Υπάρχουν σεζόν που ξέρεις από νωρίς σε ποιον ανήκει ο τίτλος. Η κυριαρχία γράφεται καθαρά στα δεδομένα και στη σταθερότητα ενός μονοθεσίου που δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Και υπάρχουν σεζόν, που γεννιούνται μέσα στο χάος. Σεζόν που αρνούνται να διαλέξουν νικητή μέχρι την τελευταία στροφή, μέχρι και την τελευταία καρό σημαία.
Η φετινή Formula 1 ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, το συναίσθημα είναι γνώριμο. Ένα deja-vu που μας γυρίζει πίσω στο 2010, τότε που τρείς οδηγοί έφτασαν στον τελευταίο αγώνα με ρεαλιστικές πιθανότητες για τον τίτλο, και κανείς δεν τόλμησε να προδικάσει το τέλος.
Θα μπορόυσε κάποιος να αναφερθεί στη σεζόν του 2010 με την φράση «ψυχολογικό θρίλερ». Ο Sebastian Vettel, ο Fernando Alonso και ο Mark Webber μπήκαν στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς γνωρίζοντας πως μια λεπτομέρεια θα χώριζε τους θρύλους από τους «σχεδόν πρωταθλητές». Οι βαθμολογικές διαφορές ήταν τόσο μικρές που κάθε προσπέραση και κάθε pit-stop θα μπορούσε να μεταμορφώσει την ιστορία. Δεν υπήρχε χώρος για λάθη, παρόλο που εν τέλει ήρθαν. Και μέσα σε αυτό το χάος, ένας νεαρός τότε Sebastian Vettel κατάφερε να κρατήσει το κεφάλι του ψύχραιμο και τα χέρια του σταθερά στο τιμόνι. Δεν ήταν απλώς ο ταχύτερος, αλλά αυτός που άντεξε περισσότερο.
Εκείνη η χρονιά απέδειξε κάτι που η Formula 1 συχνά μας υπενθυμίζει: ο τίτλος δεν ανήκει πάντα στον πιο κυρίαρχο, αλλά σε εκείνον που μπορεί να επιβιώσει όταν όλα γύρω του καταρρέουν και χάνονται όλες οι ελπίδες και η αυτοπεποίθηση.
Γκραν Πρι Άμπου Ντάμπι 2010
Στις 14 Νοεμβρίου 2010, πραγματοποιήθηκε ο 19ος και τελευταίος γύρος της σεζόν στο πρωτάθλημα της Formula 1 στο Άμπου Ντάμπι. Ενόψει του τελευταίου αγώνα της σεζόν, ο οδηγός της Ferrari, Fernando Alonso, ηγούνταν του πρωταθλήματος οδηγών με 246 βαθμούς. Οι οδηγοί της Red Bull, Mark Webber και Sebastian Vettel, ήταν δεύτεροι και τρίτοι με 238 και 231 βαθμούς αντίστοιχα. Ο Lewis Hamilton της McLaren ήταν επίσης σε μαθηματική διεκδίκηση με 222 βαθμούς, 24 πίσω από τον Alonso, με μέγιστο αριθμό 25 βαθμών διαθέσιμους για τον τελικό αγώνα.
Ως αποτέλεσμα, αυτή ήταν η πρώτη φορά που τέσσερις οδηγοί είχαν ακόμα την ευκαιρία να κερδίσουν το πρωτάθλημα οδηγών στον τελικό αγώνα της σεζόν.
Στο πρωτάθλημα κατασκευαστών, η Red Bull Racing είχε ήδη εξασφαλίσει τον πρώτο της τίτλο πρωταθλήματος με συνολικά 469 βαθμούς, 48 βαθμούς μπροστά από τη δεύτερη McLaren, με μέγιστο αριθμό 43 βαθμών διαθέσιμους. Η ίδια η McLaren δεν είχε επιβεβαιωθεί στη δεύτερη θέση του πρωταθλήματος, με πλεονέκτημα 32 βαθμών έναντι της Ferrari.
Καθώς ο Alonso είχε ξεπεράσει τους Vettel και Webber στο προηγούμενο Γκραν Πρι Βραζιλίας, δεν μπόρεσε να εξασφαλίσει πρόωρα το πρωτάθλημα οδηγών. Ως εκ τούτου, το πρωτάθλημα οδηγών κρίθηκε σε αυτόν τον αγώνα, σηματοδοτώντας την τέταρτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια όπου ο τίτλος θα κρινόταν στον τελευταίο αγώνα.
