Ο Αλέξανδρος Παπαμιχαήλ μιλάει αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το mpaladofatses.gr για τις κορυφές και τις δυσκολίες μιας διαδρομής που τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους Έλληνες βαδιστές όλων των εποχών. Από τις πρώτες του νίκες στην Καρδίτσα μέχρι την 7η συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, αποκαλύπτει πώς έμαθε να αντέχει στις σκληρές δοκιμασίες του αθλήματος, να ξεπερνά τις απογοητεύσεις και να κυνηγά ακόμα το όνειρο, με σεμνότητα και αποφασιστικότητα.
Ο δρόμος του Αλέξανδρου Παπαμιχαήλ στον στίβο είναι συνώνυμος με τη διάρκεια, την επιμονή και την πίστη. Στα 36 του χρόνια, με δεκάδες διεθνείς συμμετοχές και 15 εθνικούς τίτλους, ο βαδιστής από την Καρδίτσα συνεχίζει να κρατά ζωντανή μια παράδοση που έγραψε ο ίδιος με το όνομά του.
Από το πρώτο του πανελλήνιο μετάλλιο μέχρι την ιστορική πρώτη παρουσία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, ο Παπαμιχαήλ έμαθε να βλέπει το βάδην όχι απλώς σαν άθλημα αλλά σαν σχολείο ζωής. Μέσα από πειθαρχία, αμέτρητα χιλιόμετρα προπόνησης και συνεχή μάχη με τις συνθήκες, απέδειξε ότι το ελληνικό βάδην μπορεί να σταθεί στο υψηλότερο επίπεδο.
Στη διαδρομή του βίωσε και δυσκολίες, τραυματισμούς, το νέο και συχνά άδικο σύστημα του ranking, αποκλεισμούς που τον πλήγωσαν, αλλά και στιγμές που ένιωσε την αδικία να του στερεί μεγάλες διοργανώσεις. Κι όμως, κάθε φορά έβρισκε έναν λόγο να συνεχίσει.
Σήμερα, ετοιμάζεται για την 7η συμμετοχή του σε Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Ένα κατόρθωμα που στην Ελλάδα έχουν πετύχει μόνο ο Περικλής Ιακωβάκης και ο Αλέξανδρος Παπαδημητρίου. Με βλέμμα στραμμένο στο Τόκιο, κουβαλά όχι μόνο την εμπειρία ενός κορυφαίου Έλληνα βαδιστή, αλλά και την επιθυμία να αφήσει πίσω του μια κληρονομιά. Να εμπνεύσει έστω κι ένα παιδί να αγαπήσει το βάδην και να συνεχίσει τον δρόμο που εκείνος άνοιξε.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Eίμαι στην 7η συμμετοχή μου σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, το οποίο το έχουν καταφέρει μόνο άλλοι 2 αθλητές στην Ελλάδα
Τώρα στο Τόκιο θα είσαι και στα 20 χιλιόμετρα και στα 35 χιλιόμετρα. Που στοχεύεις περισσότερο;
«Όλο το καλοκαίρι προετοιμάστηκα για τα 35 χιλιόμετρα, αγωνίζομαι 13 Σεπτεμβρίου και θα εξαρτηθεί αν θα αγωνιστώ και στα 20 χιλιόμετρα εκ του αποτελέσματος. Το έχω στο μυαλό μου, νομίζω είναι ή η 4η ή η 5η φορά που προκρίθηκα και στα 2 αγωνίσματα σε παγκόσμιο και είναι σημαντικό για μένα.
Είναι ένα ρεκόρ που κατάφερα να κάνω, αλλά το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι είμαι στην 7η συμμετοχή μου σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, το οποίο το έχουν καταφέρει μόνο άλλοι 2 αθλητές στην Ελλάδα. Στη σφυροβολία ο Παπαδημητρίου και στα 400μ εμπόδιο ο Ιακωβάκης. Είναι πολύ σημαντικό για μένα γιατί δείχνει διαχρονικότητα και σταθερότητα.
