Η είδηση της μεταβίβασης των μετοχών της ΚΑΕ Άρης στον Ρίτσαρντ Σιάο, τον 24χρονο επιχειρηματία που διατηρεί στενή φιλία με τους Γιάννη και Θανάση Αντετοκούνμπο σκόρπισε χαμόγελα και αισιοδοξία στους οπαδούς των «κίτρινων». Ο πάλαι ποτέ «Αυτοκράτορας» του ελληνικού μπάσκετ μπαίνει σε μια νέα εποχή με στόχο να γράψει νέες “χρυσές” σελίδες στην ένδοξη ιστορία του!
Το 1922 ιδρύθηκε στη Θεσσαλονίκη το τμήμα μπάσκετ του Άρη. Έξι δεκαετίες αργότερα (80’s) η ομάδα που ψηφίστηκε ως η καλύτερη στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως αθλήματος, για τον 20ό αιώνα, έμελλε να σημαδέψει το άθλημα της καλαθοσφαίρισης όσο καμία. Μια δυναστεία που έβαλε το μπάσκετ στις τηλεοράσεις των Ελλήνων, λάνσαρε το μοντέρνο και θεαματικό μπάσκετ στη χώρα, μα πάνω απ’ όλα αγαπήθηκε από υποστηρικτές και αντιπάλους σε όλη την επικράτεια!
Η δυναστεία
Το 1979 έφτασε στη χώρα μας ο Νίκος Γκάλης (Νικόλαος Γεωργαλής) από τις Η.Π.Α. Παιδί φτωχών μεταναστών από τη Ρόδο, γεννήθηκε στη Νέα Υερσέη (New Jersey)στις 23 Ιουλίου 1957. Στο γυμνάσιο ξεχώρισε γρήγορα για το ταλέντο του στο μπάσκετ και το 1975 μαθήτευσε στο καθολικό πανεπιστήμιο του Σίτον Χολ, ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα με παράδοση στο άθλημα. Ο νεαρός Νικ έγινε αμέσως ένα από τα αστέρια της ομάδας και στην τελευταία του χρονιά αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στο κολεγιακό πρωτάθλημα (NCAA) με 27,5 πόντους μ.ό, αφήνοντας πίσω του τον θρύλο, Λάρι Μπέρντ! Έτσι, επιλέχθηκε στο ντραφτ από τους Μπόστον Σέλτικς, αλλά ένας σοβαρός τραυματισμός αποδείχθηκε μοιραίος για την καριέρα του στο NBA και ο μικρός -τότε- Νικ αναζήτησε την τύχη του στην Ελλάδα.
Ο Άρης τον ενέταξε στο δυναμικό του, καθώς Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός δεν έδειξαν “ζωηρό” ενδιαφέρον. Κάτι που -όπως φάνηκε- αργότερα, ήταν μοιραίο σφάλμα… Ο απολογισμός με την ομάδα της Θεσσαλονίκης; Δεκατρία χρόνια, οκτώ Πρωταθλήματα Ελλάδας (7 συνεχόμενα 1984-1991), έξι Κύπελλα Ελλάδας και τρία Final Four στο Κύπελλο Πρωταθλητριών. Η παντοκρατορία των κιτρινόμαυρων της συμπρωτεύουσας εκείνη την περίοδο, που αποτέλεσε και τη “χρυσή” εποχή του συλλόγου, πέρα από τα τρόπαια αποτυπώνεται πιο έκδηλα στην κυριαρχία και το θέαμα που παρουσίαζε μέσα στο παρκέ. Εκτός από τον «Θεό» του μπάσκετ, τον Νίκο Γκάλη, η εμβληματική φιγούρα του αείμνηστου Γιάννη Ιωαννίδη στον πάγκο και προσωπικότητες όπως οι Παναγιώτης Γιαννάκης, Μιχάλης Μισούνοφ, Λευτέρης Σούμποτιτς, Βασίλης Λυπηρίδης, Μιχάλης Ρωμανίδης, Δημήτρης Κοκολάκης και Στόγιαν Βράνκοβιτς -μεταξύ άλλων- συμπλήρωναν ένα παζλ ανίκητο, που κατέκτησε τρία σερί αήττητα πρωταθλήματα (1986, 1987, 1988), σκορπούσε τον… τρόμο σε κάθε αντίπαλο και έκανε μια ολόκληρη χώρα να λατρέψει το μπάσκετ, γεννώντας πολλούς «Αρειανούς». Το επιστέγασμα της δεκαετίας του Άρη σε εθνικό επίπεδο δεν είναι άλλο από το «έπος του 87’» στο ΣΕΦ, που χάρισε στη «γαλανόλευκη» το πρώτο της ευρωπαϊκό απέναντι στην κραταιά ΕΣΣΔ με 103-101!
