Η Παναγιώτα Δόση μιλάει αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το Mpaladofatses.gr για το πώς βίωσε τη φετινή χρονιά, η οποία αποτέλεσε ουσιαστικά μια περίοδο επανένταξης μετά τον σοβαρό τραυματισμό που την ταλαιπώρησε. Με ειλικρίνεια περιγράφει τις δυσκολίες που βίωσε, τη στενή σχέση με τον πατέρα και προπονητή της που τη στηρίζει από τα πρώτα της βήματα, ενώ θυμάται το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Κ23 του 2023 και τη «συμμετοχή-όνειρο» στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Παράλληλα, μιλάει για τους στόχους που έχει θέσει για το μέλλον και την πορεία της στο άλμα εις ύψος.
Η Παναγιώτα Δόση ανήκει στη νέα γενιά των πολλά υποσχόμενων αθλητριών στίβου. Με σταθερά βήματα και μέσα από μια πορεία γεμάτη προκλήσεις, η 24χρονη αθλήτρια ύψους, έμαθε από νωρίς πως ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο στιγμές δόξας, αλλά και σκληρές μάχες με τον ίδιο σου τον εαυτό.
Η χρονιά που πέρασε ήταν για εκείνη μια διαδικασία επιστροφής. Ένας σοβαρός τραυματισμός την κράτησε εκτός για πολλούς μήνες, όμως με επιμονή και υπομονή ξαναβρήκε το βηματισμό της, κατέκτησε ξανά την κορυφή στην Ελλάδα και άρχισε να χτίζει την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται για να επιστρέψει στις μεγάλες διοργανώσεις.
Η Δόση δεν κρύβει πως η πρώτη της Ολυμπιακή εμπειρία το 2024 ήταν «δώρο ζωής», ακόμη κι αν συνοδεύτηκε από τον πόνο ενός σπασμένου ποδιού που δεν είχε διαγνωστεί. Σήμερα, όμως, κοιτάζει μπροστά με στόχο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ανοιχτού, αλλά και το μεγάλο όνειρο κάθε αθλήτριας ύψους – το «club των 2 μέτρων».
Στηρίζεται στην οικογένειά της, με τον πατέρα της, Θοδωρή Δόση, να είναι προπονητής και συνοδοιπόρος από την πρώτη μέρα, και στους χορηγούς της που της δίνουν τη δυνατότητα να αφοσιωθεί στον αθλητισμό. Με πίστη, θέληση και σκληρή δουλειά, η Παναγιώτα Δόση συνεχίζει να κυνηγάει τα ύψη, αφήνοντας το δικό της αποτύπωμα στον ελληνικό στίβο.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Ποιοι ήταν οι στόχοι σου φέτος και πόσο ικανοποιημένη σε αφήνει η έκβασή της;
«Εγώ δεν συμμετείχα στο παγκόσμιο φέτος. Επειδή ήμουν τραυματισμένη, έπρεπε να μπω σε μια διαδικασία αποκατάστασης και επανένταξης και ουσιαστικά η φετινή χρονιά ήταν περισσότερο για να μπω σε διαδικασία προπονήσεων ξανά και απλά κάναμε και κάποιους αγώνες μέσα στη χρονιά.
Είμαι πολύ χαρούμενη που ξαναμπήκα σε διαδικασία προπόνησης, γιατί αυτό που τράβηξα με το πόδι μου τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, δεν θέλω καθόλου να σταθώ σε αυτό, αλλά ήταν ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός. Σπασμένο πόδι, κάταγμα κόπωσης στην περόνη μου.
Πολύ πολύ μεγάλη ταλαιπωρία που τη βίωσα ενάμιση χρόνο. Είμαι όμως χαρούμενη για το ότι επέστρεψα και για τον κόπο που έβαλα σε όλο αυτό και απέδωσε και ξαναμπήκα σε διαδικασία αγώνων. Είναι πολύ δύσκολο να επανέλθεις μετά από τραυματισμό στο πόδι, τα καταφέραμε όμως και στόχος από εδώ και πέρα είναι, πρώτα ο θεός, να είμαι στις μεγάλες διοργανώσεις».
