Η Ανθή-Κοραΐνη Κυριακοπούλου ανοίγει την καρδιά της στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το mpaladofatses.gr, μιλώντας για τη φετινή της πορεία, τις χαρές και τις δυσκολίες που βίωσε, καθώς και τη δύναμη που αντλεί μέσα από τον στίβο. Μιλά για τον ρόλο του προπονητή και της ομάδας της, για την πιο γλυκιά νίκη που αφιέρωσε στον πατέρα της, τον οποίο έχασε το 2020, αλλά και για την αγάπη που τη συνδέει με τον αθλητισμό από τα παιδικά της χρόνια. Σήμερα, κοιτάζει μπροστά με πίστη, αποφασιστικότητα και τον ίδιο ρομαντισμό που τη συντροφεύει από την πρώτη στιγμή.
Η Ανθή-Κοραΐνη Κυριακοπούλου δεν είναι απλώς μία ακόμη πρωταθλήτρια της ημιαντοχής. Είναι μια αθλήτρια που έχει μάθει να παλεύει, να αντέχει και να ξανασηκώνεται, όσα εμπόδια κι αν της φέρει η ζωή. Από την Κατερίνη μέχρι την Αθήνα και πλέον στον Βόλο, η διαδρομή της είναι γεμάτη επιτυχίες, τραυματισμούς, προσωπικές δοκιμασίες αλλά και συγκινήσεις που τη διαμόρφωσαν.
Η φετινή σεζόν την βρήκε πιο ώριμη και πιο έτοιμη από ποτέ. Με ατομικό ρεκόρ στα 1500 μέτρα, σημαντική εμφάνιση στο Ευρωπαϊκό Ομάδων, μετάλλια σε Βαλκανικό και Πανελλήνιο, αλλά και πρόκριση στο Ευρωπαϊκό Κλειστού για πρώτη φορά στην καριέρα της, η Κυριακοπούλου απέδειξε ότι οι δυσκολίες του παρελθόντος την έχουν κάνει πιο δυνατή.
Η απώλεια του πατέρα της το 2020 παραλίγο να τη φέρει εκτός στίβου. Αντί όμως να σταματήσει, βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει για εκείνον. Η πιο γλυκιά της νίκη ήρθε λίγο αργότερα, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, με μια πρώτη θέση που είχε περισσότερο συναισθηματική αξία.
Σήμερα, με οδηγό τον προπονητή της Μιχάλη Αναγνώστου και την στήριξη του Παναθηναϊκού, κοιτάζει μπροστά. Μεγάλος της στόχος; Να παραμένει υγιής, να βελτιώνεται συνεχώς και να απολαμβάνει αυτό που αγαπά: τον στίβο, τον πιο σκληρό αλλά και τον πιο ρομαντικό από όλους τους δρόμους.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Ο βασικός στόχος φέτος ήταν το Ευρωπαϊκό ομάδων και όλοι δώσαμε το 100% για την Ελλάδα
Σε τι κατάσταση βρίσκεσαι αυτή την περίοδο;
«Αυτή τη στιγμή έχω τελειώσει όλους τους αγώνες, έχω κάνει 2 εβδομάδες χαλάρωμα να ξεκουραστώ γιατί στο πανελλήνιο πρωτάθλημα η αλήθεια είναι ότι τα έδωσα όλα και βγήκα λίγο off. Τώρα ξαναμπήκα στην προετοιμασία και στις προπονήσεις.
Τα τελευταία χρόνια αγωνίζομαι σε περισσότερους αγώνες και στον κλειστό βγαίνω περισσότερο στο εξωτερικό. Ο προπονητής μου είναι της φιλοσοφίας ότι πρέπει να κάνουμε αρκετούς αγώνες και οπότε κυνηγάμε αγώνες στο εξωτερικό. Αυτό μας βοηθάει και να προσαρμοζόμαστε καλύτερα αγωνιστικά.
