Ο επτάκις πρωταθλητής που κρίνεται σαν να είναι ο Σάινθ, η σύγκριση με τους προκατόχους και τα διαχρονικά «μαθήματα εξουσίας» της Ferrari!
1η Φεβρουαρίου 2024: Ύστερα από φήμες αρκετών ημερών, η «βόμβα» σκάει επίσημα! Ο Λιούις Χάμιλτον θα πήγαινε στην Ferrari, στα αλήθεια αυτή την φορά. Για τον επόμενο χρόνο οι απόψεις έδιναν και έπαιρναν και οι προσδοκίες ήταν υψηλές, ειδικά με την βελτίωση της εικόνας της Scuderia εντός πίστας. Άλλοι μιλούσαν για το 8ο και την εξιλέωση, άλλοι περίμεναν λίγο πιο ζόρικα τα πράγματα λόγω της «ωμής» ταχύτητας του Σαρλ Λεκλέρ, όμως πίστευαν ότι ο Βρετανός ακόμα και αν χάνει τα Σάββατα, θα κέρδιζε τις Κυριακές. Λίγοι περίμεναν όμως τα όσα έχουν συμβεί μέχρι τώρα…
Τι έχει πετύχει μέχρι τώρα ο Χάμιλτον;
Από την ώρα που τελείωσαν οι φωτογραφίες που σπάσαν ρεκόρ και ο Βρετανός μαζί με την Scuderia μπήκαν στην πίστα για τις χειμερινές δοκιμές και έπειτα για τον πρώτο αγώνα της σεζόν στην Αυστραλία τα στατιστικά γράφουν: Μια νίκη Sprint, ένα βάθρο Sprint και… αυτά. Στα κανονικά Γκραν Πρι ο Βρετανός έχει καταφέρει σε 14 αγώνες να βρεθεί μέχρι 4ος (Ίμολα, Αυστρία, Βρετανία) και την στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο χάνει με 10-4 σε κατατακτήριες και 11-2 σε αγώνες από τον Σαρλ Λεκλέρ, όντας στην 6η θέση της βαθμολογίας των οδηγών με 109 βαθμούς, 42 πίσω από τον Μονεγάσκο teammate του. Αυτά λένε τα «χαρτιά» και οι αριθμοί.
Προσδοκίες που έδωσαν θέση σε δικαιολογίες
Ο Λιούις Χάμιλτον, είτε τον λατρεύεις, είτε τον μισείς, είτε στέκεσαι στην μέση, είναι ο -στατιστικά- κορυφαίος οδηγός όλων των εποχών στην Formula 1. Βρίσκεται ανελλιπώς στο άθλημα από το μακρινό πλέον 2007. Είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να έχουμε φτάσει σε σημείο να λέμε ότι δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα ή ότι θέλει όλη την χρονιά να προσαρμοστεί, την στιγμή που αρκετοί μίλαγαν για νίκες και ίσως τίτλο. Είναι ξαναλέω ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ να μιλάμε για έναν οδηγό ο οποίος στην ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ παραλίγο να κερδίσει τον τίτλο απέναντι σε Φερνάντο Αλόνσο και Κίμι Ράικονεν.
Τον ίδιο οδηγό που ύστερα από έξι χρόνια στην Mclaren-Mercedes άλλαξε ομάδα και όμως προσαρμόστηκε απευθείας, έχοντας στους πρώτους 14 εκείνους αγώνες του 2013, μια νίκη και επιπλέον τέσσερα βάθρα, νικώντας εντέλει τον Νίκο Ρόσμπεργκ, ο οποίος βρισκόταν στην ομάδα από το 2010. Δεν γίνεται ο ίδιος οδηγός να προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν μπορεί να αποδώσει λόγω των brake pads ή λόγω του Χ εξαρτήματος ή της Ψ ρύθμισης. ΌΧΙ μετά από 14 αγώνες. ΌΧΙ όταν έχει ήδη κερδίσει, έστω σε αγώνα Sprint. Λες και ήρθαν οι Monstars από το Space Jam και του έκλεψαν τις δυνάμεις…
