Όταν ο Ζαν Αλεζί κέρδιζε για πρώτη (και μοναδική) φορά ανήμερα των 31ων γενεθλίων του με την λατρεμένη του Ferrari, σκορπίζοντας χαμόγελα παντού!

11 Ιουνίου 1995 έγραφε το ημερολόγιο όταν διεξαγόταν ο 6ος αγώνας του πρωταθλήματος της Formula 1 για εκείνο το έτος, στο Μόντρεαλ του Καναδά. Όταν γράφτηκε μια από τις σπουδαιότερες ιστορίες στα 75 χρόνια της.

Η κατάσταση των πραγμάτων

Η χρονιά μέχρι εκείνο το σημείο είχε αρχίσει όπως τελείωσε η προηγούμενη, με τον πρωταθλητή (κάτω από αμφιλεγόμενες περιστάσεις) του 1994, Μίκαελ Σουμάχερ (Benetton) να έχει το πάνω χέρι στην βαθμολογία των οδηγών με 34 βαθμούς, έχοντας κερδίσει τρείς από τους πέντε αγώνες, σε Βραζιλία, Ισπανία και Μονακό, με τον 2ο Ντέιμον Χιλ (Williams) να κερδίζει σε Αργεντινή και Σαν Μαρίνο, όντας πέντε πόντους πίσω από τον Γερμανό με 29. Ακολουθούσαν οι δύο Ferrari των Γκέρχαρντ Μπέργκερ (17) και Ζαν Αλεζί (14) ενώ την πρώτη 5αδα συμπλήρωνε η έτερη Benetton του Τζόνι Χέρμπερτ (12), την εποχή του συστήματος βαθμολόγησης 10-6-4-3-2-1, καθώς μόλις οι πρώτοι έξι οδηγοί κάθε αγώνα έπαιρναν βαθμούς.

Μπορεί να μετρούσαμε μόλις πέντε αγώνες όμως ήδη το 1995 είχε και την πρώτη του «απώλεια» καθώς η συμπαθητική ομάδα της Simtek δεν εμφανίστηκε στο Μόντρεαλ, με τον πρόεδρο και τεχνικό διευθυντή της ομάδας, Νικ Βίρτ να ανακοινώνει πως η ομάδα δεν ταξίδεψε στον Καναδά λόγω οικονομικών προβλημάτων και σε περίπτωση που δεν βρισκόντουσαν νέοι χορηγοί, τότε το project -που ήδη σε μια χρονιά και κάτι μέτραγε 6 εκατομμύρια σε χρέη- θα λάμβανε τέλος. Τελικά αυτό ακριβώς και έγινε με την Simtek να δηλώνει εκούσια εκκαθάριση (ουσιαστικά χρεωκοπία) λίγο μετά το Γκραν Πρι Καναδά, με τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας να βγαίνουν σε πλειστηριασμό.

Οδεύοντας προς την γραμμή εκκίνησης

Ένα πράγμα που διαπιστώθηκε κατά την διάρκεια του τριημέρου ήταν η κακοτεχνία της πίστας, με τους οδηγούς στη συνέντευξη τύπου μετά τις κατατακτήριες δοκιμές να σημειώνουν ότι η πίστα θα έπρεπε να ασφαλτοστρωθεί εκ νέου, ενώ υπήρχαν διφορούμενες απόψεις σχετικά με την απαγόρευση προσπεράσεων στο σικέιν της πίσω ευθείας. Βλέπετε η διάταξη της πίστας ήταν αλλαγμένη λόγω των μέτρων ασφαλείας ύστερα από τα τραγικά γεγονότα του 1994. Έτσι η πίσω ευθεία που έχουμε συνηθίσει (και δεν ήταν και τόσο ευθεία), είχε στην μέση ένα πρόχειρο σικέιν, για το οποίο όμως (ευτυχώς) θα ήταν η 2η και τελευταία χρήση του.

Μετά τις κατατακτήριες λοιπόν, μεγάλος Poleman ήταν ο Μίκαελ Σουμάχερ για τρίτη φορά έως τότε στην σεζόν, ο οποίος με χρόνο 1:27.661 κατέκτησε την 9η Pole της καριέρας του και 100η για μονοθέσιο με κινητήρα Renault. Δίπλα του θα ήταν ο Χιλ ενώ την 10αδα συμπλήρωναν οι: Κούλθαρντ (Williams), Μπέργκερ, Αλεζί, Χέρμπερτ, Χάκινεν (Mclaren), Ιρβάιν (Jordan), Μπαρικέλο (Jordan) και Μπλαντέλ (Mclaren).

