Ο Άγγελος Ανδρέογλου μιλάει αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το mpaladofatses.gr με πάθος και ειλικρίνεια για το ξεκίνημα του δικού του ταξιδιού στον αθλητισμό, τις προπονήσεις με τον πατέρα του, τη σχέση με τον επίσης δεκαθλητή και δίδυμο αδελφό του Αντώνη, τις δυσκολίες του δεκάθλου, τα οικονομικά αδιέξοδα του ελληνικού αθλητισμού, την ενασχόληση με τη μουσική και τα όνειρά του για το μέλλον.
Ξεκίνησε τον στίβο αργά, στα 15 του, χωρίς μεγάλες προσδοκίες. Μαζί με τον δίδυμο αδελφό του Αντώνη, μπήκαν στους πρώτους σχολικούς αγώνες με μόνο στόχο να τερματίσουν και ίσως… να χάσουν και μάθημα. Η εξέλιξη από τότε ήταν ραγδαία. Πλέον μετά από αναρίθμητα ρεκόρ και επιτυχίες σε Πανελλήνια και διεθνή τουρνουά, βρίσκεται στην 2η θέση όλων των εποχών στο δέκαθλο στην Ελλάδα.
Η σχέση με τον πατέρα τους Ευθύμη, πρώην δεκαθλητή και πλέον προπονητή, αποδείχθηκε καθοριστική. Η μετάβαση από τη Δράμα στη Θεσσαλονίκη, οι προπονήσεις στο Καυτανζόγλειο χωρίς τη φυσική παρουσία του πατέρα τους, η καθημερινή αναμέτρηση με το ίδιο τους το σώμα και το μυαλό, η δυνατή αδερφική σύνδεση και η οικονομική αβεβαιότητα, δίνουν σε αυτό το ταξίδι έναν χαρακτήρα σχεδόν μυθικό.
Παράλληλα με τον στίβο, ο ίδιος και ο αδελφός του ασχολούνται ενεργά με τη μουσική, ανεβαίνοντας σε σκηνές για live εμφανίσεις, ενώ όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος, οι εμφανίσεις αυτές τους έχουν πληρώσει περισσότερα από όσα ο στίβος μέχρι τώρα. Παρά τις δυσκολίες όμως, συνεχίζουν να κυνηγούν το αθλητικό τους όνειρο με το ίδιο πείσμα και ρομαντισμό που είχαν στο ξεκίνημά τους.
Ο Άγγελος Ανδρέογλου μιλάει αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το mpaladofatses.gr για όλα αυτά, καθώς επίσης για την τεχνική πολυπλοκότητα του δεκάθλου. Το άγχος που ξεκινά μέρες πριν, την πίεση, την κούραση, τις αποτυχίες, αλλά και για εκείνες τις στιγμές που νιώθεις γεμάτος απλώς και μόνο επειδή κατάφερες να τερματίσεις.
Ένας πραγματικός πρωταθλητής που συνεχίζει να μαθαίνει και να παλεύει, με βλέμμα στραμμένο στο Ευρωπαϊκό, στο Παγκόσμιο και ίσως μια μέρα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μια απολαυστική συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Από το «θα χάσουμε μάθημα» στο Πανελλήνιο ρεκόρ Κ18
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με τον στίβο;
Η επιβράβευση σου δίνει κίνητρο να συνεχίσεις και είχαμε και ο ένας τον άλλον. Ο ένας παρακινούσε τον άλλον.
«Ξεκίνησα αργά τον στίβο και εγώ και ο αδερφός μου περίπου όταν ήμασταν 15-16 χρονών και αυτό με παρότρυνση του γυμναστή μας τότε στο Λύκειο, γιατί ήμασταν αθλητικοί γενικά. Μας πρότεινε να κατέβουμε στο Πανελλήνιο σχολικό πρωτάθλημα στο Δέκαθλο, καθώς δεν χρειαζόταν να κάνουμε κάποια πρόκριση. Πηγαίναμε δηλαδή στην τελική φάση κατευθείαν. Μας είχε πει χαρακτηριστικά να δοκιμάσουμε το δέκαθλο όπως και ο πατέρας μας.
Εμείς το είχαμε πάρει αψήφιστα πιο πολύ αλλά είπαμε “ωραία θα χάσουμε και μάθημα” (σ.σ. γέλια). Εκείνη τη μέρα γυρίσαμε σπίτι και το είπαμε στον πατέρα μας. Εκείνος αρχικά σάστισε να σου πω την αλήθεια. “Τώρα το θυμηθήκατε; Είναι λίγο αργά πρώτη Λυκείου να ξεκινήσει κανείς δέκαθλο” μας είπε. Αλλά δεν ήθελε πολύ να τον πείσουμε και κατευθείαν ξεκινήσαμε προπόνηση με στόχο σε δύο-δυόμισι μήνες που ήταν ο αγώνας, να βαθμολογηθούμε σε όλα τα αγωνίσματα, να μπορέσουμε να τερματίσουμε τον αγώνα. Αυτό μόνο.
Έτσι στην ουσία κάπως ερωτευτήκαμε με τον στίβο και νιώσαμε μέσα μας ότι έχουμε δυνατότητες και βρήκαμε και έναν σκοπό στον αθλητισμό. Ήδη μας έβλεπε κόσμος και μας ρωτούσε αν κάνουμε κάποιο αγώνισμα, ότι φαίνεται να έχουμε ταλέντο στον αθλητισμό. Στην αρχή δεν δίναμε σημασία, αλλά όταν αγωνιστήκαμε πρώτη φορά μπήκαμε για τα καλά μέσα σε αυτό. Εν τέλει τερματίσαμε τους σχολικούς αγώνες, βγήκαμε στις τελευταίες δύο θέσεις (σ.σ. γέλια) και την επόμενη χρονιά, από το καλοκαίρι κιόλας είχαμε ξεκινήσει να προπονούμαστε αρκετά σκληρά από την άποψη ότι είχαμε 5-6 προπονήσεις την εβδομάδα, αλλά εμείς κάναμε 7 από μόνοι μας. Έτσι καταλήξαμε στο τέλος της χρονιάς εκείνης να κάνω εγώ Πανελλήνιο ρεκόρ στην κατηγορία Κ18, ο Αντώνης να έχει κερδίσει σχολικό πρωτάθλημα.
