Ο Δημήτρης Παυλίδης μιλά αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το mpaladofatses.gr για το ταξίδι που τον έφερε στην ελίτ της δισκοβολίας. Λίγες μέρες πριν την πρώτη συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, ο κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ θυμάται την τετραετία που πέρασε στην Αμερική, εξηγεί πώς αυτή τον άλλαξε ως αθλητή και μιλά για τη μοναδική σχέση με τον προπονητή και πατέρα του, ο οποίος τον στηρίζει από την πρώτη μέρα.
Ο Δημήτρης Παυλίδης, στα 22 του μόλις χρόνια, έχει ήδη καταφέρει να γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία της ελληνικής δισκοβολίας. Ο κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ, με φετινή επίδοση στα 65.11μ., δεν σταματά να ανεβάζει τον πήχη, αποδεικνύοντας ότι ανήκει στη νέα γενιά Ελλήνων αθλητών που κοιτούν στα μάτια την ευρωπαϊκή και παγκόσμια ελίτ.
Από τον πρώτο του αγώνα στην Κατερίνη με τον δίσκο του ενός κιλού, μέχρι τη μεγάλη πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο που εξασφάλισε με 18 αγώνες σε μία χρονιά, ο Παυλίδης έμαθε να δουλεύει σκληρά, για να έρθει η επιβράβευση.
Καθοριστική για την εξέλιξή του υπήρξε η τετραετής εμπειρία στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου σπούδασε με υποτροφία και αγωνίστηκε σε πολύ ανώτερες συνθήκες από την Ελλάδα. Εκεί ωρίμασε, έμαθε πώς δουλεύουν οι κορυφαίοι, ενώ μαζί με εκείνον βελτιώθηκε και ο πατέρας του, Αλέξανδρος, που παραμένει ο προπονητής και το μεγαλύτερο στήριγμά του.
Πλέον με πειθαρχία και προσήλωση, βαδίζει προς το μεγάλο του όνειρο, το οποίο για λίγο δεν ήρθε το 2024. Να βρεθεί δηλαδή, κάποια στιγμή σε Ολυμπιακούς αγώνες και να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο υψηλότερο επίπεδο.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Μόνο και μόνο που έχω προκριθεί είναι πολύ μεγάλη επιτυχία και είμαι πολύ περήφανος που θα αγωνιστώ για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα
Αρχικά θέλω να μου πεις για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα που έρχεται σε λίγες μέρες. Πώς βίωσες όλη αυτή την διαδικασία μέχρι να έρθει η πολυπόθητη πρόκριση;
«Τελευταίος αγώνας ήταν ένα Μίτινγκ στην Ουγγαρία όπου έριξα 61.21 και ουσιαστικά αυτό μου έδωσε το εισιτήριο για το Τόκιο, γιατί χρειαζόμουν αγώνα για να ανέβω και άλλο στο ranking για το Παγκόσμιο. Έχω κάνει 18 αγώνες φέτος και τώρα είναι ο πιο σημαντικός.
Δεν ήταν σίγουρο και έπρεπε να περιμένω μέχρι τέλος του μήνα για να μάθω αν θα είμαι εν τέλει στους αθλητές που θα ταξιδέψουν στο Τόκιο. Ήμουν γενικά στην τσίτα όλες αυτές τις μέρες (σ.σ. γέλια) και περίμενα την ανακοίνωση πως και πως. Ήταν όμως σχεδόν σίγουρο ότι θα είμαι, καθώς ο Ολυμπιονίκης του Παρισιού είναι από τη Τζαμάικα και άλλαξε εθνικότητα και έγινε Τούρκος. Η αλλαγή εθνικότητας χρειάζεται κάποια χρόνια ώστε να επιτευχθεί και σε αυτό το διάστημα δεν μπορεί να αγωνίζεται. Έτσι τη θέση του την πήρα εγώ, γιατί ήμουν ο πρώτος επιλαχών.
