Φανερά συγκινημένος ο Γιώργος Πρίντεζης αποθέωσε φίλους, συμπαίκτες, συνεργάτες και τον κόσμο του Ολυμπιακού.
Αναλυτικά όσα δήλωσε ο Γιώργος Πρίντεζης:
«Νιώθω πάρα πολύ τυχερός, νιώθω πως είναι σαν να παρακολουθώ τον επικήδειό μου (σ.σ. γέλια). Αν μπορούμε να το σπάσουμε λιγάκι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που πάτησα το παρκέ, 3/8/2000. Στην πρώτη μου προετοιμασία με τον Ρίβερς, με τον Ράτζα, με τον Τόμιτς. Καθόμουν σε μία γωνία και προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω που βρίσκομαι. Ο κόσμος βλέπει ένα δίωρο. Έχω νιώσει πάρα πολύ έντονα συναισθήματα με όλους αυτούς τους ανθρώπους. Μου μένουν μαζί με την αγάπη περισσότερο από τους τίτλους. Για εμένα οι ανθρώπινες σχέσεις μετρούν περισσότερο απ' όλα. Δεν περίμενα αυτή τη στιγμή, όχι. Πήγαινα στο σχολείο και πανηγύριζα επειδή φορούσα την φανέλα του Ολυμπιακού».
«Μεγάλωσα στην γενιά του '90. Γαλουχήθηκα με εκείνη την φουρνιά, με τον Τόμιτς, τον Τάρπλεϊ, τον Σιγάλα, τον Ιωαννίδη. Μου έμεινε ο συναισθηματισμός και πάντα ήθελα να μένω εδώ. Δεν ήθελα να φύγω. Είμαι τυχερός γιατί συνεργάστηκα με πολλούς προπονητές και παίκτες. Είχαμε παίκτη που δεν θυμάμαι καν το όνομά του, μου έλεγε ο Πρόεδρος "πρέπει να τον πάρουμε". Ήθελαν να κάνουν την ομάδα πάλι πρώτη. Θυμάμαι την δίψα τους. Θυμάμαι την συνεργασία με τον κόουτς στη Λάρισα, με είχε βοηθήσει πάρα πολύ».
«Τον αγαπάω πάρα πολύ τον Παπανικολάου, είστε τυχεροί που είναι αρχηγός της ομάδας. Σας το λέω με όλη μου την καρδιά. Ο Σπανούλης, ο Μπιλάρας είναι ο αδελφός μου. Είμαι πολύ περήφανος και χαρούμενος, ισχύει ότι με έπρηζε μπασκετικά και εγώ τον απέφευγα, ίσως γι' αυτό να ταιριάξαμε. Περνούσαμε πάρα πολύ ωραία. Με τον κόουτς Σφαιρόπουλο είχα έρθει πιο κοντά, αγαπάει πάρα πολύ την ομάδα, πετύχαμε πολλά, τρυπούσαμε το ταβάνι μας, πήγαμε σε δύο τελικούς.Βελτιώθηκα πάρα πολύ μαζί του. Και με τον Τόμιτς, έχουμε περάσει τα πάντα. Τον είχα συμπαίκτη, προπονητή, βοηθό προπονητή, πρόεδρο, πήγαινε και μας έπαιρνε νερά όταν η ομάδα ήταν σε μεταβατικό στάδιο. Αυτός κι αν είναι ψυχάρα. Συγχωρέστε με αν μακρυγορώ. Θα ήμουν χαρούμενος αν ήταν εδώ ο Ντούντα, με πίστεψε και με βοήθησε πάρα πολύ. Πρόσφερε πολλά στον Ολυμπιακό, μακάρι να ήταν μαζί μας τώρα».
«Οι κοντινοί μου άνθρωποι ξέρουν τι νιώθω γι' αυτούς, το γνωρίζουν με πράξεις. Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε και ήρθατε εδώ, μέσα στη ζέστη. Ευχαριστώ τον Ολυμπιακό γι' αυτή τη βραδιά που δεν φανταζόμουν ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Μακάρι να εμπνεύσουμε το κάθε παιδί να μην τα παρατάει ποτέ, να συνεχίζει να δουλεύει. Τα παιδιά μεγαλώνοντας αλλάζουν αρχές, τα θεωρούν πιο δύσκολα και τα παρατούν».
«Σε όλες τις δουλειές χρειάζεται περισσότερη πίστη. Να παλεύεις, να επιμένεις και να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό. Εγώ είχα ανθρώπους που με αγαπούσαν, που είναι ακόμα δίπλα μου, που με κρατούσαν προσγειωμένο. Ξεχωριστή μνεία στον μάνατζέρ μου, τον Γιώργο Δημητρόπουλο. Ήμουν πολύ τυχερός γιατί με τους κοντινούς μου ανθρώπους, πάντα με έναν μαγικό τρόπο με είχαν αφοσιωμένο, ήταν σαν δεύτερος πατέρας μου. Πάντα μετά από πολύ καλά παιχνίδια μου έλεγε ότι δεν ήμουν πολύ καλός. Είχα την οικογένειά μου, αυτόν τον άνθρωπο, την Στελλάρα, στα δύσκολα».
«Την Χρύσα, εντάξει... Οι γονείς πρέπει να είναι πάντα εκεί, να στηρίζουν, να λένε τα καλά και τα κακά, με γνώμονα την αγάπη και την λογική και τον σεβασμό. Ο πατέρας μου δεν με έβλεπε σαν μπασκετμπολίστα, αλλά σαν παιδί με το ποδήλατο, το απλό παιδί που ήμουν. Έρχονταν στιγμές που έπρεπε να μιλήσω για νέο συμβόλαιο, μου έλεγαν κάποιοι να σκεφτώ κάτι άλλο, να δω κάτι άλλο, να κοστολογήσω αλλιώς τα πράγματα. Ακολουθούσα το ένστικτό μου, νιώθω ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης όλων των εποχών χάρη στην αγάπη σας».