Η εξέλιξη ήταν ραγδαία και από εκεί και πέρα πήραμε την ταμπέλα του δεκαθλητή ουσιαστικά. Είναι κάτι που δεν αλλάζουμε και ονειρευόμαστε συνεχώς καινούργιες επιτυχίες. Ήταν και είναι κάτι που μας δίνει σκοπό και νόημα. Μπορεί να ξεκινήσαμε ως τελευταίοι αλλά δεν μας πείραζε, γιατί δεν είχαμε θυσιάσει κάτι. Στη συνέχεια που άρχισαν να έρχονται οι επιτυχίες αυτό μας γέμιζε. Η επιβράβευση σου δίνει κίνητρο να συνεχίσεις και είχαμε και ο ένας τον άλλον. Ο ένας παρακινούσε τον άλλον.
Η τόσο έντονη εξέλιξη αυτή βέβαια μετά από ένα σημείο σταμάτησε δεν ήταν τόσο γρήγορη πια, αλλά δεν βάζαμε ταβάνι στους εαυτούς μας. Δεν βλέπαμε ούτε στις προπονήσεις μας κάποιο ταβάνι, κατακτούσαμε περισσότερα από αυτά που ζητούσαμε και στοχεύαμε το άπειρο.
Η ενασχόληση μας ναι ήταν λίγο τυχαία η αλήθεια είναι αυτή. Είχαμε κάνει παλιότερα τοξοβολία, κάτι βαράκια κάναμε σπίτι αλλά γενικά με τον αθλητισμό δεν ασχολούμασταν ιδιαίτερα. Είχαμε κάποιο ταλέντο βέβαια, σε κάτι αγώνες στο σχολείο ήμασταν οι πιο γρήγοροι, παίζαμε ποδόσφαιρο, παίζαμε μπάσκετ, βόλεϊ. Μας άρεσαν και τα κάναμε καλά όλα αυτά, αλλά με τον αθλητισμό να ασχοληθούμε πιο εντατικά δεν το κάναμε και δεν ξέρω γιατί.
Ο πατέρας μας δεν ήθελε με τίποτα να μας πιέσει. Την ιστορία του την ξέραμε, βλέπαμε στιγμιότυπα πολλές φορές από αγώνες του, αλλά ποτέ δεν μας είπε αν θέλουμε να κάνουμε και εμείς ή πάμε να δοκιμάσετε. Τίποτα τέτοιο. Το μόνο που κάναμε ήταν κάνα δύο αγωνίσματα σε κάτι σχολικούς στο γυμνάσιο για τον χαβαλέ χωρίς προπόνηση. Κατά τα άλλα δεν είχαμε απολύτως καμία σχέση με το γήπεδο.»
Το ότι ο πατέρας σας ήταν πρωταθλητής στο δέκαθλο σας φόβιζε καθόλου μήπως και σας σύγκριναν με εκείνον;
Πάντα τον θαυμάζαμε τον πατέρα μας και θέλαμε να τον πλησιάσουμε. Τον είχαμε ως πρότυπο.
«Όχι καθόλου δεν μας φόβιζε και ειδικά στην αρχή το είχαμε πολύ καμάρι. Ότι ο πατέρας μας δηλαδή είναι αυτός που είναι και όλα αυτά που έχει πετύχει. Ήταν σπουδαίος αθλητής και εμείς είμαστε τα παιδιά του. Μπαίναμε στο γήπεδο με αυτοπεποίθηση και χωρίς αρχικά να έχουμε πετύχει κάτι απλά επειδή ήμασταν οι Ανδρέογλου και επειδή ο πατέρας μας τα είχε καταφέρει. Πάντα τον θαυμάζαμε και θέλαμε να τον πλησιάσουμε. Τον είχαμε ως πρότυπο.»
Η δύσκολη μετάβαση
Πόσο εύκολη ήταν η μετάβαση από τη Δράμα στη Θεσσαλονίκη;
«Το βήμα αυτό έγινε λόγω σπουδών. Μετά την τρίτη λυκείου εγώ πέρασα ΤΕΦΑΑ και ο Αντώνης εφαρμοσμένη πληροφορική στο ΠΑΜΑΚ. Ήταν λίγο δύσκολα στην αρχή γιατί ξαφνικά βρεθήκαμε σε καινούργια πόλη και όλα ήταν μεγαλύτερα και περισσότερα. Δεν ήμασταν πλέον στη Δράμα, στα μέρη μας, να μας γνωρίζουν όλοι. Ήρθαμε στο μεγάλο αθλητικό κέντρο του Καυτανζογλείου και επίσης εμείς θα συνεχίζαμε προπονήσεις με τον πατέρα μας, ο οποίος όμως πλέον θα μας προπονούσε εξ αποστάσεως. Αυτό όπως καταλαβαίνεις ήταν αρκετά δύσκολο γιατί έπρεπε να αναλάβουμε πολλά πράγματα μόνοι μας. Στέλναμε βιντεάκια δικά μας στον πατέρα μας, αλλά δεν υπήρχε η live επαφή.
Οπότε αναγκαστικά και εμείς αρχίσαμε να μαθαίνουμε πολλά πράγματα μόνοι μας, να βλέπουμε, να παρατηρούμε και να διορθώνουμε. Το οποίο ήταν δύσκολο στην αρχή και κάναμε πολλά λάθη, αλλά εν τέλει νιώθω ότι είναι ένας λόγος που πετύχαμε, γιατί συνειδητά μαθαίναμε μόνοι μας διάφορες λεπτομέρειες αγωνιστικές, προπονητικές. Γενικά αρχίσαμε να αποκωδικοποιούμε τον στίβο στο μυαλό μας και να βρίσκουμε λύσεις στο κάθε τι.»
Το δέκαθλο
Περιέγραψε μας λίγο το δέκαθλο. Ισχύει ότι είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα;
Το δέκαθλο είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα. Δεν λέγεται τυχαία «ο βασιλιάς του στίβου»
«Πιστεύω ότι το δέκαθλο είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα από όλα γιατί δεν είναι μόνο θέμα κόπωσης, η οποία υπάρχει και είναι τρομερή, αλλά κόπωση αρκετή υπάρχει και στον μαραθώνιο. Θεωρώ το δέκαθλο δυσκολότερο από τον μαραθώνιο γιατί εκτός από τη διάρκεια, τις εντάσεις, έχει και πάρα πολλές τεχνικές. Το ψυχολογικό παιχνίδι είναι τεράστιο, η πίεση που νιώθεις πριν και κατά τη διάρκεια είναι απίστευτη ειδικά αν κυνηγάς κάτι. Πρέπει να είσαι ακριβής παρά την τόση κούραση. Δεν είναι άδικα ο «βασιλιάς του στίβου». Έτσι το λένε το δέκαθλο παρόλο που δεν έχει την αξία πλέον που του αρμόζει. Νομίζω ναι ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που υπάρχει για έναν αθλητή, όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχικά.
