Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης μιλάει αποκλειστικά στο Mpaladofatses.gr και τον Βαγγέλη Τερζή, για το ενδεχόμενο επιστροφής του στην Ελλάδα, το Eurocup και τις εμφανίσεις του με την Λιετκαμπέλις, την τοξικότητα στη χώρα μας και το πώς αντιμετωπίζει ο ίδιος τις δυσκολίες.
Ο Γιώργος Καλαϊτζάκης συναντά τον Βαγγέλη Τερζή και μαζί συζητάνε για την σεζόν που πέρασε με τη φανέλα της Λιετκαμπέλις και την παρουσία του στο Eurocup, το ενδεχόμενο να αγωνιστεί ξανά στα παρκέ της Stoiximan GBL, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο η οικογένειά του τον στήριξε από την αρχή.
Πώς είσαι και σε τι φάση;
«Είχα έναν τραυματισμό στη μύτη πριν από ενάμιση μήνα στην Λιθουανία, το οποίο με δυσκόλευε αναπνευστικά και έπρεπε να κάνω ένα χειρουργείο για να αντιμετωπιστεί, γι’ αυτό και αποφασίσαμε με την ομάδα να το κάνω εδώ στην Ελλάδα, γι’ αυτό και λύσαμε τη συνεργασία μας σε καλή ατμόσφαιρα. Μπαίνω να κάνω το χειρουργείο αυτήν την εβδομάδα».
Το πλάνο μετά από αυτό ποιό είναι;
«Το πλάνο είναι ξεκούραση, αποθεραπεία και προπόνηση μέρα με τη μέρα, με σκοπό να γίνουμε καλύτεροι. Δεν κοιτάω ακόμα την νέα χρονιά, γιατί είναι νωρίς θεωρώ. Πιστεύω πρέπει να συγκεντρώνομαι καθημερινά, στο πως μπορώ να γίνω καλύτερος και να βελτιωθώ. Οπότε, όταν έρθει η στιγμή να πάρω τις αποφάσεις μου, θα το κάνω».
Σκέφτεσαι την επιστροφή στην Ελλάδα ή έχεις ως στόχο το εξωτερικό;
«Δεν κλείνω πόρτες και δεν αποκλείω τίποτα, αλλά πρώτη μου επιλογή είναι το εξωτερικό πάντα. Παρόλα αυτά, θα κάτσω να συζητήσω και θα εξετάσω τις επιλογές μου».
Στην Λιθουανία προσαρμόστηκες και έπαιξες ωραίο μπάσκετ.
«Το διάλεξα γιατί ήταν το Eurocup. Δεύτερη καλύτερη διοργάνωση στην Ευρώπη, ήθελα να το δοκιμάσω και αυτό. Πιστεύω ήταν μια καλή σεζόν στη διοργάνωση, μπορούσαμε να είμαστε καλύτεροι, χάσαμε δικά μας παιχνίδια, άρα ίσως να κάναμε κάτι καλύτερο. Από εκεί και πέρα το λιθουανικό πρωτάθλημα είναι δύσκολο για να παίξεις. Πίστεψε με μπορεί να μην υπάρχει τόσο ταλέντο, αλλά είναι πολύ psychical το παιχνίδι και παίζουν όλοι πολύ σκληρά. Πήρα τα μαθήματα μου και ξέρω που πρέπει να βελτιωθώ έτσι ώστε να γίνω καλύτερος».
Ο στόχος είναι να παίξεις στο Eurocup και να είσαι όσο καλύτερος μπορείς; Στην Ελλάδα το έχουμε λίγο υποτιμημένο.
«Αν δεν είσαι μέσα στο άθλημα δεν μπορείς να δεις και να καταλάβεις, έτσι ώστε να κρίνεις. Το τι λένε οι δημοσιογράφοι και τι ακούγεται δεν με πολυενδιαφέρει, με όλον τον σεβασμό. Δεν ξέρω πόσοι Έλληνες έχουν αγωνιστεί στο εξωτερικό και στη συγκεκριμένη διοργάνωση, αλλά είναι δύσκολη διοργάνωση όπως καταλαβαίνουμε. Πρέπει να είσαι και τυχερός, για να βρεθείς σε μια ομάδα που θα σε πιστέψει και θα σε στηρίξει. Είναι ένα πολύ αξιόλογο πρωτάθλημα, οι παίκτες και οι προπονητές το βλέπουν ως κάτι πολύ καλό».