Ο Webber και ο Vettel είχαν και οι δύο την ευκαιρία να κερδίσουν τον πρώτο τους τίτλο σε αυτόν τον αγώνα, και το πρώτο πρωτάθλημα οδηγών της Red Bull από τότε που αγόρασε την πρώην ομάδα Jaguar F1 το 2005, ενώ ο Hamilton και ο Alonso είχαν την ευκαιρία να κερδίσουν τον δεύτερο και τρίτο τίτλο παγκόσμιου πρωταθλήματος αντίστοιχα.
Αν ο Alonso κέρδιζε τον τίτλο, θα ήταν ο νεότερος τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής σε ηλικία 29 ετών και 108 ημερών. Αν ο Hamilton κέρδιζε τον τίτλο, θα είχε κερδίσει τον δεύτερο τίτλο του σε τρία χρόνια και θα ήταν ο τρίτος συνεχόμενος τίτλος για Βρετανό οδηγό, αφού ο ίδιος και ο Jenson Button είχαν κερδίσει το πρωτάθλημα τα προηγούμενα δύο χρόνια.
Επιπλέον, οι Webber και Vettel θα ήταν οι πρώτοι παγκόσμιοι πρωταθλητές οδηγών για τις αντίστοιχες χώρες τους από την εποχή των Alan Jones και Michael Schumacher, ενώ ο Vettel είχε επίσης την ευκαιρία να γίνει ο νεότερος παγκόσμιος πρωταθλητής στην ιστορία, σε ηλικία 23 ετών και 134 ημερών.
Στον αγώνα, ο Vettel διατήρησε το προβάδισμα της pole position μέχρι την πρώτη στροφή, ακολουθούμενος από τον Hamilton, με τον Button να περνάει στην τρίτη θέση μετά από μια αργή εκκίνηση του Alonso. Ο Webber – ο οποίος χτύπησε το armco με τη δεξιά πλευρά του αυτοκινήτου του τρεις γύρους νωρίτερα– μπήκε στα pit stop αφού δυσκολεύτηκε να βρει πρόσφυση με τα πολύ μαλακά, προαιρετικά ελαστικά. Επέστρεψε στην πίστα 16ος, πίσω από το τρίο Rosberg, Petrov και Alguersuari που σταμάτησαν νωρίς.
Τέσσερις γύρους αργότερα, ο Alonso χτύπησε επίσης την μπάρα της στροφής 19 πριν μπει στα pit. Επέστρεψε ακριβώς μπροστά από τον Webber, ο οποίος είχε ανέβει σταθερά στην κατάταξη και βρισκόταν 13ος – και σημείωσε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα εκείνη την χρονική στιγμή – όταν ο Alonso μπήκε στα pit.
Οι Vettel και Hamilton συνέχισαν να σημειώνουν ταχύτερους χρόνους γύρου από τους αντιπάλους τους στο πρωτάθλημα, παρά το γεγονός ότι φορούσαν πολύ φθαρμένα προαιρετικά ελαστικά σε σύγκριση με τα πιο φρέσκα, σκληρά ελαστικά των Alonso και Webber. Αυτό το δίδυμο έφτασε τον Petrov προς το τέλος του 18ου γύρου, μια μάχη που θα συνεχιζόταν μέχρι το τέλος του αγώνα, με τον οδηγό της Renault να έχει ήδη σταματήσει για ελαστικά.
Πέντε γύρους αργότερα, ο Alonso προσπάθησε να προσπεράσει τον Petrov φρενάροντας για τη στροφή 11, αλλά αναγκάστηκε να κάνει πίσω, αποφεύγοντας οριακά το πίσω μέρος της Renault. Στον ίδιο γύρο, ο Hamilton μπήκε στα pit stop από τη δεύτερη θέση.
Ο Vettel μπήκε στα pit stop από την πρωτοπορία στον επόμενο γύρο, και επανήλθε στην πίστα άνετα μπροστά από τον Hamilton, αλλά στη δεύτερη θέση πίσω από τον Button, ο οποίος δεν είχε ακόμη σταματήσει στην πίστα.
Ο Button μπήκε στα pit στον 39ο γύρο για να απελευθερώσει τον Vettel στην πρωτοπορία. Σε καθαρό αέρα, ο Hamilton σημείωσε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα στον 47ο γύρο – 1:41.274 – καθώς πλησίασε ελαφρώς τον Vettel. Δεν έγιναν άλλες προσπάθειες προσπέρασης στην πίστα και έτσι, ο Vettel οδήγησε τον αγώνα μέχρι το τέλος, κατακτώντας την πέμπτη νίκη του στη σεζόν.
