Η Ραφαέλα Σπανουδάκη μιλάει αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το Mpaladofatses.gr για τα πρώτα της βήματα στον στίβο, τις παρουσίες της σε διεθνείς διοργανώσεις, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τις δύσκολες στιγμές της και τους στόχους που θέτει για το μέλλον.
Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Ρόδο, η Ραφαέλα Σπανουδάκη δεν άργησε να ανακαλύψει το πάθος της για τα σπριντ. Σήμερα, πιο ώριμη από ποτέ, μετά από σπουδές, ρεκόρ που σπάνε διαρκώς, πολυάριθμες συμμετοχές και διακρίσεις σε ελληνικές και διεθνείς διοργανώσεις, το όνειρο της παρουσίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και μια μαχητική στάση ζωής, αποτελεί αναμφίβολα μια από τις σημαντικότερες εκπροσώπους του ελληνικού στίβου.
Μέσα από μια ουσιαστική και άκρως ειλικρινή συζήτηση, η Ραφαέλα μίλησε για την πειθαρχία που απαιτεί ο πρωταθλητισμός, τις προκλήσεις της καθημερινότητας, την οικονομική πραγματικότητα στον χώρο, αλλά και τις στιγμές που την έχουν καθορίσει και της έχουν μείνει χαραγμένες στη μνήμη της.
Εξήγησε πώς ο κορονοϊός επηρέασε την πορεία της, το πόσο άδικο είναι ένας αποκλεισμός για μια λάθος εκκίνηση, αλλά και γενικότερα τις δύσκολες μέρες της, εκείνες που τελικά χτίζουν τους μεγάλους αθλητές.
Με καθαρό λόγο, αυτογνωσία και σεμνότητα, η Ραφαέλα δεν έχει απλώς στόχο να βελτιωθεί. Έχει μάθει να αντέχει και να επιστρέφει πάντα πιο δυνατή, καθώς όπως η ίδια τονίζει, έχει πολλά ακόμα να δώσει.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Ρόδο. Πως ξεκίνησε η σχέση σου με τον στίβο και τι σε τράβηξε αρχικά στα σπριντ;
«Από τη Ρόδο κατάγομαι, εκεί μεγάλωσα και δεν σου κρύβω ότι δεν είχα επαφή με τον στίβο. Και όταν εννοώ ότι δεν είχα επαφή, έκανα μπαλέτο όταν ήμουν μικρή, όπως όλα τα κοριτσάκια, αλλά δεν μπορώ να πω ότι ασχολιόμουν πολύ με τον αθλητισμό. Η μητέρα μου ήθελε πιο πολύ να διαβάζω και μου άρεσε γενικά να παίζω έξω με τις φίλες μου και την παρέα μου.
Ο πατέρας μου με έγραψε στον στίβο, νομίζω 5η ή 6η Δημοτικού, αλλά δεν πήγαινα (γέλια). Δεν πήγαινα να κάνω προπόνηση, βαριόμουν, ήμουν έτσι και φυγόπονη από μικρή και πήγαινα σκέψου μία φορά τον μήνα. Δεν το ήθελα καθόλου να ασχοληθώ, δεν το είχα καν στο μυαλό μου, αυτό είναι το παράξενο. Στις μικρές ηλικίες οι προπονητές μας βάζουν να περάσουμε από όλα τα αγωνίσματα. Και αντοχή έκανα και μπαλάκι ας πούμε πατούσαμε, αντί για σφαίρα που είναι τώρα (γέλια), αλλά ήμουν πολύ καλή στα σπριντ.
Μπορεί να μην είναι καθόλου εύκολα τα σπριντ, αλλά για εμένα ήταν ένας εύκολος τρόπος να ασχοληθώ γιατί σε μικρή ηλικία δεν ήταν τόσο τεχνικό αγώνισμα, όπως είναι για παράδειγμα το μήκος. Από την άλλη η αντοχή, δεν ήθελα να κουραστώ (γέλια), οπότε ναι ήταν ο εύκολος δρόμος για εμένα.
Αργότερα όταν ήρθα να σπουδάσω στην Αθήνα γυμναστική Ακαδημία, ξεκίνησα στην Ηλιούπολη με τον Σοφιανό Τριάντο, τον προπονητή που είναι ακόμα και τώρα εκεί. Με είδε και μου είπε ότι επειδή είμαι γρήγορη θα ασχοληθούμε με τα σπριντ. Οπότε ουσιαστικά με βρήκε και μόνο του το αγώνισμα.
Από την αρχή της διαδρομής μου μέχρι και σήμερα, δίπλα μου βρίσκεται πάντα ο προπονητής και μέντοράς μου, Κώστας Βογιατζάκης. Έχουμε μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και με έχει στηρίξει σε κάθε βήμα της πορείας μου. Του χρωστάω πολλά.»
