Η Ολίβια Φωτοπούλου μιλάει αποκλειστικά στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το Mpaladofatses.gr για μια χρονιά γεμάτη αλλαγές, αποφάσεις και δύναμη ψυχής. Η Κύπρια πρωταθλήτρια, που έφτασε φέτος μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Τόκιο και έχει ήδη ζήσει τη συγκίνηση των Ολυμπιακών Αγώνων, εξηγεί πώς βίωσε την αλλαγή προπονητικής στέγης, τις δυσκολίες της προσαρμογής και τον αγώνα για να ξαναβρεί τον εαυτό της.
Η Ολίβια Φωτοπούλου είναι από εκείνες τις αθλήτριες που κουβαλούν πάνω τους κάτι περισσότερο από επιδόσεις. Kουβαλούν μια ολόκληρη διαδρομή αντοχής και πίστης στον εαυτό τους.
Η πρωταθλήτρια από την Κύπρο κατάφερε φέτος να φτάσει μέχρι τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Τόκιο, σε μια χρονιά που τα είχε όλα. Aλλαγή προπονητικής στέγης, ψυχολογικές δοκιμασίες, αλλά και την ανάγκη να αποδείξει ξανά τι σημαίνει συνέπεια και επιμονή.
Η αλλαγή προπονητή στα μέσα της σεζόν και η μετακόμιση από την Αθήνα στην Κύπρο, δεν την πτόησαν.
Αντίθετα, τη δυνάμωσαν.
Με προπονητή πλέον τον Κυριάκο Αντωνίου, η Ολίβια βρήκε ξανά την ισορροπία και τη σταθερότητα της, καταφέρνοντας να σταθεί επάξια ανάμεσα στις κορυφαίες σπρίντερ του κόσμου.
Παρά τις δυσκολίες και τις μειωμένες παροχές και υποδομές τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα, η Φωτοπούλου έχει μάθει να ξεπερνά κάθε εμπόδιο με το ίδιο πάθος που δείχνει και στις κούρσες της.
Είναι από εκείνες τις αθλήτριες που δεν περιμένουν την αναγνώριση. Την κατακτούν με τη δουλειά τους.
Η Ολίβια Φωτοπούλου μιλάει στον Χρήστο Τσαρτσάλη και το Mpaladofatses.gr για τη φετινή της πορεία, την αλλαγή προπονητικής στέγης μέσα στη σεζόν, τη δύναμη που άντλησε για να φτάσει ως τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, αλλά και για το πώς ο κυπριακός στίβος προσπαθεί να σταθεί δυναμικά στο διεθνές προσκήνιο.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τσαρτσάλη:
Το ότι πήγα σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σε μια χρονιά όπου άλλαξα προπονητική στέγη, είναι μεγάλο κατόρθωμα
Αρχικά πώς βίωσες τη συμμετοχή σου στο φετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιο;
«Καταρχάς το ότι πήγα σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα είναι ένα μεγάλο κατόρθωμα. Επίσης το ότι πέρασα στα ημιτελικά δείχνει και τι αθλήτρια είμαι και τι προπόνηση έχω ρίξει για να καταφέρω κάτι τέτοιο. Μέσα στον Αύγουστο έκανα συνεχώς διπλές προπονήσεις και ετοιμαζόμουν για το Παγκόσμιο. Φέτος η χρονιά μου δεν είχε σταθερότητα.
Η προπόνηση που είχα ξεκινήσει με τον παλιό μου προπονητή δεν μου ταίριαζε θα πω, οπότε αναγκάστηκα να αλλάξω προπονητή στα μέσα της σεζόν. Όταν γίνεται μια τέτοια αλλαγή σε έναν αθλητή και ειδικά υψηλού επιπέδου πρέπει η προσαρμογή να γίνει πολύ γρήγορα. Δεν είχα καν περιθώριο, γιατί η αλλαγή έγινε τον Απρίλιο και κατευθείαν είχα αγώνες με την Εθνική ομάδα.
