Μία ωδή στο μπάσκετ της λεπτομέρειας, της τελειότητας, της πειθαρχίας, της ομαδικότητας και του «refuse to lose». Μία ομάδα που “φώναζε” πως έχει ταυτότητα και ακολουθεί το πλάνο του προπονητή της στον απόλυτο βαθμό. Κυρίες και κύριοι, θαυμάστε την Πρωταθλήτρια Ευρώπης! Τη Φενέρμπαχτσε του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους.
Το ότι ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες, που πέρασαν ποτέ από τη «Γηραιά Ήπειρο», είναι γνωστό. Το ότι έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα τέσσερις φορές με τρεις διαφορετικές ομάδες (Μπαρτσελόνα 2003, Μακάμπι Τελ Αβίβ 2004, 2005, Παναθηναϊκό 2009), επίσης είναι γνωστό. Το ότι είναι ένας πάρα πολύ ικανός προπονητής, σαφώς και είναι γνωστό και το έχει αποδείξει άλλωστε. Εκείνο που δεν ήταν γνωστό ως τώρα και φρόντισε να μας το αποδείξει με τον πιο “ηχηρό” τρόπο πριν τρία βράδια, ήταν το αν ο «Σάρας» έχει φτάσει στο σημείο της προπονητικής εμπειρίας και ωριμότητας, ώστε να μεταλαμπαδεύσει στους παίκτες του το “μέταλλο” του νικητή και την πνευματική συγκέντρωση που απαιτείται για να πορευθούν χέρι-χέρι στην κορυφή της Ευρώπης! Το 81-70 απέναντι στη Μονακό αποδεικνύει περίτρανα πως ο Λιθουανός ανταποκρίθηκε με επιτυχία και σε αυτήν την πρόκληση…
Ο ιδανικός… μαέστρος της ορχήστρας
Όταν στη day one της φετινής regular season ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους είδε τον Σκότι Ουίλμπεκιν να τραυματίζεται σοβαρά και εν τέλει να χάνει όλη τη σεζόν σίγουρα σκέφτηκε -όπως όλοι άλλωστε- ότι η χρονιά αρχίζει με τους χειρότερους οιωνούς. Οι τραυματισμοί των Ουέιντ Μπάλντουιν και Κεμ Μπέρτς σε συνδυασμό με την άκρως αποτυχημένη -όπως αποδείχθηκε- μεταγραφή του Μπόμπαν Μαριάνοβιτς γέμισε με… σύννεφα τον ουρανό στην ασιατική πλευρά της Κωνσταντινούπολης! Κάπου εκεί λοιπόν, ο Λιθουανός κόουτς απέδειξε για ακόμη μια φορά το “κλισέ” που λέει… «Όταν τα πράγματα γίνονται ζόρικα, οι ζόρικοι συνεχίζουν».
Με μπάσκετ τακτικής, έμφαση στη λεπτομέρεια, σύγχρονο μπάσκετ βασισμένο στην αθλητικότητα και στη δύναμη βελτίωνε μέρα με τη μέρα τη Φενέρμπαχτσε. Δεν έφταναν όμως μόνο αυτά, καθώς η χρονιά αναμενόταν άκρως ανταγωνιστική και οι “μνηστήρες” της κούπας καραδοκούσαν! Απαγκιστρώθηκε από τις μπασκετικές… εμμονές του, ωρίμασε προπονητικά μαζί με τους παίκτες του, απέκτησε μεγαλύτερη ψυχραιμία και αυτοκυριαρχία όταν τα ματς στράβωναν και άλλαξε ριζικά, συγκριτικά με τη Μπαρτσελόνα, τις σχέσεις του με τις “βεντέτες” της ομάδας.
Συνεχίζοντας με το αγωνιστικό επίπεδο, παρουσίασε μια φανταστική επιθετική άμυνα με πίεση στο χώρο αλλά και στη μπάλα, εμφύσησε στο σύνολο του τις αρετές της συνεργασίας και το κυνήγι κάθε χαμένης φάσης, που σε κρίσιμα ματς κάνει τη διαφορά. Έχοντας ως απόλυτο σταρ τον Νάιτζελ Χέιζ Ντέιβις στα φόργουορντ δημιούργησε γύρω του μια “πυραυλοκίνητη” περιφέρεια με τους Ντέβον Χολ, Μάρκο Γκούντουριτς, Ουέιντ Μπάλτουιν, Ταρίκ Μπιμπέροβιτς και το… κερασάκι που προστέθηκε -στην ήδη πολύ γλυκιά τούρτα- την καλαθομηχανή των ευρωπαϊκών γηπέδων, τον Έρικ Μακκόλουμ!
Έτσι, κατόρθωσε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια και να παρουσιάζει μια ομάδα πολυφωνική, που δίχως καμία αμφισβήτηση εδώ και τρεις μήνες έπαιζε το καλύτερο μπάσκετ στην Euroleague. Αφού τερμάτισε δεύτερη στην κανονική περίοδο, “σκούπισε” με χαρακτηριστική ευκολία την ευχάριστη έκπληξη και “σταχτοπούτα” της διοργάνωσης, Παρί και έκλεισε… αεροπορικά για Άμπου Ντάμπι.