Το πρώτο Final Four
Το 1988 ο Άρης δεσπόζει με χαρακτηριστική άνεση εντός των συνόρων. Έχει κατακτήσει τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα και προέρχεται από το τρίτο συνεχόμενο αήττητο. Το μεγάλο στοίχημα λοιπόν για την αρμάδα του Γιάννη Ιωαννίδη είναι η ευρωπαϊκή καταξίωση με στόχο την κορυφή. Η χρονιά ξεκινάει με τους καλύτερους οιωνούς. «Ο Θεός του πολέμου» ταπεινώνει με 98-67 την υπερδύναμη της εποχής, την ιταλική Τρέισερ Μιλάνο, που μετέπειτα θα κατακτούσε το βαρύτιμο τρόπαιο και δείχνει τα “δόντια” του σε όλη τη Γηραιά Ήπειρο! Βγάζει εκτός μάχης την ελβετική Πιγί και προκρίνεται στον όμιλο των «8». Εκεί, ρίχνει στο… κανναβάτσο τη Μπαρτσελόνα μέσα στο Παλάου Μπλαουγκράνα με 89-88 με μια “εξωγήινη” εμφάνιση του Νίκου Γκάλη, που σημείωσε 45 πόντους! Στο “απόρθητο” κάστρο του, το Αλεξάνδρειο, διαλύει ξανά την Τρέισερ με 120-95, ισοπεδώνει τη φιναλίστ της προηγούμενης χρονιάς, Μακάμπι Τελ Αβίβ και στο καθοριστικό παιχνίδι για την πρόκριση στο Final Four της Γάνδης επικρατεί της Παρτίζαν Βελιγραδίου με 96-85. Στον ημιτελικό, η Τρέισερ Μιλάνο παίρνει μια “άτυπη” εκδίκηση και ο Άρης λυγίζει με 87-82 σε μια τρομερή μονομαχία ανάμεσα σε Νίκο Γκάλη και Μπόμπ Μάκαντου.
Η χαμένη ευκαιρία στο Μόναχο
Ένα χρόνο αργότερα, το 1989 ο Άρης όντας και πάλι πρωταθλητής Ελλάδας, βρίσκεται ξανά στις τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και έχει την ευκαιρία να σηκώσει το πολυπόθητο τρόπαιο στο Μόναχο της Γερμανίας. Στη διάρκεια της σεζόν έχει ηττηθεί στο Αλεξάνδρειο μόνο από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Εκτός έδρας σημειώνει δύο τεράστιες νίκες κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας και την ολλανδική Ντεν Χέλντερ αντίστοιχα και “τσεκάρει” το εισιτήριο για το Final Four απέναντι στη Γιουγκοπλάστικα Σπλiτ, της οποίας έκαμψε την αντίσταση με 96-85. Στον ημιτελικό απέναντι στη Μακάμπι Τελ Αβίβ, τα πράγματα δείχνουν να είναι ευοίωνα για την ομάδα της Θεσσαλονίκης. Το παιχνίδι βρίσκεται στο 28ο λεπτό και οι κίτρινοι προηγούνται με 68-60. Μια σύρραξη όμως δίνει το μομέντουμ στους Ισραηλινούς, οι οποίοι εν τέλει παίρνουν το ροζ φύλλο αγώνα με 99-86. Για την ιστορία, στον μικρό τελικό ο Άρης κερδίζει με χαρακτηριστική άνεση τη Μπαρτσελόνα, 88-71, δείχνοντας ότι αδίκησε τον εαυτό του…
Η τρίτη συνεχόμενη που δεν ήταν… φαρμακερή
