Από την Αλίαρτο, στον Παναθηναϊκό και πλέον τη Βάιλε Μπόλντκλουμπ. Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης συναντάει το Mpaladofatses.gr και τον Βαγγέλη Τερζή και μαζί ξεδιπλώνουν την ποδοσφαιρική του καριέρα.

Μεγάλωσε στην Αλίαρτο και τη Βοιωτία για να βρεθεί, εν τέλη, στις ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης μιλάει για όσα έχει ζήσει μέχρι τώρα, τους στόχους που έχει θέσει ο ίδιος για το προσεχές μέλλον, αλλά και για όσα τον έκαναν πιο δυνατό.

Βοιωτία, παιδικά χρόνια. Πώς ξεκίνησε να υπάρχει το ποδόσφαιρο στην ζωή του Δημήτρη Εμμανουηλίδη; 

«Ήταν λίγο στην τύχη. Μεγάλωσα στην Αλίαρτο, μια μικρή κωμόπολη στη Βοιωτία, όπως είπες και εσύ. Μια μέρα δούλευαν και οι δύο μου γονείς. Ο πατέρας μου έπρεπε να φύγει και να με αφήσει μόνο. Έτσι, επειδή γνώριζε τον προπονητή στις ακαδημίες εκεί, του είπε να μου δώσει μια μπάλα και να παίζω μέχρι να γυρίσει. Εγώ έκανα ψαλιδάκια και ντρίμπλες μόνος μου, ώσπου την επόμενη μέρα, ο προπονητής είπε στον πατέρα μου να με πηγαίνει για προπονήσεις, επειδή το είχα. Αυτά έγιναν όταν ήμουν 4-5 ετών. 

Θυμάμαι λίγα πράγματα, αλλά ήταν τόσο ξεχωριστές εκείνες οι στιγμές, που δε γίνεται να τις ξεχάσω. Ήμουν ο πιο μικρόσωμος στην ομάδα, αλλά πάντα έπαιζα με μεγαλύτερους και ήμουν αρκετά καλός. Πάντα επίθεση έπαιζα. Αρχικά ως φορ και έπειτα ως εξτρέμ. Ήθελα να βάζω τα γκολ!»

Όλοι λέμε πώς όταν είμαστε μικροί έχουμε ένα πρότυπο. Για σένα ποιος ήταν; 

«Αρχικά, όσο περίεργο και αν σου φανεί, δεν έβλεπα ποτέ ποδόσφαιρο, εκτός αν ήταν κάποιο πολύ μεγάλο ματς. Δεν παρακολουθώ ακόμα και τώρα, τόσο. Μου άρεσε το δίπολο Ρονάλντο – Μέσι, που το κατάλαβα καλά και όσο έπαιζα FIFA ή PES. 

Μικρός δεν είχα κάποιον πρότυπο, μου άρεσε όμως να παίζω ποδόσφαιρο και κοιμόμουν αγκαλιά με μια μπάλα. Όσο μεγάλωνα και ωρίμαζα, ξεκάθαρα Μέσι και Αγκουέρο. Είμαι Σίτι, από εκείνες τις εποχές». 

Πάμε στο 2013 και στα δοκιμαστικά που είχες, με αρκετές ομάδες. Μίλησε μου για τότε. 

«Θυμάμαι με είχαν βάλει να παίξω μπακ (σ.σ γελάει). Είχα πάει στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και στον ΠΑΟΚ. Είχαν κατέβει και από τη Λαμία και την Τρίπολη. Ο πατέρας μου πίστευε πολύ σε εμένα και με στήριζε σε όλα. Και εγώ ένιωθα από μικρός πως το ποδόσφαιρο θα έρθει. 

Έφαγα δύο φορές άκυρο από Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ακόμα και από τον ΠΑΟΚ. Ο Αστέρας με ήθελε, αλλά δε μπορούσε να με κρατήσει, άρα το πήγαινε-έλα εκεί ήταν δύσκολο για τους γονείς μου, αφού η ομάδα δεν είχε τις υποδομές. 

