Με αφορμή τις πρόσφατες περιπέτειες του Max Verstappen στο Nurburgring Nordschleife, ας δούμε μερικές άλλες περιπτώσεις οδηγών που… δεν τους έφτανε μόνο η κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού!
Το τριήμερο που μας πέρασε μπορεί να μην είχαμε Formula 1, όμως ένας από τους αστέρες της, μονοπώλησε το ενδιαφέρον όλων. Ο λόγος για την συμμετοχή του Max Verstappen σε αγώνα στο Nurburgring Nordschleife, με στόχο να πάρει την απαιτούμενη άδεια (DMSB Nordschleife Permit Grade A) καθώς ο απώτερος σκοπός του Ολλανδού είναι να συμμετάσχει σε κανονικό αγώνα αντοχής στην «Πράσινη κόλαση» στο άμεσο μέλλον.
Η 2η και επίσημη αυτή τη φορά εμφάνιση του τέσσερις φορές παγκόσμιου πρωταθλητή, στην οποία οδήγησε μια Porsche 718 Cayman GT4 CS με αποδυναμωμένο κινητήρα όμως στα πλαίσια ενός stint 14 γύρων (έπρεπε να κάνει και 2ο σε διαφορετικό αυτοκίνητο όμως δεν κατέστη δυνατό) αφότου πρώτα είχε περάσει την απαιτούμενη εκπαίδευση, η οποία περιλάμβανε θεωρητικά μαθήματα, αλλά και οδήγηση 8 γύρων πίσω από προπορευόμενο αυτοκίνητο εκπαιδευτή, προκειμένου να μάθει διάφορες αγωνιστικές γραμμές.
Σε παλαιότερες εποχές όπου η Formula 1 δεν ήταν τόσο αυστηρή σε θέματα συμβολαίων, οι σεζόν είχαν λιγότερους αγώνες ή ακόμα και δεν πλήρωναν τόσο καλά (εκτός των κορυφαίων οδηγών) ήταν σύνηθες φαινόμενο, ένας οδηγός όπως ο Jim Clark, ο Mario Andretti ή ο Sir Jackie Stewart να οδηγούν σε πολλαπλές κατηγορίες μέσα στην διάρκεια ενός έτους. Τα τελευταία 30 περίπου χρόνια όμως αυτό το φαινόμενο έχει εξασθενήσει, καθώς οι full-time οδηγοί έχουν ολοένα και πιο βαριά προγράμματα όσον αφορά την Formula 1, ενώ σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν και απαγορευτικοί όροι στα συμβόλαιά τους, με τον φόβο ενός τραυματισμού να είναι ισχυρός ακόμη και στις μέρες μας.
Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν έχουν υπάρχει στο (σχετικά) πρόσφατο παρελθόν οδηγοί οι οποίοι έκαναν μερικές εξορμήσεις στην διάρκεια της σεζόν! Πάμε να δούμε μαζί μερικούς από αυτούς!
Fernando Alonso – Indy 500 (2017) & WEC (2018)
Το πιο πρόσφατο και πιο τρανό παράδειγμα, καθώς ο Ισπανός έχοντας την θέληση, όπως έχει δηλώσει πολλάκις, να τρέξει και σε άλλες κατηγορίες εκτός της Formula 1, δοκιμάζοντας τον εαυτό του και τα όριά του, αλλά και κυνηγώντας το πολυπόθητο triple crown (νίκη σε Μονακό, Le Mans και Ινδιανάπολη) συμμετείχε το 2017 (έπειτα από συνεννόηση με τον Zak Brown) στα περίφημα 500 μίλια της Ινδιανάπολις, στο τιμόνι μιας Dallara DW12 στα πλαίσια συνεργασίας της Mclaren – Honda με την ομάδα Andretti, με την θέση του στην Mclaren για το Γκραν Πρι του Μονακό να παίρνει ο Jenson Button. Ο Ισπανός όμως παρά το ότι εκκίνησε εντυπωσιακά τον αγώνα ως 5ος και προηγήθηκε σε διάφορα διαστήματά του, δείχνοντας ικανός για την διεκδίκηση της νίκης, προδόθηκε από τον κινητήρα της Honda, στον 179ο γύρο, 21 πριν το τέλος.
