Η Ιωάννα Γερασιμάτου μιλά αποκλειστικά στο Mpaladofatses.gr και τον Γιώργο Σακελλάρη για τα πρώτα της χρόνια στο πίνγκ-πόνγκ, την καθιέρωση της στο άθλημα, τις συναθλήτριες της, τις διακρίσεις της, τους στόχους της αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο ερασιτεχνικός αθλητισμός στη χώρα μας!

Η 24χρονη αθλήτρια του Παναθηναϊκού, Ιωάννα Γερασιμάτου αποκαλύπτει τα πρώτα της βήματα στον χώρο της επιτραπέζιας αντισφαίρισης, τις επιτυχίες της, τις αντιξοότητες του αθλήματος, τις φιλοδοξίες της και το “όνειρο” των Ολυμπιακών Αγώνων.

Στο Mpaladofatses.gr το Νο 795 της παγκόσμιας κατάταξης (WTT) και μία εκ των κορυφαίων αθλητριών αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα, “ξετυλίγει το κουβάρι” της -μέχρι τώρα- καριέρας της, κάνει μια αναδρομή στα σπουδαία επιτεύγματα της και μοιράζεται με αμεσότητα και ειλικρίνεια τις σκέψεις της για το πίνγκ-πόνγκ, που τόσο πολύ αγαπά, αλλά και τις προσωπικές της φιλοδοξίες για το μέλλον!

Πότε ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το πίνγκ-πόνγκ;

«Ξεκίνησα από τα έξι μου στο Δημοτικό Σχολείο τυχαία. Οι γονείς μου δεν είχαν επαφή με το άθλημα. Δήλωσα συμμετοχή στα απογευματινά τμήματα και το έκανα ταυτόχρονα με το «Tae-Kwon-Do». Μετά, ο προπονητής του σχολείου με πήρε στον Ολυμπιακό, το 2015. Πήγαινα Δευτέρα ή Τρίτη Γυμνασίου. Ξεκίνησα και στην Εθνική Ομάδα! Με τη συμπαίκτρια μου, την Έλι Φίσερ, είχα την πρώτη μου μεγάλη επιτυχία σε επίπεδο κορασίδων, καθώς κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο του ομαδικού στο διεθνές τουρνουά, που διεξήχθη στη Σερβία (2015). Μετέπειτα έπαιξα στους Φοίνικες Πατρών (1 χρόνο), στον Άρη Βούλας με συμπαίκτριες τις Έλι Φίσερ και Ελισάβετ Τέρπου, που κατακτήσαμε πρωτιές σε πανελλήνια κορασίδων και νεανίδων. Η συνέχεια με βρήκε στον Α.Ο Ταταύλα (2 χρόνια), στον Παναθηναϊκό (2 χρόνια), στην ΑΕΚ (3 χρόνια) και πλέον διανύω τη δεύτερη σεζόν της δεύτερης θητείας μου στον Παναθηναϊκό, όπου το κλίμα είναι πολύ καλό. Παίζουν σημαντικό ρόλο οι άνθρωποι σε κάθε σωματείο και στον Παναθηναϊκό στοχεύουμε σε μεγάλες επιτυχίες».

Μίλησε μας για το πέρασμα σου από την ΑΕΚ. Ποιές είναι οι αναμνήσεις σου από έναν σύλλογο, στον οποίο είχες μεγάλες διακρίσεις;

«Το 2023, πήρα το πρώτο μου πανελλήνιο πρωτάθλημα τόσο στο ατομικό, όσο και στο διπλό, σε επίπεδο γυναικών. Είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μου. Ήταν λίγο θαύμα, καθώς αντιμετώπιζα κάποιο θέμα υγείας και δεν ήταν η κατάσταση μου η καταλληλότερη για να αγωνιστώ. Είχα όμως πείσμα! Πήγα μόνη μου στο Αμύνταιο, στη Φλώρινα. Απερίγραπτο! Δεν το είχα στο μυαλό μου. Απίστευτο! Από τις πιο χαρούμενες μέρες της ζωής μου! Το 2024 κατακτήσαμε το κύπελλο μέσα στον Πειραιά απέναντι στον Ολυμπιακό. Ήταν μεγάλη επιτυχία, καθώς ο Ολυμπιακός είναι δυνατός κάθε χρόνο. Διαθέτει ταλαντούχες αθλήτριες από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ήταν μεγάλη στιγμή».

