Ο Φρανσίσκο Χαβίτο ξετυλίγει την ιστορία του στο Mpaladofatses.gr και τον Βαγγέλη Τερζή. Στο πρώτο κομμάτι της συνέντευξής του μιλάει για τα παιδικά του χρόνια και τις ακαδημίες της Μασία, την αγάπη του για την Ελλάδα και τον Άρη, ενώ στέλνει το δικό του μήνυμα στην οικογένεια του Άλκη Καμπανού. 

Σίγουρα τον θυμάστε από τα χρόνια του στον Άρη και τα καθοριστικά γκολ που πέτυχε για τους Θεσσαλονικείς. Μαζί συζητάμε για τη μεγάλη αγάπη που έχει για τη χώρα μας, τα παιδικά του χρόνια και τις ακαδημίες της Μασία και φυσικά τον Άρη, που δεν ξεχνάει ποτέ. Ο Φρανσίσκο Χαβίτο ανοίγει τα χαρτιά του και τον ευχαριστώ πολύ. Αυτά στο πρώτο κομμάτι της κουβέντας μας, γιατί θα ακολουθήσουν και άλλα…

Θέλω να ξεκινήσω με το γεγονός πως είσαι ένας από τους ποδοσφαιριστές που θυμάται χαρακτηριστικά η γενιά μου και σε ευχαριστώ πολύ που μιλάμε. 

«Σε ευχαριστώ πολύ. Ξέρω πως για τον κόσμο δεν ήμουν απλώς ένα ποδοσφαιριστής και το γεγονός πως έχω μείνει στο μυαλό τους είναι πολύ όμορφο». 

Ξεκίνησες με στίβο και μετά πηγές στο ποδόσφαιρο. Πως προέκυψε αυτό; 

«Έκανα στίβο γιατί τα περισσότερα παιδιά στο χωριό μου ασχολούνταν, όπως και ο αδερφός μου. Ξεκίνησα να κάνω, αλλά μετά βαρέθηκα (σ.σ γελάει). Έλεγα πως τρέχω τόσο πολύ, χωρίς ουσία, μέχρι που μια μέρα ένας φίλος μου, μου είπε να παίξω ποδόσφαιρο μαζί τους. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα». 

Υπήρξε κάποιος που θαύμαζες παρά πολύ όταν ξεκίνησες το ποδόσφαιρο; 
«Είχα μεγάλη αγάπη στον Ρονάλντο. Δεν είχα το κοντρόλ του, αλλά ήθελα πολύ να του μοιάσω. Δεν ήξερα πολλά για το ποδόσφαιρο όταν ήμουν μικρό παιδί και αρκετοί δεν το πίστευαν από τους φίλους μου». 

Και μετά από λίγα χρόνια βρέθηκες στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα.

«Έπαιξα όλες τις κατηγορίες στο χωριό μου και μόλις με έβαλαν με τους μεγαλύτερους μου σκόραρα πολλά γκολ. Κάποια στιγμή με είδε ένας άνθρωπος της Μπαρτσελόνα, που είχε έρθει να δει έναν αγώνα και είπαν στην οικογένεια μου να πάω στη Μασία. Τότε είχα ξετρελαθεί, δεν το περίμενα αυτό, να δουλέψω μέσα από το ποδόσφαιρο. Μέσα από σκληρή δουλειά και τύχη τα κατάφερα». 

Πως ένιωσες όταν έφτασες εκεί; Πως ήταν τα πράγματα στην Μασία;

«Στην αρχή ήμουν πολύ κακός στην τεχνική. Στη φυσική κατάσταση ήμουν ο καλύτερος. Με τη μπάλα δεν ήμουν καλός, μέχρι που τα έμαθα όλα στη Μπαρτσελόνα. Είχα υπομονή με εμένα, ήθελαν να με έχουν εκεί λόγω της ταχύτητας μου και περίμεναν μέχρι να γίνω καλύτερος. 

Όταν πήγα εκεί δεν ήθελα να πάω στην προπόνηση, γιατί δουλεύουν παρά πολύ την κατοχή. Μου άρεσε να τρέχω συνέχεια και ο προπονητής μου έλεγε να κάνω υπομονή και να συμμετέχω σε όλα. Τις πρώτες εβδομάδες ήταν δύσκολα για μένα, χωρίς την οικογένεια μου, σε μια άλλη πόλη, αλλά μετά από λίγους μήνες προσαρμόστηκα». 

Μετά από λίγα χρόνια βρέθηκες να είσαι συμπαίκτης με Ροναλντίνιο και Μέσι. Πως το αντιμετώπισες; 

«Εγώ λέω στον κόσμο πως τότε δεν το καταλάβαινα. Ήταν νορμάλ για εμένα να είμαι εκεί. Τώρα συνειδητοποιώ και καταλαβαίνω τι σημασία είχε όλη αυτή η εμπειρία για εμένα. Εκείνη την περίοδο δεν μπορούσες να το καταλάβεις. 

Ο Μέσι ανέβηκε τρεις κατηγορίες μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Όταν είχε έρθει στο δικό μου τμήμα στην ακαδημία, όλοι πάθαμε πλάκα. Έπαιρνε τη μπάλα και τα έκανε όλα. Νιώθαμε πως αυτός ήρθε να μας βοηθήσει και όχι εμείς εκείνον». 