Είχα πάρα πολλούς αγώνες εκείνο το διάστημα και επειδή η προπόνηση για εκείνους τους αγώνες δεν ήταν αρκετή για να έχω σταθερούς χρόνους, έκανα έναν αγώνα πολύ καλό και 5 αγώνες χάλια, γιατί το σώμα μου πάθαινε υπερκόπωση. Όταν λοιπόν ήρθα στον καινούργιο μου προπονητή τον Κυριάκο Αντωνίου έπρεπε να φτιάξουμε πολλά πράγματα.
Την αντοχή στην ταχύτητα, την οποία είχα χάσει. Είμαι περισσότερο των 200ων μέτρων και όχι τόσο των 100 και των 60, αν και τα κάνω όλα τα αγωνίσματα πολύ καλά. Στα 200 όμως υπάρχει αυτό το έξτρα κομμάτι και νιώθω άλλος άνθρωπος, επειδή το λατρεύω πάρα πολύ.
Όμως σε εκείνο το κομμάτι έπρεπε να δουλέψουμε πολύ και αποφασίσαμε να μην κυνηγήσουμε δύο αγωνίσματα γιατί δεν γινόταν με τη φετινή χρονιά. Οπότε πήγαμε μόνο στα 200 μέτρα. Έπρεπε όπως είπα να φτιάξω την αντοχή στην ταχύτητα, την εκρηκτικότητα μου, καθώς και τη δύναμή μου. Και όλα αυτά σε ένα χάος γιατί είχα και τη μετακόμιση. Έπρεπε να βρω διαμέρισμα και να φέρω όλα μου τα έπιπλα και τα πράγματα από την Αθήνα στην Κύπρο και όταν όλο αυτό γίνεται εν μέσω αγωνιστικής περιόδου είναι πάρα πολύ κουραστικό και ψυχοφθόρο. Οπότε το ότι πήγα και μόνο στο Παγκόσμιο ήταν μεγάλο κατόρθωμα».
Στην Κύπρο η οικονομία είναι καλύτερη από την Ελλάδα, όμως σε γενικές γραμμές ο στίβος δεν δίνει χρήματα
Είπες ότι αναγκάστηκες να αλλάξεις προπονητική στέγη.
«Ακριβώς αναγκάστηκα. Είχαμε μια αρκετά καλή συνεργασία με τον παλιό μου προπονητή, αλλά μετά την Ολυμπιάδα του 2024 υπήρξαν κάποια πράγματα, τα οποία σε μένα δεν άρεσαν. Και σε θέμα προπονητικό, γιατί προσπαθώντας να μου φτιάξει ένα θέμα στην προπόνηση μου κατέστρεψε όλο μου το είναι. Προσπάθησε να μου βελτιώσει την ταχύτητα, αλλά δεν έκανα αντοχή με αποτέλεσμα το σώμα μου να μην αντέχει.
Είδα όμως και αλλαγή στη συμπεριφορά του και ασέβεια στο πρόσωπό μου και όταν εγώ φτάνω σε σημείο να απαιτώ σεβασμό εκεί είναι που με χάνεις. Στα 3 χρόνια της συνεργασίας μας είχαμε αρκετές επιτυχίες και τον σεβόμουν και τον εμπιστευόμουν. Όμως όταν ξαφνικά βλέπω όλες αυτές τις αλλαγές φτάνω και εγώ στο σημείο να πω ότι φεύγω. Αν όλα ήταν όπως πριν δεν θα άλλαζα προπονητική στέγη. Είμαι ένα άτομο πολύ της ηθικής και της αξιοπρέπειας και την ασέβεια δεν μπορώ να τη δεχτώ.
Ο λόγος που δεν πήγα σε άλλον προπονητή στην Ελλάδα και πήγα Κύπρο, ήταν γιατί ήθελαν έναν άνθρωπο τον οποίο μπορούσα να εμπιστευτώ και ο οποίος με γνώριζε ήδη. Ο Κυριάκος Αντωνίου με ήξερε σαν αθλήτρια και δεν ήθελα σε μια τέτοια χρονιά να ξεκινήσω από το μηδέν, δηλαδή με έναν προπονητή που τώρα θα μαθαίναμε ο ένας τον άλλον. Στις προπονήσεις με την Εθνική ομάδα, όπου δεν φέρνουν όλους τους προπονητές των αθλητών, μπορώ να πω ότι ήταν ο μοναδικός που ενδιαφερόταν για μένα».
