Φέλιξ Σάντσες: Γιαγιά τα κατάφερα
Ο Νίκος Κατσάτσος μας ταξιδεύει στον χρόνο και συγκεκριμένα 12 χρόνια πίσω, όταν ο Δομινικανός δρομέας μετ' εμποδίων Φέλιξ Σάντσες κατάφερε στο Λονδίνο, να κατακτήσει το Χρυσό στα 400μ. με εμπόδια, που υποσχέθηκε στην συγχωρεμένη γιαγιά του.
Ο Φέλιξ Σάντσες γεννήθηκε στις 30 Αυγούστου 1977 από Δομινικανούς γονείς στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Από μικρό παιδί, ο Φέλιξ ήταν λάτρης του στίβου και έτσι αποτέλεσε μέλος όλων των σχολικών του και κολεγιακών του ομάδων. Το 1999, με την ομάδα του Πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνια, όπου σπούδαζε ψυχολογία, κατέκτησε χρυσά μετάλλια στα 400μ. με εμπόδια στην Κατηγορία Pac-10 και στην σκυταλοδρομία 4x400, διακρίσεις που του άνοιξαν την πόρτα της εθνικής ομάδας της Δομινικανής Δημοκρατίας όπου πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στους Παναμερικανικούς Αγώνες του Γουίνιπεγκ της ίδιας χρόνιας.
Στον Καναδά, ο Σάντσες κατάφερε ως δεύτερος με χρόνο 48.83, (ακριβώς ίδιο με τον Βραζιλιάνο Ερονίλντε Ντε Αραούζο) να προκριθεί στον τελικό των 400μ. με εμπόδια, εκεί όπου έφτασε κοντά στο πρώτο του μετάλλιο αλλά κατετάγει τέταρτος με 48.60 πίσω μόνο από τους Αμερικανούς Τόρανς Ζέλνερ (48.45) και Έρικ Τόμας (48.40), και τον νικητή του αγώνα Ντε Αραούζο. Ασχέτως αν έχασε το μετάλλιο, η επίδοση του τελικού του χάρισε την παρθενική του πρόκριση σε Ολυμπιακούς Αγώνες στα 23 του και συγκεκριμένα σε αυτούς του 2000 στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας, χωρίς όμως να καταφέρει να προκριθεί στον τελικό, αφού τερμάτισε μετά από έναν κακό αγώνα στην έβδομη και προτελευταία θέση του ημιτελικού, με τον ίδιο να είναι απογοητευμένος με τον εαυτό του.
Μετά τους αγώνες, αγόρασε ένα κόκκινο περικάρπιο από ένα μαγαζί στην πόλη, την ώρα που έκανε βόλτα. Αυτό αποδείχθηκε γούρι, καθώς φορώντας το περικάρπιο στο δεξί του χέρι έτρεξε σε 43 συνεχόμενες κούρσες στα 400μ. με εμπόδια από το 2001 μέχρι το 2004 και τις κέρδισε όλες, κατακτώντας τα παγκόσμια πρωταθλήματα του 2001 στο Έντμοτον με 47.49 και του 2003 στο Παρίσι με 47.25, όπου στο βάθρο ανέβηκε και ο δικός μας Περικλής Ιακωβίδης με 48.24 στην τρίτη θέση, και τους Παναμερικανικούς Αγώνες του 2003 στην Πατρίδα του με 48.19. Η διάκριση όμως που κυνηγούσε πως και πως, ήρθε το 2004 στο Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών.
Στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, παρόλο που έκανε άκυρη εκκίνηση, ο Φέλιξ δεν έχασε την αυτοσυγκέντρωση του και τερματίζοντας πρώτος με 47.63 στον τελικό, γράφει ιστορία. Έγινε ο πρώτος χρυσός Ολυμπιονίκης στην ιστορία της Δομινικανής Δημοκρατίας και πέτυχε τον στόχο που του θύμιζε εδώ και τέσσερα χρόνια το περικάρπιο που αγόρασε από το Σίδνεϋ, δηλαδή την Ολυμπιακή καταξίωση. Μετά τους αγώνες της Αθήνας, ο Φέλιξ χάρισε το περικάρπιο του σε μια δημοπρασία, ώστε να μαζευτούν χρήματα για φιλανθρωπίες. Ξαφνικά, όλα άλλαξαν για τον Σάντσες καθώς ο ένας τραυματισμός διαδεχόταν τον άλλον και δεν του επέτρεψαν να πιάσει τα στάνταρ του και πέρασε μια περίοδο κακών εμφανίσεων.