Μόνο και μόνο που έχω προκριθεί είναι πολύ μεγάλη επιτυχία και είμαι πολύ περήφανος που θα αγωνιστώ για πρώτη φορά σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά ο κάθε αθλητής στοχεύει τον τελικό. Για να έρθει αυτό όμως, πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος ώστε να κάνω την επίδοση που μπορώ».
Φέτος έκανες 65.11 και έσπασες ξανά το δικό σου πανελλήνιο ρεκόρ. Τι σημαίνει αυτή η βολή για σένα;
«Καλή ερώτηση, μου την έχουν κάνει και στην Αμερική αυτή την ερώτηση και η αλήθεια είναι ότι προφανώς και είμαι χαρούμενος για τη βολή αυτή, αλλά μου είναι δύσκολο να πω ότι σημαίνει κάτι για μένα. Είμαι περήφανος που το πέτυχα, αλλά δεν πιστεύω ότι είναι κάτι τόσο σπουδαίο, μπορώ να ρίξω πολύ πιο μακριά τον δίσκο.
Όμως ένιωσα πολύ όμορφα που γράφτηκε ξανά το όνομά μου σε ρεκόρ, γιατί ακούστηκαν πολλά το 2023, όταν είχα πετύχει πανελλήνιο ρεκόρ πρώτη φορά. Επιβεβαίωσα σε όλους και στον εαυτό μου ότι μπορώ να το ξανακάνω δηλαδή. Το 2023 πολλοί το αμφισβητούσαν το ρεκόρ αυτό και έλεγαν ότι έχει στηθεί εκεί στην Αμερική».
Περίμενες ότι σε τόσο μικρή ηλικία θα φτάσεις πάνω από τα 65 μέτρα;
«Αν μου το ρώταγες αυτό πριν φύγω στην Αμερική, όχι δεν θα το πίστευα σε καμία περίπτωση. Χρονιά με τη χρονιά όμως ανέβαιναν οι επιδόσεις και άλλαζαν οι στόχοι. Πίστευα όλο και περισσότερο στον εαυτό μου, αλλά και πάλι δεν περίμενα ποτέ ότι στα 22 μου χρόνια θα φτάσω τέτοιες επιδόσεις. Είναι κάτι που με εξέπληξε ευχάριστα και μου δίνει ακόμα περισσότερο κίνητρο να δουλέψω ακόμα πιο σκληρά στο μέλλον».
Ακόμα και στη χειρότερη μου μέρα μπόρεσα να κάνω κάτι καλό για την Ελλάδα
Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πριν λίγες εβδομάδες κατέκτησες ξανά την κορυφή όπως και πέρσι. Πώς είναι να το κάνεις «παράδοση» πλέον;
«Το να βγαίνω πρώτος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν το έχω και τόσο ψηλά να σου πω την αλήθεια, είναι απλά ένας τίτλος. Ωστόσο ποτέ δεν έχω πάει σε αγώνα και να λέω ότι θα βγω σίγουρο πρώτος. Όλα μπορούν να συμβούν και όλοι οι αθλητές είναι πολλοί δυνατοί. Κρατάω τις εμπειρίες, αλλά στοχεύω πολύ ψηλότερα».
Στο Ευρωπαϊκό ομάδων τι δεν πήγε τόσο καλά όσο θα ήθελες;
«Τότε ήταν μια πολύ περίεργη περίοδος για μένα, γιατί μόλις είχα γυρίσει από την Αμερική. Από τελικό του NCAA, επέστρεψα στο Κάνσας να ετοιμάσω τα πράγματά μου και μετά ήρθα Ελλάδα. Είχα κάνει δηλαδή 2 πολύ μεγάλα ταξίδια, σκέψου δηλαδή δύο μέρες ταξίδευα. Όταν γύρισα Ελλάδα, μετά από 5 μέρες έφυγα ξανά για τη Μαδρίτη και το Ευρωπαϊκό ομάδων. Πήγα όμως για να βοηθήσω την Ελλάδα στη διοργάνωση.