Γενικά δεν είναι καλό βέβαια, το ότι αγωνιζόμαστε πολύ αργά στη σεζόν σε μια τέτοια διοργάνωση όπως είναι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Έχουμε όλη την κούραση της χρονιάς, αλλά είναι μια μεγάλη διοργάνωση και προσπαθώ να το βγάλω από το μυαλό μου αυτό».
Ποιος είναι ο στόχος σου για το φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα;
«Ο στόχος μου πάντα είναι να βελτιώνομαι. Τα 35 χιλιόμετρα είναι ένα νέο αγώνισμα σχετικά για μένα, τόσα χρόνια αγωνιζόμουν στα 50 και στα 20 και επειδή δεν έχω κάνει πολλούς αγώνες από τότε που μπήκε το αγώνισμα, θεωρώ ότι έχω περιθώρια βελτίωσης.
Το πανελλήνιο ρεκόρ ανήκει σε μένα, αλλά μπορώ να κάνω καλύτερες επιδόσεις. Η προετοιμασία πήγε πολύ καλά, αλλά θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό και από τις συνθήκες που θα έχουμε. Ιδικά στα δικά μας τα αγωνίσματα δυστυχώς αυτό είναι καθοριστικός παράγοντας».
Η απουσία μου από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 μου στοίχισε πολύ ψυχολογικά, δεν ήταν δικό μου λάθος
Τι στόχους είχες θέσει για τη φετινή χρονιά; Είσαι ικανοποιημένος από την έκβασή της;
«Ήταν μια πολύ δύσκολη σεζόν. Η περίοδος μετά από τους Ολυμπιακούς αγώνες που έγιναν πέρσι στο Παρίσι, ήταν μεταβατική για μένα, γιατί είχα βάλει στόχο να βρίσκομαι εκεί για 4η χρονιά στην καριέρα μου. Δεν μπόρεσα όμως να το πετύχω αυτό δυστυχώς και αυτό έγινε σε μια σεζόν που είχα τις καλύτερες επιδόσεις μου τα τελευταία 15 χρόνια.
Ήταν στενάχωρο και μου στοίχισε πολύ αυτό ψυχολογικά. Υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία πλέον στο σύστημα πρόκρισης, δεν πρόσεξαν κάποιοι τους αγώνες που είχαν θέσει στην Ελλάδα, οι οποίοι ήταν σημαντικοί αγώνες και σημαντικό κριτήριο για την πρόκριση στους Ολυμπιακούς αγώνες. Εγώ κατάφερα να τους κάψω αυτούς τους αγώνες, δεν μπόρεσα να πάρω τους πόντους που έπρεπε να πάρω από τα εθνικά μας πρωταθλήματα, με αποτέλεσμα να χάσω την πρόκρισή μου χωρίς να είναι δικό μου λάθος.
Ξαναλέω μου στοίχισε γιατί ήμουν σε μια πάρα πολύ καλή χρονιά, είχα πλησιάσει τα ρεκόρ μου τουλάχιστον 3 φορές και απλά χρειαζόταν να τις επαναλάβω απλά στο εθνικό πρωτάθλημα, το οποίο δεν έγινε. Μετά από όλο αυτό, μου ήταν πολύ δύσκολο να συνεχίσω να γυμνάζομαι.
Ένιωσα πολύ μεγάλη αδικία και το πρώτο μισό της φετινής χρονιάς ήταν σε χαμηλούς ρυθμούς. Κατέβαινα στον έναν αγώνα μετά τον άλλον και άρχισα σιγά σιγά να βρίσκω την όρεξή μου πάλι. Τα άφησα πίσω μου όλα αυτά και πλέον είμαι και πάλι όπως πρέπει, χωρίς να έχω πετύχει ακόμα τις επιδόσεις που θα ήθελα και μπορώ».