Ήρθες στην Ελλάδα και έπαιξες πέντε σεζόν με τη φανέλα του Άρη. Ξέρω πόσο δεμένος είσαι με την ομάδα, αλλά και τον κόσμο. Θέλω να μου πεις αν υπάρχει κάτι ξεχωριστό που θυμάσαι από εκείνη την περίοδο. 

«Όποτε έρχομαι στην Ελλάδα και τη Θεσσαλονίκη, ο κόσμος με φωνάζει να τρώμε μαζί και να πίνουμε καφέ. Είναι σαν οικογένεια για εμένα. Θυμάμαι μια φορά ήμασταν στην μπουτίκ του Άρη και ήρθε μια μεγάλη σε ηλικία κυρία, που μου έλεγε πως με αγαπάει παρά πολύ. Ήρθε και μου έλεγε να μη φύγω από την ομάδα, βάζοντας τα κλάματα ενώ με είχε αγκαλιά της.

Ο κόσμος μου λέει πως δε με αγαπάει μόνο για το ποδόσφαιρο που έπαιξα, αλλά και για το τι άνθρωπος είμαι. Η αλήθεια είναι πως είμαι απλός άνθρωπος και θέλω να είμαι καλά με τον κόσμο. Αν έρθει κάποιος για φωτογραφία δεν πρόκειται να του πω όχι. Ξέρω πως αυτό θα τον κάνει ευτυχισμένο τον άλλον και εγώ θέλω να κάνω τους ανθρώπους ευτυχισμένους. Πολλοί μας βλέπουν σαν ήρωες και οφείλουμε να είμαστε ευγενικοί. 

Δεν είναι τόσο δύσκολο να κάνουμε πράγματα που κάνουν χαρούμενο τον κόσμο. Όλο αυτό στο επιστρέφει η ζωή. Θυμάμαι μια φορά πήγα στο νοσοκομείο με το παιδί μου και όλοι έτρεξαν να με βοηθήσουν, λες και ήταν το δικό τους παιδί. Εγώ αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορώ να μην τους αγαπάω». 

Με τον Άρη είχες βάλει αρκετά σημαντικά τέρματα. Ποιο είναι το αγαπημένο σου; 

«Ένα από τα πιο σημαντικά και πιο όμορφα είναι αυτό εναντίον της Ατλέτικο Μαδρίτης στο Βικελίδης. Εγώ πιστεύω πως το πιο σημαντικό, όμως, είναι εκείνο εναντίον της Σαραγόσα, γιατί μεγαλώσαμε το όνομα της ομάδας στην Ευρώπη. Αυτό μας ανέβασε και βοήθησε ψυχολογικά τους πάντες. 

Ένα ακόμα είναι αυτό εναντίον του ΠΑΟΚ, γιατί είχαμε να κερδίσουμε πολλά χρόνια εκεί μέσα. Μου έλεγαν πως έκανα χαρούμενο τον κόσμο για όλη τη χρόνια. Ο κόσμος μου λέει πως τα γκολ που έβαλα δεν ήταν πολλά, αλλά ήταν πολύ σημαντικά».

Ξέρεις τι έγινε με τον Άλκη, πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από τη δολοφονία του και το γεγονός που συγκλόνισε την Ελλάδα. Θέλεις να μου πεις κάτι για αυτό; 

«Θέλω να πω στην οικογένεια να είναι δυνατή. Όσο περνάει ο καιρός, δυστυχώς, μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο που σε βαραίνει. Δεν πρόκειται να φύγει ποτέ. Ό,τι χρειαστεί εγώ θα είμαι εκεί αν θέλουν να τους βοηθήσω. Δεν πρέπει με τίποτα να συμβαίνουν αυτά. Δεν υπάρχει λόγος να γίνονται τέτοια. 

Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που μας κάνει χαρούμενους, είναι γιορτή, έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Είναι δύσκολο να σταματήσεις τα επεισόδια, αλλά να σταματήσουν οι δολοφονίες. Όταν το έμαθα ήμουν με τη γυναίκα μου και το συζητάγαμε.

Δυστυχώς έγινε αυτό και μαθαίνω πως συνεχίζονται παρόμοια περιστατικά. Εγώ αν έχανα το παιδί μου, θα είχα πεθάνει και εγώ. Δεν πρέπει να γίνονται ποτέ αυτά». 

Είχες ποτέ πρόταση να γυρίσεις στον Άρη; 

«Όχι. Ο κόσμος μόνο μου έλεγε να γυρίσω. Μέχρι και τώρα μου στέλνουν μηνύματα να επιστρέψω στην Ελλάδα. Αν επέστρεφα στον Άρη θα ήταν ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα. Θα ήθελα πολύ να επιστρέψω εκεί. Δε θα είχα πρόβλημα να δουλέψω σε οποιοδήποτε πόστο στον Άρη. Θα ερχόμουν κατευθείαν. Αγαπάω πολύ την ομάδα». 

Έχεις μεγάλη αγάπη για την Ελλάδα, αυτό έχω καταλάβει. Σωστά; 

«Εγώ μεγάλωσα ως άνθρωπος στην Ελλάδα. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν εκεί. Όλη η οικογένεια έχει μάθει τη γλώσσα και την κουλτούρα σας. Μας αρέσει η ζωή και οι άνθρωποι στην Ελλάδα. Αγαπάμε παρά πολύ τον τόπο και έλεγα στη γυναίκα μου και στα παιδιά μου να γυρίσουμε, δε θα το σκεφτόντουσαν καθόλου». 

Συνεχίζεται…