Η Νόρα Δράκου μιλάει στο Mpaladofatses.gr και τον Βαγγέλη Τερζή, λίγες ημέρες πριν αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σιγκαπούρης. Το ξεκίνημα στην κολύμβηση, η απογοήτευση μετά το Τόκιο, το πείσμα στις δύσκολες στιγμές και οι συμβουλές στα νέα παιδιά. 

Η Νόρα Δράκου δεν μιλάει συχνά, άρα το ευχαριστώ είναι διπλό. Μαζί μιλήσαμε για το ξεκίνημα της στην κολύμβηση, τον σοβαρό τραυματισμό της που αρκετοί δεν πίστευαν πως θα επιστρέψει, αλλά τα κατάφερε και τον μεγάλο στόχο που επετεύχθη, αλλά ακόμα είναι η αρχή.

Έπειτα από τέσσερις Ολυμπιάδες δηλώνει έτοιμη να συνεχίσει και γεμάτη ενέργεια. Ένας χαμογελαστός άνθρωπος με μια υπέροχη ιστορία και πολλά μετάλλια στη συλλογή της.

Γιατί κολύμβηση; Τι σε κέρδισε σε αυτήν;

«Γιατί κολύμβηση… Δεν το διάλεξα 100%. Μικρή με πήγαν οι γονείς μου να μάθω κολύμπι και κατευθείαν με κέρδισε. Είχα πάει στίβο και τένις, κυρίως γιατί στα ομαδικά δεν ήμουν τόσο καλή. Είμαι του μοναχικού, μου αρέσει περισσότερο. Δεν το επέλεξα με το ζόρι. Ξέρεις ξεκίνησε σιγά σιγά και όσο είσαι μέσα σε κάτι σε κερδίζει. Μετά απέκτησα εμπειρίες και κάπως έτσι έγινε».

Σκέφτηκες ποτέ να μην ασχοληθείς με την κολύμβηση λόγω των λιγότερων χρημάτων που υπάρχουν σε αυτή; Γενικότερα τον αθλητισμό στην χώρα μας σε επίπεδο γυναικών δεν τον υπολογίζουμε όσο πρέπει. Το έχουμε αφήσει στο περιθώριο αυτό το κομμάτι. 

«Είναι μια κατάσταση που βρίσκεται παγιωμένη για κάποιον λόγο. Έτσι χτίστηκε πριν από αρκετά χρόνια, πως οι άντρες έχουν περισσότερο κοινό, είναι πιο δυνατοί, πως φέρονται καλύτερα ή είναι καλύτεροι αθλητές. Εμείς αυτό που λέμε είναι γιατί; Την ίδια μπάλα έχουμε, τα ίδια τρίποντα βαράμε. Εκείνοι μπορεί να έχουν παραπάνω χορηγούς και διαφημίσεις και εμείς όχι. Όταν πας να το αλλάξεις αυτό σου λένε ξαφνικά ώπα περίμενε, μια χαρά είσαι μην ασχολείσαι». 

Είναι αρκετά τραγικό αυτό που συμβαίνει στην χώρα μας όμως. Σε μεγάλο βαθμό. 

«Κοίταξε ο αθλητισμός είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Υπάρχει η πλούσια κατηγορία, που είναι το μπάσκετ και το ποδόσφαιρο, τα πιο λαοφιλή αθλήματα με περισσότερο κόσμο, που το ακούω αυτό παρά πολύ. Μπορώ να το καταλάβω, πως όταν γεμίζεις ένα γήπεδο με 50.000 κόσμο, είναι λογικό να έχεις μεγαλύτερο αντίκτυπο και μεγαλύτερες απολαβές, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί ένα ερασιτεχνικό άθλημα πρέπει να είναι στον πάτο της πυραμίδας. 

Το δικό μου άθλημα και ο στίβος δεν είναι σε τόσο άσχημη μοίρα. Υπάρχουν χορηγοί και κινητικότητα γενικότερα. Δεν πεινάς. Υπάρχουν αλλά αθλήματα που τρως χάρη στους γονείς σου και κάνεις προπόνηση επτά-οκτώ ώρες την ημέρα και παρόλα αυτά δεν έχεις να πληρώσεις το νοίκι σου. Πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία. Θα μου πεις στην κοινωνία υπάρχει; Δεν υπάρχει. 

