Ο Αποστόλης Μουμτζόγλου μιλά αποκλειστικά στο Mpaladofatses.gr και τον Γιώργο Σακελλάρη για την αγάπη του στον Παναθηναϊκό, την πολυετή καριέρα του στο μπάσκετ και τα υπόλοιπα αθλήματα με αμαξίδιο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, την αποχή του από την Εθνική Ομάδα, τη νοοτροπία και την αντιμετώπιση της ελληνικής κοινωνίας προς τους ΑμεΑ, τους ατομικούς και τους συλλογικούς του στόχους με την πράσινη φανέλα.
Ο 44χρονος Παραολυμπιονίκης πολυαθλητής (μπάσκετ, τένις, αγώνες ταχύτητας με αμαξίδιο), Αποστόλης Μουμτζόγλου, με καριέρα 28 ετών στον χώρο του αθλητισμού, έχει βιώσει καταστάσεις και εμπειρίες στο κορυφαίο επίπεδο εντός και εκτός συνόρων.
Έχοντας αγωνιστεί σε Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία και Ολλανδία, πρόκειται για έναν από τους πιο “μπαρουτοκαπνισμένους” και πολυτάλαντους αθλητές της κοινωνικής ομάδας των ΑμεΑ, με πολλές ομαδικές και ατομικές διακρίσεις στην πρώτη σκηνή!
Στο Mpaladofatses.gr, με ειλικρίνεια, αμεσότητα και χωρίς “στρογγυλεμένα φίλτρα”, ο αθλητής του Παναθηναϊκού μοιράζεται τις σκέψεις του για τον ελληνικό αθλητισμό και την κουλτούρα της χώρας μας σε θέματα κοινωνικής ευαισθητοποίησης, στέκεται στην αγάπη του για τον αθηναϊκό σύλλογο και το παιδικό του πρότυπο, εξηγεί τους λόγους που τον έχουν κρατήσει μακριά από την Εθνική Ομάδα -κατά καιρούς- και αναλύει τη σημασία της προβολής των αθλητών με αναπηρία και τις αντίστοιχες δράσεις που θα ενισχύσουν το εν λόγω εγχείρημα!
Για ποιους λόγους είναι ο Παναθηναϊκός η αγαπημένη σου ομάδα; Ποιοι είναι οι ατομικοί και οι συλλογικοί στόχοι για τη σεζόν που έρχεται;
«Από μικρός είμαι Παναθηναϊκός. Πήγαινα γήπεδο. Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ. Δεν είχα φανταστεί ότι θα παίζω κάποια στιγμή στον Παναθηναϊκό. Μεγάλη τιμή για μένα. Οι στόχοι μου είναι να βοηθάω την ομάδα να κατακτήσει όσους τίτλους γίνεται και εγώ να εξελίσσομαι και να είμαι δυνατός και υγιής, ώστε να βοηθάω με τον τρόπο μου, όπως μπορώ».
Έχεις αγωνιστεί στον Π.Α.Σ.Κ.Α., στους Αετούς, στον Παναθηναϊκό και σε Ολλανδία, Γαλλία και Ιταλία. Ποιες είναι οι βασικές διαφορές της Ελλάδας με τις προηγμένες χώρες του εξωτερικού στον δικό σου χώρο;
«Ήμουν επτά χρόνια στην Ολλανδία. Υπάρχουν αρκετές διαφορές. Ο Παναθηναϊκός δουλεύει στα ευρωπαϊκά πρότυπα, με καθημερινές προπονήσεις, σύγχρονες εγκαταστάσεις, μασάζ, τα πάντα! Η δουλειά είναι επαγγελματική. Δυστυχώς, μόνο ο Παναθηναϊκός το κάνει… Στις άλλες ομάδες δεν υπάρχει τόση οργάνωση».