Έχω φάει πολύ άκυρο στη ζωή μου, αλλά δεν τα παράτησα».

Πώς αντιμετωπίζει ένα νέο παιδί τόση απόρριψη;

«Να σου πω την αλήθεια, εννοείται πως στεναχωριόμουν, αλλά περισσότερο πείσμωνα. Έλεγα αμέσως στα επόμενα, ήμουν σε φάση που σκεφτόμουν απλώς να κλωτσάω τη μπάλα και να παίζω ποδόσφαιρο. Με βοήθησε πολύ ο πατέρας μου, με πηγαινοέφερνε σε όλες τις προπονήσεις και ήταν δίπλα μου». 

Μετά ήρθε η δεύτερη ευκαιρία από τον Παναθηναϊκό. 

«Ακριβώς. Θυμάμαι με κάλεσαν για δοκιμαστικά μια εβδομάδα και κατέβαινα Αθήνα με τον πατέρα μου. Αν δε μπορούσε, πλήρωνε ταξί για να με φέρνει και να με γυρνάει σπίτι. Ήξερα από τις πρώτες τρεις μέρες ότι θα μείνω στους ξενώνες στο Κορωπί, γιατί μας ενημέρωσαν όλους. Την ίδια μέρα που είχε παρθεί η απόφαση να είμαι στον Παναθηναϊκό, πήραν τηλέφωνο τον πατέρα μου από τον Ολυμπιακό και του είπαν πως με θέλουν. 

Θυμάμαι ήμασταν στο αμάξι και γύρισε με κοίταξε και μου είπε εγώ τι θέλω. Εγώ του είπα πως είχαμε ήδη πει το ναι στον Παναθηναϊκό και δε θα ήταν σωστό να αθετήσουμε τον λόγο μας. Δε με ένοιαζε ιδιαίτερα που θα είμαι, ήθελα απλώς να βρίσκομαι σε μια ακαδημία και να παίξω ποδόσφαιρο έχοντας προοπτικές». 

Ήσουν στον Παναθηναϊκό στα δύσκολα χρόνια και έζησες περίεργες καταστάσεις. Θεωρείς πως αδικήθηκες από την ομάδα; 

«Ήμουν στα πιο δύσκολα χρόνια του Παναθηναϊκού. Περίεργα τα πράγματα με διοικήσεις, ποδοσφαιριστές και γενικά. Δε θα έλεγα πως αδικήθηκα ακριβώς, απλά μπορούσα να σταθώ στο επίπεδο της ομάδας τότε και να προσφέρω, όπως πιστεύω πως μπορώ να το κάνω και τώρα. Το να έχεις γύρω σου ποιοτικούς ποδοσφαιριστές σε κάνει και εσένα καλύτερο και τον τροπο παιχνιδιού σου. 

Πριν φύγω από τον σύλλογο, μου είχε γίνει πρόταση ανανέωσης, αλλά εγώ επέλεξα να μην υπογράψω. Δεν είδα να υπάρχει κάποιο πλάνο πάνω στο πρόσωπο μου και γι’ αυτό επέλεξα να φύγω. Στην Ελλάδα άρχισαν να κοιτάει τους Έλληνες παίκτες τώρα τελευταία, ειδικά τώρα που ανεβαίνει και η Εθνική ομάδα». 

Μου δίνεις πολύ ωραία πάσα τώρα. Έχεις παίξει στις μικρές Εθνικές ομάδες, θα ήθελες να έρθει η κλήση από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς; 

«Ναι παρά πολύ! Γενικά εγώ θέτω κάποιους στόχους στη ζωή μου, που θέλω να τους πετύχω βήμα-βήμα. Έχω δύο στόχους ζωής, που όταν τους εκπληρώσω θα πω στον εαυτό μου, πως είμαι γεμάτος. Ο ένας είναι να παίξω σε ένα από τα top 5 πρωταθλήματα και δεύτερος να παίξω σε μεγάλη διοργάνωση με την Εθνική μας ομάδα». 