Ποια στιγμή θεωρείς την πιο σημαντική στην αρχή της καριέρας σου;
«Πιστεύω ακόμα και τώρα και σαν συναίσθημα και σαν μια πολύ δυνατή στιγμή, ήταν το πρώτο μου όριο το 2017 στα 60 μέτρα για το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στο Βελιγράδι. Ήταν μια στιγμή που ακόμα θυμάμαι και μου έδωσε το έναυσμα να ασχοληθώ πιο σοβαρά. Ήδη εκείνη την περίοδο τον είχα αγαπήσει πολύ τον στίβο απλά από εκείνο το σημείο ξεκίνησα να το βλέπω ότι είναι η δουλειά μου, ότι θα ασχοληθώ επαγγελματικά και ότι θέλω να κάνω πρωταθλητισμό.
Η αλήθεια είναι ότι αν δεν έρθει μια νίκη, αν δεν έρθει κάτι να δεις ότι όντως είσαι καλός σε αυτό που κάνεις και επιβραβεύεσαι, γιατί εντάξει δουλεύεις σκληρά, αλλά αν δεν έρθει και η επιβράβευση μπορεί πολύ εύκολα να τα παρατήσεις και να μην θες να ασχοληθείς καθόλου.
Είναι δύσκολο. Αν θες να είσαι πρωταθλητής και να κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να μάθεις να ζεις και σαν πρωταθλητής. Η καθημερινότητα που ζει κάποιος που κάνει πρωταθλητισμό αλλά και το θέμα χαρακτήρα είναι που μετράνε. Να μην έχεις αλαζονεία αλλά αγάπη, πίστη και αφοσίωση σε αυτό που κάνεις. Αλλιώς δεν πρόκειται να φτάσεις ψηλά.»
Πώς καταφέρνεις να ισορροπείς την έντονη καθημερινότητα με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις σου;
«Γενικά σαν άνθρωπος προσπαθώ να μην σκέφτομαι πολύ και να υπέρ αναλύω καταστάσεις, καθώς από μικρή γνώριζα ότι μόνο κακό θα μου έκανε. Ξεκίνησα στο πρώτο έτος της σχολής μου τον αθλητισμό, ουσιαστικά κανονικές προπονήσεις ξεκίνησα από 18 χρονών και σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Δεν μπορούσα να δώσω το 100% και στα δύο. Λίγο έτσι τα μοίραζα, αλλά παρόλα αυτά είχα επιτυχίες.
Προσπαθούσα όταν τελείωναν τη σχολή μέσα στη μέρα, να ξεκουραστώ όσο περισσότερο γινόταν για να πάω το απόγευμα να προπονηθώ. Σίγουρα όταν τελείωσα και πήρα το πτυχίο μου, τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολα. Έκανα και διπλές προπονήσεις, ήμουν 100% αφοσιωμένη εκεί. Για αυτόν τον λόγο ακριβώς μετά ήρθαν και περισσότερες επιτυχίες, από τη στιγμή που τελείωσα και το Πανεπιστήμιο.»
Τι περιλαμβάνει μια τυπική προπονητική μέρα;
«Σε Off Season από τη μια λες “πολύ ωραία τελείωσα, τώρα μπορώ να κάνω ότι θέλω”, αλλά για κάποιο λόγο επειδή εμείς οι πρωταθλητές και συγκεκριμένα εγώ, έχω τα “κουτάκια μου”, τη διατροφή και τον ύπνο μου, αν το χαλάσω λίγο , με βγάζει εκτός προγράμματος και δεν μου αρέσει. Οπότε μπορεί να περάσει μια μέρα που θα βγω με τις φίλες μου, να πιω το ποτό μου, αλλά θέλω να επιστρέψω πάλι και στη διατροφή μου, να κοιμηθώ και μια μέρα νωρίς.
Βγαίνει και όλη η κούραση να σου πω την αλήθεια, οπότε χαλαρώνεις, ηρεμείς ψυχικά και λες “ωραία θα κοιτάξω λίγο τη Ραφαέλα, θα δω και λίγο τους φίλους μου” αλλά από την άλλη αναζητείς και λίγο τη ρουτίνα. Είναι και λίγο ψυχαναγκασμός (γέλια) και μου αρέσει. Δεν μπορώ να πω ότι κάνω θυσίες, δεν το θεωρώ θυσία όλο αυτό που κάνω. Μου αρέσει, το έχω επιλέξει, οπότε μου αρέσει που ζω έτσι.
Τώρα στην αγωνιστική περίοδο, ξυπνάω το πρωί, τρώω πρωινό σύμφωνα με όσα μου έχει πει ο διατροφολόγος. Μέσα στη μέρα μου προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν πιο ξεκούραστη μπορώ, ώστε να κάνω την προπόνηση μου, να γυρίσω και να κάνω την αποκατάσταση μου. Γιατί σε εμάς δεν είναι η προπόνηση το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας, είναι και η αποκατάσταση. Για να μπορούμε να βγάλουμε και την επόμενη και την επόμενη προπόνηση.»