Ποιες άλλες δυσκολίες βίωσες στο φετινό Παγκόσμιο;
«Να είμαι σταθερή στις επιδόσεις μου. Κάτι που το πέτυχα, όμως δεν το περίμενα γιατί σε όλη τη χρονιά δεν ήμουν σταθερή και υπήρχε αυτό το άγχος αν θα μπορούσα να τρέξω και δεύτερη κούρσα αρκετά γρήγορα. Ο 2ος διάδρομος που όλοι λένε ότι είναι δύσκολος, η αλήθεια είναι ότι είναι αρκετά δύσκολος. Όμως έχω ξανατρέξει σε αυτόν τον διάδρομο σε αρκετούς αγώνες, και είναι ένα κομμάτι που πρέπει να χρησιμοποιήσεις την καλύτερη τακτική σου.
Η δική μου τακτική σε αυτόν τον διάδρομο επειδή είναι κλειστή στροφή, είναι να δίνω πολύ δύναμη στα πρώτα 50 μέτρα για να μπορέσει το σώμα μου να στρίψει και να μη βγω εκτός διαδρόμου. Έχω φύγει πολύ ικανοποιημένη από το Παγκόσμιο γιατί τα πήγα και πολύ καλύτερα από ότι περίμενα.
Ήταν μια χρονιά όπως σου είπα και πριν που δυσκολεύτηκα πολύ κυρίως ψυχολογικά και όταν ένας αθλητής ή μια αθλήτρια δεν είναι ψυχολογικά καλά, τότε ούτε και αγωνιστικά θα είναι. Κάπου είχα χαθεί γιατί απογοητεύτηκα από πάρα πολλές συμπεριφορές, όμως ξαναβρήκα τον εαυτό μου».
Στον Άγιο Κοσμά κάναμε προπόνηση μέσα σε εργοτάξιο, την χρονιά που πήγα Ολυμπιάδα είχα αναπνευστικά προβλήματα
Υπάρχει αρκετή προβολή στους Κύπριους αθλητές;
«Υπήρχαν χρονιές που έδινα συνεντεύξεις σε Έλληνες δημοσιογράφους, αλλά δεν υπάρχει μεγάλη στήριξη από τους Έλληνες προς τους Κύπριους αθλητές, ωστόσο ούτε και στην Κύπρο έχουμε προβολή αρκετή. Τώρα στο Παγκόσμιο δεν ήταν ούτε ένας Κύπριος δημοσιογράφος και μετά τη διοργάνωση μόνο εσείς με προσεγγίσατε από ελληνικά σάιτ. Για εμένα όμως δεν είναι πρόβλημα. Επίσης όλα εξαρτώνται και από το οικονομικό και ανάλογα με το πόσοι αθλητές πάνε σε κάθε διοργάνωση».
Πώς είναι ο βιοπορισμός των αθλητών στην Κύπρο σε σχέση με την Ελλάδα;
«Όπως και στην Ελλάδα πολλοί από τους αθλητές κάνουν και άλλα παράλληλα για να ζήσουν, ο στίβος δεν έχει χρήματα. Αν φτάσεις σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο, που πρώτα πρέπει να φτάσεις, υπάρχουν χρήματα στην Κύπρο. Στην Ελλάδα δεν πιστεύω ότι υπάρχουν τόσα. Στην Κύπρο η οικονομία είναι καλύτερη, αλλά σε γενικές γραμμές ο στίβος δεν δίνει χρήματα.
Αν αποφασίσεις ότι θα κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει να δουλεύεις παράλληλα μέχρι να φτάσεις σε ένα τοπ επίπεδο. Εγώ από πολύ μικρή ηλικία βρισκόμουν ήδη πολύ ψηλά οπότε δεν είχα θέμα να είμαι και ψηλά στο ranking. Όταν είσαι από μια μεγάλη χώρα υπάρχει η πιθανότητα να χάσεις τη θέση σου στην κατάταξη σε μια περίοδο που δεν είσαι τόσο καλά. Όμως εγώ που είμαι από την Κύπρο δεν είχα αυτό το θέμα.
