Ένας επιθετικός από άλλη εποχή, με είδωλο τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, που έκανε τους πάντες να παραμιλούν γι’ αυτόν, αλλά παρέμεινε ένα μεγάλο what if… του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Αυτή είναι η ιστορία του Έντινσον Καβάνι. Γράφει ο Βαγγέλης Τερζής.
Ήθελε πάντα να νιώθει ξεχωριστός. Και ήταν, αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Ο Έντινσον Καβάνι απέχει πολύ από τους ποδοσφαιριστές που η εμπορευματοποίηση του αθλήματος έφερε στην επιφάνεια και προσπάθησε να αναδείξει προ δεκαπενταετίας. Γεννημένος στο Σάλτο της Ουρουγουάης, ο Καβάνι ήξερε από πολύ μικρός τι θέλει να κάνει στην ζωή του.
Με πρότυπο του τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Όχι, όχι. Με πρότυπο του τον αδερφό του, που είχε για πρότυπο τον θρυλικό επιθετικό, ο μικρός, τότε, Έντινσον αποφάσισε να αφήσει τα μαλλιά του να μακρύνουν και να βγει στους δρόμους της γενέτειρας του και να παίξει ξυπόλυτος ποδόσφαιρο. «Ήταν ό,τι πιο ωραίο το να τον βλέπω να τρέχει στο χορτάρι με το μαλλί του να πέφτει πίσω», θα γράψει στο γράμμα προς τον εαυτό του, σχετικά με τον αδερφό του, Νάντο, και το πόσο πολύ ήθελε να του μοιάσει.
Η πόλη που μεγάλωσε ο Ουρουγουανός δεν ήταν από τις πιο γνωστές. Η οικογένεια του δεν ήταν πλούσια και το χειμώνα… μάλωνε με τον αδερφό του, για το ποιος θα ζεστάνει νερό σε ένα μικρό γκαζάκι, προκειμένου να κάνουν μπάνιο. Η μόνη διέξοδος για τον Καβάνι και ένας τρόπος για να νιώσει έστω και λίγο ευτυχισμένος, ήταν το ποδόσφαιρο. Όπως, για αρκετά παιδιά στην Λατινική Αμερική, το όμορφο παιχνίδι αποτελούσε τροπο διαφυγής, από τα όσα προβλήματα υπήρχαν στην ρουτίνα μιας σκληρής καθημερινότητας.
Στις αλάνες των χωρών αυτών, δεν υπάρχουν κανόνες, παραμονή αποφασιστικότητα, ταλέντο και ελπίδα για να έρθει μια διάκριση. Και αυτή ήρθε, για τον ήρωα της ιστορίας μας. Η Ντανούμπιο είδε στον Καβάνι κάτι ξεχωριστό και στα 13 του τον έντυσε με την φανέλα της, για να περάσουν πέντε χρόνια και να καταφέρει ο ίδιος να την οδηγήσει στην κατακτητή του πρωταθλήματος. Η αρχή του ταξιδιού ήταν γεγονός…
ΟΝΤΑΣ ΗΜΙΘΕΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ
Παρά το βλέμμα των Γιουβέντους και Μίλαν, ο Καβάνι θα κάνει την πιο σωστή επιλογή για την καριέρα του και την μετάβαση του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Θα πάρει μεταγραφή για την Παλέρμο, θα φορέσει τα ροζ και όντας πρωταγωνιστής σε ένα ρόστερ που ξεχειλίζει από ταλέντο, θα καταφέρει σε 117 εμφανίσεις να σκοράρει 37 φορές, με τον σύλλογο να ζει ιστορικές στιγμές με την έξοδο του στο Champions League. Αυτός ήταν και ο λόγος για τον οποίο η Νάπολι ήθελε να τον κάνει δικό της. Και έτσι έγινε.
Ο Καβάνι θα πάρει μεταγραφεί το 2010 για την πόλη που πρωταγωνίστησε ένας εκ των Θεών του αθλήματος. Η Νάπολι θα αγκαλιάσει τον Ουρουγουανό και θα δει στον πρόσωπο του, τον ηγέτη που έψαχνε από την εποχή που ο Ντιέγκο Μαραντόνα έκανε τα πάντα για τον σύλλογο. Ο «Matador», βγαλμένος από μια άλλη εποχή, θα καταφέρει να ηγηθεί των Ναπολιτάνων και θα σπείρει την δίκη του λάβα, υπό την σκιά που δημιουργούν οι στάχτες του Βεζούβιου. Με το φονικό του ένστικτο και τα μακριά του μαλλιά, θύμιζε παίκτη μιας άλλης δεκαετίας, που έχουμε ξεχάσει, εξαιτίας της λάμψης και του image, που πρωταγωνιστούν στις μέρες μας.
Σε 138 εμφανίσεις με τα χρώματα της Νάπολι, θα σκοράρει 104 γκολ, θα μοιράσει 14 ασίστ και θα χαρίσει στην ομάδα, έπειτα από δεκαετίες, με δικό του γκολ, έναν τίτλο, το Coppa Italiα. Στην ομάδα που λατρεύτηκε όσο πουθενά αλλού, ο Ουρουγουανός έμεινε για τρία χρόνια, μέχρι να έρθει το 2013 και η Παρί Σεν Ζερμέν.