Μια από τις πρώτες σου μεγάλες διακρίσεις ήταν το ασημένιο μετάλλιο στους Μεσογειακούς αγώνες το 2018. Τι θυμάσαι πιο έντονα από τότε;
«Τα περισσότερα μου χρόνια στον πρωταθλητισμό τολμώ να πω, ήταν πολύ ανώριμα και πολύ κακό αυτό. Δεν μετανιώνω σίγουρα γιατί εντάξει ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Εκείνη τη στιγμή τη θυμάμαι πολύ έντονα στην Ταραγόνα. Ήμουν πολύ χαρούμενη αλλά ήμουν και λίγο έτσι στα χαμένα. Όχι ότι δεν ευχαριστιόμουν την κάθε στιγμή, αλλά σε κάθε αγώνα, σε κάθε προπόνηση και στους στόχους που έβαζα ήμουν αρκετά αγχωμένη.
Αυτό θα ήταν κάτι που αν μπορούσα θα το άλλαζα, τώρα που είμαι έτσι πιο ώριμη σαν αθλήτρια. Χαιρόμουν εκείνη τη στιγμή, αλλά κατευθείαν έλεγα πάμε στον επόμενο στόχο και να πετύχω και αυτό και δεν έλεγα “Ραφαέλα ευχαριστήσου τώρα που πήρες αυτό το μετάλλιο, στις επόμενες διοργανώσεις μπορεί να μην είσαι υγιείς, οπότε ευχαριστήσου τη στιγμή”. Δεν το είχα έτσι τότε στο μυαλό μου και ναι είναι κάτι που αν γινόταν θα το άλλαζα, αλλά προφανώς δεν γίνεται.»
Έχεις πολυάριθμες επιτυχίες σε Πανελλήνια, Μεσογειακά και Ευρωπαϊκά τουρνουά. Ποια διοργάνωση ή πιο επίτευγμα ξεχωρίζεις περισσότερο;
«Οι ολυμπιακοί αγώνες και ο ημιτελικός στα 200 μέτρα, γιατί τα σπριντ είναι αρκετά δύσκολα. Ο συναγωνισμός είναι τεράστιος, όλος ο κόσμος πλέον κάνει σπριντ και υπάρχουν πολύ δυνατές χώρες όπως η Τζαμάικα και οι ΗΠΑ και καλούμαστε να τις συναγωνιστούμε. Ακόμα και στις υποδομές αυτές οι χώρες είναι αρκετά ανώτερες από εμάς. Για τον λόγο αυτό, όταν πέρασα τον ημιτελικό το 2021 στο Τόκιο είπα “ουάου”. Είχα πάει εκεί με σκοπό να έχω μια καλή εικόνα και να κάνω ότι καλύτερο μπορούσα, αλλά δεν περίμενα να περάσω στους ημιτελικούς. Άλλες χρονιές τότε άλλο τώρα, έχουν αλλάξει πολλά πράγματα, δηλαδή από το 2021 μέχρι και σήμερα και είναι κάτι που είναι περήφανη για τον εαυτό μου.»
Το να φοράς το εθνόσημο και να εκπροσωπείς την Ελλάδα σε μεγάλες διοργανώσεις τι σημαίνει για εσένα;
«Κάθε διοργάνωση από ευρωπαϊκό μέχρι παγκόσμιο και Ολυμπιακούς αγώνες, η τιμή είναι τεράστια και το νιώθουμε σε κάθε αγώνα πιστεύω και όλοι, όχι μόνο εγώ. Η συγκίνηση είναι τεράστια και προσπαθούμε να δώσουμε ότι καλύτερο μπορούμε για τη χώρα μας εκείνη τη στιγμή.»
Πώς έζησες τη συμμετοχή σου στους ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο και τι σου έμεινε περισσότερο από εκείνη την εμπειρία;
«Η χρονιά στο Τόκιο ήταν μια περίεργη χρονιά. Ήταν μια χρονιά covid, δεν είχαμε κόσμο στις κερκίδες να χειροκροτεί τις προσπάθειες μας και αυτό ήταν λίγο άσχημο. Δεν παύει όμως εκείνη τη στιγμή να είμαστε στον αγωνιστικό χώρο και να αγωνιζόμαστε. Δεν σκεφτόμουν τίποτα εκείνη τη στιγμή, ήθελα να κάνω το καλύτερο για τη χώρα μου. Από το Ολυμπιακό χωριό, μέχρι και τους πρωταθλητές που συνάντησα και μίλησα με κάποιους που θαύμαζα όταν ήμουν μικρή, προσπαθούσα να ζήσω κάθε στιγμή.