Πόσο μάλλον στην ελληνική κοινωνία που κακά τα ψέμματα για εμάς το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ είναι τα αθλήματα που ασχολούμαστε. Έχω ταξιδέψει στον κόσμο και έχω δει πως αντιμετωπίζει ο κόσμος τα υπόλοιπα αθλήματα. Στην Αυστραλία για παράδειγμα οι κολυμβητές είναι… θεοί. Στην Ιταλία το ίδιο, έχουν μεγάλη αναγνωρισιμότητα». 

Θα βοηθούσε πιστεύεις όταν έχουμε μεγάλες διοργανώσεις να βλέπουμε αφίσες αθλητών μας σε μεγάλα κτήρια, με στόχο τη διαφήμιση τους; Όπως γίνεται σε μεγάλες πόλεις του εξωτερικού για παράδειγμα; 

«Είμαστε μια κοινωνία που δεν θέλει να το αλλάξει αυτό. Δυστυχώς βλέπω να μπαίνουν άνθρωποι σε υψηλές θέσεις και δεν κάνουν κάτι για να αλλάξουν τα πράγματα. Δεν προτιμούνται αθλητές σε ομοσπονδίες. Δεν βλέπεις εύκολα παλιούς αθλητές, που έχουν ζήσει 15 χρόνια μέσα στον αθλητισμό, να έχουν καίριες θέσεις. 

Το άλλο κομμάτι είναι το κράτος, με τη βοήθεια από αυτό να μην υπάρχει. Οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες είναι περισσότερες. Η επιχορήγηση σε κάθε ομοσπονδία θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη για να μπορέσει να καλύψει και πολλά περισσότερα παιδιά. 

Ευτυχώς εγώ τα έξοδα μου για κάθε διοργάνωση τα έχω καλυμμένα. Δεν μπορώ να πω πως είναι σε άσχημο επίπεδο. Είναι σε καλό επίπεδο τα πράγματα. Υπάρχουν παιδιά όμως, όπως στην ξιφασκία, που πάνε με δικά τους έξοδα. Έχει συμβεί και αυτό. Καταλαβαίνεις». 

Πώς το βίωσες αυτό όταν μπήκες στον χώρο και πως αντιμετωπίζεις τέτοιου είδους δυσκολίες;

«Το οικονομικό για μένα δεν ήταν ποτέ ανασταλτικός παράγοντας. Είχα μια πολύ υποστηρικτική οικογένεια από πίσω μου. Αυτό είναι πολύ σημαντικό. Με στήριξαν από την αρχή. Σε αυτό που ρώτησες προηγουμένως σχετικά με τα χρήματα, δεν μπήκα ποτέ σε αυτόν τον χώρο για να βγάλω λεφτά. Όποιος το κάνει είναι εντελώς λάθος ξεκίνημα. Ο σκοπός σου πρέπει να είναι άλλος και αν έρθουν καλά τα πράγματα σκέφτεσαι και πως θα βγάλεις λεφτά. 

Στην αρχή μου το λιγότερο που σκεφτόμουν ήταν τα χρήματα. Πήγαινα στους αγώνες και τρελαινόμουν. Έβλεπα το όνομα μου στην οθόνη και δεν με ένοιαζε τι θέση θα έβγαινα και αν είχε κάποιο έπαθλο. Χαιρόμουν να το βλέπω». 

Τώρα θυμήθηκα κάτι που είχες πει. «Θα έκανα πανελλήνιο και θα ξανακάνω!». Αυτό δεν το λέει εύκολα με τόση αυτοπεποίθηση ένας αθλητής. Θεωρώ αυτό είναι άξιο θαυμασμού.

«Πάντα όταν έβγαινα από την πισίνα έλεγα πως μπορούσα καλύτερα, είχα να δώσω ακόμα. Πάντα το κάνω. Δεν είμαι στο επίπεδο του Μίλτου (Τεντόγλου) βέβαια, που μπαίνει μέσα και λέει ότι θα τους διαλύσει όλους (σ.σ γελάει). Αυτό είναι ένα δικό του προσόν. Έχω αυτοπεποίθηση αλλά στον βαθμό που χρειάζεται. Το άγχος πρέπει να είναι δημιουργικό και να σου δίνει όμορφη αίσθηση σε έναν αγώνα». 

