Η Στέλλα Σμαραγδή μιλάει αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το mpaladofatses.gr για το ταξίδι της από τη ζωή στη Θεσσαλονίκη μέχρι τα μεγαλύτερα στάδια του κόσμου. Περιγράφει πώς η αναπηρία της έγινε η δύναμή της, τις δυσκολίες και τις θυσίες που τη διαμόρφωσαν, αλλά και τις στιγμές συγκίνησης που έζησε στις τρεις Παραολυμπιάδες. Με λόγια γεμάτα ειλικρίνεια και πάθος, μοιράζεται το όραμά της για τον παραολυμπιακό αθλητισμό στην Ελλάδα και στέλνει μήνυμα ελπίδας σε κάθε παιδί που ονειρεύεται να βρεθεί στον στίβο.
Η Στέλλα Σμαραγδή είναι μια αθλήτρια που έχει μάθει να μετατρέπει κάθε δυσκολία σε πηγή δύναμης.
Από τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσε με τη μαιευτική παράλυση στο χέρι της, μέχρι τη στιγμή που πάτησε για πρώτη φορά σκάμμα, η ζωή της είναι γεμάτη ιστορίες πίστης, αγώνα και επιμονής. Η ίδια συνηθίζει να λέει πως «η αναπηρία μου είναι η δύναμή μου» – μια φράση που δεν έμεινε μόνο στα λόγια αλλά αποτυπώθηκε σε κάθε βήμα της πορείας της.
Στα 17 της βρέθηκε να αγωνίζεται στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, εκεί όπου την αποκάλεσαν «Σταχτοπούτα της Ελληνικής αποστολής». Από εκείνη τη στιγμή, η νεαρή αθλήτρια δεν έβλεπε πλέον τον εαυτό της μόνο ως κορίτσι που αγαπά τον στίβο, αλλά ως πρωταθλήτρια που μπορούσε να σταθεί δίπλα στους κορυφαίους. Οι εμπειρίες που ακολούθησαν, από τις δύσκολες στιγμές του Ρίο, μέχρι την επιστροφή της στο Τόκιο έπειτα από σοβαρό τραυματισμό, χτίζουν ένα ταξίδι που μόνο έμπνευση μπορεί να προκαλέσει.
Η Στέλλα Σμαραγδή δεν μιλά μόνο για τις επιτυχίες. Μιλά για την αποδοχή, για τις στιγμές που έφτασε κοντά στην απογοήτευση, για το πώς ξανασηκώθηκε κάθε φορά. Μιλά για τη χαρά να φορά το εθνόσημο, για το βάρος και την τιμή που νιώθει να αγωνίζεται με τα χρώματα της Ελλάδας, αλλά και για το όνειρο που συνεχίζει να την κρατά ζωντανή στον στίβο. Να κατακτήσει ακόμη περισσότερα και να εμπνεύσει τα παιδιά που μεγαλώνουν με αναπηρία να δοκιμάσουν τον αθλητισμό.
Σήμερα, μετρώντας πάνω από 20 χρόνια ενεργής πορείας και διακρίσεων σε Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, η Στέλλα Σμαραγδή δεν χρειάζεται πλέον να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Η ίδια ξέρει πως κάθε μετάλλιο, κάθε άλμα, κάθε συμμετοχή σε μια διοργάνωση είναι απόδειξη ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεπεράσει όρια που κάποτε έμοιαζαν ανυπέρβλητα. Και αυτό είναι ίσως το μεγαλύτερο κέρδος της καριέρας της. Να δίνει φωνή, ελπίδα και θάρρος σε όσους παλεύουν με τις δικές τους δυσκολίες.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Πάντα έβρισκα κάποιον τρόπο για να κάνω τα πράγματα διαφορετικά από κάποιον άνθρωπο που έχει δύο χέρια
Μεγαλώσατε στη Θεσσαλονίκη, τι θυμάστε πιο έντονα από τα παιδικά σας χρόνια;
«Μεγάλωσα στην Κάτω Τούμπα, στη Θεσσαλονίκη, και είμαι ιδιαίτερα συγκινημένη κάθε φορά που περνάω από τα πάρκα και τις γειτονιές που είχαν γίνει το στέκι μου όταν ήμουν μικρή. Έχει μία χαρακτηριστική μυρωδιά, αίσθηση και θυμάμαι έντονα όταν παίζαμε με τα άλλα παιδιά στις αλάνες και στα στενά, τις φωνές, τα γέλια, τη μυρωδιά του φρεσκοκομμένου χορταριού και τον ήλιο που έπεφτε στα δέντρα».
