Η Αντριάνα Γκόγκα μιλάει στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το mpaladofatses.gr για τη φετινή σεζόν που ξεκίνησε με τραυματισμό αλλά την είδε να επιστρέφει πιο δυνατή από ποτέ. Αναλύει το πώς έζησε τη συμμετοχή της στο Ευρωπαϊκό Κ23 και το Βαλκανικό Πρωτάθλημα, τις συγκινήσεις που της χαρίζει το μήκος και το τριπλούν, ενώ αποκαλύπτει τις φιλοδοξίες της για το μέλλον. Από τα πρώτα της βήματα στον στίβο μέχρι το όνειρο της διεθνούς διάκρισης, η 21χρονη πρωταθλήτρια μοιράζεται τη δική της ιστορία γεμάτη πάθος και αποφασιστικότητα.
Η Αντριάνα Γκόγκα είναι ένα από τα πιο φωτεινά πρόσωπα της νέας γενιάς του ελληνικού στίβου. Στα 22 της χρόνια έχει ήδη προλάβει να δείξει το ταλέντο της τόσο στο μήκος όσο και στο τριπλούν, κατακτώντας θέσεις και μετάλλια σε πανελλήνια πρωταθλήματα, αλλά και ζώντας τη συγκίνηση να εκπροσωπεί την Ελλάδα σε διεθνείς διοργανώσεις.
Η πορεία της δεν ήταν πάντα στρωμένη με ροδοπέταλα.
Τραυματισμοί και απογοητεύσεις δοκίμασαν την αντοχή της, όμως η ίδια κατάφερε να σταθεί όρθια και να συνεχίσει με ακόμα μεγαλύτερη θέληση.
Ξεκίνησε με ταχύτητες, αλλά η αλτικότητα και η εκρηκτικότητά της την οδήγησαν στα άλματα, όπου βρήκε το πραγματικό της πάθος. Μέσα σε λίγα χρόνια, με τη σωστή καθοδήγηση και πολλή δουλειά, εξελίχθηκε σε μια αθλήτρια που σταθερά βελτιώνει τις επιδόσεις της και αποδεικνύει ότι μπορεί να σταθεί ανάμεσα στις κορυφαίες.
Η περσινή χρονιά, με το ατομικό ρεκόρ των 6.55 στο μήκος, αποτέλεσε το πρώτο μεγάλο «ξεπέταγμα» της. Φέτος, παρά τις δυσκολίες στον κλειστό στίβο, έδειξε ότι διαθέτει και την υπομονή και τη δύναμη να ξεπερνά εμπόδια. Η συμμετοχή της στον τελικό του Ευρωπαϊκού Κ23 που παρότι δεν πήγε όπως θα ήθελε, ήταν για εκείνη μια ξεχωριστή εμπειρία, που της άφησε δίψα για ακόμα καλύτερες επιδόσεις.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Η φετινή χρονιά είχε ξεκινήσει με έναν τραυματισμό. Πόσο δύσκολο ήταν για σένα να μπεις σε αυτή τη διαδικασία από την αρχή της σεζόν αλλά και να ανακάμψεις;
«Στην αρχή όταν ξεκίνησα ήμουν πολύ καλά αγωνιστικά και πήγαιναν πολύ καλά οι προπονήσεις. Μια μέρα όμως πριν τον πρώτο αγώνα που θα κάναμε, είχα έρθει για μια τονοτική προπόνηση και ένιωσα ένα τράβηγμα στον τετρακέφαλο ψηλά. Δεν έδωσα σημασία αρχικά, με πόναγε και την επόμενη μέρα στους αγώνες, αλλά αγωνίστηκα κανονικά και έκανα το 6.45.
Μέσα μου όμως ήξερα ότι είχα πάθει θλάση, αλλά δεν ήθελα να το σκέφτομαι και δεν του έδινα σημασία. Μέχρι που ήρθε ο επόμενος αγώνας 2 εβδομάδες μετά στο Λουξεμβούργο, όπου αγωνίστηκα, έκανα 6.25 αλλά το πόδι μου έκαιγε κυριολεκτικά. Εκεί κατάλαβα ότι τελείωσε για φέτος ο κλειστός».