Λονδίνο, Ρίο, Τόκιο και Παρίσι. Ποιο διαλέγεις από τα τέσσερα όχι μόνο ως προορισμό και διεξαγωγή, αλλά και την πορεία μέχρι το καθένα. 

«Με διαφορά θα κερδίσει το Παρίσι εδώ. Και το 2012 ήταν πολύ ωραία και αθώα. Ήταν η πρώτη μου Ολυμπιάδα. Το Παρίσι ήταν η πιο ωραία διαδρομή όμως μέχρι να φτάσω εκεί. Το ευχαριστήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά». 

Σε θέμα προπόνησης το εννοείς; Στη διαδρομή από το Τόκιο ως το Παρίσι; Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να μοιραστείς;

«Δύσκολη ερώτηση (σ.σ γελάει). Το Τόκιο με το Παρίσι ήταν δύο χρόνια μετάβασης. Ήμουν στην Αθήνα σε μια άλλη ζωή και ήρθα στην πόλη μου, την Πάτρα, με μια άλλη φιλοσοφία ζωής. Μετά το Τόκιο συνέβησαν τρομερά πράγματα. 

Στο Τόκιο έφτασα στο αμήν μου. Έφτασα εκεί που δεν πάει. Έφτασα στον πάτο για μένα. Είπα ή θα σηκωθείς από τα σκατά και θα πλυθείς να είσαι καινούργια ή θα μείνεις μέσα σε αυτά και την μυρωδιά τους. Επέλεξα το πρώτο. Τα πρώτα δύο χρόνια ήταν να φύγω από εκεί και να βρω τον εαυτό μου. Να βρω την Νόρα και αυτό που αγαπώ. 

Με βοήθησαν οι φίλοι μου, η ομάδα μου και μόλις βρήκα τον εαυτό μου και ήμουν ξανά χαρούμενη με αυτό που κάνω, είπα κοίταξε να δεις, θα πας να πάρεις το μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό, θα ξαναμπείς τελικό Παγκόσμιου και θα πας Ολυμπιακούς με δικό σου ατομικό όριο γιατί το έχεις. Μπήκα στη φάση της αυτοπεποίθησης». 

Έπαιξε ρόλο τότε στο Τόκιο και το γεγονός πως ήταν μια περίεργη συνθήκη λόγω του Covid-19;

«Εμένα μου έκανε καλό. Γύρισα στην πόλη μου και σταμάτησα το κολύμπι όσο επικρατούσε αυτή η κατάσταση και δεν περνούσα καλά τότε. Δεν έκανα τίποτα, καθόμουν με το σκυλάκι μου και ηρεμούσα. Από αυτήν την άποψη μου έκανε καλό, αλλά γενικότερα δεν ήταν κάτι ωραίο. 

Δεν με επηρέασε ο Covid-19. Με επηρέασε η όλη κατάσταση. Δεν ήθελα να φύγω από την Πάτρα για την Αθήνα. Έφυγα βίαια γιατί συνέβη κάτι με τον παλιό μου προπονητή και αυτό μου χάλασε τη βολή μου, με την καλή έννοια. Δεν είχα άλλη επιλογή. Ήταν μια αλυσίδα πραγμάτων. 

Καλό το κολύμπι και ο αθλητισμός, αλλά αν δεν περνάς καλά δεν έχει νόημα. Αυτό λέω και στα νέα παιδιά. Να περνάνε καλά με τους ανθρώπους τους, με την ομάδα σου. Και εγώ αν ήμουν στον καλύτερο προπονητή, με τις καλύτερες συνθήκες και στην καλύτερη χώρα, αν δεν ήμουν μέσα μου καλά, δεν θα πήγαινα γρήγορα. Οπότε είναι πολύ σημαντικό το κομμάτι της ψυχολογίας». 

Βοήθησε αυτή η τετράποδη συντροφιά στις δύσκολες στιγμές;

«Η Μπαλού μπήκε στη ζωή μου και την άλλαξε. Την έκανε άλλο πράγμα εντελώς. Ο πατέρας μου, μου την έφερε για αυτόν τον λόγο. Όταν έγιναν όλα αυτά τα γεγονότα την έφερε για να με βοηθήσει ψυχολογικά. Δεν μπορώ να εξηγήσω αυτό το συναίσθημα. Εκείνος λέει πως δεν το έκανε γι’ αυτό, αλλά σίγουρα έτσι έχουν τα πράγματα». 

