Βρισκόμαστε 5 δευτερόλεπτα και 7 δέκατα πριν τη λήξη του μικρού τελικού ανάμεσα στην Εθνική Ελλάδας και τη Φινλανδία, ο Γιάντουνεν παίρνει το ριμπάουντ μετά την άστοχη βολή του Βάλτονεν και χάνει το φόλοου που θα έφερνε την «αγέλη των λύκων» με έναν πόντο μπροστά. Λίγο αργότερα, η «γαλανόλευκη» είναι τριταθλήτρια Ευρώπης και χίλιες σκέψεις περνούν από το μυαλό. Ένα είναι σίγουρο! Μια ολόκληρη γενιά μπορεί να νιώθει ανακούφιση που πήρε επιτέλους αυτό που δικαιούται.

Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο…

Πως είναι άραγε να βλέπεις την Εθνική να κατακτά το χάλκινο μετάλλιο στην Πολωνία το 2009, ενώ προσπαθείς να βγάλεις τα προς το ζην στη λαϊκή αγορά της Θήβας με τα όνειρα σου να γίνεις επαγγελματίας μπασκετμπολίστας να μοιάζουν πιο μακρυνά από ποτέ;

Πώς είναι, ενώ είσαι πλέον καταξιωμένος και MVP στην μεγαλύτερη λίγκα του κόσμου, να λοιδορείσαι από πολλούς πως δεν είσαι πραγματικός Έλληνας και για αυτό δεν μπορείς να οδηγήσεις την ομάδα σε μια επιτυχία.

«Εε ο Γιάννης προστατεύεται για να αποδίδει στο NBA και δεν τα δίνει όλα με την Εθνική».

«Έλα μωρέ ο Γιάννης δεν είναι Έλληνας στην Νιγηρία θα έπρεπε να παίζει».

«Ο Γιάννης είναι προβλέψιμος παίκτης, δεν έχει σουτ και όταν τον κλείνουν δεν μπορεί να κάνει τίποτα».

Μερικά από τα πολλά που άκουσε αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος και αθλητής, που παρά τον χλευασμό και τις συνεχόμενες απογοητεύσεις επέστρεφε σε κάθε τουρνουά για να οδηγήσει την ομάδα. Μπορεί να μην είναι ο πιο επικοινωνιακός αρχηγός,να μην κάνει βαρύγδουπες δηλώσεις, ηγείται όμως με το παράδειγμά του και την σιδερένια στοχοπροσήλωση του. Ώσπου ήρθε η στιγμή της λύτρωσης!

Ο Γιάννης από τα Σεπόλια λοιπόν τα κατάφερε! Οδήγησε την εθνική ομάδα της χώρας του στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο EuroBasket 2025. Δεν θα άλλαζε κάτι στην καριέρα του και να μην ερχόταν αυτή η επιτυχία, θα ήταν έτσι και αλλιώς ένας από τους καλύτερους παίκτες της εποχής του, ίσως και ο καλύτερος, πλέον όμως ακόμα και οι πιο δύσπιστοι είναι αναγκασμένοι να παραδεχτούν την αξία του.

Το παιδί από την Νιγήρια που μεγάλωσε στην Ελλάδα και επέλεξε να τιμήσει την χώρα μας φορώντας τα «γαλανόλευκα», έκανε μαζί με τους συμπαίκτες του την Ελλάδα τριταθλήτρια Ευρώπης στο τουρνουά της καριέρας του ( 27 ποντοι, 10 ριμπάουντ, 4 ασσίστ) και ξόρκισε όλα τα «φαντάσματα».

Πλέον, μπορεί να νιώθει περήφανος που μέσα από αυτήν την επιτυχία όχι μόνο εκπλήρωσε ένα δικό του απωθημένο αλλά θα εμπνεύσει τη νέα γενιά να ασχοληθεί με το αγαπημένο του άθλημα.