Η 9η θέση και τα μέτρα που έριξα δεν με αντιπροσωπεύουν, αλλά για εκείνη την περίοδο και για αυτό που θέλαμε να κάνουμε σαν ομάδα και να μείνουμε στην πρώτη κατηγορία, είμαι ικανοποιημένος. Κρατάω αυτό, το ότι ακόμα και στη χειρότερη μου μέρα μπόρεσα να κάνω κάτι καλό για την Ελλάδα.
Είναι πολύ μεγάλη τιμή να αγωνίζομαι για τη χώρα μου, πόσο μάλλον σε διοργάνωση Ανδρών/Γυναικών και όχι απλά Κ20 και Κ23. Όχι ότι υποτιμώ αυτές τις κατηγορίες, απλά όταν φτάνεις να αγωνίζεσαι σε μεγαλύτερο επίπεδο είναι ακόμα πιο σημαντικό. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα στην τηλεόραση την Κατερίνα Στεφανίδη, τη Νικόλ Κυριακοπούλου, τον Κώστα Φιλιππίδη, τον Κώστα Δουβαλίδη και γενικά όλους αυτούς τους μεγάλους αθλητές και έλεγα ότι θέλω και εγώ να φτάσω σε τέτοιες διοργανώσεις».
Μετά αγωνίστηκες και στο Ευρωπαϊκό Κ23 αλλά και το Βαλκανικό. Τι κρατάς από αυτές τις διοργανώσεις;
«Τη φετινή χρονιά είχα στοχεύσει το Ευρωπαϊκό Κ23, το οποίο δεν μου βγήκε δυστυχώς. Η επίδοση ήταν πολύ κακή και δεν με εκπροσωπεί καθόλου. Η 5η θέση για κάποιον που δεν παρακολουθεί τη διοργάνωση, μπορεί να του φαίνεται καλή, αλλά εμένα δεν με ικανοποιεί. Ήθελα να ρίξω τα μέτρα που ξέρω ότι μπορώ να ρίξω και να κατακτήσω ένα μετάλλιο, αλλά εντάξει προχωράμε.
Το Βαλκανικό πήγε καλύτερα. Βγήκα 2ος και είμαι πολύ χαρούμενος γιατί είναι το πρώτο μου μετάλλιο με την Εθνική σε διεθνή διοργάνωση σε επίπεδο ανδρών, έστω και στο Βαλκανικό. Επίσης ένιωσα πολύ ωραία που αγωνιζόμουν στην Ελλάδα και στον Βόλο, ήταν ένα έξτρα κίνητρο».
Πώς διαχειρίζεσαι γενικά την πίεση και τον ανταγωνισμό του πρωταθλητισμού;
«Στην Αμερική δούλευα και με αθλητικό ψυχολόγο, ο οποίος με βοηθούσε να διαχειρίζομαι τους αγώνες και να είμαι περισσότερο συγκεντρωμένος. Έγραφα ένα κείμενο και το διάβαζα από μέσα μου, ακούγοντας παράλληλα μουσική πολλές φορές, με σκοπό να καταπολεμήσω το άγχος και να συνηθίσω τις συνθήκες του αγώνα. Πέρα από αυτό όμως, όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις σαν αθλητής, αποκτάς μεγαλύτερη πίστη στον εαυτό σου».
Το 2023 όταν και πέτυχες για πρώτη φορά το Πανελλήνιο ρεκόρ, στόχευες σε κάτι τέτοιο; Καθώς ήταν ένα ρεκόρ που κρατούσε από το 2002, πριν γεννηθείς δηλαδή.