Βελιγράδι 2024, δεύτερη θέση. Τι γίνεται εκεί; Το πείσμα βοήθησε;

«Σίγουρα το πείσμα. Δεν θέλω να αφήνω απωθημένα πίσω μου. Ήμουν σίγουρη πως δεν άξιζα κακές επιδόσεις, όπως αυτές μέχρι το ’21. Ήξερα πως μπορώ να καταφέρω περισσότερα και μετά από πολύ κόπο και βάσανα τα κατάφερα. 

Ο κόσμος με βλέπει πάντα χαμογελαστή, αλλά δεν ξέρει τι συμβαίνει. Σαν αθλήτρια βγάζω αρκετούς τραυματισμούς και αυτό είναι κάτι που παλεύω εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο, επέμενα και είχα υπομονή. Αυτό λέω σε όλους. Αν έχεις υπομονή και επιμονή, μπορείς να πετύχεις τους στόχους σου. 

Αυτά είναι δύο συστατικά που λείπουν παρά πολύ από τις μέρες μας. Τα θελουμε όλα γρήγορα και εύκολα. Δεν γίνεται». 

Ποιο είναι το πλάνο σου για το μέλλον; Πώς σκέφτεσαι τώρα που έκανες ένα restart μέσα σου και δείχνεις να μπορείς να δώσεις ακόμη περισσότερα;

«Το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα. Η αλήθεια είναι αυτή. Είχα πει πως θα σταματήσω, αλλά βλέπω ότι όντως ζω μια δεύτερη εφηβεία. Απολαμβάνω πολύ αυτό που κάνω πλέον. Το έλεγα πάντα, αλλά δεν το εννοούσα. Κοιτούσα πάντα τον στόχο, πότε θα έρθει η ώρα του αγώνα, δεν ζούσα τίποτα. Ήθελα απλώς να κολυμπήσω και να φύγω. 

Θέλω να το ζήσω διαφορετικά, να διασκεδάσω με τους φίλους μου που θα είμαι εκεί, να δω τα μέρη. Να κάνω κάτι καλό, αλλά να το ζήσω κιόλας. Αυτά δεν τα είχα κάνει στο παρελθόν. Τελειώνω και την σχολή μου τώρα, στην φιλολογία. Ήταν κάτι που το επέλεξα, αλλά λόγω του αθλητισμού το παράτησα. Το έχω βάλει και αυτό μέσα στην ζωή μου. 

Μεγαλώνω και επιβαρύνεται το σώμα μου. Αυτό με δυσκολεύει. Δεν νομίζω πως είναι η ώρα να σταματήσω. Θεωρώ είναι λάθος το τάιμινγκ. Αν καταφέρω και φτάσω μέχρι το Λος Άντζελες, στην πέμπτη μου Ολυμπιάδα και πω εκεί το αντίο θα είναι τέλειο. Αυτή τη στιγμή αυτός είναι ο στόχος». 

Ο πιο δύσκολος τραυματισμός ποιος ήταν και πως τον αντιμετώπισες;

«Σίγουρα ο ωμός μου το 2013, όταν τον έβγαλα. Αυτός ήταν με διαφορά. Είχα μείνει έναν χρόνο εκτός νερού. Ήταν να μην επανέλθω, γιατί είχα κάνει μεγάλη ζημιά. Είχα βέβαια πολύ καλό γιατρό και φυσικοθεραπευτή. Με βοήθησαν πολύ, αλλά και εγώ ήμουν πολύ επιμονή κάνοντας ασκήσεις συνεχώς. Δεν άφησα το σώμα μου. 

Όλοι με είχαν βγάλει εκτός. Η ομοσπονδία με έβγαλε εκτός προϋπολογισμού, χορηγοί εκτός, όλοι εκτός με έβγαλαν. Αυτό μου έδωσε ακόμη περισσότερο κίνητρο για να επανέλθω και το έλεγα στον εαυτό μου. Κάπως έτσι επανήλθα. 

