Ολυμπιακός και Ρεάλ Μαδρίτης θα διασταυρώσουν τα ξίφη τους για την 5η αγωνιστική της League Phase του Champions League. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Γιώργος Νομικός κάνει μια αναδρομή στις 8 αναμετρήσεις που έχουν προηγηθεί μεταξύ των δύο ομάδων και στο επιστέγασμα που άφησαν.

Η συνολική εικόνα της σχέσης των δύο ομάδων στις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι αμφίρροπη και γεμάτη στιγμές αντιστροφής. Σε οκτώ αναμετρήσεις αυτής της περιόδου, η Ρεάλ έχει τέσσερις νίκες, τρεις ισοπαλίες και μια μόνο νίκη του Ολυμπιακού —αποτυπωμένη στα επίσημα αρχεία της UEFA.

.1997 — Η πρώτη σύγκρουση της σύγχρονης εποχής

Στο ξεκίνημα αυτής της «σειράς», η Ρεάλ πέρασε από το Σαντιάγο Μπερναμπέου με άνεση (5–1, 22 Οκτωβρίου 1997) και ο επαναληπτικός στο ΟΑΚΑ έληξε ισόπαλος 0–0 (5 Νοεμβρίου 1997). Οι δύο αναμετρήσεις έθεσαν τη «σφραγίδα» της διαφοράς δυναμικού —τουλάχιστον στα αποτελέσματα— αλλά δεν προδιέγραψαν τα σπουδαία δράματα που θα ακολουθούσαν.

1999 Ολυμπιακός – Ρεάλ Μαδρίτης 3-3 — το «ματς της χρονιάς» στο ΟΑΚΑ:

Η πρεμιέρα των ομίλων της σεζόν 1999/2000 στο ΟΑΚΑ (15 Σεπτεμβρίου 1999) γράφτηκε στην ελληνική μνήμη ως μια από τις πιο απρόβλεπτες και συναρπαστικές βραδιές στην ιστορία. Ο Ολυμπιακός, με τους Ζιοβάνι ( παρθενική εμφάνιση στην Ευρώπη με τα «ερυθρολευκα») και Ζάχοβιτς σε εξαιρετική μέρα, κατάφερε να επιστρέψει σε έναν αγώνα που έμοιαζε χαμένος και να πάρει ένα ιστορικό 3–3 απέναντι σε μια Ρεάλ με αστέρες της εποχής. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ζιοβάνι άνοιξε το σκορ (11’), αλλά οι Σάβιο (24’) και Ρομπέρτο Κάρλος (32’) γύρισαν το παιχνίδι. Στο δεύτερο μέρος ο Ζιοβάνι (64’) και ο Ζάχοβιτς (67’) έφεραν το ματς πάλι μπροστά για τον Ολυμπιακό, πριν ο Ραούλ αναζητήσει την ισορροπία —μόνο που το 3–3 έμεινε μέχρι το τέλος, αφήνοντας εικόνες πανηγυρισμών και μελαγχολίας ταυτόχρονα.

Γιατί αυτό το 3–3 είναι τόσο ξεχωριστό; Δεν ήταν απλώς το σκορ· ήταν η αίσθηση ότι ο μικρός (για ευρωπαϊκά δεδομένα) Ολυμπιακός κατάφερνε να κοντράρει στα ίσα ένα κλαμπ-σούπερνόβα με διεθνή λάμψη. Το ματς είχε τα στοιχεία του μεγάλου σεναρίου: γρήγορα γκολ, εκτελεσμένα φάουλ, ατομικές στιγμές (Ζιοβάνι) και την επιστροφή της ομάδας μπροστά στο κοινό της —μια βραδιά που έμεινε ως «ματσάρα» στο ελληνικό ποδοσφαιρικό ημερολόγιο.