«Η αλήθεια είναι ότι δεν στόχευα κάτι τέτοιο. Εκείνη την περίοδο ήθελα να ρίχνω απλά κοντά στα 60 μέτρα και απλά σε εκείνον τον αγώνα είχε πολύ καλές συνθήκες. Είχε εκείνο το αεράκι που βοηθά τον δίσκο να πετάξει πιο ψηλά, εκείνη τη μέρα ήμουν και εγώ στην καλύτερη κατάσταση της ζωής μου και έκανα αυτή την επίδοση».
Τι σου έχουν πει παλαιότεροι δισκοβόλοι για τα ρεκόρ και τις επιδόσεις σου;
«Ο Σάββας Πανάβογλου ήταν ο προηγούμενος κάτοχος του πανελληνίου ρεκόρ, ο οποίος είναι και ο χειροπράκτης μου και πολύ καλός φίλος του πατέρα μου και του προπονητή μου. Έχουμε γενικά πολύ καλή σχέση και ότι και αν χρειαστώ θα με στηρίξει. Δεν είναι ότι μου έχουν πει κάτι συγκεκριμένο, αλλά μου λένε συγχαρητήρια και έρχονται να με δουν στους αγώνες. Ο Σάββας ήταν στο πανελλήνιο πρωτάθλημα για παράδειγμα φέτος και αυτό μου δίνει μεγάλο κίνητρο».
Πόσο μακριά είναι τα 70 μέτρα πιστεύεις;
«Τα 70 μέτρα είναι ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο από τα 65. Από ένα σημείο και μετά, τα μέτρα για να ανέβουν θέλουν πάρα πολύ προσπάθεια και εμπειρία. Θέλω να είμαι υγιής, να συνεχίσω αυτό που κάνω και θα ανεβάσω ακόμα περισσότερο τις επιδόσεις μου».
Δεν υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από τον πατέρα μου να μου μάθει το αγώνισμα
Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με τον αθλητισμό και πώς επέλεξες τον στίβο;
«Και οι δύο γονείς μου είναι καθηγητές φυσικής αγωγής, οπότε ήθελα δεν ήθελα θα ασχολιόμουν με τον αθλητισμό. Ήθελαν να μου το μεταδώσουν ως τρόπο ζωής δηλαδή. Ο πατέρας μου ήταν παλιά δισκοβόλος, ήθελε να μου δείξει λίγο το άθλημα και έτσι σιγά σιγά μπήκα στον κόσμο αυτόν.
Δεν υπήρχε θεωρώ καλύτερος άνθρωπος από τον πατέρα μου να μου μάθει το αγώνισμα. Τα άλλα αγωνίσματα ρίψεων δεν με τρέλαιναν τόσο η αλήθεια είναι. Έχω ρίξει και σφαίρα, αλλά το έκανα μόνο στο Πανεπιστήμιο στην Αμερική».
Θυμάσαι τον πρώτο σου αγώνα;
«Ήταν στην Κατερίνη Κ16 και είχα πρώτη φορά τότε δικαίωμα συμμετοχής. Είχα ρίξει με το μονόκιλο επειδή αλλάζει το βάρος του δίσκου ανάλογα την ηλικία. Κ16 ρίχνεις με 1 κιλό, Κ18 με 1.5, Κ20 με 1.850 και τώρα στους άνδρες είναι με 2 κιλά. Τότε είχα ρίξει 30 μέτρα και το θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά. Ήταν ο πατέρας μου και η μητέρα μου εκεί και ήταν πολύ χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι για τον πρώτο μου αγώνα.
Πάντως όταν ήμουν μικρός ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα σε αυτό το επίπεδο που είμαι τώρα. Έχω ένα θέμα γενικά και υποτιμάω πολύ τον εαυτό μου και τις δυνατότητές μου. Μπορώ να κάνω πολλά παραπάνω πράγματα, αλλά κρατάω πολύ πιο μικρό καλάθι».
