Η Αναστασία Ντραγκομίροβα ανοίγει την καρδιά της στον Βαγγέλη Τερζή και το Mpaladofatses.gr, λίγες ώρες πριν το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στον Βόλο, ξετυλίγοντας την δίκη της ιστορία.
Από τα άτομα που χαμογελάει συνεχώς και δείχνει πόση ενέργεια έχει. Η Αναστασία Ντραγκομίροβα δεν φοβάται να εκφραστεί με οποιονδήποτε τρόπο, μέσω των τατουάζ της, του τρόπου με τον οποίο μιλάει, αλλά και του πως βάφεται πριν από τους αγώνες της.
Μαζί ταξιδεύουμε στο παρελθόν της και το πόσο απότομα μεγάλωσε, μέσα σε μια παιδική ηλικία που είχε πολλές δυσκολίες και μοναξιά, αλλά εκείνη κατάφερε να στηριχθεί στα πόδια της και να βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στις καρδιές του κόσμου. Αυτή είναι η ιστορία της Νάνσυς, όπως της αρέσει να την φωνάζουν.
Πώς νιώθεις που ο κόσμος έχει αγκαλιάσει τόσο πολύ τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεσαι;
«Μου κάνει πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός πως όντως έχω τραβήξει τον κόσμο με τον χαρακτήρα μου και όχι με τις επιδόσεις μου. Όχι πως αυτές δεν είναι σημαντικές, αλλά μου φαίνεται περίεργο που ο κόσμος είναι τόσο δύσκολο να εκφραστεί.
Πάντα ακολουθούσα πρόσωπα που έδειχναν πως δεν υπάρχει λόγος να κρύβεσαι για κάτι. Είμαι άτομο και εγώ που δεν του αρέσει να το περιορίζουν. Όσο έντονη είμαι στην χαρά μου, τόσο έντονη είμαι και στην λύπη μου και σε όλα. Μπορεί πιο μικρή να ήμουν απότομη και να είχα πληγώσει κόσμο, αλλά πλέον το φιλτράρω έτσι ώστε να μην πληγώνω τους άλλους».
Πώς ξεκίνησε όμως η δίκη σου ιστορία;
«Στίβο πήγα το καλοκαίρι της τρίτης δημοτικού. Ο γυμναστής στο σχολείο μου έλεγε να πάω στον Γιώργο (εννοεί τον προπονητή της Γιώργο Μποτσακριώβ), γιατί είχα αλτικότητα κτλ. Βέβαια, ο λόγος που πήγα εν τελεί ήταν διαφορετικός.
Οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι και ο πατέρας μου έφυγε για τη Βουλγαρία με το ενδεχόμενο να γυρίσει πίσω. Δεν γύρισε ποτέ. Υποσυνείδητα πάντα προστάτευα τον εαυτό μου. Όταν είδα πως πήγαν όλοι μου οι φίλοι, είπα πως δεν γίνεται να κάθομαι μόνη μου και πήγα μαζί τους. Στην πρώτη προπόνηση ήταν πολύ δύσκολα και την επόμενη μέρα δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Τότε είπα στον εαυτό μου πως δεν το έζησα αυτό για να μην συνεχίσω. Από μικρή πείσμα, χωρίς λόγο (σ.σ γελάει).
Μετά βοήθησε παρά πολύ ο Γιώργος, γιατί είναι ένας άνθρωπος που σου εκπέμπει και αυτός το πόσο το θέλει και σου δίνει μεγάλο κίνητρο. Μου έδειξε τον δρόμο, σε εμένα, την Ελίνα, όλα τα παιδιά. Είμαστε μια ομάδα, με διαφορετικά αγωνίσματα. Φαινόμαστε εμείς, αλλά ο πυρήνας είναι εκείνος».
Ταιριάζετε και ως χαρακτήρες όμως. Είστε δύο άνθρωποι που φαίνονται δεμένοι και όταν συμβαίνει αυτό μεταξύ προπονητή και αθλητή, κάτι γίνεται σωστά.
«Ισχύει αυτό. Ο Γιώργος είναι σαν μπαμπάς μου. Ήταν δίπλα μου σε στιγμές που η οικογένεια μου δεν ήταν. Είναι ο άνθρωπος που βλέπω κάθε μέρα. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει, η μαμά μου ήταν ερωτευμένη με την δουλειά της. Δεν την κατηγορώ. Όταν είσαι μόνη σου πρέπει να βρεις περισσότερα χρήματα, οπότε έλειπε από το σπίτι. Ουσιαστικά μεγάλωσα μόνη μου και το πρότυπο μου ήταν ο προπονητής μου».
