Η Όλγα Φιάσκα μιλά αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το Mpaladofatses.gr για τη συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου του Τόκιο, τι αποκόμισε από εκείνη τη διοργάνωση και πώς βίωσε την αγάπη του κόσμου. Αναφέρεται με ειλικρίνεια στις δυσκολίες του βάδην και του βιοπορισμού των αθλητών, στο πόσο την έχει βοηθήσει η οικογένειά της και ο προπονητής της Γρηγόρης Κοντός, στην αγάπη της για το θέατρο και τη μουσική, στο τι της δίνει δύναμη να συνεχίζει, αλλά και στους στόχους που έχει θέσει για την επόμενη σεζόν.
Η Όλγα Φιάσκα έχει μάθει να βαδίζει, όχι μόνο στις μεγάλες αποστάσεις, αλλά και μέσα στις δυσκολίες.
Με ένα βλέμμα γεμάτο πίστη και υπομονή, η νεαρή βαδίστρια από τη Μυτιλήνη ολοκλήρωσε το φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο αφήνοντας πίσω της κάθε αμφιβολία και αμφισβήτιση. Ήταν εκεί, απέναντι στις κορυφαίες του κόσμου, με μια αξιοπρέπεια που αποπνέει ωριμότητα και πάθος για τον αθλητισμό.
Μέσα από αλλαγές προπονητών, προκλήσεις της σχολής, οικονομικά εμπόδια και πίεση να αποδείξει στον εαυτό της κυρίως, ότι ανήκει στην ελίτ, διαμόρφωσαν έναν χαρακτήρα πειθαρχημένο, ώριμο και ανθεκτικό.
Μέσα από τα λόγια της, η Όλγα Φιάσκα μάς μεταφέρει τη σκληρή πραγματικότητα ενός μοναχικού αγωνίσματος, που χρειάζεται ψυχή, αντοχή και πίστη. Μιλά για τη βαθιά αγάπη της προς την Ιαπωνία και την κουλτούρα της, για τη στήριξη που αντλεί από την οικογένειά της και τον προπονητή της, Γρηγόρη Κοντό, αλλά και για τα σχέδιά της για τη νέα σεζόν
Η Όλγα Φιάσκα δεν είναι απλώς μια αθλήτρια.
Είναι μια προσωπικότητα που ισορροπεί ανάμεσα στην τέχνη και τον αθλητισμό, ανάμεσα στη θέληση και την ευαισθησία. Μας δείχνει πως το πιο μεγάλο ταξίδι δεν είναι πάντα εκείνο που μετριέται σε χιλιόμετρα, αλλά σε αντοχή, υπομονή και πίστη.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Ο αγώνας μου στο Παγκόσμιο του Τόκιο είναι από εκείνους που ευχαριστήθηκα περισσότερο. Ο κόσμος ήταν το κάτι άλλο, δεν πρόκειται να το ξεχάσω
Πώς βίωσες το φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο, τόσο όταν έμαθες ότι θα λάβεις μέρος, όσο και κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης;
«Από τη Βουδαπέστη το 2023 είχα βάλει στόχο το Παγκόσμιο του Τόκιο, γιατί δεν τα είχα πάει καλά τότε και είπα ότι θα τα δώσω όλα στην επόμενη διοργάνωση. Άρχισα από μια πολύ δύσκολη χρονιά το 2024, επειδή άλλαξα προπονητή στα μέσα εκείνης της χρονιάς. Ήταν και οι Ολυμπιακοί αγώνες τότε, δεν πήγαν τόσο καλά τα πράγματα και άρχισα από μέσα Ιουλίου προπονήσεις.
Ήταν και η τελευταία μου χρονιά στη σχολή και ήξερα ότι θα κουραστώ, αλλά ήμουν πιο ώριμη και οργανωμένη και ένιωθα έτοιμη καθ’ όλη τη διάρκεια της φετινής προετοιμασίας. Βέβαια στα μισά κάπου της σεζόν στο Βαλκανικό, όπου δεν είχα κάνει καλή διαχείριση του αγώνα, με είχε πάει πολύ πίσω και ήμουν στο τσακ να χάσω και την πρόκριση για το Παγκόσμιο.