Οι McLaren των Hamilton και Button ολοκλήρωσαν το βάθρο μπροστά από τον Rosberg, τις Renault των Kubica και Petrov, τον Alonso και τον Webber. Συμπλήρωσαν τους βαθμούς οι Alguersari και Massa με τον οδηγό της Ferrari να μην έχει ξεπεράσει ποτέ τον αντίπαλό του σε 40 γύρους μάχης.
Με τα κακά αποτελέσματα των Alonso και Webber, ο Vettel κατέκτησε το πρωτάθλημα, έγινε ο νεότερος νικητής πρωταθλήματος στο άθλημα και ο πρώτος οδηγός που ηγήθηκε ταυτόχρονα του πρωταθλήματος για πρώτη φορά, και ως εκ τούτου κέρδισε το πρωτάθλημα από τον James Hunt το 1976.
Η διαφορά του στη νίκη του πρωταθλήματος ήταν τέσσερις βαθμοί από τον Alonso, τον οποίο θα προηγούνταν και θα αντικαθιστούσε στο μέλλον στη Ferrari, με τον Webber να βρίσκεται δέκα βαθμούς πίσω στην τρίτη θέση.
Όσον αφορά τον Alonso και την Ferrari η οποία έκανε ένα σημαντικό λάθος που κόστισε το πρωτάθλημα στον Ισπανό: Η ομάδα έβαλε τον Alonso στα pit stop νωρίς ως απάντηση στο pit stop του Mark Webber, έτσι, βρήκε σε κίνηση, κυρίως πίσω από τον Vitaly Petrov στη Renault, και τον παγίδευσε για το υπόλοιπο του αγώνα. Η απόφαση της Ferrari να βάλει τον Alonso στα pit pit βασίστηκε στην υπόθεση ότι θα μπορούσε εύκολα να προσπεράσει άλλα αυτοκίνητα στην πίστα μετά την επανένταξή του στον αγώνα.
Ωστόσο, η ομάδα υπολόγισε λανθασμένα τη δυσκολία προσπέρασης του Petrov, ο οποίος ακολουθούσε διαφορετική στρατηγική ελαστικών και μπόρεσε να αμυνθεί αποτελεσματικά σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ο επικεφαλής της ομάδας της Ferrari, Stefano Domenicali παραδέχτηκε αργότερα ότι «έγινε ένα λάθος, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές στην ιεραρχία της Ferrari» και χαρακτήρισε την απόφαση ως «μεγάλο, βαρύ λάθος».
Και τώρα χρόνια μετά, η ιστορία φαίνεται να παίρνει και πάλι την ίδια τροχιά.
Η φετινή σεζόν της Formula 1 μας προσφέρει ξανά τρεις διεκδικητές, τρεις διαφορετικοί χαρακτήρες, τρεις διαφορετικές διαδρομές προς την κορυφή. Κανείς δεν είναι αδιαμφισβήτητο φαβορί – όλα είναι πιθανά. Οι βαθμολογικές διαφορές είναι εύθραυστες. Ένα safety car, μια λανθασμένη επιλογή ελαστικών, ένα αργο pit-stop ή ένα γλίστρημα σε μια κρίσιμη στροφή μπορούν να ανατρέψουν τα πάντα.
2025 – Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στο Άμπου Ντάμπι
Το Άμπου Ντάμπι είναι έτοιμο να στέψει τον πρωταθλητή για τη φετινή σεζόν του 2025 στη Formula 1. Lando Norris, Max Verstappen και Oscar Piastri – δυο McLaren και μια Red Bull κυνηγούν την κορυφή.
Από την μια πλευρά, έχουμε τους δυο οδηγούς της McLaren. Ο Lando Norris διανύει την έκτη σεζόν του στη Formula 1, ως οδηγός της McLaren. Έχοντας μόλις επτά νίκες τη φετινή σεζόν, μπόρεσε να μειώσει τη διαφορά από τον teammate του -και πρωτοπόρο της βαθμολογίας στο πρωτάθλημα οδηγών για το περισσότερο μέρος της σεζόν- Oscar Piastri, και έτσι, από το Γκραν Πρι του Μεξικού και μετά, ο Lando Norris οδηγεί την κούρσα.