Τον επόμενο χρόνο και τελευταίο της «πρώτης θητείας» του Ισπανού στην Formula 1, αγωνίστηκε ύστερα από συμφωνία των Mclaren και Toyota, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα αγώνων αντοχής (WEC) με την Toyota GAZOO Racing, δίπλα στους πρώην οδηγούς της F1, Sebastien Buemi και Kazuki Nakajima. Το πλήρωμα αυτό κατέκτησε μάλιστα τον τίτλο της σεζόν 2018-19 (τότε ακολουθούσε τέτοιο format) νικώντας μάλιστα και στον 24ωρο αγώνα του LeMans, με τον Ισπανό να κάνει τους πέντε πρώτους αγώνες της σεζόν παράλληλα με τα καθήκοντά του στην Formula 1!
Nico Hulkenberg – 6 ώρες του Spa-Francorchamps & 24 ώρες του LeMans (2015)
Ο Γερμανός ο οποίος διένυε τότε την 5η χρονιά του στην Formula 1 και όντας μέλος της Force India, είχε έρθει σε συμφωνία με την εργοστασιακή ομάδα της Porsche στα τέλη του 2014, προκειμένου να αγωνιστεί με την Γερμανική μάρκα στον αγώνα των 24 ωρών του LeMans, έπειτα από έναν αγώνα προσαρμογής, στις 6 ώρες του Spa-Francorchamps, στο τιμόνι της 3ης εργοστασιακής Porsche 919 Hybrid. Όπως είχε δηλώσει μάλιστα ο ίδιος τότε:
«Είμαι οπαδός της Porsche εδώ και πολύ καιρό και παρακολουθώ στενά την επιστροφή της στην κατηγορία LMP1. Η επιθυμία μου να οδηγήσω αυτό το αυτοκίνητο στο LeMans μεγάλωσε. Είμαι πολύ χαρούμενος που το πρόγραμμα της Formula 1 για το 2015 το επιτρέπει και είμαι ευγνώμων στην ομάδα μου, τη Force India, για τη γενναιοδωρία της να μου δώσει αυτή την ευκαιρία».
Έτσι ο Γερμανός παράλληλα με την F1, πήρε μια 6η θέση στο Βέλγιο μαζί με τους Earl Bamber και Nick Tandy, ενώ λίγο καιρό αργότερα έκανε ένα όνειρο πραγματικότητα, κερδίζοντας μαζί τους, τις 24 ώρες του LeMans και βάζοντας τον εαυτό του στο πάνθεον του μηχανοκίνητου αθλητισμού!
Sebastien Bourdais – 24 ώρες του LeMans (2009)
Έχοντας αγωνιστεί ήδη έξι φορές στον περίφημο αγώνα αλλά και σε πολλούς ακόμα αγώνες αντοχής και μη, στα χρόνια προτού του δοθεί η ευκαιρία της Formula 1 με την Toro Rosso, ο Γάλλος κυνηγούσε την νίκη και δεν θα άφηνε την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού να του σταθεί «εμπόδιο». Έτσι παρά το γεγονός ότι η 2η και τελευταία του σεζόν στην F1, ήταν απογοητευτική, ο 30χρονος τότε Bourdais αγωνίστηκε τον Ιούνιο στον 24ωρο αγώνα, τερματίζοντας (ξανά) 2ος, στο τιμόνι ενός Peugeot 908 HDi FAP, μαζί με τους Stéphane Sarrazin και Franck Montagny.
Ύστερα από αυτό όμως, η καριέρα του με την Toro Rosso θα τελείωνε σύντομα και άδοξα, ύστερα από τους αγώνες σε Μεγάλη Βρετανία και Γερμανία, με την ομάδα να τον απολύει και να τον αντικαθιστά με τον Jaime Alguersuari.