Τι ήταν αυτό που σε κράτησε και σου έδωσε κίνητρο να συνεχίσεις;
«Μετά από πάρα πολύ σκέψη, τα έβαλα κάτω και θυμήθηκα γιατί κάνω αυτό που κάνω. Κάνω αυτό που αγαπώ, με γεμίζει και έτσι σιγά σιγά άφησα πίσω μου όποια άσχημα συναισθήματα είχα».
Το ranking δεν έχει βοηθήσει καθόλου τα δικά μας αγωνίσματα, δεν γίνεται να κάνουμε στο βάδην τόσους πολλούς αγώνες μέσα στη χρονιά
Το ranking που έχει μπει τα τελευταία χρόνια, έχει βοηθήσει πιστεύεις τους αθλητές;
«Βοηθάει κάποια αγωνίσματα πάρα πολύ, όπως σε ότι έχει να κάνει με σπριντ και άλματα, με ρίψεις, αλλά στο βάδην δεν βοηθάει καθόλου. Είναι ότι χειρότερο έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, δεν μπορούμε να κάνουμε σωστό προγραμματισμό, αναγκαζόμαστε να κάνουμε όσους αγώνες κάνουν οι σπρίντερ για παράδειγμα και όλο αυτό είναι απαράδεκτο.
Αναγκάζεσαι δηλαδή να κατεβαίνεις σε όποιον αγώνα υπάρχει και δίνει αρκετούς βαθμούς για το ranking, με αποτέλεσμα να σου χαλάει την αγωνιστική φόρμα και κάποια στιγμή βγαίνει και η κούραση. Δεν γίνεται να είσαι φορμαρισμένος για 5-6 μήνες στα δικά μας αγωνίσματα προφανώς.
Στους Ολυμπιακούς αγώνες που είχαμε τα 50 χιλιόμετρα, είχε προκριθεί σε κατάταξη αθλητής από άλλη χώρα, ο οποίος είχε 9 λεπτά πιο αργό ρυθμό από μένα. Ήταν πολύ πιο ψηλά όμως από μένα, μόνο και μόνο επειδή κατέβηκε στο εθνικό πρωτάθλημα στη χώρα του και έκανε μια επίδοση , η οποία του έδωσε έξτρα βαθμολογία. Δηλαδή αυτό είναι απαράδεκτο.
Αυτοί που έχουν στήσει το ranking δεν μπορούν να το καταλάβουν ακόμα επειδή είναι καινούργιο, αλλά στο βάδην είναι απαράδεκτο. Ένας αθλητής που κάνει 50 χιλιόμετρα βάδην δεν μπορεί να κάνει 3 αγώνες μέσα σε μια αγωνιστική περίοδο 5-6 μηνών. Εκεί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει πολύ μεγάλη αδικία, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα».
Το βάδην έχει δεχτεί πολλές αλλαγές τα τελευταία χρόνια και έχει γίνει ένα πειραματικό αγώνισμα
Γι αυτό σταμάτησαν να υπάρχουν τα 50 χιλιόμετρα και έγιναν 35;
«Όχι αυτό έγινε καθαρά για τηλεοπτικούς λόγους, επειδή διαρκούσε πολλές ώρες. Όλη αυτή η διαδικασία της αλλαγής γίνεται τα τελευταία χρόνια, δηλαδή τώρα του χρόνου τα 35 χιλιόμετρα θα γίνουν 42.195 χιλιόμετρα, που θα είναι μαραθώνιος στην ουσία σε βάδην. Άλλη μια αλλαγή δηλαδή, που δεν με βρίσκει σύμφωνο επίσης, αλλά πρέπει να συμβαδίζουμε με τους νέους κανόνες.
Έχει γίνει πειραματικό δυστυχώς το αγώνισμα. Πολλές αλλαγές και πολλά λάθη και έτσι διαγράφουν την ιστορία του αγωνίσματος και είναι κρίμα προς τους νέους αθλητές. Εγώ έχω ζήσει μεγάλες στιγμές στον παγκόσμιο στίβο, αλλά τα νέα παιδιά, που βιώνουν περισσότερο αυτές τις αλλαγές, λυπάμαι που το λέω αλλά θα δυσκολευτούν να δουν μεγάλη διοργάνωση».
