Εθνικό Κολυμβητήριο Θεσσαλονίκης: Ένα ακόμα θύμα της εγκατάλειψης και της αδιαφορίας των αρμόδιων αρχών

Η κολύμβηση μπορεί να μην είναι το πλέον διαδεδομένο άθλημα στη χώρα μας, παρόλα αυτά τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες κολυμβητές έχουν καταφέρει να μας κάνουν να στρέψουμε την προσοχή μας έστω και λίγο στο άθλημα αυτό, το οποίο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού θα έχει και την μεγαλύτερη αποστολή. 

Μήπως όμως εστιάζουμε σε λάθος πράγματα αμελώντας πολλές φορές τα προβλήματα που μπορεί να αντιμετωπίζει ένας κολυμβητής μέχρι να φτάσει στην επίτευξη μιας οποιασδήποτε επιτυχίας;

Ένα από τα βασικά προβλήματα είναι αυτό των υποδομών οι οποίες σε πολλές περιπτώσεις δεν επαρκούν για να στεγάσουν όλους τους κολυμβητές όπως στην περίπτωση του Ηρακλείου Κρήτης, όπου ένα κολυμβητήριο μονάχα καλείται να στεγάσει τις ανάγκες των κολυμβητών ενός πολύ μεγάλου νομού ή είναι πολύ κακώς συντηρημένες όπως στην περίπτωση του Εθνικού Κολυμβητηρίου Θεσσαλονίκης στην οποία και θα εστιάσουμε.

Το Εθνικό  Κολυμβητήριο Θεσσαλονίκης σίγουρα δεν είναι το μόνο που έχει αφεθεί στην τύχη του παρόλα αυτά αποτελεί ένα τρανό παράδειγμα εγκατάλειψης από τους αρμόδιους φορείς οι οποίοι στρέφουν το βλέμμα τους στο άθλημα μόνο για να εκδώσουν μια συγχαρητήρια ανακοίνωση όταν επιτευχθεί ένα ρεκόρ ή έρθει ένα μετάλλιο και σφυρίζουν αδιάφορα για τα προβλήματα που συνεχώς ανακύπτουν.

Μιλώντας με εργαζόμενους στο χώρο του Εθνικού Κολυμβητηρίου Θεσσαλονίκης διαπιστώσαμε με πόσο μεγάλη πικρία μας ανέφεραν ότι η κατάσταση που επικρατεί αυτή την στιγμή ιδίως στο χώρο των αποδυτηρίων είναι ίδια και απαράλλακτη τα τελευταία 25 χρόνια, όπου η κατάσταση αντί να βαίνει προς το καλύτερο βαίνει διαρκώς προς το χειρότερο.

Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους και στην προκειμένη περίπτωση η λαϊκή έκφραση μια εικόνα ισούται με χίλιες λέξεις ταιριάζει απόλυτα. Σαπισμένοι τοίχοι αποτελούν μια μόνιμη εστία μικροβίων για τους αθλητές που θα βρεθούν έστω και για λίγα λεπτά στο χώρο των αποδυτηρίων, ένα ταβάνι έτοιμο να πέσει με κίνδυνο να τραυματίσει οποιοδήποτε ενδεχομένως βρίσκεται εκείνη την ώρα στο χώρο.

Τούρκικες τουαλέτες που είναι απορίας άξιο αν τηρούνται έστω οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής, σπασμένες πόρτες και χαλασμένα πόμολα.

Είναι απορίας άξιο πως το Εθνικό Κολυμβητήριο Θεσσαλονίκης, ένα κολυμβητήριο στο οποίο πολλές φορές ταξιδεύουν κολυμβητές από όλη την Ελλάδα για να συμμετάσχουν σε αγώνες έχει αφεθεί πραγματικά στην τύχη του. Άραγε η πολιτεία και οι αρμόδιοι φορείς τι κάνουν για αυτό;

Μήπως περιμένουν να έρθει ο τραυματισμός κάποιου κολυμβητή για να κινηθούν οι απαραίτητες διαδικασίες; (όπως στο κολυμβητήριο Σερρών που μπορεί να μην είχαμε κάποιο τραυματισμό παρόλα αυτά χρειάστηκε να υποχωρήσει το στέγαστρο εν ώρα προπόνησης μάλιστα στα τέλη Μαρτίου για να αποφασιστεί ότι πρέπει να γίνουν εργασίες συντήρησης οι οποίες ακόμα δεν έχουν ξεκινήσει και το κολυμβητήριο μένει κλειστό).

Πως περνιούνται οι υγειονομικοί έλεγχοι όλα αυτά τα χρόνια όταν πραγματικά δεν τηρείται κανένα πρωτόκολλο υγιεινής; Πότε επιτέλους η πολιτεία θα αποφασίσει να σκύψει πραγματικά πάνω από τα προβλήματα που υπάρχουν και συνεχώς  γιγαντώνονται;

Άραγε οι αρμόδιοι θα έστελναν το παιδί τους σε ένα κολυμβητήριο που υπάρχει αυτή η κατάσταση;