Σίγουρα ένας δυνατός αγώνας είναι ένα καλό test για να δεις σε τι κατάσταση βρίσκεσαι και ταυτόχρονα μαζεύουμε βαθμούς για το ranking. Αποκτώ περισσότερη εμπειρία αγωνιζόμενη με ξένους αθλητές επίσης».
Τι διαφορετικό έζησες σε κάθε διοργάνωση φέτος;
«Το Ευρωπαϊκό ομάδων ήταν ο κύριος στόχος μου της φετινής χρονιάς και ήθελα να συμμετέχω γιατί την προηγούμενη διοργάνωση την έχασα λόγω τραυματισμού και ήταν κάτι που με στεναχώρησε. Εκεί βγήκε το πρώτο ρεκόρ με το 4.12, αγωνίζονταν βέβαια πολλές καλές και δυνατές αθλήτριες.
Ήταν γενικά μια διοργάνωση όπου όλοι δώσαμε το 100% για να μείνουμε στην κατηγορία και αυτό ενθάρρυνε κάθε αθλητή σε κάθε αγώνισμα. Όσο βλέπαμε τους προηγούμενους αθλητές να δίνουν τον αγώνα τους, έδινε κίνητρο στους επόμενους να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Ήθελα πάρα πολύ να κάνω μια καλή επίδοση και έτσι βγήκε το ρεκόρ και η θέση.
Μετά το Βαλκανικό ήταν στον Βόλο, όπου πλέον έχω μετακομίσει και μένω. Ήταν κάτι πολύ ωραίο γιατί γινόταν στη χώρα μας και είχαμε δίπλα όλους τους Έλληνες στο πλάι μας.
Μια ατομική επίδοση που έγινε στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα είναι σίγουρα κάτι πολύ ωραίο γιατί περίμενα πώς και πώς μια τέτοια επίδοση. Το έβλεπα δηλαδή και από την προπόνησή μου ότι είμαι πολύ καλά και γενικά μέσα στη χρονιά περίμενα μια τέτοια επίδοση. Αυτή εν τέλει ήρθε στο Βαλκανικό με μια 2η θέση όπου είχα μια πολύ δυνατή αντίπαλο μπροστά μου. Πιστεύω όμως ότι μπορώ να στοχεύσω και καλύτερες επιδόσεις.
Στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που ήταν μια εβδομάδα μετά μπαίνω στα 1500 που είναι το κύριο αγώνισμά μου, αλλά μπαίνω και στα 800 πολλές φορές όπου έχω τη συναθλήτριά μου τη Γεωργία Δεσπολλάρη, η οποία κάνει εξαιρετικές εμφανίσεις. Μπήκα στα 800 με στόχο να είμαι στα μετάλλια, κάτι που το κατάφερα με την 3η θέση αλλά και να μπορώ να βοηθήσω και τη Γεωργία που κυνηγούσε βαθμούς για το παγκόσμιο.
Στα 1500 προσπάθησα να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα σε θέμα χρόνου, χωρίς να θεωρώ ότι θα έβγαινε κάτι καλύτερο από αυτό που έκανα στο Βαλκανικό. Αυτό γιατί ήμουν και μόνη μου μπροστά και δεν το πίστευα τόσο πολύ, οπότε προσπάθησα να διασφαλίσω τη θέση. Προσπάθησα να κρατήσω ένα καλό ρυθμό και βγήκε το 4.16 με 1η θέση. Τέλος αγωνίζομαι και στη σκυτάλη στο 4χ400 όπου αγωνίζομαι χωρίς άγχος εννοείται καθώς το κάνω για να βοηθήσω την ομάδα του Παναθηναϊκού».