Μίλησε μου για τα πρώτα σου χρόνια στον αθλητισμό.
«Μεγάλωσα στην Καρδίτσα, με τον πρώτο μου προπονητή που έχει βγάλει κάποιους αθλητές, τον Θανάση Δεληγιάννη. Μετά από 10 χρόνια έφυγα από τον προπονητή μου και πήγα για λίγο στην Αθήνα, αλλά δεν μου άρεσε πολύ η Αθήνα, δεν βοήθαγε τον αγώνισμα στις προπονήσεις εκεί. Δοκίμασα στη συνέχεια λίγο μόνος μου και τα τελευταία χρόνια γυμνάζομαι με τον Σλοβάκο Μάτεζ Σπίσιακ . Κυρίως μόνος μου γυμνάζομαι στην Καρδίτσα, είναι αρκετά μοναχικό αυτό το αγώνισμα, αλλά αυτό το κάνει και ξεχωρίζει».
Τι ήταν αυτό το στοιχείο στην Καρδίτσα που σε «έφτιαξε» σαν αθλητή και πώς έγινε η αρχική επαφή με τον αθλητισμό;
«Πάντα ήμουν άνθρωπος του αθλητισμού και δοκίμασα πολλά αθλήματα πριν ξεκινήσω στίβο. Έκανα κολύμβηση, έπαιζα πινγκ πονγκ, βόλεϊ, δηλαδή αγαπώ πολύ τον αθλητισμό και για αυτό το σπούδασα κιόλας. Πάντα είχα μια τάση στα ατομικά αγωνίσματα και ο πρώτος μου προπονητής με παρακαλούσε πάρα πολύ καιρό να κάνω βάδην.
Εγώ στην αρχή δεν ήθελα, έτρεχα τότε θυμάμαι ημιαποστάσεις. Ξεκίνησε να το βλέπω πιο σοβαρά όταν έκανα 1 μήνα μόνο προπονήσεις και είχα κερδίσει το πρώτο μου πανελλήνιο πρωτάθλημα. Από εκεί κατάλαβα ότι σε αυτό είμαι αρκετά καλός και το συνέχισα».
Η πρώτη μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό και θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου
Το 2012 είναι οι πρώτοι σου Ολυμπιακοί αγώνες, όπου βγήκες 15ος στα 20χλμ με πανελλήνιο ρεκόρ και 22ος στα 50χλμ. Τι θυμάσαι από εκείνη τη διοργάνωση και τι νιώθεις όταν εκπροσωπείς την Ελλάδα σε τόσο σημαντικές διοργανώσεις;
«Ήταν μια πολύ ξεχωριστή στιγμή, είναι το όνειρο του κάθε αθλητή, ήμουν και μόλις 22 ετών τότε. Είχα κάνει πολύ καλές επιδόσεις και στα 20 και στα 50 χιλιόμετρα και μου είχε μείνει το πόσοι πολλοί Έλληνες βρίσκονταν στο στάδιο και μας φώναζαν με το όνομά μας. Ήταν σπουδαία στιγμή η παρέλαση με όλους τους αθλητές μαζί αγκαλιά στην τελετή λήξης και όλα αυτά είναι κάποιες αναμνήσεις που μου έχουν μείνει.
Σίγουρα και οι επόμενες συμμετοχές που είχα στο Ρίο και στο Τόκιο επίσης είναι πολύ έντονες, αλλά η πρώτη είναι περισσότερο χαραγμένη στην καρδιά μου. Όταν φοράς το εθνόσημο επίσης είναι πολύ σπουδαίο και σε κάνει να προσπαθείς ακόμα περισσότερο να δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου».