Φέτος όπως είπες οι αγώνες ήταν περισσότερο επανένταξης, όμως το ότι ήσουν και πάλι πρώτη στην Ελλάδα στο αγώνισμα σου φαντάζομαι σου δίνει αυτοπεποίθηση για τη συνέχεια.
«Φυσικά εννοείται. Είμαι πολύ χαρούμενη που κατάφερα να είμαι και πάλι μαζί με την Τατιάνα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και ανυπομονώ και τις επόμενες χρονιές να είμαστε ξανά το κορυφαίο δίδυμο στην Ελλάδα».
Πόσο σε έχει εξελίξει και βοηθήσει ο «ανταγωνισμός με την Τατιάνα;
«Είναι κάτι πολύ όμορφο και μακάρι να μην ήμασταν μόνο 2, αλλά περισσότερες. Το να υπάρχει ανταγωνισμός σε αθλήματα όπως το άλμα εις ύψος στη χώρα σου και να είναι ψηλό το επίπεδο, είναι κάτι το οποίο σε εξελίσσει ως αθλητή. Είναι ωραίο να υπάρχει και στη διαδικασία της προπόνησης και χαίρομαι που βρισκόμαστε όλα τα παιδιά μαζί και κάνουμε προπονήσεις στο ΟΑΚΑ».
Περιέγραψε μου την περσινή χρονιά, αλλά και το πώς βίωσες την πρώτη σου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες.
«Αρχικά όπως σου είπα και πριν, το πόδι μου ήταν σπασμένο από τον κλειστό στίβο πριν την Ολυμπιάδα και δεν το ήξερα. Δεν είχε γίνει διάγνωση, πόναγε πάρα πολύ και δεν μπορούσα να έχω καλή απόδοση στους αγώνες.
Παρόλα αυτά η Ολυμπιάδα είναι από τα μεγαλύτερα όνειρα, το οποίο πραγματοποιήθηκε και ευχαριστώ τον θεό για αυτό. Ήταν ένα δώρο το οποίο μου ήρθε και μέχρι τον κλειστό στίβο του 2024 ήμουν σε πολύ καλή κατάταξη για τους Ολυμπιακούς αγώνες. Απλά από ένα σημείο και έπειτα το πόδι μου άρχισε να χειροτερεύει, με συνέπεια να έχει πτωτική πορεία το ranking μου. Έφτασα να είμαι από θέση 24, στην θέση 33 και εν τέλει να είμαι εκτός για μια θέση.
Δεν σου κρύβω ότι αυτό με χαροποιούσε, γιατί θα έχανα αγώνες στη κατάσταση που ήμουν. Όμως βρέθηκα εντός ranking, το οποίο ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ ψυχικά να πονάω και να κάνω προπόνηση. Εννοείται ότι αν ήξερα ότι έχω σπασμένο πόδι δεν θα πήγαινα Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δεν το ήξερα.
Υπήρχε ένας παλιός τραυματισμός, ένα διάστρεμμα και όλοι νομίζαμε ότι είναι εκείνο, αλλά το πόδι μου ήταν σπασμένο πιο ψηλά σε άλλο οστό. Οπότε ήταν ένα δώρο που δεν το χάρηκα όπως θα ήθελα. Ωστόσο κρατάω την όλη εμπειρία όπως και να έχει και ευχαριστώ τον Θεό που μου το έδωσε. Θα το παλέψω για την επόμενη Ολυμπιάδα να είμαι σε καλύτερη κατάσταση.
Πώς ήταν όμως να βρίσκεσαι σε τόσο νεαρή ηλικία ανάμεσα στους καλύτερους αθλητές στον κόσμο;
«Αυτό μπορώ να σου πω ότι δεν το συνειδητοποίησα μέχρι που πήγα εκεί. Όμως και μόνο που σκεφτόμουν και έλεγα στον εαυτό μου, ότι κάνω προετοιμασία για να βρεθώ στους Ολυμπιακούς αγώνες, ήταν σαν να στάζει μέλι το στόμα μου. Ήταν τρελό το γεγονός ότι θα βρίσκομαι στην κορυφαία διοργάνωση, όπου πάντα ονειρευόμουν και σαν παιδί να βρίσκομαι.