Είχαμε πάει και νωρίτερα δύο εβδομάδες σε ένα προπονητικό camp στο Μισάτο, ήταν και πολύ φιλόξενοι οι Ιάπωνες και γενικά ζούσα ένα όνειρο αυτές τις εβδομάδες εκεί, δεν ήθελα να τελειώσει με τίποτα. Πήγα και καλά, το γήπεδο ήταν υπέροχο, το ταρτάν γρήγορο, όλα ήταν φανταστικά. Απλά μόνο αυτό ότι ξυπνούσαμε κάθε μέρα 8 το πρωί να κάνουμε τεστ για να μπορούμε να αγωνιστούμε, αλλά και πάλι προσπαθώ να σκέφτομαι μόνο τις όμορφες στιγμές.»
Το 2022 λόγω covid έχασες το πανελλήνιο πρωτάθλημα και συνάμα και το παγκόσμιο, ενώ προηγουμένως είχες 3 μετάλλια στους βαλκανικούς εκείνη τη χρονιά. Πώς το διαχειρίστηκες και γενικά πως βλέπεις συνολικά τον αντίκτυπο του κορονοϊού στον στίβο;
«Το 2022 όντως είχα covid και έχασα το πανελλήνιο πρωτάθλημα, ήμουν στην πρόκριση για το παγκόσμιο στο Όρεγκον, αλλά επειδή ήταν η πρώτη φορά που κόλλησα covid, φοβόμουν αρκετά με έριξε και πολύ . Είχα και ένα ευρωπαϊκό τότε που προφανώς δεν πήγα καθόλου καλά, δεν μπορούσα να συνέλθω ούτε το καλοκαίρι, δεν ξέρω γιατί με έριξε τόσο. Αλλά εντάξει έχω ξαναδεί τουρνουά, ειδικά τις 2 τελευταίες χρονιές 2023 και 2024 δεν ήμουν και πολύ καλά και ψυχικά και σωματικά.»
Πώς διαχειρίζεσαι τέτοιες δύσκολες καταστάσεις και γενικά την πίεση πριν από σημαντικούς αγώνες;
«Από μικρή προσπαθούσα να μετατρέπω το άγχος μου σε πάθος. Έβρισκα διάφορους τρόπους να απασχολώ το μυαλό μου καθαρά στον αγώνα και παθιαζόμουν με αυτόν τον τρόπο. Οπότε δεν μπορώ να πω ότι σε αγώνες έχω αγχωθεί πολύ, δεν είναι από τις αθλήτριες που μπορεί να τις καταβάλει εύκολα το άγχος. Ίσως ψυχικά κουράστηκα τα δύο τελευταία χρόνια, όπως είπα και πριν. Και από τραυματισμούς και από το ότι δεν μπορούσα άλλο να δίνω το 100% και ως εκ τούτου έπεσα και στις αποδόσεις μου.»
Υπήρξε στιγμή που σκέφτηκες να απομακρυνθείς από τον πρωταθλητισμό;
«Αγαπάω υπερβολικά πολύ αυτό που κάνω. Ώρες ώρες βέβαια σκέφτομαι “πώς θα σταματήσω;”. Γιατί πιστεύω ότι εμείς οι αθλητές ζούμε σε μια φούσκα. Ο στίβος μας προστατεύει και από την έξω ζωή και είναι λες και είμαστε σε παιχνίδι προσομοίωσης. Είναι πολύ διαφορετική η ζωή, η οποία τη λατρεύω. Λατρεύω αυτόν τον τρόπο ζωής, ζω και αναπνέω πλέον για τον στίβο. Αλλά ναι δυστυχώς το είπα μέσα μου αυτό να τα παρατήσω, μου πέρασε από το μυαλό. Δεν το είπα ούτε στους δικούς μου ανθρώπους ούτε στον προπονητή μου. Το σκεφτόμουν γιατί κουράστηκα να προσπαθώ τόσο πολύ.
Πρέπει να δίνεις το 100% σε κάθε αγώνα, πρέπει να ακολουθείς κατά γράμμα στην έξω ζωή την διατροφή σου, τον ύπνο σου και λίγο ναι δεν σου κρύβω ότι ένα διάστημα έσπασα μέσα μου. Δεν ξέρω το γιατί ψυχικά ήμουν απούσα. Κατέβαινα σε αγώνες και δεν είχα ψυχή κάτι που για εμένα είναι το παν και έφτασα πολύ πάτο. Δηλαδή σε ένα σημείο δεν είχε άλλο πάτο, είχε μόνο πάνω να πάω μετά. Πιστεύω όμως ότι έχω κάνει πολλά πράγματα και ακόμα δεν έχω τελειώσει και αυτό φάνηκε και φέτος, όπου έχω κάνει ήδη δύο ατομικά ρεκόρ και νιώθω ότι έχω να δώσω πολλά ακόμα.»