Ο Oscar Piastri, ο οποίος διανύει την τρίτη σεζόν ως οδηγός της Formula 1, έχει επίσης σημειώσει επτά νίκες στη φετινή σεζόν, έχοντας παράλληλα την πρωτοπορία στο πρωτάθλημα. Ωστόσο, από το Γκραν Πρι Ολλανδίας και μετά, ξεκίνησαν τα προβλήματα – λάθη στρατηγικής, πίεση και δευτερόλεπτα που χάθηκαν σε κρίσιμες στροφές εμπόδισαν τον Αυστραλό από το να συνεχίσει τον άψογο ρυθμό που είχε.
Μάλιστα, λόγω αυτής της απότομης πτώσης της απόδοσης του Piastri πολλοί κάνουν λόγο για εσωτερικά προβλήματα και διαφωνίες στη McLaren, και έχει προκαλέσει πολλά ερωτηματικά για το εάν η ομάδα διαχειριζόταν σωστά την κατάσταση και παρείχε την σωστή υποστήριξη, έχοντας και τους δυο οδηγούς στη μάχη για τον τίτλο ή αν ευνοούσαν μόνο τον έναν.
Μετά από όλα αυτά, εκεί που φαινόταν ότι η μάχη για το πρωτάθλημα των οδηγών φέρνει το χρώμα πορτοκαλί και αφορά μόνο την McLaren, μπήκε στην εξίσωση και ο τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής, Max Verstappen. Με επίσης επτά νίκες φέτος, ο Ολλανδός βρίσκεται στη δεύτερη θέση της κατάταξης, με 396 βαθμούς, 12 βαθμούς πίσω από τον πρώτο, Lando Norris.
Ο Max Verstappen είναι οδηγός που έχει δείξει τα τελευταία χρόνια πόσο «επικίνδυνος» μπορεί να γίνει. Τόσο η εμπειρία του όσο και ικανότητά του να πιέζει στο όριο, και να αντιδρά όταν όλοι έχουν υπολογίσει λάθη και στρατηγικές, τον κάνει εξαιρετικά επικίνδυνο. Η νίκη του στο Γκραν Πρι του Λας Βέγκας, μετά από τον διπλό αποκλεισμό της McLaren, έβαλε ξανά φωτιά στη μάχη για την διεκδίκηση του πρωταθλήματος, και απέδειξε ότι ακόμη και αν όλα φαίνονται βαμμένα, η μοίρα δεν είναι ποτέ γραμμένη.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να αναφέρουμε ότι το συναρπαστικό δεν είναι οι αριθμοί. Είναι τα βλέμματα κάτω από το κράνος. Είναι η σιωπή πριν από την εκκίνηση και το σβήσιμο των πέντε κόκκινων φώτων. Εκείνα τα μερικά δευτερόλεπτα που ο χρόνος παγώνει και ο οδηγός πρέπει να αποφασίσει αν θα γίνει ήρωας ή το φάντασμα μιας χαμένης ευκαιρίας. Είναι η στιγμή που το μονοθέσιο γίνεται η προέκταση του νου και της ψυχής.
Όπως το 2010, έτσι και φέτος – δεκαπέντε χρόνια μετά, η Formula 1 δεν μας χαρίζει απλώς έναν πρωταθλητή. Μας δίνει μια ιστορία. Μια υπενθύμιση γιατί μας αρέσει το άθλημα. Για το δράμα, για τα απρόβλεπτα γεγονότα, την ομορφιά. Για εκείνο το συναίσθημα που γεννιέται όταν συνειδητοποιείς πως όλα μπορούν να αλλάξουν σε μια και μόνο στροφή.
Και ίσως τελικά αυτό να είναι και το πραγματικό μεγαλείο της Formula 1, αυτή η εύθραυστη ισσοροπία ανάμεσα στη δόξα και στην πτώση. Γιατί το 2010 μας δίδαξε, και το 2025 έρχεται να μας το θυμίσει, γιατί στο τέλος, δεν θα κερδίσει απαραίτητα ο πιο γρήγορος αλλά αυτός που θα αντέξει να μείνει όρθιος όταν όλα καταρρέουν.
Και η πραγματική ερώτηση δεν είναι ποιος οδηγός προηγείται στην βαθμολογία, αλλά ποιος θα αντέξει όταν σβήσουν τα φώτα και απομείνει μόνο η τελευταία στροφή για την κατάκτηση του πρωταθλήματος;