Το 1990 ο Άρης και πάλι ως πρωταθλητής Ελλάδας προκρίνεται στο Final Four στη Σαραγόσα της Ισπανίας, όντας πιο “διψασμένος” από ποτέ. Οι δύο συνεχόμενες αποτυχίες είχαν πεισμώσει την ομάδα, η οποία πήγε να παίξει τα… ρέστα της στην Ιβηρική Χερσόνησο. Οι Θεσσαλονικείς πηγαίνουν με “σπασμένα” φρένα καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς, νικώντας ακόμη και την πανίσχυρη τότε Γιουγκοπλάστικα (Πρωταθλήτρια Ευρώπης 1989, 1990, 1991), εκτός έδρας με 89-85. Οι Γιουγκοσλάβοι παίρνουν την εκδίκηση τους στο Αλεξάνδρειο, σε μια ανώδυνη ωστόσο ήττα για την παρέα των Γκάλη-Γιαννάκη. Στον ημιτελικό απέναντι στη Μπαρτσελόνα ο Άρης υποτάσσεται στην ανωτερότητα των Ισπανών και γνωρίζει την ήττα με 104-83. Έτσι, η “χρυσή” φουρνιά του Άρη φτάνει για μία ακόμη φορά τόσο κοντά, αλλά και τόσο μακριά από τη Γη της Επαγγελίας. Οι τρεις συνεχόμενες αποτυχίες σε Final Four είναι η μοναδική “κηλίδα” του «Αυτοκράτορα» στα χρόνια της κυριαρχίας του.
Από την ακμή στην… παρακμή
Η σεζόν 1990-1991 έμελλε να είναι η τελευταία φορά -μέχρι σήμερα- που θα έβρισκε τον Άρη στο θρόνο του ελληνικού μπάσκετ. Η αρχή των οικονομικών προβλημάτων, οι ανακατατάξεις στο ρόστερ, η προχωρημένη ηλικία σημαντικών παικτών και η τεράστια απώλεια του Νίκου Γκάλη, ο οποίος υπέγραψε στον Παναθηναϊκό το 1993 αποτέλεσαν την αρχή του τέλους μιας μεγαλειώδους και αξιομνημόνευτης περιόδου για τον ιστορικό σύλλογο της Θεσσαλονίκης. Το Κύπελλο Ελλάδας του 1992 ήταν το τελευταίο τρόπαιο για το δίδυμο Γκάλη-Γιαννάκη και το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης του 1993 ήταν το κύκνειο άσμα του Παναγιώτη Γιαννάκη με την κιτρινόμαυρη φανέλα, καθώς μεταπήδησε στον Πανιώνιο, πριν υπογράψει στον Παναθηναϊκό, το 1994.
Το ευρωπαϊκό Κύπελλο Κόρατς του 1997, τα Κύπελλα Ελλάδας του 1998 και του 2004, καθώς και το Φίμπα Τσάμπιονς Καπ του 2003 ήταν οι τελευταίες ευχάριστες εκλάμψεις για τον Άρη. Μια τροπαιοθήκη διόλου ευκαταφρόνητη με 21 συνολικά κατακτήσεις συγκαταλέγουν τους Θεσσαλονικείς στις κορυφαίες ομάδες του αθλήματος στη χώρα μας, έως σήμερα. Αναμφίβολα, το μπάσκετ είναι το καμάρι του συλλόγου και ο Άρης των 80’s είχε τη μεγαλύτερη επιρροή στην καθιέρωση της Ελλάδας ως υπερδύναμη στο χώρο. Μια ομάδα που άφησε το στίγμα της και έκανε τον μέσο Έλληνα να λατρέψει το μπάσκετ δίνοντας αφορμή σε πολλά παιδιά να ασχοληθούν με αυτό και να διαπρέψουν.