Βέβαια δεν είναι μόνο το οικονομικό. Ούτε υποδομές υπάρχουν τόσο στην Κύπρο όσο και στην Ελλάδα. Το ότι έχω πάει Ολυμπιάδα κάνοντας προπόνηση τότε στην Ελλάδα ήταν μεγάλο κατόρθωμα. Στον Άγιο Κοσμά κάναμε προπόνηση μέσα σε εργοτάξιο, δεν είναι κατάσταση αυτή. Την χρονιά που πήγα Ολυμπιάδα είχα αναπνευστικά προβλήματα, τα οποία συνεχίστηκαν και τον επόμενο χρόνο».
Πώς βλέπεις την εξέλιξη του κυπριακού στίβου τα τελευταία χρόνια;
«Ο κυπριακός στίβος έχει πολλά καλά νεαρά ταλέντα, το θέμα είναι ότι τα ταλέντα είναι δύσκολο όταν φτάσουν σε ηλικία 18 ετών να συνεχίσουν, καθώς τότε είναι η στιγμή που πάνε να σπουδάσουν. Εκεί παίρνεις μια απόφαση. Αν θα σπουδάσεις ή αν θα συνεχίσεις τον πρωταθλητισμό. Στην Ευρώπη δυστυχώς δεν υπάρχει σύστημα να τους βοηθάει να σπουδάζουν και παράλληλα να σπουδάζουν. Μόνο οι ΗΠΑ το έχουν αυτό».
Πώς ξεκίνησε η πορεία σου στον αθλητισμό;
«Ξεκίνησα από το τένις, όπου έπαιζα για 4 χρόνια, αλλά με έβλεπαν ότι και στο τρέξιμο ήμουν καλή. Την απόφαση να ξεκινήσω όμως στίβο την πήρα στο γυμνάσιο. Εκεί από έναν σχολικό αγώνα μπήκα περισσότερο στο κλίμα και μετά κέρδισα τους ενδοσχολικούς, τους αγώνες στην πόλη μου, τους Παγκύπριους και τους Πανελλήνιους και εκεί κατάλαβα πλέον ότι για μένα εδώ είναι η κλίση μου. Ότι μου είναι πιο εύκολο σε σχέση με τα υπόλοιπα παιδιά. Εκείνη η απόφαση που πήρα στα 14 μου είναι από τις καλύτερες που έχω πάρει στη ζωή μου».
Έχεις και δίδυμη αδερφή που είναι επίσης πρωταθλήτρια στίβου. Πώς είναι να προπονήστε και να αγωνίζεστε μαζί;
«Προπονούμασταν μαζί όσο ήμασταν στην Κύπρο, μετά στις ΗΠΑ είχαμε διαφορετικούς προπονητές, στην Ισπανία πάλι μαζί και μετά είχα αλλάξει χώρα και ήρθα Ελλάδα. Πιστεύω είναι η καλύτερη συναθλήτρια που είχα ποτέ γιατί είμαστε ακριβώς το ίδιο. Είναι και εκείνη εξίσου γρήγορη με μένα, αν και εκείνη κάνει μήκος.
Αυτό έγινε γιατί τότε στους ενδοσχολικούς αγώνες ήμασταν και οι δύο τότε στο μήκος και η αδερφή μου με είχε περάσει για κάτι εκατοστά. Οπότε το σχολείο ήθελε να πάρει τη μια στο μήκος και την άλλη στα σπριντ».
Οι ΗΠΑ δεν με βοήθησαν τόσο αγωνιστικά, αλλά με βοήθησαν να σπουδάσω. Εκεί υπήρχε συνεχώς το αίσθημα της επιβίωσης
Πώς αποφασίσατε και οι δύο να πάτε για σπουδές στις ΗΠΑ;
«Είχαν πάει και άλλες πρωταθλήτριες εκεί και επειδή θέλαμε και οι δύο να σπουδάσουμε αλλά και να κάνουμε πρωταθλητισμό κάναμε εκείνο το βήμα. Προφανώς και σε τρομάζει μια τέτοια αλλαγή γιατί είσαι 18 χρονών και ήταν αρκετά δύσκολο και ψυχοφθόρο τους πρώτους μήνες. Έπρεπε να προσαρμοστούμε σε νέα χώρα, νέα κουλτούρα και σε ένα νέο σύστημα. Τα μαθήματα και η άλλη γλώσσα επίσης είναι ένα δύσκολο κομμάτι και εμένα προσωπικά μου πήρε 2 μήνες να προσαρμοστώ».