Από που αντλείς κίνητρο σε τέτοιες καταστάσεις;
«Σίγουρα σε βοηθάνε οι δικοί σου άνθρωποι με το τι θα σου πουν, πώς θα βρουν τον τρόπο να σε κάνουν να ξαναβρείς τον εαυτό σου. Αλλά εν τέλει το βρίσκεις μέσα σου, κάθισα πέρσι το καλοκαίρι και είπα να φτιάξω κάποια μειονεκτήματα στο σώμα μου και την απόδοσή μου, να ασχοληθώ με αυτά, να δω αν μπορώ να τα βελτιώσω. Βλέπω συνέχεια βίντεο από αγώνες και ψάχνω συνεχώς την τελειότητα σε αυτό που κάνω.
Ο προπονητής θα βγάλει το πρόγραμμα, θα σε βοηθήσει όσο μπορεί αλλά από εκεί και πέρα πρέπει και εσύ μόνος σου να το ψάχνεις, γιατί το δικό σου σώμα είναι, εσύ τρέχεις. Οπότε το πήγα έτσι. Το να βελτιωθώ όσο μπορώ αυτούς τους δύο μήνες που καθόμουν που έχασα τους ολυμπιακούς αγώνες και έκλαιγα μια εβδομάδα στο δωμάτιο μου και μετά σηκώνομαι και λέω “για ποιο λόγο το κάνεις αυτό; Υπάρχουν και άλλοι αγώνες που έχω περιθώριο να βελτιωθώ και αν δεν βγει το ξανασκέφτεσαι”. Οπότε άφησα την κλάψα στην άκρη και ασχολήθηκα να φτιάξω εμένα.
Γίνεται συχνά λόγος για τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες στον στίβο στην Ελλάδα. Πόσο αληθινή είναι αυτή η εικόνα και πόσο δύσκολο είναι να αφοσιωθεί στο 100% ένας αθλητής ή μια αθλήτρια στο άθλημα του;
«Όσον αφορά τις υποδομές είναι πολύ λυπηρό. Δεν έχουμε εγκαταστάσεις και υποδομές. Εγώ προπονούμαι τώρα στο ελληνικό, στον Άγιο Κοσμά και νομίζω όλοι γνωρίζουν ότι θα γίνει αυτό το project του Ελληνικού και είμαστε εκεί με τις μπουλντόζες και τα φορτηγά μέσα στη σκόνη. Δεν βοηθά καθόλου αυτό. Όταν πηγαίνουμε σε άλλες χώρες, ακόμα και στην Ευρώπη, έχουν πολύ ωραίες υποδομές. Μέχρι και τα βάρη, μέχρι και ένα απλό χόρτο που ζητάμε να κάνουμε λίγο το χαλάρωμα μας να μην πονάνε τα πόδια μας, αμέσως αλλάζει η ψυχολογία μας.
Απλά νομίζω ότι έχουμε μάθει να ζούμε έτσι και δεν είναι καθόλου καλό αυτό. Δηλαδή λέμε εντάξει δεν πειράζει στην Ελλάδα είμαστε. Από την άλλη η ομοσπονδία σαν ερασιτεχνική ομοσπονδία του στίβου όσο μπορεί μας στηρίζει και βοηθάει όσο μπορεί εμάς τους αθλητές. Αυτό φαίνεται κιόλας από τη στιγμή που βελτιώνουμε τις αποδόσεις μας και προσπαθούμε να αποδώσουμε στο 100%. Όλα τα παιδιά βλέπω πλέον από μικρές ηλικίες προσπαθούν και βελτιώνονται και σπάνε τα ατομικά τους ρεκόρ.»
Πόσο έχει εξελιχθεί ο ελληνικός στίβος από όταν ξεκίνησες μέχρι τώρα;
«Ο ελληνικός στίβος έχει εξελιχθεί τα τελευταία δύο χρόνια σε πολύ μεγάλο βαθμό. Είμαι στον αθλητισμό 13 χρόνια αλλά την τελευταία διετία βλέπω όλα τα παιδιά να το βλέπουν πιο σοβαρά αυτό που κάνουν, ακόμα και στις πιο μικρές ηλικίες όπως Κ16. Για αυτό ξαναλέω και πιστεύω ότι αυτή την προσπάθεια την έχει κάνει η ομοσπονδία και για να μιλήσω και στο δικό μου άθλημα τα σπριντ θεωρώ πως τα επόμενα χρόνια θα δούμε σπουδαίες επιδόσεις και μεγάλες. Ακόμα και ο αριθμός που στελεχώνουν τις εθνικές στις μικρές κατηγορίες είναι περισσότερος από ότι τα προηγούμενα χρόνια.»