Πότε αντιληφθήκατε πρώτη φορά τη μαιευτική παράλυση στο χέρι σας και πώς σας επηρέασε στην καθημερινότητά σας;
«Την αναπηρία μου δεν θυμάμαι πότε την αντιλήφθηκα. Πολύ μικρή μου έχει πει η μητέρα μου ότι τη ρώτησα γιατί δεν μπορώ να πιάσω πράγματα με το δεξί μου χέρι. Μου εξήγησε ότι έτσι έχω γεννηθεί και ότι μπορώ να έχω το χέρι μου ως βοηθητικό και να μην πιστεύω ότι δεν μπορώ να το χρησιμοποιήσω. Έτσι απλά εντάχθηκε στην καθημερινότητά μου με έναν διαφορετικό ρόλο, χωρίς να το συνδυάσω και χωρίς να με προβληματίσει ή να με εμποδίσει ποτέ, γιατί πάντα έβρισκα κάποιον τρόπο για να κάνω τα πράγματα διαφορετικά από κάποιον άνθρωπο που έχει δύο χέρια».
Πώς σας αντιμετώπιζαν τα άλλα παιδιά στο σχολείο;
«Η αλήθεια είναι πως απλώς υπήρχε η περιέργεια για το τι έχει το χέρι μου γιατί είναι πιο μικρό από το άλλο και εγώ πολύ απλά τους εξηγούσα ότι έτσι γεννήθηκα. Δεν υπήρχε κάποιο άλλο θέμα. Ήμουν αρκετά δυναμική και δεν έμπαινα στη διαδικασία να σκεφτώ ότι κάποιος μπορεί να με κοροϊδέψει ή δεν άφηνα το περιθώριο. Ευτυχώς δεν είχα έντονα θέματα όσον αφορά την αναπηρία μου».
Ένας αθλητής με αναπηρία μπορεί να καταφέρει ό,τι και ένας οποιοσδήποτε άλλος, χρειάζεται να δώσουμε χώρο στις δυνατότητές μας
Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με τον αθλητισμό;
«Η πρώτη μου επαφή με τον αθλητισμό ήταν λόγω των γονέων μου, που είναι απόφοιτοι της Γυμναστικής Ακαδημίας. Έκανα κολύμβηση λόγω της αναπηρίας, ώστε να είμαι αυτόνομη και να μάθω να κολυμπάω. Στη συνέχεια ήθελα να ασχοληθώ με τον στίβο στην ηλικία των 10, παράλληλα με το Χάντμπολ. Και φυσικά αυτό που στο τέλος με κέρδισε ήταν ο στίβος, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που από μικρή ήθελα να είμαι μόνη μου σε ό,τι κάνω και να είμαι υπεύθυνη είτε για τις επιτυχίες μου είτε για τις αποτυχίες μου».
Σε ποια αγωνίσματα αγωνίζεστε και πώς τα επιλέγετε;
«Αγωνιζόμουν κατά κύριο λόγο σε 100 μέτρα και μήκος, αλλά έχω αγωνιστεί και σε 200 μέτρα, 400 μέτρα και τριπλούν. Όταν ξεκίνησα σε μικρή ηλικία στον ΠΑΟΚ, ασχολήθηκα με ταχύτητες, άλματα μήκους και αντοχή. Αυτό που με κέρδισε ήταν ξεκάθαρα τα 100 μ, 200 μ και άλμα εις μήκος .
Το τριπλούν μπήκε στη ζωή μου το 2018, όταν ήμουν 23, κυρίως για να δοκιμάσω τον εαυτό μου και για να κυνηγήσω το παγκόσμιο ρεκόρ. Έχω επιλέξει συνειδητά ότι το βασικό μου αγώνισμα είναι το άλμα εις μήκος , γιατί είναι αγώνισμα που συμπεριλαμβάνεται στο πρόγραμμα των Παραολυμπιακών, με γεμίζει και το βρίσκω ενδιαφέρον με προκλήσεις».