Είχα ζωγραφίσει θυμάμαι στο παιδικό μου δωμάτιο τότε όταν ήμουν μικρή, το “Olympics 2024” και δίπλα το “Παρίσι” και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι πλέον γίνεται πραγματικότητα όλο αυτό. Ναι περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα γιατί δεν ξέραμε τι πρόβλημα είχα, αλλά η χαρά ήταν τεράστια».
Εκείνες τις χρονιές ωστόσο έκανες και τα δύο ατομικά σου ρεκόρ. Στόχευες τέτοιες επιδόσεις και αν ναι, που πιστεύεις μπορείς να φτάσεις;
«Το 2024 πέτυχα το ατομικό ρεκόρ κλειστού στίβου το 1.90 και την προηγούμενη χρονιά έκανα το ατομικό μου ρεκόρ στον ανοιχτό το 1.91. Όλα είναι θέμα καλής και σκληρής προπόνησης. Επίσης πρέπει να υπάρχουν σωστές συνθήκες. Αυτές αφορούν και το σωματικό κομμάτι και το ψυχολογικό κομμάτι. Το σωματικό κομμάτι, το οποίο έχει να κάνει με προπόνηση, είναι να υπάρχει ένα πολύ καλό team πίσω σου.
Δηλαδή να έχεις έναν καλό προπονητή, που νιώθω ευλογημένη που έχω τον πατέρα μου και στηρίζει τον δρόμο μου, ο οποίος με στηρίζει και ψυχολογικά. Επίσης να έχεις έναν πάρα πολύ καλό κύκλο φυσιοθεραπευτή, γιατρού, διατροφολόγου. Έχω δημιουργήσει τη δική μου ομάδα και είμαι πάρα πολύ τυχερή που το έχω αυτό.
Από εκεί και πέρα στο ψυχικό κομμάτι, πρέπει να έχεις έναν σύλλογο και μια ομοσπονδία να σε στηρίζει. Να έχεις τους χορηγούς σου, γιατί καλώς ή κακώς αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα δεν μπορείς να κινηθείς αν δεν έχεις και «δεύτερη οικογένεια» δίπλα σου.
Ευτυχώς και σε αυτό το κομμάτι έχω δίπλα μου τον ΟΠΑΠ όλα αυτά τα χρόνια, τη Motoroil τα τελευταία χρόνια, την RedBull, την Adidas, 4 δηλαδή εταιρίες, οι οποίες έχουν σταθεί δίπλα μου και μου δίνουν τη δυνατότητα να μην εργάζομαι και να κάνω πρωταθλητισμό σε υψηλό επίπεδο. Αν δεν τους είχα δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό και είμαι πάρα πολύ ευλογημένη που τους έχω.
Σε αυτό που με ρώτησες, για το αν αυτές οι επιδόσεις περίμενα να γίνουν πραγματικότητα, θα σου πω ότι με το κομμάτι το προπονητικό, ναι. Αν είσαι καλός σε αυτό που κάνεις και έχεις τη δυνατότητα να το κάνεις, θα πας μπροστά. Αν βάλω σωστή δουλειά και τα επόμενα χρόνια, πιστεύω θα καταφέρω πολύ όμορφα πράγματα».
Μεγάλωσες στην Κέρκυρα και τα Γιάννενα, ενώ γεννήθηκες στην Αθήνα. Δηλαδή 3 διαφορετικές πόλεις. Τι κρατάς από κάθε πόλη και πώς προέκυψαν τόσες αλλαγές;
«Όπως το είπες, μεγάλωσα μέχρι τα 18 μου χρόνια στην Κέρκυρα. Από τα Γιάννενα είναι ο πατέρας μου και από τα Τρίκαλα η μητέρα μου. Στην Κέρκυρα βρεθήκαμε από επιλογή των γονιών μου, γιατί ήθελαν να μας μεγαλώσουν σε νησί. Εκεί ξεκίνησα τα πρώτα μου βήματα και είναι θετικό γιατί είχα ανέμελα παιδικά χρόνια. Το κακό ήταν όμως ότι δεν υπήρχαν εγκαταστάσεις, ειδικά όταν θες να κάνεις πρωταθλητισμό και θέλεις από παιδική ηλικία να το στήσεις, στην Κέρκυρα δεν μπορείς να το κάνεις.