Ζούμε σε μια χώρα που μαστίζεται από “κλισέ” και στερεότυπα. Ποια είναι η ευθύνη των ΜΜΕ και της ευρύτερης ελληνικής κουλτούρας κατά τη γνώμη σου;
«Νομίζω πως έχουμε όλοι μια ευθύνη αναφορικά με αυτό. Κι εμείς, τα άτομα με ειδικές ανάγκες έχουμε -ως επί το πλείστον- μια νοοτροπία ότι πρέπει να καθόμαστε σπίτι. Το άθλημα μας δεν παίρνει προβολή. Κατά τη γνώμη μου, το μπάσκετ με αμαξίδιο είναι από τα καλύτερα αθλήματα στον χώρο».
«Στην κοινωνική προέκταση, δεν υπάρχουν προσβάσεις έξω για εμάς. Πρέπει να προβάλλουμε κι εμείς το άθλημα και να απαιτούμε περισσότερα. Να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, ώστε να ενταχθούμε περισσότερο στην κοινωνία! Στο εξωτερικό είναι πιο ισότιμα τα πράγματα. Δεν είναι κι εκεί τέλεια, υπάρχουν παραφωνίες, αλλά καμία σχέση με την Ελλάδα».
Πώς επέλεξες το νούμερο 0; Είναι κάποιο γούρι; Συμβολίζει κάτι για σένα;
«Έχω φορέσει διάφορα νούμερα. Διάλεξα το 0 γιατί είναι ένα νούμερο που δεν το φοράνε πολλοί. Είναι ιδιαίτερο, έχει κάτι… Δεν το πολύ διαλέγουν. Φέτος το πήρε και ο Σόρτς, οπότε… ένας λόγος παραπάνω».
Ποιό είναι το πρότυπό σου;
«Πάντα μου άρεσε ο Αλβέρτης! Ήταν από τους παιδικούς μου ήρωες και ήταν πάντα κοντά στον Παναθηναϊκό. Το ότι παίζω στην ομάδα που έπαιζε κάποτε αυτός, με κάνει και ανατριχιάζω».
Έχεις ασχοληθεί και με άλλα αθλήματα (τένις, αγώνες δρόμου με αμαξίδιο). Ποιο ξεχωρίζεις και ποιες οι διαφορές τους;
«Το μπάσκετ δεν το παράτησα ποτέ. Είναι το αγαπημένο μου και παίζω 28 χρόνια, παράλληλα με τα υπόλοιπα! Το κάθε άθλημα έχει διαφορετική προσέγγιση. Το τένις έχει κοινά με το μπάσκετ. Έπαιζα με το ίδιο καρότσι. Πρέπει να εξοικειωθείς λίγο με τη ρακέτα και την κίνηση στο καρότσι. Οι δρόμοι είναι κάτι διαφορετικό σε mentality και προπόνηση. Προπονείσαι έξω, είναι αρκετά δύσκολο. Θέλει πάρα πολύ χρόνο. Τένις ίσως ξανάπαιζα στο μέλλον».
Έχεις μείνει αρκετές φορές εκτός από την Εθνική Ομάδα, ύστερα από δική σου απόφαση, με αποκορύφωμα τους Παραολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ποιοι ήταν οι λόγοι;
«Αποφάσισα να μην είμαι στην ομάδα των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004. Το 2003 δεν είχαμε πρωτάθλημα, δεν κάναμε σχεδόν καθόλου προπονήσεις, ούτε είχαμε αγώνες. Μαζευτήκαμε ένα μήνα πριν, 12 άτομα. Τα αποτελέσματα ήταν τραγικά, 6-7 ισάριθμες ήττες… Εγώ και άλλος ένας δε βρήκαμε τον λόγο να αγωνιστούμε. Πίστευα ότι εάν δεν έχουμε κάτι να παρουσιάσουμε, ας μην το παρουσιάσουμε. Δεν το μετάνιωσα! Η ομοσπονδία δεν προάγει και δεν προβάλλει το άθλημα όσο θα έπρεπε. Είναι απίστευτα όμορφο και δύσκολο άθλημα με ένταση. Δεν το διανοούνται πολλοί φίλοι το πόσο “ξύλο” έχει. Δεν προβάλλεται το άθλημα. Θεωρώ ότι από ένα σημείο και μετά γίνεται επίτηδες. Το όνομα του Παναθηναϊκού -ευτυχώς- δίνει προβολή, αλλά δεν μπορεί μόνος του».