Θυμάστε τον πρώτο σας αγώνα;
«Θυμάμαι τον πρώτο μου αγώνα στο ΣΕΓΑΣ, όπου έκανα τρίαθλο (σ.σ. γέλια) 80μ , μήκος και 1000μ. Ήμουν σίγουρη ότι δεν θα κάνω ποτέ αντοχή και ότι θα κάνω αγωνίσματα που περιλαμβάνουν τα οριζόντια άλματα και ταχύτητες, το πολύ μέχρι 400μ. Θυμάμαι και τον πρώτο μου αγώνα στα άτομα με αναπηρία,το 2008 όπου πήρα τρία χρυσά μετάλλια και έκανα πανελλήνια ρεκόρ κατηγορίας U14. Ήταν το έναυσμα για να συνεχίσω την πορεία μου στον αθλητισμό με άτομα με αναπηρία».
Τι απαντάτε σε όσους αμφισβητούν τις δυνατότητες ενός αθλητή με αναπηρία;
«Θα έλεγα ότι ένας αθλητής με αναπηρία μπορεί να καταφέρει ό,τι και ένας οποιοσδήποτε άλλος, ίσως με διαφορετικό τρόπο ή με περισσότερη επιμονή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσουμε χώρο και πίστη στις δυνατότητές του».
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζετε στην καθημερινότητα λόγω της αναπηρίας;
«Με δυσκολεύει αφάνταστα το γεγονός ότι δεν μπορώ να κάνω μόνη μου μια γαλλική πλεξούδα στους αγώνες (σ.σ. γέλια). Αλλά πέρα από την πλάκα, δεν έχω νιώσει ότι μ’ έχει εμποδίσει στην καθημερινότητά μου, ίσως γιατί πάντα βρίσκω τρόπο για να κάνω ό,τι θέλω».
Οτιδήποτε μπορούμε απλά να το βαφτίσουμε αδυναμία ή μειονέκτημα, εγώ αποφάσισα να το κάνω πλεονέκτημα
Έχετε πει πως η αναπηρία σας είναι η δύναμή σας.
«Αυτό είναι το μότο μου. Στην ουσία, ότι το χέρι μου, η αναπηρία μου, είναι η δύναμή μου. Ή αλλιώς το έχω αποκαλέσει και τυχερό πτερύγιο. Αυτό είναι από την ταινία του Νέμο. Και το λέω ότι οτιδήποτε μπορούμε απλά να το βαφτίσουμε αδυναμία ή μειονέκτημα, εγώ αποφάσισα να το κάνω πλεονέκτημα. Και πιστεύω ότι χάρη στην αναπηρία μου που γεννήθηκα έτσι, αυτή τη στιγμή μπορώ και αποκαλούμαι Παραολυμπιονίκης και έχω την πορεία αυτή που έχω».
Ποιο μάθημα ζωής πήρατε από την αναπηρία σας;
«Το ότι αποδέχομαι τη ζωή μου με την αναπηρία μου. Και δεν θα γυρνούσα τον χρόνο πίσω να ζήσω μια ζωή χωρίς αυτή την αναπηρία γιατί δεν θα ήμουν η Στέλλα που είμαι σήμερα».
Οι Παραολυμπιακοί αγώνες του Λονδίνου ήταν η πρώτη σας συμμετοχή σε τόσο μεγάλη διοργάνωση. Πώς το βιώσατε;
«Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή στη μεγαλύτερη διοργάνωση που κυνηγάει οποιοσδήποτε αθλητής στην καριέρα του και εγώ την έζησα στην ηλικία των 17 ετών, που ειλικρινά είναι μια πολύ νέα ηλικία και δεν υπάρχει η συνειδητοποίηση που βρίσκεσαι. Βίωσα αυτή την εμπειρία χωρίς πολύ άγχος , παρά μόνο το άγχος του άγνωστου.
Με αποκαλούσαν «Σταχτοπούτα της Ελληνικής Αποστολής» . Εκεί έγινε το κλικ στο κεφάλι μου και από τον αθλητισμό πέρασα στον πρωταθλητισμό και άρχισα να σκέφτομαι ότι εφόσον ήμουν εκεί ανάμεσα σε κορυφαίους αθλητές, μπορώ να βρεθώ ξανά σε Παραολυμπιακούς».