Πόσο καιρός πέρασε μέχρι να επανέλθεις;
«Σταμάτησε να με πονάει στο Ευρωπαϊκό κλειστού, όμως επειδή είχα χάσει προπονήσεις και γενικά δεν ήμουν σε φόρμα, δεν πήγε καλά αυτή η διοργάνωση, όπως και στο Πανελλήνιο κλειστού. Κατέκτησα μετάλλιο βέβαια εκεί αλλά δεν ήμουν ικανοποιημένη με την επίδοση που έκανα, με το ζόρι πηδούσε, δεν ήμουν σε καλή κατάσταση».
Φέτος είχαμε και Ευρωπαϊκό Κ23 και Βαλκανικό. Περιέγραψέ μου τις δύο αυτές διοργανώσεις αλλά και τις εμπειρίες που απέκτησες από αυτές.
«Στο Ευρωπαϊκό Κ23 είχα πάει με στόχο να μπω τελικό και από εκεί και πέρα ανάλογα την επίδοση περίμενα πολλά. Θα μπορούσα να είμαι και 8αδα και 3αδα. Πήγα με την 6η επίδοση στη διοργάνωση και ενώ πέρασα στον τελικό σχετικά εύκολα με το πρώτο άλμα, αλλά στον τελικό δεν ξέρω τι πήγε λάθος πραγματικά. Δεν ήμουν αγχωμένη και δεν ξέρω γιατί πήγε τόσο άσχημα.
Το 6.08 που έκανα δεν το κάνω ποτέ, δηλαδή μόνο όταν είμαι τραυματισμένη και δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη με την επίδοση και την 11η θέση. Κρατάω το ότι πέρασα τελικό που ήταν ο πρώτος μου στόχος, αλλά με την επίδοση που είχα το 6.55, μπορούσα να είμαι σίγουρα στην 6αδα τουλάχιστον.
Στο Βαλκανικό που έγινε στην Ελλάδα είχα πάει πολύ χαλαρή και μου αρέσει να αγωνίζομαι πάρα πολύ στον Βόλο. Εκεί πήγε αρκετά καλά, μακάρι να είχα κάνει το ίδιο άλμα και στο Ευρωπαϊκό Κ23. Το ότι ήταν διεθνής διοργάνωση ήταν επίσης πάρα πολύ ωραίο και τιμητικό να εκπροσωπώ τη χώρα μου αγωνιζόμενη στην Ελλάδα, αλλά επίσης στον Βόλο μου αρέσει πολύ το γήπεδο και το έχω συνδυάσει πάντα με καλές επιδόσεις».
Στο Πανελλήνιο ήσουν 2η στο μήκος και 3η στο τριπλούν σε επίπεδο γυναικών, παρόμοια με πέρσι, μόνο που τότε βγήκες 1η στο μήκος.
«Πέρσι είχε πάει πιο καλά η χρονιά, ήταν και η πρώτη σεζόν που έκανα τέτοια άλματα. Φέτος ενώ έκανα ίδιες σχεδόν επιδόσεις, δεν το ευχαριστιόμουν τόσο. Έκανα για παράδειγμα 6.53 και έλεγα ότι μπορώ να δώσω και άλλο. Τεχνικά κάπου το είχα χάσει μετά τον τραυματισμό, το βρήκα στην πορεία, ωστόσο δεν είμαι ικανοποιημένη από τις επιδόσεις φέτος και κρατάω μόνο τη σταθερότητα».
Ποιο ήταν το πιο έντονο συναίσθημα που είχες τη φετινή σεζόν;
«Το ότι πέρασα στον τελικό στο Ευρωπαϊκό Κ23 στο μήκος ήταν η καλύτερη στιγμή φέτος».
Φέτος έκανες και ατομικό ρεκόρ στο τριπλούν. Το επιδιώκεις αυτό; Γιατί το μήκος είναι περισσότερο το αγώνισμά σου.
«Ναι ήταν απίστευτο αυτό (σ.σ. γέλια). Το μήκος είναι μόνο το αγώνισμά μου, στο τριπλούν δεν κάνω καθόλου προπόνηση σκέψου. Απλά στον αγώνα μπαίνω κυρίως για να βοηθήσω τον σύλλογό μου. Δεν επιδιώκω κάτι, αλλά κάπως μου βγαίνει η κίνηση, ειδικά στον αγώνα μου αρέσει πάρα πολύ. Και σαν αγώνισμα μου αρέσει, αλλά δεν το προπονώ για να μην επιβαρύνεται το σώμα».