Θα ήθελες να είσαι σε ομάδα που πάει να πάρει το Eurocup ή σε ομαδα της Euroleague που θέλει να μπει στα playoffs;
«Αυτή είναι καλή ερώτηση. Να σου πω την αλήθεια εγώ θέλω να νιώθω σημαντικός σε μια ομάδα. Τώρα το που θα βρίσκομαι δεν ξέρω, αλλά θα ήθελα να είμαι σε μια ομάδα που θα έχω σημαντικό ρόλο και θα μπορώ να συνεισφέρω. Εμένα ο στόχος μου είναι να βελτιώνομαι καθημερινά και να μπορώ να είμαι υγιής».
Πάμε λίγο πίσω στον Παναθηναϊκό. Πώς είναι να αγωνίζεσαι στην ίδια ομάδα με το πρότυπό σου, τον Δημήτρη Διαμαντίδη;
«Είχα και μια συζήτηση γι’ αυτό εχθές με κάτι φίλους. Ήταν κάτι το απίστευτο και δεν το πιστεύω μέχρι και σήμερα πως έπαιξα στον Παναθηναϊκό μαζί με τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Ήταν όνειρο, που βρέθηκα με αυτόν τον παίκτη, που θαύμαζα μικρός και έπαιξα μαζί του. Ήταν κάτι ξεχωριστό για εμένα, προσπάθησα να πάρω πράγματα για εμένα και παρατηρούσα πως συμπεριφέρεται εντός και εκτός παρκέ».
Και εσύ και ο Παναγιώτης είστε ταπεινά παιδιά, κάτι που δεν συναντάμε συχνά, ειδικά όταν νέα παιδιά καλούνται να παίξουν σε τέτοιες ομάδες. Εσύ τι πιστεύεις;
«Πιστεύω πως αυτό που βοηθάει είναι ο κύκλος σου και η οικογένεια σου. Εμείς έχουμε δύο γονείς που ήταν και μέσα στον αθλητισμό, ξέρανε πότε πρέπει να μας προσγειώσουν και να μας βοηθήσουν. Κακά τα ψέμματα ένα παιδί όταν παίρνει μεταγραφή στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό, είναι εύκολο να πάρουν τα μυαλά τους αέρα, αλλά αν έχεις ανθρώπους δίπλα σου που μπορούν να σε επαναφέρουν, βρίσκεις τον δρόμο σου».
Με τον Παναγιώτη είστε κολλητοί και έχετε μια όμορφη σχέση, σωστά;
«Είμαστε δίδυμοι και όλα τα χρόνια ήμασταν συνέχεια μαζί. Μιλάμε κάθε μέρα, ειδικά τώρα που λείπω, για όλα τα θέματα, πέρα από το μπάσκετ. Και εκείνος θα μου πει πράγματα που δεν του αρέσουν και εγώ το ίδιο, χωρίς να υπάρχει πλέον αυτό το ανταγωνιστικό κομμάτι, που μπορεί να υπήρχε όταν ήμασταν μικρότεροι».
Θα είσαι ΟΑΚΑ να τον στηρίξεις; Πως βλέπεις το παιχνίδι;
«Δεν θα είμαι στο ΟΑΚΑ σήμερα, αλλά οι δύο ομάδες το θέλουν παρά πολύ. Ο Παναθηναϊκός είναι πρωταθλητής Ευρώπης και θέλει να υπερασπιστεί τον τίτλο του, από την άλλη η Εφές έφτασε σε πέμπτο παιχνίδι και θέλει να κάνει την έκπληξη. Δεν θα είναι εύκολο για κανέναν, αλλά ο Παναθηναϊκός είναι το φαβορί και λόγω του κόσμου του και του πλεονεκτήματος έδρας. Η Εφές έχει παίξει σε όλη την σειρά πολύ συγκεντρωμένα και καλά. Πιστεύω θα είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι και πραγματικά ας κερδίσει ο καλύτερος».
Πιστεύεις θα μπορούσες να είσαι σε αυτήν την ομάδα του Παναθηναϊκού και να βοηθήσεις την ομάδα στο Game 5;
«Ξεκάθαρα όχι. Φυσικά, πιστεύω στον εαυτό μου, αλλά παίζουν παικταράδες. Τον ρόλο μου τον έχει ο Παναγιώτης, αυτόν του αμυντικού εξολοθρευτή, οπότε νομίζω δε θα είχα θέση. Σε κάποια άλλη χρονική περίοδο, ίσως να σου έδινα διαφορετική απάντηση».
Σου λείπει το ΝΒΑ;
«Ήταν κάτι τρομερό, ήταν το όνειρο μου. Είμαι πολύ ευλογημένος που μπόρεσα να βρεθώ εκεί, έστω και για έναν χρόνο. Ένιωθα ευτυχισμένος και απολάμβανα την κάθε στιγμή, την κάθε μέρα ξεχωριστά. Ήταν μια πανέμορφη εμπειρία για εμένα. Με στεναχώρησε το γεγονός πως δεν κατάφερα να συνεχίσω την καριέρα μου εκεί, αλλά νιώθω χαρούμενος που το έζησα».