Όμως μου δόθηκε άλλη μια ευκαιρία στο Ευρωπαϊκό Ομάδων να ξανά αγωνιστώ και από εκεί κατάλαβα και η ίδια αρκετά πράγματα περισσότερο και για το αγώνισμα και να μπορώ να διαχειριστώ καλύτερα τα χιλιόμετρα. Όλα μετά πήγαιναν πιο αβίαστα και εύκολα.
Για τη διοργάνωση τώρα, δεν το συζητάω, καμία σχέση με το προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη. Ήταν σαν να είμαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, πολύ μεγαλύτερο το στάδιο, ήταν και οι άνθρωποι πολύ καλοί, αλλά και ο κόσμος ήταν το κάτι άλλο και θα μου μείνει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Ο καιρός όμως ήταν πάρα πολύ δύσκολος. Στο Μισάτο ήταν από τις πιο δύσκολες προπονήσεις που έβγαζα, καθαρά λόγω καιρού. Στον αγώνα όμως ήταν καλύτερες οι συνθήκες πάλι καλά (σ.σ. γέλια). Έχω να πω όμως ότι ήταν από τους λίγους αγώνες που ευχαριστήθηκα από την αρχή μέχρι το τέλος».
Στο Παγκόσμιο του Τόκιο νιώσαμε επιτέλους ότι το βάδην είναι αγώνισμα του στίβου
Πέρα από την ανταπόκριση του κόσμου, τι ήταν αυτό που σε εντυπωσίασε περισσότερο;
«Η διαδρομή που μας έβαλαν στο βάδην, μόνο και μόνο που βγαίναμε από το γήπεδο και ξαναμπαίναμε στο γήπεδο, ήταν τεράστια διαφορά. Ήταν σαν να συμπεριέλαβαν και το βάδην στον στίβο επιτέλους, γιατί στη Βουδαπέστη δεν το είχαμε αυτό. Ήταν πολύ περίεργη διαδρομή τότε, είχαν βάλει και ένα χαλί κάτω, ήμασταν πάλι απομονωμένοι από όλο τον στίβο. Φέτος νιώσαμε ακριβώς αυτό, ότι και το βάδην είναι αγώνισμα του στίβου».
Ποιους στόχους είχες θέσει για το Παγκόσμιο;
«Ήθελα και θέση και επίδοση. Στον προπονητή μου είχα ξεκαθαρίσει ότι θέλω 20αδα και είχα υπολογίσει με τους χρόνους που είχα ότι μπορώ να το πετύχω. Ήθελα να πετύχω και ατομικό ρεκόρ, όπως ένα 2:55:00, το είχα και φάνηκε και από τον χρόνο που είχα και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Οι περισσότεροι αθλητές κάνανε 5 λεπτά πιο πάνω από το ρεκόρ τους, άρα ήμουν έτοιμη να κάνω ένα μεγάλο ρεκόρ. Δεν ήρθε, αλλά κάποια στιγμή θα έρθει. Βέβαια τα αλλάζουν τα αγωνίσματα πάλι (σ.σ. γέλια), οπότε δεν ξέρω αν θα έχω πάλι τη δυνατότητα στα 35 χλμ».
Πόσο δυσκολεύουν οι καιρικές συνθήκες έναν αθλητή βάδην και πώς τις βιώσατε στο Τόκιο;
«Δυσκολεύουν πάρα πολύ γιατί είναι ένα αγώνισμα συνεχόμενης κίνησης. Αγωνιζόμαστε για 3 ώρες σερί χωρίς σταματημό. Ο καιρός μπορεί να σε επηρεάσει στα πάντα, για αυτό στο 35αρι είδαμε μεγάλους αθλητές να λιποθυμούν ή να κάνουν εμετό και στο 20αρι που ο καιρός ήταν πολύ καλύτερος έγιναν και μεγάλες επιδόσεις. Εμένα προσωπικά με επηρεάζει πολύ η ζέστη. Δεν είμαι καθόλου της ζέστης, ούτε του ήλιου και στο Τόκιο που είχε λίγο συννεφιά μας βοήθησε αρκετά».