Έχεις δηλώσει ότι προτιμάς τα 200 μέτρα. Ποιες οι διαφορές προσέγγισης των 200ων μέτρων από τα 100 και τα 60 μέτρα αντίστοιχα;
«Τα 60, τα 100 και τα 200 είναι τρία εντελώς διαφορετικά αγωνίσματα. Τα 60 μέτρα έχουν να κάνουν με δύναμη και με κίνηση κάτι που το έχω εγώ και η προπόνηση έβγαινε σε εμένα πάντα πολύ εύκολα. Δηλαδή θα έκανα λίγη προπόνηση και μετά πήγαινα από ατομικό ρεκόρ σε ατομικό ρεκόρ. Τα 200 μετά τα αγαπώ γιατί δεν έκανα ποτέ πολύ προπόνηση, όπως σου είχα πει ανέκαθεν ήμουν φυγόπονη (γέλια).
Το άλλαξα βέβαια αυτό. Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα. Το λέω αυτό τα τελευταία χρόνια με συντροφεύει. Αλλά έβγαιναν πιο εύκολα οι χρόνοι στα 200 μέτρα και είχα διακρίσεις ακόμα και στους ολυμπιακούς του Τόκιο. Φέτος που ασχολήθηκα περισσότερο ήρθε και το ατομικό ρεκόρ και πιστεύω ότι μπορώ ακόμα περισσότερο να κατεβάσω τον χρόνο μου. Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο αγώνισμα αλλά για εμένα είναι περισσότερο από τα 60 και τα 100 μέτρα.»
Στα 200 μέτρα ποιος υπερισχύει; Ένας 100ρης ή ένας 400ρης;
«Κάποιοι θα διαφωνήσουν είναι σίγουρο αυτό αλλά κατά την άποψη μου ένας σπρίντερ μπορεί να τρέξει καλύτερα τα 200 μέτρα παρά ένας 400ρης. Σπριντ είναι και τα 100 και τα 400 απλά ένας 100ρης μπορεί να τρέξει πιο γρήγορα τα 200. Αν βάλουμε μια τέτοια κόντρα όποιος θέλει όποτε θέλει (γέλια) πιστεύω ότι ναι ο 100ρης θα κερδίσει τον 400ρη. Έχουν άλλη προπόνηση τα 400 μέτρα, τα 200 είναι ταχύτητα. Έχουμε δει σε παγκόσμια πρωταθλήματα να περνάνε 10.90 τη στροφή γυναίκες όπως για παράδειγμα η Ντάφνι Σχίπερς, μια Ολλανδέζα που έχει σταματήσει τώρα. Είναι τρελές αυτές οι ταχύτητες.»
Φέτος πέτυχες ατομικά ρεκόρ τόσο στα 100 όσο και στα 200 μέτρα. Πιστεύεις ότι βρίσκεσαι στην καλύτερη φάση της καριέρας σου;
«Πιστεύω πως ναι φέτος βρίσκομαι στην καλύτερη φάση της καριέρας μου και ψυχικά και σωματικά. Παλιότερα δεν σκεφτόμουν έτσι αλλά πλέον πιστεύω ότι αν δεν αποτύχεις ξανά και ξανά δεν πρόκειται να έρθει κάτι μεγάλο. Πρέπει να αποτύχεις αρκετές φορές. Ας πούμε τώρα εγώ φέτος έκανα 2 σπουδαία ατομικά ρεκόρ και αν όλα πάνε καλά και είμαι στο Τόκιο έχω πολύ γρήγορους χρόνους στα πόδια μου. Σίγουρα πρέπει να είναι κατάλληλες και οι συνθήκες για να έρθει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα.»
Που αποδίδεις αυτή την αγωνιστική σου άνοδο;
«Το μεγαλύτερο ποσοστό είναι ψυχικά, πλέον δεν φοβάμαι τίποτα. Τα προηγούμενα χρόνια πήγαινα επιφυλακτικά να κάνω προπονήσεις για να μην τραυματιστώ, αλλά πλέον δεν φοβάμαι τίποτα και να πονάω λίγο συνεχίζω. Επίσης έχω βελτιώσει πολλά πράγματα στην τεχνική μου, κάποιες παραμέτρους δηλαδή που δεν έδινα τόσο σημασία. Βελτίωσα πολλά πάνω μου, έχω γίνει αρκετά ώριμη και πλέον το σώμα μου το γνωρίζω περισσότερο από ποτέ. Και δεν βαριέμαι να το πω έτσι, να κάνω και το χαλάρωμα μου, να κάνω και το κάτι παραπάνω. Γιατί άλλες χρονιές έλεγα εντάξει είμαι κουρασμένη, πλέον δεν το λέω αυτό. Τα έχω όλα σε μια τάξη και ακολουθώ κατά γράμμα το πρόγραμμα μου.»