Σε πλήρη αντιδιαστολή με την κληρονομιά που έχει αφήσει ο «Αυτοκράτορας» στο άθλημα, οι τελευταίες τρεις δεκαετίες δε θυμίζουν σε τίποτα το “μεγαθήριο” του παρελθόντος. Οι λόγοι; Διάφοροι και βαρυσήμαντοι. Οικονομική κρίση, έλλειψη επιφανών επενδυτών, το δίπολο Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού, που επενδυτικά δεν έχουν αντίπαλο, η αποδυνάμωση του ελληνικού πρωταθλήματος, η παρόμοια κατάσταση του ΠΑΟΚ, που είναι το αντίπαλο δέος και οι λάθος χειρισμοί της ΚΑΕ κατά καιρούς είναι αρκετοί -μεταξύ άλλων- λόγοι για τους οποίους έπαψε… Άρη να θυμίζει! Το Αλεξάνδρειο δεν είναι εδώ και χρόνια το “κολαστήριο” που ήταν κάποτε για κάθε αντίπαλο στην Ευρώπη και η ομάδα δεν έχει σε καμία περίπτωση το prestige, που είχε στα χρόνια της ηγεμονίας της.
Ο Ρίτσαρντ Σιάο ξαναγεννά την ελπίδα
Νέος, φιλόδοξος, ρισκαδόρος, καινοτόμος, λάτρης του μπάσκετ. Είναι μερικές από τις λέξεις-φράσεις που σκιαγραφούν το προφίλ του 24χρονου Ρίτσαρντ Σιάο, ο οποίος είναι εδώ και κάποιες μέρες ο νέος ιδιοκτήτης του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της ΚΑΕ Άρης. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στις Ηνωμένες Πολιτείες, με καταγωγή από την Ταϊβάν και κατοικεί στον Καναδά. Είναι διαχειριστής του «RHC Group», που δραστηριοποιείται στον επαγγελματικό αθλητισμό και τη ψυχαγωγία και του «J17 Capital», ενός fund που αναπτύσσεται ραγδαία και έχει ως κορωνίδα του την τεχνολογία και τις startups.
«Αισθανόμαστε τιμή με την προοπτική να αναλάβουμε αυτή την ένδοξη ομάδα», ήταν τα λόγια του νεαρού επενδυτή για τον Άρη. Πέρα από την έντονη επιχειρηματική δράση και την οικονομική επιφάνεια, οι φίλοι των κίτρινων πρέπει να νιώθουν τυχεροί, καθώς ο 24χρονος είναι γνώστης και λάτρης του αθλήματος. Όντας ένθερμος υποστηρικτής των Μιλγουόκι Μπακς, παρακολουθεί φανατικά τον “μαγικό κόσμο” του NBA και ταξιδεύει συχνά-πυκνά για να παρακολουθήσει τα «Ελάφια» και τις προσπάθειες του “δικού” μας, Γιάννη Αντετοκούνμπο. Η αναφορά στον «Greek Freak» μόνο τυχαία δεν είναι, καθώς οι δύο τους συνδέονται με στενή φιλία, ενώ ο Ρίτσαρντ Σιάο έχει αντίστοιχη σχέση και με τον Θανάση Αντετοκούνμπο! Η μεταξύ τους επαφή, σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο και κίνητρο ώστε να δει τον αθλητισμό ως πεδίο δράσης και προσφοράς, με τον «Γιάννη» να έχει καταλυτικό ρόλο στην ενασχόληση του με τον ιστορικό σύλλογο της Θεσσαλονίκης.