Η ρεβάνς στο Μπερναμπέου με τραγική διαιτησία ( Ρεάλ Μαδρίτης – Ολυμπιακός 3-0):

Σε μια αναμέτρηση που σημαδεύτηκε από έντονη παραφιλολογία σχετικά με την διαιτησία, Ο Ρομπέρτο Κάρλος έπαιξε σαν να ήταν ο… Κασίγιας. Σε ένα σουτ του Μαυρογενίδη, πετάχτηκε και μπλόκαρε με το χέρι, σαν να ήταν κανονικός τερματοφύλακας. Ωστόσο, ο Μερκ έδωσε κόρνερ και κίτρινη κάρτα, προκαλώντας ακόμα μεγαλύτερες διαμαρτυρίες από τους «ερυθρόλευκους».

Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την αγωνιστική υπέροχη των Καστιλιανων έφεραν τα γκολ των Ραούλ, Μοριέντες και Ρομπέρτο Κάρλος που σφράγισαν την νίκη για τους μερένγκες.

Το 2005 — Το απόγευμα που ο Ολυμπιακός νίκησε τη Ρεάλ (6 Δεκεμβρίου 2005):

Στη σεζόν 2005/06 οι δύο ομάδες βρέθηκαν ξανά στον ίδιο όμιλο. Στο πρώτο ματς στη Μαδρίτη (28/9/2005) η Ρεάλ επικράτησε 2–1 και διατήρησε το πλεονέκτημα έδρας. Ωστόσο, στο επαναληπτικό της 6ης Δεκεμβρίου 2005 στο Σπύρος Λούης, ο Ολυμπιακός έδωσε την παράσταση: προηγήθηκε με τον Ερόλ Μπούλουτ (50′) και κράτησε το προβάδισμα παρά το γρήγορο γκολ του Σέρχιο Ράμος για τη Ρεάλ (7′). Ο τελικός θριαμβευτής γράφτηκε με το 2–1 —σκορ που όχι μόνο πλήγωσε τη Ρεάλ, αλλά έδωσε και μια από τις πιο πολύτιμες ευρωπαϊκές νίκες του σύγχρονου Ολυμπιακού.

Η ήττα στο Μπερναμπέου δια ποδός Σολδάδο

Η Ρεάλ Μαδρίτης πέτυχε μια πολύτιμη νίκη με 2‑1 απέναντι στον Ολυμπιακό στον πρώτο αγώνα του ομίλου στο Champions League της σεζόν 2005/06. Το σκορ άνοιξε στο 9′ ο Ραούλ, με κεφαλιά από σέντρα του Μπέκαμ, σημειώνοντας το 50ό του γκολ στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.

Στο δεύτερο ημίχρονο (48′), ο Παντελής Καφές ισοφάρισε για τον Ολυμπιακό με εντυπωσιακό σουτ εκτός περιοχής. Όμως, Ρεάλ δεν άφησε το ματς να πάει στην ισοπαλία: στο 86′, ο Ρομπέρτο Σολδάδο, που είχε μπει ως αλλαγή, με κεφαλιά στο δεύτερο δοκάρι διαμόρφωσε το τελικό 2‑1 υπέρ της Ρεάλ.

2007 — Δύο ακόμη ματς, άλλη έκβαση Οι συναντήσεις του 2007 (Μπερναμπέου 24/10/2007 και Καραϊσκάκης 6/11/2007)

Η νίκη της Ρεάλ με σκορ 4–2 στο Σαντιάγο Μπερναμπέου στην αναμέτρηση που γεννήθηκε τον προσωνύμιο «Saint Iker» που συνόδευε τον Ίκερ Κασίγιας στο υπόλοιπο της μακράς ποδοσφαιρικής του καριέρας σηματοδότησε τις τελευταίες αναμετρήσεις μεταξύ των δύο ομάδων. Ένας ο αγώνας που οι Πειραιώτες στάθηκαν πολύ καλά απέναντι στους σαφώς ανώτερους Μαδριλένους, αν και αγωνίστηκαν για περίπου ένα ημίχρονο με 10 παίκτες εξαιτίας της αποβολής του Τοροσίδη.