Η πρόκριση μου για πρώτη φορά στο Ευρωπαϊκό κλειστού με τόνωσε ψυχολογικά σε μια δύσκολη περίοδο
Είσαι ικανοποιημένη με την έκβαση της σεζόν;
«Είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη και ευχαριστημένη πρώτα από όλα ότι είμαι υγιής. Η σεζόν ξεκίνησε καλά γιατί έκανα ένα ρεκόρ διαδρομής στον Μαραθώνιο της Αθήνας στα 5000 μέτρα όπου πήρα και την 1η θέση. Συμμετέχω αρκετές φορές σε 5αρια γιατί με βοηθάει στην προετοιμασία για τα 1500. Έπειτα μου ήρθαν πολλές ατυχίες. Αρρώστησα αρκετές φορές μέσα στη σεζόν, ανά 2 εβδομάδες ήμουν άρρωστη με διάφορες ιώσεις και πυρετούς και ενώ είχα φτάσει σε ένα πολύ καλό επίπεδο προπονητικό, όλα αυτά δεν μου άφηναν περιθώρια να εξελιχθώ.
Δεν μπορούσα να κάνω πολλές προπονήσεις και συνάμα δεν έβγαιναν οι κούρσες. Μέχρι που ήρθε η πρόκρισή μου για το Ευρωπαϊκό κλειστού μέσω ranking που δεν είχα ξαναπάει. Δεν το περίμενα η αλήθεια είναι με όλα αυτά που μου έτυχαν, αλλά επειδή είχα μαζέψει πολλούς βαθμούς από την προηγούμενη χρονιά, βρέθηκα στην κατάταξη στη θέση 29 και έτσι πήγα στην Ολλανδία. Σωματικά βέβαια δεν ήμουν έτοιμη και φάνηκε αλλά ήταν μια πολύ μεγάλη εμπειρία.
Αυτό μου τόνωσε ψυχολογικά και έθεσα νέους στόχους για την καλοκαιρινή σεζόν. Αποφασίσαμε να πάω προετοιμασία με τη βοήθεια του ΣΕΓΑΣ κιόλας στο Καρπενήσι και ήμασταν περίπου 2 περίπου μήνες εκεί. Με πολύ προπόνηση και αφοσίωση βγήκε η καλοκαιρινή σεζόν με επιτυχία».
Πώς ξεκίνησε το ταξίδι σου στον αθλητισμό;
«Ξεκίνησα από την Κατερίνη. Τότε γινόταν συλλογή ταλέντων στο δημοτικό και μέχρι την 5η δημοτικού ήμουν σε αυτή την επιλογή ταλέντων. Δοκιμάζαμε διάφορα αθλήματα και μετά επέλεξα τον στίβο. Άρχισα από τον Αρχέλαο Κατερίνης με τον κύριο Νίκο Μαντζόλη και κάπου εκεί «μπήκε το μικρόβιο» με τον στίβο.
Μετά από αρκετά χρόνια ήρθα στην Αθήνα στον ΓΣ Γλυφάδας όπου έκανα προπονήσεις με τον κύριο Περίφανο και τον κύριο Χάντζο. Μαζί τους είχα πολλές επιτυχίες, κέρδισα πανελλήνια πρωταθλήματα, πέτυχα ατομικά ρεκόρ και μετά πήρα τη μεταγραφή στον Παναθηναϊκό. Προπονητής μου είναι πλέον ο Μιχάλης Αναγνώστου με τον οποίο έχω τις πιο μεγάλες επιτυχίες.
Η κλίση μου πάντα ήταν στην ημιαντοχή και σιγά σιγά έβλεπα ότι τα 1500 μέτρα μου ταιριάζουν
Πώς διάλεξες τις μεσαίες και μεγαλύτερες αποστάσεις ως το αγώνισμά σου;
«Θεωρώ ότι με διάλεξαν, δεν τα διάλεξα εγώ (σ.σ. γέλια). Η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε πολύ το μήκος όσο και αν φαίνεται περίεργο. Όμως φαινόταν ότι η κλίση μου ήταν στην ημιαντοχή. Είχα και αρκετή ταχύτητα, αλλά ποτέ δεν το έβλεπα σοβαρά, πάντα το είχα ως διέξοδο από την καθημερινότητα. Επαγγελματικά και πιο σοβαρά το είδα πολύ αργότερα και για αυτό έχασα και αρκετά χρόνια. Οπότε επειδή είχα ταχύτητα και αντοχή επιλέξαμε με τον προπονητή μου τότε να είμαι στα 600 μέτρα και στο 100αρι στην τότε κατηγορία.