Θα ήθελες να μοιραστείς κάποια πράγματα για την παιδική σου ηλικία;
«Η παιδική μου ηλικία ήταν σχολείο-φαγητό-προπόνηση. Υπήρχαν μέρες που έλεγα στον κόουτς να κάνουμε κάτι παραπάνω, γιατί δεν ήθελα να γυρίσω σε ένα άδειο σπίτι. Ξαναλέω πως δεν κατηγορώ την μητέρα μου, αλλά δεν ήταν κοντά μου ψυχολογικά, όπως οι φίλοι μου και οι άνθρωποι που έχω ανοιχτεί.
Οπότε μεγάλωσα μόνη μου και πάντα είχα ως διαφυγή την ζωγραφική. Ειδικά και όταν πας σε ένα κομμάτι πρωταθλητισμού και οι παρέες φεύγουν, μπαίνεις στη διαδικασία να τα κάνεις όλα μόνη σου. Το παιδικό μου μυαλό βέβαια τα έκανε όλα αυτά υποσυνείδητα και αυτόματα.
Συνειδητοποίησα την πραγματικότητα όταν χτύπησα και στο χειρουργείο κάθισα και ήταν σαν να βλέπω τη ζωή μου και το παρελθόν μου σε ταινία. Εκεί φρίκαρα. Με χτύπησε πολύ. Βέβαια εγώ είχα κατάθλιψη από τα 16 μου. Έβλεπα παιδιά με τους γονείς τους στο δρόμο και έλεγα εγώ γιατί να έχω ατυχήσει δύο φορές. Τόσο για τον πατέρα μου, όσο και για τη μητέρα μου που δεν ήταν κοντά μου όσο το ήθελα.
Έχω φτάσει σε ένα σημείο, όταν ήμουν 17, που δεν ήθελα να με ακουμπάνε. Δεν έδινα εύκολα αγκαλιές. Υπήρξε μια περίοδος που ήμουν απότομη και απόμακρη από όλα. Μετά είδα πως αυτό δεν μου έκανε καλό και πήρα την απόφαση πως δεν φταίμε εμείς γι΄αυτά που έχουμε περάσει και δεν μας περιορίζει στο τι θα γίνουμε σήμερα.
Πάντα κυνηγάω να γίνω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου, τόσο ψυχολογικά όσο και αγωνιστικά. Ξέρω πως αν είμαι καλά στην ψυχολογία μου τότε θα έχω μια ώθηση 20% στην προπόνηση.Οπότε καταλαβαίνεις πως είναι ένα παιδί να γυρίζει μόνο του σπίτι και να το ρωτάνε όλοι που είναι η μαμά σου και να ξέρεις πως δουλεύει. Από τη στιγμή που τότε δεν το ένιωθα, μπορώ να πω πως ήμουν καλά.
Δεν ήμουν ποτέ άτομο του κλαμπ, γυρνούσα σπίτι στις 22:30 χωρίς να μου το πει κανένας, δεν έβαλα τσιγάρο ποτέ στο στόμα μου. Γενικά προστάτευα πολύ τον εαυτό μου ως παιδί. Ζούσα στον δικό μου κόσμο, με τις ασπίδες μου και αυτό θέλω να κρατήσω».
Υπάρχει ένα κακό στην ελληνική κοινωνία. Όταν βλέπουμε κάτι διαφορετικό από εμάς, πόσο μάλλον όταν αυτό πετυχαίνει, βγάζουμε κακία. Πώς το αντιμετωπίζεις;
«Κοιτά δεν με πειράζει. Αν κάτι δεν σου αρέσει απλά κάνε scroll και πήγαινε παρακάτω. Αν μπαίνεις στη διαδικασία να γράψεις ένα αρνητικό σχόλιο για εμένα, τότε απλά εσένα εκθέτεις δημόσια. Έχω ακούσει για το επίθετο μου, το χρώμα μου, μέχρι και για το ύψος μου πως είμαι κοντή (σ.σ γελάει, έχει ύψος 1.84μ.).