Με εκφράζει πολύ η ιαπωνική κουλτούρα και την έχω υιοθετήσει και στο ντύσιμό μου
Η τρέλα με την Ιαπωνία πώς ξεκίνησε;
«Αυτή η τρέλα (σ.σ. γέλια), δεν περίμενα να έχει τόσο απήχηση. Από το γυμνάσιο άρχισα να βλέπω πολύ anime, άκουγα πολύ τέτοια μουσική κιόλας και στη συνέχεια μου άρεσε και ο τρόπος που ντύνονται. Μετά που είχα και τις προπονήσεις και τους αγώνες, με χαλάρωνε και με αποφόρτιζε το να βλέπω anime. Είναι κάτι που μου αρέσει πολύ από μικρή και η Ιαπωνική κουλτούρα. Με εκφράζει πολύ όλο αυτό και ντύνομαι έτσι ας πούμε japanese, το έχω υιοθετήσει».
Επειδή το βάδην είναι ένα αγώνισμα που τα τελευταία χρόνια βιώνει αρκετές αλλαγές, εσύ πώς το βιώνεις όλο αυτό;
«Κακά τα ψέματα μας επηρεάζει ό,τι και να λέμε. Η προπόνηση μπορεί να είναι η ίδια όσα χιλιόμετρα και να έχουμε, αλλά ψυχολογικά μας επηρεάζει πάρα πολύ. Όταν βλέπεις ένα αγώνισμα να αλλάζει συνεχώς δεν βοηθάει και πιστεύω ότι οι αποστάσεις των 20 και των 35 χλμ ήταν πάρα πολύ καλές. Αλλάξαν το 20αρι που ήταν η βασική απόσταση στο βάδην και τώρα αλλάζουν το 35αρι που θα είναι η μεγαλύτερη αλλαγή για μένα. Καταλαβαίνω γιατί γίνεται, αλλά μακάρι κάποια στιγμή να σταθεροποιήσουμε σε μια απόσταση συγκεκριμένη και να μην υπάρξουν άλλες αλλαγές».
Τι ήταν αυτό που δεν πήγε καλά στο προηγούμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στη Βουδαπέστη;
«Επειδή έπρεπε να πάω να σπουδάσω, έφυγα από το νησί μου και πήγα σε άλλη πόλη. Το ΤΕΦΑΑ δεν είναι εύκολη σχολή, πρέπει να είσαι συνέχεια εκεί και δεν μπορούσα να χωρέσω και σπουδές και προπόνηση σε τόσο υψηλό επίπεδο. Επίσης πιστεύω δεν είχα την απαραίτητη ωριμότητα τότε να το αντιμετωπίσω όλο αυτό και με δυσκόλεψε πολύ. Ήμουν 3 χρόνια σε αρκετά καλό επίπεδο, αλλά όχι στο επίπεδο που μου αρμόζει.
Στη Βουδαπέστη ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε Παγκόσμιο και ήμουν θυμάμαι τόσο κουρασμένη ψυχολογικά από όλη τη χρονιά, είχα αγωνιστεί και στο Ευρωπαϊκό Κ23 που και εκεί δεν τα πήγα όσα/ο καλά θα ήθελα. Ήμουν απογοητευμένη και κουρασμένη από όλα αυτά και δεν μπόρεσα και να χαρώ τον αγώνα και να κάνω καλή διαχείριση δυνάμεων ώστε να τερματίσω. Φέτος προσπάθησα να το δω πιο συγκρατημένα, δηλαδή ούτε να ενθουσιάζομαι τόσο πολύ και ούτε να αγχώνομαι τόσο πολύ».