Πώς είχε μπει στη ζωή σου ο αθλητισμός;
Ήμουν 4η Δημοτικού και με είδε ένας γυμναστής ότι ήμουν πολύ γρήγορη και μου πρότεινε να έρθω στον στίβο. Πήγα εν τέλει και μου άρεσε από την πρώτη στιγμή αυτό που αντίκρισα. Ξεκίνησα στην αρχή με ταχύτητες και μετά πήγα στο μήκος.
Πώς έγινε η μετάβαση από τις ταχύτητες στα άλματα; Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε περισσότερο;
«Ενώ ήμουν σχετικά γρήγορη, ήμουν και πολύ αλτική. Ο προπονητής μου ο παλιός μου είπε να δοκιμάσουμε μήκος και από τότε δεν έχω αλλάξει.
Το τριπλούν απλά μπήκε ως εξέλιξη. Κάναμε στις προπονήσεις λίγο χαλαρά και τριπλούν μαζί με μήκος, είδαμε ότι μπορώ να το εντάξω στους αγώνες και έτσι ξεκινήσαμε στην 3η γυμνασίου.
Μετά όμως όταν άλλαξα προπονητή δεν το είχαμε τόσο στο μυαλό μας, απλά επειδή συνέχιζα να τα πηγαίνω καλά στους αγώνες και πηδούσα πάνω από 13 μέτρα συνέχεια μπήκε και αυτό στους αγώνες μου. Πιο πολύ όμως βοηθητικό για το μήκος το έχουμε».
Από ποιους συλλόγους και προπονητές έχεις περάσει μέχρι τώρα στην πορεία σου;
«Στην αρχή ξεκίνησα στον σύλλογο του γυμναστή που σου είπα πριν, ο οποίος λεγόταν Γυμναστικός. Πέρασα και από την Πυγμή και μετά όταν ήμουν 2ο έτος στη σχολή μου άλλαξα και πήγα με τον κύριο Νίκο Στυλιανίδη στο Πανόραμα».
Τι ρόλο έχει παίξει ο τωρινός σου προπονητής στην εξέλιξή σου;
«Όταν ήρθα στον Νίκο Στυλιανίδη πριν 2 χρόνια κιόλας, είχα ατομικό ρεκόρ 5.93. Την επόμενη χρονιά πήδηξα 6.11, που συνήθως η πρώτη χρονιά είναι περισσότερο προσαρμογής, αλλά κατευθείαν είχα βελτίωση. Πέρσι έκανα 6.55. Με έχει βοηθήσει όπως καταλαβαίνεις πάρα πολύ, μου άλλαξε τελείως τρόπο σκέψης και η προπόνηση ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή που έκανα. Βελτιώθηκα στην ταχύτητα, στην αλτικότητα, στη δύναμη αλλά και στο ψυχολογικό κομμάτι δίπλα του και η γρήγορη εξέλιξή μου οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε εκείνον».
Μίλησε μου για την περσινή χρονιά, το 2024, που τότε ουσιαστικά ξεχώρισες για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πώς έζησες αυτή την ραγδαία εξέλιξη;
«Δεν περίμενα σε καμία περίπτωση να κάνω 6.55 πέρσι, σίγουρα όμως περίμενα να κάνω ατομικό ρεκόρ και να είμαι εκεί στο 6.30-6.40. Ο κλειστός δεν είχε πάει καθόλου καλά, ενώ μπορούσα να πηδήξω πάνω από 6.30, αντιθέτως πηδούσα 6 μέτρα το πολύ και έδωσα όλη μου την προσπάθεια για τον ανοιχτό.
Ξεκίνησα με 6.30 στον πρώτο αγώνα, κάτι το οποίο με τόνωσε ψυχολογικά και μου έδωσε αυτοπεποίθηση γιατί το έκανα σχετικά εύκολα. Μετά σε κάθε αγώνα έκανα ατομικό ρεκόρ και αυτό συνέβαινε γιατί είχα τρομερή βελτίωση τεχνικά και είχα σταθερότητα».
Αυτές οι αλλαγές που μου ανέφερες τόσο σε συλλόγους όσο και σε προπονητές, πώς προέκυπταν και πόσο επηρεάζουν έναν αθλητή;
«Οι αλλαγές γινόντουσαν από θέμα καλύτερης στήριξης καθαρά. Όταν ήρθα στο Πανόραμα είδα ότι αυτός ο σύλλογος μου τα προσφέρει όλα και δεν χρειάζεται να αλλάξω κάτι από τότε. Σίγουρα επηρεάζουν γιατί αλλάζεις περιβάλλον, έχεις καινούργιους συναθλητές, αλλά από όταν ήρθα εδώ δεν χρειάστηκε να αλλάξω ή να ψάξω κάτι άλλο».