Έφυγα μετά τα 18 μου για να κάνω τις σπουδές μου, αλλά και εκεί πετύχαμε δυσκολίες. Μας πέτυχε ο κορονοϊός 2 χρόνια, δεν μπορούσαμε να προπονηθούμε και οπότε έχασα 2 χρόνια την αθλητική μου πορεία. Μετά τον κορονοϊό επέστρεψα Θεσσαλονίκη για να πάρω το πτυχίο μου και κάναμε ότι μπορούσαμε στον ανοιχτό κυρίως στίβο, όπου είναι η χρονιά του Ευρωπαϊκού Κ23 που πήρα το ασημένιο μετάλλιο στο Έσπο της Φινλανδίας.
Συνειδητοποιήσαμε όμως ότι δεν γίνεται να κάνεις κλειστό στίβο στη Θεσσαλονίκη, καθώς δεν υπήρχαν τότε οι εγκαταστάσεις για άλμα εις ύψος και έτσι αναγκαστικά μετακομίσαμε στην Αθήνα μόλις πήρα το πτυχίο μου. Δεν μου αρέσει τόσο η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη μου αρέσει πολύ περισσότερο (σ.σ. γέλια), αλλά εντάξει είναι πολύ όμορφο που έχουμε ένα ωραίο γήπεδο για τις προπονήσεις μας».
Το ταξίδι σου στον αθλητισμό πώς ξεκίνησε;
«Ο πατέρας μου είναι ο προπονητής μου από την πρώτη μέρα. Ήταν και εκείνος παλιότερα αθλητής στίβου και στην Εθνική ομάδα και ήταν και γυμναστής μου στο σχολείο επίσης. Βλέπει την εξέλιξή μου και επειδή και εκείνος ήταν αθλητής στο άλμα εις ύψος, είχε τη δυνατότητα να κρίνει αν υπάρχει κάποιο ταλέντο πάνω μου. Έβλεπε ότι υπάρχει κάτι και ότι μπορούσε να το αναπτύξει.
Δεν ήθελε βέβαια να μας βάλει στον στίβο τόσο, για να μην βαρεθούμε και γιατί στις μεγαλύτερες ηλικίες κάνεις πρωταθλητισμό, οπότε ήθελε να μας έχει ελεύθερους στο νησί. Έτσι κάναμε και άλλα πράγματα, έκανα κολύμπι, μπαλέτο, ιστιοπλοΐα, χάντμπολ επίσης. Γενικά πέρασα από πολλά αγωνίσματα για να ξεκινήσω εν τέλει στίβο στην 5η-6η Δημοτικού και πιο εντατικά από την 1η Γυμνασίου».
Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε περισσότερο στο άλμα εις ύψος;
«Γενικά θέλω όλα να είναι αποτέλεσμα της δικής μου δουλειάς, για αυτό κιόλας δεν με τράβηξε κάποιο ομαδικό. Ήθελε οι επιτυχίες και οι αποτυχίες μου να εξαρτώνται καθαρά από εμένα και της δικής μου προσπάθειας. Αυτό με γοήτευσε στον στίβο και επίσης ότι έχεις προσδοκίες από το άθλημα, δεν είναι απλά παιχνίδι».
Υπήρχαν αθλητές που θαύμαζες;
«Επειδή έβλεπε ο πατέρας μου Παγκόσμια και Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα στην τηλεόραση, έβλεπα και εγώ και μου άρεσε η Βλάζιτς και η Τσιτσέροβα, μια Κροάτισσα και μια Ρωσίδα υψίστρια αντίστοιχα».
Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να το ακολουθήσεις σε υψηλό επίπεδο;
«Το κατάλαβα από τη στιγμή που ξεκίνησε να έχει αποτέλεσμα η προπόνηση. Όταν ξαφνικά είσαι εύκολα ψηλά στις επιδόσεις σου και βλέπεις ότι μπορείς και τα καταφέρνεις, ξεκινάς να το βλέπεις πιο σοβαρά και σου αρέσει και περισσότερο κιόλας».