Ποιές είναι οι φιλοδοξίες σου με τη φανέλα του Παναθηναϊκού;

«Φέτος δεν ήταν από τις καλύτερες χρονιές μου… Σε ατομικό επίπεδο δεν έμεινα ευχαριστημένη από την πορεία μου. Είχαμε υψηλούς στόχους σε Ελλάδα και Ευρώπη. Την ερχόμενη σεζόν θα εστιάσω πιο πολύ στην Ελλάδα! Παίζουμε δύο Ελληνίδες υποχρεωτικά και μία αθλήτρια από το εξωτερικό. Στοχεύουμε στο πρωτάθλημα. Οι συνθήκες στην ομάδα είναι πολύ καλές. Υπάρχει υγεία και στον οργανισμό και στις σχέσεις με τις συμπαίκτριες μου (Κωνσταντίνα Παρίδη, Κατερίνα Τόλιου). Ο νέος πρόεδρος, κος Δημήτρης Βρανόπουλος έχει πολλές φιλοδοξίες για τον σύλλογο».

Προτιμάς το μονό ή το διπλό;

«Στο μονό είσαι εσύ και ο εαυτός σου! Υπάρχει έντονο άγχος. Μου αρέσουν και τα δύο το ίδιο. Είναι εξίσου ενδιαφέροντα. Το διπλό έχει περισσότερη πλάκα. Πρέπει να έχεις καλό συναθλητή, να υπάρχει χημεία και συνεργασία. Με τη Μαρία Γιόβκοβα ήμασταν τρία χρόνια μαζί στην Κόμφορτ, στη Βουλγαρία, όπου κατακτήσαμε και το πρωτάθλημα. Μετά δύο χρόνια μαζί στον Α.Ο Ταταύλα και άλλα δύο στην ΑΕΚ. Πρόσφατα αγωνιστήκαμε μαζί στο τουρνουά στην Πρίστινα. Είμαστε αρκετά δεμένες, ξέρουμε καλά η μία την άλλη. Το διπλό είναι διασκεδαστικό αλλά και πιο δύσκολο».

Στο πρόσφατο Παγκόσμιο Τουρνουά στην Πρίστινα (WTT Feeder Prishtina 2025) κατακτήσατε μαζί την τρίτη θέση! Μάλιστα είναι η πρώτη φορά που μια Ελληνίδα αθλήτρια καταφέρνει κάτι τέτοιο. Πώς βιώσατε τη διοργάνωση και ποια συναισθήματα δημιουργήθηκαν;

«Το ατομικό δεν απέδωσε και πολύ… Είχα κακό μομέντουμ. Στο διπλό δεν το πολύ αναλύσαμε με τη Μαρία. Για αυτό και μας βγήκε. Οι αντίπαλοι-θεωρητικά- ήταν αρκετά καλύτεροι. Δεν πτοηθήκαμε! Μπήκαμε και παίξαμε χωρίς άγχος. Το χαρήκαμε! Έπαιξε ρόλο και η χημεία. Είμαστε και πολύ καλές φίλες. Για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα πρέπει να υπάρχει θετική αύρα και εκτός τραπεζιού. Έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Φοβερή εμπειρία! Πήγα για δύο μέρες και έμεινα πέντε. Ξαφνικά βρεθήκαμε στα ημιτελικά».

Στον διεθνή χώρο έχεις αγωνιστεί -μεταξύ άλλων- στην Κόμφορτ της Βουλγαρίας, στην οποία κέρδισες το πρωτάθλημα και στη γαλλική Ermond. Ποιές εμπειρίες αποκόμισες και ποιές είναι οι διαφορές συγκριτικά με την ελληνική επιτραπέζια αντισφαίριση;

«Το να αγωνίζεσαι σε πανευρωπαϊκά και διεθνή τουρνουά εν γένει είναι πιο απαιτητικό. Οι αθλητές κατά κόρον είναι σε καλύτερο επίπεδο από σένα. Προσπαθείς να κυνηγήσεις μια επιτυχία. Είμαστε λίγο πίσω σα χώρα… Είναι μεγάλο το κίνητρο. Αξίζει να παίζεις στο εξωτερικό και ειδικά στη Γαλλία. Είναι καλύτερες και οι απολαβές. Του χρόνου θα αγωνιστώ πάλι εκεί. Αν και είναι δύσκολο να συμμετέχεις, καθώς είναι δαπανηρά τα ταξίδια, τα πληρώνεις όλα από την τσέπη σου, οι αγώνες αυτοί είναι σημαντικοί για την παγκόσμια κατάταξη. Το διπλό δελτίο σε βοηθά να αγωνίζεσαι και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Πέρα από την Κόμφορτ και την Ermond έχω παίξει και στη Γερμανία και στο Κόσοβο. Ξεχωρίζω τις μέρες μου στη Γαλλία. Οι άνθρωποι ήταν πολύ αξιόλογοι και είχαν όραμα για το άθλημα και τον σύλλογο».