Η ώρα της «κρίσεως»

Παρά την έντονη βροχόπτωση εκείνης της ημέρας, με το warm-up (προθέρμανση) 30 λεπτών να γίνεται σε αρκετά δύσκολες καιρικές συνθήκες, την ώρα του αγώνα η πίστα είχε στεγνώσει και η κακοκαιρία είχε φύγει από το Circuit Gilles Villeneuve. Η εκκίνηση του αγώνα δεν επιφύλασσε κάποια αλλαγή στην κορυφή, όμως στο τέλος του πρώτου γύρου ο Μίκα Χάκινεν προσπαθώντας να περάσει τον Τζόνι Χέρμπερτ στην φουρκέτα Casino για την 5η θέση, προσέκρουσε πάνω του, θέτοντας και τα δύο μονοθέσια εκτός, καθώς έμειναν ακινητοποιημένα στην μέση της πίστας!!

Στις μέρες μας έχουμε συνηθίσει την κόκκινη σημαία να βγαίνει σε ρυθμούς Flash, όμως επειδή ήταν 1995, παρά τα μαθήματα του προηγούμενου έτους, δεν βγήκε ούτε καν αυτοκίνητο ασφαλείας!!! Όμως ύστερα από έναν-δύο γύρους οι marshalls κατάφεραν να βγάλουν και τα δύο μονοθέσια από την μέση. Παράλληλα ήδη είχαμε την επόμενη σημαντική απώλεια, με τον Ντέιβιντ Κούλθαρντ να χάνει τον έλεγχο της FW17 του πατώντας σε ένα ακόμη υγρό κομμάτι πίστας, καταλήγοντας στην αμμοπαγίδα και εκτός αγώνα, ενώ βρισκόταν 3ος.

Για το μεγαλύτερο διάστημα του υπόλοιπου αγώνα, ο οποίος δεν διεκδίκησε δάφνες θεάματος, ο Μίκαελ Σουμάχερ αύξανε διαρκώς την διαφορά από τους διώκτες του, με τον 2ο Χιλ να μην μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό. Ο Βρετανός μάλιστα πιεζόταν από την αρχή από τις Ferrari του 3ου πλέον Αλεζί και του 4ου Μπέργκερ, με τον Γάλλο να καταφέρνει να τον προσπεράσει στον 17o γύρο και τον Αυστριακό να τα καταφέρνει με υπέροχο τρόπο εννέα γύρους μετά, εκμεταλλευόμενος την κακή έξοδο του Χιλ από την 2η στροφή.

Η κάκιστη ημέρα για τον Χιλ αλλά και την Williams έφτασε στο αποκορύφωμά της όταν στον 50ο γύρο ο Βρετανός εγκατέλειψε στην ευθεία εκκίνησης/τερματισμού, με πρόβλημα στα υδραυλικά, ενώ λίγο αργότερα ήταν έξαλλος στην άφιξή του στο γκαράζ της ομάδας, με τον ίδιο αλλά και τον Κούλθαρντ να λένε στις δηλώσεις τους ότι το μονοθέσιο είχε άθλιο χειρισμό σε όλο το τριήμερο.

Την ίδια ώρα ο σταθερά πρώτος Σουμάχερ είχε χτίσει μια διαφορά ύψους 30+ δευτερολέπτων από τους διώκτες του, μάλιστα έχοντας παραπάνω καύσιμο (!!!) όταν η κακή τύχη του χτύπησε την πόρτα. Στον 57ο γύρο η B195 του, παρουσίασε πρόβλημα στα ηλεκτρικά, κολλώντας το μονοθέσιο στην 3η ταχύτητα. Ο Γερμανός κατάφερε «σερνόμενος» να φτάσει στα πιτς όπου και χρειάστηκε να αλλάξει τιμόνι. Ύστερα από «επανεκκίνηση» του κινητήρα του και αφού είχε χάσει πάνω από ένα λεπτό χρόνου βγήκε πίσω στην πίστα μόλις 7ος.

Αυτό σήμανε ότι ο Ζαν Αλεζί ήταν πλέον πρώτος, άνετα μπροστά από τις δύο Jordan (!!!) των Μπαρικέλο και Ιρβάιν και το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν να μείνει σταθερός για τους υπόλοιπους 11 γύρους, ώστε να πανηγυρίσει την νίκη! Λίγο αργότερα ο teammate του, Γκέρχαρντ Μπέργκερ, ο οποίος είχε χάσει και αυτός χρόνο καθώς έμεινε από καύσιμο λίγα μέτρα πριν τον μοναδικό του ανεφοδιασμό και είχε πέσει 6ος, προσπάθησε με αρκετά αδέξιο τρόπο να προσπεράσει τον Μάρτιν Μπράντλ στην πρώτη στροφή της πίστας, πέφτοντας πάνω στην Ligier του Βρετανού, με τους δύο οδηγούς στον 61ο γύρο να μένουν εκτός αγώνα, χαρίζοντας την 5η θέση στον Σουμάχερ!

