Ο Μάριος Γαντζούδης σχολιάζει την αλλαγή θέσεων Λόσον/Τσουνόντα στην Red Bull και εξηγεί γιατί αυτό θα γινόταν κάποια στιγμή !
Μόλις δύο αγώνες πέρασαν στην φετινή χρονιά, για να έχουμε κιόλας την πρώτη αλλαγή θέσεων. Όπως έχει πλέον γίνει επίσημο, ο Λίαμ Λόσον «τελείωσε» και στην θέση του για το Ιαπωνικό Γκραν Πρι θα βρεθεί ο Γιούκι Τσουνόντα, με τον Νεοζηλανδό να επιστρέφει στην VCARB δίπλα στον Ισάκ Χάτζαρ. Όμως γιατί τόσο νωρίς, τι συμβαίνει στην Red Bull επιτέλους με μια φαινομενικά καταραμένη 2η θέση δίπλα στον Μαξ Φερστάπεν; Ήταν αυτή η αλλαγή εγγυημένη πως θα γινόταν; Θεωρώ πως ναι και ας εξηγήσω:
Η αέναη αναζήτηση της Ιθάκης
Όπως πλέον όλοι γνωρίζουμε η άνοδος του Μαξ Φερστάπεν ήταν καταιγιστική. 2015 ντεμπούτο, 2016 προάγεται στην θέση του «κακού παιδιού» Ντάνιλ Κβίατ, κερδίζει τον πρώτο του αγώνα και γρήγορα αναγνωρίζεται ως ένας μελλοντικός πρωταγωνιστής και πρωταθλητής. Για τους επόμενους 58 αγώνες θα έχει ως teammate τον επίσης αρκετά ταλαντούχο (αλλά όπως διαπιστώσαμε κάπως πιο περιορισμένο) Ντάνιελ Ρικιάρντο, μέχρι που στο τέλος του 2018, ο Αυστραλός αποφάσισε να φύγει για την Renault.
Έκτοτε η θέση δίπλα στον -κάθε χρονιά και καλύτερο- Ολλανδό, δεν έχει υπάρξει ποτέ σταθερή, μόνο με μια εξαίρεση. Μόλις 12 αγώνες για τον Πιέρ Γκασλί και 26 για τον Άλεξ Άλμπον δίπλα στον Φερστάπεν τα έτη 2019-20, με κανέναν να μην ικανοποιεί. Έπειτα η φαινομενική σταθερά που ονομαζόταν Σέρχιο Πέρεζ κλήθηκε να υπηρετήσει τον ρόλο, με την Red Bull να στρέφει πλέον το βλέμμα της εκτός της ακαδημίας. Το 2021 και το 2022 πήγαν καλά, με τον Μεξικανό να κάνει καλά την δουλειά του, όμως το 2023 άρχισαν οι ρωγμές, όταν και τα μονοθέσια της Red Bull άρχισαν να γίνονται πιο «ντίβες», με το κάκιστο 2024 να αποτελεί την ταφόπλακα του Πέρεζ. Τέλος οι δύο μόλις αγώνες του Λόσον και πλέον Τσουνόντα.
Γιατί τόσο χάος;
Η Red Bull τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε ένα μοναδικό στάδιο, στο οποίο βρέθηκε και η Benetton πριν δύο δεκαετίες με τον Μίκαελ Σουμάχερ. Ένα δύσκολο μονοθέσιο που μόνο ένας υπερταλαντούχος οδηγός που βγαίνει μία στις τόσες μπορεί να το «κουμαντάρει» και μια θέση δίπλα του που κανείς δεν ξεχωρίζει. Τότε ήταν οι Τζέι-Τζέι Λέτο, Γιός Φερστάπεν και Τζόνι Χέρμπερτ, τώρα οι προαναφερθέντες.
Όμως ειδικά το τελευταίο διάστημα υπάρχει ένας έξτρα παράγοντας που συνεισφέρει σε αυτή την «κατάρα». Το χάος της Red Bull από την αρχή της περασμένης χρονιάς, μέχρι και σήμερα. Όπως είχα γράψει στις αρχές του σκανδάλου Χόρνερ και της κόντρας του με Χέλμουτ Μάρκο και Γιός Φερστάπεν, το όλο «Game of Thrones» απειλούσε με καταστροφή την Red Bull. Θυμηθείτε ότι ακόμη τότε η ομάδα ήταν στον έβδομο ουρανό, με τον καλύτερο οδηγό ΚΑΙ το καλύτερο μονοθέσιο.
Έκτοτε όμως το δεύτερο έχει εκλείψει. Σε όλη την περσινή χρονιά, τα πολιτικά παιχνίδια, η αποχώρηση Νιούι και το θέμα του κακού Πέρεζ ταλάνιζαν την Αυστριακή ομάδα. Η πίστη στον Πέρεζ που του δόθηκε αδικαιολόγητα ως ψυχολογικό boost πριν το Καναδικό Γκραν Πρι ήταν ξεκάθαρα και μια κίνηση πολιτικής, την ώρα που ο Χέλμουτ Μάρκο τόνιζε διαρκώς ότι η Red Bull θα στραφεί ξανά στην ακαδημία της. Όμως δεν βγήκε και έτσι και ο Κρίστιαν Χόρνερ κατάλαβε ότι είχε έρθει ώρα για αλλαγή. Η αλλαγή όμως έγινε και αυτή φιάσκο….