Το δέκαθλο έχει δρόμους, άλματα και ρίψεις. Έχει σπριντ, έχει αντοχή στην ταχύτητα. Θέλει δύναμη, θέλει τεχνική, θέλει επιδεξιότητα όπως για παράδειγμα στο επί κοντώ και στα εμπόδια. Θέλει ευλυγισία και πολύ γερά νεύρα (σ.σ. γέλια), κάτι το οποίο ακόμα και τώρα μετά από δέκα χρόνια που το κάνω, κάθε αγώνας μου φαίνεται σαν γολγοθάς. Δηλαδή πριν ξεκινήσω το αγώνα, μέρες πριν νιώθω το σώμα μου και το μυαλό μου να ετοιμάζεται, να ζητά ενέργεια, να χρειάζεται πολλή συγκέντρωση. Νιώθω το άγχος του αγώνα, όχι απαραίτητα από θέμα απόδοσης, αλλά και από το ότι ξέρω πως θα είναι κάτι δύσκολο και θα με φτάσει στα όριά μου κάθε φορά και εγώ θα πρέπει να το αντιμετωπίσω χωρίς να κάνω βήμα πίσω. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορώ απλά να πάω και να χαρώ έναν αγώνα.
Εγώ πάντα κυνηγάω ένα προσωπικό ρεκόρ, που θα σημαίνει κάτι για μένα. Δεν μπορώ να πάω και να κερδίσω και να κάνω κακό σκορ. Θέλω να πάω και να κερδίσω και να βλέπω ότι έχω βελτιωθεί.
Θα πάω εκεί και θα είμαι σε κατάσταση αγώνα περίπου 40 ώρες, που από μόνο του αυτό είναι κάτι μεγάλο. Θα μπορώ να χαρώ μερικές στιγμές, αλλά θα υπάρχει αναμονή. Θα έχω χιλιόμετρα μέσα στο γήπεδο, μόνο τα ζεστάματα αν βάλεις σε κάθε αγώνισμα, είναι πάρα πολλά. Θα πρέπει να συγκεντρωθώ στο κάθε αγώνισμα, στην κάθε προσπάθεια, γιατί θα είναι μετρημένες και το κάθε μέτρο ή εκατοστό μπορεί να μου αλλάξει το συνολικό σκορ. Ανεξάρτητα όμως από τον ανταγωνισμό, εγώ πάντα κυνηγάω ένα προσωπικό ρεκόρ, που θα σημαίνει κάτι για μένα. Δεν μπορώ να πάω και να κερδίσω και να κάνω κακό σκορ. Θέλω να πάω και να κερδίσω και να βλέπω ότι έχω βελτιωθεί, ότι έχει πιάσει τόπο όλη μου η προετοιμασία.
Αυτή τη στιγμή κυνηγάω το πανελλήνιο ρεκόρ, το οποίο δεν μου βγήκε στους τελευταίους δύο αγώνες. Ενώ είμαι πολύ κοντά, είμαι σε πολύ καλή κατάσταση για να το κάνω, οι αγώνες απλά δεν έκατσαν. Έγιναν κάποια λάθη δηλαδή και χάθηκε η ευκαιρία άσκοπα. Όμως δεν με απασχολεί ξέρω ότι έχω βελτιωθεί, ότι είμαι κοντά και κάποια στιγμή πιστεύω ότι θα έρθει.»
Πώς χωρίζονται τα αγωνίσματα και γιατί;
«Είναι δύο μέρες ο αγώνας. Ξεκινάμε την πρώτη μέρα με τα 100 μέτρα, το άλμα εις μήκος και τη σφαιροβολία. Συνήθως το πρωί γίνονται αυτά στην Ελλάδα και το απόγευμα είναι το άλμα εις ύψος και τα 400 μέτρα. Το ωρολόγιο πρόγραμμα βέβαια αλλάζει από τόπο σε τόπο και από αγώνα σε αγώνα.
Την πρώτη μέρα έχουμε κυρίως τα ταχυδυναμικά, τα δυνατά αγωνίσματα όταν είσαι ακόμα φρέσκος και μπορείς να βγάλεις πολλή ένταση. Τη δεύτερη μέρα περνάμε σε πιο τεχνικά και αντοχής αγωνίσματα. Έχουμε τα εμπόδια, τη δισκοβολία, το άλμα επί κοντώ, το ακόντιο και τα 1500 μέτρα. Τώρα η σειρά είναι πιστεύω η καλύτερη δυνατή που υπάρχει, δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια αλλαγή που θα βοηθούσε, αντιθέτως νομίζω ότι οποιαδήποτε αλλαγή θα ήταν κακή για την απόδοση των αθλητών.»
Τι προπόνηση απαιτείται ώστε να είσαι καλός σε κάθε αγώνισμα;
«Τώρα που το δέκαθλο έχει εκτοξευτεί το επίπεδό του, αν πάρεις τον καλύτερο δεκαθλητή στον κόσμο, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν ξέρω πόσα αγωνίσματα θα μπορούσε να κερδίσει ή έστω να πάρει μετάλλιο. Νομίζω είναι πάρα πολλά. Αλλά ναι, δεν μπορείς να πεις είμαι εντάξει σε αυτό το αγώνισμα και να το αφήσεις. Πάντα κυνηγάς το τέλειο, όπου και αν σε φτάσει αυτό. Ακόμα και εγώ στο πανελλήνιο επίπεδο είμαι ανταγωνιστικός σε αρκετά αγωνίσματα. Τώρα σε κάποια που παίζει ρόλο και πολύ η σωματοδομή όπως για παράδειγμα στις ρίψεις ή στην αντοχή, δεν μπορούμε να συγκριθούμε με τους ελίτ αθλητές που κάνουν μόνο αυτό. Σκέψου ένας σφαιροβόλος που είναι 2 μέτρα και 130 κιλά, να του πάω κόντρα εγώ που είμαι 1.80 και 80 κιλά. Είναι λίγο απίθανο (σ.σ. γέλια).