Για τους υπόλοιπους γύρους δεν άλλαξε τίποτα. Εκτός από την διάθεση του πρωτοπόρου Αλεζί. Ο Γάλλος έχει δηλώσει ότι στους τελευταίους γύρους του αγώνα ότι έκλαιγε, ξέροντας ότι επρόκειτο να κερδίσει για πρώτη φορά ύστερα από 91 Γκραν Πρι και άπειρες χαμένες ευκαιρίες, με την τύχη να του γυρνάει ουκ ολίγες φορές την πλάτη αλλά τώρα όντας μαζί του.

Αυτή την φορά δεν υπήρχε τίποτα να του στερήσει την χαρά. Όλα είχαν γίνει τόσο ποιητικά, σαν να ήταν στημένο πλάνο για ταινία ή σκαρωμένο από το σύμπαν ή τον θεό! Ο Ζαν Αλεζί, την ημέρα των 31ων γενεθλίων του (χρόνια σου πολλά αν το δεις ποτέ Ζαν), οδηγώντας την ιστορική Ferrari με το #27, στην πίστα που ονομάστηκε προς τιμήν του Ζιλ Βιλνέβ, του ανθρώπου που έκανε το 27 αριθμό σύμβολο για την Ferrari, νικητής για πρώτη φορά ύστερα από τόσο κόπο και ατυχίες!!!

Για να ολοκληρωθεί το σκηνικό, η 412T2 του έμεινε από καύσιμο μετά το τέλος του αγώνα λίγο πριν την φουρκέτα Casino και τότε ο Μίκαελ Σουμάχερ, προσφέρθηκε να μεταφέρει τον Αλεζί μέχρι τα pits. Το κοινό (μέρος του οποίου μπήκε επικίνδυνα στην πίστα μόλις ο Γάλλος πέρασε την γραμμή τερματισμού, αναγκάζοντας τους διοργανωτές να μετρήσουν τα αποτελέσματα από τον προηγούμενο γύρο) ζητωκραύγαζε καθώς πέρναγε το «ταξί» των Σουμάχερ-Αλεζί, με τον νέο νικητή να πανηγυρίζει πάνω στην Benetton, σε μια νίκη που αποδείχθηκε δημοφιλής για όλους, καθώς μέχρι και ο Γερμανός που θα ήταν ο άξιος νικητής χωρίς το πρόβλημά του, να δηλώνει χαρόυμενος για τον Ζαν!

Το ονειρικό σκηνικό του αγώνα ολοκληρώθηκε με το 2-3 της Jordan, καθώς η ομάδα απολάμβανε το καλύτερό της αποτέλεσμα μέχρι τότε, ενώ η προμηθεύτρια κινητήρων της, Peugeot, σημείωσε επίσης το καλύτερο γενικά αποτέλεσμά της όσο ήταν στην Formula 1.

Το παραμύθι που δυστυχώς δεν είχε συνέχεια…

Πολλοί περίμεναν ότι αυτή η νίκη θα σήμαινε την απαρχή πολλών ακόμα για τον Αλεζί. Όμως για τα υπόλοιπα χρόνια του στην Formula 1 δεν θα ανέβαινε ποτέ ξανά στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου. Μερικές ακόμα ατυχίες, αλλά και προσωπικές του αποτυχίες να αποδόσει τα αναμενόμενα, σε συνδυασμό με την σταδιακή «πτώση» του σε όλο και πιο αδύναμες ομάδες, κατέστησαν τον Γάλλο με Σικελιώτικη καταγωγή ως ένα one hit wonder, με πολλούς ακόμη και σήμερα να τον θεωρούν ένα μεγάλο what if λόγω του προφανούς ταλέντου του, των επιλογών που σημάδεψαν την καριέρα του και λόγω της πεποίθησης αρκετών μέσα και έξω από τα paddock, ότι δεν δούλεψε αρκετά τις αδυναμίες του και δεν βελτιώθηκε όσο έπρεπε, εν μέσω της επανάστασης που έφερνε στο άθλημα ο Σουμάχερ και οι ομάδες του.

Θα τελείωνε την καριέρα του στην Formula 1 το 2001, ύστερα από 202 συμμετοχές (201 εκκινήσεις) με τις Tyrrell, Ferrari, Benetton, Sauber, Prost και Jordan, σημειώνοντας μία νίκη, δύο pole position, τέσσερις ταχύτερους γύρους και 32 βάθρα…