Όταν έκανες το πρώτο σου Πανελλήνιο ρεκόρ, φανταζόσουν ποτέ ότι θα έκανες τέτοιες επιδόσεις, στόχευες κάτι τέτοιο;
«Πάντα επειδή είμαι τελειομανής σαν άνθρωπος, θέλω ό,τι κάνω να είναι στην εντέλεια. Δηλαδή θα κάνω την προπόνησή μου με τον τρόπο που έχω μάθει να γυμνάζομαι και να δουλεύω όλα αυτά τα χρόνια.
Ποτέ δεν ήταν ο στόχος να κάνω πανελλήνιο ρεκόρ, αλλά πάντα θέλω να βελτιώνομαι και προσπαθώ να φτάσω τους αθλητές που είναι καλύτεροι από μένα. Σίγουρα τα πανελλήνια ρεκόρ είναι ξεχωριστά, είναι πολύ σημαντικό ότι έχει γραφτεί το όνομά μου σε όλες τις αποστάσεις που αγωνίζομαι, αλλά συνεχώς θέλω να βελτιώνομαι».
Για μένα η διάρκεια είναι πάρα πολύ σημαντικό, στην ουσία αυτός είναι ο αθλητισμός
Τι διαφορετικό έζησες από τις Ολυμπιάδες του 2016 στο Ρίο και του 2021 στο Τόκιο, σε σχέση με το Λονδίνο;
«Στο Λονδίνο είναι η στιγμή της πρώτης φοράς. Ήταν η πρώτη μου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς αγώνες, το άγχος δεν ήταν τόσο μεγάλο επίσης. Στις επόμενες συμμετοχές το άγχος ήταν περισσότερο, όλοι περιμένουν παραπάνω πράγματα και η κάθε συμμετοχή έχει διαφορετική αξία. Στο Ρίο και στο Τόκιο αγωνιστήκαμε σε συνθήκες πολύ διαφορετικές από το Λονδίνο και αυτό λίγοι το καταλαβαίνουν. Εμάς δυστυχώς ξαναλέω, οι επιδόσεις μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό και από τις καιρικές συνθήκες. Εκεί είχαμε πολύ υγρασία και ζέστη και ήταν πολύ δύσκολο».
Έχεις 15 εθνικούς τίτλους στα 20 χιλιόμετρα. Τι σημαίνει για σένα αυτή η κυριαρχία, η διάρκεια και η σταθερότητα;
«Για μένα η διάρκεια είναι πάρα πολύ σημαντικό, στην ουσία αυτός είναι ο αθλητισμός. Για εμένα είναι πολύ καλό αυτό, αλλά να υπάρχει μέλλον και νέα παιδιά, εκεί είναι το ζητούμενο. Καλό είναι να υπάρχει ανταγωνισμός και στην Ελλάδα γιατί έτσι εξελίσσεται και το αγώνισμα. Το ότι όμως έχω τόσους τίτλους λέει πάρα πολλά γιατί δείχνει ότι όλη η δουλειά που κάνω έχει ανταπόκριση και ανταμοιβή».
Το βάδην είναι παρεξηγημένο αρκετά σαν αγώνισμα γιατί δεν υπάρχει η απαραίτητη προβολή από τους δημοσιογράφους και την ομοσπονδία.
Τι χρειάζεται το βάδην για να εξελιχθεί περισσότερο;
«Είναι ένα αγώνισμα πολύ δύσκολο από τη φύση του. Υπάρχουν όμως νέα παιδιά που έχουν ταλέντο, αλλά για να αξιολογήσεις ένα ταλέντο θα πρέπει να περάσουν κάποια χρόνια, να ωριμάσει για να δούμε την εξέλιξή του. Οι μικρές ηλικίες δείχνουν σίγουρα τον δρόμο, από εκεί και πέρα ωστόσο αν δεν συνεχίσεις να δουλεύεις το ταλέντο δεν πρόκειται να σε οδηγήσει κάπου μόνο του.