Στον αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ο Ολυμπιακός παρέταξε το κλασικό «σύστημα Ευρώπης» του Τάκη Λεμονή (4-5-1), με τον Νικοπολίδη κάτω από τα δοκάρια και τον Λούα Λούα μοναδικό προωθημένο. Παρά το γρήγορο γκολ της Ρεάλ στο 2’ λόγω λάθους του Άντζα, η ομάδα του Λεμονή απάντησε άμεσα με τον Γκαλέτι να ισοφαρίζει στο 7’.Στο 13’, ο Ολυμπιακός έμεινε με δέκα παίκτες μετά την αποβολή του Τοροσίδη, αλλά δεν πτοήθηκε. Παρά την αριθμητική μειονεξία, δημιούργησε σημαντικές ευκαιρίες: ο Λούα Λούα στο 15’ και ο Γκαλέτι στο 30’ απείλησαν την εστία της Ρεάλ, ενώ ο Τζόρτζεβιτς και ο Στολτίδης έβγαιναν συνεχώς στην αντεπίθεση.

Στην επανάληψη, ο Σέζαρ έδωσε το προβάδισμα στον Ολυμπιακό στο 47’, δείχνοντας την αποφασιστικότητα της ομάδας παρά το αριθμητικό μειονέκτημα. Ακολούθησαν νέες φάσεις για γκολ με τον Λούα Λούα (63’) και τον Τζόρτζεβιτς (80’), ενώ ο Κοβάτσεβιτς στο 92’ έφτασε κοντά στο να δώσει τη νίκη. Η πίεση του Ολυμπιακού ανάγκασε τη Ρεάλ να αμύνεται συνεχώς και η ομάδα έδειξε εξαιρετική αντοχή και οργανωμένη τακτική.Η εμφάνιση αυτή, παρά την ήττα 4-2 στο τέλος, αναδεικνύει τις ευκαιρίες και την επιθετική δυναμική των «ερυθρόλευκων», που δημιούργησαν αρκετές κλασικές φάσεις κόντρα σε μια ομάδα παγκόσμιας εμβέλειας, με κορυφαίο τον Τζόρτζεβιτς, ο οποίος κυριάρχησε στη μεσοεπιθετική γραμμή.

Η ρεβάνς στο «Γ. Καραϊσκάκης» δεν είχε σε καμία περίπτωση το σασπένς και την ένταση του πρώτου αγώνα με την αναμέτρηση να καταλήγει σε μια λευκή ισοπαλία.

Το αποτύπωμα

Το 2007 έκλεισε μια περίοδο όπου οι δυο σύλλογοι είχαν προσφέρει ποδοσφαιρικό σασπένς, αλλά και την απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε να είναι ανταγωνιστικός απέναντι την ισπανική ομάδα —ειδικά στις έδρες του. Αναμνήσεις, σημασία, κληρονομιά. Τα ματς αυτά δεν είναι απλώς σειρές αποτελεσμάτων· είναι κεφάλαια μιας αφήγησης: η Ρεάλ ως υπερομάδα, ο Ολυμπιακός ως χαρακτήρας που σε κάποιες μέρες μπορεί να γίνει «μαχητής». Το 3–3 του 1999 παραμένει το πιο ρομαντικό σημάδι αυτής της αφήγησης —μία βραδιά όπου ο ποδοσφαιρικός ρομαντισμός επικράτησε της ψυχρής λογικής των μεγάλων budget— ενώ το 2–1 του 2005 λειτουργεί σαν την απόδειξη ότι, σε σωστές συνθήκες, ο Ολυμπιακός μπορεί να σταθεί θετικά απέναντι σε ένα τεράστιο όνομα.

Κλείνοντας: τέσσερις νίκες, τρεις ισοπαλίες, μια νίκη για τον Ολυμπιακό — μόνο με αριθμούς δεν εξηγείται όλη η ιστορία. Κάθε αναμέτρηση έχει τις δικές της «μικρές» στιγμές (σκόρερ, λάθη, τακτικές επιλογές) που μαζί στήνουν το μεγάλο αφήγημα αυτής της δεκαετίας αντιπαράθεσης.