Μετά τα 1500 ήρθαν σταδιακά. Αγωνιζόμουν και στα 800 όπου τότε στο σχολικό πρωτάθλημα είχα βγει 3η και τα 1500 τα είχα ως 2ο αγώνισμα. Σιγά σιγά όμως έβλεπα ότι τα 1500 μου ταιριάζουν περισσότερο».
Πότε κατάλαβες ότι θα ασχοληθείς επαγγελματικά με τον στίβο;
«Σίγουρα όταν ήρθα στην Αθήνα. Πάντα ήμουν ανταγωνιστική ως άνθρωπος, αλλά εντάξει όταν είσαι σε μικρή ηλικία θες να τα κάνεις όλα, και να βγεις και να ξενυχτήσεις και όλα αυτά δεν συνδυάζονται με τον πρωταθλητισμό. Εκεί το έχανα λίγο εκείνα τα χρόνια, αλλά όταν ήρθα στην Αθήνα και έκανα το 4:15 πίστεψα περισσότερο στον εαυτό μου. Πάντα όμως οι προπονητές που είχα με βοηθούσαν πάντα στο να μπορώ να συγκεντρώνομαι και να μην χάνω τους στόχους μου.
Από όταν ήρθα στην Αθήνα είχα καθιερωθεί στην πρώτη τριάδα και πάντα ήμουν στα μετάλλια. Πέρασα πολλούς τραυματισμούς η αλήθεια είναι όμως και μου στοίχισαν. Όταν ένας αθλητής παλεύει με τους τραυματισμούς, κάπως χάνει και τη ροή του. Κάνεις καθημερινά προπονήσεις, βρίσκεσαι σε καλή φόρμα, αλλά όταν έρχεται ο τραυματισμός, όσο να ναι σε ρίχνει και σωματικά και ψυχολογικά.
Για παράδειγμα είχε τύχει αρκετές φορές να είμαι σε προετοιμασία στο Καρπενήσι, να βρίσκομαι σε εξαιρετική κατάσταση, να είμαι έτοιμη δηλαδή να διεκδικήσω και επιδόσεις και θέσεις και να πάω σε διοργανώσεις μεγάλες και να παθαίνω 2 εβδομάδες πριν τον αγώνα οστικά.
Συνήθως από οστικά κάτω άκρων υπέφερα. Αυτό είναι ό,τι χειρότερο και τα οστικά που είχα ήταν αρκετά σοβαρά. Ο γιατρός μου έλεγε ότι δεν γίνεται να συνεχίσω να τρέχω, καθώς θα έσπαγε το κόκαλο. Το είχα πάθει αυτό συνεχόμενες χρονιές και αρκετές φορές είχε περάσει από το μυαλό μου η σκέψη να σταματήσω τον στίβο. Σωματικά μπορεί να το βρεις, αλλά πρέπει να είσαι καλά και ψυχολογικά για να αντέξεις όλη την προετοιμασία. Είναι εύκολο να το αντέξεις αν είναι στο τέλος τη σεζόν, αλλά όταν είσαι στο υπόλοιπο της χρονιάς είναι πολύ δύσκολο να το αντέξεις».