Δεν υπάρχουν χορηγίες πολλές, ειδικά στο βάδην που δεν προβάλλεται τόσο πολύ το αγώνισμα και αρχίζεις να αμφιβάλλεις πολύ για το μέλλον σου και το αν θα συνεχίσεις να αγωνίζεσαι
Μετά τον αγώνα σου στο Παγκόσμιο του Τόκιο σε δηλώσεις σου ανέφερες μεταξύ άλλων και το θέμα του οικονομικού. Πόσο δύσκολο είναι για έναν αθλητή στίβου ο βιοπορισμός στην Ελλάδα;
«Πάρα πολύ δύσκολο και δεν είμαι μόνο εγώ. Πάρα πολλοί αθλητές και αθλήτριες που μιλάω, που είμαστε στο ίδιο επίπεδο και πάνε σε διεθνή διοργανώσεις, δεν έχουν την επιπλέον στήριξη αυτή. Δεν υπάρχουν χορηγίες πολλές ειδικά στο βάδην που δεν προβάλλεται τόσο πολύ το αγώνισμα και αρχίζεις να αμφιβάλλεις πολύ για το μέλλον σου και το αν θα συνεχίσεις να αγωνίζεσαι. Η ομοσπονδία έχει μια προκήρυξη συγκεκριμένη που αν κάνεις ορισμένα πράγματα θα πάρεις τόσα λεφτά, αλλά δεν φτάνουν δυστυχώς.
Εγώ επειδή είχα και τη σχολή δεν μπορούσα να πιάσω άλλη δουλειά παράλληλα. Πάλι καλά ήμουν σε κατηγορία στην ομοσπονδία και μπορούσα να βγάλω τα δικά μου έξοδα. Από εκεί και πέρα η οικογένεια μου βοηθούσε και ο προπονητής μου προσπαθούσε να βρει χορηγούς να μου πληρώσει ένα συμπλήρωμα ή ένα παπούτσι για παράδειγμα. Λίγα πράγματα αλλά για μένα σημαντικά. Βέβαια είμαι και σε μια ηλικία που κουράζει όλο αυτό. Να ζεις κάθε μήνα στο όριο και να λες πώς θα τα βγάλω και αν θα τα βγάλω πέρα».
Ο προπονητής μου ο Γρηγόρης Κοντός με έχει βοηθήσει οικονομικά σε πολύ δύσκολες στιγμές μου
Οι αλλαγές προπονητών πώς προέκυψαν;
«Τον προηγούμενο προπονητή μου τον Θανάση Δεληγιάννη τον εκτιμώ πάρα πολύ. Είναι από τους καλύτερους προπονητές βάδην, αλλά εγώ δεν προλάβαινα να συμβαδίσω με το πρόγραμμά του λόγω της σχολής και της καθημερινότητά μου. Ήμουν στα Τρίκαλα 8 ώρες, έπρεπε να ξανά έρθω, να ξανά φύγω, οπότε δεν γινόταν. Έτσι έπρεπε να κάνω κάποια πράγματα εξ αποστάσεως και γύρισα στον παλιό μου προπονητή.
Ο Γρηγόρης Κοντός που με προπονεί πλέον, με έχει στηρίξει πάρα πολύ σε όλο αυτό. Είχε και άλλους αθλητές πολύ σπουδαίους, βέβαια είμαι η μοναδική βαδίστρια. Προσπαθεί να με βοηθήσει όσο περισσότερο μπορεί με χορηγούς και γενικά με έχει βοηθήσει και οικονομικά σε πολύ δύσκολες στιγμές μου και τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου».
Γεννήθηκες και μεγάλωσες στη Μυτιλήνη. Το ταξίδι σου στον αθλητισμό πώς ξεκίνησε;
«Η αδερφή μου έκανε στίβο στην αρχή. Έκανε αντοχές, ημιαντοχές, στιπλ και πηγαίναμε μαζί στο γήπεδο συχνά. Την προπονούσε και ο τωρινός μου προπονητής ο Γρηγόρης, αλλά εμένα δεν μου άρεσε να σου πω την αλήθεια ο στίβος. Πιο πολύ ήμουν της τέχνης. Μου άρεσε το τραγούδι και το θέατρο, ήμουν και σε μια θεατρική ομάδα. Μέχρι που μια μέρα στο γήπεδο έβλεπα κάτι κορίτσια να κάνουν βάδην.