Πώς ήταν να βρίσκεστε δίπλα σε αθλητές από όλο τον κόσμο σε τόσο νεαρή ηλικία;
«Με βοήθησε πάρα πολύ στο κομμάτι της αποδοχής της αναπηρίας γιατί μιλούσα με αθλητές με διαφορετικές αναπηρίες από τη δική μου, γνώριζα κόσμο από άλλες χώρες, από άλλες κουλτούρες, οπότε διευρύνθηκαν οι ορίζοντές μου και ένιωσα πιο πλούσια σε γνώση και εμπειρίες».
Ποια ήταν η πρώτη σας μεγάλη διάκριση που σας έκανε να πιστέψετε ότι μπορείτε να πετύχετε πολλά;
«Κανονικά θα έλεγα το 2014 που πήρα δύο Πανευρωπαϊκά μετάλλια. Αλλά το 2015 για μένα είναι ιδιαίτερα σημαντικός σταθμός γιατί πήγα με δικά μου έξοδα στο τότε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην Ντόχα στο Κατάρ και έκανα δύο πανελλήνια ρεκόρ στα 100μ και στο άλμα εις μήκος , με καλύτερη διάκριση την 5η θέση στο άλμα εις μήκος. Το γεγονός ότι πήγα με έρανο εκείνη τη χρονιά, με έπεισε και για το αποτέλεσμα αλλά και για τη συνέχεια».
Στους Παραολυμπιακούς αγώνες του Ρίο 2016 δεν ήταν προγραμματισμένο να πάτε. Περιγράψτε μου εκείνες τις στιγμές.
«Ήταν μια τετραετία αρκετά απαιτητική από το 2012 μέχρι το 2016. Ειχα πει ότι ή θα πάω ή δεν θα πάω και αν δεν πήγαινα θα ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία της ζωής μου. Ήμουν μόλις 21 χρονών, αρκετά θερμή, με πείσμα και πιο ανώριμη σε τρόπο σκέψης, οπότε όταν αποκλείστηκα το πήρα πολύ βαριά.
Με αποτέλεσμα όταν μετά προέκυψε ο αποκλεισμός των Ρώσων και ήμουν επιλαχούσα να μην έχω προλάβει να επανέλθω 100% και η συμμετοχή μου να μην είναι αντιπροσωπευτική. Το μεγαλύτερο μάθημα από τη συμμετοχή μου στο Ρίο είναι ότι αγωνιζόμαστε και κυνηγάμε κάτι μεγάλο και αν δεν τα πάμε καλά, δεν σημαίνει ότι είναι το τέλος του κόσμου».
Θα είναι ωραίο όταν πηγαίνουμε και μιλάμε στα σχολεία και στα παιδιά, έτσι όπως ξέρουν τους Ολυμπιονίκες, να ξέρουν και τα ονόματα των Παραολυμπιονικών και τότε θα έχουν όλοι την ίδια προβολή που αξίζουν
Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες διαφορές που νιώσατε στις Παρολυμπιάδες του Λονδίνου 2012, του Ρίο 2016 και του Τόκιο 2021;
«Κάθε μία ήταν μια διαφορετική ιστορία. Το Λονδίνο 2012 δεν ξεχνάω ποτέ 80.000 άτομα, γεμάτο στάδιο, ζεστασιά και αγάπη από το κοινό. Στο Ρίο 2016 ήταν το άκρο αντίθετο. Δεν είχε κόσμο. Κενό στάδιο με επιλεκτικό κοινό, υπήρχαν γιουχαρίσματα και αίσθηση ότι βρισκόμασταν σε αγώνες ποδοσφαίρου. Στο Τόκιο 2021, εν μέσω COVID, με μάσκες, ζούσαμε σε φούσκα από το Ολυμπιακό χωριό στο Ολυμπιακό στάδιο και πίσω, χωρίς καθόλου κοινό, σαν να πηγαίναμε να κάνουμε προπόνηση, υπήρχε ένα τεράστιο κενό και ησυχία την ώρα του αγώνα».
Τι σημαίνει για εσάς να φοράτε τα χρώματα της Ελλάδας;
«Κάθε φορά που φοράω το εθνόσημο νιώθω ανατριχίλα και τιμή, είναι μια από τις πιο σημαντικές στιγμές για μένα στον αθλητισμό».