«Σαν χώρα υστερούμε σε υποδομές και σε αντίληψη γύρω από το άθλημα. Ο κόσμος δεν το παρακολουθεί και δεν το αναγνωρίζει σε επίπεδο πρωταθλητισμού. Ως επί το πλείστον κυριαρχεί η ιδέα πως υπάρχει μόνο στον στρατό και στις κατασκηνώσεις. Το βλέπουν πιο πολύ ως χόμπι. Στην Ελλάδα το να έχεις πίσω σου ένα σωματείο είναι αρκετά ενθαρρυντικό. Σε στηρίζει σε πολλά επίπεδα».

Οι χώρες της Άπω Ανατολής (Νότια Κορέα, Κίνα, Ιαπωνία) δεσπόζουν διαχρονικά στο άθλημα. Σε ποιες εκφάνσεις οφείλει η χώρα μας να τις μιμηθεί, έχοντας ως γνώμονα την εξέλιξη του πίνγκ-πόνγκ;

«Τα δεδομένα είναι διαφορετικά. Υπάρχει έντονη απόκλιση στη νοοτροπία, στην κουλτούρα και στην ποιότητα της προπόνησης. Ακόμη δεν υπάρχει οργάνωση. Η Ελλάδα έχει ένα επίσημο προπονητικό κέντρο για όλες τις ηλικίες (ΣΕΦ). Στην Κίνα, τα παιδιά το πρώτο πράγμα που κάνουν στη ζωή τους είναι να παίζουν πίνγκ-πόνγκ».

Ποιες είναι οι κύριες διαφορές της επιτραπέζιας αντισφαίρισης συγκριτικά με άλλα αθλήματα;

«Απαιτείται συγκέντρωση, ηρεμία, έμφαση στην τακτική και στην τόνωση της ψυχολογίας! Στην αίθουσα κατά τη διάρκεια του αγώνα επικρατεί απόλυτη ησυχία».

Έχεις κάποιο γούρι ή μοτίβο;

«Υπάρχει μια συγκεκριμένη ρουτίνα που ακολουθώ πριν την προπόνηση. Γενικά πιστεύω στα γούρια αλλά στο πίνγκ-πόνγκ δε θα δεις κάτι ιδιαίτερο. Ο κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Ο κάθε αντίπαλος χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση».

Έχεις κάποιον μέντορα;

«Δεν θα αναφέρω κάποιον/α γιατί θα αδικήσω αρκετούς. Περάσανε πολλοί άνθρωποι που με βοήθησαν και με βοηθάνε, που είναι δίπλα μου. Είναι κάτι συλλογικό».

Τι σου δίνει ώθηση και κίνητρο;

«Το κίνητρο είναι ατομικό. Το να παίζεις με υψηλού επιπέδου αθλητές, σου δίνει ώθηση! Πέρα από το επάγγελμα μου -πλέον- είναι κομμάτι της καθημερινής μου ζωής. Είναι μοναδικό».

Γιατί να ασχοληθεί ένα μικρό παιδί με το πίνγκ-πόνγκ;

«Το θεωρώ ένα από τα πιο εντυπωσιακά αθλήματα! Έχει μεγάλες διαφορές από πολλά άλλα είτε ομαδικά, είτε ατομικά. Είναι ξεχωριστό και κυρίως είναι άθλημα μυαλού! Ακόμη, υπάρχει η δυνατότητα διπλού δελτίου, που σου δίνει την ευκαιρία να αγωνίζεσαι ταυτόχρονα και στο εξωτερικό, κάτι που δε συναντάς ακόμη και στα πιο λαοφιλή αθλήματα».

Ποιες είναι οι απαιτήσεις του αθλήματος;

«Απαιτείται ισορροπία, κέντρο βάρους και αντανακλαστικά. Η αντοχή και η σωστή μετακίνηση στο τραπέζι είναι απαραίτητα στοιχεία! Στον κόσμο δεν είναι έκδηλο ότι απαιτείται μια καλή φυσική κατάσταση και η ενδυνάμωση, μέχρι ένα σημείο».

Στο άθλημα ακούμε συχνά τους όρους “αμυντικός” και “επιθετικός” παίκτης. Ποιες είναι οι διαφορές και σε ποια κατηγορία ανήκεις;

«Είμαι επιθετική παίκτρια. Η τακτική μου είναι να επιτεθώ πάντα πρώτη για να πάρω τον πόντο! Ο αμυντικός συνήθως κόβει τη μπάλα, παίζει λίγο πιο συντηρητικά. Στην Ελλάδα ο Παναγιώτης Γκιώνης, ο Κωνσταντίνος Αγγελάκης και η Κατερίνα Τόλιου, παρόλο που είναι αμυντικοί, έχουν και έφεση στο επιθετικό κομμάτι! Στον αμυντικό χρειάζεται πιο πολύ υπομονή και σταθερότητα. Ο επιθετικός ρισκάρει λίγο παραπάνω, ο αμυντικός πολλές φορές περιμένει το λάθος του αντιπάλου».