Στην Αμερική σε βοηθούν να εξελιχθείς, ζούσα σε έναν φανταστικό κόσμο εκεί
Έζησες και σπούδασες 4 χρόνια στο Κάνσας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής. Τι σε έκανε να πάρεις αυτή την απόφαση;
«Αρχικά στην Ελλάδα είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνδυάσεις πρωταθλητισμό και σπουδές. Κάπου πρέπει να δώσεις περισσότερο βάση. Οι ΗΠΑ είναι η μόνη χώρα, όπου υπάρχει το κολεγιακό πρωτάθλημα και υποστηρίζει τους αθλητές οι οποίοι σπουδάζουν παράλληλα. Τους βοηθά να ανέβουν επίπεδο και να εξελιχθούν. Είχα δει επίσης και άλλους αθλητές από το Κιλκίς και άλλους ρίπτες, οι οποίοι είχαν φύγει στην Αμερική.
Οι πρώτοι ήταν ο Ζάλτος και ο Γιώργος Κορακίδης, αδερφός του Γιάννη Κορακίδη, που βγήκε τώρα 3ος στο Ευρωπαϊκό Κ23 στη σφυροβολία. Έτσι είπα να το δοκιμάσω και εγώ. Πήρα την απόφαση να δουλέψω με την εταιρία του Άρη Ζαφειράτου και να πάρω την υποτροφία στην Αμερική.
Σπούδαζα δηλαδή δωρεάν και γενικά ζούσα σε έναν φανταστικό κόσμο. Ακόμα δεν έχω δει τις δυσκολίες βιοπορισμού ενός αθλητή στην Ελλάδα. Εκεί το σύστημά τους είναι πολύ καλύτερο από ότι στην Ελλάδα και μπορεί να στηρίξει έναν μαθητή – αθλητή».
Πόσο διαφορετικός είναι ο αθλητισμός στις ΗΠΑ από ότι στην Ελλάδα;
«Οι εγκαταστάσεις είναι 10 φορές καλύτερες, ακόμα και το πιο μικρό σχολείο ή την πιο μικρή ομάδα στίβου να βρεις θα έχει πολύ μεγαλύτερες από την Ελλάδα. Εκεί επενδύουν πολύ στους αθλητές και στον αθλητισμό γενικότερα. Αυτό οδηγεί σε πάρα πολλά παιδιά να φύγουν για την Αμερική, δεν είμαι μόνο εγώ».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στο να κάνεις αυτό το βήμα;
«Εγώ πήγα εκεί λίγο πριν κλείσω τα 18 μου και είχα πάθει τρελό σοκ, γιατί πρώτη φορά έφευγα από την οικογένειά μου και ιδικά για τόσο μακριά. Ήταν δύσκολη η προσαρμογή τις πρώτες χρονιές. Για άλλους είναι πιο εύκολο, για άλλους πιο δύσκολο. Γενικά η κουλτούρα και ο τρόπος ζωής είναι πολύ διαφορετικός και για αυτούς τους λόγους κιόλας δεν αποφάσισα να μείνω εκεί μετά την αποφοίτησή μου. Είχα στόχο να πάρω το πτυχίο και να γυρίσω πίσω».
Η οικογένειά μου είναι ο λόγος που θέλω περισσότερο να πετύχω. Θέλω να τους κάνω περήφανους και όλα αυτά που έχουν κάνει για μένα, προσπαθώ να τους τα δώσω πίσω σε χαρά
Θεωρείς ότι αν δεν είχες πάει στις ΗΠΑ, θα είχες φτάσει τόσο ψηλά;
«Πιστεύω θα έφτανα, απλά ίσως να χρειαζόμουν πολύ παραπάνω χρόνο. Εκεί στην Αμερική έμαθα πάρα πολλά πράγματα και στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά και γενικά το πώς δουλεύουν οι αθλητές στο πιο ψηλό επίπεδο. Αυτό με ωρίμασε και τώρα ξέρω ακριβώς πώς πρέπει να δουλέψω για να φτάσω ακόμα ψηλότερα».