ΟΛΑ ΕΧΟΥΝ ΑΡΧΗ ΜΕΣΗ ΚΑΙ ΤΕΛΟΣ
Σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο αλλάζει, η Παρί θα βγάλει από τα ταμεία της 64 εκατομμύρια ευρώ, για να κάνει δικό της τον Καβάνι, από τη Νάπολι και ο Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις έτριβε τα χέρια του, καθώς δεν περίμενε πως θα ξαναπουλήσει κάποιον παίκτη σε τόσο μεγάλο ποσό. Ναι, που να φανταστεί πως θα έρθει ένας τύπος από την Γεωργία…
Ο 26χρονος, τότε, Ουρουγουανός, προσπάθησε να γίνει ο ηγέτης της ομάδας και να καταφέρει να αφήσει εποχή για τον σύλλογο θέλοντας να φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης με εκείνον. Ωστόσο, θα βρεθεί στην σκιά του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς, κάτι που θα κάνει τον Λοράν Μπλαν, να τον τοποθετήσει στα άκρα της επίθεσης και όχι στη θέση του σέντερ φορ. Παρόλα αυτά, θα καταφέρει να βρει με σχετική ευκολία τον δρόμο προς τα αντίπαλα δίχτυα και περνώντας μια επταετία στο Παρίσι, θα σκοράρει 200 τέρματα, σε 301 εμφανίσεις, αριθμός που τον τοποθέτησε στην πρώτη θέση της λίστας των σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου, μέχρι την στιγμή που τον ξεπέρασε ο Κιλιάν Εμπαπέ (256). Με την γαλλική ομάδα πανηγύρισε έξι πρωταθλήματα και ισάριθμα κύπελλα, αλλά ποτέ δεν ήταν αρκετά για να γεμίσουν το κενό που ένιωθε το παιδί μέσα του.
Ο Καβάνι έψαχνε διακαώς ένα restart για να αποδείξει πως δεν ξέφτυσε και παραμένει ξεχωριστός. Το πέρασμα από την Μάντσεστερ Γιουναίτεντ και την Βαλένθια δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ιδιαίτερο. Με τον αγγλικό σύλλογο σκόραρε 19 φορές σε 59 εμφανίσεις, ενώ με την ισπανική ομάδα σκόραρε μόλις επτά τέρματα σε 28 παιχνίδια.
Τον Ιούλιο του 2023 και παρά το γεγονός πως βρισκόταν σε σκέψεις να σταματήσει το ποδόσφαιρο, η παιδικότητα και η αγάπη του γι’ αυτό θα υπερισχύσουν και θα επιστρέψει σε γνώριμα μέρη. Η Λατινική Αμερική αποτελεί την δίκη του ποδοσφαιρική Ιθάκη και η Μπόκα Τζούνιορς είναι εκείνη που θα έχει την τιμή, να τον δει να φοράει την φανέλα της, παρά τα εκατομμύρια που στρώθηκαν στα ποδιά του από ομάδες της Σαουδικής Αραβίας.
Ο «Matador» μέχρι και σήμερα, έχει φορέσει 66 φορές την φανέλα της Μπόκα, έχοντας σημειώσει 25 τέρματα. Στο La Bombonera θα νιώσει ξανά το παιδί που έτρεχε ξυπόλυτο στις αλάνες του Σάλτο, με μόνο σκοπό να είναι χαρούμενο. Ο Έντινσον Καβάνι έχει πάψει να νιώθει εγκλωβισμένος, στον κόσμο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, των social media και της ανθρωποφαγίας που επικρατεί στα μεγάλα σαλόνια. «Πρέπει να στο πω, όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο πως θα σε κάνουν χαρούμενο. Αυτό που έχεις τώρα είναι κάτι που μου λείπει τόσο πολύ. Δεν έχεις ένα ζεστό μπάνιο, δεν έχεις φράγκο στην τσέπη σου, ούτε καν ωραίο μαλλί ακόμη. Αλλά έχεις την ελευθερία σου», θα γράψει στον μικρό του εαυτό, λέγοντάς του, ουσιαστικά, πώς ίσως θα μπορούσε να διαλέξει έναν διαφορετικό δρόμο για την καριέρα του.
«Το μοντέρνο ποδόσφαιρο χάνει την ουσία του. Ίσως να είμαι εγώ της παλιάς σχολής. Ίσως να μην ταιριάζω σε αυτό, από άποψη στάσης, του τι σημαίνει για τους παίκτες», είχε πει, για το όμορφο παιχνίδι, όταν βρέθηκε ένα βήμα από το να αποσυρθεί από την ενεργό δράση.
Ένα παιχνίδι που έχει πάψει να μοιάζει αθώο, να αποτελεί παιδικό όνειρο και αποβάλλει οτιδήποτε και οποιονδήποτε δεν υπηρετεί τους κανόνες του. Ένα παιχνίδι που δείχνει αποσυνδεδεμένο από την πραγματικότητα και την κοινωνική επιρροή που αυτό ασκούσε πριν λίγες δεκαετίες.