Το βάδην είναι παρεξηγημένο αρκετά σαν αγώνισμα γιατί δεν υπάρχει η απαραίτητη προβολή από τους δημοσιογράφους και την ομοσπονδία. Αν είχαμε και εμείς την αντίστοιχη προβολή που έχουν οι Ισπανοί, οι Ιταλοί και οι Ιάπωνες, οι οποίοι είναι η ναυαρχίδα του αγωνίσματος, τότε θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και εμείς για μετάλλια και μεγάλες επιδόσεις.
Όταν εμείς μόνοι μας προσπαθούμε να δείξουμε το αγώνισμα χωρίς την προβολή κυρίως από τους δημοσιογράφους, δεν πρόκειται να πάει μπροστά το αγώνισμα. Όταν για παράδειγμα κάνουμε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα φέτος στο Άστρος Κυνουρίας και δεν υπάρχει κανένας να μας δει στον αγώνα, εκεί καταλαβαίνεις ότι υποβαθμίζεις από μόνος σου το αγώνισμα. Έναν χορηγό δεν γίνεται να τον προσεγγίσεις έτσι όταν του λες ότι δεν θα υπάρχει άνθρωπος να σε δει».
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία και πρόκληση στη ζωή ενός βαδιστή;
«Είναι πολλές οι δυσκολίες, το αγώνισμα απαιτεί πάρα πολύ δουλειά. Όταν χρειάζεται να κάνεις πρωί και απόγευμα προπόνηση, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να αμείβεσαι από αυτό γιατί πρέπει και να ζήσεις. Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι αυτό, αν δεν αμείβεσαι από αυτό δεν υπάρχει περίπτωση να κάνεις επαγγελματικό αθλητισμό. Οι υπόλοιπες χώρες έχουν υποδομές και παροχές.
Τώρα έκανα προετοιμασία στις Άλπεις και η διαφορά ήταν αισθητή σε όλα. Χρόνια γίνεται αυτό το ξέρω, αλλά στεναχωριέμαι που κλείνουν γήπεδα και δεν υπάρχουν πολλά νέα παιδιά να ασχοληθούν λόγω όλων αυτών των πραγμάτων. Παλιότερα σε Πανελλήνια πρωταθλήματα υπήρχαν πάρα πολλές συμμετοχές. Πλέον αυτό φθίνει και είναι πολύ άσχημο.
Εγώ προσωπικά δουλεύω ταυτόχρονα, αλλά κουράζομαι όταν τα κάνω παράλληλα πολύ. Πάντα βέβαια είχα τη στήριξη των γονιών μου από την αρχή που ξεκίνησα και πλέον έχω διοριστεί στο δημόσιο από τις επιδόσεις που έχω κάνει. Είμαι δηλαδή από τους τυχερούς σε αυτό το κομμάτι».
Πόσες ώρες χρειάζεται καθημερινά προπόνηση το αγώνισμα αυτό και πώς διαλέγεις τα μέρη για να κάνεις προετοιμασία;
«Χρειάζεται μέσο όρο από 3 έως 6 ώρες. Υπάρχουν μέρες που είμαι και το πρωί και το απόγευμα και μπορεί να συμπληρώσω 6 και 7 ώρες σε ένα γήπεδο. Τα μέρη για την προετοιμασία είναι ανάλογα τι θα μου πει και ο προπονητής μου. Κυρίως διαλέγουμε υψόμετρο γιατί βοηθάει όσον αφορά την ιδανική θερμοκρασία, στον όγκο της προπόνησης και στην ξεκούραση».