Νομίζω πως δεν κάνω κάτι παράνομο. Αν κάνω κάτι τέτοιο τότε εννοείται να βγείτε να πείτε κάτι. Είναι το λιγότερο αστείο αυτό που γίνεται και αυτά που διαβάζω. Τουλάχιστον, οι άνθρωποι γίνονται δημιουργικοί και εγώ βρίσκω μια ωραία απάντηση χωρίς να τους προσβάλλω, αλλά δείχνοντας τους πως είναι λάθος.
Ο λόγος που απαντάω είναι για τα μικρά παιδιά για να δουν πως ο καθένας θα πει ό,τι θέλει, αλλά εσύ πρέπει να είσαι σωστός. Πρέπει να συνεχίζεις την ζωή σου, χωρίς να ενοχλείς κανέναν. Πάντα, ο μόνος όρος είναι αυτός».
Πριν σχεδόν έξι χρόνια παθαίνεις έναν σοβαρό τραυματισμό (ρήξη πρόσθιου χιαστού), ενώ είσαι ακόμα παιδί (17 ετών). Πώς το αντιμετωπίζεις και τι σκέφτεσαι;
«Μέχρι και την τελευταία στιγμή, που ήμουν στο κρεβάτι του χειρουργείου, έλεγα πως μου κάνουν πλάκα και θα πάμε σπίτι. Όταν βγήκα από το χειρουργείο κατάλαβα πως δεν είναι αστείο και ήταν δύσκολο να ξαναπερπατήσω. Πάλι, όμως, για άλλη μια φορά με έσωσε η παιδικότητα μου. Από την πρώτη στιγμή έλεγα στον Γιώργο πως δεν το έπαθα αυτό για να μην ξανασηκωθώ πιο δυνατή.
Εμένα δεν μου είχε πει πως του είχαν πει πόσο δύσκολο είναι να ξανακάνω σύνθετο. Δεν θα πω πως μου το έδειξε, αλλά εγώ με τον τρόπο μου του έδειξα πως θα επιστρέψω και θα τα καταφέρω. Ήξερα πως πρέπει να δουλέψω για να κερδίσω το χαμένο έδαφος. Έκανα βολές με τον νάρθηκα καθιστή».
Τρία Πανελλήνια ρεκόρ σε πέντε εβδομάδες. Τι λες στον εαυτό σου;
«Ότι θα ήθελα να έχω άλλο ένα (σ.σ γελάει). Πάντα θα θέλω να πετύχω παραπάνω πράγματα. Στο Ευρωπαϊκό δεν με ένοιαξε να πάρω το κόσμημα. Έτσι θεωρείται το μετάλλιο. Δεν το έχω ως κίνητρο.
Έχω για κίνητρο πάντα να φτάνω τον εαυτό μου στα όρια του. Να δίνω πάντα όσα έχω και να ξέρω πως το έχω χαρεί στο φουλ. Δεν θέλω η επιβράβευση να είναι το κίνητρο. Θέλω να νιώθω ευτυχισμένη.
Όλοι έχουμε μάθει να κυνηγάμε την καλύτερη οικονομική αποκατάσταση. Επειδή το έκανα, έβλεπα πως χάνω τον εαυτό μου. Θέλω ένα μετάλλιο εννοείται και θα χαρώ πολύ περισσότερο, αλλά πρώτα θέλω να νιώθω καλά. Έκανα τρία Πανελλήνια ρεκόρ και κανένας δεν νοιάστηκε. Είναι αστείο για εμένα και τον προπονητή μου».
Κανονικά δεν θα έπρεπε εσείς να είστε οι πραγματικοί influencers;
«Γινόμαστε για να επιβιώσουμε. Τους influencers τους βλέπουν γιατί θέλουν λίγο από την ζωή τους. Δεν έχω κάτι εναντίον τους. Εγώ τους το δίνω, τον τρόπο με τον οποίο έχουν κάνει τον κόσμο να τους ακολουθεί. Αν το έκανε σωστά και όχι εις βάρος κάποιου μπράβο του.
Απλά είναι θέμα lifestyle, γιατί ποιος θα ήθελε να τρέχει όλη μέρα και να με κυνηγάει. Ακολουθούν αυτό που θα ήθελαν να έχουν. Μια εύκολη ζωή.
Δεν θέλω να περνάω τα δικά μου σε θέμα κριτικής, γιατί δεν ξέρω το backstory κανενός, όπως δεν ξέρουν το δικό μου».