Θεωρείς πώς σε βοήθησε στον τρόπο παιχνιδιού σου και σου έμαθε πολλά;
«Πιστεύω πως ο τρόπος παιχνιδιού μου ταιριάζει και δένει εκεί. Δεν δυσκολεύτηκα τόσο στον τρόπο παιχνιδιού. Πήγα και μεγάλος, 22 χρονών, άρα ήμουν έμπειρος σε αυτό. Το ταλέντο που υπάρχει δεν περιγράφεται με λόγια, είναι τρομερό. Νιώθω χαρούμενος που κατάφερα να εκπληρώσω το μεγάλο μου όνειρο και να αγωνιστώ εκεί, πλέον είναι πίσω μου».
Στο κομμάτι της Εθνικής ομάδας, είναι στόχος σου να δουλέψεις αρκετά έτσι ώστε να βρεθείς σε αυτήν;
«Το όνειρο κάθε παίκτη είναι να βρεθεί στην Εθνική. Όπως σου είπα θέλω να βελτιώνομαι και να προσπαθώ να βοηθάω την ομάδα που αγωνίζομαι. Από εκεί και πέρα τις κλήσεις δεν τις κάνω εγώ, δεν είμαι εκείνος που θα κρίνει ποιοι πρέπει να βρίσκονται εκεί. Εννοείται πως είναι όνειρο η Εθνική ομάδα, αλλά δεν είμαι εγώ υπεύθυνος για το αν θα κληθώ. Αν θεωρούν πως είμαι ικανός να βοηθήσω καλώς, αν όχι εγώ συνεχίζω να κάνω την δουλειά μου».
Πώς αντιμετωπίζεις μια δύσκολη περίοδο στην ζωή σου;
«Επειδή συμβαίνει όντως αυτό και σε μένα και σε αρκετούς παίκτες. Είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε ρομπότ. Εγώ αυτό που κάνω είναι να αδειάζω το μυαλό μου και να έχω ενδιαφέροντα που με κάνουν να είμαι χαρούμενος και να ξεφεύγω. Από εκεί και πέρα προπόνηση, δεν έχει κάτι άλλο. Αυτό είναι που ξέρω να κάνω».
Γεννήθηκες με μια μπάλα μπάσκετ δηλαδή;
«Δεν είναι πως γεννήθηκα με μια μπάλα μπάσκετ στα χέρια. Ο πατέρας μου ήταν GM στην ομάδα στο Ηράκλειο και ήξερε κάποια πράγματα. Εμείς με τον Παναγιώτη ξεκινήσαμε με ποδόσφαιρο, κάτι που δεν πήγε και πολύ καλά. Μετά ήμασταν κολυμβητές και πολύ καλοί. Μπάσκετ ξεκινήσαμε στα 13 μας, αρκετά αργά».
Η οικογένεια ήταν εκεί πάντα, όπως έχω καταλάβει.
«Ναι, αυτό ήταν το σημαντικό. Καλό το μπάσκετ και τα συμβόλαια, αλλά αν δεν έχεις ένα σπίτι να γυρνάς και μια οικογένεια να είναι δίπλα σου, δεν είναι εύκολο. Προφανώς υπήρξαν δυσκολίες, όπως σε κάθε οικογένεια, αλλά παραμένουμε ενωμένοι. Το μπάσκετ έχει μια ημερομηνία λήξης, αλλά η οικογένεια είναι πάνω από όλα».
Σε πέντε χρόνια πώς θα ήθελες να είναι τα πράγματα;
«Αυτή είναι μια ερώτηση που ακούω συχνά, αλλά θα ήθελα να έχω την υγεία μου και να είμαι καλά. Είμαι της άποψης, πως εμείς ορίζουμε την μοίρα μας, αλλά δεν ξέρεις και το αύριο τι σου ξημερώνει».
Πώς αντιμετωπίζεις την τοξικότητα που υπάρχει στον ελληνικό αθλητισμό; Και από όταν ήσουν στον Παναθηναϊκό.
«Υπήρχαν πολλές περιπτώσεις τέτοιες. Όταν ήμουν μικρός, μόνο τα κλάμματα δεν έβαζα. Όταν μεγαλώνεις παύουν να σε επηρεάζουν αυτά, εγώ μπορεί και να γελάσω δηλαδή. Στην Ελλάδα υπάρχει πολύ τοξικότητα και αρνητικός κόσμος, τα ζεις και εσύ τα βλέπεις. Πρέπει να είσαι ευχαριστημένος με τον εαυτό σου και να κοιτάς να βελτιώνεσαι. Από εκεί και πέρα δεν δίνεις σημασία».