Για τον Κώστα Παπανικολάου…

Πώς είναι να έχεις πετύχει τα πάντα σε επίπεδο EuroLeague και διασυλλογικά αλλά να σου λείπει μια επιτυχία με την Εθνική οδεύοντας προς το τέλος της καριέρας σου;

Πώς είναι να είσαι η επιτομή του αθλήτη και «στρατιώτη» για την «επίσημη αγαπημένη» και πάντα να επιστρέφεις με άδεια χέρια από την μια διοργάνωση μετά την άλλη;

Το «Νίκο αν όχι τώρα πότε;» που είπε ο «Παπ» στον Νίκο Ζήση μετά την άνετη επικράτηση της Γερμανίας στα προημιτελικά του ΕuroBasket 2022, εκπληρώθηκε 3 χρόνια μετά σε μια διοργάνωση χωρίς μεγάλες προσδοκίες,σε αντίθεση με την προηγούμενη. Αλλά, έτσι συμβαίνει στον αθλητισμό, οι μεγάλες επιτυχίες δεν έρχονται όταν της περιμένει το κοινό, ούτε όταν το ρόστερ μοιάζει πλήρες, αλλά όταν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες και οι πρωταγωνιστές έχουν βρει τους ρόλους και την συσπείρωση που χρειάζεται.

Ο Κώστας Παπανικολάου, λοιπόν, ως ο αρχηγός που οδηγεί με την αυτοθυσία και την ετοιμότητα να γίνεται κάθε φορά αυτό που χρειάζεται η ομάδα λυτρώθηκε κατακτώντας επιτέλους ένα μετάλλιο με την Εθνική!

Η έκφραση του προσώπου του και τα δάκρυά του όταν συνειδητόποιησε ότι η μεγάλη στιγμή ήρθε θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μας και θα μας υπενθυμίζουν πως με πίστη και άσβεστο πάθος μπορούμε να κατακτήσουμε τα πάντα.

Για τον Κώστα Σλούκα…

Ένας παίκτης που σόκαρε το ελληνικό μπάσκετ με μια από τις πιο συζητημένες μεταγραφές στην ιστορία του. Πάντα εκεί για την Εθνική, εκτός και αν ήταν τραυματίας, είχε πραγματοποιήσει μερικές από τις σπουδαιότερες εμφανίσεις της καριέρας του με τα γαλανόλευκα χωρίς όμως και αυτός να διακριθεί.

Τελικά στο τελείωμα της καριέρας του και στην, ίσως, τελευταία του εμφάνιση με τα ελληνικά χρώματα πέτυχε με σπουδαία απόδοση να καθοδηγήσει σαν «μαέστρος» την ελληνική επίθεση και να συμβάλλει τα μέγιστα σε αυτήν την μεγάλη επιτυχία.

Οι δυο «παλιοσειρές» λοιπόν, οι εκπρόσωποι της χρυσής γενιάς του 90 ΄που πέτυχε τα πάντα σε συλλογικό επίπεδο λυτρώθηκαν και με μια εθνική επιτυχία, αφήνοντας σπουδαία παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές!

Για την επίσημη αγαπημένη…

Εκτός από τους παλιούς και η νέα γενιά έβαλε το «λιθαράκι» της. Οι άμυνες του απίθανου Καλαϊτζάκη, η εκτελεστική δυνότητα του Ντόρσεϊ που αποδείχθηκε καθοριστική,η προσωπικότητα του Τολιόπουλου που βοήθησε πολύ στο σκοράρισμα, οι συγκλονιστικές άμυνες του Κώστα Αντετοκούνμπο και το μπασκετικό θράσος του Σαμοντούροφ!

Ακόμα και η αυτοθυσία του Κατσέβελη που όντας ο 12 παίκτης μπήκε στον μικρό τελικό για να παίξει μανιασμένη άμυνα επάνω στον Μάρκανεν με στόχο ακόμα και αν χρεωθεί με φάουλ να τον βγάλει εκτός ρυθμού, πριν τον αναλάβει ο εξολοθρευτής Κώστας Παπανικόλαου, που έσβησε επιθετικά όποιον αντίπαλο κλήθηκε να μαρκάρει στο τουρνουά.