Μου φάνηκε περίεργο άθλημα, αλλά επειδή και εγώ είμαι περίεργη (σ.σ. γέλια) μου άρεσε και χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα ξεκίνησα και εγώ. Μου έδειξαν λίγο στην αρχή τις κινήσεις και εγώ τις κατάλαβα κατευθείαν και μου έβγαιναν αβίαστα. Μου πήρε βέβαια λίγο χρόνο μέχρι να μου αρέσει αρκετά και να θέλω να αφοσιωθώ σε αυτό, γιατί στην αρχή το βαριόμουν και μου φαινόταν πολύ κουραστικό. Με πίεσε λίγο και η αδερφή μου να ξεκινήσω και επειδή είχα και κάποιες επιτυχίες στο Κ18, Κ20, το συνέχισα.
Αρχές 2ας Λυκείου που ο προπονητής μου είπε να βάλουμε στόχο το Ευρωπαϊκό Κ18 άρχισα να το πιστεύω πολύ, ενώ έκανα προπόνηση ένα χρόνο μόνο. Μάλιστα στον πρώτο αγώνα που είχα κατέβει τότε, έπιασα και το όριο και δεν το πίστευα. Εκεί κατάλαβα ότι μπορώ να κάνω πολύ σπουδαία πράγματα. Μέχρι τότε το έβλεπα περισσότερο σαν παιχνίδι και για να βρίσκομαι με την παρέα μου».
Την μετάβασή σου από τη Μυτιλήνη στα Τρίκαλα πώς τη έζησες;
«Ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Ήταν και ο covid τότε και 2 χρόνια δεν είχα πάει ήμασταν όλοι στα σπίτια μας. Εντωμεταξύ εγώ μένω Καρδίτσα, όπου έμενε και ο τότε προπονητής μου ο Θανάσης Δεληγιάννης και σπουδάζω στα Τρίκαλα, όπου πηγαινοερχόμουν. Όλα τα παιδιά πιστεύω δυσκολεύονται όταν φεύγουν για πρώτη φορά από τον τόπο τους και πάνε σε άλλη πόλη. Πέρσι ήρθε και η μητέρα μου με τον αδερφό μου να με βοηθάνε λίγο και κάπως έτσι έγινε. Μου αρέσει πολύ σαν πόλη και είναι τέλεια για βάδην, με βολεύει».
Ποια είναι η πιο έντονη διάκρισή σου μέχρι στιγμής στην πορεία σου;
«Είναι το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Νέων που είχα πάρει τότε, γιατί είχα δουλέψει πάρα πολύ και σε μικρή ηλικία. Επίσης το μετάλλιο αυτό μου έδωσε τη σχολή που είμαι. Μου έδωσε άνευ σε όποιο ΤΕΦΑΑ ήθελα και ήταν πολύ σημαντικό για μένα. Μόνο που ήμουν στο Μπουένος Άιρες και έβλεπα τη σημαία την ελληνική να ανεβαίνει για μένα, ήταν κάτι μαγικό».
Τα 20 χλμ είναι μια απόσταση που με φοβίζει και πρέπει να το δουλέψω αυτό μέσα μου
Τι είναι αυτό που σου αρέσει περισσότερο στο βάδην και ποια απόσταση προτιμάς;
«Στην προπόνηση μου αρέσουν τα αργά χιλιόμετρα, να βάζω μουσική και να πηγαίνω. Με ηρεμεί πολύ και το βλέπω και λίγο σαν ψυχοθεραπεία όλο αυτό. Από αποστάσεις τι προτιμώ, αν σου πω ότι δεν ξέρω; (σ.σ. γέλια) Πιο ήρεμα τα βλέπω τα 35 παρά τα 20 χλμ. Τα 20 με αγχώνουν λίγο. Είναι και πολλά και θέλει και ταχύτητα, είναι μια απόσταση που με φοβίζει και πρέπει να το δουλέψω αυτό μέσα μου».
direction: row; align-items: center;”>