Από ποιους συλλόγους έχεις περάσει και πώς έγινε η συνεργασία σου με τον τωρινό σου προπονητή;
«Είχα ξεκινήσει από την Καρδίτσα πιτσιρικάς, μετά πήγα σε ένα σωματείο στην Αθήνα στην Πεύκη, στη συνέχεια πήγα στον ΑΟ Μυκόνου. Ο οποίος τώρα είναι στη Μύλο γιατί είχαν κάποια θέματα με το ΑΦΜ τους. Με τον προπονητή μου γνωριζόμασταν χρόνια. Με ήξερε στους αγώνες, με παρακολουθούσε αλλά και εγώ ήξερα για εκείνον και ότι έχει πολλές γνώσεις και κάπως έτσι ξεκίνησε. Δεν βρισκόμαστε πολλές φορές, μόνο 2-3 φορές τον χρόνο και κάνουμε από απόσταση προπόνηση».
Ένας αθλητής βαδιστής για να πεις ότι έκανε μια σωστή προετοιμασία, θα πρέπει να βαδίσει σε μια εβδομάδα από 140 χιλιόμετρα μέχρι 200 χιλιόμετρα.
Τι δεν ξέρει ο περισσότερος κόσμος για το βάδην; Τι δυσκολίες έχει τεχνικά;
«Η τεχνική που τη γνωρίζουν οι περισσότεροι, είναι ότι πάντα πρέπει να βρίσκεται το ένα πόδι στο έδαφος και να είναι τεντωμένο. Οι παρατηρήσεις που μπορείς να λάβεις στον αγώνα είναι για λυγισμένο πόδι, όπως επίσης αν βρίσκονται τα δύο πόδια στον αέρα. Αυτά είναι που πρέπει να προσέχει κάποιος, με τα τελευταία χρόνια να έχει αλλάξει και αυτό το κομμάτι.
Έχουν βάλει έναν νέο κανόνα με τα pit lane. Δηλαδή στις 3 παρατηρήσεις μπαίνεις μέσα για κάποια λεπτά σε έναν διαμορφωμένο χώρο, χάνεις από 1 λεπτό στα 10 χιλιόμετρα, 2 λεπτά στα 20 χιλιόμετρα, 3.5 λεπτά στα 35 χιλιόμετρα και στην ουσία σου καταστρέφει τον αγώνα».
Πώς εκπαιδεύεις το σώμα σου, ώστε να μην τρεμοπαίζουν τα πόδια σου στα τελευταία χιλιόμετρα;
«Αυτό θέλει δουλειά, αλλά είναι ξεκάθαρα θέμα προπόνησης. Πρέπει η λεκάνη να έχει μια ευλυγισία για να σπάει, αλλά είναι καθαρά θέμα προπόνησης.
Μια προετοιμασία θέλει πολλά χιλιόμετρα σε συνδυασμό με την ένταση. Ένας αθλητής βαδιστής για να πεις ότι έκανε μια σωστή προετοιμασία, θα πρέπει να βαδίσει σε μια εβδομάδα από 140 χιλιόμετρα μέχρι 200 χιλιόμετρα. Καταλαβαίνεις ότι για να μπορέσεις να βαδίσεις 200 χιλιόμετρα την εβδομάδα θα πρέπει να γυμνάζεσαι 2 φορές την ημέρα και τουλάχιστον 5-6 φορές την εβδομάδα. Αυτό είναι το κυριότερο κομμάτι.
Από εκεί και πέρα θέλει πολύ δουλειά στην τεχνική, στην ενδυνάμωση αλλά και στην αποκατάσταση, η οποία είναι και αυτή πολύ σημαντική».
Μου έχει μείνει ο τερματισμός στην Ντόχα, όπου αγωνίστηκα στις πιο σκληρές συνθήκες που έχω βιώσει ποτέ.
Σε όλη αυτή την πορεία σου βίωσες κάποιο σημαντικό τραυματισμό; Τι άλλαξες για να μην επιστρέψει;
«Γενικά δεν είχα πολύ μεγάλους τραυματισμούς, αλλά ταλαιπωρήθηκα πολύ από το 2019 για μια τριετία μέχρι το 2022 για έναν τραυματισμό στο ισχίο μου, κάτι που το παθαίνουν οι περισσότεροι στο βάδην. Μου μπλόκαρε τη μέση μου, δεν μπορούσα να βαδίσω σωστά, μου χάλασε την τεχνική και γενικά είχα αρκετά προβλήματα τότε. Παρόλα αυτά δεν τα παράτησα, είχα συμμετάσχει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ντόχα, είχα κάνει 50 χιλιόμετρα».