Η επιτομή της ομάδας «λερναία ύδρα» που όλοι είναι έτοιμοι να υπερετήσουν τον ρόλο με απόλυτη προσήλωση στον στόχο.

Η ομάδα πέτυχε ξορκίζοντας όλους τους «δαίμονές» της. Πρώτα κέρδισε και πέταξε τους Ισπανούς εκτός τουρνουά στην φάση των ομίλων κατακτώντας την τρίτη θέση. Στην συνέχεια κυριάρχησε απέναντι στους Λιθουανούς έχοντας αρνητική παράδοση. Τέλος, κέρδισε και τους Φινλανδούς από τους οποίους ηττήθηκε το 2013 και το 2017.

Με εξαίρεση την κάκιστη εμφάνιση απέναντι στην Τουρκία η ελληνική ομάδα εμφανίστηκε πιο έτοιμη πνευματικά και αγωνιστικά από κάθε άλλο τουρνουά μετά το 2009 και πήρε επιτέλους αυτό που της άξιζε!

Ο απολογισμός…

Όταν ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φιλίππου και τα άλλα παιδιά πέτυχαν το ακατόρθωτο κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας απέναντι στη Σοβιετική Ένωση έγινε το «Bing Bang» του ελληνικού αθλητισμού!

Μεγάλες επιτυχίες ήρθαν όλες τις επόμενες δεκαετίες σε όλα τα αθλήματα, με το μπάσκετ να παραμένει εκείνο που έφερε τις περισσότερες σε συνδυασμό εθνικού και συλλογικού επιπέδου.

Έτσι το 2005, το 2006 και το 2009 ο Σπανούλης, ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς και τα άλλα παιδιά έφεραν τον δεύτερο κύκλο επιτυχιών. Μια γενιά που είδε τους προκατόχους της να πετυχαίνουν και πίστεψε στο όνειρο και τα κατάφερε!

Τα «16 χρόνια φαγούρας στους προημιτελικούς» μέχρι την λύτρωση το απόγευμα της Κυριακής 14 Σεπτεμβρίου του 2025 έμοιαζαν και ήταν πολλά. ‘Ομως, η αρμάδα του Βασίλη Σπανούλη, του απόλυτου νικητή στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ κέρδισε επιτέλους την επιτυχία που της αναλογεί!

Tα κλάματα του αρχηγού όταν συνειδητοποιεί το επίτευγμα, η αγκαλιά των αδελφών Αντετοκούνμπο, η λύτρωση του Κώστα Σλούκα, τα κλάματα του Τολιόπουλου, όλα για ένα εθνικό απωθημένο που επιτέλους εκπληρώθηκε.

Πέρα όμως από το μετάλλιο, τους πανηγυρισμούς και την δικαίωση, τα παιδιά αυτά πέτυχαν κάτι ακόμα πιο σπουδαίο. Έκαναν πολλά νέα παιδιά να ερωτευτούν το μπάσκετ. Έτσι σε 10 με 15 χρόνια από σήμερα μπορεί να έχουμε μια νέα χρυσή γενιά που θα διαπρέπει γιατί βίωσε σε «τρυφερή» ηλικία αυτήν την επιτυχία.

Γιατί αυτό προσφέρει ο αθλητισμός, το ολοζώντανο παράδειγμα πως με πίστη, αφοσίωση, σκληρή δουλειά και άσβεστο πάθος μπορείς να κατορθώσεις τα πάντα ακόμα και στην πιο αναπάντεχη στιγμή.

Τη συνειδητοποίηση πως όλα είναι πιθανά αρκεί να μην πάψεις να πιστεύεις στο όνειρο!