Νομίζω είσαι στη φάση της καριέρας σου, που μπορείς να το πετύχεις αυτό. Έχει παίξει ρόλο το εξωτερικό και το πως νιώθεις σωματικά αλλά και ψυχικά; 

«Ξεκάθαρα έχει παίξει ρόλο. Είμαι της άποψης, πως θα ωθήσω τον εαυτό μου καθημερινά, μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή. Έχω ρίξει δουλειά ως άνθρωπος, τόσο σε σωματικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Έχω προπονηθεί και έχω μιλήσει με ψυχολόγους, για το πως θα παίρνω αποφάσεις. Τα πάντα. 

Είμαι πολύ ικανοποιημένος με τον εαυτό μου και πιστεύω μπορώ να δώσω ακόμα παραπάνω. Το εξωτερικό μου έχει κάνει καλό και μου αρέσει. Δε θα με πείραζε να κάτσω εκτός Ελλάδας και να συνεχίσω. Πάντα στόχος μου είναι να μείνω εκτός των συνόρων, γιατί το επίπεδο είναι ένα κλικ παραπάνω από την Ελλάδα, αν και ανεβαίνει. Μπορείς να καταλάβεις από όσους Έλληνες παίκτες αγωνίζονται σε χώρες εκτός Ελλάδας, πόσο καλό είναι το επίπεδο». 

Θεωρείς πως το να είσαι στο εξωτερικό μακριά και από την τοξικότητα, που επικρατεί στην Ελλάδα εκτός των τεσσάρων γραμμών, είναι κάτι που παίζει ρόλο στην απόδοση;

«Εγώ πιστεύω είναι αναλόγως τον άνθρωπο. Μη νομίζεις πως εδώ είναι ωραία. Εδώ έρχονται σε χειροκροτάνε είτε χάσεις είτε κερδίσεις. Δεν έχει πίεση ο παίκτης. Εμένα μου αρέσει να υπάρχει και λίγη τρελά εξωγηπεδική, γιατί δεν με επηρεάζει και με έχει σε εγρήγορση. Δε γίνεται βαρετό και όλο το πράγμα. 

Κάποιοι προτιμούν να είναι ήσυχοι, χωρίς πίεση. Ο καθένας όπως το βλέπει». 

Είσαι 24 βαδίζοντας στα 25. Αν ερχόταν πρόταση από την Ελλάδα, θα σκεφτόσουν να επιστρέψεις; 

«Ενδιαφέρον υπήρχε και τον Δεκέμβρη και για το καλοκαίρι υπάρχει. Θα το σκεφτόμουν αν ήταν ομάδα του top 5. Νομίζω έχεις δει τι γράφεται και ποιες ομάδες είχαν κάνει την προσέγγιση τους. Ξέρεις οι ομάδες βλέπουν και την Εθνική που ανεβαίνει και θέλουν να προωθήσουν τους Έλληνες παίκτες. 

Είμαι σχεδόν 25 και σε λίγο μπαίνω στα prime μου και σίγουρα το κοιτάνε και αυτό. Αν ερχόμουν και έπαιζα και Ευρώπη θα ήταν πολύ σημαντικό, όπως για κάθε παίκτη. Μιλάμε για πολύ περισσότερα μάτια που σε κοιτάνε». 

Διάφορες μεταξύ Δανίας και Ελλάδας, που θα ήθελες να υπάρχουν στη χώρα μας;

«Βάση οικονομικών, θεωρώ στην Ελλάδα είναι καλύτερα. Βάση οργάνωσης, εδώ είναι πολύ πιο οργανωμένα και παίρνεις αυτό που αξίζεις. Στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, το άθλημα εδώ είναι πολύ πιο γρήγορο. Παίρνεις τη μπάλα και αμέσως βλέπεις να έρχονται τρεις πάνω σου, αλλά όσο το ζεις σε κάνει καλύτερο ποδοσφαιριστή και εξελίσσεις το παιχνίδι σου». 