Ποιοι αθλητές ή αθλήτριες σε ενέπνευσαν περισσότερο στην πορεία σου;
«Εμένα κυρίως στα σπριντ άντρες, γιατί πάντα έβλεπα την τεχνική των αντρών δεν ξέρω γιατί. Ίσως γιατί προφανώς έχω πιο πολύ δύναμη και πάντα θέλω να φτάνω, όπως είπα και πριν, το τέλειο. Είχα σαν πρότυπο τον Μπολτ, τώρα είναι ο Νόα Λάιλς σαν τεχνική. Τώρα σαν προσωπικότητα δεν έχω ασχοληθεί γιατί ο καθένας έχει τη δική του προσωπικότητα και το δικό του πρωτόκολλο ακόμα και στην προπόνηση τι θέλει να βγάλει προς τα έξω, αν θέλει να είναι αλαζόνας, ναρκισσισμός οτιδήποτε. Εγώ θέλω να κοιτάω τον εαυτό μου, να αγαπάω αυτό που κάνω και να μήνα ασχολούμαι με τίποτα άλλο. Επίσης πρότυπο μου από μικρή ήταν η Κατερίνα Θάνου.»
Έχεις κάποια ρουτίνα ή κάποιο γούρι πριν τους αγώνες;
«Από γούρια και ρουτίνα άλλο τίποτα (γέλια). Δεν το έχω αλλάξει, πάντα έχω και στο αριστερό και στο δεξί μου χέρι είτε σταυρό, είτε ματάκια, είτε κάποιο λαστιχάκι, τα οποία πάντα τα κοιτάω πριν μπω στον βατήρα. Επίσης έχω ένα ίδιο μοτίβο κινήσεων πριν μπω στον βατήρα. Δηλαδή χτυπάω τον τετρακέφαλο μου μια φορά, τους μηρούς μου δύο, πατάω μια φορά τον βατήρα στην αρχή, κάνω μια φορά τον σταυρό μου και τι να σου λέω τώρα (γέλια). Βάζω το δεξί μου χέρι, το αριστερό μετά, πίσω από τη γραμμή και έτσι συγκεντρώνομαι περισσότερο, μου φεύγει το άγχος.
Αυτό το έχω και στην προπόνηση. Πρέπει να κάθομαι σε συγκεκριμένο σημείο. Προσπάθησα να το αλλάξω γιατί μια μέρα κάποια παιδιά καθόντουσαν σε εκείνο το σημείο (γέλια). Οπότε το έχω αλλάξει λίγο αυτό. Τα τόσα πολλά κουτάκια και τους ψυχαναγκασμούς. Μουσική να ακούω ή φωνές κόσμου δεν με ενοχλούν. Συνήθως κάνω το μοτίβο που έχω και πάνε όλα όπως πρέπει εκείνη τη στιγμή.»
Θεωρείς άδικο το να αποκλείεται κατευθείαν ένας αθλητής/αθλήτρια με μια λανθασμένη εκκίνηση;
«Σίγουρα είναι άδικο αυτό που έχουν εφαρμόσει τα τελευταία χρόνια, γιατί ο κάθε αθλητής δουλεύει όλο τον χρόνο, δουλεύει σκληρά και με μια ατυχία φεύγει από τον αγώνα. Είναι λίγο άσχημο, θα έπρεπε να ξανά επαναφέρουν τις δύο άκυρες, δηλαδή στις δύο λάθος προσπάθειες να φεύγεις. Αλλά αυτό έγινε από όσο γνωρίζω επειδή στο παρελθόν κάποιοι αθλητές το έκαναν επίτηδες, δηλαδή να αποσυντονίζουν τους υπόλοιπους αθλητές και έτσι το αφαίρεσαν.
Αλλά πιστεύω ότι έπρεπε να το επαναφέρουν, επειδή το έχω πάθει και εγώ το ίδιο και ξέρω πως είναι. Αρκετές μέρες μετά ήμουν αρκετά στενοχωρημένη επειδή για αυτό ακριβώς προπονούμουν τόσο σκληρά, κάθε μέρα αυτό σκεφτόμουν τους αγώνες, ήμουν και μικρούλα την πρώτη φορά. Βέβαια τη δεύτερη φορά το 2019 εγώ έφταιγα ξεκάθαρα, δεν ήμουν συγκεντρωμένη δηλαδή αλλά ναι είναι πολύ άσχημο και το λέω γιατί το έχω βιώσει το λέω.»