Πώς νιώθεις που σε λίγο αγωνίζεσαι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, αλλά και ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο;
«Είμαι χαλαρή και θέλω να δω τι μπορώ να κάνω χωρίς πίεση. Θεωρώ πως μπορώ να δώσω κι άλλο, παρά την κούραση. Είναι δύο αγωνίσματα που αγαπάω ιδιαίτερα. Θέλω να αγωνιστώ χωρίς πίεση. Το μήκος το αγαπώ πολύ, στο ύψος θέλω να δω τι δυνατότητες έχω ακόμα. Ανυπομονώ.
Ανυπομονώ να ξαναβαφτώ. Πρέπει να βρω και σχέδιο, γιατί έχω ξεμείνει (σ.σ γελάει).
Το μεγαλύτερο όνειρο νομίζω για κάθε αθλητή είναι ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Στόχος είναι να πάρω τον δρόμο που είναι να πάρω και να φτάσω στο ταβάνι μου, πάντα ούσα ευτυχισμένη. Σκληρή δουλειά και πάντα να απολαμβάνεις αυτό που κάνεις. Θέλω να ζω στα άκρα τα πάντα, όπως κάνω ήδη».
Στις μέρες μας τα μικρά παιδιά έχουν ανάγκη από σωστά πρότυπα και αθλητές που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο.
«Δεν χρειάζεται να έχεις με το ζόρι πρότυπο, αλλά πρέπει να έχεις σωστά παραδείγματα. Έχω κουραστεί να βλέπω κόσμο να αυτοκαταστρέφεται. Δεν καταλαβαίνω και τους αθλητές που καπνίζουν.
Τα παιδιά τα φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι μην τα πληγώσω και τα βλέπω σαν πορσελάνη. Και εγώ η ίδια δεν ξέρω αν θα κάνω παιδιά, γιατί οι σκέψεις μου είναι γενικά έντονες και μεγάλες. Δεν θέλω να λέω πως έκανα ένα παιδί, για να λέω απλά πως έκανα. Θέλω να προστατέψω τα μικρά παιδιά με τον τρόπο που μπορώ. Πάντα προσπαθώ να κάνω πράγματα για να κερδίσω.
Υπάρχουν πρότυπα αποφυγής. Ο πατέρας μου κάπνιζε, έπινε και είχε σβήσει και τσιγάρα πάνω μου, μία δύο φορές, όταν ήταν μεθυσμένος. Εξού και το τατουάζ που έχω ένα τραπουλόχαρτο, έχει ένα μπουκάλι αλκοόλ, το ζώδιο του, ένα τσιγάρο και είναι όλο καμμένο, γιατί με έχει κάψει. Είναι κακά πράγματα και ελπίζω κανένας να μην τα ζήσει, αλλά αυτά με έκαναν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα. Εμείς πρέπει να βρούμε τρόπο να τα αλλάξουμε.
Το ξεπερνάς, πας παρακάτω. Βρίσκεις το θετικό μέσα σε όλο αυτό. Δείξε πως είσαι το καλύτερο που έχει γίνει, όχι για εκείνους, αλλά για εσένα.
Εγώ θέλω να κάνω αυτό που αγαπάω και να πάρω στήριξη εγώ και ο προπονητής μου. Είναι κάθε μέρα στην οικοδομή, έχει τέσσερα παιδιά, εκείνος δεν ξέρω πως έχει κίνητρο και συνεχίζει. Θέλω να του κάνω δώρο ένα αμάξι. Το έχω πει γιατί πάντα είχε θέμα με το αμάξι του και θέλω να το κάνω γιατί πολύ απλά είναι εκείνος που ενέπνευσε να κάνω όσα κάνω. Είναι ο άνθρωπος που ήταν πάντα εδώ, έχει δει τα σκαμπανεβάσματα μου. Υπάρχουν πολλά πράγματα που έχω πάρει από τον χαρακτήρα του».
Αναστασία ή Νάνσυ;
«Προτιμώ το Νάνσυ, γιατί το Αναστασία μου θυμίζει την φωνή σαν να έχω κάνει ζημιά, αλλά όλοι έχουν συνηθίσει το Αναστασία, οπότε ας το έχουμε έτσι».
Θα το βάλω Αναστασία στον τίτλο, αλλά μέσα θα είναι η ιστορία της Νάνσυς.
«Το αφήνω πάνω σου, εσύ το έχεις με αυτά!»
Σε ευχαριστώ πολύ για όσα μοιράστηκες μαζί μου
«Εγώ σε ευχαριστώ που με άφησες να μιλήσω και μοιραστώ όλα αυτά».