Ποιος είναι ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες ως τώρα; 

«Δύσκολη ερώτηση. Θα πω τον Ζέκα, που μπορεί να μην ήταν τρομερά ποιοτικός, αλλά είναι ψυχάρα. Τρομερός άνθρωπος επίσης. Και ο Μπεργκ ήταν πολύ ποιοτικός παίκτης». 

Ποιος είναι ο καλύτερος συμπαίκτης στη ζωή; 

«Να σου πω την αλήθεια, μέσα από τον χώρο του ποδοσφαίρου δεν έχω κολλητό κολλητό. Έχω κρατήσει φιλίες με παιδιά που ήμασταν μαζί από τις ακαδημίες πολύ μικροί και ακόμα και τώρα αν τους πάρω τηλέφωνο και χρειαστώ κάτι θα είναι εκεί». 

Ο καλύτερος προπονητής που είχες;

«Δε θα έλεγα ο καλύτερος, δε μου αρέσει αυτός ο χαρακτηρισμός. Από όλους μπορείς να πάρεις πράγματα, ακόμα και τα αρνητικά. Ο Ουζουνίδης με ανέβασε στην πρώτη ομάδα, ο Δώνης με πίστεψε πολύ επίσης. Ο Βόκολος στον Πανιώνιο. 

Όλοι τους, μου έμαθαν πολλά και δε μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον. Όλοι είναι το ίδιο για εμένα και στο ίδιο level». 

Πώς αντιμετωπίζει ο Δημήτρης Εμμανουηλίδης τις δυσκολίες; Έναν τραυματισμό ή ένα ντεφορμάρισμα για παράδειγμα. 

«Θα σου πιάσω πρώτα τον τραυματισμό που είχα. Ήτανε μια από τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου και της καριέρας μου. Έγινε σε κακό σημείο. Πήγαινα πολύ καλά στα μισά της σεζόν και στην προετοιμασία στην προπόνηση, παθαίνω τον χιαστό. Να σου πω την αλήθεια πλάνταξα στο κλάμα την πρώτη ημέρα. 

Την επόμενη μέρα, δε ξέρω πως το κατάφερα, αλήθεια το είχα αποδεχθεί και ήμουν στο γυμναστήριο και δούλευα. Ήθελα να επιστρέψω δυνατότερος και να δείξω πως είμαι έτοιμος, χωρίς να πουν κάτι αρνητικό για μένα. Η ομάδα και η κοπέλα μου με στήριξαν παρά πολύ. 

Σε αυτούς τους τραυματισμούς πιο πολύ ρόλο παίζει το πνευματικό κομμάτι, παρά το σωματικό. Καλώς ή κακώς είσαι δέκα μήνες σε ένα γυμναστήριο, σίγουρα θα γυρίσεις πιο δυνατός. Το θέμα είναι να το αποδεχθείς στο μυαλό σου και να μη φοβάσαι στην επανένταξη σου. Να μη διστάζεις. Θέλει υπομονή. 

Για την περίπτωση του ντεφορμαρίσματος, σίγουρα για έναν επιθετικό είναι δύσκολο. Και τώρα είχα 5-6 ματς να σκοράρω, προχθές σκόραρα. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι τέτοια πράγματα και να μη χαλάω την ενέργεια μου τσάμπα. Μπαίνω μέσα και ότι είναι να έρθει, θα έρθει!»

Τελευταία ερώτηση και ίσως η πιο σημαντική. Τι είναι το ποδόσφαιρο για τον Δημήτρη; 

«Τρομερή ερώτηση, που δε μου την έχουν ξανακάνει πραγματικά. Μου αρέσει απίστευτα πολύ να παίζω ποδόσφαιρο. Σκέψου τώρα έχω δύο μέρες ρεπό και αρχίζω και τρελαίνομαι. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό. Μπορεί να φανεί υπερβολικό, αλλά αν δεν ακουμπήσω για μια μέρα μπάλα, πραγματικά τρελαίνομαι. Το ποδόσφαιρο είναι τρόπος ζωής για μένα!»