Έχεις για προπονητή τον πατέρα σου. Πώς είναι αυτή η σχέση μέσα και έξω από το γήπεδο;
«Στην αρχή ήταν λίγο περίεργο. Όταν είσαι πιο μικρός, είσαι λίγο ανώριμος με τουπέ και είναι πιο εύκολο να υπάρξουν συγκρούσεις και διαφωνίες. Όσο όμως μεγάλωνα και ωρίμαζα, έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία και χάρη σε εκείνον έφτασα εδώ που έφτασα. Εκείνος με στηρίζει από την πρώτη μέρα μέχρι και σήμερα. Η οικογένειά μου είναι ο λόγος που θέλω περισσότερο να πετύχω. Θέλω να τους κάνω περήφανους και όλα αυτά που έχουν κάνει για μένα, προσπαθώ να τους τα δώσω πίσω σε χαρά».
Τι θαυμάζεις περισσότερο στον τρόπο δουλειάς του πατέρα σου;
«Το πόσο όρεξη έχει ακόμα να μαθαίνει συνεχώς πράγματα για να με κάνει καλύτερο. Ο πατέρας μου είναι 51 χρονών. Πολλοί προπονητές σε αυτή την ηλικία πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα, ενώ εκείνος πάντα ψάχνει να γίνει καλύτερος. Στην Αμερική δεν υπήρχε καμία περίπτωση να μου πει ότι κάτι δεν του αρέσει σε ότι έκανα με τους προπονητές μου εκεί και να το αλλάξω. Πάντα έβλεπε, μάθαινε και προσαρμοζόμασταν. Το ότι πήγα στην Αμερική έκανε και εκείνον πιστεύω καλύτερο προπονητή».
Είναι το μεγαλύτερο όνειρο να αγωνιστώ σε Ολυμπιακούς Αγώνες
Το 2024 πόσο κοντά ήταν οι Ολυμπιακοί αγώνες;
«Εκείνη τη χρονιά το είχα στόχο να βρίσκομαι στους Ολυμπιακούς αγώνες. Στο ranking ήμουν περίπου για 15 θέσεις εκτός πρόκρισης, οπότε για να είμαι τόσο κοντά σε ηλικία 20 ετών, πιστεύω ότι είναι αρκετά εφικτό να γίνει στο μέλλον. Είναι το μεγαλύτερο όνειρο να αγωνιστώ εκεί».
Είχες ποτέ κάποιον αθλητή που θαύμαζες πολύ;
«Όταν ξεκίνησα, έβλεπα πολύ έναν Γερμανό, ο οποίος έχει αποσυρθεί τώρα. Λεγόταν Robert Harting και ήταν από τους πρώτους δισκοβόλους που θαύμαζα πολύ. Από τους τωρινούς είναι ο Αυστραλός Matt Denny και φυσικά ο Λιθουανός Mykolas Alekna, ο οποίος είναι και ο κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ».
Τι άλλες ασχολίες έχεις πέρα από τη δισκοβολία;
«Στην Αμερική ψάρευα πάρα πολύ σαν χόμπι και τώρα πρέπει να βρω άλλα μέρη να ψαρεύω που γύρισα Ελλάδα. Μου αρέσει να παίζω videogames και παλιότερα έπαιζα και τένις, αλλά δεν το κάνω πλέον γιατί φοβάμαι τυχόν τραυματισμούς».
Ποιο είναι το μεγαλύτερο θετικό και ποιο το μεγαλύτερο αρνητικό σου;
«Στα θετικά θα πω την πειθαρχία μου. Όταν θα θέσω έναν στόχο είμαι πολύ προσηλωμένος σε αυτόν. Από την άλλη, στα αρνητικά είναι αυτό που σου είπα και πριν ότι υποτιμώ τον εαυτό μου μερικές φορές. Ενώ είμαι για πολύ μεγάλα πράγματα, κάνω αρνητικές σκέψεις και θέλω να το βελτιώσω αυτό το κομμάτι».