Όμως ναι η προπόνηση που χρειάζεται, εμείς προσπαθούμε να την κάνουμε ισορροπημένη, να έχει λίγο από όλα σε ίσο βαθμό. Υπάρχουν διάφορες σχολές στον κόσμο. Κάποιοι δουλεύουν πιο δρομικά, κάποια πιο δυναμικά, κάποιοι πιο τεχνικά, αλλά δεν υπάρχει κάποιο βιβλίο που να λέγεται “η προπονητική του δεκάθλου” και αυτό είναι το ωραίο στο δέκαθλο. Δεν υπάρχει ένας στάνταρ δρόμος, υπάρχουν πολλοί τρόποι να κάνεις ένα υψηλό σκορ. Μπορείς να το πετύχεις είτε τρέχοντας γρήγορα, είτε ρίχνοντας μακριά, είτε πηδώντας ψηλά. Για αυτό τον λόγο βλέπεις και πολλά διαφορετικά σώματα στο δέκαθλο.»
Ο πατέρας μας, προπονητής και πρότυπο
Το να έχετε εσύ και ο αδερφός σου τον πατέρα σας ως προπονητή πώς το βιώνετε;
«Με τον πατέρα μας το ότι τον είχαμε ως προπονητή ήταν καλό γιατί καταρχάς μας ήξερε πολύ καλά. Καταλάβαινε και άλλες πτυχές της ζωής μας και μπορούσε να αυξομειώσει τις προπονήσεις ανάλογα το τι συνέβαινε στην καθημερινότητά μας. Είχαμε συζητήσεις στο σπίτι, στο τραπέζι μετά την προπόνηση και ότι απορίες είχαμε τις κουβεντιάζαμε ανά πάσα στιγμή. Το κυριότερο που έκανε πιστεύω ο πατέρας μας για μας δεν είναι ότι ήταν καλός απλά στην προπονητική, αλλά το ότι είχαμε αυτή την παρέα που κάναμε στο σπίτι. Αυτός ως ένας έμπειρος δεκαθλητής προς δύο ανερχόμενους ας πούμε, οι οποίοι διψούσαν για επιτυχία. Άλλες φορές είχαμε και παρέα στο σπίτι φίλους του δεκαθλητές και τις θυμάμαι αυτές τις στιγμές σαν κάτι που με γέμιζε με πάρα πολύ ζήλο για να κυνηγήσω κάτι.
Νομίζω αυτό είναι το πιο σημαντικό που μας μετέδωσε ο πατέρας μας, την εμπειρία του και τη ζωή που έχει κάνει ως δεκαθλητής και όχι τόσο την προπονητική, την οποία και ο ίδιος την έχει αλλάξει με τα χρόνια. Αλλά και εμείς και κυρίως εγώ περισσότερο εφόσον έχω τελειώσει και ΤΕΦΑΑ. Επεμβαίνω στο πρόγραμμα και πολλά κομμάτια είναι δικά μου πάντα ύστερα από μια υγιή κουβέντα. Συνοψίζοντας ο πατέρας μας έχει βάλει πολύ γερά θεμέλια στο τι αθλητές έχουμε γίνει, αλλά και στο πώς συμπεριφερόμαστε μέσα στον στίβο.»
Η δύναμη του να είσαι δύο – η σχέση με τον αδελφό μου
Μίλησέ μας για τη σχέση σου με τον αδερφό σου. Πώς νιώθετε όταν αγωνίζεστε μαζί σε διοργανώσεις;
«Με τον αδερφό μου είμαστε αυτοκόλλητοι από μωρά παιδιά. Είμαστε εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες όσο ίδιοι και να φαινόμαστε στα μάτια του κόσμου. Ξεκινήσαμε από μικροί μαζί τη μουσική καταρχάς, στη συνέχεια μαζί τον αθλητισμό. Όλες οι δραστηριότητές μας ήταν κοινές, είχαμε αυτό το μέτρο σύγκρισης και το “σπρώξιμο” ο ένας στον άλλον. Αν κάποιος μπορεί να τεμπέλιαζε και να ήθελε να τα παρατήσει έβλεπε τον αδερφό του να τα πηγαίνει καλά ή να βρίσκει λύσεις σε κάποιο πρόβλημα και έτσι συνέχιζε και βελτιωνόταν και αυτός. Πιστεύω ότι αυτό ήταν και ένα cheat ας πούμε ειδικά όταν ήμασταν και πιο μικροί, το ότι ήμασταν 2. Ο ένας ήταν πιο καλός στις ρίψεις, ενώ ο άλλος στα άλματα και σιγά σιγά βρίσκαμε τον τρόπο αντιγράφοντας ο ένας τον άλλον να βελτιωνόμαστε και να είμαστε όλο και καλύτεροι.
Τώρα σε αγώνες έχουμε έναν υγιή ανταγωνισμό με τον Αντώνη, όποιος και να κερδίσει από τους δύο μας δεν υπάρχει διαφορά. Προφανώς και έχουμε τον εγωισμό ενός πρωταθλητή που θέλει να πετύχει πράγματα, αλλά πολλές φορές η επιτυχία του ενός είναι και χαρά του άλλου και μέσα στον αγώνα είμαστε εκεί για να στηρίξουμε τον άλλον σαν να είναι δικές μας οι επιδόσεις. Έχουμε βγει 1-2 σε Πανελλήνια πρωταθλήματα, σε Βαλκανικό, έχουμε συμμετάσχει στο Ευρωπαϊκό Κ23 μαζί και σε κάποια Μίτινγκ στο εξωτερικό. Δυστυχώς τα τελευταία δύο χρόνια ο Αντώνης είχε έναν σοβαρό τραυματισμό και έχει “μείνει λίγο πίσω”, οπότε κάποιες τελευταίες επιτυχίες τις έχω χαρεί μόνος μου, αλλά πιστεύω όταν λυθεί το θέμα που έχει θα επανέλθουμε στα 1-2 και στις νίκες παρέα.»
Ποιο αγώνισμα σου ταιριάζει περισσότερο και ποιο σε δυσκολεύει;
«Γενικώς τυχαίνει να είμαστε αθλητές “All Arounders”, έτσι το λέει και ο πατέρας μας, τα έχουμε δηλαδή λίγο πολύ όλα. Είμαστε καλοί στις κινήσεις, αλλά από εκεί και πέρα το σώμα μας είναι κυρίως δρομικό-αλτικό. Εμένα προσωπικά οι ρίψεις υπολείπονται λίγο, παρόλα αυτά η δισκοβολία συγκεκριμένα είναι ένα από τα δυνατά μου και πέρσι είχα ρίξει μια βολή στα 47.80, την οποία στο δέκαθλο μέσα την κάνουν οι πολύ δυνατοί αθλητές.