Υπάρχει λόγος που ο Χάμιλτον πλέον κρίνεται με standards Κάρλος Σάινθ; Ναι. Επειδή τα media και κυρίως οι πιο φανατικοί οπαδοί του ψάχνουν εξήγηση. Έτσι ο Λιούις γλιτώνει την κριτική σε μεγάλο βαθμό και αντί αυτού ακούμε να «φταίει η ομάδα». Η ομάδα δεν τον βοηθάει, η ομάδα ευνοεί τον Λεκλέρ, η ομάδα πρέπει να φτιάξει το μονοθέσιο στα μέτρα του και και και… Όλα για να μην υπάρξει η παραδοχή ότι ο Λιούις είναι πλέον 40 και δεν είναι ο ίδιος οδηγός που κυριαρχούσε. «Ναι αλλά τα μονοθέσια ground effect δεν του ταιριάζουν» θα πουν μερικοί. Αυτό αποτελεί όμως δικαιολογία για έναν -ξαναλέω- ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΗ; Έναν οδηγό που προσαρμόστηκε κατευθείαν στα ελαστικά με αυλακώσεις; Έναν οδηγό που έχει ήδη βιώσει αλλαγές στα μονοθέσια (βλ 2009); Δεν νοείται ένας οδηγός του επιπέδου του Λιούις Χάμιλτον να μην μπορεί να προσαρμοστεί ύστερα από τρεισήμισι σεζόν των κανονισμών. Ξαναλέω για τους φανατικούς που θα πέσουν να με φάνε. Μιλάμε για τον ΛΙΟΥΙΣ ΧΑΜΙΛΤΟΝ. Τον ΣΕΡ Λιούις Χάμιλτον, όχι τον Κάρλος Σάινθ ή τον Νικίτα Μαζέπιν…
Μια σύγκριση με το παρελθόν της Scuderia
Τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα όταν συγκρίνουμε τους άλλους πρωταθλητές που πήγαν στην Scuderia τα τελευταία 30 χρόνια και γίνονται ακόμη πιο ενοχοποιητικά. Ο Μίκαελ Σουμάχερ έφυγε από την Benetton, λάθος, την Benetton στην οποία κατέκτησε back to back πρωταθλήματα, για να ενταχθεί το 1996 σε μια Ferrari που ήταν πάνω από μια δεκαετία μακριά από τίτλους. Με ένα μονοθέσιο το οποίο κατά γενική ομολογία ήταν προβληματικό, κατέκτησε το πρώτο του βάθρο στον μόλις 2ο αγώνα του, την πρώτη pole position στον 5ο και την πρώτη νίκη στον 7ο!
Ο Κίμι Ράικονεν πήρε Pole και νίκη στο ντεμπούτο του με την Ferrari. Ο Φερνάντο Αλόνσο νίκησε στο ντεμπούτο του και στους πρώτους 14 αγώνες με την Ferrari μετρούσε ήδη τρείς νίκες. Ο Σεμπάστιαν Φέτελ ύστερα από έξι χρόνια στην Red Bull, μετακόμισε στην Ferrari και μέτρησε πέντε βάθρα στους έξι πρώτους αγώνες του 2015, με νίκη στην Μαλαισία. Είναι θα μου πείτε ίδιες οι καταστάσεις; Όχι. Όμως είναι ενδεικτικές του τι μπορεί να κάνει ένας παγκόσμιος πρωταθλητής.
Μια καλύτερη και πιο καταδικαστική σύγκριση
Το 2005 έρχεται πολύ πιο κοντά στην φετινή σεζόν της Ferrari και πιο συγκεκριμένα του Λιούις Χάμιλτον. Όταν οι κανονισμοί «διέλυσαν» την Scuderia και ο Μίκαελ Σουμάχερ ύστερα από 5 σερί πρωταθλήματα και απόλυτη κυριαρχία, βρέθηκε να παλεύει για… ψίχουλα. Η μέση θέση του σε κατατακτήριες ήταν μόλις 8.26. Σας φαίνεται γνώριμο; Όμως ο Σουμάχερ δεν κατηγόρησε τον εαυτό του, όπως ο Χάμιλτον, δεν γκρίνιαζε (πχ Αυστρία 2025) και ειρωνευόταν (Μαιάμι 2025). Τουλάχιστον δημόσια τόνιζε μόνο ότι η ομάδα πρέπει να δουλέψει.
Γιατί τελικά η γκρίνια και οι δηλώσεις;
Όμως όλα αυτά τα team radio και οι δηλώσεις περί προσαρμογής με αποκορύφωμα τις «είμαι έφηβος και με χώρισαν» δηλώσεις στην Ουγγαρία σημαίνουν ένα από τα δύο. Ή ο Χάμιλτον όντως νιώθει άχρηστος και «τελειωμένος» ή… παίρνει μαθήματα από το παρελθόν.