Έχεις κάποιο χόμπι για να σε αποφορτίζει από τις προπονήσεις και τους αγώνες;
«Δεν είχα ποτέ κάποιο χόμπι, όσον αφορά να κάνω κάποιο άλλο άθλημα. Αυτό που με ηρεμούσε πάντα ήταν που και που να παίξω λίγο κιθάρα, να ζωγραφίζω, τα οποία τα έχω σταματήσει, γιατί πλέον μου αρέσει είτε να παίζω video games στο playstation, είτε να διαβάζω κάποιο βιβλίο, είτε να βγαίνω με την παρέα μου. Από βιβλία μου αρέσουν πάρα πολύ τα αστυνομικά και γενικά διαβάζω επίσης και για ένα μεταπτυχιακό που θέλω να κάνω στο μέλλον. Με ηρεμούν πολύ πλέον και στα ταξίδια μου ή θα δω ταινίες ή θα διαβάζω βιβλία.»
Πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε δέκα χρόνια από τώρα;
«Κάθε χρόνο σκέφτομαι με τι θέλω να ασχοληθώ και τι να θέλω να κάνω, σίγουρα πάντα με το επάγγελμά μου, αλλά επειδή δεν θέλω να φεύγει το μυαλό μου δεξιά και αριστερά, μέχρι το Λος Άντζελες θέλω να αφοσιωθώ στον στίβο και μετά από εκεί δεν γίνεται να λείψω από τον χώρο. Όταν μπαίνουν αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου είναι πολύ στενάχωρες του τι θα γίνει όταν τελειώσουν όλα, αλλά ακόμα δεν ξέρω 100%. Το να φύγω τελείως από τον χώρο μου είναι πολύ δύσκολο και για αυτό προσπαθώ με διάφορους τρόπους να μείνω κοντά σε αυτό.»
Ποιοι είναι οι επόμενοι αγωνιστικοί σου στόχοι και ποιες διοργανώσεις έχεις βάλει στο επίκεντρο;
«Μέχρι το Λος Άντζελες έχουμε ακόμα καιρό, αλλά το βλέπω και θα το πετύχω. Είμαι ένας άνθρωπος που αν βάλει κάτι στόχο θα το πετύχει. Αλλά επειδή ζούμε και πρέπει να ζούμε στο παρόν και όχι στο μέλλον ή στο παρελθόν , έχω μπροστά μου την Πορτογαλία ένα Μίτινγκ, 3ης κατηγορίας. Στον στίβο έχουμε κάποια όρια που κυνηγάμε για μεγάλες διοργανώσεις και έχουμε και ranking system, όπου ανάλογα τι θέση έχεις καταλάβει στα Μίτινγκ, παίρνεις και τους ανάλογους βαθμούς. Έτσι κυνηγάς μετέπειτα και την πρόκριση σε ευρωπαϊκά, παγκόσμια πρωταθλήματα και φυσικά Ολυμπιακούς αγώνες. Θα τρέξω εκεί 100 μέτρα προκριματικό και επειδή μετά από 15 λεπτά από τον τελικό των 100 είναι τα 200, θα κάνω μόνο 100 και 200 μέτρα.
Μετά έχω το Βαλκανικό πρωτάθλημα 26-27 Ιουλίου, 2-3 Αυγούστου το πανελλήνιο πρωτάθλημα, δηλαδή τώρα τρεις εβδομάδες έχω αυτούς τους αγώνες στη σειρά και έχω τον Αύγουστο αρκετά μίτινγκ γιατί θέλω να βρίσκομαι στο Τόκιο. Αν μπορώ και στα δύο αγωνίσματα γιατί για εμένα το παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση του στίβου. Οι ολυμπιακοί αγώνες είναι σε όλα τα αθλήματα, ενώ το παγκόσμιο είναι ο βασιλιάς του στίβου και θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι εκεί.»
Τι συμβουλές θα έδινες σε κάποιον ή κάποια που θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τον στίβο;
«Σε όλα τα παιδιά η πρώτη συμβουλή είναι ότι δεν υπάρχει ταλέντο. Να μην ακούνε κανέναν, να δουλεύουν σκληρά γιατί όταν αγαπάς κάτι έχεις όνειρα για αυτό και η επιτυχία είναι σίγουρη. Μπορεί ένα ταλέντο να μην προσπαθήσει ή να προσπαθήσει λίγο, ενώ ένας άλλος που δεν είναι τόσο καλό να δουλέψει πολύ και να φτάσει πιο ψηλά. Επίσης να θέτουν στόχους και να τα κυνηγάνε. Γιατί είναι πολύ όμορφο σε αυτή τη ζωή να κάνεις αυτό που αγαπάς και στο τέλος της ημέρας αυτό να σε επιβραβεύει κιόλας. Γιατί αν το κάνεις με αφοσίωση και αγάπη είναι σίγουρο ότι θα πετύχεις. Η ζωή είναι μια και είναι άσχημο να κάνεις κάτι που δεν το αγαπάς και να πιέζεσαι.»