Ο Μοχάμεντ Σαλάχ για ακόμη μια φορά πήγε κόντρα στην UEFA καλώντας τη να σπάσει τη σιωπή της για την Παλαιστίνη. Ο Αιγύπτιος έδειξε σε όλους ποιος είναι ο σωστός δρόμος, ακόμη και στην Εθνική ομάδα μπάσκετ της χώρας μας, που αντιμετώπισε εχθές το Ισραήλ. Γράφει ο Βαγγέλης Τερζής.
Φιλικό προετοιμασίας εναντίον του Ισραήλ. Φιλικό. Περίεργη λέξη. Ειδικά όταν αντιμετωπίζεις την εθνική ομάδα μιας χώρας που μόνο φιλική δεν είναι προς αμάχους ανθρώπους. Η Ελλάδα ηττήθηκε, ντροπιαστικά, από το Ισραήλ, αλλά αυτό είναι το τελευταίο που θα έπρεπε να μας αφορά. Ο κόουτς Σπανούλης και οι αθλητές του διανύουν την περίοδο της προετοιμασίας με φόντο το Eurobasket 2025 και σε αυτό το πλαίσιο αντιμετώπισαν την ομάδα του Ισραήλ.
Εντύπωση ωστόσο και αρκετή κουβέντα έχει προκαλέσει το γεγονός πως κανένας αθλητής ή μέλος της ελληνικής ομοσπονδίας δεν πήρε θέση. Να κάνει μια δήλωση, να πει κάτι, γι’ αυτό που συμβαίνει στη λωρίδα της Γάζας. Δεν είναι θέμα πολιτικοποίησης κάθε γεγονός, αλλά η ανάγκη να ακουστεί η αλήθεια, το οφθαλμοφανές και απάνθρωπο που συμβαίνει εκεί. Χιλιάδες παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους, είτε από πείνα, είτε γιατί ένας πύραυλος έπεσε πάνω τους. Σκληρό; Ναι. Ειλικρινές; Επίσης, ναι.
Διαχρονικά ο αθλητισμός αποτελεί ένα μέσο για να ακουστούν πράγματα. Το να προσπαθείς να «ράψεις» ένα στόμα και να μην ειπωθεί η αλήθεια, όταν παιδιά πεθαίνουν, όταν λαοί ξεριζώνονται, όταν η σφαγή γίνεται καθημερινότητα και κάτι «φυσιολογικό», τότε η σιωπή δεν είναι… επαγγελματισμός. Είναι συνενοχή.
Ο αθλητισμός δεν είναι ουδέτερος. Δε θα μπορούσε να είναι, αφού είναι 100% ανθρώπινος. Είναι μέρος της κοινωνίας. Αναπόσπαστο κιόλας. Σε αυτό το κομμάτι έχουμε ανάγκη να ακούσουμε τους αθλητές και να μας δείξουν πως το βιώνουν εκείνοι. Να παίρνουν θέση, να τοποθετούνται. Εξάλλου, επηρεάζουν νέα παιδιά. Παιδιά, που έχουν την ηλικία αντίστοιχων παιδιών που πεθαίνουν στη Γάζα.
Δεν ζητάμε να βγουν στα συλλαλητήρια. Ζητάμε να είναι άνθρωποι και να νοιάζονται για όσα συμβαίνουν γύρω τους, δείχνοντας το. Εφόσον κανένας δεν τοποθετήθηκε, τότε πολύ σωστά όπως είδα σε ένα post και το θυμήθηκα, ο Νίκος Μαρινάκης του ΟΦΗ παραμένει ο μοναδικός επαγγελματίας Έλληνας αθλητής που τόλμησε και πήρε θέση την τελευταία διετία. Που δεν φοβήθηκε, δεν σιώπησε και επέλεξε να κάνει αυτό που άλλοι φοβούνται.
Το ίδιο έκανε και ο Μοχάμεντ Σαλάχ, που για ακόμα μια φορά τοποθετήθηκε δημόσια, δείχνοντας την οργή του για τη στάση που κρατάει η UEFA. «Μπορείτε να μας πείτε πού πέθανε, πώς και γιατί;», έγραψε στο post της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, αναφερόμενος στον «Παλαιστίνιο Πελέ», που σκοτώθηκε έπειτα από επίθεση του Ισραήλ, ενώ εκείνος περίμενε ανθρωπιστική βοήθεια.
Αυτό είναι ο αθλητισμός και οι αθλητές που θέλουμε να βλέπουμε: ανθρώπους με αξίες. Που δεν ξεχνούν, πως πέρα από τα εκατομμύρια και τη φήμη που δίνει μια φανέλα, αποτελούν και πηγή έμπνευσης.
Ο σούπερσταρ της Λίβερπουλ έδωσε την καλύτερη απάντηση, τόσο στους παίκτες της Εθνικής Ομάδας, όσο και στην ΕΟΚ. Έδειξε πως μπορείς να είσαι στη σωστή μεριά της ιστορίας, αρκεί να το θες…