Ο άλλος μεγάλος τραυματισμός ήταν πριν από 1.5 χρόνο περίπου, μια κοίλη που είχα στην μέση και δεν μπορούσα να σηκωθώ ούτε από το κρεβάτι. Αυτό έγινε πριν το Παγκόσμιο στην Ντόχα και ήμουν οριακά να μην πάω. Και εκεί ήμουν τυχερή γιατί είχα ανθρώπους να με στηρίξουν. Είμαι γενικότερα πολύ τυχερή, γιατί έχουν βρεθεί στο δρόμο μου καλοί άνθρωποι». 

Στη Ντόχα ήσουν εκεί όμως και δεν πήγε και άσχημα έτσι; (κατέκτησε την 5η θέση)

«Πήγε εξαιρετικά (σ.σ γελάει). Στις δυσκολίες ανταπεξέρχομαι καλά». 

Το να βγάζει η ομοσπονδία εκτός προϋπολογισμού έναν αθλητή ή μια αθλήτρια, είναι η εύκολη λύση; 

«Αυτή είναι από τις μόνιμες και πολύ σοβαρές συζητήσεις που κάνουμε όλοι οι αθλητές μεταξύ μας. Το άγχος όλων είναι αυτό. Στην Ελλάδα δεν μπορείς να μείνεις εκτός έναν χρόνο. Να κανείς ένα διάλειμμα. Αυτομάτως συμβαίνει ένα ντόμινο και σε αφήνουν όλοι. 

Εκεί που ο αθλητής θέλει την μεγαλύτερη στήριξη σε οικονομικό, υλικό και ηθικό επίπεδο, εκεί σου λένε βγάλτα πέρα μόνος σου και άμα επανέλθεις ξαναμιλάμε. Αυτό είναι από τα πιο τραγικά που έχουμε στην χώρα μας. Είναι φοβερό. 

Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι η έλλειψη σχεδιασμού. Ειδικά στον αθλητισμό, αλλά γενικότερα σε όλα υστερούμε σε αυτό. Έχεις 100- 110 αθλητές σύνολο που θέλουν να πάνε Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεν πρέπει να έχεις και άλλους 100 πίσω που θέλουν να κυνηγήσουν κάτι τέτοιο; Κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει ένα σχέδιο τετραετίας, μην πω οκταετίας και να τους στηρίξεις. Να πάρεις έναν 13χρονο να τον βοηθήσεις να διεκδικήσει το όνειρο του. 

Όλος ο σχεδιασμός γίνεται 1.5 χρόνο πριν τους Ολυμπιακούς. Αυτό συμβαίνει μόνο στην χώρα μας. Το θέμα δεν είναι να βοηθήσεις εμένα, αλλά βοήθησε και το τεράστιο ταλέντο. Πώς θα πάει μπροστά αν δεν στηρίξεις το νέο παιδί.

Θες να πας να πάρεις Ολυμπιακό μετάλλιο. Πώς θα το πάρεις; Θα βρεθούν 4-5 αθλητές και θα πάρουν, αλλά θα το έχουν καταφέρει μόνοι τους, όχι επειδή τους στήριξαν εκείνοι». 

Θα σκεφτόσουν να γίνεις προπονήτρια;

«Δύσκολο το βλέπω. Θα ήθελα να βοηθήσω στον αθλητισμό, αλλά από έναν άλλο τομέα. Σε μικρά παιδάκια ευχαρίστως να τα βοηθήσω να μάθουν κολύμπι. Σαν χόμπι θα το έκανα». 

Επόμενοι αγώνες Σιγκαπούρη; Ποιος είναι ο στόχος;

«Φεύγω τώρα 18 Ιουλίου για Παγκόσμιο Πρωτάθλημα με το καλό. Κολυμπάω 30 Ιουλίου και 2 Αυγούστου, δυο 50άρια, ελεύθερο και ύπτιο και θα κάνουμε και σκυτάλη μεικτή γυναικών. Είμαι σε φουλ προετοιμασία. 

Δεν θέλω να λέω πως βάζω συγκεκριμένο στόχο. Μετά από πολύ καλές χρονιές που είχα, σίγουρα θα ήθελα να ακουμπήσω πανελλήνιο ρεκόρ. Αυτό θα μου φέρει σίγουρα ημιτελικό και ενδεχομένως και τελικό. Πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου αυτό είναι. Ήταν μια σημαντική χρονιά, μεταολυμπιακή και θέλω να κυλήσουν ήρεμα κάποια πράγματα. Πάω με αυτόν τον στόχο και θα δείξει». 