Πόσο σε βοήθησε η Αμερική στην αγωνιστική σου εξέλιξη;
«Δεν με βοήθησε τόσο αγωνιστικά, αλλά με βοήθησε να σπουδάσω. Το σύστημα των ΗΠΑ δεν μου ταιριάζει εμένα προσωπικά. Επειδή είναι μια μεγάλη χώρα αν εσύ δεν τα πας καλά θα έχει άλλους χίλιους από πίσω που θα θέλουν τη θέση σου. Οπότε ήμουν συνεχώς σε μια κατάσταση επιβίωσης εκεί. Ενώ στην Ευρώπη επειδή έχουμε πολύ λιγότερους αθλητές παγκοσμίου επιπέδου, μας “προσέχουν” περισσότερο. Στην Αμερική δεν συμβαίνει αυτό. Υπήρχε πολύ άγχος και να κρατήσεις την υποτροφία σου και τη θέση σου».
Η συμμετοχή μου στα ημιτελικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η μεγαλύτερη διάκριση
Η συμμετοχή σου σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η μεγαλύτερη σου στιγμή μέχρι τώρα;
«Η συμμετοχή μου στα ημιτελικά σε Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η μεγαλύτερη διάκριση, αλλά θα πω ότι υπήρξαν και καλύτερες στιγμές στην καριέρα μου, καθώς δεν ήμουν στην καλύτερη φυσική κατάσταση τότε. Πάντως είναι ένα συναίσθημα απίστευτο να βρίσκομαι εκεί. Υπήρχε μια καθημερινή συγκίνηση, δεν μπορώ να βρω λόγια για να περιγράψω τη χαρά που ένιωθα.
Από τώρα στοχεύω την επόμενη Ολυμπιάδα του 2028. Επίσης ήμουν πολύ κοντά για το 2021 του Τόκιο που το έχασα για λίγες θέσεις, όμως πέτυχα τον στόχο μου το 2024 στο Παρίσι και νιώθω πολύ δικαιωμένη για αυτό».
Εκείνη τη χρονιά της Ολυμπιάδας το 2024, στο Βαλκανικό Πρωτάθλημα της Σμύρνης, πέρα από τις επιτυχίες που είχες με ένα χρυσό και ένα ασημένιο μετάλλιο, οι διοργανωτές έβαλαν τη σημαία του ψευδοκράτους δίπλα στο όνομά σου. Πώς βίωσες κάτι τέτοιο;
«Είχα εκνευριστεί πάρα πολύ γιατί αυτό είναι τεράστια ασέβεια. Όμως όταν είμαι στη δουλειά μου εννοείται πως κάνω τη δουλειά μου και δεν ασχολούμαι με πολιτική και άλλα θέματα. Προσπαθώ να μη νευριάζω γενικά, παρά το γεγονός ότι πολλές φορές έχω βιώσει προκλήσεις. Δεν πήγα να τσακωθώ εκεί, πήγα να αγωνιστώ».
Ποιο θεωρείς ως το μεγαλύτερο προτέρημα ως αθλήτρια;
«Το ότι παραμένω ακέραιη σαν χαρακτήρας και δεν επηρεάζομαι εύκολα από το οτιδήποτε συμβαίνει. Επίσης είμαι πολύ πεισματάρα σε ότι κάνω, που όμως από την πολύ πίεση που βάζω στον εαυτό μου πολλές φορές κάπου χάνομαι και θέλω να το φτιάξω αυτό».
Ποιοι είναι οι στόχοι σου για το 2026;
«Αρχικά να προσαρμοστώ στην καινούργια προπόνηση γιατί τώρα θα ξεκινήσω από την αρχή της σεζόν με τον προπονητή μου και να έχω πιο σταθερές αποδόσεις».