ντουλαπάκια στα αποδυτήρια είναι σπασμένα τα παγκάκια και διάφορα άλλα που πρέπει να αλλάξουν. Ήμαστε στο 2025 και δεν γίνεται από κανένα από τους υπεύθυνους ο σωστός προγραμματισμός για την επίλυση των προβλημάτων, προχωράμε και βλέπουμε, δηλαδή υπάρχει ένα πρόβλημα το εντοπίζουν όλοι αλλά δεν κάνει κανένας καμία ενέργεια για να λυθεί».

Ποιοι λόγοι οδήγησαν στο κλείσιμο του Εθνικού Κολυμβητηρίου;

«Το ίδιο πράγμα αντιμετώπιζε και το Εθνικό, υπήρχε μια προσωρινή άδεια, η οποία δεν ανανεώνεται, γιατί η κατάσταση του Εθνικού δεν είναι η προβλεπόμενη σύμφωνα με πυρασφάλειες, στασιμότητα κτλ και πλέον κανένας δεν βάζει την υπογραφή του και ορθώς σε κάτι που δεν είναι λειτουργικό».

Πώς χειρίζονται την υπάρχουσα κατάσταση οι αθλητές;

«Οι αθλητές προσπαθούν να το αντιμετωπίσουν με ψυχραιμία, γιατί αγαπάνε αυτό που κάνουν, όπως σε όλα τα σπορ, όπως σε όλα τα στάδια. Θεωρώ ότι και στο στίβο άμα κάνουμε μια βόλτα δεν θα δούμε κάτι διαφορετικό. Κάνουν αυτό που αγαπάνε, αλλά αδικούνται πάρα πολύ σε σχέση με άλλα παιδιά από άλλες πόλεις, άλλες χώρες και έχουν ουσιαστικά την ίδια συνδρομή, όπως και οι ομάδες καταβάλουν το ποσό τους στα κέντρα για να κολυμπάνε εδώ, αλλά αυτό που πληρώνουν δεν το παίρνουν».

Ποια είναι η στάση της πολιτείας για την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην κολύμβηση της Θεσσαλονίκης;

«Η στάση της πολιτείας είναι σε θεωρητικό επίπεδο κινούνται, προσπαθούν να μελετήσουν τι πρέπει να γίνει να πάνε μάστορες, να διαμορφώσουν κλπ. Επειδή η κλασσική δικαιολογία του Έλληνα είναι ότι για να κινηθούν οι διαδικασίες απαιτείται χρόνος, εγώ μπορώ να απαντήσω σε αυτό ότι αν κάτι πρέπει να γίνει στην Ελλάδα μπορεί να γίνει και σε μια νύχτα, όπως έχει αποδειχθεί.

Αν ήθελαν πραγματικά να το τελειώσουν, μπορεί να γίνει πρώτο θέμα, να μπουν αυτά που πρέπει να μπουν, οι μάστορες που πρέπει να μπουν και το προσωπικό που πρέπει να μπει και να τελειώσει και αυτό σε μια νύχτα, όπως έχουν γίνει άλλα πράγματα, απλά θεωρώ ότι ίσως βολεύει κάποιους αυτή η κατάσταση, είτε οικονομικά, είτε να έχουν λιγότερη ευθύνη, είτε δεν δίνουν την απαραίτητη σημασία. Άμα ήταν ιδιωτική επιχείρηση ξέρουμε ότι κανένας ιδιώτης δεν θα άφηνε την επιχείρηση του να πτωχεύσει έτσι.

Υπάρχουν λύσεις απλά πρέπει να γίνουν προς την σωστή κατεύθυνση. Βήμα – βήμα πρέπει να δουν τι πρέπει να γίνει, την άλλη μέρα να είναι εκεί αυτός που πρέπει να μελετήσει, την άλλη μέρα πρέπει να είναι εδώ αυτοί που πρέπει να επισκευάσουν, την άλλη μέρα να φτάσει το χαρτί στον αρμόδιο υπουργό να υπογράψει και να ξεκινήσει το έργο. Τώρα φτιάχνουμε δρόμους σε λίγους μήνες, για να μην πω άλλα πράγματα που γίνονται σε μια νύχτα, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω νομίζω, ότι αν θέλει κάποιος να το κάνει μπορεί».

Ποια είναι τα μέχρι τωρα αποτελέσματα έχουν εγκαταλείψει παιδιά την κολύμβηση;

«Συνεχώς εγκαταλείπουν τα παιδιά το άθλημα, δυστυχώς για εμάς για την δουλειά και γενικώς για αυτό που αγαπάμε να κάνουμε τόσα χρόνια, γιατί οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές. Τώρα ένα κολυμβητήριο στα ανατολικά κατευθείαν απαγορεύει σε ένα παιδί από τα δυτικά να κολυμπήσει. Σκεφτείτε κλείνουν όλα τα κολυμβητήρια από τα δυτικά, ακόμα και τα δημοτικά, οπότε κάνουν την κολύμβηση ένα εποχιακό άθλημα.

Δηλαδή αν κάποιο παιδί αγάπησε την κολύμβηση, πήρε κάποια πρότυπα από τους μεγάλους αθλητές που έχει δει και θέλει να την συνεχίσει στην ζωή του, αν π.χ ζει στον Εύοσμο, που είναι μεγάλη απόσταση και δύσκολη η μετακίνηση πλέον δεν περισσεύει και χρόνος στους γονείς, ενώ η κατάσταση δυσχαιρενεται ακόμα περισσότερα με την κατάσταση της καθημερινότητας ενός παιδιού με φροντιστήρια κλπ, κάνει την ενασχόληση τους με την κολύμβηση να είναι σχεδόν απαγορευτική. Στην επίλυση αυτού του προβλήματος βοηθούσε πολύ το Εθνικό κολυμβητήριο, που ήταν στο κέντρο της πόλης και εξυπηρετούσε πολύ κόσμο».

Αραγε η κραυγή αγωνίας θα φτάσει στα αυτιά των υπεύθυνων ή θα συνεχίσουν την εκκωφαντική σιωπή, αδιαφορώντας για τα προβλήματα με τα οποία έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι αθλητές, γονείς αλλά και προπονητές αφήνοντας τα όνειρα τους να σβήσουν και μια γενιά κολυμβητών να χαθεί;