Νιώθετε ότι οι Παραολυμπιακοί έχουν την προβολή που αξίζουν;
«Τα τελευταία χρόνια όντως γίνονται προσπάθειες για να αναγνωρίζονται οι Παραολυμπιακοί τόσο όσο και οι Ολυμπιακοί. Αλλά είναι πολύ θέμα ανάπτυξης, marketing, τηλεόρασης, social media. Θα είναι ωραίο όταν πηγαίνουμε και μιλάμε στα σχολεία και στα παιδιά, έτσι όπως ξέρουν τους Ολυμπιονίκες, να ξέρουν και τα ονόματα των Παραολυμπιονικών και τότε θα έχουν όλοι την ίδια προβολή που αξίζουν».
Οι Παραολυμπιονίκες αντιμετωπίζονται με υποτίμηση σε σχέση με τους Ολυμπιονίκες;
«Δεν θέλω να πιστεύω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Θέλω να πιστεύω ότι, εφόσον οι Παραολυμπιακοί για μένα είναι το ίδιο με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δεν υπάρχει διαφορά στους αθλητές, στην προετοιμασία, στους αγώνες, στις νίκες, στις ήττες. Θεωρώ ότι δεν υπάρχει υποτίμηση».
Το 2020 σπάσατε την περόνη σας και χρειάστηκε χειρουργείο. Πώς το διαχειριστήκατε;
«Ήταν από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που έχω βιώσει, κυρίως ψυχική, γιατί σκέφτηκα πολύ έντονα ότι μπορεί να ήταν το τέλος της αθλητικής μου καριέρας. Δεν ήξερα αν θα επιστρέψω στην προηγούμενη κατάσταση μου. Η πρόκληση του ότι μέσα σε λιγότερο από ένα χρόνο έπρεπε να προετοιμαστώ για το Τόκιο με πείσμωσε και τελικά επέστρεψα πιο δυνατή».
Τι σας έδωσε δύναμη να επιστρέψετε μετά από έναν τόσο σοβαρό τραυματισμό;
«Ο στόχος ότι πολλοί πίστευαν ότι δεν θα προλάβω, και εγώ πίστεψα σε μένα, διαχειρίστηκα κάπως τον πόνο στο μυαλό μου. Για έξι μήνες μετά το χειρουργείο είχα πόνους κατά τη διάρκεια της προπόνησης και όμως τον έβδομο μήνα έκανα τον πρώτο μου αγώνα, δέκα μήνες μετά συμμετείχα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και 13 μήνες μετά ήμουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο, όπου βγήκα έκτη στο άλμα εις μήκος . Ειλικρινά ; Δεν έχω ιδέα πώς το κατάφερα αυτό (σ.σ. γέλια)».
Έχετε επτά συμμετοχές σε Παγκόσμια και τέσσερις σε Πανευρωπαϊκά. Ποιο είναι το μυστικό της σταθερότητάς σας;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ακριβώς. Αν το σκεφτώ όμως, ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι αγαπώ τον αθλητισμό, ότι είμαι πεισματάρα και θέλω πάντα να βελτιώνομαι, και ότι αντιμετωπίζω κάθε δυσκολία σαν ευκαιρία για να γίνω καλύτερη. Κάπως έτσι κατάφερα μάλλον να παραμείνω σταθερή όλα αυτά τα χρόνια».
Πώς αντιμετωπίζατε τις περιόδους που βγήκατε εκτός βάθρου παρότι ήσασταν πολύ κοντά;
«Έχω βρεθεί εκτός βάθρου, τύπου 4η σε Πανευρωπαϊκό δύο φορές, μετά από Πανευρωπαϊκό που ήμουν στα μετάλλια. Κάθε φορά πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Πιστεύω πολύ στον Θεό και ότι μου δίνει μαθήματα μέσα από τους αγώνες, οπότε συμφιλιώνομαι γρήγορα με το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να πιστέψω ότι απέτυχα.
Απλώς πεισμώνω και βρίσκω τον επόμενο στόχο για να κυνηγήσω να γίνω καλύτερη και να κάνω αυτό που πιστεύω ότι είναι το πιο καλό. Ο στόχος ναι, είναι το μετάλλιο, αλλά υπάρχουν και φορές, όπως το πρώτο μου Πανευρωπαϊκό μετά το σπάσιμο του ποδιού μου, που ήμουν τέταρτη. Ναι, στεναχωρήθηκα, αλλά ήταν η μοναδική φορά που δεν έκλαψα από λύπη, αλλά από χαρά που κατάφερα να βρίσκομαι εκεί και να αγωνιστώ».