Τι σημαίνει για σένα να έχεις τον πατέρα σου προπονητή και πόσο σε έχει βοηθήσει στην εξέλιξή σου και στην πορεία σου;
«Για μένα προσωπικά το να έχεις συγγενικό σου πρόσωπο και πόσο μάλλον τους γονείς σου στο κομμάτι της προπονητικής είναι μια ευλογία, γιατί είναι ο άνθρωπος που σε ξέρει καλύτερα από τον καθένα. Ξέρει πώς συμπεριφέρεσαι, πώς δρας, ποια είναι η «αλήθεια» και ποιο το «ψέμα» σου στην προπόνηση, τα θετικά και τα αρνητικά σου. Όλο αυτό με έχει βοηθήσει πάρα πολύ.
Είμαι πολύ δεμένη με την οικογένειά μου, την έχω πολύ ψηλά και το να έχω τον πατέρα μου προπονητή και γενικά την οικογένεια μου ενεργή στο αθλητικό μου ταξίδι, είναι πολύ ωραίο γιατί δεν μου λείπει έτσι. Ο στίβος είναι πολύ μοναχικό άθλημα, είσαι μόνος σου αρκετό καιρό μέσα στη χρονιά, οπότε το να έχω τον πατέρα μου μαζί σε όλο αυτό είναι πολύ ωραίο.
Τον έχω σαν φίλο μου, από πολύ μικρή ηλικία είμαστε μαζί σε όλα τα επίπεδα και επίσης έχουμε σπουδάσει το ίδιο πράγμα και μπορούμε να συζητάμε και για αυτό. Είναι πολύ μεγάλη μου χαρά να μπορώ να επικοινωνώ με κάποιον για προπονητικά και για το αντικείμενο που έχω σπουδάσει».
Τι είναι εκείνο που θαυμάζεις περισσότερο στη δουλειά του και στις προπονήσεις;
«Είναι ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται το επαγγελματικό κομμάτι όσον αφορά την επιστήμη του. Όπως ένας ζωγράφος αγαπάει τη ζωγραφική, έτσι και ο πατέρας μου αγαπάει την προπονητική. Έχει διαβάσει και ψάξει πάρα πολύ στον τομέα αυτόν και θέλει όλα αυτά να τα κάνει πράξη στους αθλητές του. Δεν θέλει να υπάρχει κάποια γνώση που να μην την μεταλαμπαδεύσει σε όποιον έχει απέναντί του και αυτό είναι δίψα για το καλύτερο. Μου αρέσει πολύ αυτό και προσπαθώ να το υιοθετήσω».
Ποια είναι η μεγαλύτερη συμβουλή που σου έχει δώσει;
«Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος ο οποίος μου έχει δείξει ότι αυτό που κάνουμε στον στίβο είναι κάτι δύσκολο και δεν πρέπει να τα παρατάμε. Ό,τι δεν μπορείς να καταφέρεις, να ξέρεις ότι ο Θεός είναι από πίσω και εκείνος θα σου δείξει τον σωστό δρόμο. Αυτές οι δύο συμβουλές με έχουν κάνει να χαίρομαι την κάθε στιγμή στον στίβο, είτε είναι καλές ή κακές».
Ο κόσμος πολλές φορές δεν καταλαβαίνει τον κόπο των αθλητών και βλέπει απλά την επιτυχία. Εσύ πώς διαχειρίζεσαι τον πρωταθλητισμό και την πίεση που τον διακατέχει;
«Είναι λογικό να το βλέπει έτσι ο κόσμος γιατί είμαστε άνθρωποι. Όταν όμως το ζεις από μέσα καταλαβαίνεις ότι για 1 χαρά θα έχεις 25 λύπες. Για 25 φορές που θα πέσεις θα χρειαστεί να σηκωθείς και τις 25 για να καταφέρεις να έχεις 1 σωστή. Όλο αυτό σε κάνει να προσπαθείς όλο και περισσότερο και σιγά σιγά μαθαίνεις να ζεις με αυτόν τον τρόπο. Για αυτό οι γονείς πρέπει να κινητοποιήσουν τα παιδιά τους από πολύ μικρή ηλικία για να μάθουν όλες αυτές τις αξίες και τις ομορφιές που σου προσφέρει ο αθλητισμός».
