Μπορεί να μην είναι ο πρώτος που θα σκεφτείς όταν σου πουν «πες μου έναν παίκτη που ήρθε στα μέσα της χρονιά και άλλαξε την ομάδα». ΑΛΛΑ! Αλλά, υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά». Βρήκε την ομάδα του στα μέσα της σεζόν και την βοήθησε να φτάσει «αθόρυβα» (μπορεί και όχι) μέχρι το Final-4. Γράφει η Γιώτα Κουφού.
Καλά, αν μου έλεγε κανείς αν θα περίμενα τέτοιες εμφανίσεις στα playoffs από τον Σέιμπεν Λι θα έλεγα «ναι, οκέι… σε άλλα νέα…». Όταν ο 25χρονος γκαρντ έκανε το ντεμπούτο του στο ΣΕΦ κόντρα στην Παρτίζαν (07/03, 28η αγωνιστική), ήμουν μέσα και τον παρατηρούσα πολύ προσεκτικά. Νωρίτερα στην καριέρα του δεν μου είχε τραβήξει την προσοχή και -λανθασμένα- δεν τον είχα μελετήσει.
Η είδηση πως ο Ολυμπιακός τον υπέγραψε μέχρι το καλοκαίρι του 2027 με έκανε δις να τον παρατηρώ. Είδα έναν παίκτη Μπαρτζώκα! Οι περισσότεροι έλεγαν στο ντεμπούτο του πως δεν πήρε καμία προσπάθεια για σουτ, για να βάλει την μπάλα στο καλάθι. Εγώ είδα έναν τύπο να έχει ως στόχο τη διείσδυση, αλλά να ψάχνει την έξυπνη πάσα εκτός ρακέτας, σε «ανοικτό» παίκτη. Ειδα αλτρουισμό με το «καλημέρα». Ο εν λόγω κύριος σημείωσε 2 ριμπάουντ, 2 ασίστ και 1 λάθος στο συγκεκριμένο ματς, σε 08:52 λεπτά συμμετοχής, λαμβάνοντας χρόνο μόνο στο πρώτο ημίχρονο.
Τί κάνει ο Λι και πώς βρήκε την Ιθάκη του
Θα αναφέρω άλλο ένα περίτρανο παράδειγμα πως είναι παίκτης Μπαρτζώκα, πάνω στην προσπάθειά μου να αιτιολογήσω τον τρόπο που ταίριαξε με την ομάδα του Πειραιά. Στο πλαίσιο της 30ης αγωνιστικής, κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα (20/03), είχα την τιμή να του πάρω δηλώσεις. Η σερβική ομάδα με ηγέτη τον κόουτς Σφαιρόπουλο είχε τρομερό πλήγμα στα 5άρια και ενώ ο Ολυμπιακός ήταν σε δύσκολη θέση μέσα στο παιχνίδι, είδαμε να παίζει με κοντό σχήμα (Πίτερς-Βεζένκοφ). Ζήτησα από τον Αμερικανό περιφερειακό να τοποθετηθεί επί τούτου και η απάντηση ήταν η εξής: «Είμαι εκεί για όποια απόφαση πάρει ο κόουτς Μπαρτζώκας».
Εντάξει, σας ακούω να λέτε «εε και τι θα σου έλεγε;» με τα λοιπά κοσμικά επίθετα που τείνουμε να συνοδεύουμε τέτοιου τύπου ερωτήσεις -συμπεριλαμβανομένου εμού-. Ήταν και το ύφος ρε παιδιά. Συν της άλλης, σε βάθος χρόνου αποδεικνύεται αυτό που αναφέρω. Είναι τέτοια η ικανότητα του adjustment που έχει στο περιβάλλον των «ερυθρόλευκων», που τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Είναι ένας παίκτης που μπορεί να είναι παντού. Και στα δύο μισά του γηπέδου. Στο Game 2 με αυτή τη μεγαλοπρεπέστατη τάπα στον Φελίζ δεν έδειξε μόνο την αμυντική του ικανότητα, αλλά την αντίληψη του να βουτήξει την μπάλα και να την πετάξει πάνω στον γκαρντ από τη Δομινικανή Δημοκρατία. Στο Game 3 στη Μαδρίτη ήταν ο παίκτης-λύση που κάνει αθόρυβη δουλειά, θα πεταχτεί από εκεί που δεν το περιμένεις και ίσως αυτό είναι που κάνει την εντύπωση που αφήνει… πενιχρή και υποτιμάται.
Στο δια ταύτα, ψυχανεμίζομαι πως του χρόνου θα δούμε πράγματα και θαύματα από τον Λι και δεν εννοώ 30άρες. Δεν είναι μόνο αυτό το μπάσκετ!