Το 2011 η Εθνική Ομάδα με αμαξίδιο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Λιθουανίας! Οι λόγοι για τους οποίους απείχες ήταν οι ίδιοι;
«Δεν κατέβηκα ούτε τότε με την Εθνική και ούτε φέτος θα κατέβω. Είναι συνειδητή επιλογή»!
Πότε ξεκινούν οι υποχρεώσεις για το φετινό πρωτάθλημα;
«Το πρωτάθλημα ξεκινάει την επόμενη εβδομάδα. Παίζουμε στην Καβάλα εκτός έδρας. Προπονούμαστε από τον Αύγουστο και ανυπομονούμε. Πιστεύω θα είμαστε έτοιμοι να τα δώσουμε όλα. Στόχος είναι το νταμπλ»!
Υπάρχει ανταγωνισμός στο φετινό πρωτάθλημα;
«Δύο ομάδες δε θα συμμετάσχουν. Ο Άτλας, ο πρωταθλητής και η ΑΕΚ. Αρκετοί παίκτες μοιράστηκαν στις υπόλοιπες ομάδες και πιστεύω πως το πρωτάθλημα θα είναι δυνατό. Η Ρόδος και η Κομοτηνή έχουν δυνατές ομάδες και ο Μέγας Αλέξανδρος, στη Θεσσαλονίκη. Έχει μεγαλύτερη αξία να είναι δυνατό, είναι αυτό που θέλουμε. Έχει μεγαλύτερη αξία και σου δίνει μεγαλύτερο κίνητρο»!
Πριν από δύο σεζόν, ο Νίκος Παππάς, που έγραψε τη δική του ιστορία στην ομάδα μπάσκετ αρτιμελών του Παναθηναϊκού, είχε δελτίο με την ομάδα. Πόσο σημαντική ήταν η εν λόγω κίνηση για τη διαφήμιση του αθλήματος; Ήρθες σε επαφή μαζί του;
«Τον έχω γνωρίσει λίγο, δεν είπαμε πολλά. Το να αποφασίζουν παίκτες σαν τον Νίκο τον Παππά, που έχει και δελτίο ακόμη, είναι μεγάλη τιμή και προβολή για τον σύλλογο. Με ρωτάνε άνθρωποι αν έχω παίξει μαζί με τον Νίκο. Μικρά παιδιά με ρωτάνε συνεχώς και είναι μεγάλο κίνητρο γι’ αυτά. Θα μπορούσαν κι άλλοι αθλητές να το κάνουν. Πιστεύω ότι ο Παναθηναϊκός θα συνδράμει σε αυτό το κομμάτι».
Τι ώρα γίνονται οι προπονήσεις; Ως προς την τακτική προσέγγιση και τον τρόπο παιχνιδιού, που δίνετε περισσότερη έμφαση με τον προπονητή της ομάδας, τον κο Κοντό;
«Οι προπονήσεις είναι καθημερινές. 12-3 ή 3,5. Πρώτα είναι η ατομική και μετά ακολουθεί η ομαδική. Είμαστε ομάδα με μεγάλο ταλέντο και θέλουμε να παίζουμε γρήγορο μπάσκετ με πλεονέκτημα και ταχύτητα στον αιφνιδιασμό. Κοιτάμε κάθε παιχνίδι ξεχωριστά. Θέλουμε να παίξουμε γρήγορα άσχετα με τον αντίπαλο. Με τα περισσότερα παιδιά είχαμε παίξει μαζί και τα γνωρίζω, υπάρχει χημεία αρκετών χρόνων».