Όταν έχασα τον πατέρα μου το 2020 σκέφτηκα να σταματήσω τον στίβο. Η νίκη αργότερα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα είναι η πιο γλυκιά που έχω βιώσει
Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος που θυμάσαι στην καριέρα σου;
«Η πιο δύσκολη περίοδος που μου στοίχισε αρκετά σε τραυματισμό πάντα, γιατί έχω περάσει και την απώλεια του πατέρα μου που ήταν θεωρώ το πιο δύσκολο από κάθε άλλο, ήταν τη χρονιά με το Μπρούνο Ζάουλι στο Ιράν. Το έχασα λόγω τραυματισμού, ενώ ήμουν σε άριστη κατάσταση προπονητικά, θα γινόταν και το εαρινό στα Τρίκαλα για πρώτη φορά για πρόκριση και τραυματίστηκα 2 εβδομάδες πριν.
Προσπαθούσα να επανέλθω με τον προπονητή μου, πηγαίναμε για μαγνητικές στη Λάρισα, έκανα κολύμπι για να μπορέσω να κρατηθώ σε φόρμα, αλλά δεν μπόρεσα. Πονούσα πολύ και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Είχα πάει τότε και για προετοιμασία στην Νότια Αφρική, είχα επενδύσει πολύ δηλαδή και μου στοίχισε.
Τώρα το πιο δύσκολο κομμάτι που έχω βιώσει είναι όταν έχασα τον πατέρα μου το 2020. Ήταν ένας άνθρωπος που πάντα με στηρίζει και με πίεζε με την καλή έννοια για τον στίβο από μικρή ηλικία. Όταν συνέβη αυτό είχα αποφασίσει να σταματήσω τον στίβο. Δεν είχα πλέον αυτό το στήριγμα που είχα, αλλά οι κοντινοί μου άνθρωποι με έπεισαν να μην αποσυρθώ και να το κάνω για εκείνον.
Έφυγα μετά την καραντίνα, που ξαναγίνονταν οι αγώνες, στο Καρπενήσι 1 μήνα και κατέβηκα στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στην Πάτρα τότε και πήρα την 1η θέση. Είναι η πιο ευχάριστη και η πιο γλυκιά νίκη που έχω βιώσει».
Πώς διαχειρίζεσαι τέτοιες δύσκολες στιγμές, καθώς και την πίεση του πρωταθλητισμού;
«Με τον χρόνο και την εμπειρία σίγουρα. Διαφορετικά το διαχειρίζεσαι σε πιο μικρή ηλικία οποιοδήποτε συναίσθημα, είτε αυτό είναι λύπη, είτε άγχος, είτε κούραση και διαφορετικά το αντιμετωπίζεις σε μεγαλύτερη ηλικία. Ο περίγυρός σου παίζει πολύ σημαντικό ρόλο καθώς και το πόσο πιστεύεις και εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου».
Ο Μιχάλης Αναγνώστου είναι από τους καλύτερους προπονητές ημιαντοχής. Με στηρίζει και με κάνει να νιώθω σίγουρη ακόμα και σε δύσκολες στιγμές
Ποια είναι η σχέση σου με τον προπονητή σου, τον Μιχάλη Αναγνώστου και πώς βλέπεις την εξέλιξή σου μαζί του;
«Για μένα θεωρώ ότι είναι, αν όχι ο καλύτερος, σίγουρα ένας από τους καλύτερους προπονητές στο στοιχείο του, την ημιαντοχή. Η σχέση μας είναι πάρα πολύ καλή, με στηρίζει αφάνταστα, μου εκπέμπει σιγουριά και όταν μπαίνω σε κάθε αγώνα ξέρω ότι είναι εκεί να με πιστεύει και να με στηρίζει. Ακόμα και σε δύσκολες περιόδους, με κάνει να νιώθω σίγουρη για μένα και αντλώ δύναμη να συνεχίσω. Επίσης όλη η ομάδα που έχουμε στον σύλλογο είναι πολύ δυνατή και έχουμε και πολύ καλή σχέση και μεταξύ μας οι αθλητές».
Ποια είναι η μεγαλύτερη αλλαγή που έχεις δει μαζί του;
«Πέρα από το σωματικό και την δουλειά που κάνουμε, είναι και το ψυχολογικό κομμάτι. Η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που μου έλειπε και την έχω αποκτήσει δίπλα του».