Αν και δεν είμαι τόσο ριπτικός, ο δίσκος μου ταιριάζει πάρα πολύ. Από εκεί και πέρα τα τεχνικά αγωνίσματα όπως εμπόδια, επί κοντώ είναι θεωρητικά τα καλύτερά μου, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο αν συγκρίνω τους χρόνους μου με τους ελίτ, τα 400 και 1500 μέτρα είναι επίσης σε πάρα πολύ καλή μοίρα. Το μήκος είναι αρκετά καλό επίσης και τα 100 μέτρα. Λίγο υπολείπομαι στη σφαιροβολία και στο άλμα εις ύψος. Αυτά τα δύο ήταν ένα σημείο που συχνά έχανα και ακόμα χάνω βαθμούς.»
Πώς βαθμολογούνται τα αγωνίσματα και οι επιδόσεις σας;
«Έτσι όπως το βλέπω εγώ έχουν βάλει κάποιες πολύ καλές επιδόσεις, όπως τα παγκόσμια ρεκόρ να πιάνουν μια συγκεκριμένη επίδοση στους βαθμούς. Ας πούμε 1000 βαθμούς και από εκεί και πέρα τη συνολική βαθμολογία τη διαιρούν με κάθε χαμηλότερη επίδοση και βγαίνει ένα αποτέλεσμα. Συνήθως τα αγωνίσματα που έχουμε μεγάλη διαφορά με τους ελίτ αθλητές, είναι αυτά στα οποία αγωνίζονται μεμονωμένοι αθλητές, αυτοί που κάνουν ένα αγώνισμα μόνο. Σε εκείνα τα αγωνίσματα βαθμολογούμαστε και με λιγότερους βαθμούς. Για παράδειγμα στη σφαίρα δεν μπορείς να πάρεις πάνω από αυτά που έχεις στο σύνολο, στα 1.500 επίσης. Γιατί φαντάσου τώρα να ερχόταν στο δέκαθλο ένας σφαιροβόλος, να έριχνε 22 μέτρα και να βαθμολογούνταν ίσα με δύο αγωνίσματα. Αλλά όπως και το πρόγραμμα, έτσι και η βαθμολογία είναι σοφά φτιαγμένη.»
Το Ευρωπαϊκό της Ρώμης ήταν η μεγαλύτερη διοργάνωση μέχρι τώρα στην καριέρα σου;
Σαν εμπειρία ναι ήταν η καλύτερη που έχω ζήσει μέχρι τώρα, ελπίζω φυσικά να ζήσω και κάτι μεγαλύτερο.
«Το Ευρωπαϊκό της Ρώμης ήταν μια διοργάνωση που είχα ως στόχο απλά να συμμετέχω εκεί. Όλη τη χρονιά εκείνη αυτό προσπαθούσα, να προκριθώ εκεί. Γιατί πλέον το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα είναι σαν Παγκόσμιο. Οι καλύτεροι Ευρωπαίοι αθλητές είναι και οι καλύτεροι στον κόσμο. Σαν εμπειρία ναι ήταν η καλύτερη που έχω ζήσει μέχρι τώρα, ελπίζω φυσικά να ζήσω και κάτι μεγαλύτερο. Σαν αγώνας δεν ήταν η καλύτερή μου απόδοση, είχα έρθει και από μια περίοδο όπου είχα κουράσει πολύ το σώμα μου για να καταφέρω την πρόκριση. Οπότε στην ουσία πήγα καταπονημένος σε αυτόν τον αγώνα και επίσης ρίσκαρα κιόλας, δεν προσπαθούσα δηλαδή να σώσω κάποιον βαθμό. Απλώς ρίσκαρα μήπως και καταφέρω να βγει κάτι μεγάλο, το οποίο δεν συνέβει γιατί τα ρίσκα μου δεν βγήκαν.»
Μια άκυρη εκκίνηση αθλητή αποσυντονίζει εσάς τους υπόλοιπους;
«Εξαρτάται τον αθλητή. Συνήθως επειδή κινδυνεύεις να μηδενιστείς και να χαθεί όλος ο κόπος σου μέχρι τώρα στο δέκαθλο, δηλαδή να έχεις κάνει για παράδειγμα 5 αγωνίσματα ήδη και δεν είναι ότι έκανες μια κούρσα και θα πας στην επόμενη, είσαι εν μέσω δεκάθλου και δεν ξέρεις πότε θα ξανακάνεις, πρέπει εκείνη τη στιγμή να το παλέψεις με το μυαλό σου και να μην αφήσεις κάτι να σε επηρεάζει. Είναι όμως κάτι που αν το αφήσεις σαν σκέψη να έρθει μπορεί να σε αγχώσει και ίσως να σε ωθήσει μια κακή εκκίνηση. Το έχουμε δει αυτό αρκετές φορές αλλά συνήθως όλα πάνε καλά. Στο ευρωπαϊκό στη Ρώμη είχα κάνει πολύ άθλια εκκίνηση γιατί ο αφέτης εκεί έδωσε μια εκκίνηση που ήταν πολύ απαγορευτική και οριακά άκυρη.
Είχαμε σηκωθεί όλοι στο “έτοιμοι” και περιμέναμε μετά 3-4 δευτερόλεπτα μέχρι να πυροβολήσει. Εγώ εκείνη τη στιγμή είχα τόσο πολύ χρόνο που σκέφτηκα ότι κάτι τρέχει, ότι μήπως θα δώσει σε κάποιον άκυρη ή μήπως κάποιος κουνιέται. Κουνήθηκα και εγώ ο ίδιος σε κάποια φάση ,που αυτό από μόνο του είναι άκυρο, και εν τέλει έφυγα όπως να ναι ενώ θα μπορούσα να είχα κερδίσει τη σειρά μου στα εμπόδια και θα είχα ένα ωραίο highlight δηλαδή, καθώς ήμουν ο καλύτερος από τους αθλητές σε εκείνη τη σειρά. Δυστυχώς όμως πήγε άσχημα και για τα επόμενα δύο αγωνίσματα κουβαλούσα μια κακή ψυχολογία.»
Πώς διαχειρίζεσαι την πίεση όταν κάτι δεν πάει όπως θέλεις, αλλά και τον ανταγωνισμό γενικότερα;
«Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία (σ.σ. γέλια). Όταν κάτι πηγαίνει στραβά πρέπει να δεις τι έφταιξε και δεν πήγε καλά. Ας πούμε αν ήταν ένα ατυχές συμβάν, μπορείς πιο εύκολα να το ξεχάσεις και να πεις ότι εντάξει ήταν μια ατυχία συνεχίζουμε και άλλο να πεις ότι δεν ξέρω τι έφταιγε, μήπως το σώμα μου δεν είναι έτοιμο τελικά. Αλλά ο στόχος γενικώς είναι είτε πας κάπου πολύ καλά ή τα πας άσχημα, να μην αφήσεις τον ενθουσιασμό ή την απογοήτευση να σε επηρεάσουν. Τουλάχιστον όχι για πολύ, για να μπορείς να συνεχίσεις και συγκεντρωθείς στο αγώνισμα ή στην προσπάθεια που έχεις να κάνεις. Αυτό είναι το κλειδί στο δέκαθλο και είναι κάτι δύσκολο όσο εύκολο και να ακούγεται στα λόγια. Παλεύουμε να το καταφέρουμε, κάποιες φορές συμβαίνει, κάποιες άλλες όχι τόσο.»