Σαν να μαδούσαν μαργαρίτες όλοι τους έλεγαν: Να πάρω τον Σάινθ, να μην πάρω τον Σάινθ, να βάλω τον Ρικιάρντο, να μην βάλω τον Ρικιάρντο και πάει λέγοντας, με τον επικεφαλής της ομάδας να θέλει τον έμπειρο και χαμογελαστό Αυστραλό πίσω στην μεγάλη ομάδα, χωρίς όμως ο Danny Ric να το αιτιολογήσει ποτέ εντός των γραμμών της πίστας. Έτσι μετά και από το ατιμωτικό αντίο στον Ρικιάρντο, στο Γκραν Πρι Σιγκαπούρης και με την επιλογή Σάινθ να μην υπάρχει, έμεναν μόνον δύο υποψήφιοι…
Η λάθος επιλογή που εκθέτει τους υψηλά ιστάμενους
Οι δύο εναπομείναντες με ρεαλιστική πιθανότητα (ο Κολαπίντο έπαιξε για λίγο σαν περίπτωση) ήταν οι Λίαμ Λόσον και Γιούκι Τσουνόντα. Στους αγώνες που ήταν μαζί teammates ο Ιάπωνας ήταν ελαφρώς ταχύτερος συνήθως, όμως ο Νεοζηλανδός στάθηκε αξιοθαύμαστα δεδομένου ότι την στιγμή που γράφω το κείμενο, ο μεν Γιούκι έχει 89 GP εμπειρίας και ο δε Λίαμ μόλις 13. Αυτό σε συνδυασμό με τον παράγοντα «Η Honda μας χαιρετάει του χρόνου» και δεδομένου ότι ο Τσουνόντα είναι πρωτίστως οδηγός της Ιαπωνικής μάρκας και όχι της Red Bull (φημολογείται ότι πληρώνει 10 εκατομμύρια τον χρόνο στην Red Bull η Honda) έκανε την Αυστριακή ομάδα να κοιτάξει στον Λόσον, πιασμένη από μια κλωστή που λέγεται «μενταλιτέ» για να μην εκτεθεί.
Σίγουρα το εντός πίστας «ξυλίκι» που έπαιξε με τον Αλόνσο παραδείγματος χάριν ήταν ωραίο θέαμα και έδειξε ότι όντως δεν «μασάει» παρά την απειρία του ο Λόσον, όμως στην Red Bull δεν πρόσεξαν ή δεν ήθελαν να προσέξουν, αυτά που εντέλει εξέθεσαν την ίδια και τον οδηγό της. Α) Το ολοένα και πιο δύστροπο μονοθέσιο, που μέχρι και ο Φερστάπεν το χαρακτηρίζει έτσι, Β) την απειρία που προείπαμε του Λόσον και Γ) Ότι στις δύο πρώτες πίστες του φετινού πρωταθλήματος, που θα έθεταν τον τόνο για την χρονιά, ο Λίαμ είχε τρέξει ΜΙΑ (ολογράφως) φορά, στην Σαγκάη το 2018 στην Formula 3(!!!) και ΚΑΜΙΑ (ολογράφως πάλι) στην Μελβούρνη… Έτσι όλα τα προαναφερθέντα και σε συνδυασμό με τα προβλήματα αξιοπιστίας που του στέρησαν περισσότερο χρόνο στην πίστα στις δοκιμές του Μπαχρέιν και στην Μελβούρνη, καταδίκασαν τον Λίαμ Λόσον σε αυτό που αργά η γρήγορα θα γινόταν. Τον υποβιβασμό!
Θα είναι πανάκεια η προαγωγή Τσουνόντα στην Red Bull; Σχεδόν σίγουρα όχι. Όλοι ευχόμαστε βέβαια τα καλύτερα, καθώς ο Ιάπωνας ήταν εμφανές πως άξιζε και με το παραπάνω αυτή την ευκαιρία. Όμως όσο η Red Bull κοιτάζει αποκλειστικά και μόνο την «καμπούρα» του άλλου και όχι την δική της, αυτό θα κάνει τα πράγματα χειρότερα, πιο ντροπιαστικά και στο τέλος ίσως οδηγήσει τον Μαξ Φερστάπεν (που φέρεται να ήταν αντίθετος στην αλλαγή οδηγών) στην αγκαλία ή της Mercedes ή της Aston Martin! Και επανερχόμενος στον παραλληλισμό Red Bull-Benetton και Φερστάπεν-Σουμάχερ, θυμηθείτε μόνο την κατάληξη της Ιταλικής ομάδας τα επόμενα χρόνια της αποχώρησης του Γερμανού στο τέλος του 1995…