Τι διαφορετικό νιώθεις όταν αγωνίζεσαι σε 800 και 1500 μέτρα και τι προτιμάς από τα δύο;
«Και το 800αρι μου αρέσει αρκετά. Έχει μια παρατεταμένη ταχύτητα και σιγά σιγά φεύγει από την ημιαντοχή και γίνεται ταχύτητα με αυτούς τους χρόνους που γίνονται (σ.σ. γέλια). Μου αρέσει αρκετά το αγώνισμα απλά επειδή πάντα το συναντώ σε 2η μέρα ή επειδή κυνηγάω επιδόσεις για το 1500αρι, δεν μπορώ να το τρέξω ελεύθερα πολλές φορές. Έτσι πλέον έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα να με βοηθά για τα 1500 μέτρα. Σίγουρα το 1500ρι είναι το αγώνισμά μου και το θεωρώ “δικό μου άθλημα”».
Φέτος είμαι χαρούμενη που είδα αρκετές νεαρές αθλήτριες με καλές επιδόσεις στην ημιαντοχή, δείχνει ότι κάτι γίνεται καλά
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στις μεσαίες και μεγαλύτερες αποστάσεις;
«Από φέτος που έχω φύγει από την Αθήνα και θα είμαι μακριά από το γκρουπ μου, η μεγαλύτερη δυσκολία που πιστεύω θα βιώσω είναι η μοναξιά. Ο στίβος γενικά είναι μοναχικό άθλημα, αλλά όταν βρίσκεσαι σε έναν σύλλογο ακόμα και στο ζέσταμα ή στην κουβέντα που θα έχετε στον πάγκο είναι πολύ σημαντικό στη ψυχολογία σου. Θέλει όμως γερό στομάχι, θέληση και αποφασιστικότητα για να ακολουθήσεις αυτόν τον χώρο».
Γεννήθηκες στον Άγιο Δομίνικο αλλά μεγάλωσες στην Κατερίνη. Έχεις ξανά επισκεφτεί τον Άγιο Δομίνικο ή έχεις μνήμες από τότε; Αν και ήσουν πολύ μικρή όταν έφυγες.
Ναι έφυγα αρκετά μικρή μαζί με τη μητέρα μου και είχαμε έρθει στον πατέρα μου στην Κατερίνη. Έχω ξαναπάει βέβαια πιο μεγάλη και έχω κάποιες μνήμες, αλλά πολύ παιδικές. Δηλαδή θυμάμαι τη θάλασσα και στιγμές με την οικογένεια της μητέρας μου, αλλά μέχρι εκεί.
Παράλληλα με τον αθλητισμό έχεις σπουδάσει και νοσηλευτική.
«Έχω σπουδάσει στο ΙΕΚ Ακμή που έδινε υποτροφίες ο ΣΕΓΑΣ, ως βοηθός νοσηλευτικής και μαιευτικής και τώρα έκανα μεταγραφή με το 10% από τις πανελλήνιες και έχω περάσει στο τμήμα βιοϊατρικής και βιοχημείας στη Λάρισα. Πλέον θέλω να συνδυάσω και σπουδές και αθλητισμό, δεν θα χρειάζεται να δουλεύω full time παράλληλα, όπως έκανα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς έχω τη βοήθεια του Παναθηναϊκού.
Πέρσι και πρόπερσι συνδύαζα δουλειά και στίβο, ήμουν στο Athlete Training OAKA του Παύλου Τίμπα ως γυμνάστρια, αλλά ήταν μέσα στο ΟΑΚΑ και αυτό μου ήταν εύκολο να προπονούμαι. Επίσης είχα πάρα πολύ στήριξη και κατανόηση από τον Παύλο στο να μπορώ να φύγω για 1 μήνα για προετοιμασία. Δεν βρίσκεις δουλειές που στο επιτρέπουν αυτό».