Ποια είναι η επιρροή του Παναγιώτη Γκιώνη στην καριέρα σου και στην αντίληψη σου για το άθλημα;

«Είναι ένας από τους μεγαλύτερους που έχει περάσει. Παραμένει στο άθλημα. Το έχει “τερματίσει” με τις έξι Ολυμπιάδες! Το ότι βρίσκεται σε αυτή την ηλικία (45 ετών) και συνεχίζει να παίζει σε τόσο υψηλό επίπεδο είναι αξιοθαύμαστο! Και σαν άνθρωπος είναι εξαιρετικός σε όλα. Προπονούμαστε στον ίδιο χώρο (ΣΕΦ). Τον εκτιμώ πολύ και τον θαυμάζω».

Ποια είναι η καλύτερη, ποια η χειρότερη και ποια η πιο αστεία στιγμή της -μέχρι τώρα- πορείας σου;

«Η καλύτερη ήταν το Πανελλήνιο μονό και διπλό (Παρίδη) πρωτάθλημα με την ΑΕΚ το 2023! Μοναδική εμπερία! Αξέχαστο».

«Η ήττα από την Κάλμπεργκ (Σουηδή αθλήτρια με συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες) είναι η χειρότερη! Έχασα 3-2 στο φινάλε με αμφιλεγόμενη διαιτητική απόφαση… Με στιγμάτισε για πολλά χρόνια και ακόμη πολλές φορές το σκέφτομαι».

«Γενικά έχω αστεία σκηνικά. Έχω την τάση να πέφτω στο τραπέζι και να σκοντάφτω. Στην Αυστραλία συμμετείχα στους Παραολυμπιακούς Αγώνες ως «sparring partner» και κάποια στιγμή σε έναν αγώνα έπεσα πάνω στο τραπέζι, μετά πάνω στα παραβάν και πέσανε εν τέλει όλα τα παραβάν και εγώ πάνω σε αυτά. Ήταν ένα ντόμινο».

Πώς βίωσες την εμπειρία των Παραολυμπιακών Αγώνων;

«Έχω σπουδάσει εργοθεραπεία. Είμαι κοντά στον χώρο και στο κομμάτι αυτό. Αυτά τα άτομα είναι αξιοθαύμαστα! Στους Παραολυμπιακούς Αγώνες έχουμε διακριθεί πολλές φορές ως χώρα. Πρέπει να υπάρχει πίστη και αλληλοσεβασμός! Εύχομαι επιτυχίες σε όλους τους αθλητές».

Χρυσό στη Σερβία ως κορασίδα, χρυσό στην Κύπρο ως νεάνιδα, χάλκινο στους Βαλκανικούς του διπλού, χάλκινο προσφάτως στο Παγκόσμιο στην Πρίστινα, πρωτάθλημα στη Βουλγαρία με την Κόμφορτ, πρωτάθλημα και κύπελλο με την ΑΕΚ! Ποιες είναι οι μελλοντικές φιλοδοξίες σου;

«Στόχος μου είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες μελλοντικά! Να είμαι υγιής, να έχω καλά ατομικά αποτελέσματα, ομαλή συνεργασία με τους συναθλητές μου και επιτυχίες σε Ελλάδα και Ευρώπη».

Ούσα μέλος σε όλα τα κλιμάκια της Εθνικής Ελλάδας, ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας/μια αθλητής/τρια ενός μη λαοφιλούς αθλήματος στη χώρα και τι θα ήθελες να αλλάξει ώστε οι ιθύνοντες να μην ασχολούνται μόνο στις επιτυχίες; Έχεις να εκφράσεις κάποιο παράπονο;

«Δεν υπάρχει διαφήμιση και προβολή του αθλήματος! Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην προσελκύει χορηγούς, που θα βοηθούσαν στην εξέλιξη και στη δημιουργία νέων προοπτικών. Υστερούμε σε υποδομές και οργάνωση. Είναι απαραίτητη η ενίσχυση σε πολλές πτυχές, ώστε να έχουμε επιτυχίες και νέους αθλητές στον χώρο του πίνγκ-πόνγκ».

Παρακολουθείς κάποιο άλλο άθλημα;

«Παρακολουθώ μπάσκετ και από κοντά και από την τηλεόραση! Μου φαίνεται ενδιαφέρον. Ο τρόπος που συνεργάζονται και ακολουθούν το πλάνο και την τακτική είναι αξιοπρόσεκτος. Μου αρέσει και το βόλεϊ».