Το 2005, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Ελσίνκι, ο Σάντσες τραυματίζεται στο πρώτο εμπόδιο του τελικού και εγκαταλείπει τον αγώνα. Όσους τραυματισμούς και αν είχε, δεν σταμάτησε να δουλεύει και στο Παγκόσμιο της Οσάκα το 2007 πήρε το ασημένιο μετάλλιο με 48.01, πίσω μόνο από τον Αμερικανό Κέρον Κλεμεντ, ωστόσο δεν θύμιζε σε τίποτα τον αθλητή που ήταν μέχρι το 2004, καθώς οι τραυματισμοί συνέχιζαν να τον ταλαιπωρούν και ο ίδιος μεγάλωνε. Ο Φέλιξ δεν έπιασε το όριο πρόκρισης για τους Ολυμπιακούς του 2008 στο Πεκίνο και συμμετείχε μέσω Wild Card, μια συμμετοχή που δεν θέλει να θυμάται ο ίδιος, όχι τόσο για το αγωνιστικό κομμάτι.
Το πρωί του προημιτελικού των Ολυμπιακών, Ο Φέλιξ δέχθηκε ένα τηλεφώνημα, όπου του ανακοινώθηκε ότι η γιαγιά του, που τον μεγάλωσε, έφυγε από την ζωή. Ήταν πολύ στενοχωρημένος και σκεφτόταν να μην τρέξει στον αγώνα, αλλά αποφάσισε ότι θα τρέξει τρεις ώρες πριν την κούρσα για χάρη της γιαγιάς του. Δυστυχώς, τερμάτισε πέμπτος και αποκλείστηκε από την συνέχεια. Μετά τον αγώνα, κανένας δημοσιογράφος δεν του πήρε συνέντευξη και ήταν σαν να είχε εξαφανιστεί και σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν από τις χειρότερες στιγμές της καριέρας του. Ο ίδιος, υποσχέθηκε στον εαυτό του πως δεν θα σταματήσει τον στίβο, μέχρι να πάρει ένα μετάλλιο για την γιαγιά του. Στο παγκόσμιο του 2009 στο Βερολίνο, προκρίθηκε στον τελικό αλλά τερμάτισε τελευταίος. Το σώμα και το μυαλό του Φέλιξ Σάντσες έλεγαν ναι στο να σταματήσει, η καρδιά του έλεγε όχι. Στα 34 του, θα κατακτήσει την τέταρτη θέση με 48.87 στο Παγκόσμιο του 2011 στην Νταεγού της Νότιας Κορέας, φτάνοντας τόσο κοντά και τόσο μακριά από αυτό που υποσχέθηκε, ωστόσο ο τολμών νικά.
6 Αυγούστου 2012. Ο Φέλιξ Σάντσες, όπου φόραγε παπούτσια που έγραφαν πάνω "abuela" που σημαίνει γιαγιά στα Ισπανικά, τρέχει στον τελικό των Ολυμπιακών του Λονδίνου, όπου προκρίθηκε έχοντας με 47.76 τον καλύτερο χρόνο των ημιτελικών. Γνωρίζοντας ότι οι πιθανότητες για μετάλλιο είναι ελάχιστες, ο Φέλιξ είχε μια τελευταία ευκαιρία. Η κούρσα αρχίζει και ο Σάντσες πραγματοποιεί δυναμική εκκίνηση και στα πρώτα 200 μέτρα διατηρείται τρίτος. Μπαίνοντας στην τελική ευθεία, συνειδητοποιεί ότι έχει πιθανότητες για μετάλλιο και ξέρει ότι πρέπει να τα δώσει όλα για όλα. Στο τελευταίο εμπόδιο, είναι στην πρώτη θέση χωρίς κανένας να μπορεί να τον σταματήσει. Περνάει την γραμμή τερματισμού και κατακτά το χρυσό μετάλλιο, το χρυσό της γιαγιάς του που τον έβλεπε από τον ουρανό υπερήφανη.
Ο Φέλιξ τα κατάφερε και μετά το τέλος του αγώνα, έβγαλε από τη καρτέλα στη στολή του μια φωτογραφία της γιαγιάς του, γονάτισε, την φίλησε και ξέσπασε σε λυγμούς. Στην απονομή, συνέχιζε να κλαίει από χαρά και από δικαίωση, μια δικαίωση που έψαχνε οκτώ ολόκληρα χρόνια, έπεσε πάρα πολύ, όμως σηκώθηκε, δεν τα παράτησε ποτέ, δούλεψε και κέρδισε κόντρα στους πάντες και τα πάντα. Αν η φράση "Fall 9 Times, Get Up 10" είχε πρόσωπο, θα ήταν σίγουρα ο Φέλιξ Σάντσες.