Ποια η σχέση σου με τους άλλους αθλητές;
«Πολλούς από αυτούς τους αθλητές τους είχα δει στην τηλεόραση. Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχω γνωρίσει κόσμο που δεν φανταζόμουν ότι θα τους γνωρίσω από κοντά και με κάποιους έχω φιλική σχέση. Με κάποιους μεγαλύτερους κάνω κουβέντες μαζί τους για περαιτέρω βελτίωση και δείχνουν ενδιαφέρον για τις επιδόσεις μου. Στο τέλος του κάθε δεκάθλου γίνεται αυτός ο γύρος του θριάμβου. Είναι μια ωραία στιγμή γιατί έχουν ξαλαφρώσει όλοι και πλέον δεν έχεις κάτι να παλέψεις.
Εφόσον τα έχεις δώσει όλα, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, νιώθεις γεμάτος, νιώθεις ότι πέτυχες κάτι, καθώς ο αγώνας από μόνος του είναι δύσκολος και εσύ κατάφερες να τον βγάλεις εις πέρας. Αλλά ναι γνώρισα πολλούς αθλητές και μπορώ να σου πω ότι οι περισσότεροι δεκαθλητές είναι καλά παιδιά και ακόμα και να μην έχετε πει τίποτα στο τέλος θα σου δώσουν το χέρι, θα κάνετε μια αγκαλιά. Ο ένας στηρίζει τον άλλον στις δυσκολίες, το ένιωσα αυτό και από μεγάλους αθλητές. Έδωσα χέρι και με τον παγκόσμιο ρέκορντμαν 2-3 φορές και μόνο αυτό σημαίνει πολλά.»
Εκτός από τον πατέρα σου είχες άλλους αθλητές που σε ενέπνευσαν στα ξεκινήματά σου;
Ο Δουβαλίδης είναι ένας αθλητής που πάντα τον θαυμάζαμε, όλα όσα έχει καταφέρει αποτελούν παράδειγμα για κάθε αθλητή.
«Εμείς είχαμε την τύχη και τη χαρά να προπονείται στο Εθνικό Στάδιο Δράμας ο Κώστας ο Δουβαλίδης, ο οποίος έχει άπειρες συμμετοχές σε ολυμπιάδες, παγκόσμια πρωταθλήματα και Ευρωπαϊκά. Τον βλέπαμε εμείς καθημερινά εκεί και μπορώ ξεκάθαρα να πω ότι μας στιγμάτισε σαν αθλητές και ακόμα και τώρα προπονούμαστε μαζί. Το Σάββατο (σ.σ. 2/8) θα τρέξουμε μαζί στα εμπόδια στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα, θα είμαστε αντίπαλοι. Ο Δουβαλίδης είναι ένας αθλητής που πάντα τον θαυμάζαμε, όλα όσα έχει καταφέρει αποτελούν παράδειγμα για κάθε αθλητή.»
Πόσο έχει αλλάξει ο ελληνικός στίβος σήμερα;
«Δεν νομίζω ότι ο ελληνικός αθλητισμός έχει εξελιχθεί τόσο πολύ. Κάποια αγωνίσματα βέβαια ναι έχουν γίνει πατροπαράδοτα στην Ελλάδα όπως το επί κοντώ. Είχαμε και έχουμε πάρα πολλούς αθλητές υψηλού επιπέδου. Τώρα τη στιγμή που μιλάμε που δεν είναι η Στεφανίδη, που δεν πηδάει η Κυριακοπούλου ή η Πόλακ, έχουμε τον Καραλή, τον Ρίζο, ο οποίος πλέον έχει επίδοση 5.72 και πριν από μερικά χρόνια θα ήταν από τους κορυφαίους επικοντιστές στον κόσμο. Στη σφύρα επίσης έχουμε πολλούς. Αυτά είναι όντως ακραία, αλλά από εκεί και πέρα δεν νομίζω ότι το επίπεδο των αθλητών είναι ψηλότερο από ότι ήταν παλιότερα.»
«Η ομοσπονδία κάνει το κατά δύναμιν. Οι αθλητές όμως χρειαζόμαστε περισσότερο στήριξη από αυτή που έχουμε. Και οικονομική και σε θέμα παροχών και αγωνιστικά με διάφορα κίνητρα τα οποία θα μπορούσαν να υπάρχουν. Υπολειπόμαστε σε σχέση χώρες και ένας αθλητής που πηγαίνει στο εξωτερικό να αγωνιστεί το καταλαβαίνει αυτό πολύ εύκολα. Ένας Έλληνας αθλητής προχωράει όσο έχει κάποια δυνατή φιλοδοξία ή μέχρι να του τελειώσουν τα χρήματα, ενώ οι αθλητές στο εξωτερικό δεν έχουν τέτοια θέματα.
Δεν είναι μόνο οι φιλοδοξίες και τα όνειρα που φυσικά είναι ωραία και πρέπει να υπάρχουν, αλλά έχουν και ένα ασφαλές περιβάλλον για να βιοποριστούν και να αγωνιστούν. Δεν υπάρχει ανασφάλεια, καθώς έχουν στήριξη σε όλα. Όλα αυτά τα βλέπουμε πολύ έντονα εμείς με τον αδερφό μου και έχω συζητήσει με αθλητές που ενώ ήταν από τους καλύτερους στην Ελλάδα ήθελαν να σταματήσουν και κάποιοι σταμάτησαν κιόλας, υπάρχουν παραδείγματα.»
Αγώνες, απογοήτευση και επανεκκίνηση
Ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος στην έως τώρα πορεία σου;
«Δύο φορές έχω περάσει από μια περίεργη κατάσταση που ένιωσα ότι αμφισβητώ τον εαυτό μου και αυτό που κάνω. Η μία ήταν όταν είχα τραυματιστεί πριν 2-3 χρόνια και ενώ ήμουν ο καλύτερος στην Ελλάδα εκείνη την περίοδο. Απλώς ένιωθα ότι αυτό που κάνω είναι αρκετά δύσκολο και δεν επιβραβεύομαι όσο θα ήθελα και για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα μου έλειπε πάρα πολύ το κίνητρο. Πήγαινα στην προπόνηση χωρίς όρεξη. Εν τέλει αυτό σιγά σιγά το ξεπέρασα, ξαναβρήκα μέσα μου το νόημα πάλι.