Πες μου για τον αγώνα σου όπου πέτυχες το 6.55 στο μήκος, ενώ στον προκριματικό είχες 5.85.
«Την προηγούμενη μέρα είχα κάνει τριπλούν και είχα επιβαρυνθεί αρκετά. Έτσι είπα στον προκριματικό να πάω πολύ χαλαρά και ίσα ίσα να περάσω, καθώς το όριο ήταν 5.80. Στον τελικό ήξερα ότι θα τα πάω καλά και περίμενα ένα μεγάλο άλμα, ήμουν πολύ συγκεντρωμένη σε αυτό».
Το Πανελλήνιο ρεκόρ είναι 7.03. Πόσο μακριά είναι αυτή η επίδοση πιστεύεις;
«Να σου πω την αλήθεια δεν το κοιτάω, είναι εντελώς άλλο επίπεδο το 7.03 και δεν μπορώ να πω τώρα ότι μπορώ να πετύχω τέτοιες επιδόσεις. Σε λίγα χρόνια ελπίζω να φτάσω όσο γίνεται πιο κοντά και δεν θέλω να μείνω στο 6.55. Θέλω να βελτιώνομαι διαρκώς».
Το 2024 ήταν σημαντικό όχι μόνο για το ατομικό σου ρεκόρ στο μήκος, αλλά και γιατί έκανες το ντεμπούτο σου με την Εθνική ομάδα σε επίπεδο Ανδρών/Γυναικών στο Βαλκανικό της Σμύρνης. Τι σημαίνει αυτό για σένα και πώς έζησες εκείνη τη διοργάνωση;
«Είχα ενθουσιαστεί πάρα πολύ γιατί όπως είπες, ήταν η πρώτη μου διοργάνωση. Φαντάσου δεν είχα πάει καν Βαλκανικό μικρότερης κατηγορίας ποτέ, οπότε ήταν η πρώτη μου φορά κατευθείαν στο Ανδρών/Γυναικών. Ήμουν πολύ χαρούμενη αλλά και πολύ αγχωμένη γιατί δεν το είχα ξαναβιώσει. Ο αγώνας βέβαια δεν εξελίχθηκε πολύ καλά, ωστόσο κρατάω την εμπειρία».
Ποιους αθλητές ή αθλήτριες θαύμαζες κυρίως στα πρώτα σου βήματα;
«Σίγουρα τη Σπάνοβιτς, γιατί έχει τρελή τεχνική και αυτή παρακολουθούσα όλα αυτά τα χρόνια περισσότερο».
Το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα φέτος πόσο μακριά ήταν;
«Το όριο σαν επίδοση ήταν μακριά αρκετά, αλλά από ranking θα μπορούσα να τα πάω καλύτερα. Ήμουν περίπου στο τοπ 50 και πήγαιναν οι 36, οπότε λίγο καλύτερα να τα είχα πάει θα ήμουν εκεί κοντά. Στο Βαλκανικό και στο Πανελλήνιο το σκεφτόμασταν, για αυτό πήγα και σε 2 αγώνες στο εξωτερικό, οι οποίοι δεν πήγαν τόσο καλά».
Είπες ότι στο τριπλούν δεν δίνεις τόσο βάση όσο στο μήκος, αλλά παρόλα αυτά κάνεις υψηλές επιδόσεις. Τι πιστεύεις ότι μπορείς να καταφέρεις και σε αυτό το αγώνισμα;
«Επειδή στην προπόνηση δεν το δουλεύω σχεδόν καθόλου, σκέψου φέτος έκανα μόλις 2 προπονήσεις, οι οποίες σίγουρα δεν φτάνουν. Το τριπλούν είναι πολύ τεχνικό αγώνισμα και έχει πολλές επιβαρύνσεις. Δεν ξέρω πόσο θα μπορούσα να φτάσω, αλλά επειδή βελτιώνω τη δύναμή μου συνεχώς και την αλτικότητα μου, πιστεύω μπορώ να βελτιώσω και άλλο τις επιδόσεις μου».