Στην Αραβία πλήγωσε την… παλιά του αγάπη
Στον διάβα του για την πρώτη του Ευρωλίγκα ως προπονητής και δεύτερη συνολικά για τη Φενέρμπαχτσε , ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους κλήθηκε να αντιμετωπίσει -όπως και πέρυσι- τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό. Αυτή τη φορά όμως οι ρόλοι αντιστράφηκαν. Όντας άριστα διαβασμένος και “διψασμένος” διοχέτευσε το ίδιο πάθος και την ίδια προσμονή στους παίκτες του. Στρατηγικά απενεργοποίησε και νευρίασε το απόλυτο «ατού» του Παναθηναϊκού και MVP της χρονιάς, Κέντρικ Ναν και με την καταπληκτική του άμυνα δεν έδωσε την ευκαιρία στις υπόλοιπες μεγάλες προσωπικότητες του «Τριφυλλιού» (Κώστα Σλούκα, Ντίνο Μήτογλου, Χουάντσο Ερνάνγκομεθ), να τον απειλήσουν. Το αποτέλεσμα; 82-76 και παράδοση σκήπτρων…
Στον τελικό βρήκε απέναντι του τη Μονακό του ετέρου θρύλου του ευρωπαϊκού μπάσκετ και πρώην συμπαίκτη στον Παναθηναϊκό (2009), Βασίλη Σπανούλη, που άφησε εκτός τελικού τον… δικό του Ολυμπιακό. Σε ένα ματς για γερά νεύρα, με πίεση, πάθος, κατοχή-κατοχή και εναλλαγή στο προβάδισμα αρκετές φορές, η Φενέρμπαχτσε του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους με μπροστάρηδες τους Νάιτζελ Χέις Ντέιβις, Ντέβον Χολ και Μάρκο Γκούντουριτς επικράτησε με 81-70 και ανέβασε τη μεγαλύτερη ομάδα της ασιατικής πλευράς της «Πόλης» για δεύτερη φορά στην ιστορία της στο υψηλότερο σκαλί του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πανηγυρίζοντας παράλληλα, το “παρθενικό” του τρόπαιο… με κοστούμι!
Τα πεπραγμένα ενός «φονικού» καρέ
Πιο πάνω έγινε ειδική μνεία για τον Νάιτζελ Χέιζ Ντέιβις και την “καυτή” τριπλέτα της περιφέρειας που απαρτίζεται από τους Μάρκο Γκούντουριτς, Ντέβον Χολ και Έρικ Μακκόλουμ. Και πως να μη γίνει άλλωστε, καθώς οι τέσσερις τους με τη σημαντική αρωγή των Ταρίκ Μπιμπέροβιτς και Ουέιντ Μπάλντουιν πήραν από το “χεράκι” τη Φενέρ και την οδήγησαν στη «Γη της Επαγγελίας». Και επειδή οι αριθμοί δε λένε ποτέ ψέματα:
Νάιτζελ Χέιζ Ντέιβις: 16.7 πόντοι, 5.3 ριμπάουντ, 1.7 ασίστ (MVP Final Four)
Nτέβον Χολ: 7.8 πόντοι, 2.2 ριμπάουντ, 3.4 ασίστ
Ερικ Μακκόλουμ: 11.1 πόντοι, 2.1 ριμπάουντ, 1.8 ασίστ
Μάρκο Γκούντουριτς: 10.9 πόντοι, 2.6 ριμπάουντ, 3.1 ασίστ
Ξέχωρα από τη στατιστική απεικόνιση οι συγκεκριμένοι παίκτες είχαν πνεύμα νικητή, αφοσίωση στο πλάνο, “τσαλακώθηκαν” στις διεκδικούμενες μπάλες και στο Final Four ήταν εκεί όταν χρειάστηκαν τα «clutch plays», τα “μεγάλα” σουτ δηλαδή που απαιτούνται για να κριθούν οι αγώνες που καθορίζουν τρόπαια.
Η δικαίωση του «Σάρας»
«Είναι υπέροχο αυτό που καταφέραμε με αυτά τα παιδιά. Κυνηγούσα αυτό το τρόπαιο για πολύ καιρό. Όλοι όσοι ήρθαν εδώ, όλα τα παιδιά ήθελαν να παίξουν. Ο Μπίλι ήθελε να παίξει και εγώ ήθελα να παίξω. Συγχαρητήρια σε εκείνον, συγχαρητήρια και στη Μονακό.
Ήταν ένα πολύ δύσκολο, ένα πολύ σκληρό ματς, το είχαμε πει και πριν από το παιχνίδι. Είχαμε πει ότι όλες οι ομάδες που ήρθαν εδώ μπορούσαν να κερδίσουν ». Οι εν λόγω δηλώσεις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους πιστοποιούν το μεγαλείο που έχει ως προπονητής, αλλά κυρίως ως άνθρωπος και αποτελούν καταφανέστατα μια προσωπική δικαίωση για τα πέντε προηγούμενα χαμένα φάιναλ φορ ως προπονητής (Ζαλγκίρις Κάουνας 2018, Μπαρτσελόνα 2021, 2022, 2023, Φενέρμπαχτσε 2024). Έμαθε από τα λάθη του, ξεπέρασε τον εαυτό του, υπερκέρασε τις εμμονές και τα μπασκετικά “κολλήματα” του και έμμεσα ξανάγινε παίκτης καταλαβαίνοντας απόλυτα τους παίκτες του. Άφησε το δικό του στίγμα σε έναν τεράστιο και απαιτητικό οργανισμό, έγραψε με “χρυσά” γράμματα το όνομα του, στη λίστα των προπονητών που έχουν κατακτήσει την Euroleague και ως παίκτες και δικαιότατα πλέον μπορεί να απολαμβάνει τη μοναξιά της κορυφής με την ομάδα του, κάπου στον… Βόσπορο!