Το 2024 κατακτήσατε πέμπτη θέση στο Παγκόσμιο μετά από τραυματισμό και αποχή. Τι σημαίνει αυτή η επιστροφή για εσάς;
«Πολλά χρόνια με προβλήματα στη μέση, ισχιαλγία και οσφυαλγία. Έφτασα σε σημείο που δεν μπορούσα να κάνω προπόνηση, δεν μπορούσα να περπατήσω και ζοριζόμουν να πιστέψω ότι θα φύγει αυτός ο τραυματισμός. Πήρα χρόνο για να δοκιμάσω κάθε λύση που μου πρότειναν, με στόχο τους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Το Παγκόσμιο δεν ήξερα πώς θα πάει, ήταν νωρίς στη σεζόν και είχα κάνει δύο μήνες εντατικές προπονήσεις.
Ψυχολογικά άλλαξε το μυαλό μου, συνειδητοποίησα ότι τον πόνο εμείς τον μεγαλώνουμε ή τον μικραίνουμε. Όταν έβαλα σε προτεραιότητα τη χαρά μου που βρίσκομαι στον αγώνα, πήρα την πέμπτη θέση με Νέο πανελλήνιο ρεκόρ μετά από 7 χρόνια και για μένα ήταν μια τεράστια νίκη».
Σχετικά με τους Παρολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού 2024 τι ακριβώς έγινε και δεν μπορέσατε να είστε παρών;
«Ισοβάθμησα στο ranking του Παρισιού για την πρόκριση με άλλη Ελληνίδα αθλήτρια, ήμασταν και οι δύο 8ες. Στον στίβο είχαμε μόνο 4 θέσεις για το Παρίσι. Η 4η θέση κρίθηκε ανάμεσα σε εμάς τις δύο. Ακολούθησε οδηγός πρόκρισης που όριζε ότι θα πάει η αθλήτρια που έπιασε το όριο στους περισσότερους αγώνες. είχε 6 αγώνες και εγώ 5. Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα το 2024 ήμουν τραυματισμένη, οπότε άφησα κάποιους αγώνες.
Δεν ήξερα τι θα μου στοίχιζε. Μου πήρε αρκετούς μήνες για να συνειδητοποιήσω τι συνέβη και όταν κατάλαβα ότι ως αθλήτρια έκανα το καλύτερο δυνατό και το αποτέλεσμα δεν κρίθηκε από εμένα, μπόρεσα να το αφήσω πίσω μου και να προχωρήσω θέτοντας νέους στόχους».
Τι ρόλο παίζει ο προπονητής στη νοοτροπία και στο ηθικό ενός αθλητή;
«Καθοριστικό. Τα πολλά χρόνια μας δίνουν εμπειρίες αλλά ακόμα και τώρα, μετά από 20 χρόνια αθλητισμού , δεν πιστεύω ότι μπορώ να αγωνιστώ μόνη μου. Χρειάζομαι τον άνθρωπο που εμπιστεύομαι απόλυτα ειδικά κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ακολουθώ τις οδηγίες του με στόχο το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Με ξέρει καλά και γνωρίζει πώς είμαι από το ζέσταμα. Είναι τρομερά δύσκολο όταν πηγαίνουμε σε αποστολές χωρίς τους προπονητές μας».
Μακάρι να μου έστελνε κάθε μέρα ένα παιδί με αναπηρία μήνυμα και να με ρωτούσε για τον αθλητισμό. Θεωρώ ότι έχω γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου μέσα από τον αθλητισμό
Πέρα από τον στίβο έχετε σπουδάσει και νομική.
«Τελείωσα τη Νομική Σχολή του ΑΠΘ. Ήταν μια αρκετά απαιτητική σχολή και η αλήθεια είναι ότι, παράλληλα με τον αθλητισμό, η προτεραιότητά μου για πολλά χρόνια ήταν οι αγώνες και δεν θα το άλλαζα. Μέσα από τον πρωταθλητισμό κέρδισα μοναδικές εμπειρίες ζωής. Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ολοκληρώσω και τις σπουδές μου χωρίς να βιάζομαι. Δεν με ενδιέφερε να ασκήσω το επάγγελμα της δικηγορίας αλλά ως κλάδος να μάθω τις γνώσεις και πώς θα αξιοποιηθούν θα φανεί στο μέλλον».