Στην Ελλάδα κανείς δεν θα νοιαστεί για τα προβλήματα ενός πρωταθλητή, οπότε πρέπει με τον αδερφό μου μόνοι μας να βρούμε λύσεις για να κάνουμε για αρκετά χρόνια ακόμα αυτό που αγαπάμε.
Αλλά δεν θα σου πω ψέματα και φέτος είχα περάσει τέτοιες στιγμές, μετά και από όλες τις επιτυχίες που έκανα πέρσι, είχα κάποιες δύσκολες περιόδους. Ενώ όλα πήγαιναν καλά, λίγο αμφέβαλλα γιατί ένιωθα πολύ κουρασμένος για να συνεχίσω. Ευτυχώς δεν τα παράτησα, έδειξα υπομονή και κατάφερα φέτος αυτή την επιτυχία στο Βαλκανικό πρωτάθλημα και έδειξα ότι είμαι κοντά σε κάτι μεγάλο. Ελπίζω του χρόνου κάποια προσωπικά ζητήματα να μπορέσω να τα λύσω όπως για παράδειγμα και οικονομικά ζητήματα. Στην Ελλάδα κανείς δεν θα νοιαστεί για τα προβλήματα ενός πρωταθλητή, οπότε πρέπει με τον αδερφό μου μόνοι μας να βρούμε λύσεις για να κάνουμε για αρκετά χρόνια ακόμα αυτό που αγαπάμε.»
Ζωή εκτός στίβου
Τα live μας έχουν πληρώσει πολλά παραπάνω από όσα μας πλήρωνε ο στίβος μέχρι τώρα.
Μπορεί ένας Έλληνας αθλητής να ζήσει μόνο από τον στίβο;
«Για να μπορέσεις να ζήσεις από αυτό, μόνος σου αυτόνομα δεν υπάρχει περίπτωση στην Ελλάδα. Ίσως μόνο ο Τεντόγλου, ο Καραλής και άλλοι 5-6 να το καταφέρνουν. Όλοι οι υπόλοιποι χρειάζονται είτε τους γονείς τους είτε κάποιον να βοηθάει οικονομικά. Πολλά ταλέντα ήταν που σταμάτησαν για αυτόν τον λόγο.
Εμάς ο πατέρας μας και η μητέρα μας ως σύζυγος ενός πρωταθλητή, την είχαν ζήσει από πρώτο χέρι όλη αυτή την κατάσταση. Ποτέ δεν θα μας έκοβαν τα φτερά και ήταν διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα για να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που θέλουμε και αγαπάμε. Πάντα ήταν στήριγμα για εμάς, απλά πλέον που έχουμε μεγαλώσει δεν μπορούμε να στηριζόμαστε οικονομικά στους γονείς μας, κάπου μας ενοχλεί και εμάς. Εγώ προσωπικά έχω ξεκινήσει και κάνω personal training και ασχολούμαι γενικά με το coaching.
Ο αδερφός μου κάνει μασάζ και επειδή έχει τελειώσει και πληροφορική ασχολείται με το hacking, από το οποίο δεν έχει πληρωθεί ακόμα αλλά εκπαιδεύεται. Ακόμα και φέτος που πήγαμε τον χειμώνα προετοιμασία και την πληρώσαμε από την τσέπη μας ήταν επειδή είχαμε χρήματα στην άκρη από όλα αυτά που κάνουμε. Παίζουμε και μουσική βασικά παράλληλα. Το πρώτο εξάμηνο της σεζόν που ήταν και πιο μακριά από αγώνες μπορεί να είχαμε κάνει την εβδομάδα από ένα live. Τα οποία live μας έχουν πληρώσει πολλά παραπάνω από όσα μας πλήρωνε ο στίβος μέχρι τώρα.»
Μπορείτε να παίζετε μουσική στους υπόλοιπους αθλητές μετά τους αγώνες.
«Αυτό έχει γίνει δύο φορές (σ.σ. γέλια) σε Μίτινγκ στη Νάξο, το οποίο ήταν Μίτινγκ για δέκαθλο και έπταθλο μόνο και στο τέλος του αγώνα μας είχαν πάει σε ένα παραδοσιακό ταβερνάκι εκεί νησιώτικο. Είχε ζωντανή μουσική ένα βιολί και ένα λαούτο και είχε και χορευτές. Κάποια στιγμή λοιπόν, μας σήκωσαν κάποιοι που ήξεραν πως τραγουδάμε και τους τραγουδήσαμε νησιώτικα για ένα μισάωρο. Ο Αντώνης έπαιζε βιολί, εγώ τραγουδούσα, ένας εκεί μουσικός έπαιζε λαούτο και από κάτω χορεύανε ότι εθνικότητας άνθρωποι μπορείς να φανταστείς. Είχαμε Άγγλους, Ουκρανούς, Βραζιλιάνους, Ιταλούς, Αυστραλούς. Δηλαδή ήταν όλοι και χόρευαν νησιώτικα, ήταν απίθανο.»
Διακρίσεις και στόχοι για το μέλλον
Το ότι πλέον είσαι 2ος στον πίνακα όλων των εποχών στο δέκαθλο στην Ελλάδα πώς το βιώνεις;
«Να σου πω την αλήθεια δεν νιώθω κάποια πίεση, είναι τιμητικό και μου αρέσει που είμαι τόσο ψηλά στον πίνακα όλων των εποχών της Ελλάδας στο δέκαθλο. Ακόμα πιο τιμητικό φυσικά θα είναι όταν γίνω ο πρώτος. Ο πατέρας μου όταν τον πέρασα πέρσι δεν ήταν 2ος πλέον ήταν 4ος, καθώς τον είχαν περάσει ο Περιστέρης και ο Σπυριδωνίδης.