Πότε πήρες απόφαση να ακολουθήσεις επαγγελματικά τον στίβο και τον αθλητισμό;
«Να σου πω την αλήθεια πέρσι. Είχα κάνει ένα διάλειμμα ενδιάμεσα, για μια χρονιά δεν έκανα καθόλου στίβο και είχα σταματήσει. Δεν τα πήγαινα καθόλου καλά και με είχε ρίξει πάρα πολύ ψυχολογικά αυτό. Έδινα και Πανελλήνιες τότε, οπότε το άφησα εντελώς. Όταν όμως ήρθα στον κύριο Νίκο και πέρασε η πρώτη χρονιά και είχα υψηλές επιδόσεις και ατομικά ρεκόρ, τότε άρχισα να το βλέπω διαφορετικά».
Αυτές τις δύο χρονιές που έχεις ανέβει και εσύ σαν αθλήτρια ποια είναι η πιο συγκινητική στιγμή που έχεις περάσει;
«Η πιο συγκινητική στιγμή ήταν όταν έκανα 6.11 στο Καυτανζόγλειο, γιατί μέχρι τότε δεν είχα περάσει ποτέ τα 6 μέτρα και με πείραζε πολύ που δεν το είχα φτάσει τόσες χρονιές. Αυτό μου έδινε κίνητρο και να συνεχίσω να κάνω στίβο, το είχα βάλει σαν προσωπικό στόχο».
Πόσο βοηθάει η ζωή στη Θεσσαλονίκη κάποιον που κάνει στίβο;
«Εγώ μένω μακριά από το Καυτανζόγλειο και επειδή δεν έχω μεταφορικό μέσο, πάω κυρίως με το λεωφορείο και είναι 1 ώρα από το σπίτι μου το γήπεδο. Αυτό είναι ταλαιπωρία ειδικά όταν είχα και τη σχολή. Στο Καυτανζόγλειο υπήρχαν πολλά προβλήματα τα οποία βέβαια τα τελευταία χρόνια τα φτιάχνουν. Σίγουρα δεν είναι το ιδανικό αυτή τη στιγμή αλλά βλέπω πρόθεση για βελτίωση».
Έχεις κάποια ρουτίνα πριν τους αγώνες;
«Το πιο βασικό που κάνω είναι να τρώω κάθε πρωί φέτα ψωμί με μέλι, πριν από κάθε αγώνα πάντα, το έχω συνδυάσει έτσι. Σίγουρα θα κάνω μια βόλτα, αν ο αγώνας είναι το απόγευμα. Να πιω έναν καφέ, να χαλαρώσω λίγο να μη σκέφτομαι, ανάλογα και τη σημαντικότητα του αγώνα φυσικά. Ακούω και πολύ μουσική επίσης πριν τους αγώνες».
Έχεις περάσει από άλλους τραυματισμούς;
«Πιο σοβαρούς τραυματισμούς όχι, αλλά όταν είχα πρωτοέρθει στον κύριο Νίκο είχα στη μέση μου δισκοκήλη, κάτι το οποίο με δυσκόλεψε πολύ και για ένα διάστημα δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση. Όμως αυτό με ενδυνάμωση το ξεπέρασα.
Τώρα θλάση δεν είχα πάθει ξανά ποτέ στη ζωή μου, οπότε δεν είχα ιδέα ούτε πώς αισθάνεσαι ούτε τίποτα και για αυτό το άφησα για λίγο και νόμιζα ότι είναι μικροτράβηγμα. Μέχρι που έκανα μαγνητική βέβαια. Δυσκολεύτηκα αρκετά γιατί μου συνέβη στην καλύτερη φάση που ήμουν στον κλειστό στίβο».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο θετικό σου και ποιο θεωρείς κάποιο ελάττωμα σου που θα ήθελες να διορθώσεις;
«Γενικά δεν το βάζω κάτω. Αν πιστεύω ότι μπορώ να τα καταφέρω κάπου δεν πρόκειται να το παρατήσω με τίποτα. Από την άλλη κάποιες φορές σκέφτομαι πολύ επιπόλαια όπως τότε με τον τραυματισμό μου που είχα περάσει και γενικά δεν έχω τόσο υπομονή».
Τι στόχους έχεις βάλει για την επόμενη χρονιά;
«Σίγουρα θέλω να βελτιωθώ τεχνικά και πιστεύω ότι μπορώ να περάσω τα 6.55. Στο μυαλό μου έχω το Ευρωπαϊκό ανοιχτού που είναι και ο μεγαλύτερος στόχος για το 2026 και επίσης θέλω να είμαι σταθερή στις επιδόσεις μου και να μπορέσω να κάνω κάποιο ατομικό ρεκόρ».