Θες να μου μιλήσεις για την μεταολυμπιακή χρονιά, που μπορεί ο κόσμος να μην καταλαβαίνει πόσο δύσκολη είναι;

«Θεωρητικά κάθε χρόνο έχουμε κάτι μέχρι να φτάσουμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υποσυνείδητα όλοι έχουμε στο μυαλό μας πως πρέπει να διανύσουμε μια ακόμα τετραετία μέχρι τους επόμενους. 

Είναι μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα ψυχολογικά, γιατί τελειώνεις Ολυμπιακούς και λες πως πρέπει να περιμένεις άλλα τέσσερα για τους επόμενους. Εκεί σκέφτεσαι να συνεχίσεις; Να σταματήσεις; Υπάρχει μια πάλη μέσα σου. Το πρώτο είναι εκείνο που υπερισχύει και λες θα κάτσω λίγους μήνες. Στο δίμηνο λες στον εαυτό σου να σηκωθεί από τον καναπέ και να πάει για προπόνηση. 

Είναι καθαρά ψυχολογικό όλο αυτό το κομμάτι. Είναι και μαζοχιστικό (σ.σ γελάει). Δεν είμαστε με τα καλά μας, γιατί είναι μια συγκεκριμένη ρουτίνα και είναι δύσκολο να ξεφύγεις από αυτό. Γενικά, περιμένεις κάτι να έρθει και αυτό αποτελεί κίνητρο. Κάνεις μια ανασκόπηση της τετραετίας κιόλας». 

Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί που θέλει να κυνηγήσει αυτό το όνειρο; 

«Θα σου πω αυτό που λέω στα νέα παιδιά που έρχονται απογοητευμένα όταν δεν ρίχνουν τους χρόνους τους. Πρέπει να έχεις υπομονή, γιατί σε αυτήν τη ζωή δεν σου έρχεται τίποτα εύκολα. Πρέπει να περάσεις μερικά στάδια για να φτάσεις στον μεγάλο στόχο. Προσπάθησε να κατεβάσεις τον χρόνο σου 20 δευτερόλεπτα και ας βγεις 10ος. 

Σημασία δεν έχει τι θέση θα πάρεις. Σημασία έχει να αποφορτίζεσαι από την καθημερινότητα και να ευχαριστιέσαι αυτό που κάνεις». 

Πιστεύεις πως στην νέα γενιά τους πλασάρουν, τα social και η κατάσταση της κοινωνίας του σήμερα, το εύκολο και γρήγορο; 

«Σίγουρα. Τα πρότυπα που έχουμε τώρα είναι influencers, YouTubers και τράπερς. Αυτό με τα social media μας έχει καταστρέψει. Βλέπει ένα παιδί μια κοπέλα που κάθεται σπίτι της και βγάζει φωτογραφίες και παίρνει 10.000 ευρώ τον μήνα. Εγώ γιατί να κάτσω να κολυμπάω με τις ώρες για 1.000; 

Προσπαθώ να τους εξηγώ πως αυτό θα το έχει κάνει ένας, όχι όλοι. Δε σημαίνει πως με μια φωτογραφία θα σου δώσουν όλοι χρήματα για να το κάνεις. 

Αν δεν παλέψεις για αυτό που θες ποιο είναι το νόημα; Πώς θα ευχαριστηθείς αυτό που κάνεις;».

Κάποια στιγμή βαριέσαι και το εύκολο. 

«Εγώ το πιστεύω αυτό. Ο άνθρωπος είναι παραγωγικό ον. Θέλει να κάνει κάτι συνεχώς, δεν μπορείς να περιμένεις να έρθουν όλα από τον ουρανό. Αν δεν περάσεις από μερικά στάδια πως θα γαλουχηθεί ο χαρακτήρας σου και πως θα ωριμάσεις; Τα χρήματα δεν είναι η ουσία. Όταν το καταλάβεις αυτό θα είσαι πιο ευτυχισμένος». 

Νόρα σε ευχαριστώ πάρα πολύ και καλή επιτυχία στη Σιγκαπούρη!

«Εγώ ευχαριστώ για όλα!»