Θέλω όταν θα φύγω από τον χώρο να ξέρω ότι έχω αφήσει το λιθαράκι μου
Ποια είναι η πιο συγκινητική σου στιγμή μέχρι σήμερα;
«Είναι αρκετές. Μου έχει μείνει ο τερματισμός στην Ντόχα, όπου αγωνίστηκα στις πιο σκληρές συνθήκες που έχω βιώσει ποτέ. Είχε 47 βαθμούς Κελσίου, με πολύ υγρασία 5 τα μεσάνυχτα. Ήταν πολύ δυνατή στιγμή γιατί ολοκλήρωσα έναν αγώνα με ψυχή. Επίσης στους Ολυμπιακούς αγώνες στο Λονδίνο που ήταν η 1η μου συμμετοχή και είχα κάνει τα ρεκόρ μου, όπως και στο Τόκιο».
Είσαι στο αγώνισμα του βάδην ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, στην ιστορία της Ελλάδας. Πώς νιώσεις που στο αγώνισμα αυτό είσαι «σημείο αναφοράς»;
«Σίγουρα νιώθω πολύ ωραία, και θέλω όταν θα φύγω από τον χώρο να ξέρω ότι έχω αφήσει το λιθαράκι μου μέσα σε αυτόν. Να μπορέσω έστω και ένα παιδί να το εμπνεύσω και να το κάνω να μπει στον χώρο του αθλητισμού. Το πιο σημαντικό κομμάτι είναι αυτό, πέρα από τις επιτυχίες και τα μετάλλια, να φέρνεις νέα παιδιά στον αθλητισμό».
Πέρα από το βάδην τι άλλες ασχολίες έχεις;
«Μου αρέσει πάρα πολύ η ποδηλασία. Αφιερώνω 1 με 2 προπονήσεις την εβδομάδα στην αποφόρτιση και κολύμπι αρκετό».
Αν έπρεπε να περιγράψεις το βάδην σε κάποιο παιδί που θέλει να ξεκινήσει πώς θα το περιέγραφες και τι συμβουλή θα τους έδινες;
«Θα το περιέγραφα σαν ένα ξεχωριστό άθλημα, το οποίο θα σου προσφέρει την πειθαρχία, την επιμονή και την μεγάλη προσήλωση στο στόχο, θα χτίσεις τον χαρακτήρα σου μέσα από αυτό και θα μάθεις να εκτιμάς την επιτυχία και κυρίως την αποτυχία.
Μέσα από την αποτυχία θα γίνεις πολύ καλύτερος αθλητής. Επειδή ο πρωταθλητισμός θα σου δώσει πολλές «σφαλιάρες», θα χτίσεις τον χαρακτήρα σου και νομίζω το πιο σημαντικό κομμάτι για ένα νέο παιδί είναι να μάθει να χάνει, γιατί μετά θα έχει μεγαλύτερη αξία η νίκη».
Πώς βλέπεις την μετάβασή σου από τον χώρο και τους αγώνες και πώς βλέπεις τον εαυτό σου σε 5 χρόνια από τώρα;
«Θεωρητικά θα ασχοληθώ με την προπονητική. Δεν ξέρω αν θα είναι σε υψηλό επίπεδο ή όχι, μου αρέσει όμως και γενικά διαβάζω και προσπαθώ να εξελίσσομαι. Θεωρώ ότι θέλω να είμαι μέσα στον χώρο, αλλά δεν βάζω τόσο μεγάλους στόχους και επίσης δεν σκέφτομαι το πότε θα σταματήσω, το βλέπω χρόνο με τον χρόνο».