Πώς βλέπεις γενικά την εξέλιξη του αγωνίσματός σου;
«Παλαιότερα υπήρχαν πολύ καλές επιδόσεις. Δεν ξέρω τι έχει συμβεί, ίσως να χρειάζεται μια εξέλιξη και από τη μεριά των προπονητών. Όταν πηγαίνουμε για προετοιμασία στο εξωτερικό, βλέπουμε πολλούς προπονητές άλλων χωρών και τη νοοτροπία τους. Στην Ελλάδα είναι δύσκολο το θέμα του βιοπορισμού.
Δηλαδή είναι δύσκολο ένα παιδί που θέλει να αφοσιωθεί στον πρωταθλητισμό χωρίς να έχει στήριξη και να πρέπει να συνδυάσει δουλειά και προπονήσεις. Φέτος πάντως είμαι πολύ χαρούμενη που βλέπω στη γυναικεία ημιαντοχή από πολλές νεαρές αθλήτριες πολύ καλές επιδόσεις. Δείχνει ότι ίσως κάτι γίνεται καλά και είναι θετικό για το μέλλον».
Είχες ποτέ κάποιον αθλητή ή αθλήτρια που να σε εντυπωσίαζε;
«Κάποτε είχα μεγάλη αδυναμία στην Γκενζέμπε Ντιμπάμπα, μια αθλήτρια από την Αιθιοπία. Μου άρεσε το πώς δουλεύει, το τρέξιμό της και είχα και μπλουζάκι που πίσω έγραφα το όνομά της και το φορούσα στο γήπεδο».
Ποιος είναι ο πιο σημαντικός αγώνας σου μέχρι στιγμής;
«Σε διάκριση είναι το 4:12 που έκανα τώρα στη Μαδρίτη, το 1500ρι που κέρδισα το 2021 ήταν πολύ συναισθηματικός αγώνας για τους λόγους που είπαμε πριν , το ήθελα πάρα πολύ και τέλος μου άρεσε ο αγώνας στα 5000 μέτρα στον μαραθώνιο της Αθήνας».
Είμαστε επαγγελματίες σε ερασιτεχνικό άθλημα. Χρειάζεται πολύ πείσμα και αφοσίωση ο στίβος
Ποιοι είναι η στόχοι σου για την επόμενη χρονιά;
«Αρχικά να είμαι υγιής, μετά από τόσα που έχω περάσει. Οι στόχοι αλλάζουν αρκετά μετά και τις επιδόσεις που έχω πετύχει. Θέλω να παρευρίσκομαι στις σημαντικές διοργανώσεις και ατομικές επιδόσεις στα αγωνίσματα που κάνω και να βελτιώνομαι.
Η πιο μεγάλη διοργάνωση που έχω συμμετάσχει είναι το ευρωπαϊκό κλειστού φέτος, η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να συνέχιζα και φέτος. Σιγά σιγά σκέφτομαι πότε θα σταματήσω, αν και το σώμα μου δείχνει άλλα πράγματα, μια περίεργη εξέλιξη και είμαι στα καλύτερά μου. Δεν ξέρω να το εξηγήσω αυτό γιατί συμβαίνει. Πιστεύω ότι μπορώ να βρεθώ και σε κάποιο παγκόσμιο».
Τι συμβουλή θα έδινες σε κάποιον ή κάποια που θέλει να ξεκινήσει στίβο;
«Να αγαπάει αυτό που κάνει, να μην το δει σαν δουλειά και να πιστεύει στον εαυτό του, γιατί εμείς που κάνουμε στίβο είμαστε ρομαντικοί. Είμαστε επαγγελματίες σε ερασιτεχνικό άθλημα, είναι σκληρό άθλημα και απαιτεί πολύ πείσμα και αφοσίωση αλλά αυτό διαμορφώνει και φτιάχνει χαρακτήρες για τη ζωή σου μετέπειτα».