Πόσο σημαντική είναι για εσάς η στήριξη από τον κόσμο του Παναθηναϊκού;
«Για τον κόσμο δεν έχω λόγια. Και στην Κύπρο και παντού η υποδοχή είναι απίστευτη. Εγώ που είμαι και Παναθηναϊκός έχω υπάρξει και στην κερκίδα κατά καιρούς. Έχω απίστευτη χαρά και κίνητρο να παίζω γι΄αυτή την ομάδα! Νιώθω ότι είμαι μέρος κάτι πολύ μεγαλύτερου από μένα. Με “φτιάχνει” να παίζω γι’ αυτόν τον κόσμο»!
Πώς βλέπεις τον Παναθηναϊκό του Εργκίν Αταμάν;
«Υπάρχει απίστευτο ταλέντο στην ομάδα. Τον τελευταίο καιρό έχουν κάποια σκαμπανεβάσματα, αλλά η ομάδα θα το βρει. Είναι τεράστια ευκαιρία με το Final Four στο ΟΑΚΑ! Πηγαίνω όσο μπορώ γήπεδο, όσο έχω χρόνο. Πιστεύω θα το βρούνε και θα είναι στο Final Four».
Πώς σχολιάζεις την κατάσταση στο παγκόσμιο μπάσκετ με το τρίπτυχο NBA, EuroLeague, FIBA και το χάσμα που υπάρχει μεταξύ τους; Είσαι υπέρ ή κατά των πολλών διοργανώσεων;
«Η Ευρωλίγκα μου αρέσει αλλά κάνει κακό σε πολλές ομάδες και στα εθνικά πρωταθλήματα, όπως και στο δικό μας. Πολλές ομάδες έχουν εξαφανιστεί από τον χάρτη. Η έλευση του NBA θα το κάνει ακόμη χειρότερο… Υπάρχουν ιστορικές ομάδες με μπασκετική κουλτούρα που θα μπορούσαν να παίζουν στην Ευρωλίγκα. Είναι ένα κλειστό κλαμπ αλλά σίγουρα είναι ωραίο θέαμα και υπάρχει ανταγωνισμός. Αν ανοίξει κι άλλο θα βοηθήσει τις χώρες και τα πρωταθλήματα».
Τι θα συμβούλευες τους νέους αθλητές;
«Πάντα να έχεις έναν στόχο και πάντα να γυρνάς σε αυτόν. Πρέπει πάντα να συνεχίζεις ακόμα και όταν δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες. Πρέπει να ακολουθείς και να σκέφτεσαι τους στόχους σου. Να μη χαλάει το μυαλό σου»!
Ήσουν μέρος ενός τεράστιου σωματείου σε παγκόσμιο επίπεδο, της Ρόμα! Ποιες εμπειρίες αποκόμισες από τη θητεία σου εκεί;
«Έναν χρόνο έμεινα εκεί. Βγήκαμε τέταρτοι στην Ευρώπη, στο Πρωταθλητριών! Η προπόνηση που κάνω φέτος, συγκρίνεται μόνο με την αντίστοιχη που έκανα στη Ρόμα. Σε αυτό το επίπεδο έχει φτάσει ο Παναθηναϊκός! Απίστευτη εμπειρία η Ρόμα, σε επίπεδο αθλητών και μπάσκετ. Δε θα τη ξεχάσω ποτέ! Με την έλευσή μου στον Παναθηναϊκό, τη ξαναθυμήθηκα».
Από τη δική σου οπτική γωνία, τι πρέπει να αλλάξει στη χώρα μας ως προς την ανάδειξη των αθλητών με αναπηρία;
«Η Ομοσπονδία πρέπει να προβάλλει το άθλημα! Η Ελλάδα είναι μπασκετική χώρα! Θα μπορούσαν κι άλλες ομάδες να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Παναθηναϊκού, ώστε να “αγκαλιάσουν” κι άλλα παιδιά με αναπηρία το άθλημα, από μικρή ηλικία. Μια πρόταση που έχω να κάνω, είναι πως η ΕΡΤ θα μπορούσε να μεταδίδει κάποιους αγώνες του πρωταθλήματος, όπως συμβαίνει και στην Ιταλία»!