Η «καψούρα» με τους Μπακς
Ο Ρίτσαρντ Σιάο είναι φίλος με την κόρη του πρώην συνιδιοκτήτη Μαρκ Λάσρι, Σόφι και του συνιδιοκτήτη Τζέιμι Ντίναν και των γιων του, Μίκαελ και Ζακ. Ο νέος ιδιοκτήτης του Άρη ήρθε αρκετά κοντά με τον οργανισμό στις αρχές της πρωταθληματικής σεζόν του Μιλγουόκι (σεζόν 2020-2021) εξαιτίας του κορωνοϊού. Ήταν στους πανηγυρισμούς στα αποδυτήρια μετά τους τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας στην Ατλάντα και το Game 6 στο “Fiserv Forum”. «Στην αρχή, την πρώτη χρονιά, νομίζω ότι ήταν αρκετά τυχαίο (να γνωρίσω μέλη του οργανισμού) και δεν υπήρχαν άνθρωποι στην αρένα», είπε. «Στη συνέχεια, επειδή πήγα σε αρκετούς αγώνες και όταν συναντάς τυχαίους ανθρώπους πάντα λες γεια, πώς είσαι, ποιος είσαι; Και επειδή είμαι πάντα εκεί, πάντα με βλέπουν, και ίσως επειδή είμαι μεγάλος οπαδός των Μπακς και χειροκροτώ τους Μπακς, οπότε με συμπαθούν. Οπότε νομίζω ότι μάλλον αυτό συμβαίνει. Δεν είναι κάτι που σχετίζεται με την ομάδα, είναι απλά προσωπικό». Στη βραδιά της στέψης, οι παίκτες έκαναν χειραψία μαζί του βγαίνοντας από τη φυσούνα. Ο Σιάο έχει ένα ίδιο δαχτυλίδι με αυτό των ιδιοκτητών και των παικτών. «Εκείνη την περίοδο αν είσαι φίλος με τους ιδιοκτήτες των ομάδων έχεις την ευκαιρία να πάρεις ένα από αυτά και νομίζω ότι το κάναμε εκείνη τη στιγμή», δήλωσε!
Το όραμα του για τον Άρη
Οι υποστηρικτές του Άρη οφείλουν να αισθάνονται τυχεροί, καθώς ο Ρίτσαρντ Σιάο βλέπει τον «Θεό του πολέμου» ως έναν «κοιμώμενο γίγαντα», με τεράστιο status και φανατική βάση οπαδών, που πρέπει -επιτέλους- να “ξυπνήσει”. Μια από τις πιο ιστορικές ομάδες της χώρας, που πρέπει να ξαναβρεί το ένδοξο… μονοπάτι του παρελθόντος. Για τον 24χρονο επενδυτή κύριο μέλημα αποτελεί η επιστροφή του Άρη στο προσκήνιο σε Ελλάδα και Ευρώπη, σεβόμενος απόλυτα τον λαό, το «legacy» και την παρακαταθήκη που έχει αφήσει ο Άρης στο ελληνικό μπάσκετ διαχρονικά.
Σε οικονομικό-επιχειρηματικό επίπεδο έχει οριοθετήσει ένα αρχικό πλάνο πενταετίας με βασικούς πυλώνες του εγχειρήματος του, την οικονομική σταθερότητα, τη βελτίωση των υποδομών, την ανάπτυξη του μάρκετινγκ και του brand της ομάδας, ώστε να προσελκύσει προσοδοφόρους χορηγούς και την επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό με σκοπό ένα υγιές επαγγελματικό μοντέλο που θα μακροημερεύσει. Οι ρηξικέλευθες ιδέες του Ρίτσαρντ Σιάο έχουν ως άμεση προτεραιότητα και την αγωνιστική άνθηση της ομάδας, έχοντας ως αρωγούς ιδρύματα και ακαδημίες από τις Η.Π.Α, που σε συνδυασμό με την ελληνική και ευρωπαϊκή δεξαμενή παικτών θα στελεχώσουν ένα ανταγωνιστικό και ποιοτικό ρόστερ, που θα στοχεύσει σταδιακά στην επιστροφή του Άρη εκεί που ανήκει, στην… κορυφή!
Η άφιξη λοιπόν ενός ανθρώπου με όραμα και φιλοδοξίες μόνο θετικά μπορεί να προξενήσει στους Θεσσαλονικείς, που μπορούν από εδώ και στο εξής να ατενίζουν το μέλλον με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, με τη σκέψη πως οι ένδοξες εποχές, στις οποίες είχαν συνηθίσει, δεν είναι πλέον όνειρο απατηλό.