Giancarlo Fisichella – ITCC (1996) & Βελγικό πρωτάθλημα Procar (1997)
Την λατρεία του Ιταλού για οποιοδήποτε είδος αγώνων το έχουμε αντιληφθεί πολλάκις, καθώς ύστερα από το τέλος την ενεργού καριέρας του στην Formula 1 ύστερα από πέντε αγώνες με την Ferrari στα τέλη του 2009, ο Fisico τρέχει σταθερά μέχρι και σήμερα σε διάφορους αγώνες GT3. Όμως στις αρχές της καριέρας του, το 1996, όταν ήταν ακόμη μόλις 23 ετών, παράλληλα με τους πρώτους του αγώνες στην Formula 1, με την ομάδα της Minardi, έτρεχε και στο Διεθνές πρωτάθλημα αγώνων τουρισμού (ITCC), στο τιμόνι μιας Alfa Romeo 155, της TV Spielfilm Alfa Corse, τερματίζοντας την χρονιά στην 6η θέση της βαθμολογίας, ανεβαίνοντας συνολικά έξι φορές στο βάθρο.
Έχοντας δείξει πολύ καλά δείγματα στους αγώνες του με την Minardi, το 1997 συνέχισε την ελπιδοφόρα καριέρα του στην Jordan, δίπλα στον Ralf Schumacher, δείχνοντας το ταλέντο του σε ουκ ολίγες περιπτώσεις, οδηγώντας ένα πολύ καλό μονοθέσιο όπως ήταν η Jordan 197, όμως παράλληλα είχε μια μικρή «περιπέτεια» όταν δύο μέρες πριν το Γκραν Πρι Βελγίου εκείνης της χρονιάς, αγωνίστηκε σε έναν αγώνα του Βελγικού πρωταθλήματος Procar, τερματίζοντας 2ος, πίσω από το τιμόνι ενός Peugeot 406, προϊδεάζοντας για την συνέχεια καθώς τερμάτισε ξανά 2ος στον αγώνα της F1, πίσω από τον νικητή, Michael Schumacher!
Vitantonio Liuzzi – V8 Supercars (2011)
Τέλος έχουμε έναν ακόμα Ιταλό οδηγό. Ο Liuzzi το 2011 βρισκόταν στην τελευταία χρονιά της καριέρας του στην Formula 1, οδηγώντας για την ομάδα της HRT. Εκείνη την σεζόν είχε δίπλα του αρχικά τον Narain Karthikeyan για τους πρώτους οκτώ αγώνες και ύστερα έναν νεαρό οδηγό της ακαδημίας της Red Bull, ονόματι Daniel Ricciardo για τους επόμενους οκτώ. Όμως υπήρχε από καιρό η κατανόηση ότι ο Karthikeyan θα επέστρεφε σε μια θέση για τον πρώτο αγώνα που θα γινόταν στην πατρίδα του, στο εναρκτήριο Ινδικό Γκραν Πρι, προκειμένου να τονωθεί το ενδιαφέρον του κόσμου για τον αγώνα.
Έτσι ο Liuzzi που σύμφωνα με τον επικεφαλής της ομάδας τότε Colin Kolles, είχε «επαγγελματική προσέγγιση και στάση», είχε ένα κενό, το οποίο από καιρό είχε αποφασίσει να «γεμίσει», οδηγώντας σε έναν γύρο του Αυστραλιανού πρωταθλήματος V8 Supercars, στην πίστα Surfers Paradise, το Armor All Gold Coast 600. Στους δύο ξεχωριστούς αγώνες των 300χλμ έκαστος, συμμετείχε οδηγώντας ένα Ford FG Falcon, της ομάδας Tony D’Alberto Racing, και έχοντας ως teammate τον ίδιο τον Tony D’Alberto!
Το πλήρωμα εγκατέλειψε από τον 1ο αγώνα στον 75ο από τους 102 γύρους και τερμάτισε 19ο στον 2ο, προτού ο Ιταλός επιστρέψει στα full-time καθήκοντά του για τους τελευταίους δύο αγώνες της σεζόν της F1, σε Άμπου Ντάμπι και Βραζιλία, προτού συνεχίσει την καριέρα του σε διάφορες άλλες κατηγορίες μέχρι και το 2017, όταν και σταμάτησε την ενεργό δράση του.