Πώς βλέπετε την εξέλιξη του παραολυμπιακού αθλητισμού στην Ελλάδα;
«Πιστεύω ότι υπάρχει σημαντική εξέλιξη τα τελευταία χρόνια. Μπορούμε κι εμείς, οι Παραολυμπιονίκες, να συμβάλλουμε ενεργά, πηγαίνοντας σε σχολεία και μιλώντας στα παιδιά για τον παραολυμπιακό αθλητισμό, ώστε να μαθαίνουν και να ενδιαφέρονται να παρακολουθούν και οι ίδιοι τους αγώνες».
Πόσο δύσκολο είναι να βρείτε υποστήριξη και χρηματοδότηση;
«Υπάρχει κόσμος έξω που θέλει να υποστηρίξει, ίσως δεν γνωρίζει τον τρόπο ή ποιον να υποστηρίξει. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές, αφού γίνει κάποια διάκριση, είναι πιο εύκολο ένας αθλητής να ακουστεί και να τον βοηθήσουν. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των χρόνων του πρωταθλητισμού, οι άνθρωποι που με υποστήριξαν και πίστεψαν στους στόχους και τα όνειρά μου ήταν απεριόριστοι και εύχομαι κάθε αθλητής να μπορεί να βρει αντίστοιχους ανθρώπους».
Πώς βιώσατε την ανακοίνωση του 2025 ότι οι αθλητές πρέπει να καλύψουν μόνοι τους τα έξοδα για το παγκόσμιο;
«Φέτος έχουμε παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ινδία, στο Νέο Δελχί, και θα αγωνιστώ στο άλμα εις μήκος στις 4 Οκτωβρίου. Η πρόκριση ήρθε με τα κόπων και βασάνων , γιατί ενώ έπιασα το όριο και ισοφάρισα το πανελλήνιο ρεκόρ, αυτό τελικά δεν αρκούσε . λόγω οικονομικού προβλήματος στην Ομοσπονδία, μας ζητήθηκε να καλύψουμε μόνοι μας τα έξοδα.
Ευτυχώς, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, η Ελληνική Παραολυμπιακή Επιτροπή καλύπτει τα δικά μου και έτσι θα μπορέσω να αγωνιστώ. Εύχομαι όμως να μη χρειαστεί ξανά να μπαίνουμε σε αυτή τη διαδικασία, γιατί οι αθλητές δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό και δεν πρέπει να ακυρώνονται έτσι οι προσπάθειές μας».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο που έχετε ακόμα να κατακτήσετε στον Στίβο;
«Αντικειμενικά, έχω πετύχει περισσότερα όνειρα από όσα πίστευα. Σε μικρότερη ηλικία θα έλεγα ένα Παραολυμπιακό μετάλλιο, αλλά αυτό δεν αναιρεί καμία άλλη επιτυχία. Το πιο σημαντικό είναι ότι και μόνο που έχεις ένα μεγάλο όνειρο σου δίνει καύσιμο για να κυνηγάς κι άλλο κι άλλο, αλλά σίγουρα να εκτιμάς κάθε σου πορεία, κάθε στάση».
Τι μήνυμα θα δίνατε σε ένα παιδί με αναπηρία που σκέφτεται να ασχοληθεί με τον αθλητισμό;
«Αγαπημένη μου ερώτηση! Μακάρι να μου έστελνε κάθε μέρα ένα παιδί με αναπηρία μήνυμα και να με ρωτούσε για τον αθλητισμό. Θα του έλεγα ότι με έχει πλάσει ως χαρακτήρα, με έχει διαμορφώσει και θεωρώ ότι έχω γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου μέσα από τον αθλητισμό. Είναι δύσκολος δρόμος, αλλά αξίζει, γιατί σε διαμορφώνει και σε δυναμώνει».
Αν κάνατε έναν απολογισμό μέχρι σήμερα, τι θα σας έκανε πιο περήφανη;
«Συγκινούμαι γιατί σκέφτομαι ότι έχω φτάσει 30 χρονών με 20 χρόνια ενεργού αθλητισμού, 14 χρόνια πρωταθλητισμού. Είμαι περήφανη που σε δύσκολες φάσεις, σωματικές και ψυχολογικές, βρήκα τον τρόπο μέσα από την πίστη και συνέχισα. Με έχασα πολλές φορές και με βρήκα ξανά».