Βλέπετε ο Σουμάχερ είχε ούτως ή άλλως την ομάδα χτισμένη γύρω του από την πρώτη μέρα. Ο Λιούις όχι. Πως θα το καταφέρει; Παίρνοντάς την σταδιακά με το μέρος του. Δηλώσεις όπως αυτές που έκανε πριν λίγο καιρό, ότι πηγαίνει τακτικά στο Μαρανέλλο και κάνει ότι είναι δυνατόν για να βελτιωθεί η ομάδα και καλεί συσκέψεις ή στέλνει έγγραφα είναι αληθινές. Δεν αμφιβάλλει κανένας για αυτό. Όμως σε συνδυασμό με την πίεση που ασκείται στην Ferrari να βρει εξηγήσεις για τις επιδόσεις του, τα διάφορα που κυκλοφορούν είτε στα μέσα είτε ανάμεσα στον απλό κόσμο, η κατεύθυνση είναι μια. Ο Λιούις θέλει την Ferrari να περιστρέφεται γύρω του. Όπως άλλωστε ήθελαν και οι superstar προκάτοχοί του.
Χάμιλτον όπως Πρόστ – Λεκλέρ όπως Μάνσελ
Ας γυρίσουμε στο μακρινό πλέον 1989, όταν η Ferrari ανακοίνωνε την απόκτηση του Αλέν Πρόστ, ο οποίος αποχωρούσε από την Mclaren -στην οποία βρισκόταν από το 1984- ύστερα από δύο άκρως ανταγωνιστικές και τοξικές σεζόν δίπλα στον Αίρτον Σένα. Εκεί θα έβρισκε τον Νάιτζελ Μάνσελ ο οποίος όντας και αυτός νέος στην ομάδα, έχοντας καταφτάσει μόλις το 1989 ως ο νέος ηγέτης της, είχε ήδη λατρευτεί από τους Tifosi και τα Ιταλικά μέσα, έχοντας σε σύντομο χρονικό διάστημα αποκτήσει το παρατσούκλι «il leone» κοινώς «Το λιοντάρι».
Ο Βρετανός ήταν ναι μεν σκεπτικός για την προσθήκη ενός άλλου τοπ οδηγού, όμως πριν από το 1990 είχε δηλώσει αισιόδοξος για την συνεργασία, τονίζοντας ότι ο Αλέν ήταν από τους λίγους φίλους του στα paddock και πως μαζί θα έφερναν την Ferrari ξανά στην κορυφή. Ένα χρόνο μετά ο Μάνσελ ουσιαστικά «παραιτήθηκε» προτιμώντας να αποσυρθεί από το να είναι δίπλα στον Αλέν. Βλέπετε ο Αλέν ήξερε πως τον τίτλο τον κατακτά ένας οδηγός και με την συνεχόμενη, σκληρή και λεπτομερή δουλειά του, συν κάποιες «πολιτικές» κινήσεις στα παρασκήνια – αν πιστέψουμε τον ίδιο τον Μάνσελ- ήταν αρκετές για να νιώθει αποξενωμένος ο Βρετανός και να μην πιστεύει την ομάδα ακόμα και για ρυθμίσεις στο μονοθέσιο. Σας θυμίζει κάτι;
Ναι. Ο Μάνσελ είναι ο Λεκλέρ που και αυτός ήταν και παραμένει -για την ώρα- ενθουσιώδης για την συνύπαρξη με τον Χάμιλτον, δηλώνοντας μάλιστα δημόσια ότι «για την ώρα δεν τον θεωρεί αντίπαλο». Ο Λεκλέρ μπορεί να είναι ταλαντούχος και πολύ γρήγορος όμως το ίδιο ήταν και ο Μάνσελ. Ο Χάμιλτον είναι πολύ πιθανό λοιπόν να «αντιγράφει» τις σημειώσεις που άφησε «ο Καθηγητής» ξέροντας ότι αλλιώς θα πάει εντελώς χαμένος στην Ferrari. Μην ξεχνάμε ότι ο επικεφαλής της ομάδας είναι φίλος του εδώ και δύο δεκαετίες, από τότε που είχαν τους ίδιους ρόλους με τώρα στο GP2. Μπορεί να είναι κοντά και με τον Λεκλέρ, όμως ο ίδιος ήταν καταλυτικός στην μεταγραφή του Χάμιλτον, την ώρα που τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά με το δίδυμο Λεκλέρ-Σάινθ.
Βέβαια στην περίπτωση του Πρόστ, η συνεχής κριτική και γκρίνια, ειδικά το 1991, με την Ferrari να μην είναι ανταγωνιστική, δεν του βγήκε σε καλό, καθώς η ομάδα για τον λόγο αυτό και μόνο τον απέλυσε πριν το φινάλε της Αδελαΐδας, με τον Πρόστ να έχει έρθει σε σύγκρουση με αρκετά άτομα στην Ferrari όπως ο Τσεζάρε Φιόριο. Βέβαια έπειτα αυτό του επέτρεψε να πάει στην Williams και να πάρει τον 4ο τίτλο της καριέρας του, αλλά αυτό δεν θα είναι τόσο εύκολο για τον Χάμιλτον…