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία ή πρόκληση που έχει το άλμα εις ύψος;
«Το άλμα εις ύψος όπως και το επί κοντώ θα πω, είναι δύο αγωνίσματα του στίβου τα οποία έχουν πολλές παραμέτρους για να έχεις καλή απόδοση. Όλος ο στίβος είναι έτσι, δεν φτάνει μόνο να έχεις καλή φυσική κατάσταση, είναι και το τεχνικό κομμάτι μέσα, αλλά αυτά τα δύο αγωνίσματα περιέχουν πάρα πολλές παραμέτρους.
Δηλαδή, το τεχνικό κομμάτι στο ύψος είναι μια κίνηση η οποία είναι κάθετη. Παραβαίνει τους νόμους της φύσης και της βαρύτητας (σ.σ. γέλια) δεν είναι φυσική κίνηση. Αυτό σημαίνει ότι μπορείς να προπονήσεις και να βελτιώσεις τόσα πολλά στοιχεία και είναι πολύ εντυπωσιακό».
Ποιο πιστεύεις είναι το μεγαλύτερο πλεονέκτημά σου ως αθλήτρια;
«Θωρώ το ότι είμαι πολύ “μεγάλος στρατιώτης” στην προπόνηση και επειδή το έχω σπουδάσει το αντικείμενο αυτό και έχω συζητήσει και πολύ πάνω σε αυτό με τον πατέρα μου. Δεν είμαι ενεργά μόνο προπονητικά και αγωνιστικά αλλά ξέρω και αντιλαμβάνομαι για ποιο λόγο κάνω το κάθε τι».
Τι άλλες ασχολίες ή χόμπι έχεις πέρα από τον στίβο;
«Μου αρέσει πάρα πολύ να μαγειρεύω και αν δεν σπούδαζα ΤΕΦΑΑ θα ήθελα να είμαι μαγείρισσα, αλλά επειδή είναι κάτι εντελώς διαφορετικό και εντελώς άλλη ζωή, αρκούμαι στο ότι θα μαγειρεύω στην οικογένειά μου. Επίσης μου αρέσουν τα ταξίδια πολύ».
Ποια θεωρείς την πιο συγκινητική σου στιγμή μέχρι τώρα στον στίβο;
«Το ασημένιο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κ23 στο Έσπο το 2023 σε μια χρονιά όπου ο Θεός μας έδωσε τη χαρά να ανταμειφθούν οι κόποι μας. Εκείνη η χρονιά κύλησε πολύ όμορφα, χωρίς τραυματισμούς. Ήρθε ένα μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση και το χαρήκαμε απίστευτα πολύ. Ήταν από τις πιο χαρούμενες μέρες της ζωής μου».
Τι στόχους έχεις θέσει για την επόμενη χρονιά;
«Την επόμενη χρονιά υπάρχει το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το οποίο είναι ο στόχος για τη θερινή σεζόν. Υπάρχει και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα κλειστού, στο οποίο βέβαια πάνε μόνο 12 άτομα και θα είναι αρκετά δύσκολο να βρίσκομαι εκεί, αλλά θα το προσπαθήσω. Ελπίζω να είναι μια χρονιά χωρίς τραυματισμούς και αν το θέλει και ο Θεός φυσικά να πετύχουμε κάτι όμορφο».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρό σου στον στίβο;
«Το μεγαλύτερο όνειρο κάθε υψίστριας είναι να μπει στο «club» των 2 μέτρων. Οπότε θέλω να καταφέρω να φτάσω τα 2 μέτρα με πολλή δουλειά και προπόνηση και ελπίζω να το πετύχω. Επιπλέον θέλω να καταφέρω να βρίσκομαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Άντζελες το 2028, πρώτα ο Θεός και να διεκδικήσω την εμφάνιση που ονειρευόμουν από μικρή».