Όταν τον πέρασα μετά την επίδοσή μου στο Βαλκανικό τον είχα πάρει τηλέφωνο και μόλις το σήκωσε του λέω “που είναι ο 5ος πλέον όλων των εποχών; ο 2ος τον ψάχνει” (σ.σ. γέλια). Βέβαια ο πατέρας μου είχε συγκινηθεί πιο πολύ από μένα οριακά. Μέσα στο σπίτι έχουμε οικογενειακά ρεκόρ, έχουμε ωραία έτσι ιστορία και κόντρες στα αγωνίσματα και βάζουμε ωραίους στόχους μεταξύ μας. Για παράδειγμα ο πατέρας μας είναι ο καλύτερος στην οικογένεια στο άλμα εις ύψος με 2.20. Λέμε ότι δεν πρόκειται να τον περάσουμε, αλλά σε όλα τα άλλα βάζουμε κόντρα.»
Οι 8.000 βαθμοί είναι κοντά;
«Την ώρα του αγώνα δεν κοιτάω βαθμολογία ακριβώς, αλλά ξέρω για τι είμαι ικανός. Οι 8000 είναι πραγματικά μια ανάσα από να τους φτάσω. Στο Βαλκανικό έκανα 7.903 φέτος, κάποια αγωνίσματα πήγαν πολύ μέτρια και οι συνθήκες ήταν δύσκολες. Αν πήγαινα στα εμπόδια λίγο καλύτερα με ένα χρόνο που τον έχω κάνει αρκετές φορές μέσα στο δέκαθλο, στον δίσκο αν τον έριχνα 1-2 μέτρα πάνω, δηλαδή 5 μέτρα κάτω από το ρεκόρ μου και στο επί κοντώ αν έκανα 4.80 αντί για 5 μέτρα που έχω θα έφτανα 8000 βαθμούς. Τώρα οι 8069 που είναι και το πανελλήνιο ρεκόρ, θέλει περισσότερη προσπάθεια, αλλά αν όλα πάνε καλά πιστεύω ότι και οι 8100 και οι 8200 ενδεχομένως είναι κοντά.»
Πριν λίγες μέρες κατέκτησες το 2ο σερί χρυσό μετάλλιο στο Βαλκανικό πρωτάθλημα. Ποιοι οι στόχοι σου από εδώ και πέρα;
«Η φετινή χρονιά φτάνει στο τέλος της. Ήταν αρκετά κουραστική και αρκετά μεγάλη σεζόν, καθώς κυνηγάμε σκέψου τους αγώνες αυτούς όλη μας την προετοιμασία από τον Σεπτέμβρη. Τώρα αυτό το Σαββατοκύριακο θα αγωνιστώ στο πανελλήνιο πρωτάθλημα όχι σε δέκαθλο, αλλά στα εμπόδια και στο μήκος, καθώς το δέκαθλο έχει γίνει ξεχωριστά. Μπορώ να κυνηγήσω μια καλή θέση ή και κάποιο μετάλλιο, αλλά κυρίως θα πάω για να χαρώ τον αγώνα.
Η πίεση έχει τελειώσει, ότι ήταν να κάνουμε το κάναμε και θέλω να αγωνιστώ και να ξεκουραστώ καλά. Για το παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν ξέρω αν είμαι μέσα, είναι αρκετά δύσκολη η πρόκριση, αφού πηγαίνουν μόνο 24 αθλητές στο δέκαθλο. Οπότε δύσκολα θα είμαι μέσα και πλέον ξεκουράζομαι και πλέον από τη νέα σεζόν θα ξεκινήσω με όρεξη για να χτίσω κάτι καλό. Πιθανότητα και χωρίς άλλον αγώνα είμαι ήδη μέσα για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα γίνει το καλοκαίρι και έτσι η νέα σεζόν ξεκινάει με έναν πολύ πιο ξεκάθαρο στόχο.»
Έχεις ως στόχο κάποιο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ή τους Ολυμπιακούς Αγώνες ή είναι κάτι μακρινό;
«Είναι όνειρα αλλά όχι απαραίτητα πολύ μακρινά και άπιαστα. Ακόμη και τώρα στο Βαλκανικό ήλπιζα σε μια καλύτερη επίδοση η οποία θα μπορούσε να με στείλει στο παγκόσμιο. Το επίπεδο στο δέκαθλο βέβαια έχει ανέβει και 24 άτομα από όλο τον κόσμο δεν είναι πολλά ώστε να έχεις το περιθώριο για λάθη, αλλά πιστεύω ότι μελλοντικά θα αγωνιστώ σε κάποιο παγκόσμιο ή Ολυμπιακούς Αγώνες.»
Αν έπρεπε να περιγράψεις τον εαυτό σου με τρεις λέξεις, ποιες θα ήταν αυτές;
«Τώρα μου βάζεις δύσκολα (σ.σ. γέλια). Θα πω Δημιουργικός, ενθουσιώδης και πεισματάρης.»
Έχεις κάποια ρουτίνα πριν τους αγώνες;
«Πριν τους αγώνες γράφω ημερολόγιο, περισσότερο για να χαρτογραφίσω κάποιες σκέψεις και συναισθήματα και είμαι αρκετά ψυχαναγκαστικός με θέματα οργανωτικά. Δηλαδή θέλω να ξέρω τι ώρα θα σηκωθώ, τι ώρα θα φάω, τι ώρα θα κάνω το κρύο ντους μου, τι ώρα θα χαλαρώσω, τι ώρα πρέπει ν είμαι έτοιμος και στην τσάντα μου στον αγώνα τα έχω όλα σε κουτάκια, όλα τετραγωνισμένα.»
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από τώρα;
«Σε 5 χρόνια από τώρα θα είμαι 31. Θέλω να είμαι πλήρης από τον αθλητισμό και σίγουρα με λυμένα κάποια πράγματα στη ζωή μου, δηλαδή κάποια πράγματα στην καθημερινότητά μου να μην είναι σαν να κάνω φοιτητική ζωή όπως είμαι τώρα. Να μην είναι όλα ελεύθερα και να βρίσκουμε λύσεις από εδώ και από εκεί, αλλά να είναι όλα σταθερά και να μπορώ να επιλέγω αν ακόμα θα αγωνίζομαι ή όχι.»
Πανελλήνιο πρωτάθλημα λοιπόν απέναντι στον Μίλτο Τεντόγλου. Πώς είναι να αγωνίζεσαι με τον κορυφαίο αθλητή στο μήκος αυτή τη στιγμή;
«Τον Τεντόγλου δεν τον έχει κανένας στον κόσμο, αλλά προσωπικά το θεωρώ μεγάλη τιμή που αγωνίζομαι μαζί του. Τρίτη φορά που γίνεται αυτό. Ο Τεντόγλου είναι πολύ cool τύπος, δείχνει τον σεβασμό του πάντα σε εμένα και πολλές φορές μου έχει πει μπράβο ή μου έχει δώσει κάποια συμβουλή.»